_id
stringlengths 32
32
| text
stringlengths 500
331k
| lang
stringclasses 4
values | xml
stringclasses 1
value |
|---|---|---|---|
5f204a9d8dce8536aad3b86d_es.json
|
Existen numerosas actividades industriales (industrias químicas, vertederos, depuradoras de aguas residuales, industrias alimentarias, ganaderas, etc.) que emiten una serie de sustancias olorosas que generan molestias en el entorno, llegando a afectar a la calidad de vida de las personas y animales del medio, por lo que pueden ser considerados como una forma de contaminación ambiental.
Debido al componente subjetivo de los olores, a la dificultad de discernir entre los olores “agradables” y los “desagradables”, es difícil determinar cuándo se traspasa el umbral de lo tolerable y en qué punto se sitúa lo jurídicamente permisible a la hora de establecer unos máximos de tolerancia, en ese sentido, la olfatometría se presenta como una herramienta muy eficaz para el estudio y control de olores. Aunque todavía no se ha desarrollado ninguna legislación nacional que regule el problema de los malos olores, la entrada en vigor Norma UNE-EN 13725 "Calidad del aire". "Determinación de la concentración de olor por olfatometría dinámica", en febrero de 2004, permite abordar de forma objetiva el problema de la contaminación ambiental por olores fétidos, que son los que se encargan de transmitir por medio de la fosa nasal malos gustos.
Una mezcla compleja de gases es muy difícil de caracterizar mediante técnicas analíticas. Efectos en la mezcla de compuestos químicos como sinergias, antagonismos, etc., hace que la reproducción de un olor a partir de una mezcla compleja de gases sea una labor muy complicada. Además es necesario el uso de múltiples técnicas analíticas y distintos soportes de toma de muestra para llegar a detectar todos los compuestos químicos que forman un gas. Herramientas como el índice de olor ayudan a caracterizar un olor de una manera más o menos aproximada.
Otra forma de caracterizar los olores usada muy comúnmente es la asociación de descriptores. Esta metodología puede ser útil para caracterizar olores muy diferentes. Por ejemplo olor "floral" o "a medicina" o "a tierra mojada". Diferenciar estos olores es relativamente fácil para una gran parte de la población y pueden servir para caracterizar a ciertos olores, aunque no es una herramienta válida cuando el carácter de los olores es muy próximo entre ellos.
La incorrectamente denominada nariz electrónica es en realidad un instrumento de medida que consta de un grupo de sensores y un software de interpretación de señales. Las narices electrónicas no huelen, de ahí que sea incorrecto denominarlas "narices". Estos instrumentos identifican "señales" que después un operario o software identifica con "olores". Es necesario por tanto una validación de las señales mediante la olfatometría clásica.
Dado que, como se ha comentado anteriormente, ni mediante técnicas analíticas complejas es posible la caracterización completa de un gas, mucho menos será posible la determinación de un olor mediante sensores semiconductores de óxidos de metal (SOM),de células electroquímicas (CE), de microbalance de cuarzo (MBC), de superficie de onda acústica (SOA), de polímeros conductores (PC) o de fibra óptica (FO).
No obstante, las narices electrónicas podrían demostrar una cierta utilidad en determinados procesos industriales para la monitorización de gases. Existe numerosa bibliografía al respecto, la mayoría de ésta realizada por los fabricantes de estos dispositivos electrónicos, en la que se indica que existe una fuerte correlación entre la señal de estos instrumentos y la identificación de aparición de quejas/reclamos en la población. No se han publicado estudios que demuestren si la correlación entre quejas/reclamos y la detección de la señal es estadísticamente significante. A la fecha actual, no se han publicado tampoco resultados sobre ensayos que permitan identificar la precisión y exactitud de dichos instrumentos.
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed89eac0fc4d77bb5fa7_hy.json
|
Երևանի նշանավոր Տեր-Ավետիքյանների տոհմից դեղագետ Տիգրան Տեր-Ավետիքյանի դուստրն է և ՀԽՍՀ արվեստի վաստակավոր գործիչ Կոստանդին Հովհաննիսյանի կինը:
Աննա Տեր-Ավետիքյանն ու Կոստանդին Հովհաննիսյանն ունեցել են 3 զավակ՝ Եվգենիան, Արան ու Աշոտը։
Աննա Տեր-Ավետիքյանի նախագծերով Երևանում կառուցվել է շուրջ 40 շենք՝ բնակելի տներ (1947 թվական, 1948 թվական), հասարակական շենքեր (1953) և դպրոցներ։
Աննա Տեր-Ավետիքյանը հին երևանցիների հայտնի տոհմից է, որի շնորհիվ ստեղծվել են պատմամշակութային արժեք ունեցող շենքերից շատերը՝ Ֆիլհարմոնիայի փոքր դահլիճը, ԵՊՀ հին շենքը, Աբովյան փողոցում գտնվող առաջին հիվանդանոցը։ Տեր-Ավետիքյանների ջանքերով իրականացվել է նաև Կրբուլաղի աղբյուրներից եկող ջրամատակարարման առաջին ցանցը Երևանում, ինչը երևանցիներին մաքուր խմելու ջուր ունենալու հնարավորություն տվեց:
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2448ee96bfe2763759ed00_en.json
|
Elisabeth Heyward was born on October 8, 1919, in St. Petersburg, Russia. After the Russian Revolution – a year after her birth – Heyward's family left St. Petersburg. In 1920, she was among a mass of Russian migrants diverging into Berlin. Four years later, Heyward's family left Germany to settle in Paris, France. A few years after World War I – at the age of five – Heyward had the overwhelming task of attending a school in Paris without, at first, having any knowledge of French. At home, Heyward spoke Russian with her parents although they were fluent in German as an outcome of having resided in Berlin for four years.
With the most of Elisabeth's upbringing being in France, Heyward's education was almost exclusively French, and she later attended an institution that offered advanced studies in trade and commerce. Although they had stated that the milieu of her education had been male-dominated, Heyward finished her schooling with excellent accomplishment and had become fluent in English, winning first prize, in fact, during an English-language competition. At that time, however, the French government failed to recognize this notable linguistic accomplishment as Heyward had not yet earned French citizenship.
After World War II, Heyward was able to demonstrate her incredible talent as a polyglot while working at the "France Presse" news agency. Heyward's experience at "France Presse" eventually led to her interpreting career, first during the Nuremberg Trials and then for the United Nations in New York.
