_id
stringlengths 32
32
| text
stringlengths 500
331k
| lang
stringclasses 4
values | xml
stringclasses 1
value |
|---|---|---|---|
5f24490596bfe276376fa009_en.json
|
Information about his life is scarcely traceable. Louis-Gabriel Michaud, French scholar and François-Joseph Fétis, Belgian musicologist, drafted his biography, and Cambini himself speaks about his past in an article published in "Allgemeine musikalische Zeitung" in 1804. However, all of these documents are full of errors and, therefore, need to be verified. It is not possible to confirm his personal data (only Fétis indicates his date of birth), nor his first studies. It is possible he is connected in some way to father Giovanni Battista Martini, and, more possibly to Filippo Manfredi, who was almost certainly his violin teacher. Fétis wrote about his unfortunate operatic debut in Naples in 1766, after which, during his return to Livorno by the sea, Cambini was kidnapped by pirates, who treated him terribly until his liberation by a Venetian aristocrat. The narration by the Belgian holds much resemblance to a story in the poetic periodical "Correspondance littéraire, philosophique et critique", a fact that reduces its reliability. In the article found in "Allgemeine musikalische Zeitung" in 1804, Cambini claims to have played the viola in a string quartet with Luigi Boccherini, Pietro Nardini and his teacher Manfredi for six months in 1767. If what he says is true, this quartet would represent the first formation of this emerging genre in Italy, if not in all of Europe. For many years, this information fostered a gigantic legend about the importance of the role of Cambini in defining the string quartet. Actually, he was one of the many (even if one of the most prolific) who, in the same period, contributed to the development of the genre.
The first information that we have that is certain is his arrival in Paris at the beginning of the 1770s, where he remained for 20 years, and composed oratorios, concert compositions, as well as chamber, symphonic, and theatrical compositions (there are almost 14 operas, of which at least 12 were performed in Paris. In addition, there are some ballets that aroused the admiration of Christoph Willibald Gluck), and he performed his violin concertos (during the "Concert Spirituel" and the "Concerts des Amateurs", managed by François-Joseph Gossec). More than 600 compositions were published with his name in the French capital until 1800 (above all by the Venier, Berault and Sieber publishers, see also the section "Sources"), of which more than 80 are "symphonies concertante" (he wrote more of these than any other French composer of the time, becoming a champion of the genre).
His success in composing for the "sinfonia concertante" genre inspired the rivalry of Wolfgang Amadeus Mozart, who in 1778 accused Cambini of having obstructed the performance of his symphony KV 297b at the "Concert Spirituel", because Cambini was jealous of its perfection. The skepticism with regard to Cambini is not observed from any other composer who dealt with him. Conversely, Gluck, in the same years, often recommended him as an upstanding and honest man. Therefore, it is probable that the Salisburg expressed exaggerated feelings toward Cambini.
The accusation by Mozart is not especially valid partially because of the fact that the power of Cambini in Paris did not reach the level that Mozart claimed. In fact, the musical press paid less than gratifying attention to Cambini's vast production. He was cited relatively few times in the contemporary critiques, and his career as a violinist is less appreciated than other contemporary soloists of the time. His greatest successes, as aforementioned, were the "sinfonie concertanti" and his quartets, which even Mozart praised. His easy style, attractive and brilliant, open only just enough to innovation, rendered him a sort of protector of the "galant" Parisian style, and many of his pieces were favorably accepted in London as well as in America (some actively participated in defining the so-called "forma sonata"), but his theatrical works, operas, were almost always torn to shreds. Moreover, from 1785 it was affirmed in France of the more complex Viennese style, to which he tried to awkwardly join, undermining his fame, and damaging his reputation in the press of the German area.
In 1788, he became manager of the Théâtre Beaujolais, and he worked there during the revolutionary turmoil until 1791. His endurance permitted continuity of a high-quality operatic offering even in the years of the Republic. During the time of the Terror, beginning in 1791, he directed the Théâtre Louvois, which due to the economic crisis caused by the war was forced to close in 1794. The crisis affected many, as well as the estate of Cambini, and it constricted him to find very different work opportunities. Beginning in 1794, he accepted a salary from the gunsmith Armand Séguin, for whom he gave private concerts and composed more than 100 quartets. He composed revolutionary and patriotic anthems for the newborn Republic. He taught violin, voice and composition privately. In addition, he transcribed opera arias of other authors for any buyer. He accepted editorial commissions (in 1795, the editor Gavreaux asked him to attend to the reprinting of methods for violin by Francesco Geminiani, and in 1799 Nademann and Lobry hired him to edit one for flute).
At the beginning of the 1800s, Cambini signed contracts with periodicals and magazines, including the "Allgemeine musikalische Zeitung" and "Tablettes de Polymne", which published his articles until 1811. From that moment, Cambini disappears without leaving any trace in any documents. Michaud affirms that he died in Holland in 1818, information that satisfies scholars and has a certain amount of credibility, while Fétis recounts his painful and tragic admission to a mental hospital in Bicêtre, where he was found dead in 1825.
There proves to be more that 600 examples of works by Cambini diffused throughout the world. More than 300 consist of printed editions, 250 are in manuscript copies, and about 100 are proven autographs. We have received only his instrumental music. In fact, only the music of "Le Tuteur avare", written in collaboration with Pasquale Anfossi in 1787 (today preserved at the Bibliothèque Municipale de Lille) remains of his operas. For many years, there was a symphony that was considered to be his, but in reality it is by Joseph Martin Kraus for Boyer publishers. From 1784 to 1786, the publisher released the work of the then unknown Kraus under the name of the more famous Cambini in order to sell more copies, causing the misunderstanding of attribution, which was not resolved until 1989.
All 100 known autographs are in the United States of America, at the Library of Congress in Washington D.C. and at the New York Public Library for the Performing Arts.
The largest collection of manuscripts of Cambini's compositions are found in Prague, in the music history department of the National Czech Museum of Music. Following, in order of the number of preserved copies are: the Benediktinerstift der Bibliothek und Musikarchiv die Seitenstetten in Austria (the majority however are without a date)), the Conservatorio Benedetto Marcello di Venezia (Torrefranca and Correr Collection), and the Biblioteca di Archeologia e Storia dell'Arte di Palazzo Venezia in Rome (Vessella Collection). Smaller Italian collections are in the Pasini Collections at the Conservatorio Luca Marenzio in Brescia, at the Conservatorio Cherubini of Florence, at the Conservatorio Paganini di Genoa, at the Biblioteca Estense di Mantova, at Casa Verdi in Milan, at the Conservatorio San Pietro a Majella in Naples, and at the Biblioteca Casanatese di Roma (Marefoschi Collection and more). The Musical Documentation Center of Tuscany preserve three manuscripts of single parts of other chamber music compositions in the Venturi Music Collection in Montecatini Terme. Cities around the world that preserve at least five manuscripts are: Basel (Universitätsbibliothek), Cheb (Státní okresní archiv), Keszthely (Helikon Kastélymúzeum Könyvtára), Leutkirch im Allgäu (Fürstlich Waldburg-Zeilsches Archiv), Lille (Bibliothèque Municipale), Lund (Universitetsbiblioteket), New Haven (Music Library at Yale University), Prague (Biblioteca Nazionale Ceca), Steinfurt (Fürst zu Bentheimsche Musikaliensammlung Burgsteinfurt Collection, managed by Westfälische Wilhelms-Universität within the Universitäts- und Landesbibliothek di Münster), Stockholm (Musik- och teaterbiblioteket) and Västerås (Stadsbibliotek).
The Conservatoire de Paris and the Bibliothèque Nationale de France are the institutions that preserve the majority of the printed editions during Cambini's life, followed by the British Library of London, the Rossijskaja Gosudarstvennaja Biblioteka of Moscow, the Fürst zu Bentheimsche Musikaliensammlung Burgsteinfurt of Steinfurt, the Gesellschaft der Musikfreunde of Vienna, the Biblioteca Nacional of Spain, the Kongelige Bibliotek of Copenhagen, the Biblioteca Estense of Modena, and the Biblioteca Nazionale Universitaria of Turin (in the Foà and Giordano collection).
Around 1936, the Quartet of Rome (Francesco Montelli and Oscar Zuccarini, violins; Aldo Perini, viola; Luigi Silva, violoncello), recorded "Quartetto in Re maggiore" by Cambini adapted by Fausto Torrefranca. The 78 rpm disc of the first publication are preserved at the Istituto centrale per i beni sonori e audiovisivi di Roma, and are digitalized on "Internet Culturale".
The following musical examples were performed by the Soni Ventorum Wind Quintet in 1970.
Trois Quintetti Concertans ("Three Wind Quintets", c. 1802)
No. 1 in Bb major
No. 2 in D minor
No. 3 in F major
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f21267b4fd698b432f91fb1_ru.json
|
Самодеятельный историк, автор книг «"История Японии, или Япония в настоящем виде"» и «"Полная история Чингис-хана, составленная из татарских летописей и других достоверных источников"».
Происходил из дворянского рода Горловых.
Не имевший собственных имений Н. П. Горлов посвятил себя служебной карьере.
В 1784 году в Санкт-Петербурге был определён на должность копииста при Сенате в чине коллежского регистратора. Позднее служил экзекутором горного ведомства, вошедшего в 1802 году в Министерство финансов.
В 1806 году получил должность советника, а позднее и председателя исполнительной экспедиции Томского губернского правления и начал более чем 20-летнюю успешную служебную карьеру в сибирских губерниях.
В 1818 году Н. П. Горлов уже вице-губернатор Томской губернии, в обязанности которого входило руководство казенной палатой, ведавшей хозяйственной и финансово-налоговой деятельностью.
Пользовался доверием М. М. Сперанского, сменившего в 1819 году на посту генерал-губернатора Сибири И. Б. Пестеля, который был уволен с этой должности за злоупотребления. Советами Горлова новый генерал-губернатор руководствовался при обновлении своей администрации, так как из прежних чиновников «"многие подверглись отрешению и следствию"».Находился в дружеских отношениях с ближайшим сотрудником Сперанского, будущим декабристом Г. С. Батеньковым, который в качестве инженера был направлен в марте 1817 года в Томск для проведения работ по благоустройству.
Н. П. Горлов и Г. С. Батеньков, состоявшие с 1815 года в петербургской масонской ложе «Избранного Михаила», были в числе основателей первой в Сибири масонской ложи «Восточного светила» (полное название «Восточное светило на востоке Томска») образованной 30 августа 1818 в Томске. «Восточное светило», как и ложа «Избранного Михаила», действовала в союзе ложи «Астреи». Членами ложи были томские чиновники и купцы, в числе почётных членов был и поэт В. К. Кюхельбекер. Г. С. Батеньков исполнял обязанности секретаря ложи. Н. П. Горлов был избран и переизбирался её мастером, а в мае 1821 года был уже управляющим мастером.
Томские масоны пытались сосредоточить свою деятельность не столько на абстрактных аспектах совершенствования собственного внутреннего мира, сколько на практической помощи в этом другим.
Для благотворительных целей, в том числе, для поощрения образования детей «"неимущих братьев"», вольные каменщики собирали пожертвования. Однако, материальные возможности «Восточного светила» были ограничены, так как «"члены томской ложи вообще недостаточного состояния, как и все, вступающие в братство на здешнем востоке"», а среди них в основном были небогатые чиновники, «"имевшие единственное содержание от небольших годовых окладов"». Тем не менее, благодаря авторитету управлявшего ложей вице-губернатора даже при ограниченности в средствах деятельность «Восточного светила» не кончалась только планами, но давала и практические результаты. Активность Горлова обеспечила избрание его почётным членом ложи «Избранного Михаила» и Великой ложи «Астреи».
В соответствии с обнародованным в августе 1822 года рескриптом Александра I «"О запрещении тайных обществ и масонских лож"» открытая деятельность ложи была прекращена, находившиеся на службе чиновники должны были заявить о принадлежности к масонским ложам и дать расписку, «"что они впредь принадлежать уже к ним не будут; если же кто такового обязательства дать не пожелает, тот не должен остаться на службе"».
После начала по инициативе М. М. Сперанского реорганизации управления Сибирью Н. П. Горлов был переведён во вновь образованную Иркутскую губернию и с 25 июля 1823 года назначен председателем губернского правления, вторым по значимости лицом после гражданского губернатора. Заслужил чин действительного статского советника.
Вскоре после объявления приговоров декабристам, 17 июля 1826 года военному министру А. И. Татищеву, в подчинении которого находился фельдъегерский корпус было направлено указание отправить первые две партии (8 человек) приговорённых к каторжным работам в сопровождении фельдъегерей «"в Иркутск к гражданскому губернатору И. Б. Цейдлеру, коему сообщить Высочайшую волю, дабы сии преступники были употребляемы, как следует, в работу, и поступлено было с ними во всех отношениях по установленному для каторжников положению"». Уведомление из военного министерства об отправке первых партий декабристов было послано 25 июля 1826 года генерал-губернатору Восточной Сибири А. С. Лавинскому в Иркутск. 16 августа Горлов предписал коменданту города быть готовым «"вскоре отправить осуждённых Верховным уголовным судом преступников 8 человек в Нерчинские горные заводы и столько же отдалённые места Якутского края"».
Обе партии были доставлены в Иркутск в конце августа 1826 года:<br>27 августа — В. Л. Давыдов, А. З. Муравьёв, Е. П. Оболенский, А. И. Якубович;<br>29 августа — братья А. И. и П. И. Борисовы, С. Г. Волконский и С. П. Трубецкой.
Известный своей добросердечностью Горлов, который временно исполнял обязанности начальника губернии, весьма гуманно отнесся к прибывшим декабристам. Примеру председателя губернского правления последовали и другие иркутские чиновники. По заключению лекаря Горлов распорядился снять с осуждённых кандалы и предоставить возможность отдыха.
В связи с тем, что в поступивших инструкциях не было прямых указаний на отправку осужденных непосредственно в Забайкальскую каторгу, Горлов в отсутствие обоих губернаторов должен был руководствоваться действовавшим указом от 13 сентября 1797 года «"О распределении уголовных и других преступников по важности их в каторжную работу на поселение и в крепостные работы"», который предписывал «"смертоубийцов, також произносителей дерзких слов противу Императорского Величества, равно возмутителей народа и пристанодержателей, по наказании отсылать в Нерчинск в работу"». Однако, он всё же приказал разместить декабристов не в Нерчинских рудниках, а на близлежащих казённых заводах с менее жестокими условиями содержания заключённых:<br>в Александровский винокуренный — В. Л. Давыдова и А. З. Муравьёва,<br>в Иркутский солеварный — Е. П. Оболенского и А. И. Якубовича, <br>
в Николаевский винокуренный — А. И. и П. И. Борисовых, С. Г. Волконского и С. П. Трубецкого.
О своём решении отправить арестантов «"для употребления в каторжную работу по заводам"» Иркутской губернии Горлов сообщил А. С. Лавинскому в донесениях от 29 и 31 августа. Не отменил его и возвратившийся 17 сентября в город И. Б. Цейдлер.
О последовавших событиях, происходивших в Иркутске в 1827—1830 годах, короткую запись в своих воспоминаниях оставил В. Ф. Раевский: «"Замечательные события при Лавинском. Донесенье его на председателя Горлова и ссылка государственных преступников: в Нерчинские рудники"».
Фактическое смягчение, вопреки предопределению Николая I, режима каторжных работ не было оставлено без внимания в столице. Уже 11 октября начальник Главного штаба И. И. Дибич доложил императору о принятом Горловым решении. В тот же день генерал-губернатору И. С. Лавинскому была сообщена высочайшая воля: «"…содержать сих преступников в Нерчинском краю под ведением назначенного туда коменданта …предписать Иркутскому губернатору: всех вышеозначенных преступников отправить немедленно с благонадежным конвоем в Читу"».
В апреле 1827 года генерал-губернатор А. С. Лавинский в секретной переписке потребовал от Н. П. Горлова объяснений по поводу причин (в нарушение собственного долга) не только отправки «"сих преступников не в Нерчинск, как то следовало…но в заводы гражданского ведомства, вблизи Иркутска стоящие"», но и приказа снять караул у дома, в который временно поместили декабристов по прибытии в Иркутск, «"после чего всякий мог беспрепятственно иметь с государственными преступниками сообщение, и некоторые лица даже беспрепятственно у них бывали…"».
В попытках оправдать себя Н. П. Горлов указывал на следующие обстоятельства:
— отсутствие изначальных чётких указаний о направлении государственных преступников именно в Нерчинскую каторгу;
— выполнение им действовавшего порядка, допускавшего размещение каторжников на казённых заводах, на которых имелись инвалидные роты для охраны заключённых (а таковые имелись на выбранных им заводах);
— своевременное уведомление им начальства о принятом решении, не встретившим никаких возражений.
22 апреля 1827 года Горлов подал прошении на имя Николая I, в котором, с одной стороны, упомянул о своей «"беспорочной"» 20-летней во всех Сибирских губерниях, а с другой — указал как причину нападок на него месть генерал-губернатора за выявленные «"несоответственные законам действия обоих здешних начальников"». В свою очередь А. С. Лавинский 30 апреля 1827 года написал А. Х. Бенкендорфу о недоверии Горлову: «"Я подозреваю, не действовал ли на него в сём случае интерес или другие побуждения, не менее предосудительные"».
В июне 1827 года дело действительного статского советника Н. П. Горлова было открыто в суде Тобольской уголовной палаты, но уже 6 июля 1827 года по указанию Николая I дело было передано суду Сената. Указом от 11 августа 1828 года император утвердил доклад Правительствующего Сената с предложением уволить от занимаемой должности председателя Иркутского губернского правления действительного статского советника Н. П. Горлова, осуждённого «"за беспорядки, допущенные им по доставлении в Иркутск государственных преступников"». Через две недели Министерству юстиции было предложено отстранить его от государственной службы вообще.
Умер в 1849 году.
После отставки Н. П. Горлов уехал из Сибири, некоторое время занимался производством шерстяной пряжи на мануфактурах в подмосковных селах Измайлово и Свиблово. С 7 сентября 1833 года уволился по состоянию здоровья.
Николай Петрович Горлов был начитанным и склонным к историческим изысканиям человеком. «"Удалив от себя суеты и мечты жизни"», занялся сочинительской деятельностью. Области интересов в истории были связаны с его многолетней жизнью на востоке России. В 1835 году он издал книгу «" История Японии, или Япония в настоящем виде"».
Отдавая должное известной ему книги немецкого медика и исследователя природы Японии Э. Кемпфера () (1651—1716), первое издание которой вышло ещё в первой трети XVIII века и которая долго служила европейцам почти единственным источником сведений о стране, Горлов считал, что тот по роду своей деятельности при голландской фактории был лишён достаточного кругозора, чтобы всесторонне изучить и описать страну в целом. Знаком он был и с переложением книги Э. Кемпфера профессором Московского университета И. Рейхелем (), «"Краткая история о японском государстве"» которого вышла в Москве в 1773 году. В предисловии к «Истории Японии» он писал, что за годы службы в Сибирских губерниях ему удалось собрать множество материалов о соседней Японии, что побудило его издать историю, «"очищенную от всех чудес и невероятностей, выведенных прежними писателями"». В первую часть автор включил историю Японии от VII века до н. э. и по 1730 год и подробное географическое описание страны с приложением карты. Вторая часть была посвящена климату, описанию природы, флоры и фауны, а также образ жизни и занятий жителей.
В 1840 году вышла его вторая книга «" Полная история Чингис-Хана, составленная из татарских летописей и других достоверных источников"». Обнаруженные автором у «"разных татарских князцов"» и «"частных лиц"» исторические материалы, в том числе, на восточных языках, легли в основу «"первого и полного"» описания главных событий, походов и частной жизни великого завоевателя.
Был женат дважды. Первая жена умерла до 1825 года. Дети от первого брака: Сыновья "Григорий" (19 лет в 1825) и "Александр" (14 лет в 1825), дочь "Мария" (15 лет в 1825).
22 сентября 1835 года женился на дочери действительного статского советника Е. Е. Кенске — Наталье Ефимовне. Сын от второго брака — "Пётр" (1839—1915), известный геолог и горный инженер.
Историк В. И. Семевский написал, что пока «"личность и деятельность Горлова, кажется, совершенно не изучена"», но следует «"ожидать от такого изучения значительных результатов"».
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed88eac0fc4d77b9990b_hy.json
|
Մորիսը սովորել է Կանզասի համալսարանում, Կանզաս Սիթիի Գեղարվեստի ինստիտուտում և Ռիդ քոլեջում: Սկզբում Մորիսը աշխատել է որպես գեղանկարիչ , 1950-ականների նրա աշխատանքներում նկատելի է վերացական իմպրեսիոնիզմի ազդեցությունը, հատկապես Ջեքսոն Պոլլոքի։ Ապրելով Կալիֆոռնիայում՝ Մորիսը ծանոթացավ Լա Մոնթե Յանգի և Ջոն Քեյջի աշխատանքներին։ 1960 թվականին Մորիսը տեղափոխվեց Նյու Յորք, որտեղ բեմադրեց ներկայացում՝ հիմնված տարածության մեջ մարմինների ուսումնասիրության վրա, որտեղ քառակուսիների սյունը բեմում ընկնում էր ներկայացման սկսվելուց մի քանի րոպե հետո ։ Մորիսը մշակեց այդ գաղափարները առաջին մինիմալիստական քանդակներում՝ "Two Columns" (1961) և "L Beams" (1965)։
Նյու Յորքում Մորիսը սկսեց ուսումնասիրել Մարսել Դյուշանի ստեղծագործությունները՝ ստեղծելով ստեղծագործություններ, որոնք անմիջականորեն առնչվում էին Դյուշանի ստեղծագործություններին՝ "Box with the Sound of its Own Making" (1961), "Fountain" (1963)։ 1963 թվականին Նյու Յորքի Green Gallery պատկերասրահում տեղի ունեցավ նրա ունեցավ մինիմալիստական քանդակների ցուցահանդեսը։ 1964 թվականին Մորիսը նախագծեց և ներկայացրեց երկու հայտնի փերֆորմանսներ — "21.3" և "Site"։ Մորիսը Նյու Յորքում ընդունվեց Հանտերյան քոլեջ(նրա թեզը նվիրված էր Բրանկուզիին) և 1966 թվականին Artforum-ում տպագրեց «Notes on Sculpture» էսսեների շարքը։ 1966 թվականին Նյու Յորքի Հրեական թանգարանի նա ներկայացրեց "L Beams" երկու աշխատանքները:
1967 թվականին Մորիսը ստեղծեց "Steam"-ը՝ լենդ արտի ամենավաղ աշխատանքը: 1960-ականների վերջին Մորիսն ԱՄՆ-ում մասնակցեց մի շարք թանգարանային շոուների, բայց նրա աշխատանքը և հոդվածները հանդիպեցին Քլեմենտ Գրինբերգի քննադատությանը։ Նրա աշխատանքները դարձան ավելի մասշտաբային՝ զբաղեցնելով պատկերասրահների տարածքի մեծ մասը՝ մոդուլային միավորներով կամ հողակույտերով։ 1971 թվականին Մորիսը ստեղծեց ցուցահանդես Թեյթի պատկերասրահի համար՝ ողջ տարածքը զբաղեցնելով թեքահարթակներով և խորանարդներով։ Նա տպագրել է ինքն իր լուսանկարը "Artforum" ամսագրի գովազդում Լինդա Բենգլիսի (Lynda Benglis) նկարի ոճով, ում հետ նա համագործակցել է՝ աշխատելով մի քանի տեսահոլովակների վրա։
Նա ստեղծեց Ռոբերտ Մորիսի օբսերվատորիան Նիդերլանդներում «Ժամանակակից Սթոունհենջը», որը ֆիքսում է արևադարձներն ու գիշերահավասարները։ Նրա կոորդինատներն են 52°32’58"N 5°33’57"E։
1970-ականների վերջին Մորիսը սկսեց աշխատել ֆիգուրատիվ աշխատանքների վրա, ինչը զարմացրեց նրա շատ կողմնակիցների։ Աշխատանքների թեմաները հաճախ կապված էին միջուկային պատերազմի սկսվելու վախի հետ։ 1974 թվականին Մորիսը գովազդեց Լեո Կաստելլիի պատկերասրահի ցուցահանդեսը պաստառով, որում պատկերված էր բաց կրծքով և սադոմազոխիստական հագուստով։
1990-ականների ընթացքում նա վերադարձավ վաղ շրջանի աշխատանքներին՝ զբաղվելով կորցրած աշխատանքների վերականգնումով և տեղադրումով։
Մորիսը վախճանվել է 2018 թվականի նոյեմբերի 28-ին Նյու Յորքի մոտ գտնվող Քոնստոնգ քաղաքում։
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f21267e4fd698b432fec468_ru.json
|
Вычислительная геномика начала своё развитие одновременно с биоинформатикой. В 1960-х годах Маргарет Дейхофф и другие в Национальном Биомедицинском Исследовательский фонде создали базы данных различных последовательностей белков для эволюционного исследования . В их исследовании строилось филогенетическое дерево, которое определило изменения, требующиеся для определенного белка, чтобы эволюционировать в другой белок. Это привело к созданию матрицы замен, которая оценивает вероятность связи одного белка с другим.
Начиная с 1980-х годов, стали появляться базы данных с геномными последовательностями, но при этом возникли новые проблемы при поиске и сравнении данных об отдельных генах. В отличие от алгоритмов поиска текстов, которые используются на веб-сайтах, при поиске генетического сходства необходимо выявлять последовательности, которые не обязательно идентичны, но и просто схожи. Это привело к появлению алгоритма Нидлмана — Вунша, который является алгоритмом динамического программирования для того, чтобы сравнить наборы последовательностей аминокислот друг с другом при использовании матриц замен, полученных в более раннем исследовании М.Дейхофф. Позже появился алгоритм BLAST, который позволяет осуществлять быстрый и оптимизированный поиск в базах данных последовательностей генов. BLAST и его модификации - одни из наиболее широко используемых алгоритмов для этой цели .
Появление фразы "вычислительная геномика" совпадает с появлением полных аннотированных геномов во второй половине 1990-х годов. Первая ежегодная конференции по вопросам вычислительной геномики была организована учеными из Института геномных исследований (TIGR) в 1998, обеспечивая форум для этой специальности и эффективно отличая эту область науки от более общих областей геномики или вычислительной биологии . Впервые в научной литературе этот термин, согласно MEDLINE, был использован одним годом ранее (в журнале Nucleic Acids Research ).
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a968dce8536aac83ee9_es.json
|
La reseña más antigua sobre Rott de la que se tiene noticia es su inclusión en una relación de poblaciones tributarias en materia forestal dentro del ducado de Jülich. Esta relación está elaborada para el periodo 1503/1054 y es la base sobre la que el pueblo calcula su antigüedad. Con todo, el descubrimiento en 2013 de restos de muros correspondientes a un asentamiento galo-romano del siglo I permite considerar que el lugar ya fue habitado en épocas anteriores.
La actividad económica local se centró hasta mediados del siglo XVII en el suministro de carbón vegetal para ser usado en talleres metalúrgicos cercanos. Posteriormente adquirieron importancia la agricultura y ganadería.
Inicialmente la población no tenía iglesia y sus habitantes marchaban a la vecina Simmerath para los servicios religiosos. En 1660 se construyó una pequeña capilla, filial de la iglesia situada en Konzen y en 1717 los habitantes de Rott edificaron, por sus propios medios, una capilla que en 1721 quedó dedicada a san Antonio de Padua.
La villa siguió los avatares históricos de la región de Eifel: ocupada por los franceses en 1801 y anexada a Prusia en 1815 hasta la creación del Imperio Alemán en 1871. Poco después de su inclusión en el reino prusiano —en 1816— Rott se unió a Roetgen bajo un único Ayuntamiento y posteriormente —en 1972— pasó a estar incluida en el actual municipio que engloba, además de estas dos localidades, a la de Mulartshütte.
La población aumentó poco entre 1800 y 1950 pasando de 150 a 230 personas. Posteriormente se incrementó de manera notable hasta triplicarse en la actualidad gracias a la llegada de individuos procedentes de otros lugares.
Durante la II Guerra Mundial la localidad no sufrió destrucción por lo que sus habitantes, en 1950, erigieron una cruz de de alto en la cima de un monte cercano como agradecimiento. Se trazó igualmente un Viacrucis para llegar hasta ella y una pequeña capilla al final del camino. En 2015 este conjunto recibió la catalogación gubernamental como bien cultural protegido.
El territorio de Rott abarca una superficie de . El casco urbano, en sí, ocupa unas . El área cultivada es pequeña: (17%) y el bosque, con , ocupa la mayor parte del término (70%). Varios arroyos discurren por su territorio entre los que cabe destacar el "Vichtbach" y su afluente "Lensbach". El término de Roetgen, del que forma parte Rott, limita con los siguientes municipios:
La densidad de población en Rott es ligeramente inferior al resto de Alemania: 212 habitantes/km² frente a 230 hab/km². El casco urbano se compone principalmente de casas unifamiliares y adosadas. El porcentaje de viviendas en edificios con más de tres unidades es bajo, solo del 5%.
La localidad está situada en la región de Eifel donde, debido a su altitud, rige un clima continental dentro del área de clima oceánico del noroeste de Europa. Está caracterizado por una mayor oscilación térmica anual así como nieves y heladas durante el invierno. Los valores climáticos medios de la estación meteorológica de Aquisgrán situada a son los siguientes:
En la localidad viven 1672 personas de las cuales 820 son hombres y 852 mujeres. Habitualmente, 153 personas vienen a trabajar diariamente a Rott mientras 449 personas parten de la población para ejercer sus actividades en otras localidades.
Para el total del municipio de Roetgen, un 4% de las personas son extranjeras, menor porcentaje que el 9% que se da tanto en el total regional como en el nacional. Dentro del ámbito religioso, un 76% de los habitantes se declaran cristianos (60% católicos y 16% evangélicos) mientras que un 24% profesan otras religiones o no siguen ninguna. El porcentaje de cristianos es superior al total regional, donde son un 68% (41% católicos y 27% evangélicos) y al nacional, con un 59% (30% católicos y 29% evangélicos).
Las familias con hijos representan el 48%, más que el total regional del 41%. Las familias monoparentales son el 10%, algo inferior al regional del 12%. Los hogares donde viven son de mayor tamaño que en el resto de la región: un 67% tienen más de 100 mt2 y un 31% son superiores a 140 mt2. Para el total de Renania del Norte, las viviendas de más de 100 mt2 son el 34%, porcentaje que se reduce al 12% para las mayores de 140mt2.
En cuanto a simpatías políticas para el total del municipio de Roetgen, en las elecciones nacionales del año 2013, la CDU (Unión Demócrata Cristiana) fue el partido más votado con un de los votos.
Rott está atravesada de norte a sur por la carretera L238. En dirección sur, esta vía la conecta con Roetgen y la carretera "Bundesstraße" B258 (Mayen-Aquisgrán) mientras que hacia el norte lo hace con Mulartshütte y Zweifall. El camino asfaltado "Rotterdell", hacia el oeste, le permite una comunicación más corta y directa con la citada B258 y a través de ella, con la autopista A44 (Aquisgrán-Eisenach). La vía "Lammersdorfer" y su continuación en la "Hahnerstrasse", por su parte, la conecta hacia el sureste con la carretera B399 y con Lammersdorf.
No tiene comunicación por tren. Las estaciones más cercanas se sitúan en Stolberg a y en Aquisgrán a . Junto a la iglesia y a la guardería local parten autobuses que la comunican con estas estaciones y con las localidades vecinas.
Los aeropuertos más cercanos son Maastrich-Aquisgrán a unos , Colonia/Bonn a y Düsseldorf a .
La población activa la componen de las que un desarrollan su trabajo fuera de la localidad. Los puestos de trabajo, por su parte, son de los que un son ocupados por personas que viven en otras localidades y acuden diariamente a Rott para trabajar. Esto es algo habitual en la región de Eifel, especialmente en el área norte donde dos tercios de los trabajadores se desplazan a otra población para desarrollar su labor.
La población goza de un buen nivel económico en comparación con el resto del país. Los ingresos medios anuales de los habitantes obligados a pagar impuestos son de , un superiores a la media de Alemania que se sitúa en . La tasa media de impuestos que pagan es del mientras que la media alemana es del .
La localidad cuenta con una guardería pública pero no con escuelas. Para la educación primaria los estudiantes pueden acudir a Roetgen y para la secundaría a Monschau.
En el ámbito sanitario, los hospitales más próximos se sitúan en Simmerath y Aquisgrán a y respectivamente. No cuenta con farmacia y para este servicio los habitantes tienen que acudir a Roetgen.
Rott no tiene comisaría de policía y la más cercana es la que hay en Roetgen que abre algunas horas los martes y jueves. La comisaría principal en la zona está situada en Stolberg a . Cuenta con un equipo de bomberos voluntarios fundado en 1902. Lo forman 25 personas que disponen de estación y dos vehículos.
En el ámbito religioso, los que siguen la confesión católica disponen de la iglesia de "St. Antonius" mientras que los de la evangélica tienen que trasladarse a Roetgen donde se erige una construida en 1782.
En el deportivo, la localidad cuenta con su propio equipo de fútbol, el "SV Rott", fundado en 1927 que tiene varias divisiones e instalaciones propias.
Los habitantes de Rott cuentan con un buen número de asociaciones que cubren un amplio abanico de actividades: un taller de cine; una casa de la juventud; una comparsa de carnaval (creada en 1974); una coral; una agrupación musical (creada en 1953); un grupo de scouts; una hermandad de defensa o "Schützenbruderschaft" (creada en 1891) así como una delegación del Club de Eifel ("Eifelverein").
Rott cuenta con más de veinte construcciones o elementos señalados como "Denkmal" o protegidos. Como se ha mencionado anteriormente, la localidad no sufrió destrucción durante la II Guerra Mundial.
Estos elementos protegidos son principalmente casas: cinco situadas en las calle Bergstrasse que fueron construidas en la primera mitad del siglo XIX; trece localizadas en la Quirinusstrasse, construidas en los siglos XVIII y XIX, que incluyen la vivienda del párroco y la antigua escuela, hoy guardería. También gozan de esta protección otras construcciones como la iglesia parroquial; un memorial; un altar usado en procesiones; una pequeña capilla erigida en la Lammersdorferstrasse así como el conjunto de "vía crucis" y cruz de situada en la cima de un monte.
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2126764fd698b432eeba4e_ru.json
|
После окончания в 1887 году медицинского факультета Императорского Казанского университета работал ординатором в хирургической клинике.
За активное участие в революционными кружках народовольцев как политически неблагонадёжный был уволен из хирургической клиники и выслан из Казани. В 1889—1917 годах работал санитарным врачом в Московской, Херсонской, Симбирской, Ярославской, Вологодской и Рязанской губерниях.
С 1918 года — заведующий санитарно-профилактическим подотделом Рязанского городского здравотдела, губернский санитарный врач. В 1926 году разработал план развития сети врачебных учреждений Рязанской губернии.
Последние годы жизни работал в Москве в Санитарно-гигиеническом институте им. Ф. Ф. Эрисмана.
Похоронен в Москве на Донском кладбище.
Опубликовал свыше 100 научных работ, посвящённых изучению заболеваемости населения, распространению эпидемий, детской смертности, санитарного состояния школ, труда и быта сельскохозяйственных рабочих.
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2448ed96bfe2763758d652_en.json
|
Bauman and his team were instrumental in creating the first solid food consumed by a NASA astronaut: small food cubes eaten by Scott Carpenter on board "Aurora 7" in 1962. (John Glenn had consumed the fruit-flavored drink Tang in space three months earlier aboard the "Friendship 7".) Space food cubes were followed by other space-friendly foods created by Pillsbury's food engineers, such as non-crumbly cake, relish that could be served in slices, and meat that needed no refrigeration.
In 1970, Pillsbury filed for a trademark for a "non-frozen balance energy snack in rod form containing nutritionally balanced amounts of carbohydrate, fat and protein" which they dubbed "Space Food Sticks". (No basis for use of the term "nutritionally balanced" was provided.) A forerunner of energy bars, Space Food Sticks were promoted by Pillsbury for their association with NASA's efforts to create safe, healthy and nutritional space food. Capitalizing on the popularity of the Apollo space missions, Pillsbury marketed Space Food Sticks as a "nutritionally balanced between-meal snack." Fourteen individually packaged sticks were included in a box, and came in six flavors such as peanut butter, caramel, and chocolate. In 1972, astronauts on board Skylab 3 ate modified versions of Space Food Sticks to test their "gastrointestinal compatibility".
Space Food Sticks disappeared from North American supermarket shelves in the 1980s. They were revived by Retrofuture Products, of Port Washington, NY in 2006. Two flavors, chocolate and peanut butter, were released. They are being sold at flight museums such as the Kennedy Space Center and the Smithsonian Air & Space Museum as well as online.
In Australia, Space Food Sticks were produced for many years in fewer flavor varieties than the American versions (chocolate and caramel only). They were marketed under the Nestlé Starz brand to modern-day Australian children as an energy food. Production stopped in 2014, apart from a very brief reappearance in 2019 to commemorate the fiftieth anniversary of the moon landing.
Space Food Sticks have shown up in popular culture including the TV series "The Simpsons" and "The Colbert Report", the books of R.L. Stine, and the film "Super 8". They are frequently cited as the favorite snack of Australian Olympic gold medal winner Ian Thorpe.
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a968dce8536aac6f458_es.json
|
La embajada de Hungría se encuentra en el piso 29 de la Torre de la Ciudad Raffles, que también alberga la delegación de la Unión Europea.
La inauguración del sitio tuvo lugar el 14 de agosto de 1980 y se abrió oficialmente al público el 3 de octubre de 1986. El complejo fue diseñado por I. M. Pei en una de sus primeras obras en el estado de la ciudad. Construido en el antiguo sitio de Raffles Institution, la primera escuela en Singapur, y situado junto al histórico Raffles Hotel, sus acabados de aluminio y diseños geométricos simples dieron un contraste marcado y modernista con la arquitectura victoriana y la arquitectura clásica que caracterizaba la arquitectura en ese distrito. El diseño incluye el hotel más alto del mundo y actualmente el decimocuarto hotel más alto del mundo, el Swissôtel The Stamford, de 73 plantas, y el hotel Fairmont de Singapur de 26 pisos de alta gama. Los tres bloques se complementan con la torre rectangular de 42 pisos Raffles City Tower, un bloque de oficinas.
En la década de 1990 el complejo comercial fue sometido a una renovación importante, con un aspecto diferente. En junio de 2005, la administración anunció que la sección de sótano del complejo se ampliará, con 30 a 50 tiendas más y se completó en julio de 2006 con MPH Librerías, reconocidos establecimientos de alimentos y bebidas y numerosas tiendas de moda que ocupan la extensión. Gloria Jean's Coffees también ha hecho un regreso al país después de salir del país hace unos años. El complejo está directamente conectado a la estación de MRT del Ayuntamiento por escaleras mecánicas desde la entrada del edificio ya la estación MRT de Esplanade desde el Sótano 2.
El 1 de enero de 2002, los dos hoteles fueron rebautizados como Swissôtel The Stamford y Raffles The Plaza (ahora Fairmont Singapur) cuando FRHI Hotels & Resorts se hizo cargo de la gestión de los hoteles.
El 19 de marzo de 2006, el Fondo de Inversión Inmobiliaria de CapitaLand (REIT), CapitaCommercial Trust y CapitaMall Trust adquirieron conjuntamente el desarrollo de Raffles Holdings por S $ 2,09 mil millones. El primero asumirá una participación del 60 por ciento en el complejo y el último el 40 por ciento restante. Los accionistas de los fideicomisos aprobaron la compra del complejo en julio de 2006. El acuerdo se completó en agosto de 2006 y el complejo es propiedad de los dos fideicomisos.
El 20 de agosto de 2006, los nuevos propietarios anunciaron sus planes de ampliar el espacio comercial entre 19.000 m² de sus actuales 33.100 m², utilizando el espacio en los pisos del aparcamiento en los sótanos dos y tres . Los dos fideicomisos de propiedad de CapitaLand gastarán S $ 86 millones en la expansión. El 15 de julio de 2010 se inauguró un enlace subterráneo que une las estaciones MRT de Esplanade y City Hall.
Raffles City tiene varios inquilinos de anclaje, con el Grupo Dairy Farm tener un supermercado de gama alta, Jason's Market Place y una farmacia Guardian, ambos ubicados en el sótano. Robinsons, junto con Marks & Spencer, ha abierto sus puertas desde el 2001, cuando Sogo dejó el espacio y el supermercado (ahora ocupados por Jason) en 2000, después de que la compañía tuviera problemas financieros.
La 117ª Sesión del COI en Singapur se celebró del 2 al 9 de julio de 2005 en el Centro de Convenciones de la Ciudad de Raffles, en el cuarto piso. La seguridad en el complejo fue extremada durante el evento. En la Sesión del COI, se concedió a Londres la organización de los Juegos Olímpicos de Verano 2012.