At the United Nations headquarters in New York, Heyward joined the French Section of the Interpretation Service, working from English and Russian. She later occupied the post of Head of the French Section until her retirement in 1981. After officially leaving the U.N. as a permanent staff member, Heyward continued working as a freelance interpreter until April 17, 2004.
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a8e8dce8536aac1ceec_es.json
|
La introducción del punto medio (también llamado "punto alzado") fue prescrita, a propuesta de Antoni Maria Alcover, por la regla número 7 de las "Normes ortogràfiques" de 1913 aprobadas por el Institut d'Estudis Catalans. Tenía cierta extensión de uso a comienzos del siglo XX y, en Baleares, ya en el siglo XIX. Su finalidad es diferenciar este grupo de letras respecto del dígrafo ⟨ll⟩, que representa el fonema lateral palatal /ʎ/. Aunque a veces el signo ⟨⟩ ha sido calificado de dígrafo, en puridad no lo es, ya que este grupo de letras no representa un solo fonema, sino dos fonemas heterosilábicos (si bien iguales). De aquí que el esbozo de la nueva gramática normativa del IEC diga que es un «grupo de letras modificado» y no lo incluya en la lista de dígrafos del catalán.
El signo ⟨⟩ se aplica, sobre todo, en aquellos cultismos procedentes del latín o del griego que ya tenían doble ele (por ejemplo: ), y también en el sufijo diminutivo (y variantes). Ahora bien, en catalán, el sonido de la ele geminada o prolongada no es exclusivo de este signo, sino que también se encuentra en palabras patrimoniales con ⟨tl⟩, como ,
p, etc.
Su pronunciación se ha relajado mucho y se han castellanizado las palabras en las que se utilizaba, a excepción del balear, donde es fuerte y característico, y donde se denomina al hecho de dejar de pronunciarlo. Las "Normas del Puig" rechazan el signo ⟨⟩, si bien no es cierto que en el valenciano no se pronuncie la ele doble o, al menos, no en menor medida que en el catalán oriental central.
La escritura correcta de la ele geminada exige el uso del punto medio (·) entre las dos eles, que está incluido en el teclado español en la tecla del . Las escrituras ⟨l.l⟩ o ⟨l-l⟩ se consideran incorrectas. En informática, podría utilizarse el carácter unicode Ŀ (U+013F representado codice_1 en HTML) para la mayúscula y ŀ (U+0140 representado codice_2 en HTML) para la minúscula; aun así, la dificultad de usar estos caracteres hace que sea preferible el uso del carácter · (U+00B7 representado codice_3 o codice_4 en HTML) entre dos eles. En cambio, se considera incorrecto el uso del carácter • (U+2022 codice_5 o codice_6 en HTML), ya que se considera poco estético y está reservado a la función de separador de listas.
Según la normativa ortográfica, en caso de haberse de dividir una palabra en dos líneas diferentes, el guion se coloca en sustitución del punto.
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed88eac0fc4d77b9a35e_hy.json
|
Սպառողների իրավունքների օրը հարմարեցված է 1962 թվականին ԱՄՆ Կոնգրեսում տեղի ունեցած Ջոն Քենեդու ելույթի օրվան:
Ամենաբարձր մակարդակով սահմանվել է "սպառող" հասկացությունը: Ջոն Քենեդին սպառողների չորս հիմնարար իրավունք է առանձնացրել.
Ավելի ուշ նրանք բազմաթիվ երկրներում հիմք են դրել սպառողների իրավունքների պաշտպանության մասին օրենքը, այդ թվում` Հայաստանի Հանրապետությունում:
1960 թվականին հիմնադրվել է «Consumers International (CI)» շահույթ չհետապնդող ընկերությունը` Սպառողների համաշխարհային կազմակերպությունը: Կազմակերպությունն աշխատում է ավելի քան 50 տարի: Միավորում է ավելի քան յոթանասուն զարգացած ժողովրդավարական պետություններից սպառողների իրավունքների պաշտպանության շուրջ երկու հարյուր հասարակական և պետական կազմակերպություն:
«Consumers International»-ի սկզբունքներն են.
«Consumers International»-ը պաշտպանում է սպառողների իրավունքները ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ում և ՄԱԿ-ում, տրամադրում կրթական և իրավական օգնություն:
1985 թվականի ապրիլի 9-ին ՄԱԿ-ի Գլխավոր ասամբլեան ամրագրել է սպառողների իրավունքների պաշտպանության ուղեցույցները: Այսուհետ սպառողների իրավունքները իրավաբանորեն ճանաչված են։
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2448ec96bfe27637573c3f_en.json
|
He was born on 29 March 1947 in Budapest, Hungary. He took M.A. degree at the Eötvös Loránd University, Faculty of Arts in English studies in Budapest in 1970.
He started his academic career at the Department of English Studies at the Attila József University (JATE), Szeged and he became an educator and a research fellow in 1971.
He received his dr. univ. ("doctor universitatis") degree in 1974.
He took candidate (C.Sc.) of Linguistics degree in 1980.
In 1982 he was appointed to an associate professor (docent, reader) .
He was appointed to the head of the department, and he acted as the chairman from 1985 until 1986.
He was awarded Doctor of Science (D.Sc.) degree in Linguistics in 1992.
In 1993 he received the title of university (full) professor.
From 1997 until 2000 he was the Vice-Rector for Science, Research Development and Grants, JATE.
From 1993 until 2000 he acted as a subprogram leader of Theoretical linguistics in the Graduate School in Linguistics at the JATE
In 2000 the universities and colleges in Szeged were integrated into the University of Szeged.
From 2000 until 2017 he was the chairman of the united Graduate School in Linguistics and he was a member of the Council of the Graduate School in Linguistics and a VIP member of the doctoral school.at the University of Szeged.
From 2002 to 2017 he managed the Research Institute for Linguistics, Hungarian Academy of Sciences (HAS) as its director until his retirement.
He was elected to corresponding membership of the HAS in 2016.
In 2017 the honorific title of professor emeritus was conferred upon him.
He is a notable and respected scientist both in Hungary and around the world and developed significant research and professional relationships.
István Kenesei lectured as a visiting professor at several universities of the world: University of Delaware in Newark, Delaware, Ca' Foscari University of Venice in Italy and Utrecht University in Netherlands.
His working papers were issued in both national and international prestigious professional research scientific journals, and 156 books and scientific articles were published.
His main fields of interest are in the generative grammar and theoretical linguistics with special respect to the foundational problems of syntax, semantics and morphology. Within the framework generative grammar of linguistics he revealed the relationship between the cognitive and the syntactic factors of linguistic theorizing.
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f21267d4fd698b432fcbf99_ru.json
|
Борис Исаакович Шпигель родился 18 февраля 1953 года в городе Хмельницкий на Украине. В семье родителей Б. И. Шпигеля придерживались еврейских традиций, отмечались религиозные праздники.
После техникума служил в армии. Службу проходил во Львове, во внутренних войсках. После окончания института получил офицерское звание.
В 1980 году окончил исторический факультет Каменец-Подольского пединститута имени В. П. Затонского — филиал Киевского государственного университета имени Тараса Шевченко.
В 2003 году Шпигель окончил Академию внешней торговли и в 2005 году защитил диссертацию на звание кандидата экономических наук, тема диссертации «Проблемы и перспективы развития энергетического экспорта из России».В своей диссертации Борис Шпигель рассматривал мировой рынок энергоресурсов, роль России на этом рынке и проблемы развития российского экспорта энергоносителей
В 2012 году окончил Российский новый университет.
Имеет также научные звания:
За достигнутые трудовые успехи и многолетнюю добросовестную работу награждён почётной грамотой Президента Российской Федерации (2012).
Работал заместителем директора Всероссийского научно-исследовательского института сельскохозяйственной биотехнологии (ВНИИСБ), возглавляет с 1990 года фармацевтическую компанию «Биотэк».
В возрасте 19 лет Б. И. Шпигель вступил в КПСС, работал секретарём горкома комсомола в Хмельницком.
Является представителем в Совете Федерации Федерального Собрания Российской Федерации от правительства Пензенской области. Один из многих российских парламентариев еврейского происхождения. В отличие от других подчёркивает свою приверженность иудаизму и еврейству. Сторонник развития двухсторонних отношений между Россией и Израилем, возглавляет в Совете Федерации группу по сотрудничеству с Кнессетом государства Израиля. Неоднократно встречался с руководством Израиля, в том числе с Президентом Шимоном Пересом, премьер-министром Биньямином Нетаньяху, лидером оппозиции Ципи Ливни, спикером Кнессета Реувеном Ривлиным и другими. В июле 2008 года способствовал закрытию сайта боевого крыла исламистской организации ХАМАС, размещённого на одном из российских серверов. В октябре 2009 года подвергся скоординированной информационной атаке со стороны русскоязычных исламистских сайтов за резкую критику т. н. «отчёта Голдстоуна» и высказанную поддержку Израиля.
До 2005 года Б. И. Шпигель был президентом организации КЕРООР (Конгресс еврейских религиозных общин и организаций России). 5 ноября 2007 года Шпигель был избран президентом Всемирного конгресса русскоязычного еврейства (ВКРЕ).
Председатель президиума Международного правозащитного движения «Мир без нацизма».
В марте 2013 года, в связи с избранием президентом международной правозащитной организации «Мир без нацизма», подал заявление о снятии досрочно полномочий Члена Совета Федерации. 27 марта 2013 года, заявление было удовлетворено.
Дочь — Светлана, имеет сына Бронислава от первого брака с певцом Николаем Басковым.
Борис Шпигель был продюсером Баскова, своего бывшего зятя, с которым впоследствии поссорился.
Второй бывший зять — директор ДП «Нафтогазмережи» Украины Вячеслав Соболев.
Внуки — Бронислав, Давид и Ниночка.
Согласно декларации за 2009 год, доход Шпигеля составил 1,9 млн руб, доход его супруги за этот период превысил 100 миллионов рублей.
В рейтингах журнала Форбс занимает 60-е место в рейтинге доходов чиновников и 43-е место в рейтинге доходов семей чиновников, депутатов, сенаторов и руководителей госкорпораций с доходом семьи 127,71 млн рублей.
По информации газеты «Ведомости», в Италии и Израиле Шпигелю принадлежит недвижимое имущество общей площадью 1521 м².
В январе 2011 года из сейфа в номере, который снимал Борис Шпигель в отеле Herods, было украдено около миллиона шекелей и часы стоимостью около 300 тысяч шекелей. По информации издания, эти деньги хранились для оплаты дорогостоящего отдыха.
В январе 2013 года в блоге Кристины Потупчик появился скан документа (ранее замеченный в иных местах), якобы являющегося копией приговора, вынесенного в 1982 году Шпигелю по ст. 120 УК РСФСР («» в отношении несовершеннолетних). Публикация была подхвачена рядом блогов и даже некоторыми СМИ. Вскоре, однако, в других блогах указали на обстоятельства, указывающие на недостоверность документа: в числе заседателей указаны лица со странными фамилиями, не значащиеся ни в каких реестрах, приговор составлен со множеством юридических нарушений, сведений о содержании Бориса Шпигеля под стражей нигде не сохранилось. Эксперт Института стратегических исследований отметил возможную связь появления данного материала с годовщиной памяти Анастасии Бабуровой и Станислава Маркелова (19 января), в преддверии которой противодействующие антифашистам силы решили провести такую акцию. Молодёжный союз юристов России призвал блогеров объединить усилия, чтобы ограничить объёмы клеветы и фальшивок в блогосфере; как примеры клеветы приводились данное сообщение о Шпигеле и похожий вброс о Екатерине Лаховой. При этом отмечалось, что авторы данных фальшивок вряд ли понесут ответственность по ст. 128 УК РФ, которая при этом пугает некоторых более добросовестных публикаторов; сообществу блогеров предлагалось провести «субботник» по очистке своей ленты от непроверенных перепостов.
В декабре 2013 года, автор и ведущий телевизионной программы «Момент Истины» Андрей Караулов обвинил известного фармацевтического магната Бориса Шпигеля в организации поддельных писем за его подписью, с опровержением изложенного автором и ведущим программы «Момент Истины».