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed89eac0fc4d77ba8a0f_hy.json
|
Համայնքի INSEE կոդ՝ 2A006։
Համայնքի բնակչությունը 2008 թվականին կազմում էր 2958 մարդ։
2007 թվականի տվյալներով 2133 աշխատունակ տարիքի մարդկանցից (15-64 տարեկան) 1514-ը տնտեսապես ակտիվ էին, 619-ը անգործունակ (ակտիվության ցուցանիշը 71,0 %, 1999 թվականին եղել է՝ 65,7 %)։ 1514 աշխատունակ բնակիչներից 1335-ը աշխատում էին (731 տղամարդ և 604 կին), անաշխատանք էին 179-ը (76 տղամարդ և 103 կին)։ 619 անգործունակ մարդկանցից 199-ը աշակերտներ կամ ուսանողներ են, 180-ը թոշակառու, 240-ը անաշխատունակ էին այլ պատճառներով:
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed8beac0fc4d77bd421e_hy.json
|
Օրինակ, Երկրի մակերևույթին մոտ (այսինքն՝ համեմատաբար փոքր բարձրությունների վրա) ուղղահայաց ազատ ընկնող մարմինը, օդի դիմադրությունը անտեսելու դեպքում, անկման յուրաքանչյուր վայրկյանում մեծացնում է իր արագությունը մոտավորապես 9,8 մ/վ-ով, այսինքն դա նշանակում է, որ ազատ անկման արագացումը հավասար է մոտ 9,8 մ/վ-ու։
Եթե մեքենան սկսում է շարժումը դադարի վիճակից (այսինքն հաշվարկման իներցիալ համակարգում նրա սզբնական արագությունը զրո է), և շարժվում է ուղղագիծ՝ մեծացնելով արագությունը, ապա արագացման ուղղությունը կհամապատասխանի շարժման (այսինքն՝ արագության) ուղղությանը։ Այս դեպքում մեքենայի ուղևորները արագացումը ընկալում են որպես նստատեղին սեղմող ուժ։ Երբ մեքենայի արագությունը նվազում է, արագացման ուղղությունը հակառակ է արագության ուղղությանը, իսկ ուղևորները այն ընկալում են առաջ բրդող ուժի տեսքով։ Եթե մեքենան շարժվի հաստատուն արագությամբ, արագացումը հավասար կլինի զրոյի։ Այն դեպքում, երբ մարմինը կատարում է հավասարաչափ շրջանագծային շարժում, այսինքն շարժվում է շրջանագծով՝ հաստատուն պահելով արագության մոդուլը, արագացումը հավասար չէ զրոյի․ մարմինն ունի մոդուլով հաստատուն, իսկ ուղղությամբ փոփոխական արագացում՝ ուղղված դեպի շրջանագծի կենտրոնը (կենտրոնաձիգ արագացում)։
Մարմնի միջին արագացումը սահմանվում է որպես formula_3 ժամանակամիջոցի ընթացքում արագության formula_4 փոփոխության և այդ ժամանակամիջոցի հարաբերություն՝
[[File:Acceleration as derivative of velocity along trajectory.svg|right|thumb|Հետագծի կամայական կետում (ենթադրվում է որ նյութական կետը այդ դիրքում գտնվել է formula_6 պահին) արագացումը գտնելու համար անհրաժեշտ է հաշվել այդ կետում և formula_7 պահին նյութական կետի գտնվելու դիրքում արագությունների տարբերությունը՝ formula_8, և որոշել formula_9։
[[File:1-D kinematics.svg|thumb|left|Ներքևից վերև ներկայացված են համապատասխանաբար արագացման, արագության և տեղափոխության ժամանակից կախվածությունը պատկերող գրաֆիկներ։]]
Դժվար չէ նկատել, որ formula_10 արագացման [[ինտեգրալ]]ը արագությունն է՝ formula_11, որը համապատասխանում է formula_10 կորի տակ ընկած պատկերի մակերեսին՝
Քանի որ արագացումը սահմանված է որպես արագության առաջին կարգի ածանցյալ ըստ ժամանակի, իսկ արագությունն իր հերթին՝ որպես [[շառավիղ-վեկտոր]]ի (formula_14) առաջին կարգի ածանցյալ ըստ ժամանակի, ստացվում է, որ արագացումը շառավիղ-վեկտորի երկրորդ կարգի ածանցյալն է ըստ ժամանակի՝
Այսպիսով, եթե նյութական կետի հետագծի վրա հայտնի են formula_16 շառավիղ-վեկտորը և formula_17 արագության վեկտորը ժամանակի որևէ formula_18 պահին, ինչպես նաև formula_19 արագացման կախումը ժամանակից, ապա, կարելի է լուծել հակադարձ խնդիրը․ ինտեգրելով այս հավասարումը, կարելի է ստանալ կետի կոորդինատները և արագությունը ժամանակի ցանկացած formula_6 պահին (այսինքն՝ ինչպես formula_18 պահից հետո, այնպես էլ դրանից առաջ).
Արագացմանը ածաանցյալը ըստ ժամանակի, այսինքն այն ֆիզիկական մեծությունը, որը բնութագրում է արագացման փոփոխման արագությունը, կոչվում է պոկում (հաճախ նշանակվում է formula_24)՝
[[File:Acceleration components.JPG|right|thumb|Արագացման վերլուծությունը տանգենցիալ և նորմալ բաղադրիչների։]]
Կորագիծ շարժում կատարող նյութական կետի formula_11 արագությունը կարելի է ներկայացնել հետևյալ տեսքով․
որտեղ formula_28-ն կամայական formula_6 պահին արագության մոդուլն է, իսկ
մեծությունը հետագծի կամայական կետում շոշափողով ուղղված միավոր վեկտոր է։ Հաշվի առնելով ինչպես արագության formula_11, այնպես էլ formula_32 միավոր վեկտորի formula_33 ժամանակային կախվածությունները, կորագիծ շարժում կատարող նյութական կետի արագացումը կգրվի որպես երկու ֆուկցիաների արտադրյալի ածանցյալ, բարդ ֆունկցիայի ածանցյալի բանաձևի կիրառմամբ՝
Այստեղ formula_35-ը նյութական կետի հետագծի կամայական կետում շոշափողին ուղղահայաց ուղղությամբ միավոր վեկտորն է, formula_36-ը կամայական կետում կորության շառավիղը։ Այսպիսիով, կորագիծ շարժման դեպքում արագացումը ներկայացվում է
տեսքով, որտեղ formula_38 բաղադրիչը կոչվում է տանգենցիալ կամ շոշափող, իսկ formula_39 բաղադրիչը՝ նորմալ կամ կենտրոնաձիգ արագացում։
[[File:Strecke und konstante Beschleunigung.png|thumb|Անցած ճանապարհի գրաֆիկական հաշվարկը հաստատուն արագացումով շարժման դեպքում (formula_40, իսկ formula_41):]]
Մասնավոր դեպքում, եթե formula_42 վեկտորը չի փոխվում ժամանակի ընթացքում, շարժումը կոչվում է հավասարաչափ արագացող։ Հավասարաչափ արագացող շարժման դեպքում formula_43-ի և formula_44-ի որոշման վերը նշված ընդհանուր բանաձևերը պարզեցվում են, բերվելով հետևյալ տեսքի՝
Այստեղ
Այսպիսի շարժման տարածված օրինակներից է դիմադրության բացակայության դեպքում մարմնի [[ազատ անկում]]ը համասեռ [[գրավիտացիոն դաշտ]]ում։ Այդ դեպքում մարմնի վրա ազդող ուժը կլինի
որտեղ formula_54-ն [[ազատ անկման արագացում]]ն է։
[[File:Falling ball.jpg|thumb|right|Գնդակը առանց սկզբնական արգության ազատ անկման ժամանակ (դիրքերի միջև ժամանակային տարբերությունը 1 վ է, անցած ճանապարհը համեմատական է ժամանակի քառակուսուն)։]]
Հավասարաչափ արագացող շարժման մասնավոր դեպքում արագացումը շարժման ամբողջ ժամանակահատվածում հավասար է զրոյի։ Այս դեպքում արագությունը հաստատուն է, իսկ շարժման հետագիծը ուղիղ գիծ է, այդ պատճառով այս շարժումը կոչվում է ուղղագիծ հավասարաչափ շարժում։ Եթե այս դեպքում արագությունը նույնպես հավասար է զրոյի, ապա մարմինը գտնվում է դադարի վիճակում։
Հավասարաչափ արագացող շարժումը նյութական կետի համար միշտ [[հարթ շարժում]] է, իսկ [[պինդ մարմին|պինդ մարմնի]] համար՝ համընթաց շարժում։ Սակայն հակառակ պնդումը, ընդհանուր դեպքում, ճիշտ չէ։ Հավասարաչափ արագացող շարժումը այլ հաշվարկման իներցիալ համակարգ անցնելիս մնում է հավասարաչափ արագացող։ Հավասարաչափ արագացող շարժման մասնավոր դեպքը, երբ հաստատուն արագացումը և արագությունը ուղղված են մի գծով, սակայն տարբեր ուղղություններով, կոչվում է հավասարաչափ դանդաղող շարժում։ Հավասարաչափ դանդաղող շարժումը միշտ միաչափ է։ Շարժումը կարելի է դիտարկել որպես հավասարաչափ դանդաղող միայն մինչև այն պահը, երբ արագությունը դառնում է զրո։ Բացի այդ, միշտ գոյություն ունեն իներցիալ հաշվարկման համակարգեր, որտեղ շարժումը հավասարաչափ դանդաղող չէ։
Արագացումով շարժման կարևոր մասնավոր դեպք է ուղղագիծ շարժումը, երբ ժամանակի ցանկացած պահի արագացումը համագիծ է արագությանը (օրինակ՝ ուղղահայաց սկզբնական արագությամբ մարմնի անկման դեպքը)։ Ուղղագիծ շարժման դեպքում կարելի է կոորդինատական առանցքներից մեկն ընտրել շարժման ուղղությամբ և փոխարինել շառավիղ-վեկտորը և արագության ու արագացման վեկտորները սկալյարներով։ Հաստատուն արագացման դեպքում վերը բերված բանաձևերից բխում է, որ
Այստեղ formula_56-ն և formula_57-ն մարմնի սկզբնական և վերջնական արագություններն են, formula_58-ն՝ արագացումը, formula_59-ը՝ մարմնի անցած ճանապարհը։
Ստորև ներկայացված են զրոյական սկզբնական արագությամբ հավասարաչափ արագացող ուղղագիծ շարժման գործնականում կարևոր մի շարք բանաձևեր, որոնք կապ են հաստատում մարմնի անցած ճանապարհի, ժամանակի, վերջնական արագության և արագացման միջև՝
Այս մեծություններից ցանկացած երկուսով որոշվում են մյուս երկուսը, համարվում է, որ ժամանակը հաշվարկվում է շարժման սկզբից՝ formula_64։
[[Պատկեր:Cinematique mouvement circulaire uniforme.png|մինի|Հավասարաչափ շարժումը շրջանագծով։ Արագացումը միշտ ուղղահայաց է արագությանը և ուղղված է դեպի շրջանագծի կենտրոնը։]]
Հավասարաչափ շրջանագծային շարժման դեպքում, երբ նյութական կետը մեծությամբ հաստատուն արագությամբ շարժվում է [[Շրջանագիծ|շրջանագծային]] հետագծով, նրա արագացումը արդյունք է արագության ուղղության փոփոխության, քանի որ արագության մեծությունը հաստատուն է։ Կորի վրա նյութական կետի դիրքի (այսինքն շառավիղ-վեկտորի) առաջին կարգի ածանցյալը ըստ ժամանակի՝ արագությունը պարզվում է, որ շարժաման ընթացքում անընդհատ ուղղված է կորին տարված շոշափողով, համապատասխանաբար ուղղահայաց լինելով տվյալ կետում շառավղի ուղղությանը։ Քանի որ հավասարաչափ շարժման դեպքում արագությունը տանգենցիալ (շոշափողի) ուղղությամբ հաստատուն է, արագացումը պետք է ուղղված լինի շառավղային ուղղությամբ դեպի շրջանագծի կենտրոնը։ Այդ արագացումը, որը անվանում են կենտրոնաձիգ արագացում, անընդհատ փոխում է արագության ուղղությունը՝ պտտելով այն շրջանագծի երկայնքով։ Տրված formula_57 արագության դեպքում արագացման մեծությունը ուղիղ համեմատական է արագության քառակուսուն և հակադարձ համեմատական շրջանագծի formula_36 շառավղին՝
Արագացման վեկտորը կարելի է արտահայտել բևեռային կոորդինատներով։ Ընդունելով, որ formula_68-ը շրջանագծի կենտրոնից մինչև նյութական կետը ուղղված վեկտորն է (շառավղին հավասար մեծությամբ) և հաշվի առնելով, որ արագացումը ուղղված է դեպի կենտրոնը՝
Ինչպես սովորաբար կատարվում է պտտական շարժումների դեպքում, կարելի է ներմուծել նյութական կետի [[անկյունային արագություն]]ը՝ արտահայտված նյութական կետի formula_57 արագությամբ և formula_36 հեռավորությամբ՝
Այսպիսով, արագացման համար ստացվում է formula_73 արտահայտությունը։
[[Պատկեր:Oscillating pendulum.gif|մինի|Անհավասարաչափ շրջանագծային շարժման օրինակ ([[մաթեմատիկական ճոճանակ]])։ Տանգենցիալ և կենտրոնաձիգ բաղադրիչներից կազմված արագացումը տարբեր պահերին փոփոխվում է լրիվ շոշափող ուղղությունից մինչև լրիվ նորմալ ուղղության (հետագծի նկատմամբ):]]
Ընդհանուր դեպքում, երբ նյութական կետը շրջանագծային շարժում է կատարում մոդուլով փոփոխական արագությամբ, արագացման վեկտորը կարելի է վերլուծել երկու բաղադրիչների (գումարելիների)՝
formula_75 տանգենցիալ կամ շոշափող արագացումը ուղղված է հետագծի շոշափողով։ Այն արագացման formula_76 վեկտորի բաղադրիչն է՝ համագիծ ակնթարթային արագության վեկտորին, և բնութագրում է արագության փոփոխությունը ըստ մոդուլի.
formula_78 նորմալ կամ կենտրոնաձիգ արագացումը միշտ առաջանում է (հավասար չէ զրոյի) ոչ միայն շրջանագծով շարժման ժամանակ, այլև ցանկացած ոչ զրոյական կորությամբ հետագծով շարժման դեպքում։ Ինչպես նշվել էր, այն արագացման վեկտորի՝ ակնթարթային արագությանը ուղղահայաց բաղադրիչն է, և բնութագրում է արագության փոփոխությունը ըստ ուղղության։
[[Անկյունային արագացում]]ը ցույց է տալիս անկյունային արագության փոփոխությունը միավոր ժամանակում։ Այն գծային արագացման նման, հաշվարկվում է հետևյալ կերպ՝
Վեկտորի ուղղությունը այստեղ ցույց է տալիս արագության մոդուլի նվազումը կամ աճը։ Եթե անկյունային արագացման և անկյունային արագության վեկտորները համուղղված են, կամ երբ նրանց սկալյար արտադրյալը դրական է, արագության մեծությունը աճում է, և հակառակը։ Հավասարաչափ շրջանագծային շարժման մասնավոր դեպքում անկյունային արագացման և տանգենցիալ արագացման վեկտորները հավասար են զրոյի, իսկ կենտրոնաձիգ արագացումը ըստ մոդուլի հաստատուն է։
Ասում են, որ նյութական կետը (մարմինը) կատարում է բարդ շարժում, եթե այն շարժվում է մի [[Հաշվարկման համակարգ (ֆիզիկա)|հաշվարկման համակարգի]] նկատմամբ, որն իր հերթին մեկ այլ՝ «լաբորատոր» համակարգի նկատմամբ շարժման մեջ է։ Այդ դեպքում լաբորատոր համակարգում մարմնի բացարձակ արագացումը հավասար կլինի հարաբերական, տեղափոխական և կորիոլիսյան արագացումների գումարին՝
Վերջին անդամը ներառում է շարժական հաշվարկման համակարգի պտտման անկյունային արագության և այդ համակարգում նյութական կետի արագության վեկտորական արտադրյալը։
[[Բացարձակ պինդ մարմին|Բացարձակ պինդ մարմնի]] երկու formula_81 և formula_82 կետերի արագացումների կապը կարելի է ստանալ այդ կետերի արագությունների համար [[Էյլերի բանաձև]]ից՝
որտեղ formula_84-ն մարմնի անկյունային արագության վեկտորն է, իսկ formula_85-ն formula_81 և formula_82 կետերը միացնող վեկտորը։ Ածանցելով այս արտահայտությունը ըստ ժամանակի, ստացվում է՝
որտեղ formula_89-ը մարմնի անկյունային արագացման վեկտորն է։ Այս արտահայտությունը անվանում են Ռիվալսի բանաձև։
Նյուտոնի առաջին օրենքը փաստում է հաշվարկման իներցիալ համակարգերի գոյության մասին։ Այդպիսի համակարգերում ուղղագիծ հավասարաչափ շարժումը տեղի ունի այն դեպքում, երբ մարմինը (նյութական կետը) չի ենթարկվում իր շարժման ընթացքում որևէ արտաքին ազդեցության։ Այդ օրենքի հիման վրա ի հայտ է գալիս մեխանիկայում կարևոր դեր ունեցող ուժի գաղափարը՝ ուժը ընկալվում է որպես արտաքին ազդեցություն մարմնի վրա, որը հանում է մարմինը դադարի վիճակից կամ ազդում է շարժման արագության վրա։ Այսպիսով սահմանվում է, որ հաշվարկման իներցիալ համակարգում արագացման ի հայտ գալու պատճառը արտաքին ուժային ազդեցությունն է։
Նյուտոնի երկրորդ օրենքը՝ կիրառված ոչ ռելյատիվիստիկ շարժման համար (այսինքն [[լույսի արագություն]]ից շատ փոքր արագությունների դեպքում) փաստում է, որ նյութական կետի արագացումը ուղիղ համեմատական է նրա վրա կիրառված, այդ արագացումը ծնող ուժին, ընդ որում համեմատականության գործակիցը անկախ է ուժային ազդեցության տեսակից և կոչվում է նյութական կետի [[Զանգված|իներտ զանգված]]՝
Եթե հայտնի են նյութական կետի formula_91 զանգվածը և նրա վրա ազդող formula_92 ուժը (կախված ժամանակից), ապա [[Նյուտոնի օրենքներ|Նյուտոնի երկրորդ օրենքից]] որոշվում է արագացումը՝ formula_93։ Ուժի հաստատուն լինելու դեպքում արագացումը ևս հաստատուն է։ Նյութական կետի արագությունը և կոորդինատները ժամանակի ցանկացած պահին կարելի է որոշել՝ ինտեգրելով արագացումը նյութական կետի կինեմատիկայի բաժնում բերված բանաձևերով սկզբնական պայմանների (սկզբնական արագություն, սկզբնական կոորդինատներ) հաշվառմամբ։
[[Ռելյատիվիստական մեխանիկա]]յում Նյուտոնի երկրորդ օրենքը գրվում է հետևյալ տեսքով․
Այս դեպքում արագացման որոշման խնդիրը ավելի բարդ է, քան դասական մեխանիկայում։ Մասնավորապես, ռելյատիվիստական մեխանիկայում հաստատուն արագացումով երկարատև շարժումը սկզբունքորեն անհնար է, քանի որ արագությունը կարող է գերազանցել լույսի արագությանը։ Ուժի հաստատուն լինելը չի նշանակում, որ հաստատուն է նաև արագացումը՝ արագության աճին զուգընթաց այն կձգտի զրոյի։ Սակայն եթե formula_10 կախվածությունը որոշված է, formula_11-ի և formula_97-ի հաշվարկը կատարվում է նույն ոչ ռելյատիվիստական սահմանի բանաձևերով։
Հարաբերականության տեսությունում քառաչափ տարածություն-ժամանակում փոփոխական արագությամբ մարմնի շարժումը աշխարհագծի երկայնքով բնութագրվում է մի մեծությամբ, որը համարժեք է արագացմանը։ Ի տարբերություն արագացման սովորական եռաչափ վեկտորի, արագացման formula_98 4-վեկտորը (որը անվանվում է 4-արագացում) հանդիսանում է կոորդինատների formula_99 4-վեկտորի երկրորդ կարգի ածանցյալը ոչ թե ըստ ժամանակի, այլ ըստ տարածաժամանակային formula_100 [[Ինտերվալ (հարաբերականության տեսություն)|ինտերվալի]] (այն անվանվում է նաև սեփական ժամանակ)՝ աշխարհագծի երկայնքով․
Աշխարհագծի կամայական կետում արագացման 4-վեկտորը միշտ ուղղահայաց է 4-արագությանը՝
Սա մասնավորապես նշանակում է, որ արագության 4-վեկտորները մոդուով չեն փոխվում, այլ փոխվում են միայն ուղղությամբ։ Անկախ տարածություն-ժամանակում շարժման ուղղությունից ցանկացած մարմնի 4-արագությունը մոդուլով հավասար է լույսի արագությանը։ Երկրաչափորեն 4-արագացումը համընկնում է աշխարհագծի կորության հետ։
[[Դասական մեխանիկա]]յում արագացման արժեքը չի փոխվում մի իներցիալ համակարգից մյուսին ացման ժամանակ, այսինքն արագացումը ինվարիանտ է [[Գալիլեյի ձևափոխություններ]]ի նկատմամբ։ Ռելյատիվիստական մեխանիկայում 4-արագացումը 4-վեկտոր է, այսինքն [[Լորենցի ձևափոխություններ]]ի ժամանակ փոխվում է այնպես, ինչպես տարածաժամանակային կոորդինատները։
Արագացման «սովորական» formula_2 վեկտորը, որը որոշվում է որպես «սովորական» եռաչափ formula_104 արագության ածանցյալ ըստ կոորդինատային ժամանակի (formula_105) կիրառելի է ռելյատիվիստական կինեմատիկայի սահմաններում, սակայն ինվարիանտ չէ Լորենցի ձևափոխությունների նկատմամբ։ Հաստատուն ուժի ազդեցության ժամանակ նյութական կետի formula_2 արագացումը նվազում է արագության աճին զուգընթաց, սակայն 4-արագացումը մնում է հաստատուն (այսպիսի դեպքը անվանում են ռելյատիվիստական հավասարաչափ արագացող շարժում, չնայած «սովորական» արագացումը հաստատուն չէ)։
Արագացման չափողականությունը համապատասպանում է արագության (LT) և ժամանակի հարաբերության չափողականոթյանը՝ LT։
Դասական մեխանիկայում մեխանիկական համակարգի դինամիկան նկարագրվում է ոչ թե դեկարտյան, այլ ընդհանրացված formula_110 կոորդինատներով (օրինակ՝ [[համիլտոնյան]] կամ [[լագրանժյան]] ձևակերպումներով), այսպիսով սահմանվում է formula_111 ընդհանրացված արագացումը որպես formula_112 ընդհանրացված արագության առաջին կարգի ժամանակային ածանցյալ կամ ընդհանրացված կոորդինատների երկրորդ կարգի ժամանակային ածացյալ։ Օրինակ, որպես ընդհանրացված կոորդինատ կարող է ընտրված լինել անկյունը, այդ դեպքում ընդհանրացված արագացում կլինի անկյունային արագացումը։ Հետևաբար ընդհանրացված արագացման չափողականությունը ընդհանուր դեպքում հավասար չէ LT։
Արագացումը չափելու համար նախատեսված սարքը կոչվում է [[աքսելերոմետր]]։ Աքսելերոմետրերը չեն գրանցում անմիջականորեն արագացումը, այլ չափում են արագացումով շարժման ժամանակ առաջացող հենարանի հակազդեցության ուժը։ Քանի որ նման դիմադրության ուժերը առաջանում են գրավիտացիոն դաշտում, աքսելերոմետրի միջոցով կարելի է չափել նաև գրավիտացիան։
Արագացումը չափելու համար կիրառվում են նաև աքսելոգրաֆերը, որոնք չափում և գրաֆիկի տեսքով գրանցում են համընթաց և պտտական շարժման արագացումները։
Աղյուսակում աճման կարգով ներկայացված են որոշ շարժումների բնութագրական արագացումները։
[[Կատեգորիա:Արագացում]]
[[Կատեգորիա:Ֆիզիկական մեծություններ]]
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a9e8dce8536aad64f28_es.json
|
La capital está situada en el barrio de Wrythe, del pueblo de Carshalton, que está situado en el municipio de Sutton, Londres, (Reino Unido).
La micronación fue fundada el 20 de septiembre de 2008 por Terry Auster, que se tituló "Emperador" y su hijo Jonathan Auster que se tituló "Primer Ministro". y desde su fundación ha tenido una vida bastante accidentada, incluida una guerra civil entre dos facciones monárquicas distintas.
Aunque en un principio abarcaba unas pocas tierras en Reino Unido, con posterioridad se le han ido sumando diversos territorios de Argelia, Argentina, Australia, Canadá, Chequia, Eslovaquia, Estados Unidos, Francia, Grecia, Países Bajos y Turquía.
Lo forman cinco regiones, divididas en una marca, trece ducados, diecinueve provincias, nueve pueblos o ciudades y doce territorios que son administrados por el parlamento de la micronación. Además, la corona administra diez dependencias de la corona.
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a9f8dce8536aad74055_es.json
|
Entre 1936 y 1937, Kataoka fue asignado Director de la Escuela de Caballería del Ejército Imperial Japonés hasta que en 1937 sería asignado a la Oficina de Asuntos Militares del Ministerio de Guerra, al Estado Mayor de la 4ª División y hasta 1938 en la 4ª División de Reserva. Ese mismo año fue ascendido a y se le dio el mando de la 104ª División, marchando al frente de China en julio. Posteriormente, estuvo al mando del hasta 1940 y del Regimiento de Instrucción de Caballería de la Guardia Imperial hasta 1941. Ese año fue ascendido a y es asignado como Comandante de la , estacionada en Manchuria. En febrero de 1943 fue asignado al estado mayor del 5º Ejército, un ejército de reserva estacionado en Manchuria, con labores de instrucción y guarnición.
En agosto de 1944, tras el fallecimiento del comandante de la 1ª División, Hattori Gyōtarō, Kataoka fue nombrado comandante en funciones, puesto que desarrollaría de manera provisional hasta que fue ascendido a en octubre de 1944, con la división destinada en Filipinas. Sin embargo, su carrera como comandante de división fue muy corta, ya que su unidad fue virtualmente aniquilada en la batalla de Leyte.
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2448d296bfe27637212db8_en.json
|
Groundbreaking began on the tunnel on August 12, 1969, and after five years of labor it was opened to the public at a ribbon-cutting ceremony on December 20, 1974. At a cost of $40 million, it was (at the time) the most expensive construction project undertaken by the West Virginia Division of Highways. Because the northern end of the tunnel is in West Virginia and the southern end is in Virginia, Virginia shared the cost of the project. The state line falls almost exactly across the midpoint of the tunnel, with 51% of the tunnel residing in West Virginia and the remaining 49% on the Virginia side.
Prior to the opening of the East River Mountain Tunnel, travelers wishing to cross the state line had to navigate the narrow, twisting, guardrail-less route of US 52 up and over the mountain (now designated as VA 598/WV 598). When fog or snow was present, the journey became arduous, and the road was occasionally closed completely (particularly in the winter months) due to treacherous conditions.
The tunnel is located about north of its shorter cousin, the Big Walker Mountain Tunnel. The East River Mountain Tunnel is also one of only two land vehicular tunnels in the United States that cross a state line, the other being the Cumberland Gap Tunnel.
The top of East River Mountain can be seen in the distance from Big Walker Lookout, a 100-foot observation tower built on Big Walker Mountain.
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a9f8dce8536aad81a99_es.json
|
La avenida fue proyectada —junto al barrio Nueva Córdoba— a mediados de los años 1880 en el «Proyecto Crisol» que tenía por objetivo poblar la amplia zona al sur del centro de la ciudad. Llamada antiguamente "Avenida Argentina", cambió de nombre en honor al presidente homónimo en el siglo XX. El arquitecto Carlos Thays la diseñó en imitación al legendario Bulevard Haussmann de París para que la burguesía ilustrada de Córdoba construyera sus "petit hotels", de los cuales quedan solo algunos exponentes como el Palacio Ferreyra o el "chateau" de la familia Palacio-Minetti, entre otras residencias. En la actualidad la avenida alberga organismos nacionales, empresas y edificios de lujo.
La avenida lleva este nombre en honor al doctor Hipólito Yrigoyen, primer presidente democráticamente elegido, quien gobernó entre 1916 y 1922 y que, reelegido en 1928, fue derrocado en 1930 por el primero de los golpes de Estado militares triunfantes del siglo XX.
Sobre esta reconocida avenida de la Ciudad de Córdoba, pasan numerosísimas líneas de colectivos.
"(*) Representa aquellas líneas de colectivos cuyo recorrido sobre la arteria no superan los 300 metros."
En su nacimiento, se encuentra el paseo de compras Patio Olmos. Durante su paso por el barrio Nueva Córdoba, se encuentra con otros puntos de atracción turística, como es el Paseo Buen Pastor, a cuyo lado se ubica la imponente Iglesia de los Capuchinos. Luego de pasar 500 metros entre altos edificios e importantes y cuidadas estructuras arquitectónicas del siglo XX, a metros de ser cortada por la Plaza España se ubica el Museo Superior de Bellas Artes Evita ("Palacio Ferreyra"). Luego, continúa con un breve recorrido de 200 metros hasta finalizar en una rotonda donde intersecciona con otras tres avenidas, dando ingreso al parque universitario de la Universidad Nacional de Córdoba.
Nomenclador Cartográfico 2009. Córdoba Capital. Argentina.
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2448d696bfe2763727e3da_en.json
|
Of Turkish origin, Turan was born in Migennes and played youth football for two amateur clubs in the Yonne department before securing a move to professional club Grenoble in July 2008. After three years in the club's youth academy, on 3 February 2010, he signed his first professional contract, agreeing to a three-year deal. Turan made his professional debut on 30 July 2010 in a 2–1 defeat to Guingamp in a Coupe de la Ligue match. He made his first Ligue 2 appearance the following week in a 1–0 win over Le Havre.
Turan scored his first professional goal on 29 October 2010, netting the equalizing goal in a 1–1 home draw against Ajaccio. A week later, he scored his second career goal in a 4–3 defeat to Châteauroux. Turan finished his debut campaign with 24 total appearances and three goals as Grenoble finished the season last, which led to a second consecutive relegation to the Championnat National, the third level of French football.
Despite Grenoble's performance during the 2010–11 season, Turan earned individual praise for his performances and was, subsequently, scouted by several clubs abroad, most notably Spanish club Barcelona and Italian club Fiorentina. On 24 June 2011, Turan confirmed to Portuguese radio station Rádio Renascença that he was in negotiations with Sporting Clube de Portugal, however, due to the lengthy judicial process that led to the liquidation of Grenoble being in session, both the club and player were unable to further talks. A month later, after the liquidation of Grenoble was announced, the move was confirmed and Turan was introduced as a Sporting CP player. He signed a five-year contract with the Lisbon club, which included a minimum fee release clause of €30 million.
After failing to make a competitive appearance with Sporting, on 31 August 2011, Turan was loaned to fellow Primeira Liga team S.C. Beira-Mar until the end of the season. On 15 October, he made his debut for Beira-Mar in a 1–0 defeat to Marítimo in the Portuguese Cup. A week later, Turan made his league debut appearing as a substitute in a defeat to Benfica.
Turan was a France youth international having earned caps at under-16, under-17, under-18, and under-19 level. With the under-17 team, he played at the 2009 UEFA European Under-17 Football Championship. In February 2013, he was called up to the Turkish under-21 team for a match against Norway.
Atila made his senior debut for the senior Turkey national football team in a friendly 2-0 loss to Romania on 9 November 2017.
"(Correct as of 16 March 2012)"
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2448df96bfe276373b4db8_en.json
|
Modern earmuffs come in two basic kinds:
Ear defenders protect the wearer from extreme noises. The head-band and outer covering is usually made from a hard thermoplastic or metal. The protection usually comes from acoustic foam – this absorbs sound waves by increasing air resistance, thus reducing the amplitude of the waves. The energy is transformed into heat.
Earmuffs can be used in the workplace or recreationally for loud activities, e.g., concerts, shooting firearms, heavy machinery, mowing, etc. Hearing protection in the work place in the United States is regulated by organizations such as Occupational Safety and Health Administration (OSHA), Mine Safety and Health Administration (MSHA), and the National Institute for Occupational Safety and Health (NIOSH). Hearing protection can be included in hearing conservation programs if noise exceeds a certain criteria. OSHA recommends the use of hearing protection devices (HPD) when an employer is exposed to an average noise intensity of 85 dBA over an 8-hour shift. HPD is required when exposed to average noise intensity of 90 dBA or greater over an 8-hour shift. MSHA requires are similar to OSHA. OSHA and MSHA require the use of hearing protection for workers who have not had a baseline hearing test or have had a shift in hearing thresholds, called a standard threshold shift.
There are two different types of earmuffs used to protect the user from loud sounds based on the acoustical properties and materials used to create them: passively attenuating and actively attenuating earmuffs.
The ability of a passive earmuff to attenuate a signal is based on the materials used. The material and structure of the earmuff device is used to decrease the sound level that is transmitted through the ear canal. Materials, such as a cupped foam coated in hard plastic, will block sound due to the thick and dampening properties of the foam.
Active earmuffs have an electronic component and microphones that allow the user to control their access to communication while attenuating background noise. When in loud, hazardous settings, the wearer may still be required to listen to outside sources, such as machinery work, their supervisor's commands, or talk to their colleagues. While the material and design of the muff allows for a reasonable attenuation (roughly 22 dBNRR), the user has the option to allow some sounds in that are necessary for their job. These earmuffs incorporate a volume control to increase and decrease the attenuation.
Active noise reduction earmuffs incorporate Electronic Noise Cancellation or Active Noise Cancellation to attenuate (roughly 26 dB NRR) low frequency noise. A microphone, circuit, and speaker inside the muff are used to actively cancel out noise. As a signal enters the microphone, the electronics within the earmuff cast a signal back that is 180° out of phase with the signal, thus "cancelling" this signal. This opposing signal reduces the amplitude of the waveform and reduces the signal. These earmuffs are designed to protect against a continuous signal, particularly low frequency sounds, such as diesel locomotives, heavy tractors, or airfields.
Earmuffs for the purpose of thermal protection were invented by Chester Greenwood of Farmington, Maine in 1873, at the age of 15. He reportedly came up with the idea while ice skating and he asked his grandmother to sew tufts of fur between loops of wire. His patent was for improved ear protectors. He manufactured these ear protectors, providing jobs for people in the Farmington area for nearly 60 years.
Earmuffs for the purpose of hearing protection are believed to have originated during World War II. Pilots of military aircraft wore leather flaps over their ears, supposedly to protect against noise-induced hearing loss due to engine noise. Prototype versions of earmuffs, composed of a headband and cuffs to fit over the outer ear, were soon after developed. These early versions were not practical due to the discomfort caused by the headbands being tightly fixed against the head. In 1954, an earmuff with a more comfortable cushion design was developed.
When persons are exposed to excessively loud environments (85 dB or more), hearing protection devices are recommended to prevent noise-induced hearing loss. Hearing protection should be worn whenever power tools, loud yard equipment, or firearms are used. Any noise greater than 140 dB can cause permanent hearing loss. Firearms range from a noise level of 140 dB to 175 dB depending on the firearm type. It is recommended to use dual hearing protection (earmuffs and earplugs together) when using firearms. Exposure to loud noises damages the hair cells in the inner ear that are essential for sending neural impulses to the brain in order to perceive sounds. Loss of these hair cells leads to hearing loss that may cause speech and sounds to be muffled or distorted. Tinnitus is often associated with hearing loss; there is no cure for tinnitus. In the workplace, OSHA requires the use of hearing protection devices whenever a person is exposed to an average noise intensity of 90 dBA or greater over an 8-hour shift. The louder the environment, the less time that a person may spend there without the risk of incurring hearing loss. NIOSH has also developed standards for hearing protection. Compared to OSHA, the NIOSH standards are more conservative in their estimates for safe noise exposure times. Tabulated below are the NIOSH standards for the maximum daily exposure times at various noise levels.
Because the auditory system has varying sensitivity to sound as a function of frequency, unprotected noise exposures to mid- to high- frequency sounds pose greater risk to hearing than low frequency sounds. This frequency dependence is reflected in the use of the A-weighting curve to describe the decibel level of an exposure (dB A). The A-weighting curve weights the mid frequency content, 500 to 4000 Hz, more than the frequencies outside that range. At lower, non-damaging sound levels, hearing protection will reduce fatigue from frequent exposure to sound.
A typical earmuff attenuates (decreases) the level of noise by approximately 23 dB when tested under carefully controlled laboratory conditions. The EPA requires that earmuff manufacturers test each device's performance and indicate their specific noise-reduction capabilities on the product labeling. This single number is called the Noise Reduction Rating, or NRR. The attenuation is higher when measured in laboratory testing than worn in the field, or in real world settings. However, earmuffs had the least variability compared to earplugs. Discrepancies between the field and lab results could be due to improper training of how to wear the device. Experiments have indicated that the actual attenuation achieved by ordinary users of earmuffs is only 33% to 74% of the labeled NRR. Improper fit, device deterioration, and a poor seal with the head all contribute to reduced device performance. Despite these drawbacks, research has shown that the real-world performance of earmuffs is in closer agreement to manufacturers' labels than it is for earplugs. This suggests that earmuffs are more intuitive for users to wear correctly and in some cases may be a more appropriate choice of hearing protection.
When deciding between earmuffs and earplugs, it is also important to consider the noise reduction levels achieved at different sound frequencies. In general, earmuffs provide less attenuation for low-frequency (<500 Hz) sounds than earplugs. Thus, in situations where noise is dominated by low-frequency energy, earplugs are likely to be more effective. Earmuffs also fail to provide any noise reduction at infrasonic frequencies (< 20 Hz), which is energy that cannot be heard because it falls below the range of human hearing sensitivity. In contrast, earplugs can provide some attenuation to infrasonic sounds.
Most earmuffs can be expected to provide adequate attenuation for noise levels up to 103 dBC. At levels beyond this intensity, it becomes necessary for users to wear earplugs with earmuffs on top in order to achieve adequate protection from hearing damage. The simultaneous use of two forms of hearing protections is known as dual hearing protection. The MSHA regulations stipulate that workers must use dual hearing protection when average 8-hour exposures are 105 dBA or greater. The US Department of Defense recommends use of dual protection when exposed to noise ranging from 108-118 dBA. Dual protection is also recommended when shooting firearms because of the extremely high-level impulses (140 dB and greater) produced.
The amount of noise reduction from dual hearing protection is NOT a sum of the noise reductions ratings from the two devices. For example, if wearing an earplug with a NRR of 25 dB and an earmuff with an NRR of 20 dB, the combined protection would not be 45 dB. Instead, 5 dB should be added to the higher of the two NRRs. In the preceding example, the combined earmuff and earplug NRR would be estimated at 30 dB (25 dB plus 5).
A proper fit of the earmuffs on the head is essential to providing adequate hearing protection. Individuals will require earmuffs of differing sizes. This is especially important to remember when considering earmuffs for children. Muffs should make a good seal against the head and should fully cover the outer ear without pushing against the ears. Additionally, the headband should be the correct length to hold the cushions over the ears. Otherwise, sound can leak under the muffs and will reach the users' ears. Some wearers may use their earmuffs when hair is covering their ears or while wearing glasses. Prior to placement on the head, hair should be carefully pulled back and away from the cushions. Placing earmuffs over obstructing hair or safety glasses with thick frames may reduce the earmuff attenuation by 5-10 dB. Even eyeglasses with thinner frames can reduce the effectiveness of hearing protection by 3-7 dB.
One simple method for checking earmuff fit is to lift one or both muffs away from the head while in a noisy environment. If the noise is considerably louder with the adjustment, then the earmuffs are providing at least some degree of noise reduction.
Improper earmuff fit can cause discomfort, which in turn may cause the individual to avoid wearing the hearing protection device, reducing its effectiveness. Characteristics of a comfortable earmuff include: lightweight material, soft and removable circumaural cushions, low heat and humidity buildup, easy maintenance, reduction in low-frequency noise, no resonances of sound within the earcup, wide headband, and large enough earcups to allow for full coverage of the outer ear. If the individual finds the hearing protection device to be uncomfortable, he or she should explore other options for hearing protection, such as a different style of earmuff or earplugs.
Styles
There are different earmuff style options for HPD users. Styles include: cap-mounts for hard hats, neckbands for use with welding helmets and faceshields, folding earmuffs are meant to be portable and easy to store, and multi-position earmuffs worn in varies positions are useful for versatility to wear both earmuffs and other safety ware, such as glasses or masks.
Structural transmission
It is possible for sound to transmit through the earmuff materials, reducing the device's effectiveness. This transmission is primarily seen above 1000 Hz.
Vibration of the earmuff
Exposure to high level noise (190 dB SPL) may cause the earmuff to vibrate off the external ear causing a leak which would allow hazardous exposure to dangerous levels of noise. In loud enough environments, the ear canal can vibrate, causing the air trapped inside the earcup to vibrate as well. This typically only occurs with low frequency noise, but can reduce the effectiveness of the hearing protection device. Technology in earmuffs is developing and shows promise in reducing the effects of airflow vibrations in the ear muffs.
Readjustment
During the amount of time an individual wears earmuffs, the device can be jostled and displaced from the proper position that allows for the highest attenuation. This can be common in the workplace, as many individuals are in motion during the time they are wearing the hearing protection device. Moving the jaw while chewing or talking and perspiration are examples of ways in which readjustment can occur, causing the seal to be broken between the earcup and skin and allowing sound to leak in.
It is also important to consider the age and physical condition of earmuffs. Earmuffs should be inspected regularly for cracks and changes in shape or firmness. Headbands may also lose their tension or ability to properly adjust to the head, which could lead to a decrease in device effectiveness. Physical changes could create an opening to the ear, allowing sound through and reducing attenuation. According to some manufacturers, ear cushions showed be replaced every 6-8 months if used regularly. If earmuffs are used very frequently then the cushion should be replaced every 3-4 months.