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed89eac0fc4d77b9fa66_hy.json
|
Հնում տարածքը գտնվել է Մեծ Հայքի Այրարատ նահանգի Կոտայք, ապա՝ Երևանի նահանգի համանուն գավառներում, իսկ խորհրդային տարիներին մի որոշ ժամանակ համարվել է գյուղ Շահումյանի շրջանում։
Հ. Ղևոնդ Ալիշանի բնորոշմամբ՝ Նորագավիթը գտնվել է Նախիջևան տանող արքունի պողոտայի վրա, հայտնի է եղել իբրև այգեվետ ու բարեբեր գյուղ, որն ուներ ավելի քան 100 տուն բնակիչ, իսկ 1873 թվականին տվյալներով՝ 88 տուն և 400 բնակիչ։ Պատահական չէ, որ դեռևս 15-րդ դարում Գրիգոր Ժ Ջալալբեկյանց (Մակվեցի, 1443–1465) կաթողիկոսն Ամիր Ռուստամից իբրև Մայր Աթոռին մլքատու գյուղ գնում է նաև Նորագավիթը։ Սիմեոն Ա Երևանցի (1763–1780) կաթողիկոսը գրում է, որ Գրիգոր Մակվեցին 90.000 դինարով գնում է Մայր Աթոռին կից Վաղարշապատ գյուղը, որի հետ նաև՝ «...զԱշտարակ, զԲաթռինչ, զՆորագաւիթ, զԱղունատուն, զՔիրաշլու, զՄուղնի։ Եւ եօթնից գեղօրէիցս գրելոցս այսոցիկ զղաբալայ մի մեծ և կոնդակաձեւ գրէ...»։
Բնակավայրը հարուստ է պատմական հուշարձաններով։ Այստեղ են գտնվել Ս. Գևորգ, Ս. Գրիգոր Լուսավորիչ, Ս. Կիրակի, Ս. Սարգիս, Ս. Աստվածածին, Ս. Կարապետ, Ս. Նահատակ և Ծիրանավոր եկեղեցիները, որոնցից մի քանիսն այսօր կանգուն ու կիսավեր են, իսկ մյուսների տեղն անհայտ է։ Նման թվաքանակը վկայում է, որ բնակավայրը մեծ ու մարդաշատ է եղել, ինչով էլ պայմանավորված՝ այն հաճախ իբրև գյուղաքաղաք է հիշատակվել։ Այդ է փաստում Մաշտոցյան Մատենադարանի՝ գրչությունը 1687 թվականին Էջմիածնում սկսած և 1689 թվականին Նորագավիթում ավարտած թիվ 1512 «Յայսմաւուրք»-ի ծավալուն հետևյալ հիշատակարանը.
Հիշատակարանն աղբյուրագիտական մեծ արժեք ունի հատկապես եկեղեցիների անունները թվարկելու առումով։ Նորագավիթ գյուղաքաղաքը, նաև իր գրչության դպրոցն է ունեցել՝ կապված Մայր Աթոռի հետ։ Ս. Էջմիածնում գրչությունն սկսած և Նորագավիթում ավարտած ձեռագրերից է նաև 1686 թվականին գրված Մատենադարանի թիվ 435 «Ժամագիրք Ատենի»-ն.
Ի դեպ, այս և նախորդ ձեռագրի գրիչը միևնույն անձն է՝ Գրիգոր Երևանցին։
Նորագավիթի գրչության դպրոցում գրված կամ այստեղ պահվելու մասին հիշատակություն ունեցող վաղագույն ձեռագիրը կրում է 1465 թվականը, որի հիշատակարանում շարադրված է. «Աւետարանս այս ի թուաբերութեան Հայկազեան տումարիս ՋԺԴ. (1465) ամին... դարձեալ յիշեցէք ըզՆորայգաւթի քահանայք ըզտէր Զաքարայն և տէր Աստուածատուրն, որ կան ժրաջան ի դուռն Սուրբ Գէորգայ, կարդան և հնամ տանին ի վերայ սուրբ Աւետարանիս, զի կացցէ սայ ի դուռն Գէորգ զաւրավարիս. ամէն»։
1657 թվականին Մարտիրոս գրիչն այստեղ ընդօրինակել է նաև մի Սաղմոսարան. «Գրեցաւ աստուածախօս մատեանս՝ աստուածահօրն՝ Դաւթի, որ կոչի Սաղմոսարան, ձեռամբ յոգնամեղ և ամենաթշվառ Մարտիրոս գրչի, ի թուականութեանս Հայոց տօմարի ՌՃԶ. (1657) ամի... ի գեւղն Նորագաւիթ...»։ Ավելի ուշ՝ 1673 թվականին, ընդօրինակվել է Մատենադարանի թիվ 7987 «Մաշտոց» ձեռագիրը, որի պատվիրատուն Ովասափ մուղտսի (մահտեսի) Կարբեցին է, գրիչը՝ Արիստակես սարկավագ Նորուցցին. «Արդ՝ գրեցաւ սուրբ գիրգս ձեռամբ անարժան Արիստակէս սարկաւագի՝ ի գիւղաքաղաքն Նորայգաւիթ, ի դուռն Սուրբ Գէորգայ վախմըն, ի թվիս ՌՃԻԲ. (1673), ի թագաւորութեան պարսից արքայի շահ Իսմայէլին, իշխանութեան յերկրիս Սէֆի Ղուլի խանին, ի հայրապետութեան Սուրբ Էջմիածնայ տեառն Յակոբա[յ], որ յայսմ ժամանակիս բազում եկեղեցիք շինեաց...»։ Հիշատակարանից պարզվում է, որ ձեռագիրը գրվել ու «վախմ» է տրվել Ս. Գևորգ եկեղեցուն, այսինքն՝ նվիրաբերվել է իբրև անձեռնմխելի գույք՝ դառնալով եկեղեցու սեփականությունը, որը խափանողներին գրիչն ուղղում է նզովքի հետևյալ տողերը.
13–17-րդ դարերում, այսինքն՝ մինչ Երևանի 1679 թվականի հունիսի 4-ի ավերիչ երկրաշարժը, Նորագավիթը համարվել է Արարատյան դաշտի բարեկեցիկ օջախներից մեկը։ Երկրաշարժից արդյունքում փլվել կամ վնասվել են տեղի բոլոր եկեղեցիները, որոնցից մի քանիսն են հետագայում իրենց տեղում վերականգնվել, իսկ որոշների միայն ավերակներն են նշմարվում։
Պատմագիր Զաքարիա Քանաքեռցին երկրաշարժի վերաբերյալ հաղորդում է հետևյալը.
Նույնն է արձանագրում նաև Զաքարիա Ագուլեցին. «1128 (1679) յունիսի Դ (4)-ումն Երևան, օրն Դ (4) շաբաթ, Ե (5) սհաթումն յանկարծակի քամի վեր կացաւ, դղրթում, որոտումն, այնպէս շարժ եղև, որ ական թօթափելու ամէն փլաւ, որ Նորայգավթայ մինչ ի Գօգչէն, Ղէնարէն մինչ ի Էջմիածին ամէն վեր եկաւ»։
Երևանին է միացել նախորդ դարի 40-ական թվականներին։
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a938dce8536aac30899_es.json
|
El municipio de Elkmount se encuentra ubicado en las coordenadas . Según la Oficina del Censo de los Estados Unidos, el municipio tiene una superficie total de 93.21 km², de la cual 92,88 km² corresponden a tierra firme y (0,36 %) 0,33 km² es agua.
Según el censo de 2010, había 50 personas residiendo en el municipio de Elkmount. La densidad de población era de 0,54 hab./km². De los 50 habitantes, el municipio de Elkmount estaba compuesto por el 98 % blancos, el 2 % eran amerindios. Del total de la población el 0 % eran hispanos o latinos de cualquier raza.
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f24490396bfe276376bd999_en.json
|
Keller was drafted by the Pittsburgh Pirates in the second round of the 2014 Major League Baseball draft out of Xavier High School in Cedar Rapids, Iowa. He signed with the Pirates on June 14, 2014 for a signing bonus worth $1,000,000. He had been committed to play college baseball for the North Carolina Tar Heels.
Keller made his professional debut with the Gulf Coast League Pirates, where he spent all of 2014, pitching to a 1.98 ERA in 27.1 innings. Keller spent 2015 with the Bristol Pirates, posting a 0–3 record with a 5.49 ERA in six starts. He spent 2016 with the West Virginia Power where he was 8-5 with a 2.46 ERA in 23 starts. He also pitched in one game for the Bradenton Marauders at the end of the season.
In 2017, Keller began the season with Bradenton. After going 6-3 with a 3.14 ERA in 15 starts, he was promoted to the Altoona Curve in August and finished the season there with a 2-2 record and 3.12 ERA in six starts. MLB.com ranked Keller as Pittsburgh's top prospect going into the 2018 season. He began the season with Altoona and was promoted to the Indianapolis Indians during the season. He also pitched in one game for Bradenton during the season. In 25 starts between the three clubs, he went 12-4 with a 3.48 ERA. The Pirates added him to their 40-man roster after the season.
Keller began 2019 with Indianapolis. He was promoted to the major leagues on May 26, and he made his major league debut at Great American Ball Park versus the Cincinnati Reds, giving up six earned runs over four innings, walking two and striking out seven.
His brother, Jon Keller, played in the Baltimore Orioles organization.
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed89eac0fc4d77ba663d_hy.json
|
Միխայիլ Լինկովը ծնվել է 1899 թվականին երկաթուղային բանվորի ընտանիքում։ 1917 թվականին ավարտել է Ռոգաչյովի ուսուցչական սեմինարիան: 1919-1922 թվականներին ծառայել է Կարմիր բանակում, մասնակցել է խորհրդային-լեհական պատերազմին։ 1919 թվականին Սմոլենսկի «Պայքար» թերթում հրատարակել է իր առաջին ստեղծագործությունները (բանաստեղծությունները)։ Որպես ուսուցիչ աշխատել է Լիպինիչի գյուղում, եղել է «Камуніст» («Կոմունիստ») օրաթերթի խմբագիրը, գրել է մի քանի ծածկանուններով (Միխաս Վասիլյոկ և այլն)։ Աշխատանքներ է կատարել թերթը բարելավելու գործում, որտեղ նյութեր են տպագրվել բելառուսերեն, ռուսերեն, իդիշերեն, ուկրաիներեն: 1930 թվականին տեղափոխվել է Մինսկ, աշխատել Բելառուսի պետական հրատարակչությունում։ 1933-1941 թվականներին եղել է «Полымя рэвалюцыі» («Հեղափոխության բոց») բելառուսական գրական ամսագրի խմբագիր։ Համարվում է, որ այս պաշտոնը զբաղեցնելիս Լինկովը տոտալիտար ռեժիմի պայմաններում կարողացել է պաշտպանել բելառուսական գրականությունը:
Հիմնադրման պահից՝ 1934 թվականից եղել է ԽՍՀՄ գրողների միության անդամ։ 1938-1948 թվականներին եղել է Բելառուսիայի գրողների միության նախագահը, 1941-1942 թվականներին՝ «За Савецкую Беларусь» ռազմական թերթի խմբագիրը, 1943-1946 և 1949-1952 թվականներին՝ Բելառուսի գիտությունների ազգային ակադեմիայի գրականության, լեզվի և արվեստի ինստիտուտի տնօրեն։
Մահացել է 1975 թվականի սեպտեմբերի 21-ին։ Թաղված է Մինսկի Արևելյան գերեզմանատանը։
«Պատմվածքներ» առաջին ժողովածուն լույս է տեսել 1927 թվականին։ 1929 թվականին լույս է տեսել երկրորդ ժողովածուն՝ «Գոյը», 1930 թվականին՝ պատմվածքների երրորդ գիրքը՝ «Անդրեյ Լետուն» խորագրով:
1927 թվականին ամուսնացել է Խաննա Արենկովի հետ։ Ունեցել են որդի՝ Մարեկը։ Կնոջն ու որդուն 1941 թվականին գերմանացիները գնդակահարել են։ 1946 թվականին Յանկա Մավրը գրել է «Հանուն ինչի» պատմվածքը, որի հիմքում ընկած է այս ողբերգական փաստը։
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2448ee96bfe2763759d74a_en.json
|
The wiry wattle is a perennial evergreen shrub that grows to a height of tall, although it can grow taller under cultivation.
This occasionally weeping bush produces angled glabrous branchlets that are green with yellowish ribs. The foliage are light green filiform pyllodites that are scattered along the branchlets that they resemble, they are typically to in length and to in width.
"A. extensa" typically flowers in spring (between August and October) and produces yellow ball shaped blossoms that are generally less than in diameter off short stem stalks called racemes.