Detriments
Wearing earmuffs makes it difficult to communicate because it blocks speech noise which may make speech sound muffled or unintelligible. It also makes it difficult to localize sound.
Workers with hearing loss face additional risk factors on the job site such as an inability to hear warning signals or alarms, an increased difficulty to tell where sounds are coming from, and increased difficulty communicating with co-workers. This occurs due to the "hearing protection device (HPD)" attenuating the signals/noises below the level that the worker is able to hear. OSHA regulations require individuals to wear HPD regardless of their amount of hearing loss, even if they have a severe to profound hearing loss. Workers that have sustained a standard threshold shift are required by OSHA to wear HPD at an 85 dB TWA. There are special considerations to take into account when fitting HPD on workers with a hearing loss. These factors include comfort, degree and configuration of the worker's hearing loss, the necessary communication demands in the workplace (verbal vs. nonverbal), the ease of communication, and the noise exposure levels of the worker.
Workers may want to wear their hearing aids under an earmuff. According to OSHA, hearing aids should not be used in areas with dangerous noise levels. However, OSHA allows for the professional(s) in charge of the hearing loss protection program to decide on a case-by-case basis if a worker can wear their hearing aids under an earmuff in high-level noise environments. Workers are not permitted to wear their hearing aids (even if they are turned off) instead of using HPD. OSHA specifies that hearing aids are not "hearing protectors" and do not attenuate enough sound to be used instead of HPD. Wearing hearing aids alone, without the use of earmuffs, could potentially cause additional noise-induced hearing loss. It is recommended that workers should not use their hearing aids without the use of an earmuff when exposed to sound levels over 80 dBA.
Devices that provide both communication enhancement and hearing protection can be used to attenuate loud sounds and amplify soft-level sounds. These are available with both wireless and wired options. The effects of these will vary based on the degree and configuration of the worker's hearing loss. Dual hearing protection with electronic/communication elements may aid a person with hearing loss in hearing warning signals and help with communication. Workers with a high frequency hearing loss may benefit more from HPD that attenuates sounds equally across the pitch range. This is helpful because traditional HPD will attenuate the higher frequencies (where these individuals have a hearing loss) more than the mid- and low-frequencies. Whereas, HPD that attenuate equally across the pitch range, can provide more comfort and balancing of loudness across the pitches for these individuals with hearing loss. This type of HPD are commonly referred to as "musicians plugs." NIOSH provides a "Hearing Protector Device Compendium" with information on the different types of HPD.
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a9e8dce8536aad5aa56_es.json
|
Lanzado a finales de junio de 1986, no sólo marcó el debut de la banda se asoció con el productor Liminha sino también asegurado el primer disco de oro por la banda en diciembre del mismo año.
La detención de Arnaldo Antunes y Tony Bellotto, a finales de 1985 por posesión de heroína, y claro la banda va a querer buscar una unidad de sonido - más precisamente, pesado - influyó en el cambio estético de la banda tomó este LP después de las palabras un sonar algo confuso (que podría revelar algunas buenas canciones) en los dos discos anteriores.
La cubierta se basó en un dibujo del pintor italiano Leonardo Da Vinci, titulado "La expresión de un hombre gritando". Otro dibujo de Da Vinci, "Jefe grotesco", era cubrir el disco.
Todavía queda mucho que conoce el punk rock, el registro muestra que los Titãs intervinieron incluso el reggae ("Família"), el funk ("O Quê?", "Bichos Escrotos" y "Estado Violência"), e incluso en un ceremonial de indios Xingu (la canción que da nombre al disco). Líricamente, muchos pilares de la sociedad se discutieron agriamente expresado empezando por el título de las canciones: "Polícia" (Tony) "Igreja" (Nando Reis), "Estado Violência" (la primera colaboración del baterista Charles Gavin como compositor en la banda). También hay críticas al Estado capitalista ("Homem Primata") y los impuestos abusivos pagados por la población ("Dívidas").
La banda dio carácter a la obra en el rescate de la antología "Bichos Escrotos", canción que jugó desde 1982 y que sólo podría ser grabada en este momento. Sin embargo, la censura vetó la canción en la radio por el verso "vão se fuder" (En español: "Vete a la mierda") , que no ha desalentado algunas radios a tocar una versión con una frase vetada, a veces incluso su versión original, lo que supuso un desembolso de bien.
De los 13 temas del álbum, 11 fueron tocadas en las radios, como únicas excepciones las pistas "A Face do Destruidor" y "Dívidas".
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed8aeac0fc4d77bc0db6_hy.json
|
Հուլիոս Կեսարը շարունակում է նվաճել աշխարհը։ Հիմա նա իր հռչակված լեգիոնի հետ ուզում է գրավել մի խորհրդավոր կղզի, որը կոչվում է Բրիտանիա։ Հուլիոս Կեսարը միանգամից գրավում է Բրիտանիան, բայց մի փոքրիկ գյուղ շարունակում է պաշտպանվել և չի հանձնվում։ Բրիտների թագուհի Կորդելիան տեսնելով, որ իրենց ուժերը սպառվում են, իր ամենահուսալի սպային՝ Կրասովաքսին, ուղարկում է Գալիա, որպեսզի նա օգնություն բերի, այն մի փոքրիկ գյուղից, որը կարողանում է դիմակայել հռոմեական լեգեոնին։ Օգնության են գալիս Աստերիքսն ու Օբելիքսը։
Մեր թվարկությունից առաջ հիսուներորդ տարի։ Հուլիոս Կեսարը ձգտում է նոր նվաճումների։ Բոլոր փառահեղ լեգիոնների գլուխ կանգնած՝ նա պատրաստվում է գրավել մի կղզի, որը գտնվում է աշխարհի ծայրին և կոչվում է Բրիտանիա։
Իսկ Աստերիքսն ու Օբելիքսը առանց այդ էլ շատ հոգսեր ունեն։ Առաջնորդը հանձնարարել է նրանց Լյուտեցիայից նոր ժամանած իր եղբորդուց՝ Գադորիքսից, իսկական տղամարդ սարքել, իսկ դա իրականացնելը ծայրահեղ դժվար է։ Երբ գալլերի մոտ է գալիս Կրասովաքսը, նրանք տալիս են իրենց հանրահայտ կախարդական ըմպելիքից, և Աստերիքսն ու Օբելիքսը մեկնում են նրա հետ Բրիտանիա։ Գադորիքսին նրանք նույնպես իրենց հետ են վերցնում՝ չ՞է որ ճանապարհորդությունը երիտասարդին կրթելու հիանալի միջոց է։
Բայց, ցավոք, ամեն ինչ մտածածի պես չի ընթանում։
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f24490396bfe276376bec6f_en.json
|
The shrub is typically grows to a height of . It has glabrous and resinous branchlets. Like most species of "Acacia" it has phyllodes rather than true leaves. The evergreen and ascending phyllodes have a coarsely filiform shape are curved to shallowly sinuous with a length of and a diamter of around with eight distant, obscure and resinous veins. It blooms from June to September producing yellow flowers. It has simple inflorescences that occur in pairs in the axils, the cylindrical flower-spikes have a length of and a diameter of around and are densely flowered. The crustaceous to thin-coriaceous seed pods that form after flowering have a linear shape and are slightly raised over and constricted between the seeds. The pods have a length of up to around and a width of around and are longitudinally striated and glabrous. The brown seeds have a yellow coloured peripheral band and are arranged longitudinally within the pods. The seeds have a narrowly oblong shape with a length of and a pale yellowish aril.
It is native to an area in the Kimberley region of Western Australia around south west of Wyndham where it has a scattered distribution across a few areas including Adcock Gorge between Pentecost Downs Station and Kalumburu and is commonly situated on sandstone hills.
List of Acacia species
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2448dc96bfe276373605e0_en.json
|
The three common names come from the bloom colors, yet they may even appear in other colors such as purple or white. When blooming, the flower is said to resemble the head of a turtle.
"Chelone obliqua" is an herbaceous perennial plant, that grows to a height of 2 to 3 feet and can spread out in 1 to 2 feet.
The central stem is light green, smooth and hairless, and cylindrical; there are pairs of opposite leaves along the sides that tend to droop. Its leaf blades are lanceolate to broadly lanceolate, hairless, and serrated along their margins. The upper blade exhibits a dark green surface, while the lower blade surface is a paler green. A petiole is arising from the base of each leaf blade.
It blooms later than some herbaceous perennials, in mid to late summer. The flowers are tubular 2-lipped blooms, with a small yellow beard inside each lower lip. There is no floral scent and are cross pollinated by bees and attracted to butterflies.
An ovoid seed capsules evolves subsequent to the corollas of the flowers turning brown and falling off. The seeds capsules are initially light green and uncovered (no coating), and later turns brown and splits open to release the seeds. It is rhizomatous with occasional vegetative colony growth.
Varieties include:
"Chelone obliqua" is native to various states in the eastern and central parts of the country, including: Arkansas, Alabama, Florida, Georgia, Illinois, Iowa, Indiana, Kentucky, Massachusetts, Maryland, Michigan, Minnesota, Missouri, Mississippi, North Carolina, South Carolina, Tennessee, and Virginia.
It is found as tetraploid in the Blue Ridge Mountains; or as hexaploid in areas such as Tennessee to Arkansas and Michigan, and on the Atlantic coastal plain from South Carolina to Maryland. It has arisen several times from diploid ancestors of the other three species of the genus "Chelone" ("Chelone glabra", "Chelone lyonii" and "Chelone cuthbertii").
The plant has become a rare wildflower and is threatened and endangered in some states, according to the United States Department of Agriculture. The Rose turtlehead is endangered in the state of Arkansas and is a special concern in Kentucky. The Red turtlehead is endangered in Kentucky and threatened in Maryland. Lastly, the Purple turtlehead is endangered in Michigan.
"Chelone obliqua" is cultivated as an ornamental plant. Optimal bloom period is within the months of July and August.
Dispersal of seeds can occur in the early spring, then divide in mid-spring and produce root soft-tip cuttings in the early summer. It is best grown in moist to wet, rich, humusy soils in full sun to partly shaded regions. With an immense amount of sunlight during the summer time, it's wet and moist, or clay soil is essential for growth. It can also grow in any pH conditions (neutral, alkaline, or acidic). Hence, mainly grown in moist woods, swampy areas and along streams.
Some problems that may arise would be these turtleheads have a disposition to powdery mildew, rust, fungal leaf spots, and damage from slugs and snails.
"Chelone" is derived from Greek meaning ‘turtle-like’, in reference to its turtle head-shaped corollas.
"Obliqua" means ‘slanting’, ‘having unequal sides’, or ‘oblique’.
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f21267c4fd698b432fb759e_ru.json
|
Граничит с территорией Азад Кашмир (на севере), индийскими штатами Пенджаб и Раджастхан (на востоке), пакистанскими провинциями Синд (на юге), Белуджистан (на юго-западе), Хайбер-Пахтунхва (на западе) и столичной территорией Исламабад (на севере). В административном отношении делится на 36 округов.
4 января 2011 года в Исламабаде был убит губернатор провинции Пенджаб — Салман Тасир. Его застрелили собственные телохранители.
Пенджаб имеет территорию 205 344 км² и занимает второе место по площади после Белуджистана. Провинция расположена в северо-западной части Индостанской плиты. Представляет собой плодородный регион вдоль долины Инда и его притоков, соединяемых сетью оросительных каналов. На границе с Индией расположен пустынный и засушливый регион, примыкающий к пустыне Тар. На крайнем севере Пенджаба начинаются предгорья Гималаев.
Административный центр и крупнейший город провинции — Лахор.
Для большей территории Пенджаба характерна прохладная зима, зачастую сопровождаемая дождями. С середины февраля начинается повышение температуры, а с середины апреля начинается летняя жара. Самые жаркие месяцы, июнь и июль, когда температура достигает 45 — 50 °C. В августе невыносимую жару сменяет сезон дождей, принося облегчение, однако температура начинает опускаться лишь с октября.
Население провинции по итогам переписи 2017 оценивается в 110 012 442 жителей, что составляет 52,95 % от всего населения страны. Наиболее распространённым языком является пенджабский, который здесь пользуется письменностью шахмукхи, основанной на арабском письме. Кроме пенджабцев, в провинции проживают некоторые другие этнические группы.
По данным переписи 1998 года, 75,23 % населения говорили на пенджаби, 17,36 % на сараики, 4,51 % на урду, 1,16 % на пушту, 0,66 % на белуджском, 0,13 % на синдхи и 0,95 % на других языках. 97,21 % населения Пенджаба — мусульмане, преимущественно сунниты, имеется также и шиитское меньшинство. Уровень грамотности на 2008 год составляет 79,7 %.
Динамика численности населения
По данным переписи 2017
Штат Пенджаб делится на 36 округов.
Доля провинции в ВВП Пакистана составляла 54,7 % в 2000 году и 59 % в 2010. С 1972 года, экономика провинции возросла в 4 раза, что значительно выше, чем в среднем по стране.
Несмотря на отсутствие береговой линии, Пенджаб — наиболее промышленно развитая провинция Пакистана. На 2003 год, здесь производилось 90 % бумаги, 71 % удобрений, 69 % сахара и 40 % цемента страны. Хорошо развита лёгкая промышленность, представленная здесь производством текстиля и пищевой промышленностью.
Развиты также сельское хозяйство и сервис. Система оросительных каналов делает Пенджаб важным сельскохозяйственным районом. В провинции производится 76 % всего зерна Пакистана.
Среди достопримечательностей Пенджаба стоит отметить такие известные объекты, как Сады Шалимара, форт Сангхни, Лахорская крепость и мечеть Бадшахи. На территории провинции находятся развалины древних городов Таксила и Хараппа.
Также в пакистанском Пенджабе находится 320 святынь
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2448df96bfe276373c7e31_en.json
|
NIAT is involved in the development of advanced production technologies for the aviation industry. It is also active in cryogenic engineering. It markets finished products in the form of numerically-controlled milling and welding machinery, melting and pouring equipment for magnesium and titanium alloy castings, liquid and gas storage tanks, several varieties of laser cooling systems, as well as alloy parts and manufacturing processes for composite materials prepreg manufacture. NIAT also provides services such as mathematical modelling of physical-mechanical processes and optimization of technological processes.
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed88eac0fc4d77b99d53_hy.json
|
Կոլոռեկտալ պոլիպները դասակարգվում են իրենց բնույթով (բարորակ և չարորակ), պատճառով (որպես աղիների բորմոքային հիվանդությունների հետևանք)։ Դրանք կարող են լինել բարորակ (հիպերպլաստիկ պոլիպ), նախա-չարորակ (տուբուլյար ադենոմա), կամ չարորակ (կոլոռեկտալ ադենոկարցինոմա)։
Կոլոռեկտալ պոլիպները սովորաբար անախտանիշ են լինում։ Պոլիպների ախտանիշներից են արյունը կղանքում, կղազատման հաճախականության փոփոխությունը (1 շաբաթ և ավել տևող փորկապություն կամ փորլուծություն), հոգնածությունը՝ արյան կորստի պատճառով
։ Կարող է հայտնաբերվել նաև երկաթպակասորդային սակավարյունություն՝ քրոնիկ արյան կորստի պատճառով, նույնիսկ կղանքում տեսանելի արյան բացակայության դեպքում։ Այլ ախտանիշներից են լորձի գերարտադրությունը՝ հատկապես թավիկավոր ադենոմաների դեպքում։ Լորձի քրոնիկ գերարտադությունը բերում է կալիումի կորստի, ինչի պատճառով կարող է զարգանալ ախտանիշային հիպոկալեմիա։ Երբեմն, պոլիպը այնքան մեծ է, որ առաջացնում է աղիքի խցանում, այդ դեպքում կարող է առաջանալ սրտխառնոց, փսխում, փորկապություն։
Պոլիպները լինում են ոտիկի վրա (միացած են աղիքի պատին ոտիկով) կամ առանց ոտիկի (աճում են ամբողջությամբ պատից)։ Որպես հավելում նրանց մակրոսկոպիկ տեսքի, նրանք նաև դասակարգվում են իրենց հյուսվածաբանական պատկերով։ Տուբուլյար ադենոման առաջանում է խողովակային գեղձերից, թավիկավոր ադենոման ունի իր մակերեսին երկար թավիկներ, տուբուլոթավիկավոր ադենոման ունի երկու տեսակներին բնորոշ հատկանիշները։
Կոլոռեկտալ պոլիպների բարձր ռիսկով համախտանիշները ներառում են՝
Կան պոլիպոզի հետ կապված որոշ գեներ՝ GREM1, MSH3, MLH3, NTHL1, RNF43 և RPS20։
"Ընտանեկան ադենոմատոզ պոլիպոզ" (ԸԱՊ), ժառանգական քաղցկեղային համախտանիշ է, որի ժամանակ ախտահարվում է q521 քրոմոսոմի APC գենը։ Այս համախտանիշը առաջինը նկարագրվել է 1863 թվականին Վիրխովի կողմից՝ բազմակի պոլիպներով 15 տարեկան տղայի օրինակով։ Համախտանիշի ժամանակ առաջանում են բազմաթիվ պոլիպներ վաղ տարիքում և չբուժելու դեպքում վերջիվերջո վերածվում են քաղցկեղի։ Նշված գենը հայտնաբերվում է հիվանդների 100%-ի մոտ և աուտոսոմ դոմինանտ է։ Հիվանդների 10-20%-ը ունի բացասական ընտանեկան անամնեզ և առաջացնում է սպոնտան մուտացիա, որի արդյունքում զարգանում է հիվանդությունը։ Հիվանդությունը միջինում ախտորոշվում է 29 տարեկանում, իսկ կոլոռեկտալ քաղցկեղը 39 տարեկանում։ Հիվանդներին խորհուրդ է տրվում անցնել կոլոռեկտալ քաղցկեղի սկրինինգ երիտասարդ տարիքում, վիրահատական բուժում՝ կոլոռեկտալ քաղցկեղը կանխելու համար։
"Ժառանգական ոչ պոլիպոզ կոլոռեկտալ քաղցկեղ (նաև հայտնի որպես Լինչի համախտանիշ)", ժառանգական կոլոռեկտալ քաղցկեղի համախտանիշ է։ ԱՄՆ-ում այն ամենահաճախ հանդիպող ժառանգական տեսակն է կոլոռեկտալ քաղցկեղի և կազմում է քաղցկեղի դեպքերի 3%-ը։ Այն առաջինը ճանաչվել է Ալդեր Ս. Վարթինի կողմից 1885 թվականին՝ Միչիգանի համալսարանում։ Հետագայում ավելի մանրամասն ուսումնասիրվել է Հենրի Լինչի կողմից, որը հայտնաբերել է աուտոսոմ դոմինանտ ժառանգում այն մարդկանց մոտ, որոնք ունեցել են քաղցկեղի հարաբերականորեն վաղ սկիզբ (միջինը 44 տարեկան), պրոքսիմալ ախտահարումների ավելի հաճախակի առաջացում, լորձային կամ քիչ տարբերակված ադենոկարցինոմա, մետախրոն և սինխրոն քաղցկեղային բջիջների ավելի մեծ քանակ, վիրահատական բուժումից հետո լավ ելք։ Մինչ հիվանդության ժառանգական մեխանիզմի հայտնաբերումը Լինչի համախտանիշի հայտնաբերման համար օգտագործվել են Ամստերդամի չափանիշները։ Ըստ չափանիշների, հիվանդը պետք է ունենար 3 առաջին կարգի բարեկամներ, որոնք ունեցել են կոլոռեկտալ քաղցկեղ և ամենաքիչը 2 սերունդ՝ ամենաքիչը մեկ՝ 50 տարեկանից փոքր (ախտորոշման ժամանակ) հիվանդով։ Ամստերդամի չափանիշները շատ սահմանափակ են և հետագայում նրանք ավելի ընդգրկուն են դարձել՝ էնդոմետրիալ, ձվարանային, ստամոքսային, ենթաստամոքսագեղձային, բարակ աղիքային, միզային, երիկամային քաղցկեղներ ներառելու համար։ Այդ համախտանիշով հիվանդների մոտ քաղցկեղի բարձր ռիսկը կապված է ԴՆԹ վերանորոգման մեխանիզմների խանգարման հետ։ Մոլեկուլյար կենսաբանները կապել են համախտանիշը որոշ յուրահատուկ գեների հետ՝ hMSH2, hMSH1, hMSH6, և hPMS2։
"Պեյտց-Եգերսի համախտանիշ", աուտոսոմ դոմինանտ համախտանիշ է, որը արտահայտվում է համրտոմատոզ պոլիպներով (հյուսվածքի անկանոն աճ ստամոքսաղիքային ուղում), բերանի եզրագծի, շուրթերի, մատների հիպերպիգմենտացիա։ Համախտանիշը առաջինը նկատվել է Հատչինսոնի կողմից՝ 1896 թվականին, իսկ հետագայում առանձին ներկայացվել է Պեյտցի, հետագայում 1940 թվականին Եգերսի կողմից։ Համախտանիշը կապված է սերին-տրեոնին կինազա 11-ի կամ ՍՏԿ 11 գենի հետ և ունի աղիքային տրակտի քաղցկեղի զարգացման 2-10%-ով ավելի բարձր ռիսկ։ Համախտանիշը նաև առաջացնում է արտաաղիքային քաղցկեղի զարգացման ռիսկի մեծացում, օրինակ՝ կրծքագեղձի, ձվարանի, արգանդի պարանոցի, ձվարանային փողերի, վահանագեղձի, թոքերի, լեղապարկի, լեղուղիների, ենթաստամոքսային գեղձի, ամորձիների քաղցկեղ։ Պոլիպները հաճախ արյունահոսում են և կարող են առաջացնել խցանում, որը կպահանջի կատարել վիրահատություն։ 1,5սմ-ից մեծ պոլիպները պետք է հեռացվեն և հիվանդները պետք է սկրինինգի ենթարկվել ամեն 2 տարին՝ չարորակության պատճառով։
"Յուվենիլ պոլիպոզ համախտանիշ", աուտոսոմ դեմինանտ համախտանիշ է, որը բնորոշվում է ստամոքսաղիքային ուղու և արտաստամոքսային քաղցկեղի բարձր ռիսկը։ Այն հաճախ արտահայտվում է արյունահոսությամբ և ստամոքսաղիքային ուղու խցանումով՝ արյան ալբումինի ցածր մակարդակի հետ միասին (աղիներով սպիտկուցի կորստի պատճառով)։ Համախտանիշը կապված է SMAD4 ուռուցք ճնշող գենի դիսֆունկցիայի հետ, ինչը հայտնաբերվում է 50% դեպքերում։ Բազմակի յուվենիլ պոլիպներով հիվանդները ունեն չարորակացման ամենաքիչը 10% հավանականություն և նրանց պետք է կատարել կոլէկտոմիա՝ զստաուղիղաղիքային անաստոմոզի ձևավորումով, իսկ հետագայում պետք է կատարել մոնիտորինգ՝ ուղիղ աղու էնդոսկոպիայով։ Քիչ պոլիպներով հիվանդներին պետք է կատարել էնդոսկոպիկ պոլիպէկտոմիա։
Կոլոռեկտալ պոլիպները կարող են դասակարգվել՝
Հիպերպլաստիկ պոլիպներ հիմնականում հայտնաբերվում են հեռակա հաստ աղիքում և ուղիղ աղիքում։ Սրանք չունեն չարորակ ներուժ, ինչը նշանակում է, որ դրանք նորմալ հյուսվածքների հետ ունեն չարորականալու նույն հավանականությունը։
Աղիքի աջ կողմում տեղակայված պոլիպները ունեն չարորակ պոտենցիալ։ Սա առաջանում է բազմաթիվ մուտացիաների պատճառով, որոնք վնասում են ԴՆԹ-վերականգնման մեխանիզմները։ Որպես հետևանք, ԴՆԹ մուտացիաները չեն վերականգնվում։ Սա բերում է բջջում որոշակի անկայունության, ինչը վերջիվերջո բերում է աջ կողմում տեղակայված պոլիպների չարորակացման։
Նեոպլազման հյուսվածք է, որի բջիջները կորցնում են նորմալ տարբերակումը։ Նեոպլազիան կարող է լինել բարորակ կամ չարորակ։ Չարորակ գոյացությունները կարող են լինել առաջնային կամ երկրորդային։ Ադենոմատոզ պոլիպները համարվում են քաղցկեղի նախորդներ, իսկ քաղցկեղը դառնում է ինվազիվ, երբ չարորակ բջիջները անցնում են լորձաթաղանթի մկանային շերտը։ Սեփական թաղանթից վերև եղած ցանկացած բջջային փոփոխություն համարվում է ոչ ինվազիվ և նշվում է որպես ատիպիա կամ դիսպլազիա։ Ցանկացած ինվազիվ կարցինոմա, որը անցնում է լորձաթաղանթի մկանային շերտը, ունի դեպի ավշային հանգույցներ մետաստազի հավանականություն, ինչը կպահանջի ավելի ագրեսիվ բուժում և ավելի մեծ հատվածի վիրահատական հեռացում։ Հեջիթի կափանիշները կիրառում են քաղցկեղային բջիջներ պարունակող պոլիպների դասակարգման համար և հիմնված են պենետրացիայի խորության վրա։ Հեջիթի չափանիշները ունեն 0-ից մինչև 4 մակարդակ։
Աղիքի նեոպլաստիկ պոլիպները սովորաբար բարորակ են և կոչվում են ադենոմաներ։ Ադենոման գեղձային հյուսվածքից առաջացած ուռուցք է, որը դեռ չի չարորակացել։
Աղիքի հաճախակի հանդիպող ադենոմաներն են տուբուլյար ադենոմալ, տուբուլոթավիկային ադենոման, թավիկավոր ադենոման, նստակյաց ադենոման։ Մեծ մասը (65%-ից 80%) բարորակ տուբուլյար տեսակի են, 10%-ից 25%-ը բարորակ տուբուլոթավիկային են, թավիկավորները ամենահազվադեպն են՝ 5%-ից 10%։
Ինչպես անունն է հուշում, նստակյաց ատամնավոր և ատամնավոր ադենոմաները ունեն ատամնավոր տեսք և դժվար է դրանք տարբերակել հիպերպլաստիկ պոլիպներից։ Սակայն շատ կարևոր է դրանք տարբերակել, քանզի ատամնավոր տեսակները ունեն չարորականալու պոտենցիալ, իսկ հիպերպլաստիկները ոչ։
Թավիկավոր ադենոմաները ունեն ամենամեծ չարորակացման պոտենցիալը, քանզի դրանք ունեն ամենամեծ մակերեսը (թավիկները միասին կազմում են մեծ մակերես)։ Այնուամենայնիվ, թավիկավոր ադենոմաները չունեն տուբուլյար կամ տուբուլոթավիկավոր բփիփներից շատ չարորակացման պոտենցիալ՝ նույն չափերի դեպքում։
Համարտոմառոզ պոլիպները ուռուցքներ են, որոնք առաջանում են զարգացման որոշակի սխալների պատճառով։ Դրանք նորմայում կազմված են հյուսվածքների խառնուրդից։ Դրանք պարունակում են լորձով լցված գեղձեր, ռետենցիոն կիստաներ, շարակցական հյուսվածք, էոզինոֆիլային ինֆիլտրացիա։ Դրանք աճում են նորմալ հյուսվածքների տեմպով և հազվադեպ են առաջացնում բարդություններ։ Համարտոմատոզ ախտահարման տիպիկ օրինակ է ելակային նեվուսը։ Համարտոմատոզ պոլիպները հայտնաբերվում են պատահական, առաջանում են Պեյտց-Եգերսի, յուվենիլ պոլիպոզի համախտանիշի ժամանակ։ Մարդկանց սովորաբար ախտորոշում են Պեյտց-Եգերսի համախտանիշ, եթե մինչև 9 տարեկանը լինում է աղիքային ինվագինացիա։
"Պեյտց-Եգերսի համախտանիշ", որի ժամանակ լինում են պոլիպներ ստամոքսաղիքային ուղում, հիպերպիգմենտիացիա շուրթերի, սեռական օրգանների, այտի լորձաթաղանթի, ոտքերի, ձեռքերի շրջանում։ Պոլիպները ունեն շատ փոքր չարորակ պոտենցիալ, բայց պոլիպների շատ քանակի պատճառով կա չարորակացման 15% հավանականություն։
"Յուվենիլ պոլիպներ"՝
Սրանք պոլիպներ են, որոնք կապված են բորբոքային հիվանդությունների հետ՝ ոչ սպեցիֆիկ խոցային կոլիտի և կրոնի հիվանդության հետ։
Կոլոռեկտալ պոլիպները հայտնաբերվում են կղանքի թաքնված արյան թեստով, սոգմոիդոսկոպիայով, կոլոնոսկոպիայով, ուղիղ աղու մատնային հետազոտումով, բարիումային հոգնայով, պատիճային տեսանկարահանմամամբ։
Չարորակ պոտենցիալը կապված է հետևյալների հետ՝
Նորմայում 0.5 սմ-ից փոքր ադենոման բուժվում է։
Կոլոնոսկոպիկ պատկերով, պոլիպները դասակարգվում են NICE, միջազգային դասակարգումով։
Սննդակարգը և ապրելակերպը կարևոր դեր են խաղում կոլոռեկտալ պոլիպների զարգացման մեջ։ Հետազոտությունները ցույց են տվել, որ եփած կանաչ բանջարեղենը, շագանակագույն բրինձը, լոբին, չոր մրգերը պաշտպանիչ ազդեցություն ունեն։
Պոլիպները կարող են հեռացվել կոլոնոսկոպիայով կամ սիգմոիդոսկոպիայով՝ օգտագործելով հատուկ գործիք, որից հետո կանխում են արյունահոսությունը։ Բազմաթիվ պոլիպներ կարող են հեռացվել էնդոսկոպիկ եղանակով, սակայն ավելի տարածուն գործընթացի դեպքում կատարում են կոլէկտոմիա։
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed89eac0fc4d77ba73fa_hy.json
|
Դպրոցի տնօրենը ֆրանսերեն լեզվի մասնագետ Նունե Ղազարյանն է։ Դպրոցը ունի երկու փոխտնօրեն՝ Էլմիրա Նահապետյան (դաստիերակչական գծով, պատմաբան) և Գյուլնարա Զարգարյան (ուսմասվար, մասնագիտությամբ՝ բանասեր)։
Դպրոցի հիմնադիրները համարվում են 1928 թվականին Արևմտյան Հայաստանից հայրենիք ներգաղթած արաբկիրցիները, որոնք այստեղ ստեղծեցին մոտ 40 աշակերտից բաղկացած առաջին դպրոցը։ Զարգանալով Արաբկիրը 1933 թվականին նույն տեղում կառուցեց դպրոցի երկրորդ մասնաշենքը։
1937-1938 թվականներին քանի որ ավելացել էր դպրոցի աշակերտների և մանկավարժների թիվը դպրոցից անջատվեց մեկ այլ դպրոց, որը կրեց թիվ 21 համարը։ Հիմնական դպրոցը հետագայում ստացավ 36 համարը և կրեց մեծ գրող Րաֆֆու անունը։
21-րդ դարի 90-ականներին դպրոցը ստացավ նաև վարժարանի կարգավիճակ և գործեց որպես դպրոց-վարժարան։ Այժմ դպրոցը գործում է որպես հիմնական կրթական հաստատություն։ Դպրոցի աշակերտները միշտ գրավել են բարձր դիրքեր տարբեր մրցույթներում և օլիմպիադաներում
1987 թվականին դպրոցի առջև տեղադրվել է Րաֆֆու կիսանդրին: Դպրոցն ունի առանձին դասարան՝ հատկացված Րաֆֆու թանգարանին։
Դպրոցի կոլեգիալ կառավարման մարմինի խորհրդի անդամներն են ՝ Գասոյան Հեղինե Ռազմիկի, Կարապետյան Շամիրամ Ռաֆիկի, Բաբլոյան Ռուզաննա Միշայի, Բաբալարյան Գայանե Հրանտի, Պողոսյան Թերեզա Ստեփանի, Ավագյան Հովհաննես Սարգսի, Խաչատրյան Ինգա Սերգեյի և Մխիթարյան Արայիկ Ալիաթի։
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f24490396bfe276376bab93_en.json
|
The club had appointed St. George Dragons international back rower Rod Reddy to be their inaugural coach, along with two-time NSWRL premiership-winning Kerrod Walters from the Brisbane Broncos to be the first captain of the team. Most of the junior players were drawn from the SARL's lower grade competitions in the region.
The club played its first premiership match against the North Queensland Cowboys on 1 March 1997 and, after leading 16–4 at half time, eventually lost 24–16.
This game was the first to be played of the new Super League competition.
Their first home match, against the Hunter Mariners, was also the Rams' first win, and drew their record home attendance of 27,435 to the Adelaide Oval, one of only two home wins for the season. The Rams also won four away games with their first being in Round 4 against the Auckland Warriors at the Ericsson Stadium in Auckland, New Zealand, but their overall record of 6 wins, 11 losses and 1 draw placed them second last on the Super League premiership ladder, one win ahead of North Queensland.
The Rams first home game attendance of 27,435 was the 4th highest attendance of the entire 1997 season, behind only the Grand Final at the ANZ Stadium in Brisbane (58,912), the opening game of the season in Brisbane (42,361) and a Round 6 match at the Stockland Stadium in Townsville (30,122). The Rams average home attendance of 15,330 was also the 4th best in the league behind Brisbane (19,298), North Queensland (17,539) and Auckland (15,442).
The Rams were placed in Australasia Pool B along with the Hunter Mariners, North Queensland Cowboys and Perth Reds and would be matched up against teams from Europe Pool B including the Leeds Rhinos, Oldham Bears and Salford City Reds. The competition would see the Rams play three games at home and three in England.
The Rams won their three home games rather easily, but only managed to win one of their games in England leaving them in third place in their pool. As only one team from Australasia Pool B would go on to the Quarter finals, this meant that the Adelaide Rams did not advance past the group stage of the tournament.
Excluding World Club Challenge matches, Goal kicking utility back Kurt Wrigley was the Rams top point scorer for the season with 81 points from 5 tries, 30 goals and 1 field goal. Wrigley and fullback Rod Maybon were the team's top try scorers with 5 each.
Under Super League's rules, players were free to choose their own numbers which they would use throughout the season rather than wearing the traditional 1 through 13.
†Full team list not available for WCC matches against Oldham on 20 June 1997 or 25 July 1997, or against Leeds on 18 July 1997 or Salford on 3 August 1997 but this player scored in one or more of these matches and so is awarded an appearance for that match.
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed89eac0fc4d77b9f28b_hy.json
|
Գագարինի հուշարձանը տեղադրվել է 1980 թվականին Ամառային օլիմպիական խաղերի ժամանակ Լենինյան պողոտայի Գագարին հրապարակում: Հուշարձանի հեղինակներն են քանդակագործ Պավել Բոնդարենկոն, ճարտարապետներ Յակով Բելոպոլսկին, Ֆ. Մ. Գաջևսկին, կոնստրուկտոր Ա. Ֆ. Սուդակովը: Բարձր շերտավոր պատվանդանի վրա տեղադրված է Յուրի Գագարինի՝ տիտանից ստեղծված քանդակը, որի բարձրությունը կազմում է 42,5 մետր, քաշը՝ 12 տոննա: Հուշարձանի ներքևում է գտնվում «Վոստոկ» տիեզերանավի իջեցման ապարատի կրկնօրինակը, որով 1961 թվականի ապրիլի 12-ին Յուրի Գագարինն առաջին անգամ թռել է տիեզերք:
Հուշարձանի տեղադրման վայրը պատահական չի ընտրվել, հենց Լենինյան պողոտայով է Յուրի Գագարինը Վնուկովո օդանավակայանից եկել է քաղաք, որպեսզի ԽՄԿԿ Կենտկոմին զեկուցի դեպի տիեզերք առաջին թռիչքի արդյունքների մասին: Գագարինի հրապարակն ամենամեծերից մեկն է Մոսկվայում: Ճարտարապետների մտահղացմամբ հուշարձանը պետք է տեսանելի լիներ Մոսկվայի օղակաձև ավտոմոբիլային ճանապարհից: Համարվում է, որ հուշարձանի տեղաշարժումը ցանկացած ուղղությամբ խախտում է հեղինակային մտահղացումը:
Հեղինակներն օգնության նպատակով դիմեցին Ավիացիոն նյութերի համամիութենական գիտահետազոտական ինստիտուտի մասնագետներին, որոնք քանդակի համար առաջարկում էին տիտանի ВТ5Л համաձուլվածք, որպես առավել տեխնոլոգիական և փայլուն մակերես ունեցող և ընդունելի գունային տոնայնությամբ: Բացի այդ մասնագետների կողմից մշակվել էին հատուկ տեխնիկական պայմաններ, որոնց համապատասխան էլ մատակարարվում էին ВТ5Л համաձուլվածքի ձուլակտորներ թթվածնի ցածր պարունակությամբ (0,12%):
Հուշարձանը պատրաստվեց կարճ ժամանակահատվածում Բալաշիխինսկի ձուլման մեխանիկական գործարանում, որի մշակումը սկսվեց 1979 թվականին: Յուրի Գագարինի տիտանե քանդակը հավաքվել է 238 ձուլակտորներից, որոնք ամրացվել են հեղյուսներով և զոդման միջոցով: Խնդիրներ ծագեցին ամենամեծ հատվածամասի` տիեզերագնացի դեմքի պատրաստման ընթացքում: Նրա քաշը կազմեց 300 կգ, որը զգալիորեն գերազանցում էր վակումային ձուլման վառարանի թույլատրելի նորման: Յուրի Գագարինի հուշարձանը դարձավ աշխարհում տիտանից պատրաստված խոշորածավալ հուշարձանը:
Գագարինի քանդակը սլանում է դեպի վեր: Բարձր եզրավոր պատվանդանը համարվում է կարևոր բաղադրիչներից մեկը և խորհրդանշում է տիեզերական հրթիռի մեկնարկը: Հուշարձանի վրա գրված է.
Մամուլի տեղեկատվությամբ 2010 թվականի դեկտեմբերի 23-ի երեկոյան Գագարինի հուշարձանը դարձավ լուսային ինստալյացիայի մաս: Նախապես անջատվեց հուշարձանի ստորին մասի թեթև լուսավորումը: Այնուհետև մի քանի լազերային սարքավորումներ լուսավորեցին Գագարինի քանդակը, իսկ նրա ոտքերի տակ թվեր երևացին, որոնք խորհրդանշում են հետհաշվարկը: Դրանից հետո Գագարինի ոտքերի տակից բոցավառվեց «կրակե շիթը», և պատրանք ստեղծվեց, որ նա թռավ դեպի վեր: Որոշ ժամանակ հուշարձանը տեսանելի չէր, որից հետո միացավ ստանդարտ լուսավորությունը և բոլորը համոզվեցին, որ հուշարձանը տեղում է:
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2448db96bfe27637340bbe_en.json
|
Rettore started her singing career in 1973. Her early recordings was oriented towards Italian music. She became successful in 1979 when she recorded the album "Brivido Divino". Her most popular hits are "Splendido Splendente" (Splendid Shining), "Kobra", "Donatella", "Lamette" (Razor Blades), "This Time", "Io Ho Te" (I've Got You), "Amore Stella" (Love Star) e "Di Notte Specialmente" (Especially By Night). The majority of Rettore's albums are a mixture of pop, rock, disco music and ska. In the mid-1980s she experienced a slow decline in popularity, and she had to wait almost a decade before recording a top 10 Italian charts hit. Rettore's most recent album, "Stralunata", is an anthological double CD & DVD which entered directly to n. 2 and stayed in top 10 Italian charts for two months.
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2448e096bfe276373e0747_en.json
|
The magazine was founded in 1974 by Tom Forçade of the Underground Press Syndicate. "High Times" was originally meant to be a joke: a single-issue lampoon of "Playboy", substituting weed for sex. The magazine was at the beginning funded by drug money from the sale of illegal marijuana. But the magazine found an audience, and in November 2009, celebrated its 35th anniversary. Like "Playboy", each issue contains a centerfold photo; however, instead of a nude woman, "High Times" typically features a cannabis plant.
The magazine soon became a monthly publication with a growing circulation, audited by ABC as reaching 500,000 copies an issue, rivaling "Rolling Stone" and "National Lampoon". In 2014, its website was read by 500,000 to 5 million users each month. The staff quickly grew to 40 people. In addition to high-quality photography, "High Times" featured cutting-edge journalism covering a wide range of topics, including politics, activism, drugs, sex, music and film. Tom Forçade was quoted as saying "Those cavemen must've been stoned, no pun intended." Tom Forçade's previous attempts to reach a wide counterculture audience by creating a network of underground papers (UPS & APS) had failed, even though he had the support of several noteworthy writers, photographers and artists. Yet, through "High Times", Forçade was able to get his message to the masses without relying on mainstream media.
In January 2017, the magazine announced it would be relocated to an office in Los Angeles permanently. This followed the legalization of marijuana in several west coasts states, including California. Later in 2017, "High Times" was acquired by a group of investors led by Oreva Capital.
"High Times" acquired cannabis media company "Green Rush Daily" Inc. on April 5, 2018. The deal was valued at $6.9 million. "Green Rush Daily" founder Scott McGovern joined the magazine as Senior Executive Vice President.
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f21267d4fd698b432fe35fe_ru.json
|
Стивенс начал свою гоночную карьеру в 2003 году в возрасте 12 лет в картинге. После одного года гонок в Национальном кадетском чемпионате он присоединился к Rotax Mini Max. После гонки в многих различных чемпионатах в Великобритании и за её пределами он присоединился к Формуле Renault 2.0.