The species was first formally described by the botanist John Lindley in 1839 as part of the work "A Sketch of the Vegetation of the Swan River Colony". Synonyms include "Acacia graminea" as described by Johann Georg Christian Lehmann, "Acacia pentaedra" by Eduard August von Regel, "Acacia calamistrata" by Nikolaus Joseph von Jacquin and "Racosperma extensum" by Leslie Pedley.
The type specimen was collected in the Swan River Colony by James Drummond.
"A. extensa" is found in the South West corner of Western Australia. The species is found as far east as Albany and as far north as Leeman. This species prefers sandy or sandy lateritic soils generally in damp areas such as along water courses or near lakes and swamps.
List of Acacia species
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2448da96bfe2763731e9c4_en.json
|
The first flags to represent West Virginia following statehood were battle flags utilized by West Virginia regiments during the American Civil War. West Virginia's first official state flag was adopted in 1905, based upon the flag designed and used by the West Virginia State Commission at the Louisiana Purchase Exposition in 1904. This flag was altered in 1907 for the Jamestown Exposition and featured the coat of arms on the obverse and a sprig of "Rhododendron maximum" on the reverse. In order to reproduce the flag more inexpensively, the West Virginia Legislature ratified the current flag with the state's coat of arms integrated with the rhododendron, which appears on both the obverse and the reverse. The "Pledge of Allegiance to the West Virginia State Flag" was unanimously adopted by the office of the Secretary of State of West Virginia in 1977.
The current state flag of West Virginia consists of a pure white field bordered on four sides by a stripe of blue. The white of the field symbolizes purity, while the blue border represents the Union. The center of the state flag is emblazoned with the state's Coat of Arms, a stylized version of the Great Seal of West Virginia. The lower half of the state flag is wreathed by two tethered swags of "Rhododendron maximum", the state flower of West Virginia. Across the top of the state flag is an unfurled red ribbon with the constitutional designation "State of West Virginia", and across the bottom of the state flag is a tied red ribbon with the state's Latin motto "Montani Semper Liberi" (English: "mountaineers are always free").
The state's coat of arms in the center of the flag symbolizes the principal pursuits and resources of West Virginia. In the center is an ivy-draped boulder that has been inscribed "June 20, 1863," the date of West Virginia's admission to the Union as a state. In front of the boulder lie two crossed hunting rifles and a Phrygian cap (or "Cap of Liberty") to illustrate the importance of the state's fight for liberty. Two men, a farmer and a miner, stand on either side of the boulder and represent agriculture and industry. The farmer stands on the left with an ax and plow before a cornstalk and a sheaf of wheat. The miner stands on the right with a pickaxe and, behind him, two barrels, an anvil and sledge hammer.
The state flag's proportions are identical to those of the flag of the United States. When utilized for parade purposes, all but the staff side of the state flag are to be trimmed with gold fringe. When used concurrently with the flag of the United States during ceremonial occasions, the state flag is trimmed and mounted like the United States flag with regard to fringe, cord, tassels, and mounting.
Prior to the adoption of the current state flag of West Virginia, the state had been represented by a number of flags since attaining statehood in 1863, all of which proved impractical. The first West Virginia Legislature commissioned Joseph H. Diss Debar of Doddridge County to design the Great Seal of West Virginia in 1863. On September 26, 1863, the West Virginia Legislature officially adopted the seal designed by Diss Debar, a stylized version of which was also designated the state's coat of arms. Despite the adoption of an official seal, the state did not decide upon an official state flag until 1905.
Prior to West Virginia's separation from Virginia on June 20, 1863, pro-Union supporters in western Virginia created unique flags to show their support for the Union cause. In January 1861, the residents of Kingwood erected a flagpole measuring about in height, and on it they hoisted a handmade streamer with the word "UNION" prior to Virginia's secession. During the war, western Virginia regiments in the Union Army carried flags handmade by supportive women, as was the case with the Fifth Regiment Virginia Volunteer Infantry who carried a flag bearing the legend "5th Va. Regiment" in 1861.
In January 1864, the West Virginia Legislature approved a flag for the Fourth Regiment West Virginia Volunteer Infantry to acknowledge the regiment's battles at Charleston, Vicksburg, Jackson, and Missionary Ridge, all four of which were listed on the flag. This was the first among many battle flags to represent West Virginia after statehood which were utilized by soldiers of West Virginia regiments throughout the war. State battle flags were presented to each of West Virginia's Union regiments during the course of the war. These early state flags were squares of silk cloth measuring , and were dark blue and trimmed with golden fringe. The obverse side of these flags were painted with the state's newly minted seal within an oval, along with the name of the respective West Virginia regiment and the names and dates of the battles in which they had participated. On the reverse side, the United States national emblem was painted and consisted of a bald eagle with its wings outstretched, clutching a bundle of 13 arrows in its right talon and an olive branch in its left, and a tricolor shield placed across its breast. In its beak, the eagle clutched a scroll with the national Latin motto "E pluribus unum" (English: "Out of Many, One"). Following the conclusion of the American Civil War, the state of West Virginia had no official flag, and the matter was not taken up until the early 20th century.
The need for an official state flag arose in 1904 when the West Virginia State Commission to the Louisiana Purchase Exposition in St. Louis reported that the state required a flag or ensign to represent and distinguish itself among the other U.S. states at the exposition. In lieu of an official state flag, the commission adopted and used a state flag of its own design at the West Virginia building at the exposition, which was a "sprig of mountain laurel upon an immaculate white field with a pale blue border".
In its report to the West Virginia Legislature, the West Virginia State Commission recommended the adoption of their flag design as the official state flag. On February 24, 1905, the West Virginia Legislature ratified the commission's flag design following its passage of Joint Resolution Number 16 during the gubernatorial administration of Albert B. White. The legislature adopted the commission's flag design, with the addition of a fringe or border of carmine red. The state flag was approved by the legislature to be employed on occasions where a special display of the state's individuality was necessary or regarded as appropriate. According to the 1905 joint resolution:
Following its formal adoption by the legislature, schools and other institutions throughout West Virginia began flying the new state flag. The teachers and students at the schools in Ronceverte purchased the new state flag in June 1906, which measured in length, and used it along with the United States flag for salutes and patriotic exercises.