В октябре 2014 года Marussia F1 объявила, что Стивенс присоединился к команде в качестве резервного гонщика для оставшейся части сезона 2014 года. Они изначально планировали запустить его в первой практике на Гран-при Японии, однако они не смогли вернуть соответствующие документы в FIA.
В ноябре он дебютировал за Caterham F1 в Абу-Даби. Он закончил гонку на 17 месте с отставанием в один круг.
В феврале 2015 года команда Manor Marussia F1 объявила Стивенса в качестве одного из своих пилотов, наряду с Роберто Мери. Manor Marussia не соревновался в Австралии из-за технических проблем. В Малайзии Стивенс выступал на 1 практике. Тем не менее, он не выступал в квалификации и гонке из-за проблем с топливной системой. В Гран-при Китая Стивенс закончил свою первую гонку за Manor Marussia на 15 месте впереди Мери. Стивенс финишировал впереди Мери в Бахрейне и Испании. Он финишировал после Мери в Монако 16-м. В Канаде он квалифицировался после своего напарника по команде но стал 17-м из-за пенальти Дженсона Баттона, Себастьяна Феттеля и Макса Ферстаппена. В гонке на 52 круге Стивенс столкнулся с Романом Грожаном из Lotus. Грожан получил 5-секундное пенальти. Стивенс в итоге финишировал 17-м. После гонки Грожан извинился перед Стивенсом.
! Caterham F1 Team
! Caterham CT05
! Renault Energy F1‑2014 1.6 V6 t
! Manor Marussia F1 Team
! Marussia MR03B
! Ferrari 059/3 1.6 V6 t
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a948dce8536aac4aa9a_es.json
|
La Ley de Antigüedades resultó, de las preocupaciones del momento sobre la protección de la mayoría de las ruinas prehistóricas indias y artefactos —colectivamente denominados «antigüedades»— en tierras federales en el Oeste, como en el Cañón del Chaco, Nuevo México. La pérdida de artefactos de estas tierras saqueados por coleccionistas privados - «pot hunters», cazadores de ollas, en el lenguaje de la época- se había convertido en un grave problema a finales del siglo XIX. En 1902, el congresista por Iowa John F. Lacey, que presidía la Comisión de la Cámara de Tierras Públicas («"House Committee on the Public Lands"»), viajó al suroeste con el antropólogo Edgar Lee Hewett, para ver por sí mismo el impacto de los expoliadores. Sus conclusiones, refrendadas con un informe exhaustivo elaborado por Hewett para el Congreso en el que detallaba los recursos arqueológicos de la región, propiciaron el impulso necesario para la aprobación de esa legislación.
La ley tenía por objeto permitir que el presidente reservase ciertas áreas públicas naturales valiosas como parques y tierras protegidas. Estas áreas tenían el título de «monumentos nacionales». También le confería el poder de reservar o aceptar tierras privadas para ese fin. El objetivo era proteger todos los sitios históricos y prehistóricos en tierras federales de los Estados Unidos y prohibir la destrucción o la excavación de esas antigüedades. Con esta ley, esto podía ser hecho más rápidamente que tramitando frente al Congreso el proceso para la creación de un parque nacional. La ley estableció que las zonas a declarar monumentos se limitasen a ser la superficie más pequeña compatible con el buen cuidado y el manejo de los objetos que debían de protegerse.
Algunas áreas designadas como monumentos nacionales fueron más adelante convertidas en parques nacionales, o incorporados en parques nacionales ya existentes.
Aunque la intención era salvaguardar pequeños lugares de interés histórico, el primer uso de la Ley fue la protección de un gran accidente geográfico -el presidente Roosevelt proclamó el Monumento Nacional de la Torre del Diablo el 24 de septiembre de 1906. La más reciente fue la proclamación por George W. Bush el 15 de junio de 2006 del Monumento Nacional marino de Papahānaumokuākea.
Para cualquier excavación, la ley exige que una autorización («"Antiquities Permit"») a obtener de la Secretaría que tuviera jurisdicción sobre esas tierras.
Los poderes presidenciales en virtud de la Ley se han reducido dos veces. La primera vez siguió a la impopular proclamación del monumento nacional de Jackson Hole en 1943. La ley de 1950 que incorporó Jackson Hole en la ampliación del parque nacional Grand Teton también forzó una enmienda de la ley de Antigüedades, requiriendo el consentimiento del Congreso para cualquier futura creación o ampliación de los monumentos nacionales en el estado de Wyoming.
La segunda vez fue tras el uso de la ley por Jimmy Carter para crear 230.000 km² de monumentos nacionales en Alaska. La Ley de Conservación de Tierras de Interés Nacional de Alaska («Alaska National Interest Lands Conservation Act») requiere la ratificación del Congreso de la utilización de la Ley de Antigüedades en Alaska para la retirada de más de 5.000 acres (20,2 km²).
La Ley de Antigüedades está codificada como 16 U.S.C. § § 431 a 433.
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2448ee96bfe276375b67b9_en.json
|
Ocean started writing songs for his debut studio album in February 2011 with songwriter and producer James "Malay" Ho, his friend and creative partner since their start in the music industry as songwriters. The album, "Channel Orange", was released on July 10, 2012. Upon release, the album received universal acclaim from music critics, who praised the album for its bold lyrical content. The album peaked at number two on both the US "Billboard" 200 and the UK Albums Chart, while it hit number one on the US "Billboard" Top R&B/Hip-Hop Albums chart. It also became the first album in chart history to chart within the UK Albums Chart top 20 solely based on digital sales. Five singles were released from the album: "Thinkin Bout You", "Pyramids", "Sweet Life", "Lost" and "Super Rich Kids". "Thinkin Bout You" peaked at number 32 on the "Billboard" Hot 100, becoming Ocean's first top 40 entry on the chart. "Lost" became a top five single in New Zealand and also achieved chart success in Australia and Denmark.
After a four year hiatus, Ocean returned by releasing "Endless", a visual album that also marked the end of contract with Def Jam. "Endless" was released on August 19, 2016, shortly followed by the release of the "Nikes" music video which would be the first single off of "Blonde", his second studio album, released a day later on August 20, 2016. "Endless" was a 45-minute-long album that intertwined the music with a video of Ocean eventually building a spiral staircase.
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2448ea96bfe2763751673c_en.json
|
During his life he was blacklisted by the authorities of the communist soviet dominated government of Czechoslovakia, who seldom allowed publication of his work. The result is a scarcity of biographical material that is contemporaneous from his homeland, with more available in German translation, or published in English after his death. Late in his life he was allowed to travel, and was a guest at American University during the 1980s.
He is particularly cited in relation to the works of 20th-century European composers, because his theory directly confronts the relationship between melodies based on speech and modal sources, with the classical music harmonic tradition of tonality.
Jaroslav Volek "New Forms of Modality in Leoš Janáček's Song Cycle "The Diary of One who Vanished"", p. 37. Translated by Jan Vičar
Volek argues first that music is not an acoustical phenomenon, but a phenomenon of understanding and incorporating acoustical phenomenon into the psychological. From this, in a structuralist manner, he argues that the actual laws of music come from historical and social forces based on the social practice of music. He argues that musicology must, therefore, study the concrete history of musical practice to be empirical, and not merely sound. The "tangling" together of sound, practice and psychology constitutes music, and therefore the unwinding of these forces and their study constitutes musicology.
Since music exists not only in perception, but in memory, Volek asserted that the remembering of musical events plays a powerful role in the interpretation of new perceptions. From his study of musical practice, he argued that the fundamental unit of musical remembering is the musical step—the second—and that from systems of seconds modes are constructed that allow the memory to structure the distance between two pitches. This distance is not an absolute measured by ratios of vibration, but relative, based on the mode that structures the way the pitches are remembered.
From this he constructs a hierarchy of linear and vertical relationships that "bond" the notes to the sensations. Each bond has a tonal function. The first function is a bond that is linear, he calls it the melodic bond, and argues that the melodic bond is the most powerful. From the soundings of the melodic bond, vertical "chordal bonds" are remembered. This is the second function. The characteristics of a chordal bond can be deteremined from the dominant interval in the melodic bond, which combines the first two functions to produce the third function. From this, he argues that the mediant and its chromatic alteration combines the first three to produce the fourth tonal function.
From this, he applied his theory to the art music of Europe (classical music). He argued that the 12 tones of the chromatic scale could be "colonized" (in music theory: made reachable through melodic and harmonic means), as flexible notes in the original diatonic scale of seven notes. He called this "flexible diatonicism", and differentiated flex from chromaticism. Chromatic notes are those heard as outside the scale system. Flexed notes are heard within the modal scale system.
The components of a piece, according to Volek, bond together to produce "tectonics," the construction of larger out of smaller. The bond, that is the tonal function, that joins two components is called the "responsible bond" and the tectonicity of a work is the structure of the bonds. What this means is that components dominate their moment, but the joining of components—notes, chords, melodic themes—produces the shape and tension in a work. This is similar to Arnold Schoenberg's idea that individual notes have a structural function.
For Volek, elements that are responsible are largely forced in their handling, whereas individual expression comes from the use of non-responsible elements. In classical music, Volek argued, harmony is the dominant tectonic force. Within this general force, individualized choices allow flexibility for individual expression.
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a968dce8536aac8403b_es.json
|
Se había anunciado por SAR, la primera edición de un torneo juvenil nivel C a jugarse paralelamente con el de mayores, sin embargo no se llevó a cabo. De todas formas, se celebró el seven femenino como otros años y también el equipo local obtuvo el torneo al vencer en la final a "las Ticas" y quitándoles el invicto en la región. También, se jugó un partido entre Nicaragua, candidato a entrar al torneo y Guatemala M23.
"Nota: Se otorgan 3 puntos al equipo que gane un partido, 1 al que empate y 0 al que pierda"
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed89eac0fc4d77b9d3b9_hy.json
|
Մանոլո Կարդոնան ծնվել է 1977 թվականի ապրիլի 25-ին Կոլումբիայի Պոպայան քաղաքում: 14 տարեկանում իր առաջնախաղն է ունեցել հեռուստատեսությունում՝ նկարահանվելով կոշիկի գովազդում: Որպես մոդել հանդես է եկել ցուցադրությունների ժամանակ: 1995 թվականին տեղափոխվել է Կոլումբիայի մայրաքաղաք Բոգոտա: Համալսարանում ուսումնասիրել է ֆինանսներ և միջազգային հարաբերություններ: Հեռուստասերիալներում իր առաջին դերը ստացել է «Հայրեր և որդիներ» հեռուստասերիալում, որտեղ մարմնավորել է Նիկոլա Ֆրանկոյի դերը: Մանոլո Կարդոնան առավել հայտնի է դարձել «Գրողը տանի» հեռուստասերիալում իր մարմնավորած դերի համար: Զուգահեռաբար զբաղվել է նաև համակարգչային տեխնոլոգիաներով, բացել է subastaplaza.com համացանցային պորտալը: Շարունակաբար նկարահանվել է հեռուստասերիալներում, ինչպես օրինակ «Amor a Mil» (2001) հեռուստասերիալում, որտեղ մարմնավորել է Հեկտոր Աֆանադորի դերը, «Համաձայնություն / El Cartel de Los Sapos», որտեղ մարմնավորել է Մարտին Գոնսալեսի դերը և այլն: Նկարահանվել է նաև Ռաջա Գոսնելի «Փոքրիկը Բևեռլի Հիլսից» ֆիլմում, որտեղ խաղացել է Սեմ Կորտեսի դերը: Խավիեր Ֆուենտես Լեոնի «Ստորջրյա հոսանք» ֆիլմում: Այնտեղ մարմնավորել է Սանտիագոյին՝ երիտասարդ տղայի, ով սիրահարվում է Միգելին (Քրիստիան Մերկադո):
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2126774fd698b432efb445_ru.json
|
Согласно легендам, монастырь на этом месте существовал ещё до татарского нашествия XIII века.
Основан 18 января 1619 года игуменом Густынским и Подгорским Исаией Копинским на средства княгини Раины Вишневецкой в Мгарском лесу в 6 км от города Лубны.
Святыней монастыря до 1922 года были нетленные мощи патриарха Константинопольского Афанасия III Пателлария (Сидящего), погребённого в 1654 году (впоследствии были перенесены в Харьков).
В 1692 году на месте деревянной церкви на средства гетманов Ивана Самойловича и Ивана Мазепы и по проекту виленского архитектора Иоганна-Баптиста Зауэра в содружестве с местными мастерами Мартином Томашевским и Атанасом Пирятинским был построен каменный Спасо-Преображенский собор.
В 1724 году игумен Илларион Рогалевский, жалуясь Священному синоду на киевского архиепископа Варлаама (Вонатовича) за отстранение его от управления монастырем вследствие ложного доноса братии монастыря о расхищении им монастырского имущества, утверждал, что следствие по этому доносу незаконно проводил Симон Кохановский
С 1737 года игуменом, а с 1744 года первым архимандритом монастыря был будущий святитель Белгородский Иоасаф (Горленко), которому наследовал будущий архиепископ Казанский и Черниговский Иларион (Рогалевский).
В 1785 году на месте, где любил уединяться святитель Афанасий, была построена колокольня. В том же году основан и скит с церковью Благовещения Пресвятой Богородицы.
В 1663 году под монашеским именем Гедеон здесь пребывал Юрий, сын Богдана Хмельницкого.
В XVII—XVIII столетиях велась летопись Мгарского монастыря, рукописи которой хранятся в научных библиотеках Украины.
В 1919 году были расстреляны большевиками игумен Амвросий и шестнадцать монахов этого монастыря. В 2008 году они были канонизированы Украинской православной церковью.
С 1925 года в монастыре располагалась резиденция лидера лубенского раскола («Братское объединение приходов Украинской православной автокефальной церкви», известны также как «феофиловцы») Феофила (Булдовского).
В начале 1930-х годов на территории Мгарского монастыря был создан патронат для детей «врагов народа». С 1937 года здесь находился дисциплинарный батальон, а с 1946-го — войсковые склады. В 1985 году монастырь передали под пионерский лагерь.
Возрождение монастыря началось в 1993 году.
В 1692 году на месте ранее построенной деревянной церкви, на средства гетьманов И. Самойловича и И. Мазепы по образцу Троицкого собора в Чернигове был выстроен каменный Спасо-Преображенский храм в стиле украинского барокко (архитектор Иоганн-Баптист Зауэр и местные мастера М.Томашевский и О.Пирятинский). Освящал новопостроенный 7-главый собор митрополит Киевский Варлаам (Ясинский). В 1728 г. центральный купол собора обвалился. После восстановления в 1754 г. собор стал пятиглавым. Отдельно стоящая колокольня в стиле классицизма была начата в 1785, но достроена только в 1844 году.
В начале XXI века монастырь имеет пахотные земли, своё животноводческое и птицеводческое хозяйство, пасеку, пекарню, занимается издательской деятельностью. В 2002—2013 годах монастырь издавал ежемесячный журнал «Мгарский колокол».
На территории монастыря похоронены патриарх Константинопольский Серафим (Анина), митрополит Киевский Иосиф (Нелюбович-Тукальский), архиепископ Тобольский Амвросий (Келембет), епископ Полтавский (впоследствии архиепископ Псковский, Лифляндский и Курляндский) Мефодий (Пишнячевский).
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a978dce8536aac8af4a_es.json
|
Fue jugada por ocho equipos:
El torneo se dividió en dos (2) etapas de dos (2) rondas cada uno, el campeón de cada etapa jugó la final absoluta (llamada "Fase final") en partidos de ida y vuelta.
La Fase final fue hecha con un "Championship Play-off" entre el Deportivo Galicia y el Deportivo Italia.
El Deportivo Galicia alcanzó su tercer título de "Campeón de Venezuela" con el técnico brasiliano Silvio Leites. El Deportivo Italia fue vicecampeón por tercera vez. En la Copa Venezuela del mismo 1970 lo italianos se "desquitaron": el Deportivo Italia fue primero y el Deportivo Galicia fue segundo.
El mejor goleador fue el uruguayo Roland Langon, jugador del Deportivo Galicia, con 13 goles.
Deportivo Galicia
Campeón título
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2448d496bfe2763724e6f7_en.json
|
Concern has also been raised about sites likely to be affected by shelling including the World Heritage Sites at the centres of Damascus and Aleppo and the tentative World Heritage Site of Norias of Hama.
There are twenty five cultural heritage museums dispersed around Syria, many with artifacts stored outside. It has been reported that the museum at Homs has been looted and that only the museums and monuments of Damascus are safe from looting and destruction from the escalating warfare between government and armed rebel militias. Syria's Prime Minister, Adel Safar, warned on 11 July 2011 that ""the country is threatened by armed criminal groups with hi-tech tools and specialized in the theft of manuscripts and antiquities, as well as the pillaging of museums"" and called for increased security measures.
Security at the Museum of Idlib has also been raised as a concern by the organization Syrian Archaeological Heritage Under Threat. The lack of documentation of antiquities in the country has created a severe problem protecting the collections. Looting carries a fifteen-year prison sentence in Syria.
Latest reports indicate a growing black market in the region where antiquities are being traded for weapons by the rebels. "Time Magazine" commented that continued looting will ""rob Syria of its best chance for a post-conflict economic boom based on tourism, which, until the conflict started 18 months ago, contributed 12% to the national income.""
Damage to ancient sites can be caused due to army occupation by encampments, entrenchment of military vehicles and weapons. It can also be caused during movement of materials for construction, souvenirs or even target practice.
Several cultural heritage sites in Syria have been deliberately destroyed by the Islamic State of Iraq and the Levant from 2014 onwards, including:
On 30 March 2012, Irena Bokova, the Director-General of UNESCO made a public appeal for the protection of Syria's cultural heritage and expressed ""grave concern about possible damage to precious sites.""
On 2 October, Bokova issued a statement of regret about the destruction and fire that burnt the ancient souk in the old city of Aleppo. Calling it a ""crossroads of cultures since the 2nd millennium BC"". She called on the parties involved to comply with the Hague Convention of 1954 on the protection of cultural property in the event of armed conflict. She furthermore promised to send a team to assess the situation and provide assistance for emergency situations in order to protect Aleppo's heritage and to mitigate the effects of the cultural disaster and to avoid further damage.
In June 2013, UNESCO placed Syria's six World Heritage Sites on the organization's list of endangered sites.
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed89eac0fc4d77bb3afd_hy.json
|
1859-1863, 1867-1868 թվականներին հյուրախաղերով շրջագայել է երկրում։ 1878-1902 թվականներին եղել է «Լիցեում» թատրոնի (ղեկավար Հ․ Իրվինգ, Տերրիի մշտական խաղընկերը մինչև 1898 թվականը) առաջատար դերասանուհին։ Տերրիի արվեստը դեմոկրատական էր, տոգորված մարդասիրությամբ, անկեղծությամբ։ Դերերից են՝ Մարգարիտ (Գյոթեի «Ֆաուստ»), Օֆելյա, Պորցիա, Վիոլա, Բեատրիչհ (Շեքսպիրի «Համլետ», «Վենետիկի վաճառականը», «Տասներկուերորդ գիշեր», «Ոչնչից մեծ աղմուկ»)։ 1902-1903 թվականներին ղեկավարել է «Իմպիրիալ» թատրոնը, ուր իր որդու՝ Դ․ Քրեյգի հետ բեմադրել է Իբսենի «Մարտիկները Հելգելանդում» (կատարել է Ցորդիսի դերը) և Շեքսպիրի «Ոչնչից մեծ աղմուկ» պիեսները։ 1906 թվականին «Կորտ» թատրոնում խաղացել է Լեդի Սեսիլի դերը «Կապիտան Բրսաբաունդի արարքը» պիեսում, որը Տերրիի համար գրել է Բերնարդ Շոուն։ 1910 թվականից Անգլիայում, ԱՄՆ-ում, Ավստրալիայում հանդես է եկել Շեքսպիրի մասին դասախոսություններով, զուգահեռ խաղացել հատվածներ նրա պիեսներից։ Տերրիի քույրերը՝ Քեյթ Տերրին (1844-1924), Ֆլորենս Տերրին (1854-1896), Մարիոն Տերրին (1856-1930), և եղբայրը՝ Ֆրեդ Տերրին (1863-1933), եղել են դերասաններ։
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a9c8dce8536aad1423b_es.json
|
Es una planta herbácea que alcanza un tamaño de 8-25 cm de altura. Los tallos están ramificados desde la base, por lo general, son decumbentes. Pecíolo de 4-15 mm; Limbo 12.6 × 7.5 mm, ligeramente suculento, base cuneada, margen entero o con tres lóbulos. Las flores masculinas: con perianto de color marrón claro, de 0,8 mm; segmentos triangulares. El fruto es un utrículo de color negro-marrón, de 1-1,5 mm. Las semillas de testa negra, brillante.
Se encuentra en hábitats ruderales en las zonas alpinas; por encima de 4000 metros en Gansu, Qinghai, Xizang, Nepal, Sikkim y en las montañas del Pamir.
"Microgynoecium tibeticum" fue descrita por el botánico y explorador inglés, Joseph Dalton Hooker y publicado en "Genera Plantarum" 3: 56, en el año 1880.
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a9e8dce8536aad62734_es.json
|
HOLMES también es utilizado por la Policía del Ministerio de Defensa (MDP), la Policía de Transporte Británica (BTP) y la Comisión Independiente de Quejas de la Policía (IPCC).
El sistema fue desarrollado por Unisys para la Agencia Nacional de Mejora de la Policía (NPIA) desde 1986, mientras que el sucesor HOLMES 2 fue planeado desde 1994, llegando a la versión 13 en agosto de 2008.
El sistema sería reemplazado a su vez por HOLMES 2020 en septiembre de 2011.
El nombre del sistema es un acrónimo que remite al personaje literario creado por Arthur Conan Doyle, Sherlock Holmes.
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed89eac0fc4d77bbc189_hy.json
|
Սակայն ըստ Մովսես Խորենացու, Պոմպեոսը Հայաստան չի ներխուժել, այլ Տիգրանի դեմ ուղարկել է իր զորավարին, որը չի համարձակվել ընդհարվել Հայոց թագավորի հետ։
Համաձայն առավել տարածված կարծիքի՝ Գնեոս Պոմպեոսը ծնվել է մ. թ. ա. 106 թվականի սեպտեմբերի 29-ին։ Նրա ծննդյան ճշգրիտ ամսաթիվը որոշվել է Վալլեյ Պատերկուլի ու Պլինի Ավագի՝ ծննդյան օրը մահվան ու երրորդ հաղթանակի մասին վկայության հիման վրա։
Հայտնի է Պոմպեոսների մի քանի տոհմեր։ Այն Պոմպեոսները, որոնց տոհմից սերում էր Գնեոսը, ոչ թե լատինական ծագում ունեին, այլ սերում էին պլեյբեյների տոհմից, ովքեր բնակվում էին Ապենինյան թերակղզում` Ադրիատիկ ծովի ափին գտնվող Պիցեն վայրում։ Պոմպեոս տոհմանունը ծագմամբ մոտ է համարվում Կամպանի տեղանվանը։ Հավանական է, որ անունը ծագում է օսկսյան լեզվի` «հինգ» նշանակող արմատից, իսկ -eius վերջավորությունը երբեմն դիտարկվում է որպես էտրուսկյան լեզվի ազդեցություն Այս տոհմի, սակայն այլ ճյուղի առաջին հայտնի ներկայացուցիչը Կվինտ Պոմպեուսն է, ով կոնսուլ է եղել մինչ մ. թ. ա. 141 թվականը։ Սեկստ Պոմպեուսը՝ Գնեուսի պապը, մ. թ. ա. 118 թվականին Մակեդոնիայում մասնակցել է կելտերի դեմ մղված մարտերին (հավանաբար եղել է պրետոր) և սպանվել է մարտում։։ Պոմպեուսի հայրը՝ Գնեուս Պոմպեուս Ստրաբոնը, եղել է հայնտի զորավար ու կոնսուլ մ. թ. ա. 89 թվականը։ Երիտասարդ Գնեուսը պոետ-սատիրիկ Գայ Լուցիլիի աղգականն էր. վերջինիս քույրը եղել է Գնեուսի տատը կամ մայրը։ Չնայած տոհմի երեք սերունդների ներկայացուցիչների քաղաքական հաջողություններին՝ Հռոմի պատմության մեջ ունեցած դերով Պոմպեոսների ընտանիքն ավելի մոտ էր հեծյաներին, քան ազնվականական ընտանիքներին, որոնք ունեին բազմադարյա պատմություն։
Գնեուս Պոմպեոսի տոհմաբանությունը ըստ Pauly-Wissowa-ի։
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed88eac0fc4d77b96c6a_hy.json
|
Ռագնար Լոդբրոկ
Սիգուրդ Հրանգի մահից հետո նրան հաջորդում է Ռագնար Լոդբրոկը՝ որպես Շվեդիայի և Դանիայի թագավոր: Մի շարք օտար թագավորներ գալիս են՝ իր թագավորության տարբեր մասեր գրավելու, քանի որ կարծում են, որ Ռագնարը շատ երիտասարդ է այն պաշտպանելու համար:
Հերաուրը, Գոտլանդի էռըլը և Ռանգարի վասալներից մեկը, ուներ դուստր ՝ Թորա Բորգարխյուրթ անունով, որը շատ գեղեցիկ էր: Էռըլը դստերը նվիրել էր մի ճիճու, բայց որոշ ժամանակ անց այն շրջապատել էր իր աշտարակը և սպառնացել նրանց, ովքեր մոտենում էին դրան, բացառությամբ իր ծառաների, որոնք ամեն օր կերակրում էին դրան: Հերաուրը իր դստերը խոստանում է այն տղամարդուն, ով կսպաներ օձին։
Երբ Ռագնարը լսում է դրա մասին, նա գնում է Վաստերգոտլանդ՝ հագնելով փրչոտ հագուստ: Նա վերցնում է նիզակը և մոտենում օձին, որը նրա վրա թույն է արձակում: Ռագնարը պաշտպանվում է իր վահանով: Ապա նետը խոցում է օձի սիրտը, կտրում նրա գլուխը, և երբ ժողովուրդը իմանում է, թե ինչ է պատահել, նա ամուսնում է Թորայի հետ:
Ռագնարը և Թորան ունեին երկու որդի՝ Էրիկը ու Ագնարը, սակայն մի քանի տարի անց Թորան մահանում է հիվանդությունից: Ռագնարը ամուսնանում է Ասլաուգի հետ, որը նաև հայտնի է որպես Ռանդալին՝ Սիգուրդի և Բրայհիլդերի դուստրը: Նրանք ունեցան 4 որդի՝ Իվար Անոսկրը, Բյորն Երկաթակողը, Հվիտսերկ, և Սիգուրդ-օձ-աչքի-մեջ։ Վերջինիս աչքում պատկերված էր օձ։
Էրիկի և Ագնարի մահը
Ռագնարի որդիները մեծանում են և որպեսզի ցույց տան իրենց, պատերազմում են հեռավոր երկրներում: Նրանք նվաճում են Զելանդիան, Ռիդգոտալանդը (Յութլանդ), Գոտլանդը, Օլլանդը և բոլոր փոքր կղզիները: Իվարը` որդիներից ամենախելացին, առաջնորդում է նրանց և հիմնվում Լեյրում։
Քանի որ Ռագնարը չի ցանկանում, որ իր որդիները թողեն իրեն ստվերի տակ, նա Էստայն Բելին նշանակում է Շվեդիայի թագավոր և ասում, որ պաշտպանի իր որդիներից: Մի ամառ Ռագնարի որդիները ՝ Էրիկը և Ագնարը, մտնում են Մյոլարեն լիճ: Նրանք սուրհանդակ են ուղարկում Գամլա Ուպսալային՝ խնդրելով Էստեյնին հանդիպել իրենց հետ: Այնուհետև նրանք պահանջում են, որ Էստեյնըը դառնա իրենց վասալը, նրա դստերը ՝ Բորգիլդին ամուսնացնի Էրիկի հետ: Էյստեյնը խորհրդակցում է շվեդիայի առաջնորդների հետ, և նրանք որոշում են հարձակվել Էրիկի և Ագնարի վրա: Ճնշող թվերի դեմ երկարատև պայքարից հետո Էրիկը գերեվարվում է, իսկ Ագնարը՝ սպանվում:
Էյստինը խաղաղություն է ցանկանում և առաջարկում է Էրիկին՝ իր դստեր հետ ամուսնանա։ Էրիկը հայտարարում է, որ նման պարտությունից հետո ինքը չի ցանկանում ապրել և խնդրում է , որ իրեն սպանեն: Նրա ցանկությունը իրականացվում է:
Երբ Ասլաուգը և նրա որդիները լսում են լուրերը, նրանք որոշում են մահացած եղբայրների վրեժը լուծել: Ասլաուգը իրեն Ռանդալին է անվանում և 1500 մարտիկների հետ շրջում ցամաքով, մինչդեռ նրա որդիները գնում են նավերով: Երկարատև մարտից հետո Էստայնը մահանում է։
Ռագնարը ուրախ չէր, որ նրա որդիները վրեժ են լուծել առանց նրա օգնության և որոշում է նվաճել Անգլիան միայն երկու դանակով, որպեսզի իրեն ավելի լավ մարտիկ համարեն, քան իր որդիներին: Նավերը կառուցվում են Վեստֆոլդում, քանի որ նրա թագավորությունը հասնում էր Դովրե և Լինդնեսս, և դրանք հսկայական նավեր են: Ասլաուգը չի ընդունում այս գաղափարը, քանի որ անգլիական ափերը հարմար չէին նման նավերի համար, բայց Ռագնարը չի լսում կնոջ խորհուրդները:
Ռագնարը իր բանակի հետ ապահով ժամանում է Անգլիա․ սկսում է թալանել և այրել:
Ռագնարի մահը և նրա որդիների վրեժ առնելը
Երբ Նորթամբրիայի արքա էյլան լսում է ջարդարարների բանակի մասին, նա պարտության է մատնում Ռագնարի զորքին: Ռագնարը մետաքսե բաճկոնով էր, որը պատրաստել էր Ասլաուգը, և ոչինչ չէր կարող այն խոցել: Սակայն նրան բանտարկում են և նետում օձերի փոսը: Այնուամենայնիվ, քանի որ օձերը չէին կարողանում նրան կծել, անգլիացիները հանում են նրա հագուստը, իսկ հետո օձերը սպանում են նրան:
Ռագնարի որդիները հարձակվում են Անգլիայի վրա, բայց Իվարը չի ցանկանում կռվել, քանի որ անգլիական բանակը չափազանց մեծ է․ նա վախենում է, որ նրանք կպարտվեն և ստիպված կլինեն նորից տուն վերադառնալ: Իվարը, այնուամենայնիվ, մնում է Անգլիայում և խնդրում է Էյլային վերգելդ՝ պնդելով, որ չի կարող տուն գնալ առանց որոշ փոխհատուցման ՝ եղբայրներին ցույց տալու համար: Իվարը միայն հող է խնդրում։ Ստանալով Յորկը՝ նա դառնում է ամբողջ Անգլիայի դաշնակիցը։
Իվարը հրամայում է իր եղբայրներին, որ հարձակվեն Անգլիայի վրա։ Նրանց հետ էին նաև մի շարք անգլիական առաջնորդներ։ Հաղթելով նրանք սպանում են Էյլային՝ փորելով Արյունոտ արծիվ։
Իվարը թագավոր է դառնում Անգլիայի հյուսիս-արևելքում, որը պատկանում էին նրա նախահայրերին (այսինքն՝ Իվար Վիդֆամնին և Սիգուրդ Հռինգին)։ Նա ունենում է երկու որդի՝ Ինգվար և Հուստո: Նրանք հնազանդվում են իրենց հայր Իվարին և խոշտանգում նահատակ Էդմունդ թագավորին՝ վերցնելով նրա տիրույթները:
Ռագնարի և նրա որդիների այս իրադարձություններից հետո պատմվածքը շարունակվում է՝ ներառելով տեղեկություններ անգլիացի, դանիացի և նորվեգացի թագավորների մասին:
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2448f396bfe276376549c2_en.json
|
Billed by its Russian, American, and Canadian participants as a first-of-its-kind exercise for the former Cold War adversaries, Vigilant Eagle was described by Russian Air Force Col. Alexander Vasilyev as a means to "develop procedures and bring the relationship between our countries closer together to unite our countries in the fight against terrorism”. The groundwork for Vigilant Eagle was laid in a June 2003 meeting in St. Petersburg, Russia between President of the United States George W. Bush and President of the Russian Federation Vladimir Putin. Coming less than two years after the September 11 attacks, and in the aftermath of an increase in Russian-American tensions resulting from the 2003 invasion of Iraq, the meeting saw progress in developing informal comity for bilateral cooperation in areas of anti-terrorism.
The first Vigilant Eagle exercise was planned for 2008 but postponed until 2010 due to the South Ossetia War. According to the U.S. government, that exercise marked "the first live-flying event between Russia and the United States since the Second World War."
A second Exercise Vigilant Eagle was held in 2011. In the exercise scenario, a U.S. civilian airliner operating near the Russia–United States northern border was seized by terrorists and flown towards Russia. The scenario was then repeated in reverse, with an aircraft originating in Russian airspace violating NORAD's Alaskan Air Defense Sector where it was intercepted and "repelled from North American airspace."
The exercise tested the ability of the Federal Aviation Administration to contact both Russian Air Force and NORAD authorities and of NORAD and the Russian Air Force to effectively liaise with each other in tracking and intercepting the hijacked aircraft. The aircraft used to represent the U.S. airliner was a civilian-crewed passenger aircraft chartered from Global Aviation.
Vigilant Eagle 2012 was a command post exercise (CPX) held in 2012 that, for the first time, did not include live-flying aircraft, instead using computer simulations.
Exercise Vigilant Eagle 2013 was conducted in August 2013. The exercise again involved a live-flying element with CF-18s of the Royal Canadian Air Force intercepting a civilian airliner west of Mount McKinley after the aircraft reported a "hijacking" following take-off from Ted Stevens International Airport. The mission was then handed off to the Russian Air Force as the aircraft passed over the international boundary. After completion of the mission, the exercise was repeated in reverse with a Russia-originating aircraft reporting a "hijacking" on an approach toward the international boundary.
A planned Vigilant Eagle 2014 was suspended due to tensions between the United States and Canada on one side, and the Russian Federation on the other, over the War in Donbass. The exercise would have involved, for the first time, the Japan Air Self Defense Force. According to American and Canadian officials, the exercises were canceled at their initiative.
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed89eac0fc4d77bba844_hy.json
|
Միավորն իր անունն ստացել է 19-րդ դարի գերմանացի գիտնական Հայնրիխ Հերցի պատվին, որը մեծ ներդրում է ունեցել էլեկտրամագնիսական ալիքներն ուսումնասիրելու գործում։
Համաձայն գիտնականների անունով դրված ածանցյալ միավորների վերաբերյալ ՍԻ-ի կանոնադրության, միավորի անունը (հերց) գրվում է փոքրատառով, իսկ նշանակումը (Հց)՝ մեծատառով։
1 Հց-ով արտահայտվում է պարբերաբար կրկնվող գործողության այն հաճախությունը, երբ այն կատարվում է վայրկյանը մեկ։ Համապատասխանաբար, օրինակ, 10 Հց-ը նշանակում է, որ գործողությունը կատարվում է վայրկյանում տասը անգամ։
Վայրկյաններով 1 Հց-ն արտահայտվում է հետևյալ կերպ՝
Առավել գործածական պատիկ միավորներն են՝
Մարդու ականջի համար լսելի դիպազոնն է 20-ից մինչև 20000 Հց հաճախության ալիքները։
20 Հց-ից պակաս հաճախություն ունեցող ձայնը անվանվում է ինֆրաձայն, իսկ 20 կՀց–ից մեծ հաճախականությամբ ձայնը ուլտրաձայն։
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f21267c4fd698b432fae938_ru.json
|
Махеш Бабу родился 9 августа 1975 года в Мадрасе, штат Тамилнад, в семье актёра и его жены Индиры Деви. У Махеша есть старший брат — актёр , две старшие сестры — Падмавати и Манджула, и младшая — Приядаршини.
Махеш получил начальное образование в St. Bede’s School в Мадрасе, где его одноклассником был тамильский актёр Карти Шивакумар.
На съемках фильма (2000) партнершей Махеша стала болливудская актриса и бывшая 1993 года — . Они встречались в течение 5 лет и поженились 10 февраля 2005 года в Мумбаи. У пары есть двое детей: сын Гаутам (2006) и дочь Ситара (2012).
Махеш Бабу начал свою актёрскую карьеру в 1979 году в возрасте четырёх лет, сыграв небольшую роль "Needa" режиссёра Дасари Нараяны Рао, где дебютировал его брат Рамеш. В 1983 году режиссёр Коди Рамакришна взял Махеша в фильм "Poretem" после долгого кастинга на роль брата актёра Кришны. В 1987 году он впервые снялся в режиссёрском проекте своего отца — фильме "Sankharavam". В другом его проекте "Koduku Diddina Kapuram" (1989) Махешу досталась двойная роль. Всего как ребёнок-актёр он сыграл в 7 фильмах Кришны. После выхода "Balachandrudu" и "Anna Tammudu" (1990) он временно перестал сниматься, сосредоточившись на учёбе.
В 1999 году Махеш вернулся в киноидустрию как главный герой в фильме "Raja Kumarudu" режиссёра в паре с Прити Зинтой. Фильм дал ему хороший старт, позволил получить Nandi Award за лучший мужской дебют,
и принёс прозвище «Принц Махеш». Его следующий фильм "Yuvaraju" вышел годом позже и имел умеренный успех, завершив 100 дней в 19 киноцентрах по всему Андхра-Прадеш. В этом же году в прокат вышел режиссёра , где Махеш снялся в паре со своей будущей женой .
В 2001 году он сыграл в паре с Сонали Бендре в успешном фильме режиссёра , заработав положительную оценку критиков и всех слоев аудитории.
За свою игру он получил специальный приз от жюри Nandi Award.
Вторую такую награду он заработал в следующем году за фильм режиссёра и продюсера , где исполнил роль ковбоя.
Роль и фильм были призваны почтить наследие актёра Кришны — первого индийца, сыгравшего ковбоя, и первый индийский вестерн "Mosagallaku Mosagadu" (1971).
В том же году вышел другой фильм — "Bobby" , в котором Махеш снялся в паре с Арти Агарвал.
Затем последовал «Единственный» в паре с . Фильм стал важным этапом в карьере Махеша, принеся ему Filmfare Awards South за лучшую мужскую роль.
За свою следующую роль в фильме «Правда» режиссёра актёр получил премию Nandi.
В 2004 году он снялся вместе с Амишей Патель в фильме Сурьи "Naani", продюсером которого была его сестра Манджула. Другой фильм этого же года и второй опыт работы Махеша с Гунашекхаром «Арджун» был сделан при участии его брата и принёс актёру очередную специальную премию Nandi.
В 2005 году Махеш появился в паре с Тришей Кришнан в киноленте . Этой ролью он снова заработал положительную оценку критиков и вторую Nandi Award за лучшую мужскую роль.
Его следующий фильм «Вооружён и очень опасен» в паре с Илеаной де Круз, продюсером которого была Манджула Гхаттаманени, а режиссёром , стал самым кассовым фильмом на телугу, побив все предыдущие рекорды. Его прокат длился более 100 дней в 200 кинотеатрах штата и более 25 недель в 63-х.
Фильм имел успех не только в Андхра-Прадеш, но также по всей Индии и за рубежом. Махешу он принес вторую Filmfare Awards South.
В другом фильме того года режиссёра Гунашекхара актёр вновь снялся в паре с Тришей Кришнан.
В картине (2007) Махеш Бабу сыграл вместе с . После этого он сделал перерыв в карьере по семейным обстоятельствам. Единственное, над чем он работал за этот период — озвучил фильм «Забава» (2008) с Паваном Кальяном в главной роли.
Полноценное возвращение Махеша Бабу состоялось в 2010 году, когда на экраны вышел фильм .
После выхода картина получила смешанные отзывы, но собрала рекордную для южно-индийских фильмов кассу за рубежом. Новый рекорд по сборам в Индии поставил фильм «Дерзкий» Срину Вайтлы, в котором Махеш Бабу сыграл вместе с Самантой. Картина стала главным хитом года среди индийских фильмов на языке телугу.
Работа Махеша получила высокую оценку критиков, Sify.com написал: «игра Махеша Бабу, особенно в боевых эпизодах, потрясает. И в эмоциональных сценах герой выглядит также великолепно, добиваясь восхищения аудитории. Вдобавок, Махеш пронимает зрителя в комедийных моментах. Согласно сюжету, он примерил два разных образа, произведя впечатление в обоих, и отыграл их до совершенства».
«Дерзкий» с успехом шёл в 152 киноцентрах более 50 дней и стал самым кассовым фильмом на телугу после «Великого воина».
Махеш получил за свою роль третью Filmfare Awards South.
В январе 2012 года состоялась премьера его новой работы — боевика , в котором вместе с ним снялась Каджал Агарвал. Сыграв антигероя, Махеш заработал положительную оценку критиков.
В первый же день фильм собрал в прокате 18.7 крор,
а также принёс Махешу статус самого высокооплачиваемого актёра Толливуда.
Год спустя актёр снялся в семейной драме режиссёра вместе с . Фильм преуспел в прокате и заслужил статус «блокбастер»,
а Махеш получил признание критиков и четвёртую статуэтку Filmfare.
В начале 2014 года в прокат вышел его следующий проект "1: Nenokkadine", режиссёром которого стал Сукумар. Пару Махешу составила дебютантка Крити Санон. В этом же году состоялась премьера ещё одного фильма — полицейского боевика Срину Вайтлы "Aagadu" c Таманной. Оба фильма провалились в прокате, несмотря на большие сборы за пределами Индии.
После двух провалов подряд актёр отчаянно нуждался в успешном фильме, и таким стал со Шрути Хасан. Фильм собрал около 100 крор (1 млрд рупий) в первую неделю проката,
заняв второе место в списке самых кассовых фильмов на телугу на 2015 год, уступив только блокбастеру «»,
и принёс актёру пятую премию Filmfare Award South.
Однако следующий фильм Махеша, , вышедший в 2016 году, снова не смог отбить высокий бюджет, несмотря на участие таких звёзд как Каджал и Саманта. В 2017 году актёр сыграл агента секретной службы в двуязычном фильме АР Муругадоса "Spyder", который получил смешанные и негативные отзывы и собрал среднюю кассу. В 2018 году с его участием вышел фильм "Bharath Ane Nenu", ставший вторым в сотрудничестве с режиссёром Кораталой Шивой. Фильм стал собрал хорошую кассу за короткое время и получил положительную оценку критиков.
Помимо актёрской деятельности Махеш поддерживает несколько брендов в Андхра-Прадеш и других штатах Южной Индии, в том числе является послом национального бренда .
По результатам онлайн-опросов актёр попал в список «50 Самых желанных мужчин», заняв в рейтингах, составленных Hyderabad Times, первое место в 2013
и 2015,
второе в 2012
и 2014 году
и шестое в общеиндийском рейтинге в 2014 и 2015 годах.
С 2012 года ежегодно входит в списки «100 самых богатых знаменитостей», составляемые индийской версией журнала Forbes.
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a968dce8536aac80434_es.json
|
La historia de la parroquia católica de Rostov se inicia en la segunda mitad del siglo XIX, en una comunidad que en ese momento tenía más de cinco mil fieles. Pero al igual que muchas iglesias en el país, la iglesia de Rostov fue destruida por los comunistas en la mitad del siglo XX. La parroquia renació en 1992, cuando las relaciones normales se establecen entre el Estado y las diversas denominaciones, después de la caída de la Unión Soviética. Ella recibió una donación pequeña de una capilla de madera en octubre de 1993.
La primera piedra de la iglesia actual fue colocada en la primavera de 1999, así como las obras de construcción de la parroquia. La iglesia fue consagrada el 19 de septiembre de 2004 por el obispo de Saratov Monseñor Pickel. El número de fieles que asisten regularmente a la misa es de alrededor de cuatrocientas personas, muchas de las cuales son origen armenio católico.
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2448f696bfe276376b1fda_en.json
|
Reviews of the novel are largely mixed. "Publishers Weekly" called the novel a "clever new novel", writing that "Candida's evasive account accurately charts the psychological territory of one who is suddenly cast adrift." "The Guardian" reviewer Natasha Walker writes that in this narrative "Drabble has managed to capture this sensation of insignificant life, but without forging it into significant fiction." In comparison, reviewer Brooke Allen found the novel an accurate representation of middle age, concluding "Engaging the emotions and the intellect simultaneously and possessed of a rare technical ease, <nowiki>"The Seven Sisters"</nowiki> is an unusually satisfying novel."
Many of the reviews compare the narrator to Drabble's earlier characters. "The Guardian" reviewer Natasha Walter compared Candida to the protagonist to Sarah of "A Summer Bird-Cage", writing that they are of the similar intention, but very different effects—which creates a "artificial construct" of Candida."The Observer" reviewer Anna Shapiro, had mixed feelings about the novel, writing that the protagonist Candida was not as well written as "the realised heroines of Drabble's magnificent books from the 1960s or 1970s."
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2126774fd698b432f0a9ab_ru.json
|
Хайнц Буше родился 6 сентября 1951 года в городе Мёнхенгладбах. С детства увлёкся спортом, был членом спортивного клуба «Риссерзе» в Гармиш-Партенкирхене, где освоил профессию бобслейного разгоняющего. Со временем стал показывать неплохие результаты и вскоре присоединился к команде пилота Штефана Гайсрайтера, который выступал в основном составе национальной сборной. Первого серьёзного успеха в бобслее добился в 1979 году, когда их с Гайсрайтером четырёхместный экипаж, куда также вошли разгоняющие Дитер Гебард и Ханс Вагнер, занял первое место на домашнем чемпионате мира в Кёнигсзе, опередив четвёрку признанного фаворита из ГДР Майнхарда Немера.
Благодаря череде удачных выступлений в 1980 году Буше удостоился права защищать честь страны на зимних Олимпийских играх в Лейк-Плэсиде. Выступал в экипажах пилота Петера Хелля совместно с разгоняющими Вальтером Барфусом и Хансом Вагнером — в итоге их команда финишировала восьмой в двойках и седьмой в четвёрках. Вскоре после этих соревнований Хайнц Буше принял решение завершить карьеру профессионального спортсмена, уступив место в сборной молодым немецким бобслеистам.
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed88eac0fc4d77b9562c_hy.json
|
Քաղաքը տեղակայված է Հոնսյու կղզու Տյուբու տարածաշրջանի Ֆուկուի պրեֆեկտուրայում: Ավարա քաղաքի հետ սահմանակցում են Սակաի, Կագա քաղաքները:
Քաղաքի բնակչությունը կազմում է 27 787 մարդ (2014 թվականի հուլիսի 1-ի տվյալների համաձայն), իսկ խտությունը՝ 246,06 մարդ/կմ²: Բնակչության թվաքանակի փոփոխությունը՝ 1980-2005 թվականներին.
Ավարա քաղաքում գործում են 7 տարրական և 2 հիմնական դպրոցներ, որոնք կառավարվում են քաղաքային իշխանության կողմից, և 1 ավագ դպրոց, որի կառավարումն իրականացվում է Ֆուկուի պրեֆեկտուրայի կառավարման խորհրդի կողմից:
Ավարա քաղաքի խորհրդանշական ծառ է համարվում ճապոնական ծիրանենին, ծաղիկ՝ "Iris ensata"-ն, թռչուն՝ սպիտակ ձկնկուլը:
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed88eac0fc4d77b93aa4_hy.json
|
Գետը Մատանսա է կոչվում իր հոսանքի մեծագույն մասում և միայն գետաբերանի մոտ է նրա անվանումը փոխվում՝ դառնալով Ռիաչուելո: Երկրի համար անչափ կարևոր ջրային այս երակը չափազանց աղտոտված է: Բավական է նշել, որ 2013 թվականի նոյեմբերին Շվեյցարիայի Կանաչ խաչ կազմակերպությունը և Ամերիկայի Միացյալ Նահանգների Բլեքսմիթի ինստիտուտը, մանրակրկիտ ու հանգամանալի հետազոտությունների և ուսումնասիրությունների արդյունք հանդիսացող ամփոփիչ զեկույցում ներկայացնելով աշխարհի տասը ամենաաղտոտված վայրերը, Մատանսա-Ռիաչուելո գետը ընդգրկել էին այդ տասնյակում, նշելով, որ այստեղ ամենամեծ վտանգը ներկայացնում են ցնդող օրգանական միացությունների, տոլուոլի, մկնդեղի, պղնձի, կապարի, ցինկի՝ թույլատրելի չափերը մեծապես գերազանցող պարունակությունները գետի ջրերում: Պատճառը Բուենոս Այրեսի և առափնյա այլ քաղաքների արդյունաբերական ձեռնարկությունների՝ ահավոր չափերի հասնող թափոններն են:
Հայրենի երկրում մեծ համբավ ձեռք բերած նկարիչ և շրջակա միջավայրի պահպանության Գրինփիս միջազգային կազմակերպության ակտիվիստ Նիկոլաս Գարսիա Ուրիբուրուն հասարակության ուշադրությունը գետի աղետալի վիճակի վրա բևեռելու նպատակով 1970 թվականի մարտի 22-ին՝ Ջրի համաշխարհային օրը, գետի ջրերը կանաչ ներկեց:
1993 թվականին երկրի նախագահ Կառլոս Մենեմի՝ շրջակա միջավայրի պահպանության աշխատանքների գծով քարտուղար Մարիա Ալսոգարայը Ռիաչուելոն մաքրելու եռամյա ծրագիր ներկայացրից, որն արժանացավ երկրի կառավարության հավանությանը, բայց նախագծի իրագործման աշխատանքները հազիվ սկսված՝ դադարեցվեցին: Այդ նախկին քաղաքացիական ծառայողը, բարձրաստիճան պետական պաշտոնյան, որ պահպանողական քաղաքական գործիչ Ալվարո Ալսոգարայի դուստրն է, մեղադրվեց հանրային միջոցները ոչ նպատակային ծախսելու մեջ (հատկացված 250 միլիոն դոլարից ընդամենը մեկ միլիոն դոլարն էր նպատակին քիչ թե շատ ծառայեցվել) :
Այսօր էլ գետի վիճակը շարունակում է մնալ խորապես մտահոգիչ:
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f21267b4fd698b432f8d177_ru.json
|
Полк сформирован 20 июля 1943 года на базе 24-го отдельного гвардейского истребительно-противотанкового дивизиона 3-й гвардейской мотострелковой дивизии, на основании директивы ГШ РККА № 39351 от 27 июня 1943 года, в составе 6-го гвардейского механизированного корпуса.
На вооружении полка находились самоходные артиллерийские установки СУ-85.
Период вхождения в действующую армию: с 20 июля 1943 года по 19 сентября 1943 года и с 27 февраля 1944 года по 30 марта 1945 года.
30 марта 1945 года полк выбыл из состава 6-го гвардейского механизированного корпуса в распоряжение Ставки ВГК.
1-й гвардейский самоходно-артиллерийский Львовский ордена Богдана Хмельницкого полк
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2126764fd698b432eed5bd_ru.json
|
Деревня расположена на реке Шенталка (правый приток реки Шентала), в 24 километрах к юго-востоку от посёлка городского типа Алексеевское.
Деревня основана в середине XVII века.
В XVIII — первой половине XIX века жители относились к категории государственных крестьян. Занимались земледелием, разведением скота.
В начале XX века в Андреевке функционировали церковно-приходская школа, водяная мельница, 2 мелочные лавки. В этот период земельный надел сельской общины составлял 657,2 десятин. До 1920 года деревня входила в Полянскую волость Спасского уезда Казанской губернии. С 1920 года в составе Спасского кантона ТАССР. С 10 августа 1930 года в Чистопольском, с 10 февраля 1935 года в Билярском, с 1 февраля 1963 года в Чистопольском, с 4 марта 1964 года в Алексеевском районах.
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2448f396bfe27637653741_en.json
|
Stearns graduated from Harvard University with a degree in political science in 2007. While he attended Harvard, he was a sports writer for "The Harvard Crimson" and interned with the Pittsburgh Pirates of Major League Baseball (MLB).
After graduating from Harvard, Stearns worked for the baseball operations departments for the New York Mets and the Arizona Fall League. He joined the MLB Central Office in 2008, where he worked on the negotiating team for MLB's collective bargaining agreement. He spent his last 13 months in the central office as manager of labor relations, where he aided teams going through the process of salary arbitration. In December 2011, the Cleveland Indians hired Stearns and Derek Falvey as their co-directors of baseball operations, with Stearns focusing on player contracts, data analysis, and strategy, and Falvey working on player acquisitions. In November 2012, the Houston Astros, who had lost over 100 games in both of the past two seasons, hired Stearns as assistant general manager, second only to Jeff Luhnow, the general manager. While many organizations have multiple assistant general managers, the Astros employed only Stearns in the role.
When talking about August 2015, Luhnow said of his staff: “There’s several people in our organization that have GM potential, and David’s one of them." At that time, the Milwaukee Brewers began searching for a new general manager, prioritizing youth and experience with data analytics, which the Astros used in their rebuild.
On September 21, 2015, the Milwaukee Brewers named Stearns their next general manager, succeeding Doug Melvin, who they announced would remain with the team in an advisory role. At thirty years of age, he became the youngest general manager in MLB, and is one year younger than the Brewers' Ryan Braun. At his introductory press conference, Stearns endorsed Craig Counsell as the Brewers' manager.
Stearns fired five of the Brewers' seven coaches, and began to restructure the front office by reassigning Gord Ash, the assistant general manager, and Reid Nichols, the farm director within the organization, and hiring Matt Arnold from the Tampa Bay Rays as assistant general manager. During his first offseason as general manager, Stearns replaced half of the members of the Brewers' 40-man roster. His first transactions included trading Jonathan Lucroy and acquiring Travis Shaw, Eric Thames, and Anthony Swarzak.
In 2018, Stearns signed free agents Lorenzo Cain and Jhoulys Chacin, and executed the trade for Christian Yelich, who won the National League MVP in his first season as a Brewer. The Brewers were in second place in the NL Central by the MLB trade deadline, and he orchestrated moves to acquire Mike Moustakas, Curtis Granderson, Gio Gonzalez, and Jonathan Schoop. These trades bolstered the roster and put the Brewers in a position to make the playoffs. They won the division after defeating the Chicago Cubs in the 2018 National League Central tie-breaker game and beat the Colorado Rockies in the 2018 National League Division Series in three games. However, they lost to the Los Angeles Dodgers in the 2018 National League Championship Series in seven games. Yelich was named 2018 NL MVP after the season. Stearns finished second in the MLB Executive of the Year voting, but was the highest voted NL executive.
In January 2019, the Brewers signed Stearns to a contract extension and promoted him to president of baseball operations and general manager.
Stearns was born and raised in Manhattan. He is married to Whitney Ann Lee.
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f21267b4fd698b432f95179_ru.json
|
Из-за регулярного предоставления отчётов о незначительных ошибках запуска и обработки событий (которые на самом деле не наносят вреда или урона компьютеру) программное обеспечение часто используется мошенниками под видом «технической поддержки», чтобы убедить пользователей, незнакомых с «Просмотром событий», в том, что их компьютер содержит критические ошибки и нуждается в немедленной технической поддержке. Примером может служить поле «Административные события» в разделе «Пользовательские представления», которое может содержать более тысячи ошибок или предупреждений, зарегистрированных в течение месяца.
В Windows NT журналы событий появились с момента выпуска в 1993 году. Приложения и компоненты операционной системы могут использовать эту централизованную службу журналов для сообщения о событиях, которые произошли, например, при запуске компонента или выполнении действия.
«Просмотр событий» использует идентификаторы событий для определения уникально идентифицируемых событий, с которыми может столкнуться компьютер на базе ОС Windows. Например, когда аутентификация пользователя завершается с ошибкой, система может генерировать идентификатор события 672.
Windows NT 4.0 получила поддержку определения «источников событий» (приложений, создавших событие) и выполнения резервных копий журналов.
В Windows 2000 добавлена возможность приложениям создавать свои собственные источники журналов в дополнение к трём системным логам «Система», «Приложение» и «Безопасность». В Windows 2000 также заменено средство просмотра событий из Windows NT 4.0 консолью управления Microsoft (MMC).
В Windows Server 2003 добавлены вызовы codice_1 API , чтобы приложения могли регистрироваться с логами безопасности и записывать входы в аудит безопасности.
Версии Windows на базе ядра Windows NT 6.0 (Windows Vista и Windows Server 2008) больше не имеют ограничения в 300 МБ на общий размер логов. До ядра NT 6.0 система открывала файлы на диске как файлы с отображением памяти в пространстве памяти ядра, которые использовали те же пулы памяти, что и другие компоненты ядра. Файлы «Просмотра событий» с расширением codice_2 обычно отображаются в каталоге, таком как codice_3
Windows XP предоставляет набор из трёх инструментов командной строки, полезных для автоматизации задач:
Средство просмотра событий состоит из переписанной архитектуры отслеживания событий и регистрации в Windows Vista. Оно было переписано в виде структурированного формата логов XML и определённого типа лога, чтобы позволить приложениям более точно регистрировать события и помогать специалистам технической поддержки и разработчикам понимать события. XML-представление события можно просмотреть во вкладке «Сведения» в свойствах события. Кроме того, можно просмотреть все потенциальные события, их структуры, зарегистрированных владельцев событий и их конфигурацию с помощью утилиты wevtutil, даже до начала событий. Существует большое количество логов событий различного типа, включая административные, операционные, аналитические и отладочные логи. Выбор узла «Логи приложений» на панели «Область» показывает множество новых подкатегорий логов событий, в том числе многие, помеченные как логи диагностики. Аналитические и отладочные события, которые являются высокочастотными, непосредственно сохраняются через файл трассировки, в то время как административные и операционные события нередки, чтобы обеспечить дополнительную обработку, не влияя на производительность системы, поэтому они доставляются в службу журнала событий. События публикуются асинхронно, чтобы снизить влияние производительности на приложение публикации событий. Атрибуты событий также намного более детализированы и отображают свойства «ID события», «Уровень», «Задача», «Код операции» и «Ключевые слова».
Пользователи могут фильтровать журналы событий по одному или нескольким критериям или ограниченным выражением XPath 1.0, а пользовательские представления могут быть созданы для одного или нескольких событий. Использование XPath в качестве языка запросов позволяет просматривать журналы, относящиеся только к определённой подсистеме или к проблеме только с определённым компонентом, архивировать события выбора и отправлять трассировки «на лету» в службу технической поддержки.
К числу основных подписчиков событий относятся службы «Сборщик событий» и «Планировщик задач» 2.0. Служба «Сборщик событий» может автоматически пересылать журналы событий на другие удалённые системы под управлением Windows Vista, Windows Server 2008 или Windows Server 2003 R2 согласно настраиваемому расписанию. Журналы событий также могут быть удалённо просмотрены с других компьютеров, или несколько журналов событий могут централизованно регистрироваться и контролироваться без агента и управляться с одного компьютера. События также могут быть непосредственно связаны с задачами, которые выполняются в изменённом планировщике заданий и запускают автоматические действия, когда происходят определённые события.
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2448de96bfe2763738ca16_en.json
|
Brookview is located at (38.575406, -75.795132).
According to the United States Census Bureau, the town has a total area of , all land.
As of the census of 2010, there were 60 people, 23 households, and 15 families residing in the town. The population density was . There were 31 housing units at an average density of . The racial makeup of the town was 93.3% White and 6.7% African American. Hispanic or Latino of any race were 11.7% of the population.
There were 23 households of which 21.7% had children under the age of 18 living with them, 30.4% were married couples living together, 13.0% had a female householder with no husband present, 21.7% had a male householder with no wife present, and 34.8% were non-families. 26.1% of all households were made up of individuals and 17.4% had someone living alone who was 65 years of age or older. The average household size was 2.61 and the average family size was 3.27.
The median age in the town was 42 years. 16.7% of residents were under the age of 18; 11.6% were between the ages of 18 and 24; 23.3% were from 25 to 44; 23.3% were from 45 to 64; and 25% were 65 years of age or older. The gender makeup of the town was 58.3% male and 41.7% female.
As of the census of 2000, there were 65 people, 26 households, and 17 families residing in the town. The population density was 1,597.4 people per square mile (627.4/km²). There were 27 housing units at an average density of 663.5 per square mile (260.6/km²). The racial makeup of the town was 100.00% White.
There were 26 households out of which 23.1% had children under the age of 18 living with them, 57.7% were married couples living together, 3.8% had a female householder with no husband present, and 34.6% were non-families. 34.6% of all households were made up of individuals and 19.2% had someone living alone who was 65 years of age or older. The average household size was 2.50 and the average family size was 3.24.
In the town, the population was spread out with 23.1% under the age of 18, 6.2% from 18 to 24, 26.2% from 25 to 44, 23.1% from 45 to 64, and 21.5% who were 65 years of age or older. The median age was 41 years. For every 100 females, there were 71.1 males. For every 100 females age 18 and over, there were 72.4 males.
The median income for a household in the town was $51,719, and the median income for a family was $51,250. Males had a median income of $28,125 versus $31,875 for females. The per capita income for the town was $14,288. There were 8.3% of families and 14.0% of the population living below the poverty line, including 12.1% of under eighteens and none of those over 64.
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a9a8dce8536aace7981_es.json
|
En su carrera, cuenta con colaboraciones con músicos como Gato Barbieri, Chick Corea, Chano Domínguez, Bill Frisell, Sol Gabetta, Richard Galliano, Egberto Gismonti, Lee Konitz, Bobby McFerrin, Pat Metheny, Caetano Veloso, Phil Woods, Hector Zazou, y con el trompetista Enrico Rava con quien grabó más de 15 álbumes. Bollani también tocó junto a numerosas orquestas sinfónicas (Filarmonica della Scala, Accademia Nazionale di Santa Cecilia de Roma, Orquesta de la Gewandhaus de Leipzig, Orquesta Real del Concertgebouw, Orquesta de París, Orquesta Sinfónica de Toronto entre otras) y a directores como Riccardo Chailly, Daniel Harding, Kristjan Järvi, Zubin Mehta, Gianandrea Noseda y Antonio Pappano. Además, trabajó con artistas pop-rock italianos y participó en programas radiofónicos y televisivos, varias veces con el papel de conductor. Actualmente, su producción puede contar con 43 álbumes (29 studio) y un gran listado de colaboraciones.
Bollani creció en Florencia. Con 6 años comenzó a estudiar piano, con 15 empezó su carrera profesional y en 1993 acabó el conservatorio Luigi Cherubini bajo la supervisión del Maestro Antonio Caggiula.
Tras un periodo como acompañante de cantantes pop italianos y como miembro del grupo pop-rock La Forma, se afirmó en el mundo del jazz a mediados de los años Noventa. Para la carrera de Bollani fue fundamental el encuentro con Enrico Rava en 1996: esta colaboración resultó en centenares de conciertos en varios países del mundo y en más de 15 álbumes entre los cuales "Certi angoli segreti" (1998), "Rava Plays Rava" y "Shades of Chet" (1999). Bollani también empezó a tocar regularmente con los más importantes músicos jazz italianos: Paolo Fresu, Roberto Gatto y Enzo Pietropaoli.
En 1998 grabó "Gnòsi delle fànfole", su primer álbum basado en poemas de Fosco Maraini, con el cantautor Massimo Altomare. En el mismo año participó en "TenderLee for Chet", la primera de sus numerosas cooperaciones con el saxofonista estadounidense Lee Konitz, y fue galardonado por la revista italiana "Musica Jazz" con el premio al mejor nuevo talento. El año siguiente incidió dos álbumes: "Mambo italiano" y "L’orchestra del Titanic". El primero fue realizado con el contrabajista Ares Tavolazzi, su fiel colaborador, y el segundo con la homónima orquesta, cuyos integrantes eran Antonello Salis, Riccardo Onori, Raffaello Pareti y Walter Paoli, además del propio Bollani. También colaboró al disco "Passatori", obra del acordeonista francés Richard Galliano, junto con los Solisti dell’Orchestra della Toscana.
Durante los primeros años dos mil las colaboraciones de Bollani no se limitaron al jazz e involucraron artistas pop italianos como Elio, Irene Grandi, Marco Parente, Peppe Servillo, Bobo Rondelli, Banda Osiris, Bandabardò, Massimo Ranieri. Al mismo tiempo, continuó su producción con Enrico Rava con quien publicó, entre otros, "Montréal Diary/B" (2001), "Tati" (2005), "The Third Man" (2007) y "New York Days" (2009). Participó también en álbumes y giras internacionales con artistas como Gianni Basso, Gianluca Petrella, John Abercrombie, Jeff Ballard, Larry Grenadier, Paul Motian, Mark Turner, Phil Woods, Gato Barbieri y Pat Metheny. En 2003 colaboró con la cantante rusa Sainkho Namtchylak ("Who Stole the Sky?") y con Hector Zazou, quien lo invitó a tocar en "Strong Currents" (entre los otros artistas invitados destacan Laurie Anderson, Jane Birkin y Ryuichi Sakamoto).
Entre 2002 y 2006 Bollani publicó cuatro discos para el sello discográfico francés Label Bleu. El primero fue "Les Fleurs bleues" (2002), inspirado en la homónima novela de Raymond Queneau y grabado con Scott Colley y Clarence Penn. El segundo fue "Småt Småt", señalado como uno de los mejores álbumes del año por la revista inglesa "Mojo". En 2004, además de ganar el premio New Star Award, asignado por primera vez a un artista no estadounidense por la revista japonesa "Swing journal", Bollani incidió el tercer álbum "Concertone". Se trata de su primer disco grabado con una orquesta sinfónica: la Orchestra della Toscana, dirigida por Paolo Silvestri, en cuyas músicas está basado el ballet realizado por el coreógrafo Mauro Bigonzetti para el Ballet de Stuttgart. Finalmente, en 2006 se publicó el último disco de la serie, "I visionari", realizado con el homónimo grupo (Mirko Guerrini, Nico Gori, Ferruccio Spinetti y Cristiano Calcagnile) y con la participación de Mark Fieldman, Paolo Fresu y Petra Magoni.
Contemporáneamente, el sello Venus Japan publicó cuatro discos del “Stefano Bollani Trio”, compuesto por Ares Tavolazzi al contrabajo, Walter Paoli a la batería y el propio Bollani: "Black and Tan Fantasy" (2002), "Volare" (2002), "Falando de amor" (2003), "Ma l’amore no" (2004) y "I’m in the Mood for Love" (2007). Al mismo tiempo Bollani empezó una intensa colaboración con el contrabajista Jesper Bodilsen y el baterista Morten Lund, con quienes formó el “Danish Trio”. En tres años, el sello Stunt publicó "Mi ritorni in mente" (2003), "Close to You" (2004, con la cantante danesa Katrine Madsen) y "Gleda: Songs from Scandinavia" (2005), seguidos por "Stone in the Water", publicado en 2009 por ECM.
Para Bollani fue fundamental la salida a la venta de "Piano solo" en 2006: la revista "Musica Jazz" lo premió como mejor disco del año y Bollani recibió el premio como mejor músico (volverá a obtener el mismo premio en 2010). En 2007 se puso a prueba con el repertorio clásico tocando con la Filarmonica ‘900 del Teatro Regio de Turín, dirigida por Jan Latham-Koenig, con quien grabó el "Concierto campestre", "Les Animaux modèles" y las "Improvisations 13" y "15" de Francis Poulenc. Unos meses más tarde salió "BollaniCarioca", realizado con importantes artistas brasileños. En el diciembre del mismo año tocó un piano de cola en una favela de Rio de Janiero: sólo Antônio Carlos Jobim lo había conseguido antes. En el mismo año ganó el premio Hans Koller como mejor músico europeo y fue mencionado en la revista estadounidense "All About Jazz" como uno de los cinco músicos más importantes del año, junto a Dave Brubeck, Ornette Coleman, Charles Mingus y Sonny Rollins.
En este periodo Bollani mantuvo contactos con la música italiana hasta comenzar una colaboración en 2009 con el pianista jazz Chick Corea, con quien se exhibió en varias ciudades italianas. Esta gira fue a la base del disco en vivo "Orvieto".
En 2010, el Berklee College of Music le otorgó la licenciatura honoris causa. El 14 de septiembre del mismo año salió el disco "Rhapsody in Blue – Concerto in F" grabado con la Orquesta de la Gewandhaus de Leipzig, dirigida por Riccardo Chailly. El álbum contiene tres obras del compositor estadounidense George Gershwin: "Rhapsody in Blue" (en la versión ideada por Paul Whiteman), "Concierto para piano en fa" y "Rialto Ripple Rags". El disco se colocó directamente en octavo lugar en el ranking pop: fue la primera vez que en Italia un disco de música clásica entró en las primeras posiciones, y con más de 70000 copias vendidas, también ganó el Disco de Platino. En 2012 la pareja Bollani-Chailly grabó con la Orquesta de la Gewandhaus de Leipzig "Sounds of the 30s", que recoge algunos de los grandes clásicos de los años Treinta: el "Concierto para piano y orquesta en sol mayor" de Maurice Ravel, el "Tango" de Stravinski, la balada del tango de Kurt Weill (en la obra "Die Dreigroschenoper"), "Surabaya Johnny" (incluida en la obra "Happy End"), por el mismo Weill, y la suite "Le mille e una notte" de Victor de Sabata.
Siempre junto a Chailly, también tocó con la Orquesta de París en París y con la Filarmonica della Scala en Milán. Este último concierto se transmitió en directo en los cines de casi 20 países dando origen al DVD "Live at" "La Scala" (2013), que incluye piezas de George Gershwin ("An American in Paris", "Concierto para piano en fa", "Rialto Ripple Rags"), de Scott Joplin ("Maple Leaf Rag") y de Joseph Kosma ("Autumn Leaves").
Bollani siguió dando conciertos con orquestas sinfónicas, dirigidas entre otros por Daniel Harding, Kristian Järvi, Zubin Mehta, Gianandrea Noseda y Antonio Pappano y, mientras, grabó el disco "Big Band!" con la NDR Bigband de Hamburgo, dirigida por el saxofonista noruego Geir Lysne (2011; Echo Jazz-Preis 2013). En los años siguientes salieron a la venta "Irene Grandi & Stefano Bollani" (2012), "O que será" (2013, con Hamilton de Holanda) y "Sheik Yer Zappa" (2014), tributo a la música de Frank Zappa. Siempre en 2014 Bollani vuelve a tocar con el Danish Trio y juntos grabaron "Joy in Spite of Everything", álbum que vio la apreciada participación de Mark Turner y Bill Frisell y que ganó el premio de "Musica Jazz" como mejor disco del año. El 26 de septiembre Bollani fue galardonado con otro grande reconocimiento internacional, el JTI Trier Jazz Award.
En 2015, Bollani grabó por primera vez un disco como cantautor, "Arrivano gli alieni", seguido por "Live from Mars" (2016) y su nuevo proyecto "Napoli Trip", que pretendía homenajear la música napolitana gracias a los acompañamientos de Daniele Sepe, Nico Gori, Manu Katché y Jan Bang y las colaboraciones de Arve Henriksen, Audun Kleive y Hamilton de Holanda. En el mismo año participó en el disco de Hamilton de Holanda "Samba de chico" donde tocó con Chico Buarque en la canción "Vai trabalhar vagabundo". En 2017 salió "Mediterraneo" (2017), grabado en vivo a la Filarmónica de Berlín con Jesper Bodilsen, Morten Lund, Vincent Peirani y catorce miembros de la orquesta berlinesa. Arreglado y dirigido por Geir Lysne, el disco rinde homenaje al repertorio italiano y a compositores como Monteverdi, Rossini, Puccini, Leoncavallo, Rota, Morricone y Paolo Conte. Su álbum más reciente es "Que bom" (2018), grabado en Rio de Janeiro con la participación de artistas brasileños como Caetano Veloso, João Bosco, Jaques Morelenbaum y Hamilton de Holanda.
Bollani fue creador y presentador de varios programas radiofónicos y televisivos italianos, entre los cuales destacan "Il Dottor Djembè" (Radio Rai 3, de 2006 a 2012), "Sostiene Bollani" (Rai 3, 2011 y 2013), "L’importante è avere un piano" (Rai 1, 2016).
En el teatro, trabajó como actor-músico y como autor de las músicas. A lo largo de la temporada 2015/2016 escribió, interpretó y dirigió el espectáculo "La Regina Dada" junto a Valentina Cenni.
En Italia, Bollani publicó varios libros, entre los cuales la novela "La sindrome di Brontolo" (2006) y tres textos sobre el mundo de la música: "L’America di Renato Carosone" (2004), "Parliamo di musica" (2013) e "Il monello, il guru, l’alchimista e altre storie di musicisti" (2015).
Inspiró el personaje de Paperefano Bolletta, que apareció por primera vez en "Topolino" el 22 de septiembre 2009. Se trata de un músico amigo de Pato Donald.
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a9a8dce8536aace4358_es.json
|
Rojas se convirtió en profesional en 1986 y ganó los títulos de la AMB y el peso pluma lineal en 1993 al derrotar a Yong-Kyun Park por decisión. Defendió los títulos seis veces antes de perder ante Wilfredo Vázquez en 1996 por TKO en una pelea que lideraba en todas las tarjetas.Rojas nunca volvió a competir por un título mundial, y se retiró en 2005 después de una derrota ante Herman Ngoudjo.
Nacido el 25 de marzo de 1967, hijo de Guillermo Rojas y Teresa Leandro. Estudio el primer grado de educación primaria en la Escuela Andrés Bello de Caracas y 2º a 6º en la Escuela Tubores, Punta de Piedra, Estado Nueva Esparta.
Se inicio en el boxeo Amateur el 4 de febrero de 1981,a la edad de 14 años ganando su primera pelea por decisión unánime. Tuvo un record amateur de
50 peleas, 45 victorias, y 5 derrotas. Entre sus logros como Aficionado se encuentran:
-Cinco veces campeón nacional Amateur.
-Tres veces campeón Mundial Amateur.
Eloy Rojas hizo su debut como profesional el 12 de diciembre de 1986 ante Miguel nieves al que gano por puntos. Permaneció invicto durante 22 peleas, antes que Young Kyun Park lo derrotara por decisión unánime en su primer intento por conseguir el titulo mundial AMB que poseía Park, Sin embargo posteriormente obtendría la revancha, ganándola por decisión dividida adjudicándose así el titulo mundial AMB del Peso pluma. Rojas defendería su posición como campeón en 6 ocasiones contra rivales como: Seiji Asakawa, El campeón Mundial Tailandés, Samart Payakaroon,Contra el Campeón Colombiano de Peso supergallo Luis Mendoza, De nuevo contra Young Kyun Park, Nobutoshi Hiranaka y Miguel Arrozal. Rojas finalmente perdería su titulo mundial por nocaut técnico en 11 asaltos ante Wilfredo Vazquez.
Eloy Rojas termino su carrera profesional con un récord de 47 peleas, 40 victorias, 5 derrotas y 2 empates.
! Res. !! Record !! Oponente !! Tipo !! Rd. Tiempo !! Datos !! Localidad !! Nota
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a9f8dce8536aad6efe7_es.json
|
Junto con la Seu y la Cueva de San Ignacio, forman la silueta más característica de la ciudad.
Una vez los demonios se apoderaron de la ciudad de Manresa y se instalaron bajo el Puente Viejo. Los diablos endemoniaban a todas las personas que pasaban. Los cónsules de Manresa, desesperados, pensaron que pidiendo las reliquias de un santo, los diablos se marcharían. Y así lo hicieron: pidieron las reliquias de San Valentín a los monjes del monasterio de San Benito de Bages. Tanto y tanto las pidieron que finalmente se las dejaron. Una vez bajo el Puente, las reliquias del santo asustaron a los diablos, que huyeron para siempre.
Los cónsules de Manresa quedaron maravillados cuando vieron el efecto que hacían las reliquias de San Valentín y decidieron que no las devolverían. Pero un día desaparecieron y nunca más volvieron a ver. Las reliquias fueron a parar sobre una colina en medio de un zarzas entre San Benedicto y San Fructuoso de Bages. Una pastorcilla que solía pastar por allí las encontró y las llevó a las autoridades eclesiásticas. En recuerdo del encuentro, en aquel lugar se construyó una capilla.
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2448e696bfe27637494b51_en.json
|
Murray Bridge's oldest locally produced newspaper, "The" "Murray Valley Standard", was first published in Murray Bridge on 23 November 1934. Its main rival at the time was the "Murray Bridge Advertiser" (a sub-publication of the "Mount Barker Courier"), which soon sold its local rights to Maurice Parish. From 21 December 1934, the subtitle changed to ""With which is incorporated 'The Murray Bridge advertiser' and 'The Mannum mercury'". From 5 June 1942 the words '"Murray Bridge advertiser'" were omitted from the masthead, and from 6 June 1958 "'The Mannum mercury"' was also omitted from the sub-title.
Its first owner was former Liberal M.P. and Murray Bridge's first mayor, Maurice Parish, who purchased the printing business of Bert Lawrie in 1934. In 1950 Parish sold the newspaper and printing business to his editor, Frank Hambidge. In 1967, Hambidge retired, handing over management to his son Michael Hambidge, and the "Standard" became the first South Australian country newspaper printed by the Web-Offset method. By 1955, 2500 copies of the "Standard" were being printed weekly, and circulation was up to 7,450 in 1971. Rural Press first bought shares in the newspaper in 1986, assuming full control in December 1994, and was itself purchased by Fairfax Media in 2007.
The "Southern Review" (12 May 1972 – 23 March 1973) was a short-lived supplement (only 20 issues were released) that was printed in Murray Bridge for five country newspapers, namely: "The Islander", "Murray Valley Standard, Pinnaroo & Border Times, Southern Argus," and "Victor Harbour Times."
"The Murray Valley Standard" distribution covers an area of over 28,000km, from Meningie, Swan Reach, Mannum. Tintinara, Callington. Lameroo, Kanmantoo, and Karoonda. It has a claimed weekly readership of 7,100. Originally weekly, the "Standard" published twice-weekly in 1973, and has published on Tuesdays and Thursdays since 1981. As with other Australian Community Media publications, an online version of the paper is available too.
Australian National Library carries images and text versions of the newspaper from 1934 to 1950, accessible using Trove, the on-line newspaper retrieval service.
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a9a8dce8536aacedfc3_es.json
|
El rodaje dio inicio en Vancouver, Canadá el 17 de noviembre de 2015. Fue exhibida en la sección de presentaciones especiales en el Festival Internacional de Cine de Toronto en 2016 y fue estrenada en cines el 25 de agosto de 2017 por las compañías Blumhouse Productions y WWE Studios.
En 1964, un joven Bruce Lee (Philip Ng) administra una academia de Kung Fu en San Francisco, que se especializa en el arte marcial chino Wing Chun. Lee se preocupa por sus estudiantes, brinda consejos, desempeña funciones adicionales en sus próximos proyectos y los defiende de las pandillas del barrio chino. Allí traba una fuerte amistad con Steve McKee, un blanco que ingresa en su academia. Mientras tanto, el maestro Wong Jack Man (Xia Yu) viaja desde China hasta los Estados Unidos para observar la escena del kung fu en el país americano. Lee empieza a preocuparse por la presencia de Man, pensando que sería castigado por enseñar kung fu a los blancos. Para solucionar este pleito, Lee y Man deciden organizar una pelea en un almacén frente a doce testigos.
En Rotten Tomatoes la película cuenta con un índice aprobatorio del 26% basado en 46 reseñas, con un rating promedio de 4.3/10. En Metacritic tiene una puntuación de 35 sobre 100, basado en reseñas de 13 críticos, indicando «reseñas generalmente desfavorables».
Scott Tafoya de Roger Ebert fue crítico con la cinta, afirmando: «¿Cómo es posible que en pleno siglo XXI se haga una película como esta, que rebaja a Bruce Lee al estatus de personaje secundario en medio de un aburrido romance? Hay libros enteros e innumerables artículos sobre la pelea entre Wong Jack Man y Bruce Lee, y esta película inventa cosas al por mayor para cubrir su tiempo de duración. ¿Por qué? ¿Quién se preocuparía por un personaje ficticio y secundario como Steve McKee y su búsqueda por salvar un interés amoroso con alguien igualmente ficticio?». Andrew Parker, crítico de "The Globe and Mail", le dio igualmente una reseña negativa al filme, comentando: «En realidad se trata de un actor y luchador blanco que le pide a los expertos de las artes marciales que lo ayuden a liberar a una chica de la esclavitud sexual china controlada por la mafia».
Tanto la crítica especializada como la audiencia general ha acusado a la película de rebajar el estatus de Bruce Lee, afirmando que la película se enfoca injustamente en un personaje ficticio blanco, Steve McKee, quien se presenta como el amigo de Lee. También se ha criticado el hecho de que la película haya sido anunciada basándose en «una historia real», ya que el personaje principal es ficticio. Shannon, hija de Bruce Lee, afirmó que la película «carece de una comprensión completa de la filosofía y el arte de su padre» y que sus productores «no captaron la esencia de sus creencias en las artes marciales o la narración de historias». Finalmente afirmó que para hacer una película se debería generar material propio para evitar la tergiversación.
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed88eac0fc4d77b95645_hy.json
|
Կրասնի Սուլին քաղաքի Դեմյան Բեդնու փողոցը գտնվում է քաղաքի Վերբենսկի միկրոշրջանում։ Այն սկսվում է Թելմանի փողոցից, հատում Լերմոնտովի փողոցի 1-ին և 2-րդ նրբանցքները, Դեմյան Բեդնու փակուղին և ավարտվում Կունդրյուչյա գետի ափից մոտ 200 մետր հեռավորության վրա։ Փողոցում կա համարակալված 26 շինություն. ձախ կողմում (կենտ համարներ)՝ 14 և աջ կողմում (զույգ համարներ)՝ 12։ Կարճ փողոց է. երկարությունն ընդամենը 430 մետր է։
Դեմյան Բեդնու փողոցի փոստային դասիչն է՝ 346352։
Փողոցն անվանվել է ուկրաինացի խորհրդային բանաստեղծ, բոլշևիկ, հասարակական գործիչ, սոցիալիստական ռեալիզմի հիմնադիրներից մեկի՝ Դեմյան Բեդնու (1883-1945) պատվին։ Նրա իսկական անունը Եֆիմ Ալեքսեևիչ Պրիդվորով էր։ Բեդնին բեղմնավոր գործունեություն է ծավալել Հայրենական մեծ պատերազմի տարիներին։ Դեմյան Բեդնու ստեղծագործությունը բարերար ազդեցություն է ունեցել ռուս խորհրդային պոեզիայի զարգացման վրա, նպաստել պոետական լեզվի դեմոկրատացմանը, առակի ժանրի թարմացմանը։
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2448f096bfe276375f964b_en.json
|
Dawuni got acquainted with Reggae in Ghana when he heard a military band performing one of Bob Marley's compositions in Michel Camp; a military barracks where he grew up in Ghana. Dawuni started the annual "Independence Splash" festival, which was held in Ghana on Ghanaian Independence Day, March 6.