By 1907, the West Virginia Legislature found the 1905 state flag design to be completely unfeasible due to the lettering on one side reading toward the staff, and the differing colors on each respective side showing through the opposite side of the flag's white field of cloth. The state legislature found that this destroyed "the distinctive features of the banner and leaving the state without a prescribed official flag". The West Virginia Legislature sought to remedy the state flag's design flaws in 1907 so that the state could be properly represented at the Jamestown Exposition in Norfolk. On February 25, 1907, during the administration of Governor William M. O. Dawson, the West Virginia Legislature passed Joint Resolution 2, which amended the flag by removing the seal and motto from the reverse side and changing the color of the bordering fringe from carmine red to old gold. Instead of the seal and motto, the reverse of the flag was changed to consist of "a spring or sprig of the rhododendron maximum". According to the 1907 joint resolution:
The flag design ratified in 1907 remained the state's official flag until 1929. The state of West Virginia sought a flag design that could be produced inexpensively so that the state flag could be mass-produced for the state's public schools. The 1907 flag proved to be more costly to reproduce due to the two different symbols on each side of the banner, the state's coat of arms on the obverse and the state's flower on the reverse. The West Virginia Legislature decided the state flag should be stamped with a design that would integrate both the coat of arms and the state flower on both sides. The design of the present state flag was officially adopted by the West Virginia Legislature on March 7, 1929, by West Virginia Senate Joint Resolution Number 18. According to the joint resolution:
In 2001, the North American Vexillological Association surveyed its members and other flag enthusiasts on the designs of the 72 U.S. state, U.S. territorial, and Canadian provincial flags. Members ranked the West Virginia state flag at 51 out of the 72 flags surveyed. U.S. state flags with state seals on solid-color fields, like the West Virginia state flag, proved unpopular in the survey.
The West Virginia Legislature has passed a series of laws in the West Virginia Code governing the usage of the West Virginia state flag. The state flag is not permitted to be placed above, or if on the same level, to the right of the United States flag. Both the United States and West Virginia state flags are to be flown over the West Virginia State Capitol building year-round. Any United States or West Virginia state flag purchased with state funds must be manufactured in the United States; and West Virginia county boards of education must only purchase state flags manufactured in the United States if board building funds are used. To honor the death of law-enforcement officers within the state, the West Virginia Code permits the draping of the state flag over the coffin at no cost, upon the request of the next-of-kin.
Effective July 18, 2013, the office of West Virginia Governor Earl Ray Tomblin established guidelines in accordance with the United States Code and West Virginia precedent and customs regarding the half-mast display of United States and West Virginia state flags on West Virginia state properties. Both the United States and West Virginia state flags are to be hoisted to full-mast, before being lowered to the half-mast position; likewise both flags are to be hoisted full-mast prior to being lowered for the day. Both flags are only to be displayed in the half-mast position in accordance with Federal law on the following occasions:
According to West Virginia state law, the desecration of either the flag of the United States or the West Virginia state flag is an offense punishable as a misdemeanor and upon conviction, a guilty verdict can result in a fine “not less than five nor more than one hundred dollars,” or confinement in jail “for a period not exceeding thirty days” at “the discretion of the court or justice trying the case.”
However, such laws are unenforceable as the United States Supreme Court in "Texas v. Johnson", , and reaffirmed in "U.S. v. Eichman", , has ruled that due to the First Amendment to the United States Constitution, it is unconstitutional for a government (whether federal, state, or municipality) to prohibit the desecration of a flag, due to its status as "symbolic speech."
On February 8, 1977, the office of the Secretary of State of West Virginia unanimously adopted the “Pledge of Allegiance to the West Virginia State Flag.” The motion to adopt the pledge was made by Charles S. Smith and seconded by Carol J. Calvert. The pledge reads as follows:
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f21267b4fd698b432f84a36_ru.json
|
Проспект Ленина пересекает улицы: Первомайскую, Осипенко, Челюскинцев.
В конце проспекта Ленина находится площадь имени Дмитрия Ильича Козлова с музеем «Самара космическая».
С 20-х годов XIX века до 1908 года на этом месте (от современной Первомайской улицы до современной улицы Осипенко) располагался Молоканский сад с фруктовыми и другими лиственными деревьями. Он был посажен купцом Акинфием Прохоровичем Грачёвым, молоканом по вероисповеданию и бывшим садоводом помещика Меленковского уезда Владимирской губернии П. И. Бурцева (из деревни Левенда).
В 1853 году по плану землемера Фёдорова рядом с этим садом предполагалось создание жилой солдатской слободы. А. П. Грачёв подал протест в Сенат, так как «создание солдатской слободы было вредным для сада».
Солдатские казармы и лазарет были построены в начале XX века ближе к Волге, за границей сада, что видно на плане 1915 года.
Сад занимал площадь до 26 десятин, имел более 5000 тысяч деревьев, в основном груши, яблони, вишни. В саду располагались четыре пруда. В 1857 году А. П. Грачёв умер, его наследники разбили сад на мелкие участки и распродали эти участки под жилые постройки.
В 1908 году на территории Молоканского сада образовался новый посёлок. Заселение этой территории продолжалось вплоть до 1915—1916 годов. Почти каждый двор имел фруктовые деревья, оставшиеся от старого сада. Сад, значительно сократившийся в размерах, существовал до 1930-х годов и назывался тогда «Первомайский сад». Отдельные деревья сохранялись даже до конца 1950-х годов, но плоды их измельчали.
Проспект Ленина начал застраиваться в конце 1970-х годов многоэтажными жилыми домами (в основном кирпичными) по чётной стороне. В планировке проспекта сразу было предусмотрено большое свободное пространство, зелёные зоны для прогулок, детские и спортивные площадки. К сожалению, советские архитекторы не могли представить, какая потребность возникнет в автостоянках; так что сейчас под автостоянки занято немало места на проспекте.
В последние годы наблюдается тенденция застраивать свободное пространство проспекта (вдоль пешеходных дорожек, за счёт газонов) торговыми палатками, ларьками, киосками, что уродует облик проспекта. Администрация района, депутаты городской думы и мэр города обращают внимание на эту проблему, в результате чего незаконно установленные киоски сносят. Но через некоторое время на месте снесённых появляются новые. Проблема приняла масштаб местечковой «войны».
В 2014 году на всех тротуарах проспекта асфальтовое покрытие было заменено плиткой.
10 июля 1895 года состоялось открытие шестивёрстной конно-железной дороги, в просторечье — конки. Одна из линий связывала Больничную (Полевую) улицу с Молоканским садом, Постниковым оврагом и районом дачных просек. Другая охватывала улицы Невскую и Ново-Садовую.