Dawuni had recorded seven full-length albums by 2019. His sixth studio album titled Branches of The Same Tree for a Grammy Award for Best Reggae Album in December 2015 for the 58th Annual Grammy Awards, released 31 March 2015 was nominated the first nominee from his home country of Ghana. Beats of Zion, the 2019 single of Rocky which was released January 25 is a precursor to his 7th studio album which also bears the same title.
In June 2019 Rocky released the new single "Modern Man", remixed by Gaudi.
The musician and activist who is known to straddle the boundaries between Africa, the Caribbean and the U.S. to create sounds that unite generations and cultures works to foster global peace. Dawuni has shared the stage with Stevie Wonder, Peter Gabriel, Bono, Jason Mraz, Janelle Monáe and John Legend, among many others. Named one of Africa's Top 10 global stars by CNN.
Dawuni's stature as a cultural diplomat and successful melding of music and activism have led him to become a spokesperson for various global causes. He is a United Nations Goodwill Ambassador for Africa for UN Environment and is a Global Ambassador for the UN Foundation's Clean Cooking Alliance alongside actress Julia Roberts and Chef José Andrés.
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f21267d4fd698b432fccd5b_ru.json
|
Доказана Безиковичем в 1945-м году.
Для любого натурального formula_1 существует такое натуральное formula_2, что верно
следующее.
Пусть formula_3 — произвольное множество замкнутых шаров в formula_4 с радиусами не больше 1.
Тогда можно выбрать не более чем счётный набор шаров formula_5,
такой что центр любого шара из formula_3 принадлежит хотя бы одному шару из formula_7
и при этом семейство formula_7 можно разбить на formula_9 подсемейств с попарно непересекающимися шарами в каждом.
Область применений леммы Безиковича близка к области применений леммы Витали.
Но лемма Безиковича применима для произвольных мер, но только для простых метрических пространств, включая евклидово пространство, в то время как Лемма Витали применима на произвольных метрических пространствах для мер formula_11 обладающих свойством удвоения.
Последнее означает, что для некоторой вещественной константы formula_12 и произвольного шара formula_13 имеем
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f21267d4fd698b432fdf116_ru.json
|
Дриссенский уезд в составе Псковской губернии Российской империи был образован в 1772 году после 1-го раздела Речи Посполитой. В 1776 году уезд был передан в Полоцкую губернию (с 1778 — наместничество). В 1796 году уезд был упразднён, а в 1802 восстановлен в составе Витебской губернии. В 1920 году Придруйская и Пустынская волости были переданы Латвии и вошли в состав Двинского (Даугавпилсского) уезда. В 1923 году уезд был упразднён.
По данным переписи 1897 года в уезде проживало 97,1 тыс. чел. В том числе белорусы — 86,2 %; евреи — 9,1 %; поляки — 2,4 %; русские — 1,6 %. В уездном городе Дриссе проживало 4238 чел.
В 1913 году в уезде было 17 волостей:
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a978dce8536aac88bff_es.json
|
Creado en 1996, fue denominado “Groupe des écoles des télécommunications” o GET y, después, “Institut Télécom”. En marzo de 2012, le fueron adscritas las escuelas de Minas, bajo la tutela del ministerio de industria. Entonces, adoptó su nombre actual, así como el estatus de EPSCP-Establecimiento público de carácter científico, cultural y profesional.
El instituto participa en la creación de la université Paris-Saclay, en 2019 la sede debe trasladarse a la plataforma de Saclay.
En su origen, las escuelas de minas y las de telecomunicaciones constituían escuelas de ingeniería pero también escuelas de los altos cargos de la función pública, que permitían el acceso al cuerpo de ingenieros de minas o al de telecomunicaciones.
La école des mines de Paris se creó en 1793 para cubrir las necesidades de ingenieros de la industria minera que entonces se encontraba en el centro de la problemática industrial. Se trataba de una escuela de aplicación de la École polytechnique. A continuación, en 1816, se creó la école des mines de Saint-Étienne para formar a maestros mineros. Luego, estas escuelas adquirieron la denominación de “école nationale des mines”. Después, en 1843 y 1878 se crearon las escuelas de Alès y de Douai. En 1919, se fundó el Instituto metalúrgico y minero que, en 1985, se convirtió en la école nationale supérieure des Mines de Nancy.
En 1991, las cuatro escuelas de París, Saint-Etienne, Douai y Alès, que en aquel entonces eran servicios del ministerio de industria se convirtieron en establecimientos públicos de carácter administrativo bajo la tutela del ministro de industria. Este estatus también se atribuyó a la école nationale supérieure des techniques industrielles et des mines de Nantes, creada por un decreto del mismo día, y a la école nationale supérieure des techniques industrielles et des mines d’Albi-Carmaux creada en 1993.
En los años 2000, se creó, en un marco informal, entre estas seis escuelas, un Grupo de las escuelas de minas (GEM), que asociaba también a la école des mines de Nancy, escuela interna del Institut national polytechnique de Lorraine que participa en el Concurso común Minas-Puentes al mismo título que las escuelas de París y de Saint- Étienne. El Grupo de las escuelas de minas (GEM) desapareció cuando se creó el Institut Mines-Télécom en 2012, fecha en la que la denominación de las siete escuelas se uniformizó en écoles nationales supérieures des Mines.
En 1878 se creó la école supérieure de télégraphie y, en 1942 se convirtió en la école nationale supérieure des télécommunications. Después, en 1977 se creó la école nationale supérieure des télécommunications de Bretagne y, en 1979 el Institut national des télécommunications (INT). Estas escuelas dependen de la dirección general de telecomunicaciones que, en 1990, se convirtió en el operador autónomo de derecho público France Télécom.
En 1996, France Télécom se convirtió en una sociedad anónima, y el Estado o algunas autoridades administrativas independientes asumieron algunas de sus misiones. Así, se creó el grupo de las escuelas de telecomunicaciones (GET) como establecimiento público de carácter administrativo bajo la tutela del ministro de telecomunicaciones. Entonces estaba formado por tres escuelas: la école nationale supérieure des télécommunications, la école nationale supérieure des télécommunications de Bretagne y el institut national des télécommunications. En 2009, el GET cambió su nombre por el de “Institut Télécom”.
En 2009, el cuerpo de ingenieros de minas se fusionó con el de telecomunicaciones y el Consejo general de industria, energía y tecnologías sucedió al Consejo general de minas y al Consejo general de tecnologías de la información. En un contexto de reagrupaciones y fusiones de establecimientos franceses de enseñanza superior, el 1 de marzo de 2012 se creó el Institut Mines-Télécom sucediendo al instituto Télécom. El nuevo instituto tiene el estatus de establecimiento público de carácter científico, cultural y profesional (EPSCP) bajo la tutela del ministro de industria y del ministro de comunicaciones electrónicas. Como consecuencia de la distinción entre las dos antiguas escuelas del INT, consta de cuatro escuelas internas. Las seis escuelas de minas, cuyo nombre cambió en la ocasión, dependen del instituto, pero siguen siendo establecimientos autónomos. En diciembre de 2015 el instituto se convirtió en miembro de la comunidad de universidades y establecimientos “Université Paris-Saclay”, ya que el conjunto de Télécom ParisTech, de las actividades de Télécom SudParis y la dirección general del instituto debía trasladarse a este campus en 2019. El traslado de la escuela de Minas ParisTech se anuló.
Se prevé la fusión de las escuelas de minas de Douai y Télécom Lille. También se prevé que las escuelas de las minas pierdan su personalidad jurídica en beneficio del instituto en enero 2017.
La Ecole des mines de Nantes y Télécom Bretagne emprenden un proyecto de fusión, para crear una nueva escuela del Institut Mines-Télécom.
La sede del instituto está situada en los locales de Télécom Paris, Rue Barrault en París. El Institut Mines-Télécom consta de cuatro escuelas :
Las siguientes escuelas están adscritas al Institut Mines-Télécom :
El Institut Mines-Télécom mantiene estrechas relaciones con dos colaboradores estratégicos:
El Institut Mines-Télécom posee participaciones en dos filiales con otros colaboradores:
El Institut Mines-Télécom también cuenta con trece escuelas asociadas:
El Institut Mines-Télécom es miembro de varios PRES :
El Instituto también es miembro de la Université Paris-Saclay.
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed8aeac0fc4d77bcca83_hy.json
|
Գետափ է վերանվանվել 1935 թ.-ին։
Գյուղը գտնվում է ծովի մակերևույթից 1310 մ բարձրության վրա, շրջապատված լեռներով, փռված է Երևան–Մեղրի մայրուղու ձախակողմյան մասում։ Վարչական տարածքը կազմում է 1977 հեկտար։ Մարզկենտրոնից հեռավորությունը 3 կմ է, Երևանից 119 կմ։ Գյուղի միջով հոսում է Եղեգիս գետը։ Գյուղ ունի 780 ծուխ, 2385 բնակիչ։ համայնքում կա 450 առանձնատուն, և 8 երկհարկանի բնակելի շենքեր, ընդանուը 39044 քմ տարածքով։
Գյուղի կլիման ցամաքային է, ձմեռը չափավոր ցուրտ է, ոչ երկարատև, գարունը տաք է, երկարատև, ամառը շոգ է, աշունը՝ տաք։ Գերակշռում են հաստատուն պարզ եղանակները։
Գյուղը հիմնադրվել է 1828 թ Պարսկաստանի Սալմաստ գավառի Խոյ գյուղից գաղթած հայերի կողմից։
Նախնիները այստեղ են գաղթել Սալմաստից 1828-1830 թթ.-ին։
Գետափի ազգաբնակչության փոփոխությունը.
Բնակչությունը զբաղվում է այգեգործությամբ, ծխախոտագործությամբ, անասնապահությամբ և դաշտավարությամբ։
Գյուղատնտեսության բնագավառում զբաղված են բնակչության 75%-ը։ Գյուղում արտադրվում է ցորեն,գարի բանջարբոստանային կուլտուրաներ, խաղող։ համայնքի վարելահողերից ոռոգելի են 153 հեկտար։
Գյուղի տարածքում գործում է Գետափի գինու գործարանը։
Գետափի հին եկեղեցին XX դարի սկզբին դեռևս կանգուն էր։ Այժմ նրա տեղում կառուցված է աղբյուր-հուշարձան։ Գյուղից 2 կմ հյուսիս-արևելքում կան “Գոմավանք” եկեղեցու ավերակներ հին արձանագրություններով։
Գյուղն ունի դպրոց, մշակույթի տուն, մանկապարտեզ, բուժկետ։
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed89eac0fc4d77ba0ed9_hy.json
|
Առաջին համաշխարհային պատերազմի սկսվելուց հետո սերբ շատ ուսանողներ ու դպրոցականներ ստիպված էին դադարեցնել ուսումը և մեկնել գերագույն հրամանատարության շտաբ ենթազորամասերում ընդգրկվելու համար: Կամավորներից մի քանիսը հայտնվեցին Սկոպյեի ռազմական դպրոցում, որտեղ էլ սկսել են ուսումնասիրել ռազմական գործը: Ուսումնական պլանը չէր ենթադրում կուրսանտների մասնակցությունը ռազմական գործողություններին:
Դեկտեմբերի 2-ին ավստրո-հունգարական զորքերը մտնում են Բելգրադ` վստահ լինելով, որ Սերբիան շուտով կստորագրի կապիտուլյացիայի ակտը և դուրս կգա խաղից: Սերբական բանակը նահանջում է` գրեթե ամբողջովին բարոյալքված և հույս չունենալով Անտանտի դաշնակիցների օգնության վրա: Ավստրո-հունգարացի զինվորները ամբողջ օրվա ընթացքում թալանի են մատնում քաղաքը և բռնանում բնակիչների վրա: Նրանք վստահ էին, որ շուտով կգրավեն Նիշը և Կրագուևացը:
Հարավային կողմից 16-րդ կորպուսը Պոժեգ-Ուժիցայի ուղղությամբ և հյուսիսից 15-րդ կորպուսը Սուվոբոր ուղղությամբ դեկտեմբերի 3-ին սերբական բանակի կազմում Ժիվոին Միշիչի և Ռադոմիր Պուտկինի գլխավորությամբ անցնում են հարձակման: Կենդանի ուժի պակասը սերբերը լրացնում են ռազմական դպրոցների 1300 կուրսանտներով, որոնք շտապ օգնության են հասնում Սկոպյեից: Ռազմական ուսումնական հաստատություներ ընդունվելիս այս երիտասարդները միանգամից ստացել էին կապրալի կոչում, այստեղից էլ` ջոկատի անվանումը: Կոլուբարայի ճակատամարտում զոհվում են նրանցից 400-ը, սակայն սերբերին հաջողվում է հետ մղել ավստրո-հունգարական ուժերը և ետ գրավել Բելգրադը: Կոլուբարայի հաղթանակը Սերբիայի ամենամեծ ու կարևոր հաղթանակներից մեկն էր Առաջին համաշխարհային պատերազմում:
Սերբիայի մշակույթում 1300 կապրալները խորհրդանշում են սեփական զոհողության գնով հայրենիքի և հարազատ ժաղովրդի ազատության ձեռքբերումը: Նրանց հիշատակը անմահացվել է շատ քաղաքներում. Բելգրադում, Բանյա Լուկայում կան 1300 կապրալների փողոցներ: Բելգրադում նրանց անունով դպրոց կա, իսկ Ռայաց բարձունքին կանգնեցվել է հուշարձան:
Գոյություն է ունեցել «1300 կապրալների միավորումը» (), որի մեջ մտել են պատերազմը վերապրած զորակոչիկները Սկոպյեից: Նրանցից վերջինի` Թադի Պեյովիչի մահվան հետ միավորումը դադարել է գոյություն ունենալ:
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a9d8dce8536aad41965_es.json
|
Inició su vida eclesiástica en la Orden Dominica en Valladolid en 1567, y marchó a Filipinas en 1586. Desde allí, Benavides fue de los primeros dominicos que entraron en China en 1590, pero tuvo que regresar pronto a Filipinas. Fundador de la Real y Pontificia Universidad de Santo Tomás de Manila y autor de una gramática en lengua china, escrita gracias a la evangelización que realizó entre los chinos residentes en Filipinas.
Fue obispo de Nueva Segovia a finales del siglo XVI, y más tarde arzobispo de Manila.
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed88eac0fc4d77b9a0da_hy.json
|
Աշանտի Դուգլասը ծնվել է 1980 թվականի հոկտեմբերի 13-ին Քուինսում (Նյու-Յորք): Նրա մայրը՝ Թինա Դուգլասը, պարի նախկին ուսուցչուհի է, իսկ հայրը՝ Քեն Քեյ Թոմաս Դուգլասը, նախկին երգիչ է։ Երգչուհին կրտսեր քույր ունի՝ Քենեշը։ Մայրը ավագ դստերը անվանել է Աֆրիկայի Աշանտի պետության պատվին, որը գտնվում էր ժամանակակից Գանայի տարածքում: Երգչուհու պապը՝ Ջեյմսը, 1960-ականներին Սևամորթների իրավունքների համար պայքարի ակտիվիստ է եղել և ելույթ է ունեցել Մարտին Լյութեր Քինգի հետ։ Փոքր տարիքում Աշանտին հաճախել է պարի դասերի և երգել եկեղեցական երգչախմբում:
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a9a8dce8536aacf23cf_es.json
|
Su santa patrona en la religión católica sería Santa Librada, el cual tiene fecha de festejo 20 de julio de cada año.
La población se dedica mayormente a trabajos de campo, criar animales y trabajos de montes. Se encuentra pegado al río Pilcomayo, en la frontera con la argentina, siendo las ciudades del país vecino más cercanos la de Misión Tacaagle y Gral Manuel Belgrano.
La actividad recreativa más frecuente y popular de la zona sería la carrera de caballos, el cuál atrae a los ciudadanos del lugar y de pueblos cercanos dentro del distrito. Así como toda la ruta 12 (el cual une con la capital del pais), no posee asfalto ni empredados, lo cuál se convierte en un problema en días de lluvia e inundación, convirtiéndose en ocasiones la ruta más viable por Argentina.
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed89eac0fc4d77b9e225_hy.json
|
Բրուքլինի գրադարանային ցանցը հաստատված է Նյու Յորք նահանգի 1892 թվականի մայիսի 1-ի օրենքով: Բրուքլինի հանրային խորհուրդը ստեղծեց Բրուքլինի հանրային գրադարանի ստեղծման մասին բանաձևտ 1896 թվականի նոյեմբերի 30-ին: Գրադարանի առաջին տնօրենը Մերի Քրեգին էր: 1901-ից մինչև 1923 թվականը ընկած ժամանակահատվածում միլիոնատեր Էնդրյու Քարնեգին 1,6 միլիոն դոլար նվիրաբերեց 21 մասնաճյուղերի զարգացման համար:
Գրադարանային ցանցը կառավարվում է 28 անդամներից բաղկացած խորհուրդի կողմից, որոնք չեն ստանում աշխատավարձ: Խորհրդի 11 անդամները նշանակվում են քաղաքապետի կողմից և ևս այդքանը Բրուքլին վարչական շրջանի ղեկավարի կողմից: Խորհրդի մնացած 12 անդամներն ընտրվում են:
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a9a8dce8536aacf637c_es.json
|
En 2014, con apenas 15 años Khadim Sow fue fichado por el Real Madrid Baloncesto procedente del Club Baloncesto Torbellino canario. Más tarde, Khadim se convirtió en una pieza clave durante 3 temporadas en el equipo dirigido por Javier Juárez Crespo. Con el conjunto madridista ganaría el Campeonato de España junior.
En verano de 2017 abandona la disciplina blanca para enrolarse en el equipo francés del ASVEL.
Tras su paso por Francia, el 13 de agosto de 2019 se hace oficial su fichaje por el Club Baloncesto Estudiantes, por una temporada.
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed8beac0fc4d77bd1a6d_hy.json
|
1963թ. Երևանում բացվեց հայ նշանավոր աշուղ Սայաթ-Նովայի անվան պողոտան: Նույն թվականին տեղադրվեց նրա հուշաղբյուրը։
Հուշաղբյուրը կառուցված է սպիտակ մարմարից, չափերը՝ 300х375х40 մ։
Ձախ կողմում փորագրված են Սայաթ-Նովայի հանրահայտ բանաստեղծության հետևյալ տողերը."«Ամեն մարթ չի՛ կանա խըմի՝ իմ ջուրըն ուրիշ ջըրեն է։""Ամեն մարթ չի կանա կարթա՝ իմ գիրըն ուրիշ գըրեն է։""Բունիաթըս ավազ չիմանաս՝ քարափ է, քարուկըրեն է»։"
Սայաթ-Նովայի հուշաղբյուրի համար 1964 թ. Ա. Հարությունյանն արժանացավ ԽՍՀՄ Գեղարվեստի ակադեմիայի արծաթե մեդալին:
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a978dce8536aac9cb7a_es.json
|
En el mes de abril de 1924 se llevó al cabo la consagración y estreno del Templo Nuevo del Señor del Hospital, trasladando la imagen, que había permanecido en el Templo Chico desde el siglo XVI, a este nuevo templo, hoy parroquia, cuya construcción se inició muchos años antes pero quedó suspendida, se reanudó por los donativos de doña Emeteria Valencia y de doña Cayetana Gasca y los esfuerzos de los padres don Ramón Partida, don Tiburcio Hincapié y don Vicente Bustos, según el proyecto que hizo el ingeniero don Ernesto Barton; de nuevo se suspendieron por año los trabajos hasta que los reanudó, con entusiasmo y firmeza el padre don Benedicto Medrano. En los actos litúrgicos de la consagración oficiaron don Leopoldo Ruiz y Flores arzobispo de Michoacán, don Luis María Martínez obispo auxiliar del mismo, don Emeterio Valverde y Téllez obispo de León y don Francisco Banegas, Obispo de Querétaro y don Leopoldo Lara obispo de Tacámbaro. Los mármoles de los altares son del taller de Ponzanelli, de México; las canteras labradas fueron trabajadas en Salamanca; los cuadros murales al óleo, del templo, los pintó don Candelario Rivas, pintor zacatecano que residió en Salamanca pocos años; la decoración mural y de las bóvedas es obra del padre Ives Grall, decorador y presbítero francés, que también decoró y pintó el templo de las Tres Caídas, del cual fue capellán por seis años que residió en Salamanca.
En dicho templo se venera la imagen de un cristo de color negro azabache, el cual según la leyenda era de color blanco, y tras una persecución fue abandonado en el camino, tornándose negro para esconderse de sus enemigos,y según la tradición un Martes santo el cristo decidió quedarse en la entonces Villa Xidoo para siempre, por este acontecimiento en marzo de 2010 la parroquia fue elevada al rango de Santuario Diocesano, en una ceremonia precedida por Christopher Pierre, nuncio apostólico en México, en una magna ceremonia llevada a cabo en la plaza principal del pueblo, con una congregación total en todo el centro histórico de la ciudad
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed88eac0fc4d77b92f34_hy.json
|
Աֆրիկա... Սակայն այդ տաք երկրներն օտար են սագերի համար։ Ձմեռը վերջանում է, և ժամանակն է, որ սագերը վերադառնան։ Նրանց առաջնորդ Գումենիկը, զգալով դա, սկսում է տխուր երգել՝ կարոտելով իր հարազատ վայրերը։ Մյուս սագերը, լսելով նրա երգը, հասկանում են, որ տուն գնալու ժամանակն է։
Նրանք ճանապարհ են ընկնում ու թռչում տարբեր վայրերով։ Սագերը ցանկանում էին շուտ հասնել տուն, և առաջնորդը նրանց առաջարկում է գնալ նոր, դեռևս անհայտ ճանապարհով՝ թռչելով ավազե անապատի վերևով։ Սագերը համաձայնում են։ Սակայն ճանապարհին առաջնորդ ի զարմանս իրեն տեսնում է, որ իրենց ներքևում ոչ թե անապատ է, այլ կանաչ այգիներ ու մշակված դաշտեր։ Դրանք այնքան գեղեցիկ էին, որ սագերն սկսում են կասկածել, թե իրենք մոլորվել են։ Որոշելով, որ իրենց առաջնորդը սխալվել է և չի կարողանում պատշաճ կատարել իր պարտականությունը, սագերն ընտրում են նոր առաջնորդ։
Նոր առաջնորդը երամը տանում է դեպի տուն, սակայն հասկանալով, որ չի կարող հաջողությամբ կատարել իրեն վերապահված գործը, նախկին առաջնորդին խնդրում է օգնել իրեն։ Գումենիկը գտնում է ճանապարհը, և սագերը վերադառնում են տուն։ Նրանք ուրախանում են իրենց վերադարձի առթիվ, և միայն առաջնորդն է մտահոգված։ Նրա համար անհասկանալի է, թե ուր է կորել անապատը։ Այդ ժամանակ Մայրեհավը, որի կնքահայրն էր Գումենիկը, հայտնում է, որ նա բոլորովին էլ չէր սխավել, պարզապես վայրերն են փոխվել։ Մայրեահավը երամին նույնպես պատմում է, որ առաջորդը չի սխալվել, ապա նրանց առաջարկում է գնալ տեսնելու այդ գեղեցիկ վայրերը։
Մուլտֆիլմը եղել է Հայրենական մեծ պատերազմից հետո ստեղծված այն քիչ թվով մուլտֆիլմերից (որոնց շարքում էին «Ծաղիկ-յոթնագույնիկ» (), «Ֆեդյա Զայցև», «Կկուն և սարյակը» և այլն) մեկը, որոնք մշակվել են Խորհրդային պետության կողմից ժողովրդի վրա իրենց ուզած ձևով ազդելու և պետության, ինչպես նաև Խորհրդային Միության հանդեպ սեր ու նվիրվածություն ներշնչելու համար։
Մուլտֆիլմի ստեղծման գլխավոր նպատակներից է նաև երկրի գեղեցկության բացահայտումը, նրա հանդեպ սիրո ու հայրենասիրության ներշնչումը։ Սագերի կերպարով հանդես են գալիս խորհրդային մարդիկ, որոնք ոչ միայն պետք է սիրեն իրենց հայրենիքը, այլև չպետք է կարողանան ապրել առանց նրա։ Հայրենիքը սիրելու գաղափարը իր խոսքում ներկայացնում է Գումենիկը. «Էհ, մարաբու, մարաբու։ Գիտուն թռչուն ես։ Բայց չգիտես, որ ձեր երկրները տաք են, բայց մեր ռուսական հողը ձերից մի քանի անգամ գերազանց է»։
1940-ական թվականների վերջին Խորհրդային Միության կառավարության առջև դրված էր լուրջ խնդիր, որովհետև նոր էր ավարտվել Հայրենական մեծ պատերազմը, և երկիրը գտնվում էր ծանր դրության մեջ գրեթե բոլոր ոլորտներում։ Անհրաժեշտ էր նոր պարզություն մտցնել խորհրդային գաղափարախոսության և խորհրդային ժողովրդի հայրենասիրության մեջ, չնայած նրան, որ 1917 թվականից մինչև Հայրենական մեծ պատերազմը հայրենասիրության գաղափարը հավասարեցվել է բուրժուական երևույթների հետ ու խիստ բացասական վերաբերմունքի տեղիք տվել Խորհրդային Միությունում։ Անհրաժեշտ էր նաև դաստիարակել նոր, խորհրդային մարդու։ Եվ մուլտֆիլմը եղել է մարդու վրա ազդելու գործիքներից մեկը։ Այդպիսով, կառավարության նպատակների իրականացման համար էկրան են բարձրացել այնպիսի մուլտֆիլմեր, ինչպիսիք են՝ «Սապատավոր ձիուկը» (), «Կորած հավատարմագիրը» (), «Ծաղիկ-յոթնագույնիկ» (), «Ֆեդյա Զայցև» և այլն, որոնք պետք է ազդեին խորհրդային մարդու վրա անհրաժեշտ տեսանկյունից, ինչպես նաև խորհրդային ժողովրդին ներշնչեին սեր դեպի Խորհրդային Միությունը։
«Գարնանային հեքիաթ» մուլտֆիլմն էկրան է բարձրացել 1949 թվականին։ 1990-ական թվականներին մուլտֆիլմը թողարկվել է տեսաերիզներով, իսկ ավելի ուշ՝ DVD սկավառակներով։
Հատուկ թեմա էր խորհրդային երեխաների մեջ հայրենասիրության զարգացումը։ Պատերազմական ու հետպատերազմական տարիներին այդ թեման, անկասկած, անցել է առաջին պլան։ Բամզաթիվ մուլտֆիլմեր են նվիրվել Հայրենիքի կերպարի կառուցմանը, ընդ որում՝ պատերազմից հետո որպես հիմք վերցվել է ավանդական, ռուսական դասական արվեստից ծանոթ «կեչիների հյուսվածքի երկրի» կերպարը, իսկ նրա համար որպես արդյունավետ հավելում ծառայել են հնգամյակների մեծ կառույցները։ <br>
Հայրենասիրական մուլտֆիլմի ոչ վատ օրինակ է «Գարնանային հեքիաթ» մուլտֆիլմը՝ քնարական պատում Աֆրիկային վայրի սագերի երամի՝ հայրենիք վերադառնալու մասի։ Նրանց բացակայության ընթացքում ծանոթ վայրերն այնքան են փոխվել, որ սագերը չեն ճանաչում Ռուսաստանը։ Հընթացս կառուցելով մի իրավիճակ, երբ կոլեկտիվը կասկածում է իր առաջնորդին ու մերժում նրան, և առաջարկելով դրա լուծում (վերջնական արդյունքում պարզվում է, որ առաջնորդը ճիշտ է, և սխալ են նրանք, որոնք երես են թեքում նրանից), մուլտֆիլմի հեղինակները ներկայացնում են կարևոր արտահայտություններ. «Ախ, դու, հավալուսն, խելացի թռչուն ես, բայց չգիտես, որ թեև տաք է ձեզ մոտ, բայց միևնույն է, մեր ռուս երկիրն մի քանի անգամ գերազանց է ձերինից»,– ընդհատումներով ասում է առաջնորդ սագը՝ պատրաստվելով գնալ հայրենի երկիր։ Նման հռետորությունը ներկայում կարող է թվալ ծիծաղելի, բայց այն ժամանակներում հենց այդպիսի արտահայտություններ էին հասնում մարդկանց ինֆորմացիայի եղած բոլոր աղբյուրներով՝ փողոցում պատի թերթերից մինչև «Не нужен мне берег турецкий…» երգը։
Մուլտֆիլմը վերաթողարկվել է DVD-ով մուլտֆիլմերի հավաքածուներում.
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a8e8dce8536aac185f9_es.json
|
Una de las más famosas leyendas del "Titanic" es la relativa a su orquesta musical. Durante el hundimiento, los ocho miembros de la banda dirigidos por Wallace Hartley, se situaron en el salón de primera clase en un intento por hacer que los pasajeros no perdieran la calma ni la esperanza. Más tarde continuaron tocando en la parte de popa de la cubierta de botes. La banda no dejó de tocar incluso cuando ya era seguro que el buque se hundiría.
Ninguno de los integrantes de la banda sobrevivió al naufragio, y desde entonces ha habido mucha especulación respecto a cuál fue la última melodía que interpretaron. Algunos testigos dicen que la
última canción fue ""Más cerca, oh Dios, de ti"". Aunque existen tres versiones de dicha canción y nadie exactamente ha podido confirmar cuál de ellas se interpretó, o si realmente fue esa la última.
El cuerpo de Hartley fue uno de los que se recuperaron y pudieron ser identificados. Su funeral en
Inglaterra contó con la presencia de miles de personas. A pesar de ser considerado como un héroe en su país, la naviera "White Star Line" le cobró a su familia por el coste de la pérdida de su uniforme.
Se ha insinuado que los músicos comenzaron a tocar en el salón de la cubierta A hacia las 0:20. Las declaraciones de los supervivientes Emma Schabert, Jack Thayer y May Futrelle parecen apoyar esta versión. Se conoce que los vestíbulos de las entradas de las cubiertas A y de botes se congestionaron enormemente conforme más pasajeros salieron de sus camarotes y esperaron nuevas órdenes por parte de la tripulación. De modo que es factible que durante un tiempo aquella estancia fuera el mejor lugar para reproducir música. Sin embargo, no había pianos en el salón. Aun así, cuando Archibald Gracie IV realizó su recorrido completo por las salas públicas de la cubierta A, en algún momento después de las 0:40, no mencionó ver a los músicos allí ni tampoco dijo nada acerca de la audición musical en otros espacios cuando pasaba a la cubierta superior.
De todos modos, el conjunto musical también fue visto realizando su cometido en el nivel de la cubierta de botes de la entrada de primera clase. Un piano de pared Steinway fue proporcionado en un rincón, a babor de aquel vestíbulo. May Futrelle testimoniaría que justo antes del lanzamiento del bote Nº 9 a la 1:30:
La redacción inicial de esta declaración podría indicar una posición en el área descubierta de la cubierta superior. Sin embargo, analizando detenidamente esta declaración, May añadió que se encontraba un piano en donde los concertistas tocaban. El único piano en la cubierta de botes se localizaba dentro de la entrada. Su referencia únicamente podía aludir al nivel interno de la entrada de la cubierta de botes.
Se ha repetido infinidad de veces que la orquesta salió a cubierta para continuar actuando al aire libre, en las inmediaciones de la entrada de primera clase, en la banda de babor.
Sin embargo esta leyenda está plagada de complicaciones. En primer lugar no se dispone de testimonios de supervivientes lo suficientemente exactos que declararan tal cosa. En segundo lugar, desde los espacios interiores del transatlántico hubiera requerido una re-afinación de todos los instrumentos de cuerda, y tal vez más de una puesta a punto a medida que los instrumentos y sus cuerdas continuaran enfriándose. En segundo lugar, el piano no hubiera estado disponible en el espacio externo de la cubierta de botes. No había forma razonable de sacar el piano afuera desde la entrada hasta la cubierta superior. Estaría bien sujeto hacia abajo para evitar que se moviera en caso de mal tiempo, el travesaño de la puerta que conducía al exterior también hubiera sido otro obstáculo, además de tener que franquear un giro de noventa grados en el pequeño vestíbulo. En una cubierta inclinada con un frío glacial, desplazar el piano afuera parece una absoluta necedad.
Sumado a esto, no hubiera habido lugar para que el violonchelista se sentara. Quizá, se ha insinuado, se encontraran sillas o bancos o fueran traídas afuera. Es posible, pero luego actuar otra vez con estos instrumentos de cuerda requerían digitación compleja; el frío no hubiera permitido una larga actuación, ya que los dedos de los músicos rápidamente se les hubieran entumecido y quedado sin sensibilidad. Más allá de eso, la iluminación de cubierta era pobre; al menos, había dos luces en los mamparos de los alrededores, y un poco de iluminación difusa que irradiara desde el interior mediante las ventanas arqueadas de la entrada. Aun así, no era mucho, y no se hubiera dispersado uniformemente. Si los concertistas estaban de espaldas a la luz, las sombras también hubieran sido otro problema. En este escenario, ¿se supone que el conjunto echó un vistazo a su partitura a través de la tenue iluminación y las sombras? ¿o interpretarían de memoria? Esto último sería lo más probable, pero a la luz de todas las anteriores complicaciones, un movimiento al exterior de los músicos durante cualquier lapso de tiempo simplemente no parece viable.
Se conoce que los sobrevivientes desde los botes salvavidas y en las cubiertas de ambos lados del navío afirmaron que pudieron escuchar los acordes de la música; sólo eso podría sugerir que actuaran en el exterior, en algún lugar del espacio abierto de la cubierta. Sin embargo, no se dispone de testimonios de primera mano refiriéndose a la orquesta en la posición que tradicionalmente se le ha asignado. Más allá de eso, la acústica era tremendamente buena esa noche - el aire estaba quieto y frío, y los sonidos podían llegar a través del agua con claridad, al menos en distancias cortas. Cuando cesó la ventilación del vapor, había muy pocos gritos o llantos en las cubiertas, al menos hasta bien entrado el hundimiento, y poco en cuanto a la maquinaria o ruidos del equipo. Teniendo en cuenta estos factores, aunque la banda cumpliera con su cometido en el interior, muy probablemente pudiera haber sido escuchada desde los botes de salvamento a ambos lados de la nave hasta una cierta distancia.
De otro lado, existen evidencias de que los concertistas se mantuvieron dentro del buque. La declaración del mayordomo Edward Brown es muy esclarecedora. A Brown se le preguntó sobre lo que la orquesta estuviera haciendo "en lo último", y respondió:
Al preguntarle dónde estaba reunida la banda, Brown contestó:
Muchos otros sobrevivientes denominaron a la Gran Escalinata de primera clase y a los vestíbulos de entrada como la "escalerilla". La elección de las palabras de Brown en su frase lo dice todo. Dijo que se hallaban "en lo más alto" de la "escalerilla delantera". La descripción anterior tendría poco sentido si estuvieran en el espacio abierto de la cubierta. La frase "en lo más alto" posiblemente haga referencia a la cubierta más elevada (la cubierta de botes) de la Gran Escalera, igualmente conocida como la "escalerilla delantera".
Tras estos acontecimientos, la orquesta del "Titanic" es citada para mencionar casos en los que personas, empresas, naciones, etcétera, ante graves acontecimientos que van a provocar su ruina y hundimiento, deciden no sólo no hacer nada, sino seguir aparentando que nada malo pasa ni va a ocurrir. Y así, continúan interpretando mientras se hunde el barco, empresa, vida personal, etcétera.
Independientemente de que la actitud de los músicos fuese cierta o no, la anécdota o leyenda ha trascendido y se ha transformado en una "frase hecha" que se usa cuando a alguien le van mal las cosas y sigue aparentando que no pasa nada.
Sería una variante, más optimista, del "caso del avestruz", que esconde su cabeza bajo tierra para no ver el peligro, creyendo que, al no ver sus problemas, estos desaparecen. Asimismo la orquesta del "Titanic" representa también a los que continúan siendo y haciendo lo que los apasiona hasta el último instante de su vida, que es lo que los integrantes de la famosa orquesta hicieron, absolutamente conscientes de lo que estaba sucediendo a su alrededor.
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed89eac0fc4d77bb5b3f_hy.json
|
Գրական ասպարեզ մտնելով 1903-ին, երեսունվեց տարեկան հասակում, նա արագորեն ճանաչում ձեռք բերեց և տեղ գրավեց Ալեքսանդր Բլոկի, Անդրեյ Բելիի և սիմվոլիզմի «կրտսեր» սերնդի մյուս ներկայացուցիչների կողքին։ Հիմնական գաղափարը, որ ընկած է նրա տեսական աշխատությունների ու բանաստեղծությունների հիմքում՝ կյանքի ու արվեստի կոլեկտիվ, համընդհանուր կրոնական վերափոխման գաղափարն է, որ ենթադրում էր մարդկանց անջատվածության հաղթահարում, կրոնի նորոգում։ Իվանովը ուտոպիստական հույսեր էր փայփայում աշխարհի ու մարդկության ճակատագրի վերափոխման, նոր դարաշրջանի բացման մասին, երբ կհաղթանակեն «սինթետիկ», «համաժողովրդական» արվեստն ու գեղեցկությունը։ Նրա շատ բանաստեղծություններ ծանրաբեռնված են բանասիրական գիտելիքներով և դժվար են ընկալվում։ Բանաստեղծին հատուկ են ճոխ, գունեղ, արխայիկ, յուրահատուկ բառամթերքը, բարդ շրջադասությունները, բանաստեղծական տողի խտությունն ու ծանրությունը, անտիկ չափերի հաճախակի գործածությունը։ Նրա պոեզիայում կարևոր տեղ է գրավում մշակութային ժառանգության գաղափարը, այստեղից էլ՝ նրա մշտական հետաքրքրությունը անտիկ Հունաստանի, իտալական Վերածնության, Հին Ռուսիայի մշակույթի նկատմամբ։ Ռուսաստանը նրա բանաստեղծություններում հազվադեպ է երևան գալիս, ավելի հաճախ հանդիպում են անտիկ պատկերներ, իտալական բնանկարներ, հարավային Եվրոպայի լեռների ու ծովերի նկարագրություններ։ Իվանովը մեծ դեր է կատարել 20-րդ դարի սկզբի գրական շարժման մեջ։ Նրա առավել հայտնի գործերից են «Ձմեռային սոնետներն» ու «Հռոմեական սոնետները»։
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f21267c4fd698b432fbb296_ru.json
|
Расположено в 22 километрах ниже города Астрахань,на правом берегу Бахтемира, с двух сторон протока (ерика) Алгаза, возле посёлка Красные Баррикады. По обеим сторонам автодороги Р216 Астрахань — Лиман.
Улицы села:
улица Ленина,
улица Мира,
Набережная улица,
улица Площадь Победы,
Заречная улица.
В двух километрах вверх от села Бахтемир расположен судоремонтный завод "Красные баррикады".Рядом с рыбзаводом на двух больших буграх, разделяемых речкой,разместился рабочий поселок Алгаза. В нем жили и до сих пор живут рабочие рыбозавода и завода "Красные баррикады".
Национальный состав:
Русские-90%
Татары-5%
Казахи-4%
Другие-1%
Возле села в 500-700 метрах находится МБОУ «Краснобаррикадная СОШ».
в селе Алгаза расположен филиал "Бертюльский осетровый рыбоводный завод" Федерального
В ерике Алгаза растёт лотос
Участник Великой Отечественной войны
Мазаев Иван Васильевич родился в 29 августа 1926 года в крестьянской семье в селе Пришиб Енотаевского района Астраханской области, в то время это была Сталинградская область. Немного спустя, родители переехали в село Алгаза, Икрянинского района, Астраханской области. Образование получил в Бахтемирской средней школе, окончив 8 классов.В 1941 году началась Великая Отечественная Война. 17-летним юношей, в 1943 году, он ушел на фронт в Закавказский военный округ автоматчиком. Позже перевели в Московский военный округ в воздушно-десантную дивизию, где он уже был пулеметчиком. Путь ветерана лежал через многие города и страны, попал в Австрию, позже и в Венгрию. Умер 20 августа 2008.
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2448d796bfe276372b33fd_en.json
|
Ljudevit Vuličević was born out of wedlock on 30 September 1839 in Cavtat, at the time part of the Habsburg Empire. He was baptized Petar Jeronim but he became well known through his monastic name Ljudevit or Lodovico in Italian. He was raised by his Serbian Catholic mother Jelena Vuličević, whose name he later embraced. In 1854 he entered the Franciscan Order and completed his high school education in 1856 before taking orders in Pankrac, at the Venetian Monastery where he was ceremonially tonsured. In Venice, he studied philosophy and theology. He returned in Dubrovnik in 1862 as an educated parish priest, only to soon be at odds with the Roman Catholic hierarchy of Dubrovnik. For a while he worked as a missionary in Skadar, Albania. Vuličević's philosophical and religious essays and treatises were inspired by the idealism of Waldensian Church, to which he converted from Roman Catholicism.
He left for Trieste where he decided to convert by joining the "Chiesa Evangelista Valdesa" (Waldensian Evangelical Church), an Italian Protestant denomination. During his stay in Trieste, Vuličević took a part in early syndicalism in Italy and was a tutor for the young poet Aleksa Šantić.
In 1916 died in Naples as one of the noted ministers of the "Chiesa Evangelista Valdesa" and its original thinker. As he was highly respected and influential in his own country, the Serbian Government took charge of the funeral arrangements in Naples. He is considered to be one of the great masters of Serbian prose in the second half of the nineteenth century.
His tomb bears the following inscription as directed by himself:
"Lodovico Vulicevic"
"scrittore serbo"
"predicatore dell Evangelo"
"negli sviamenti del mondo"
"trovo
"per la chiesa Valdese"
"il Cristo sua rendenzione"
Translation:
Serbian Author
Lodovico Vuličević,
Preacher of the Evangel, who,
among the conflicting paths
of the world, found, through
the Waldensian Church,
Christ, his Redeemer.
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f21267a4fd698b432f77c96_ru.json
|
Для преобразований используется дискриминирующая языковая модель с псевдо-негативными примерами и причинно-основанная память на основе алгоритма Витерби. На компьютере с 32-разрядным процессором частотой 200 МГц, процесс занимает примерно 0,1 секунду, причём пиковое потребление кучи не превышает 200 кб.
Исходный код Anthy написан с соблюдением стандартов POSIX, благодаря чему данный метод ввода очень распространён в Unix-подобных системах. Существуют версии, перенесённые в Zeta и Microsoft Windows.
Начат 19 мая 2000 года компьютерным клубом университета города Киото, под крылом проекта Heke. Немного погодя, 13 марта, был объявлен IPA творческим проектом года. В 2002 году Yusuke создал ветвь для поддержки отличных от японского языков — UIM, а также перенёс проект на SoureForge.JP.
Своё название Anthy перенял у одной из героинь анимационного сериала «Юная революционерка Утэна».
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed88eac0fc4d77b946f5_hy.json
|
Սերգեյ Շաքարի Ամիրխանյանը ծնվել է 1923 թվականին Իջևանի շրջանի Սարիգյուղ գյուղում (այժմ՝ Հայաստանի Հանրապետության Տավուշի մարզում)՝ աշխատավոր գյուղացու ընտանիքում: Նրա հայրը երկար տարիներ եղել է սևագործ, իսկ 1930 թվականին դարձել է տեղի կոլտնտեսության ստեղծողներից մեկը, որտեղ հետագայում աշխատել է:
Սերգեյ Ամիրխանյանը 7-ամյա միջնակարգ կրթություն է ստացել։ Դեռ դպրոցական տարիներին հետաքրքրվել է քիմիայով: Ամիրխանյանն իր աշխատանքային գործունեությունը սկսել է տասնյոթ տարեկանում` 1940 թվականից մինչև 1942 թվականի դեկտեմբերը Ամիրխանյանն աշխատել է Իջևան քաղաքի հրշեջ պահպանությունում: Եղել է Կենտրոնական կոմիտեի անդամ (ՀԼԿԵՄ):
1942 թվականին Հայրենական մեծ պատերազմի սկսվելուց հետո Սերգեյ Ամիրխանյանը զորակոչվել է բանվորա-գյուղացիական Կարմիր բանակի շարքերը։ Գործող բանակում եղել է 1942 թվականի դեկտեմբերից: Մինչև 1943 թվականը ծառայել է Հյուսիս-Կովկասյան ճակատում՝ 19-րդ առանձին զենիթային հրետանային դիվիզիոնի կազմում։ Վիրավորվել էր 1943 թվականի հուլիսին՝ Մոլդավանկա գյուղի վրա հարձակման ժամանակ։ Ապաքինմամբ ծառայել է Մերձբալթյան 3-րդ ռազմաճակատում՝ 53-րդ հրաձգային դիվիզիայի կազմում։ 1944 թվականի հուլիսին գերմանական պաշտպանության ժամանակ Ամիրխանյանը վիրավորվել էր ձախ ոտքից։ Հետագայում ծառայել է 229-րդ հրաձգային դիվիզիայի կազմում` եղել է 811-րդ հրաձգային գնդի 1-ին գնդացրային վաշտի բաժանմունքի հրամանատար։ Գերմանացի զավթիչների դեմ մարտերում կրտսեր սերժանտ Ամիրխանյանը ծանր վիրավորում է ստացել, սակայն չի թողել ռազմի դաշտը, ինչի համար 1944 թվականի սեպտեմբերի 4-ին պարգևատրվել է «Խիզախության համար» մեդալով:
1944 թվականի սեպտեմբերի 17-ին մասնակցել է Վալգա քաղաքի գրավմանը։ Գետն արագացնելու ժամանակ սպանվել է դասակի հրամանատարը։ Աջ ոտքի վիրավորում ստացած Ամիրխանյանն իր վրա է վերցրել հրամանատարությունը և մարտնչել։ 1945 թվականի փետրվարին Ամիրխանյանը տեղափոխվել էր ԽՍՀՄ ներքին զորքերի կազմ` եղել է 57-րդ հրաձգային դիվիզիայի 371-րդ հրաձգային գնդի բաժանմունքի հրամանատար։ Ամիրխանյանը մասնակցել է Տարտու քաղաքի մերձակա մեծ գյուղում երեք զինվորներից բաղկացած հետախուզական խմբի աշխատանքներին։ Չորս օր դիտարկումներից հետո, ոստիկանության մամուլի ծառայությունից հայտնում են, որ նա մարմնական վնասվածքներով տեղափոխվել է հիվանդանոց: 1945 թվականի հուլիսի 11-ին սերժանտ Ամիրխանյանը պարգևատրվեց Փառքի 3-րդ աստիճանի շքանշանով։ Սերգեյ Ամիրխանյանը զորացրվել է Քյոնիգսբերգի ազատ արձակման ժամանակ:
Զորացրվելուց հետո Սերգեյ Ամիրխանյանը վերադարձել է հայրենիք, որտեղ անցել է շրջխորհրդի գործկոմների հրահանգիչների դասընթացները: Ամիրխանյանը նշանակվել է Իջևանի շրջխորհրդի գործկոմի հրահանգիչ, որից հետո եղել է ակումբի մասսայականը։ 1948 թվականին Ամիրխանյանը տեղափոխվել է Երևան և աշխատանքի է տեղավորվել ԽՍՀՄ քիմիական արդյունաբերության նախարարության Երևանի Կիրովի անվան քիմիական կոմբինատում։ Շուտով նա նշանակվել է 1-10 արտադրամասի ապարատուրա: Այդ ընթացքում արտադրության մեջ ներդրվեցին Ամիրխանյանի ռացիոնալիզատորական առաջարկները։ Նա առաջարկել է սառեցման համակարգի ներդրում չորացնող սարքի համար, քանի որ սարքից դուրս եկող շերտը հեշտությամբ ենթարկվել է արտաքին ազդեցության: Իսկ սարքի ռիթմիկ աշխատանքը վերականգնելու համար նա առաջարկել է փոխել լուծույթի կազմի մեջ մտնող նյութերի՝ նորմայի համաձայն սահմանված խտությունը, ինչը հանգեցրել է դրական արդյունքի:
1951 թվականին Ամիրխանյանը, ով մեծ հաջողությունների է հասել սոցիալիստական մրցումներում, նշանակվել է Երևանի քիմիական կոմբինատի 30-30 Ա արտադրամասի սարքավորումների բրիգադիր: Այս արտադրամասը զբաղվում էր էմուլսիոն պոլիմերիզացիայով, ինչի արդյունքում քլորոպրենը վերածվում էր կաթնահյութի: Ամիրխանյանի 12 աշխատակիցներից բաղկացած բրիգադը սպասարկել է շերտի և այլ սարքավորումների արտադրության մեքենան: Առաջին բրիգադը Հայկական ԽՍՀ-ում մասնակցել է կոմունիստական աշխատանքի բրիգադի կոչման մրցմանը: Ամիրխանյանի առաջարկով բրիգադի սարքավարներն անցել են մի քանի ապարատների սպասարկմանը: Բրիգադի հաջողվել է բարելավել մեքենայացման տեխնոլոգիական գործընթացների, բարձրացնել արտադրողականությունը ազատելու բարձր որակի արտադրանք: Նա արժանացել է կոմունիստական աշխատանքի բրիգադի կոչմանը: 1960 թվականի մայիսի 27-ից 30-ը Ամիրխանյանը մասնակցել է կոմունիստական աշխատանքի բրիգադների և հարվածային գործիքների մրցումների առաջամարտիկների համամիութենական խորհրդակցությանը:
ԽՍՀՄ Գերագույն Խորհրդի նախագահության 1960 թվականի մայիսի 28-ի հրամանագրով ականավոր արտադրական հաջողությունների, կոմունիստական աշխատանքի բրիգադների և հարվածային գործիքների մրցումների կազմակերպման գործում ցուցաբերած նախաձեռնության համար Սերգեյ Շաքարի Ամիրխանյանին շնորհվել է Սոցիալիստական աշխատանքի հերոսի կոչում' Լենինի շքանշանի և «Մանգաղ և Մուրճ» ոսկե մեդալի շնորհմամբ:
Սերգեյ Ամիրխանյանը նույնպես ակտիվ հասարակական աշխատանք էր տանում։ Նա ԽՄԿԿ-ի XXII համագումարի պատվիրակն էր:
Սերգեյ շաքարի Ամիրխանյանը մահացել է 1982 թվականի նոյեմբերի 11-ին Երևանում:
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2448d696bfe2763728fc0e_en.json
|
"N. nepalensis" Hope is a burying beetle described by Reverend Frederick William Hope in 1831. The genus, "Nicrophorus", derived from the Greek work "necro-", meaning the dead or corpse, and the scientific species name, "nepalensis", referred to Nepal.
The body of "N. nepalensis" is shiny black and has unique elytral patterns with four separated scalloped, orange markings and black dots in both anterior and posterior fascia. The basal segment of the antennae is black and the tips are club shaped with three orange segments. Frons of female have an elliptical shape, whereas those of male are more rectangular. A distinct feature that separates male from female is the conspicuous orange spot on the clypeus near the mandible. Another feature is the post-oculur bulge found in males. Pronotal width is a common measurement of beetle size, and adult "N. nepalensis" can range from 3.6 to 7.0 mm, with no significant variations between male and female.
Based on geo-referenced specimens, "N. nepalensis" can be found primarily in the mountainous regions in eastern Asia and the Malay Archipelago, with a distribution ranging in longitude from 73°E (Pakistan) to 149°E (Papua New Guinea) longitudinally and from 51°N (Ussuri, Russia) to 9°48′S (Papua New Guinea) latitudinally. Countries within this range includes Pakistan, India, China, Laos, Burma, Thailand, Vietnam, Taiwan, Japan, Philippines, and Malaysia.
"N. nepalensis" can live up to four months, with its lifespan heavily dependent upon the availability of food source and its surrounding environmental conditions. Changing seasons and day lengths that directly influence abiotic factors such as temperature and photoperiod affect the time needed for "N. nepalensis" to reach sexual maturity. The interaction between such factors can trigger diapause, causing insect dormancy. Research done by Hwang and Shiao indicates that long day lengths with high temperature during summer inhibit ovarian growth where ovaries were not supplied with adequate nutrition. In addition, the interaction between temperature and humidity plays a major role in influencing microbial activity. High temperatures and high humidity accelerate carcass decomposition and allow maggots to grow faster.
There are many consequences associated with inferior quality and quantity of the carcass meat. When the food source is limited and the female still lays a large number of eggs, this leads to higher female mortality. An insufficient quantity of available carcass meat will result in reduced female fitness since there is not enough food to feed all the larvae. Additionally, an excess of larvae in one brood under constrained food source could hinder their pupation, resulting in offspring with reduced size or a lower success rate for future reproduction.
"N. nepalensis" is carnivorous and feeds on carcasses of small vertebrates such as rodents and birds. Carcasses are crucial resources for reproduction, as beetles would deposit eggs around a buried carcass where their larval broods can feed on. Fresh carcasses are rare in the wild due to intense competition from the same or different species of burying beetle, blow flies, invertebrates and other mammals. "N. nepalensis" Hope is one of the few species of beetle that exhibits extensive biparental care, which includes defending the larvae against competitors and regurgitating predigested carcass to their young.
The larvae of "N. nepalensis" go through three instars, which are developmental stages of arthropods. After feeding off the carcass for about two weeks, the third instar larvae leave the crypt and prepare to pupate and eventually metamorphose into adults.
In terms of their habitat, "N. nepalensis" are found in different elevations as they can migrate along elevational gradients depending on their thermal optimum and the surrounding temperature. In most tropical areas, they are found at high elevations in cool temperatures. Yet, they can also be found in lower elevations likely due to their tolerance to warmer weather. Under certain circumstances such as limited resources and competitions from other insects or vertebrates, "N. nepalensis" would cooperate with individuals of the same species to optimize their chances of reproduction and survival. Group size differs with elevation and air temperature. In a study done by Sun et al., they discovered that cooperative groups, which were thermal generalists, were able to perform comparably high breeding success at all temperatures and elevations, whereas non-cooperative groups could only breed well at intermediate temperatures and elevations, making them thermal specialists.
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a9d8dce8536aad3ed38_es.json
|
Phillips era el nieto de James Laughlin, un banquero y cofundador de la compañía de acero "Jones & Laughlin". Su actividad en el mundo del arte no se limitó a coleccionar obras de artistas ya fallecidos, sino que también presentó en Estados Unidos a varios artistas vanguardistas europeos, y apoyó a varios pintores abstractos estadounidenses, cuando todavía no eran expuestos en los museos. Especialmente célebre es una sala dedicada en exclusiva a grandes lienzos de Mark Rothko.
En abril de 2006 se abrió una ampliación del museo, llamada "Sant Building", que es subterránea y aporta 2.800 metros cuadrados.
Entre los artistas representados en la colección (el repertorio expuesto alcanza 3.000 obras) está Pierre-Auguste Renoir con su célebre obra maestra "Almuerzo de remeros", uno de los iconos del Impresionismo. Hay además trabajos de Pierre Bonnard (17 pinturas), Vincent van Gogh, Honoré Daumier, Gustave Courbet, Cézanne ("Autorretrato"), Georges Braque (13 pinturas), Paul Klee, Pablo Picasso ("La habitación azul"), Modigliani... El magnate Phillips fue el primer mecenas del país que introdujo a varios de estos artistas en el circuito museístico.
La colección es también rica en artistas de Estados Unidos como Winslow Homer, Thomas Eakins, Maurice Prendergast, James McNeill Whistler, Georgia O'Keeffe, Milton Avery... y cuenta con ejemplos de autores anteriores como El Greco ("San Pedro penitente"), Francisco de Goya, Ingres, Delacroix, Corot...
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f21267b4fd698b432f9690c_ru.json
|
Прибытие участниц началось за две недели до конкурса. Помимо самих участниц с регионов, в конкурсе приняли участие пять победительниц с онлайн-голосования.
Предполагалось, что победительница 2014 года получит возможность участвовать в международных конкурсах красоты Мисс мира 2014 и Мисс Вселенная 2014 и один миллион тенге. Как позже выяснилось, участница конкурса Мисс Алматы 2013 — Мадина Давлетова представит страну на Мисс мира, но не смогла принят участие из-за проблем с визой. Победительница Мисс Казахстан 2013 — Айдай Исаева отправится на Мисс Вселенная.
За несколько дней до финала, участницы конкурса сразились в кулинарном поединке.
Список финалисток:
Состав жюри:
Предполагалось участие в составе жюри:
Список участниц:
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed89eac0fc4d77ba354a_hy.json
|
Շարժման հիմնադիրը Սմբատ Զարեհավանցին էր, ով Հայաստանի մի շարք վայրերում աղանդավորական գաղափարներ քարոզելուց հետո Թոնդրակ ավանում կազմակերպել է համայնք և այն դարձրել կենտրոն: Նա ջանացել է նախկին աղանդավորական գաղափարախոսություններից ստեղծել մեկ միասնական ուսմունք, միավորել խմբավորումները` դառնալով նոր աղանդի օրենսդիր։ Շարժումն անվանել են «թոնդրակեցիների աղանդ» կամ պարզապես «թոնդրակեցիներ»:
Ֆեոդալական հարաբերությունների զարգացման պայմաններում գյուղացիների ու քաղաքային չքավորության շահագործման ուժեղացման հետևանքով աղանդը տարածվելով և նորանոր կողմնակիցներ ներգրավելով իր մեջ, վերաճել է հակաֆեոդալական և ազգային-ազատագրական շարժման՝ իր դեմ հանելով ոչ միայն հայ եկեղեցուն և խոշոր ավատատերերին, այլև օտար բռնատիրողներին։ Վերջիններից էր Մանազկերտի ամիր Աբուլ-Բարդը, ով 840-850-ական թվականներին դաժանորեն ճնշել է շարժումը, որի հետևանքով նահատակվել է նաև Սմբատ Զարեհավանցին։
Այդ դեպքերից հետո շարժումն անկում է ապրել, սակայն 10-րդ դարի սկզբին Հայաստանի կենտրոնական և հյուսիսարևելյան գավառներում բռնկված գյուղացիական ընդվզումների շնորհիվ կրկին աշխուժացել է։
Ընդվզումներն առանձնապես մեծ թափ են ստացել Սյունիքում (906-930 թվականներ) և Այրարատում (915-920 թվականներ), որոնք վերածվել են ապստամբության։ Հատկանշական է Սյունիքի Ցուրաբերդ (Ցուր), Բերդ և Տամալեք գյուղերի բնակիչների պայքարը Տաթևի վանքի դեմ։ Ցուրաբերդցիները հարձակվել են վանքի վրա, սպանել վանահորը և թափել մյուռոնը: Սակայն շուտով իշխանական զորախմբերը ճնշել են այդ ընդվզումները։
10-րդ դարի կեսերից Թոնդրակյան շարժումը նոր վերելք է ապրել։ Հարք գավառում, Մանանաղի գավառի Կաշե, Աղյուսո, Թուլայլ գյուղերում, Խնուս, Անի և այլ քաղաքներում կազմակերպվել են համայնքներ, որոնք ծավալել են աշխույժ գործունեություն։ Քարոզիչներ են գործել Շիրակում, Ռշտունիքում, Մոկքում:
10-րդ դարի վերջին և 11-րդ դարի սկզբին Թոնդրակյան շարժումը հասել է իր բարձրակետին։ Հատկապես եռանդուն են գործել Հարքի և Մանանաղիի համայնքները։ Հարքում, եպիսկոպոս Հակոբ Հարքացու գլխավորությամբ թոնդրակեցիները կարգալույծ են արել բարձրաստիճան հոգևորականներին, արգելել կրոնական ծիսակատարություններն ու արարողությունները։ Հայոց կաթողիկոս Սարգիս Ա Սևանցին (992-1019) հալածել է նրանց, դուրս քշել բնակավայրերից, իսկ Հակոբին բանտարկել և աղվեսադրոշմ խարանել դեմքին։
Մանանաղիի Կաշե և Աղյուսո գյուղերի համայնքները, Կունծիկ աբեղայի ղեկավարությամբ, տոհմիկ կանանց՝ Հրանույշի, Կամարայի, Ախնիի և իշխան Վրվեռի օժանդակությամբ, քանդել են եկեղեցիները, արտաքսել հոգևորականներին, իսկ 1005 թվականին (այլ տվյալով 1011) կործանել Բազմաղբյուր ավանի (Խաչ գյուղ) սրբատեղին։ Ի պատասխան՝ Մանանաղիի եպիսկոպոս Սամվելը ավերել է տվել Կաշե և Աղյուսո գյուղերը, ձերբակալել քարոզիչներին՝ տարել Ջերմ գյուղաքաղաք և հրապարակորեն աղվեսադրոշմ խարանել դեմքերին։ Եպիսկոպոսին սատարել է բյուզանդական դատավոր Եղիան։ Նույն ժամանակ Շիրակում մահապատժի է ենթարկվել թոնդրակյան քարոզիչ Ներսեսը։
11-րդ դարի 30-ական թվականներին, երբ Բյուզանդիան ակնհայտ զավթողական քաղաքականություն էր վարում Հայաստանում, Թոնդրակյան շարժումը բռնկվեց նոր թափով։ Այս անգամ էլ այն ընդունեց ազգային-ազատագրական բնույթ։ Բյուզանդական ֆեոդալները՝ հայ ավատատերերի հետ պայքար են ծավալել Թոնդրակյան շարժման դեմ։ Հայաստանի հարավային նահանգների և Միջագետքի հյուսիսային մասերի բյուզանդական կառավարիչ, հայ խոշոր ավատատեր Գրիգոր Մագիստրոս Պահլավունու զինվորական ջոկատները 1050-1053 թվականներին ավերել են Թոնդրակ, Կաշե, Թուլայլ, Խնուս և այլ բնակավայրեր՝ թոնդրակեցիներին արտաքսելով երկրից։ Եկեղեցու, խոշոր ավատատերերի և օտար իշխանությունների հալածանքների ու բռնությունների, ինչպես նաև սելջուկյան արշավանքների հետևանքով 11-րդ դարի 2-րդ կեսից Հայաստանում ստեղծված աննպաստ իրադրության պատճառով Թոնդրակյան շարժումն սկսեց անկում ապրել և աստիճանաբար վերացավ։
Թոնդրակեցիները ձգտում էին ոչ միայն բարձրաստիճան հոգևորականության վերացման, եկեղեցական ծեսերի պարզեցման այլ նաև մերժում էին խաչը, եկեղեցին ու նրա խորհուրդները։ Ընդունելով «անտեսանելի և անշոշափելի Աստծո» պաշտամունքը՝ թոնդրակեցիները մերժել են Հիսուս Քրիստոսի աստվածությունը, մարդկայնացրել նրան՝ համարելով սոսկ մարգարե: Քրիստոսի մարդկայնացմամբ հանգել են երկնքի և երկրի մերձեցման, ժխտել հոգու անմահությունն ու անդրշիրիմյան աշխարհը, երկնային պատիժը կամ հատուցումը՝ մարդու երկրային արարքների համար։ Ըստ նրանց, քանի որ չկա հոգու անմահություն ու հանդերձյալ կյանք՝ մարդու և Աստծո միջև միջնորդի դեր կատարող տեսանելի և շոշափելի խաչը, եկեղեցին, հոգևորականները, եկեղեցական պատկերները, ծեսերն ու արարողություններն անիմաստ են։ Ոչ ոք իրավունք չունի նզովելու կամ բանադրելու։ Մարդն ունի մեկ՝ երկրային կյանք, ուստի «երկնային արքայությունը» պետք է կառուցել երկրի վրա։
Թոնդրակյան շարժումը միջնադարյան Հայաստանի ամենանշանակալից երևույթներից էր։ Այն հսկայական ազդեցություն է թողել հետագա սոցիալական շարժումների վրա։ Թոնդրակյան շարժումը տարածված է եղել նաև Աղվանքում:
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2126764fd698b432edb846_ru.json
|
Алекса́ндр Вале́рьевич Хлопко́в родился 22 февраля 1968 года в Москве. Мать работала инженером, отец был научным сотрудником. Отчим преподавал анатомию в столичном вузе.
До «Миража» Хлопков был участником в нескольких любительских ансамблях, а позднее был приглашен в гастрольную группу «Трамвай „Желание“», лидером которой был известный композитор и продюсер Игорь Кисиль. Во время совместных гастролей группы «Трамвай „Желание“» и группы «Мираж» произошло знакомство, с Андреем Литягиным.
В мае 1988 года принял приглашение Андрея Литягина и начал работать в составе группы «Мираж».
Летом 1988 года, в городе Евпатория получил предложение от композитора группы «Мираж» Андрея Литягина записать первую сольную композицию «Я не знаю, зачем мне ты» и создать новый совместный проект, который позже получил название «Маленький принц». До 1994 года певец и продюсер работали вместе.
В 1998 году Александр Хлопков участвует в гастрольном туре групп «Маленький Принц» и «Мираж» с солисткой Екатериной Болдышевой в Германии. В это время он знакомится там со своей будущей женой Полиной, совместно с которой в 1999 году открывает концертное агентство «Алексис Entertainment». Певец переезжает в Германию в Баден-Вюртемберг, где впоследствии и проживает постоянно с женой и двумя дочерьми.
В 2006 году композитор Андрей Литягин передаёт все права на произведения группы «Маленький принц» Александру Хлопкову, заключив с ним договор о передаче исключительных авторских прав.
В 2007 году Александр вновь принимает предложение композитора Андрея Литягина и продюсера группы «Мираж» Сергея Лаврова вернуться в Москву и работать в совместной концертной программе с солистками Маргаритой Суханкиной и Наталией Гулькиной.
Официальный сайт
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2448db96bfe2763733c8ea_en.json
|
In 2003, Jordan developed the Royal Film Commission – Jordan to encourage filmmaking in the country and to train Jordanian filmmakers in the art of making cinema. Before the RFC, the Amman Filmmakers Cooperative had been active in promoting digital filmmaking through free workshops in Amman and marginalized communities in Jordan. Films by the Amman Filmmakers Cooperative have been well received internationally and won numerous awards.
The commission was created to promote Jordan as a place where people from the Middle East can freely make films in collaboration with the world's most talented filmmakers. Although Jordan lacks significant support services such as studios, labs and film equipment vendors, the country has recently been used to recreate many areas in the Middle East which might be too unpredictable to film in, such as Iraq, Afghanistan and the Palestinian territories. Director Brian De Palma said that choosing Jordan to fill in for Iraq made sense; "The terrain is very similar to Iraq; plus they have close to a million Iraqi refugees there."
2007 was a big year for the Jordanian filmmaking community, with 10 feature films having been shot on location there, three of the films having been homegrown productions.
In 2008, Jordan created the Red Sea Institute of Cinematic Arts, a graduate school offering a Master of Fine Arts in Cinematic Arts.
In 2015, Jordan has received praise for its film called Theeb directed by Naji Abu Nowar which talks about the Ottoman province of Hijaz during World War I, when a young Bedouin boy experiences a greatly hastened coming of age as he embarks on a perilous desert journey to guide a British officer to his secret destination. In January 2016, for the first time ever for Jordan, the film was nominated in the 88th Academy Awards for Best Foreign Language Film.
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a948dce8536aac52e06_es.json
|
Se desempeñó como miembro del Consejo del Banco Central de su país entre diciembre de 1991 y marzo de 2001. Entre 2008 y 2014, en tanto, ejerció como gerente general del Banco del Estado de Chile.
Es el cuarto de los seis hijos que tuvo José Piñera Carvallo con Magdalena Echenique Rozas; es hermano de Guadalupe, José, Sebastián, Miguel y Magdalena Piñera. Pablo Piñera es soltero y no tiene hijos.
Estudió en el Colegio del Verbo Divino de la capital chilena, luego ingeniería comercial con mención en administración en la Pontificia Universidad Católica de Chile y posteriormente realizó un máster en economía en la Universidad de Boston, en Estados Unidos.
En 1970 ingresó al Partido Demócrata Cristiano y en ese contexto apoyó la candidatura presidencial de Radomiro Tomic. Desde principios del año 1973 a 1980 estuvo vinculado a la Iglesia católica trabajando "ad honorem" como director de finanzas.
Opositor a la dictadura militar liderada por Augusto Pinochet, en 1990 asumió como subsecretario de Hacienda en el gobierno del presidente Patricio Aylwin. Estuvo en dicho puesto hasta fines de 1991, cuando pasó al Consejo del Banco Central gracias a su perfil altamente técnico. En 1993 fue presidente "ad honorem" de Cieplan. También dirigió la Corporación Familia, Fundación Futuro y unas diez fundaciones sin fines de lucro.
Permaneció en esta responsabilidad hasta marzo de 2001, cuando dimitió para partir a la dirección ejecutiva de Televisión Nacional de Chile en reemplazo de su amigo personal René Cortázar, renunciado algunos meses atrás. Finalizó su participación en el canal estatal en 2004, tras lo cual pasó, primero, a la Dirección de Contabilidad y Finanzas y, posteriormente, a la Subsecretaría de Obras Públicas.
Ya en el primer gobierno de la presidenta Michelle Bachelet asumió como Director General de Administración y Finanzas del Ministerio de Relaciones Exteriores y luego como Gerente General de BancoEstado, entidad financiera de propiedad fiscal. En mayo de 2010 fue confirmado en el cargo por su hermano Sebastián, nuevo presidente de Chile para 2010-2014. En marzo de 2014, apenas iniciado el segundo gobierno de Michelle Bachelet, fue reemplazado por Jéssica López Saffie.
En agosto de 2014 asumió como director ejecutivo de Cieplan, en reemplazo del economista Patricio Meller.
Durante el segundo gobierno de su hermano Sebastián, fue designado como . La decisión fue ampliamente criticada, acusando un potencial caso de nepotismo. Diputados de oposición solicitaron a la Contraloría General de la República de Chile que revisara la decisión y, luego que dicha institución aceptara revisar el caso, el gobierno desistió en el nombramiento de Pablo Piñera al cargo.
En forma paralela a sus cargos públicos ha desarrollado una nutrida actividad en el plano académico, efectuando labores docentes en las universidades Católica, la Universidad de Chile, del Desarrollo, Finis Terrae y Alberto Hurtado y en la Academia Diplomática Andrés Bello. Actualmente es director del MBA de la Universidad Alberto Hurtado.
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2126794fd698b432f4c7e2_ru.json
|
Ближайшими соседями кратера являются кратер Кисс на западе-северо-западе; кратер Видманштеттен на северо-западе, кратер Као на севере, кратер Суэзи на северо-востоке, кратер Бруннер на юго-востоке, кратер Хоутерманс на юге и кратер Крейкен на юго-западе. На севере от кратера располагается Море Смита. Селенографические координаты центра кратера , диаметр 26,7 км, глубина 1,9 км.
Кратер перекрывает южную часть кратера Као. В месте соединения валов кратеров имеется широкий проход соединяющий кратеры, дно чаш обоих кратеров заполнено лавой и имеют один уровень. Вследствие заполнения лавой дно чаши кратера Гельмерт имеет такое же низкое альбедо как и Море Смита на севере. Средняя высота вала кратера над окружающей местностью 870 м, объем кратера составляет приблизительно 440 км³.
Отсутствуют.
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2126764fd698b432ed67eb_ru.json
|
Основным непосредственным объектом данного преступления является половая неприкосновенность лица, не достигшего 16-летнего возраста. Кроме того, в качестве дополнительного объекта выступают интересы нормального психического и физического развития несовершеннолетних. Как отмечается, раннее появление интереса к половой сфере, индуцированное извне, может приводить к нарушению процесса формирования нравственных установок, касающихся сексуальных отношений, к возникновению у потерпевших циничного отношения к половым контактам. Жертвы таких преступлений чаще демонстрируют распущенность в половой жизни, легче вовлекаются в занятие проституцией. Вовлечение в сексуальные отношения в подростковом возрасте детерминирует совершение в будущем сексуальных преступлений жертвами такого вовлечения.
Факультативным объектом выступает здоровье лица, не достигшего 16-летнего возраста. Вред здоровью может причиняться, например, в связи с действиями виновного, травмирующими потерпевших (например, вследствие недостаточного развития их половых органов).
Основным признаком потерпевшего, определяющим возможность применения данной статьи, выступает возраст. В деянии, предусмотренном частью 1 ст. 135 УК РФ, потерпевшим может быть только лицо, достигшее возраста 14 лет, но не достигшее 16-летнего возраста. В деяниях, предусмотренных частями 2 и 5 ст. 135 УК РФ, потерпевшим может быть только лицо, достигшее возраста 12 лет, но не достигшее возраста 14 лет. Потерпевшими от деяний, предусмотренных частями 3 и 4 ст. 135 УК РФ, могут быть как лица в возрасте от 12 до 14 лет, так и лица в возрасте от 14 до 16 лет. При этом квалификация преступлений по соответствующим возрастным признакам возможна лишь в случаях, когда виновный знал или допускал, что потерпевшим является лицо, не достигшее определённого возраста (п. 22 ).
Потерпевшим от данного деяния не может быть лицо, не достигшее возраста 12 лет, поскольку законодатель в примечании к ст. 131 УК РФ однозначно презюмирует, что такое лицо в силу возраста находится в беспомощном состоянии, то есть не может понимать характер и значение совершаемых с ним действий.
Не имеет значения, имел ли потерпевший предшествующий опыт половых контактов, а также степень его осведомлённости о сексуальных отношениях.
Несовершеннолетние потерпевшие от деяния, предусмотренного ч. 1 ст. 135 УК РФ, не должны состоять в зарегистрированном браке с совершеннолетним лицом. Возможность вступления в брак лиц, не достигших 16-летнего возраста, в настоящее время предусмотрена законодательством ряда субъектов РФ: в Ростовской, Московской, Вологодской, Владимирской, Самарской, Калужской областей разрешается снижать брачный возраст до 14 лет, Тверской, Мурманской и Рязанской — до 15 лет, Новгородской, Орловской, а также Башкортостане — без ограничений. В случае, если в брачных отношениях состоят лица, одно из которых достигло возраста 18 лет, а другое не достигло возраста 16 лет, то осуществление развратных действий в отношении несовершеннолетнего лица преступлением не является. Эта норма распространяется лишь на действия, совершённые после заключения брака, то есть даже после регистрации брака старший партнёр может быть привлечён к ответственности за деяния, совершённые до этого момента.
В течение длительного времени в УК РФ отсутствовали указания на недостижение потерпевшим от данного преступления половой зрелости. Федеральным законом 29.02.2012 № 14-ФЗ редакция ст. 135 УК РФ была изменена: была установлена необходимость устанавливать недостижение половой зрелости, если возраст потерпевшего составляет от 14 до 16 лет. Федеральным законом от 28.12.2013 № 380-ФЗ вновь были внесены изменения в ст. 135, исключившие такую необходимость. Таким образом, признак половой зрелости потерпевшего необходимо устанавливать для преступлений, совершённых в период действия Федерального закона 29.02.2012 № 14-ФЗ: по 9 января 2013 года (данный закон имеет обратную силу, так как частично декриминализовал деяния, совершённые с лицом, достигшим 14-летнего возраста и половой зрелости).
Следует отметить, что в научной литературе исключение из уголовного законодательства такого признака, как недостижение потерпевшим половой зрелости, оценивалось скорее положительно. Указывалось, что достижение половой зрелости крайне сложно устанавливалось на практике (для этого требовалась специальная экспертиза). Кроме того, отмечалось, что, в отличие от возраста, половая зрелость потерпевшего крайне редко может быть установлена субъектом преступления, что вносит элемент объективного вменения.
Объективная сторона состава, предусмотренного ст. 135 УК РФ, включает в себя осуществление развратных действий в отношении потерпевшего. Фактическое содержание развратных действий может носить самый различный характер. Общим признаком является направленность этих действий на удовлетворение половой страсти самого виновного либо на возбуждение полового влечения или удовлетворение половой страсти потерпевшего лица.
В теории уголовного права в течение долгого времени велись споры относительно содержания развратных действий. Так, некоторые авторы (А. Н. Игнатов) относили к развратным действиям только действия физического характера, совершаемые в присутствии несовершеннолетнего. Другие (А. А. Жижиленко) ещё более ограниченно толковали данное понятие, сводя его лишь к таким действиям, которые связаны с непосредственным физическим контактом с несовершеннолетним.
Однако в настоящее время общепризнано, что развратные действия могут носить как физический, так и интеллектуальный характер. К развратным действиям, имеющим физический характер относятся, например, обнажение половых органов потерпевших и стимуляция их руками или половым членом, межбёдренный коитус, мастурбация в присутствии потерпевших, совершение действий сексуального характера (половой акт, мужеложство, лесбиянство и т. д.) с третьим лицом в присутствии потерпевших, демонстрация половых органов и т. д. Развратные действия, имеющие интеллектуальный характер, предполагают информационное воздействие на психику потерпевшего лица: ведение бесед откровенного содержания, демонстрация эротических и порнографических фотографий или видеозаписей, подстрекательство потерпевших к вступлению в сексуальные контакты с третьими лицами и т. п. Развратными могут признаваться и такие действия, которые совершаются с использованием сети Интернет, иных информационно-телекоммуникационных сетей (п. 17 ).
Кроме того, развратные действия можно классифицировать следующим образом:
«Растление» несовершеннолетней потерпевшей в узком смысле (разрыв девственной плевы в результате действий виновного) может образовывать состав развратных действий, если отсутствуют признаки ст. 134 УК РФ, однако не является обязательным признаком данного деяния.
Спорным является вопрос об отнесении к развратным действиям совершения с несовершеннолетним потерпевшим иных действий сексуального характера, не подпадающих под определение полового сношения, мужеложства или лесбиянства (например, оральные или анальные половые контакты гетеросексуальных партнёров, взаимная мастурбация, иные контакты гениталий одного партнёра с телом другого партнёра). Диспозицией ст. 134 УК РФ такие действия не охватываются.
Верховный Суд РФ относит к развратным любые действия, кроме полового сношения, мужеложства и лесбиянства, которые направлены на удовлетворение сексуального влечения виновного или на вызывание сексуального возбуждения у потерпевшего лица, или на пробуждение у него интереса к сексуальным отношениям (п. 17 ).
Таким образом, к развратным можно отнести действия, обладающие следующими особенностями:
Состав формальный, для квалификации деяния по ст. 135 УК РФ не требуется наступления каких-либо негативных последствий для несовершеннолетнего потерпевшего. Окончено деяние с момента фактического начала осуществления развратных действий (п. 18 ).
Субъектом преступления является физическое вменяемое лицо, достигшее 18-летнего возраста. Субъектом деяния, предусмотренного ч. 1 ст. 135 УК РФ, может являться только лицо, которое на момент совершения деяния не состояло в зарегистрированных брачных отношениях с потерпевшим.
В литературе указывается, что повышение возраста уголовной ответственности за данное преступление связано с тем, что лица младше 18 лет не могут сознавать общественной опасности добровольных сексуальных контактов с лицами младше 16 лет.
Совершение преступления родителем или иным лицом, на которое законом возложены обязанности по воспитанию несовершеннолетних, педагогом или другим работником образовательного, воспитательного, лечебного либо иного учреждения, обязанным осуществлять надзор за несовершеннолетними является отягчающим обстоятельством (п. «п» ст. 63 УК РФ), но не учитывается при квалификации данного преступления.
Субъективная сторона характеризуется виной в форме прямого или косвенного умысла. Федеральным законом от 29.02.2012 № 14-ФЗ из диспозиции статьи исключено указание на заведомое знание о возрасте потерпевших. Ранее подобное изменение редакции уже произошло в ст. 131 и ст. 132 УК РФ, ввиду чего следует применять выработанные практикой применительно к данным статьям правила квалификации. Согласно им, в настоящее время не является обязательным установление достоверного знания виновного о возрасте потерпевшего.
В то же время, следует учитывать возможность добросовестного заблуждения виновного о возрасте потерпевшего (например, в силу того, что возраст потерпевшего лица приближается к 18-летию или в силу акселерации оно выглядит взрослее своего возраста). Судебная практика исходит из того, что исключение указания на «заведомость» из редакции статей Уголовного кодекса РФ не освобождает органы следствия от обязанности доказывания наличия у виновного лица умысла на совершение инкриминируемых ему действий. О возрасте потерпевшей лицо может судить как на основании достоверных сведений (например, если оно является её родственником, знакомым, соседом), так и на основании, например, внешнего облика.
Умысел на совершение преступления предполагает, что лицо осознаёт, что его действия направлены на развращение потерпевшего или удовлетворение собственного сексуального влечения, и желает, сознательно допускает или относится безразлично к возможным негативным последствиям для развития несовершеннолетнего потерпевшего. Если действия лица хотя формально и могут быть расценены как развратные, однако у него отсутствует цель возбуждения полового влечения у несовершеннолетнего либо удовлетворения собственной половой страсти (например, совместное посещение нудистского пляжа семьёй), такие действия не подлежат квалификации по ст. 135 УК РФ. Не может быть расценено как развратные действия информирование несовершеннолетнего лица о характере, сущности и возможных последствиях половых отношений, если оно не направлено на возбуждение у него полового влечения либо на удовлетворение половой страсти виновного.
В состав данного преступления не входит признак цели развращения потерпевших. Достаточно того, что виновный осознаёт, что его действия объективно носят развращающий характер.
Квалифицированные составы данного деяния предусмотрены частями 3, 4 и 5 ст. 135 УК РФ.
Часть 3 ст. 135 УК РФ предусматривает ответственность за развратные действия, совершённые в отношении двух и более потерпевших, входящих в описанные в ч. 1 и 2 ст. 135 УК РФ возрастные категории.
Часть 4 ст. 135 УК РФ устанавливает ответственность за совершение указанных деяний в составе группы лиц по предварительному сговору или организованной группы.
Часть 5 ст. 135 УК РФ предусматривает ответственность за развратные действия, совершенные с лицом, достигшим двенадцатилетнего возраста, но не достигшим четырнадцатилетнего возраста, совершённое лицом, имеющим судимость за ранее совершенное преступление против половой неприкосновенности несовершеннолетнего.
Развратные действия в отношении двух или более лиц могут быть совершены одновременно или в разное время, не образуют совокупности преступлений и подлежит квалификации по ч. 3 ст. 135 УК РФ, а при наличии к тому оснований также и по ч. 4-5 данной статьи, при условии, что ни за одно из данных деяний виновный ранее не был осужден (п. 19 ).
Совершение оконченного деяния, предусмотренного ст. 135 УК РФ, в отношении одного потерпевшего и покушение на совершение аналогичного деяния в отношении другого потерпевшего не может рассматриваться как оконченное преступление, предусмотренное ч. 3 ст 135 УК РФ. В таких случаях независимо от последовательности преступных действий содеянное следует квалифицировать по ч. 1-2, 4-5 ст. 135 и по ч. 3 ст. 30 и ч. 3 ст. 135 УК РФ (то есть как совокупность оконченного деяния, направленного на одного потерпевшего, и покушения на аналогичное деяние, совершённое в отношении двух и более потерпевших).
Особенности квалификации группового совершения данного деяния разработаны в теории и практике уголовного права применительно к составу группового изнасилования (п. «а» ч. 2 ст. 131 УК РФ) и разъясняются п. 10 . Понятия «группа лиц по предварительному сговору» и «организованная группа» определяются в ст. 35 УК РФ. По данной части осуществляется также квалификация преступного деяния, совершённого членами преступного сообщества (преступной организации), которое в такой ситуации приравнивается к организованной группе.
Групповое деяние может совершаться как в отношении одного, так и нескольких потерпевших. В последнем случае не имеет значения, совершали ли несколько лиц половое сношение или иные действия сексуального характера с одной потерпевшей, либо каждый из участников группы совершал указанные действия с одним из потерпевших.
Если лицо непосредственно не вступало в половое сношение или не совершало действия сексуального характера с потерпевшим лицом, а лишь содействовало совершению преступления советами, указаниями, предоставлением информации виновному лицу либо устранением препятствий, а также наблюдало за окружающей обстановкой в момент совершения деяния и т. п., оно признаётся пособником преступления, предусмотренного ст. 135. Пособничество должно быть активным: не являются пособничеством такие действия, как несовершение действий по воспрепятствованию совершению деяния
Особенности имеет квалификация действий участников организованной группы: независимо от фактически выполняемой роли, организатор и участники группы несут ответственность как соисполнители преступления по ч. 4 ст. 135 без ссылки на ст. 33 УК РФ. Некоторые учёные не соглашаются с таким толкованием закона, требуя оценки действий участников такой группы в соответствии с выполняемыми ролями.
Как и во всех случаях совершения группового преступления, квалификация по ч. 4 ст. 135 УК РФ осуществляется только если непосредственное исполнение преступления осуществлялось двумя и более лицами, способными нести уголовную ответственность и обладающими признаками специального субъекта, что применительно к данному деянию означает участие в совершении деяния не менее двух совершеннолетних лиц. Также не может быть признано квалифицирующим признаком данного деяния совершение развратных действий несколькими лицами без достижения предварительной договорённости об осуществлении таких действий.
При групповом способе совершения данное преступное деяние окончено с момента начала совершения полового сношения либо иных действий сексуального характера любым из участников группы, поэтому независимо от того, удалось ли прочим соучастникам совершить аналогичные действия, они несут ответственность за оконченное преступление.
Для квалификации деяния по ч. 5 ст. 135 УК РФ, судимость за ранее совершённые преступления против половой неприкосновенности несовершеннолетних должна быть неснятой и непогашенной. К таким преступлениям относятся следующие деяния: изнасилование и насильственные действия сексуального характера, совершённые в отношении лиц, не достигших 18-летнего возраста (ст. 131, 132 УК РФ), половое сношение и иные действия сексуального характера с лицом, не достигшим возраста 16 лет (ст. 134 УК РФ), развратные действия (ст. 135 УК РФ) (п. 14 ).
Развратные действия необходимо отграничивать от насильственных действий сексуального характера (ст. 132 УК РФ) и полового сношения или иных действий сексуального характера с лицом, не достигшим шестнадцатилетнего возраста (ст. 134 УК РФ).
Основным отграничивающим признаком при разграничении ст. 135 и ст. 132 УК РФ служит отсутствие насилия, угрозы насилия или использования беспомощного состояния как способа совершения преступления. Состав развратных действий предполагает, что потерпевшие осведомлены о характере и социальной сущности совершаемых виновным действий, и что они имеют возможность оказать ему сопротивление, однако по своему волевому решению не сочли нужным препятствовать действиям виновного, либо желали совершения таких действий.
Возможно перерастание развратных действий в ходе их осуществления в изнасилование или насильственные действия сексуального характера, либо в добровольное половое сношение, мужеложство или лесбиянство. Квалификация при этом осуществляется соответственно по ст. 131, 132 или 134 УК РФ, дополнительной квалификации по ст. 135 УК РФ не требуется (так как в данном случае имеет место поглощение менее тяжкого преступления более тяжким, посягающим на тот же объект). Если же между развратными действиями и иным преступлением имел место временной разрыв, необходима квалификация по совокупности.
При добровольном отказе от изнасилования или совершения насильственных действий сексуального характера в отношении потерпевших, не достигших 16-летнего возраста, необходимо решить вопрос о применении ст. 135 УК РФ: она вменяется, если фактически совершённые виновным действия были направлены на возбуждение полового интереса у несовершеннолетнего.
Квалификация по совокупности требуется, если развратные действия повлекли заражение венерической болезнью (ст. 121 УК РФ), ВИЧ-инфекцией (ст. 122 УК РФ), либо были сопряжены с похищением человека (ст. 126 УК РФ), вовлечением в занятие проституцией (ст. 240 УК РФ), незаконным оборотом порнографических материалов или предметов, либо организацией зрелищных мероприятий порнографического характера (ст. 242, 242, 242 УК РФ).
В силу примечания к ст. 131 УК РФ, развратные действия, совершённые в отношении лиц, не достигших 12-летнего возраста, рассматриваются как насильственные действия сексуального характера. Следует также иметь в виду, что ответственность за данное преступление наступает с 14-летнего возраста. Ввиду этого возможным становится привлечение к ответственности несовершеннолетнего, достигшего 14-летнего возраста, за совершение действий сексуального характера в отношении лица, не достигшего 12-летнего возраста (п. 20 ).
В отличие от ст. 134 УК РФ, в УК РФ отсутствует специальная норма, предусматривающая освобождение от наказания в случае совершения развратных действий лицом, впервые совершившим данное деяние с лицом, достигшим 14-летнего, но не достигшим 16-летнего возраста (ч. 1 ст. 135 УК РФ), если будет установлено, что это лицо и совершенное им преступление перестали быть общественно опасными в связи со вступлением в брак с потерпевшей (потерпевшим). Однако в данном случае возможно применение общей нормы ст. 80 УК РФ («Освобождение от наказания в связи с изменением обстановки»).
Поскольку деяние, предусмотренное ч. 1 ст. 135 УК РФ, относится к категории преступлений небольшой тяжести, возможно также освобождение от уголовной ответственности в связи с деятельным раскаянием (ст. 75 УК РФ) и примирением с потерпевшим (ст. 76 УК РФ).
Санкция части 1 ст. 135 УК РФ носит альтернативный и частично кумулятивный характер и предусматривает назначение следующих наказаний: обязательные работы на срок до 440 часов либо ограничение свободы на срок до 3 лет, либо принудительные работы на срок до 5 лет с лишением права занимать определенные должности или заниматься определенной деятельностью на срок до 3 лет или без такового, либо лишением свободы на срок до 3 лет с лишением права занимать определенные должности или заниматься определенной деятельностью на срок до 10 лет или без такового. Данное деяние относится к числу преступлений небольшой тяжести.
Санкция части 2 ст. 135 УК РФ носит кумулятивный характер и предусматривает назначение следующих наказаний: лишение свободы на срок от 3 до 8 лет с лишением права занимать определенные должности или заниматься определенной деятельностью на срок до 15 лет или без такового и с ограничением свободы на срок до 2 лет либо без такового. Данное деяние относится к числу тяжких преступлений.
Санкция части 3 ст. 135 УК РФ носит кумулятивный характер и предусматривает назначение следующих наказаний: лишение свободы на срок от 5 до 12 лет с лишением права занимать определенные должности или заниматься определенной деятельностью на срок до 20 лет либо без такового. Данное деяние относится к числу особо тяжких преступлений.
Санкция части 4 ст. 135 УК РФ носит кумулятивный характер и предусматривает назначение следующих наказаний: лишение свободы на срок от 7 до 15 лет с лишением права занимать определенные должности или заниматься определенной деятельностью на срок до 20 лет или без такового и с ограничением свободы на срок до 2 лет либо без такового. Данное деяние относится к числу особо тяжких преступлений.
Санкция части 5 ст. 135 УК РФ носит кумулятивный характер и предусматривает назначение следующих наказаний: лишение свободы на срок от 10 до 15 лет с лишением права занимать определенные должности или заниматься определенной деятельностью на срок до 20 лет. Данное деяние относится к числу особо тяжких преступлений.
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a9e8dce8536aad62aa9_es.json
|
Nació en Isla Trinidad y posteriormente, contando él ocho años, su familia se mudó definitivamente a los Estados Unidos. Creció en el Bronx, en la ciudad de Nueva York, y asistió a la escuela secundaria De Witt Clinton.
Alexander completó su licenciatura en ciencias por el Haverford College en 1993, obtuvo un "master of science" (maestría) en física en 1995, y el mismo título como ingeniero eléctrico en 1996, doctorándose en 2000 por la Universidad de Brown. También fue físico investigador en el Imperial College de Londres, así como en el Centro del Acelerador Lineal de Stanford, en la Universidad de Stanford.
Tras obtener el doctorado, Alexander ocupó distintos puestos universitarios, tanto en la Penn State como en el Haverford College. En 2012 fue coautor de un artículo que reinterpretó la teoría de Horava-Lifshitz. El artículo "Hořava-Lifshitz theory as a fermionic aether in Ashtekar gravity" ("La teoría de Hořava-Lifshitz como un éter fermiónico en la gravedad de Ashtekar"), trataba de demostrar que la teoría HL podría desarrollarse de forma natural. También teorizó que la gravedad HL podría interpretarse como una corriente similar a la del tiempo, es decir, que rellena el espacio-tiempo.
Comenzó su carrera académica como investigador postdoctoral en el Imperial College de Londres (2000-2002) y luego en el SLAC de la Universidad de Stanford y en el Institute for Theoretical Physics (2002-2005). En 2005, se convirtió en profesor asistente de física en la Universidad de Penn State. En 2008, se desempeñó en el Haverford College como profesor asociado de física, lo que lo llevó a ocupar los cargos actuales de Ernest Everett 1907 Associate Professor of Natural Sciences y profesor asociado de Física y Astronomía en el Dartmouth College.
También trabaja como profesor en la Universidad Brown de Providence (Rhode Island), y ha pasado gran parte de su carrera asesorando como "first generation advocate". También defiende a grupos de alumnos históricamente poco representados en las ciencias. Es asimismo miembro del consejo editorial de la revista "Universe".
En diciembre de 2012, fue el coautor del artículo "Gravitational origin of the weak interaction’s chirality" ("Origen gravitacional de la quiralidad de la interacción débil"). Basado en el grupo de Lorentz, este estudio se centró en la unificación de las interacciones electrodébil y gravitacional y la conexión espacio-tiempo. El documento teorizó, de manera similar a Jerzy Plebański y Abhay Ashtekar, que esas interacciones débiles en la mitad quiral de orientación derecha en la conexión espacio-tiempo podrían explicar la interacción débil.
La teoría ideada por Alexander y sus coautores se dividió en dos fases. La primera es una fase simétrica de paridad, similar a los estudios y trabajos de Speziale. La siguiente fase depende de si la paridad se rompe o no. Bajo la ruptura, muestra un fermión de Dirac expresándose como un neutrino quiral.
Casi al mismo tiempo, fue coautor de otro artículo, que se centró en el estudio del tiempo eléctrico en cosmología cuántica. El documento formuló y estudió nuevas posibilidades de comportamiento cuántico del espacio-tiempo.
Ha trabajado principalmente en el desarrollo de la teoría de Einstein del espacio-tiempo curvo, orientándola a la conexión entre las estructuras más pequeñas y más grandes del universo. Siendo un experto en teoría de cuerdas, inventó el modelo de inflación llamado "D-Branes", basado en hipersuperficies de dimensiones superiores dentro de la teoría de cuerdas.
Las ecuaciones de campo de Einstein constituyen su teorema favorito, siendo su última publicación, "El jazz de la física", un reflejo de sus investigaciones y teorías al respecto. Suele recordar en público que en el 10º grado de la escuela de secundaria De Witt Clinton a la que asistía, su héroe en la vida real fue su profesor de física, Daniel Kaplan, quien lo orientó a dicha disciplina cuando hablaba en clase de la velocidad y la fricción. En 2006, el Dr. Alexander fue nombrado uno de los ocho investigadores y exploradores más inquisitivos por "National Geographic".
En febrero de 2013, Alexander publicó un artículo en el New York Times sobre la necesidad de que los académicos de raza negra dirijan sus esfuerzos a difundir la ciencia entre las nuevas generaciones. En el artículo sacó a colación numerosas experiencias suyas personales y educativas.
Alexander ha trabajado como director del Programa "Dartmouth College’s EE Just STEM Scholars", y también se ofreció como voluntario para disertar en público en las escuelas del centro de la ciudad, enseñó matemáticas en las cárceles y supervisa las actividades relevantes para su beca.
Este científico y músico ha sido entrevistado o citado en numerosas publicaciones de todo tipo, como el "Tavis Smiley Show", "Forbes Magazine", "NPR", Brian Lehrer Show, Science Salon/"Skeptic Society", "Downbeat Magazine", y "Mercury News".
Como saxofonista de jazz, Alexander ha sido alumno de músicos como Ornette Coleman y Will Calhoun. Su álbum con el músico Rioux "Here Comes Now", ha sido aclamado por la crítica. Alexander y el bajista Melvin Gibbs formaron un grupo al que llamaron "God Particle" (Partícula divina).
Por otra parte Alexander es autor del libro "The Jazz of Physics" ("El jazz de la física"), en el que analiza con distintos enfoques y desde diversos puntos de vista el vínculo entre la música y la estructura del universo.
En un documental para la serie sobre ciencia "Nova", Alexander pasó revista a su vida como saxofonista de jazz, mientras trabaja como físico durante el día.
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed89eac0fc4d77ba33bd_hy.json
|
Վլադիմիր Լևին ծնվել է հայտնի գիտնականի ընտանիքում, Ստալինյան մրցանակի (1950), պրոֆեսոր, հայրական ընտանիքը եկել է Խերսոնի մարզի Նովոպոլտավկայի գյուղատնտեսական կալանավայրից։
Մայրը՝ Ելենա Կլյաչկոն ռուսական ներգաղթյալների ընտանիքից է, քիմիական ինժեներ։
Վլադիմիր Լևին ավարտել է Մոսկվայի բժշկական ինստիտուտը, որտեղ հոգեբանության ամբիոնում աշխատել է որպես պրակտիկանտ հոգեբույժ, ապա թերապևտ։
Ավելի ուշ նա աշխատել է գիտության և պրակտիկայի հոգեբանության ինստիտուտի հոգեբանության, Ռուսաստանի գիտությունների ակադեմիայի և կրթության ակադեմիայի. ներգրավված խնդիրներին կրթության երեխաների, հոգեթերապիա երեխաների և դեռահասների, հոգեբանական օգնություն ընտանիքներին, հոգեթերապիայի ծայրահեղ պետությունների և անձնական ճգնաժամերի, հոգեբանության, արվեստի, Իսկ 1980-ականներին, նաև զբաղվում է կրթական հոգեբանությամբ։ Երկար տարիներ համագործակցել է ամսագրերում և հրատարակչությունների հետ․ «Ընտանիք և դպրոց»:
Նրա առաջին հրապարակումները տպագրվել են 1980-ականներին «Նոր աշխարհ» և «Կայծ»։ 2000 թ.-ին նա հրատարակեց բանաստեղծությունների մի գիրք «քաշել Անձնագիրը» 2000 թ֊ից հետո, նա հրատարակել է մի գիրք, «The Taming վախի», «Վնասվածքաբանության Սեր», «The մեքենան հաջողություն», «ընտանեկան պատերազմ», «մոտ է մարմնին» (միասին կազմում է այդ գրքի "ABC առողջամտություն»), "The բուժումը ծուլություն", "Որտեղ են ապրել" «Սխալներ առողջության», «Աշխատավարձի-god» (վեպը և բանաստեղծությունների մի հավաքածու), «Lonely միայնակ է» (էսսեներ, բանաստեղծություններ). Նկարազարդումներ մի շարք հրապարակումների պատրաստված են հեղինակի կողմից:
Քանի որ 1974 թ. - ին գրողների միության անդամ էր, 2005 թ.-ից սիրված ռադիոհաղորդման » երաժշտական դեղատան»- հեղինակ և վարող։
Կինը նրա երրորդ ամուսնությունն էր, ունի 7 երեխա։ Որդին՝ Մաքսիմը (5 մարտի 1969 թ.) հոգեբան, Մոսկվայի պետական համալսարանի շրջանավարտ (1993)։ Բժշկական գիտությունների թեկնածու, դոցենտ, Ռուսաստանի ներքին գործերի նախարարության հոգեբանության ակադեմիայի ամբիոնի վարիչ։
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2448e496bfe2763745b2ac_en.json
|
Where sampling is such as to retain knowledge of items that fall outside the required range, without recording the actual values, this is known as censoring, as opposed to the truncation here.
The following discussion is in terms of a random variable having a continuous distribution although the same ideas apply to discrete distributions. Similarly, the discussion assumes that truncation is to a semi-open interval "y" ∈ ("a,b"] but other possibilities can be handled straightforwardly.
Suppose we have a random variable, formula_1 that is distributed according to some probability density function, formula_2, with cumulative distribution function formula_3 both of which have infinite support. Suppose we wish to know the probability density of the random variable after restricting the support to be between two constants so that the support, formula_4. That is to say, suppose we wish to know how formula_1 is distributed given formula_6.
where formula_8 for all formula_9 and formula_10 everywhere else. Notice that formula_11 has the same support as formula_12.
Notice that in fact formula_13 is a density:
Truncated distributions need not have parts removed from the top and bottom. A truncated distribution where just the bottom of the distribution has been removed is as follows:
where formula_8 for all formula_17 and formula_10 everywhere else, and formula_19 is the cumulative distribution function.
A truncated distribution where the top of the distribution has been removed is as follows:
where formula_8 for all formula_22 and formula_10 everywhere else, and formula_19 is the cumulative distribution function.
Suppose we wish to find the expected value of a random variable distributed according to the density formula_2 and a cumulative distribution of formula_3 given that the random variable, formula_1, is greater than some known value formula_28. The expectation of a truncated random variable is thus:
formula_29
where again formula_30 is formula_8 for all formula_32 and formula_10 everywhere else.
Letting formula_34 and formula_35 be the lower and upper limits respectively of support for the original density function formula_36 (which we assume is continuous), properties of formula_37, where formula_38 is some continuous function with a continuous derivative, include:
(i) formula_39
(ii) formula_40
(iii) formula_41
and formula_42
(iv) formula_43
(v) formula_44
Provided that the limits exist, that is: formula_45, formula_46 and formula_47 where formula_48 represents either formula_49 or formula_50.
The truncated normal distribution is an important example.
The Tobit model employs truncated distributions.
Other examples include truncated binomial at x=0 and truncated poisson at x=0.
Suppose we have the following set up: a truncation value, formula_51, is selected at random from a density, formula_52, but this value is not observed. Then a value, formula_53, is selected at random from the truncated distribution, formula_54. Suppose we observe formula_53 and wish to update our belief about the density of formula_51 given the observation.
First, by definition:
Notice that formula_51 must be greater than formula_53, hence when we integrate over formula_51, we set a lower bound of formula_53. The functions formula_63 and formula_19 are the unconditional density and unconditional cumulative distribution function, respectively.
By Bayes' rule,
which expands to
Suppose we know that "t" is uniformly distributed from [0,"T"] and "x"|"t" is distributed uniformly on [0,"t"]. Let "g"("t") and "f"("x"|"t") be the densities that describe "t" and "x" respectively. Suppose we observe a value of "x" and wish to know the distribution of "t" given that value of "x".
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f21267b4fd698b432f96d09_ru.json
|
Официальная валюта Конфедерации доллар конфедерации быстро обесценивалась из-за того, что почти все золото из Конфедеративных Штатов было вывезено в Европу на оплату военных закупок, также региональные власти южных штатов самостоятельно выпускали свои дополнительные валюты, что только усиливало инфляцию. По заказу правительства Конфедерации во Франции компанией «Эмиль Эрлангер» были отпечатаны и выпущены в оборот так называемые «хлопковые облигации», которые были обеспечены главным товаром конфедератов — хлопком.
Облигации обменивались на хлопок по довоенной цене 6 центов за 1 фунт. Несмотря на череду поражений армии Конфедерации, облигации сохраняли высокий курс длительное время: возрастающая потребность экономики в хлопке в период войны привела к его подорожанию. Войска Конфедерации проигрывали битвы, но хлопок дорожал, а за ним дорожали и облигации: с декабря 1863 по сентябрь 1864 их цена увеличилась вдвое. Перед соблазном приобрести постоянно дорожающие облигации не могла устоять даже политическая элита Великобритании, среди покупателей были будущий премьер-министр Уильям Гладстон и главный редактор газеты «TIMES» Джон Делейн.
Правительство Конфедерации обратилось к крупным европейским финансистам Ротшильдам в надежде, что они начнут закупать хлопковые облигации, но Ротшильды не стали инвестировать в них свои деньги. Хлопковых облигаций по всей Европе было продано на сумму около 15 000 000 долларов США.
На хлопковые облигации долгое время не влиял эффект «инфляционного риска», облигации погашались по стабильно высокой цене, в полном объеме и с процентами. Если бы правительству Конфедерации удалось продать облигаций на достаточно крупную суму, это могло бы вызвать значительный интерес к облигациям и их дальнейший рост даже без учета их реального обеспечения, и Конфедерация смогла бы заработать достаточно денег, чтобы нанимать достаточно много волонтеров. <br>
Помешало этим планам то, что для удерживания высокой цены на хлопок, по задумке госсекретаря Конфедерации Джуды Бенджамина, была прекращена поставка хлопка главному покупателю — Великобритании. Хлопок, а за ним и облигации, значительно подорожали, но армия Союза захватила Новый Орлеан 28 апреля 1862 года. Когда главный порт Конфедерации перешел под контроль США, торговля хлопком, который перевозили за океан кораблями, прекратилась. Возобновить торговлю хлопком было уже не возможно без прорыва морской блокады, причем прорывать нужно было два раза — по пути туда и обратно, на что у Конфедерации не было сил. Хлопковые облигации еще удерживали свой стабильный курс некоторое время, а потом начали дешеветь и под конец войны обесценились совсем, что еще сильней повредило и без того слабую экономику Конфедерации..
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a9c8dce8536aad1c775_es.json
|
Aunque la historia digital puede tener un método no es claramente una metodología para la ciencia histórica, antes bien es un complemento de otras formas de historia, “de hecho, su fuerza y rigor metodológico surgen de esta forma ancestral de comprensión humana mientras usa los últimos avances tecnológicos.” Así, la Historia Digital tiene un método propio, pero no es un método historiográfico, sino que, antes bien, se nutre de la metodología de la historia para enlazarla a los servicios de la Web sin afectar los enfoques teóricos o metodológicos de la historia.
La historia digital es un campo que cambia rápidamente. Nuevos métodos y formatos se están desarrollando actualmente. Esto significa que la "historia digital" es un término difícil de definir. Sin embargo, es posible identificar las características generales. La Historia digital representa una democratización de la historia en la que cualquier persona con acceso a Internet puede hacer oír su voz, incluidos los grupos marginados que fueron excluidos a menudo en el "grandes narrativas" de la nación y el imperio. A diferencia de los formatos de los medios de comunicación anteriores, los textos de historia digital tienden a ser no lineales e interactivos, fomentando la participación y compromiso del usuario. La Historia Digital se estudia desde varias perspectivas disciplinarias y en relación a una serie de actividades y temas relacionados entre sí. El campo incluye la discusión de: archivos, bibliotecas, imágenes y enciclopedias; museos y exposiciones virtuales; Lectura identidad digital y la biografía; juegos digitales y los mundos virtuales; las comunidades en línea y redes sociales; Web 2.0; Boggs y e-investigación y la infraestructura cibernética.
Los métodos digitales involucrados en la investigación histórica ofrecen nuevas maneras de registrar, comunicar y preservar documentos, artefactos y en general, conocimiento del pasado. Sin embargo, hay ciertos retos tales como:
Muchos proyectos de historia en línea facilitan conversaciones a larga escala (uno a uno, uno a muchos y muchos a muchos), produciendo nuevas maneras de distribuir "textos", aunque en este caso el término "textos" se refiere en general a los diferentes discursos presentados en forma de hipertexto. En este sentido, se hace necesaria una mayor investigación para comprender el significado de estos textos en los estudios históricos.
En los entornos digitales la narrativa sigue siendo la forma primordial de presentación de la historia, aun cuando existen experimentos que asumen el desafío de la no linealidad y de ampliar los límites convencionales de la narrativa. En este sentido, el historiador Edward Ayers en su ensayo "The Pasts and Futures of Digital History" (Los pasados y futuros de la Historia Digital) dijo: "La historia digital puede ser tanto un catalizador como una herramienta en la creación de un tipo de historia más literaria"
Algunos historiadores comenzaron a usar computadoras para desarrollar nuevos métodos de investigación a mediados de la década del sesenta. El interés reciente en la historia social llevó a estos historiadores a formular y responder varios tipos de preguntas cuantitativas nuevas. Los historiadores buscaban las computadoras primordialmente porque estas les permitían realizar y manejar cálculos de los datos encontrados en los censos, registros electorales, directorios de las ciudades y otros registros de tipo numérico; gracias a lo cual estos historiadores sociales pudieron realizar nuevas generalizaciones relacionadas con las comunidades y las poblaciones. Ya en la década de los años Setenta, los jóvenes historiadores comenzaron a enfocarse en los estudios culturales, aunque los estudios cuantitativos siguieron en auge. Desde entonces, la historia cuantitativa y la cliometría han sido usadas por los historiadores, en especial aquellos enfocados en problemas relacionados con la historia, la economía y la política. En el año de 1986 se funda en Londres la [Association for History and Computing|The Association for History and Computing]], movimiento que generaría algunas de las bases más importantes para el surgimiento de la historia digital en los años Noventa.
Los orígenes de la historia digital estuvieron enmarcados en el Software antes que en las redes en línea. En el año de 1982 la Biblioteca del Congreso de Estados Unidos se embarcó en el "Optical Disk Pilot Project", el cual buscaba trasladar texto e imágenes de sus colecciones a discos láser y CD-ROM. La biblioteca comenzó a ofrecer exhibiciones en línea en 1992, cuando lanzó el servicio de Fotografías Seleccionadas de la Guerra Civil ("Selected Civil War Photographs"). En el año de 1993, Roy Rosenzweig en asocio con Steve Brier y Josh Brown, produjeron el CD-ROM "Who Built America? From the Centennial Exposition of 1876 to the Great War of 1914", diseñado para Apple, Inc, el cual integraba texto, material fílmico y sonoro, mostrado en una interface interactiva que soportaba un texto narrativo. Este proyecto, ganador de varios premios, podría considerarse como uno de los primeros productos de la historia digital más allá de la digitalización y la exhibición de colecciones con soporte original en papel.
Entre los primeros proyectos de historia digital en línea pueden considerarse el Proyecto Patrimonio ("The Heritage Project") de la Universidad de Kansas y el Index de Historia Universal y el Catálogo Central de Historia del historiador medievalista Dr. Lynn Nelson. Otro proyecto fue el The Valley of the Shadow, concebido en 1991 por el actual Presidente de la Universidad de Richmond Edward L. Ayers, quien estaba entonces asociado a la Universidad de Virginia. El Institute for Advanced Technology in the Humanities (IATH) de la Universidad de Virginia adoptó el "Valley Project" y lo patrocinó junto con IBM para coleccionar y transcribir fuentes históricas a archivos digitales. El proyecto coleccionó datos relacionados con el Condado de Augusta en Virginia y el Condado Franklin en Pennsylvania durante la Guerra Civil Estadounidense. En 1996, William G. Thomas III se unió con Ayers en el "Valley Project"; juntos produjeron un artículo en línea titulado ""The Differences Slavery Made: A Close Analysis of Two American Communities"," (Las diferencias que produce la esclavitud: un análisis pormenorizado de dos comunidades estadounidenses) que también fue publicado en la revista "American Historical Review" en el año 2003 . El "Valley Project" fue acompañado también por un CD-ROM, publicado por W. W. Norton and Company en el año 2000.
Rosenzweig, quien murió el 11 de octubre de 2007, fundó el Centro para la Historia y los Nuevos Medios (CHNM) de la Universidad George Mason en 1994. Hoy, dicho Centro cuenta con una variedad de herramientas digitales disponibles para los historiadores, entre las que destacan Zotero y Omeka. En 1997, Ayers y Thomas usaron el término "historia digital" cuando propusieron y crearon el Centro para la Historia Digital de Virginia (VCDH) en la Universidad de Virginia, el cual se constituyó como el primer centro dedicado en su exclusividad a la historia. Otras instituciones que promueven la historia digital incluyen al "Center for Humane, Arts, Letters, and Sciences Online" (MATRIX) de la Universidad Estatal de Michigan, el Instituto para la Tecnología en las Humanidades de Maryland, el Centro para la Investigación Digital en las Humanidades de la Universidad de Nebraska. En 2004, la Universidad de Emory lanzó "Southern Spaces", una "publicación digital arbitrada y foro escolar" en la cual se examina la historia del Sur de Estados Unidos.
Aunque la historia digital se tiende a considerar como un campo independiente, este se haya estrechamente relacionado con la Historia Pública. Según la Federación Internacional de Historia Pública, las herramientas digitales se han vuelto esenciales para los historiadores dedicados a la preservación, exhibición, discusión y debate histórico. Muchas de las actividades que se realizan en la historia pública se realizan a través de la web, por ejemplo los blogs y los foros de discusión virtuales han expandido las posibilidades de creación colectiva de narrativas históricas así como de comunicar el pasado a audiencias más amplias, logrando en teoría un mayor impacto que al realizar dichas actividades en ambientes cerrados como bibliotecas, archivos y museos. Sin embargo, las expectativas no siempre corresponden a las actividades, y existen dificultades en los criterios de medición de tráfico e interacción de los visitantes en los proyectos en línea.
El movimiento de la "historia digital" está dirigido primordialmente desde Estados Unidos, aunque esto no implica que se limite
solamente a este país. Los esfuerzos relacionados con este campo son producto de esfuerzos individuales antes que iniciativas institucionales como el caso del CHNM.
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f21267d4fd698b432fc6068_ru.json
|
О происхождении деревни Ибреси говорится, будто сюда переселились четыре семьи из деревни Кукшум (близ Чебоксар). Одним из переселенцев был некто Ибресь.
Главой второй семьи являлся Султан, третьей — вдова старуха Уль с двумя сыновьями, четвертой — Савкан. У Ветлового оврага (Йамра çырми) поселился Султан, у Погребного оврага — Савкан. На месте современной деревни расположился сам Ибресь. Впоследствии более многочисленным стал род Ибреся. У него был сын Икунтей. От Икунтея родился Имэлле, который после крещения был наречен Емельяном. Можно предположить, что внук Ибреся крестился в 1741 г., когда в Хомбусь-Батыреве была открыта церковь. Если допустить, что Емельян моложе своего деда на 50 лет, можно думать, что селение Ибреси возникло в конце XVII в. (1741—50=1691 год). Таким образом, со времени основания селения Ибреси прошло 300 и более лет.
Согласно другой легенде, записанной В. Пегашкиным со слов старожилов села Ибреси К. Филиппова и Н. Салимова, основателями д. Ибреси были три семьи, переехавшие сюда из северо-восточных районов. Они расположились в разных местах: одна — у ключа притока Черной речки, в районе бывшей водокачки, вторая — у Ветлового оврага, третья — у оврага, где сейчас проходит улица Полевая. Как и всех переселенцев, их привлекали свободные земли. Со временем все три семьи поселились вместе у истока реки Ибреси (ныне в этом местечке, что на улице Ленина, находится Озеро Василия). Позднее на постоянное место жительства сюда стали прибывать чуваши из других местностей.
Согласно истории, рассказанной местным старожилом Кабашовым, основателями селений Хомбусь-Батырево, Ибреси, Чувашские Тимяши, Кукшум, Ширтаны были беглецы Паттар (Батырь), Киреметь, Султан, Савган и вдова Уль. Они пришли сюда с Волги. Имена этих людей сохранились в названиях оврагов. Старик Кабаш знал песню Камая (Камай кёвви). Киреметь селения Ибреси находилась при овраге Стемес сырми.
Однако поселение крестьян существовало в том же месте еще с XVII века.
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2126794fd698b432f48b4a_ru.json
|
Павел Ткаченко родился 7 апреля 1901 года на станции Новосавицкой Херсонской губернии (ныне Слободзейский район Приднестровья) в семье железнодорожного служащего Якова Антипова. Мать — Смарагда Димитриевна Антипова, греческо-сербского происхождения из города Рени. Революционную деятельность начал в 1915 году в Бендерах, где жил с родителями с однолетнего возраста. C 1916 года учился в университете в Петрограде, где также участвовал в революционном движении. Ещё в августе 1917 года вступил в Красную гвардию. С 1918 года — член РКП(б). В октябре 1919 года был избран членом Бессарабского подпольного обкома РКП(б), а в 1920 году его секретарём. По инициативе Ткаченко и под его руководством в Кишинёве были созданы подпольные типографии. Он был редактором газет «Бессарабский коммунист» и «Болшевикул басарабян». Участвовал в создании комсомольской организации и революционных профсоюзов Бессарабии, в организации многих рабочих политических выступлений против румынского режима.
Вместе с Самуилом Бубновским был обвиняемым в ходе «Процесса 270-ти». Против процесса в мировой прессе поднялась волна протеста. Видный деятель румынского рабочего движения Александру Доброджану-Геря писал в газете «Сочиализмул» о несостоятельности обвинений, предъявленных Павлу Ткаченко и Самуилу Бубновскому: «…Сегодня можно уже говорить об окончании чудовищного процесса, состряпанного из десятков дел путём насилия над любыми правовыми нормами и разумом, — процесса, который ни на минуту не переставал быть чудовищным…». Румынским властям под давлением общественности пришлось освободить большинство обвиняемых, однако Бубновский и Ткаченко были осуждены, но через некоторое время им удалось бежать из-под стражи. Ткаченко был заочно приговорён к смертной казни.
В марте 1921 года участвовал в подготовке и проведении Ясской конференции большевистской организации Бессарабии, коммунистических групп «Старого королевства», Трансильвании, Добруджи, Буковины и Баната, на которой избран членом временного ЦК Коммунистической партии Румынии.
В начале 1924 года вместе с Григорием Котовским, Самуилом Бубновским и другими коммунистами подписал письмо-ходатайство от имени народных масс в ЦК РКП(б) о создании МАССР. На третьем съезде КПР, состоявшемся в августе 1924 года в Вене, был избран членом ЦК КПР. После съезда Ткаченко вернулся в Румынию, где работал в Политбюро ЦК КПР.
15 августа 1926 года Павел Ткаченко был арестован в Бухаресте, подвергнут жестоким пыткам, затем перевезён в Кишинёв и расстрелян в районе Вистерничен.
В 1958 году именем Ткаченко была названа бывшая улица Свечная в Кишинёве и кинотеатр. На пересечении улицы Ткаченко с проспектом Ленина (ныне бульвар Штефана чел Маре) перед гостиницей «Интурист» в честь основанной Ткаченко подпольной большевистской типографии был установлен мемориальный знак с его барельефным портретом. После распада СССР улица Ткаченко была переименована в улицу Чуфля.
Именем Ткаченко названа улица в Луганске.
Имя Павла Ткаченко носит одна из центральных улиц и Дворец культуры в Бендерах.
9 апреля 1961 года в городе Бендеры был открыт памятник Павлу Ткаченко в честь 60-летия со дня рождения видного деятеля подпольного коммунистического движения Бессарабии и Румынии, активного участника Бендерского вооружённого восстания.
Сооружён на средства, собранные комсомольцами и молодёжью города Бендеры и прилегающих районов. До 1972 года размещался на привокзальной площади, затем был перенесён на площадь перед Дворцом культуры им. Павла Ткаченко.
За скульптурный портрет П. Д. Ткаченко И. Д. Китман был удостоен Премии комсомола Молдавии имени Бориса Главана за 1968 год.
В Тирасполе был установлен бюст известного борца против оккупации Бессарабии.
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed89eac0fc4d77bbd946_hy.json
|
Հայաստանի քարանձավների շարքում ամենահայտնին Արենիի քարանձավն է, որտեղ հայտնաբերվել է աշխարհի ամենահին կոշիկը (5 500 տարեկան)։ Այն հայտնի է նաև նրանով, որ այդտեղ գինի են պատրաստել դեռ մեր թվարկությունից 4000 տարի առաջ։
Հայաստանի ամենահայտնի քարանձավների ցուցակը
1. Մոզրովի Վայոց ձոր
2. Մագիլի Վայոց ձոր
3. Արջերի Վայոց ձոր
4. Թռչնի Վայոց ձոր
5. Կանաչ Տավուշ
6. Կարմիր Վայոց ձոր
7. Լաստիվերի Տավուշ
8. Յոթ հորերիԱրագածոտն
9. Դավրիժեցու Կոտայք
10. Անահիտ Վայոց ձոր
11. Գետնազաղա Լոռի
12. Մյարոզի Վայոց ձոր
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2126774fd698b432efcfd1_ru.json
|
Перед медальной гонкой на победу претендовали сразу 6 спортсменок. Первое место с 55 очками делили итальянка Флавия Тартальини и россиянка Стефания Елфутина. В 5 баллах от них находились сразу три спортсменки: француженка Шарлин Пикон, китаянка Чэнь Пэйна и израильская яхтсменка Мааян Давидович. Ещё на один балл больше было у Марины Алабау. Поскольку в медальной гонке очки удваивались, то для победы в Олимпийских играх спортсменкам, делившим 3-е место, достаточно было опередить на финише своих прямых конкуренток и на 3 позиции итальянскую и российскую спортсменку. В итоге медальную гонку выиграла Лилиан де Гёс из Нидерландов, которой благодаря этой победе смогла подняться только на 4-е место.
Обладательницей золота Олимпийских игр 2016 года стала чемпионка мира 2014 года Шарлин Пикон, выигравшая по ходу соревнований всего 2 гонки из 12. Однако на финише заключительной гонки она заняла второе место, опередив, занявшую третье место Чэнь Пэйна. Тартальини же провалила медальную гонку, придя к финишу лишь 8-й, благодаря чему бронзовая медаль досталась многократной победительнице юниорских и молодёжных чемпионатов мира и Европы россиянке Стефании Елфутиной, которая завершила её на 7-м месте. Для России эта медаль в парусном спорте стала второй в истории. В 1996 году российский экипаж стал серебряным призёром в классе «Солинг».
Время местное (UTC−3)
Основные соревнования по парусному спорту в классе RS:X состояли из 12 гонок. В каждой гонке спортсменки стартовали одновременно. Победителем каждой из гонок становилась спортсменка, первой пересекшая финишную черту. 10 лучших спортсменок по результатам 12 гонок попадали в медальную гонку, удвоенные результаты которой также шли в общий зачёт. При итоговом подсчёте очков не учитывался худший результат, показанный спортсменом в одной из гонок, без учёта медальной. Яхтсменка, набравшая наименьшее количество очков, становилась олимпийским чемпионом.
Количество очков, идущих в общий зачёт, соответствовало занятому яхтсменкой месту. В случае если участник соревнований по каким-либо причинам не смог завершить гонку ему начислялось 27 очков.
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a9e8dce8536aad52792_es.json
|
El instituto conserva las principales colecciones botánicas creadas en Castilla-La Mancha. En la actualidad, las colecciones comprenden más de 15000 ejemplares de herbario. Estas colecciones están abiertas a la consulta de todos los investigadores. También dispone de laboratorios dedicados a la conservación de las especies autóctonas, banco de germoplasma, ecología, micología, etc.
El Instituto Botánico desarrolla una amplia labor de investigación científica en el campo de la botánica y materias relacionadas. El trabajo del instituto de investigación se divide en cuatro secciones: dos de ellas están orientadas al campo de la botánica (colecciones vegetales, banco de germoplasma y herbarios); una a la incidencia medioambiental de las colecciones vegetales y otra a la caracterización y mejora del material vegetal. En esta última sección se hace hincapié en los materiales vivos que tienen capacidad de adaptación en situaciones negativas.
El instituto destaca por la elaboración de un herbario regional con un catálogo de las especies propias de Castilla-La Mancha para su investigación y conservación, así como por los estudios taxonómicos orientados hacia el esclarecimiento de las relaciones de parentesco entre los diferentes grupos de plantas.
La conservación, manejo y propagación de material vegetal (determinación de viabilidad, requisitos de germinación y eliminación de latencia), la biología reproductiva y las técnicas de cultivo “in vitro”, son otras de las líneas de investigación en las que trabajan los investigadores de este centro, además del desarrollo de aspectos propios de la etnobotánica para conocer las relaciones planta-hombre e interpretar el significado cultural de las mismas.
El centro cuenta con indicadores de investigación como los estudios de adaptación de material vegetal a determinadas zonas, de caracterización o de identificación de las características propias de ese material. Para ello, dispone de técnicas de biología molecular e identificación a través de ADN para la investigación en caracterización de material vegetal.
El Instituto Botánico cuenta con un banco de germoplasma, que comenzó su andadura en el año 2007, diseñado para conservar semillas de tipo ortodoxo (admiten desecación hasta el 4-5% de humedad y temperaturas bajas de -10ºC) pertenecientes a especies de la flora amenazada regional castellano-manchega, así como de otras especies. En enero de 2014, el número de accesiones conservadas ascendía a 872, de las que 830 corresponden a material recogido en estado silvestre y 42 a material cultivado en el Jardín Botánico de Castilla-La Mancha.
El Instituto Botánico se encuentra situado dentro del Jardín Botánico de Castilla-La Mancha, en la ciudad de Albacete. Cuenta con dos edificios anexos: uno de investigación, con laboratorios, donde se encuentra su sede, y otro de servicios, para conferencias, congresos y exposiciones, con salón de actos.
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.