Трамвайное движение в этом районе существовало с 1915 года — трамвай шёл по улице Полевой, а года был пущен маршрут № 5, ведущий к Трубочному заводу и Постникову оврагу (по современной улице Ново-Садовой).
При проектировании проспекта Ленина (в 1970-х годах) планировалось организовать трамвайное движение по проспекту и даже были проложены (в середине 1980-х) трамвайные пути, однако рельсы и шпалы долгое время лежали без дела и служили пищей для местных анекдотов и пересудов.<br>
В 1992 году на проспект Ленина было перенесено трамвайное движение с Ново-Садовой.<br>
Сейчас по проспекту ходят трамваи маршрутов 4, 5, 18, 20, 20к, 22, 23.
Из-за строительства метро временно закрыто движение по улице Ново-Садовой (на участке от улицы Первомайской до Полевой), поэтому количество автобусных маршрутов на проспекте Ленина значительно увеличилось, и сейчас по проспекту проходят автобусы муниципальных маршрутов 2, 42, 47, 50 и коммерческих маршрутов 2, 23, 44, 47, 50, 92, 94, 97, 206, 217, 232, 297.
В Топонимическую комиссию поступали предложения переименовать проспект Ленина в проспект Алабина, но пока что поддержаны не были.
10 июня 2011 года на пересечении проспекта Ленина и улицы Осипенко в Самаре прошел митинг «Против милицейского произвола»
В 2011 году в городе произошло несколько инцидентов, связанных с катастрофически плохим состоянием дорожного покрытия.
22 августа на проспекте Ленина во время сильного ливня попал в яму и утонул автомобиль, водитель которого скончался в «скорой помощи». 4 сентября того же года напротив дома № 15 ещё один автомобиль стал проваливаться под асфальт, водитель вызвал спасательную службу, и автомобиль удалось вытащить. 18 октября 2016 из-за прорыва теплотрассы произошел провал грунта, в образовавшуюся яму, глубиной около метра, в горячую воду провалились два припаркованных автомобиля «Лада Приора» и «Рено Логан»
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed88eac0fc4d77b9a06d_hy.json
|
Քաղաքից արևելք անցնում է Թեբե-Լամիա ազգային ճանապարհ 3-ը։ Քաղաքից հյուսիս անցնում է ազգային ճանապարհ 48-ը, որը կապում է Լևադիան Ամֆիսայի հետ։ Լևադիա երկաթուղային կայանը սպասարկում է Պիրեյոս-Սալոնիկ գիծը։
Էլլադայի ուղղափառ եկեղեցու Թեբեի և Լևադիայի թեմի կենտրոնն է։
Հին Լեբադիա () քաղաքը գտնվել է Գերկինի () գետի ափին, Կապաիդա լճից արևմուտք։ Հոմերոսի «Նավերի ցուցակում» հիշատակվում է որպես Մեդիեա (), Ասպլեդոնի () մոր՝ Միդեի անունով։ Լեբադիա է վերանվանվել աթենացի Լեբադի () անունով։ Քաղաքի մոտ սուրբ պուրակում է գտնվում Տրոֆոնիա տաճարը՝ Պրաքսիտելեսի արձանով։ Պուրակից վերև գտնվում է Տրոֆոնիա անձավային պատգամախոսարանը, որն իրենից ներկայացնում է արհեստական անձավ՝ ստորգետնյա գմբեթավոր գանձարանի () տեսքով։ Պատգամախոսին է դիմել լիդիական թագավոր Կրեսոսը մ․թ․ա․ 6-րդ դարում։
Քաղաքի հարավային մասում գտնվում է միջնադարյան ամրոց, որն ունի 150 մետր բարձրություն։
Լևադիայից 18 կմ դեպի արևմուտք է գտնվում Դիստոմոն քաղաքը՝ տխրահռչակ Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի ժամանակ Հունաստանի օկուպացման տարիներին իր ավերածություններով և կոտորածներով։ Ի հիշատակ «առանցքի» երկրների կողմից Հունաստանի օկուպացիայի մեկ այլ իրադարձության՝ Լևադիայից 10 կմ դեպի արևմուտք՝ Արախովի ճանապարհին, հուշարձան է կանգնեցվել նացիստների հետ հունական պարտիզանների մարտի և դրան հաջորդած քաղաքի 136 բնակիչների գնդակահարության վայրում:
Ծագումով Լևադիայից է Լաբրոս Կացոնիսը (1752-1804)՝ Հունաստանի ազգային հերոսը, որը ռուսական բանակի զորավար և ծովահեն էր, 1770 թվականի Պելոպոնեսի ապստամբության մասնակից և Ղրիմի իր առանձնատունը անվանել է հարազատ քաղաքի անունով, արդյունքում մոտակա բնակավայրը սկսել է կոչվել Լիվադիա։
2005 թվականին այստեղ բացվել է Կենտրոնական Հունաստանի համալսարանը։
Լևադիա համայնքային կենտրոնի մեջ է մտնում 9 բնակավայր։ Ըստ 2011 թվականի մարդահամարի՝ բնակչությունը 22 193 մարդ է։ Մակերեսը 139,614 կմ² է։
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a9d8dce8536aad3c89f_es.json
|
"The Chronicles of Life and Death" de Good Charlotte debuta en la posición 3 en el Billboard 200 vendiendo en su primera semana de lanzamiento casi 198.000 unidades, para caer la semana siguiente al puesto #7 del ranking y perder popularidad rápidamente. Su primer sencillo, titulado igual que el álbum, no tuvo gran éxito pero desempeñó en el Reino Unido y Australia un importante papel. Esta canción es la apertura a todo el contenido del disco, ""The Chronicles Of Life And Death"" Del disco se desprenden también los sencillos ""Predictable"", ""I Just Wanna Live"", ""We Believe"" y ""The Chronicles of Life and Death""Las cuales se situaron muy bien en los rankings de todo el mundo. El disco obtuvo el #1 en el Top Internet Albums, y el #2 en el Top Canadian Billboard Albums.
Nota:
Trayectoria del disco en el Billboard las primeras 8 semanas desde su lanzamiento
Predictable fue usado en
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a9d8dce8536aad2fb49_es.json
|
Debe su nombre en homenaje a don Alfonso Colmán Barboza, quien fuera uno de sus presidentes más destacados por su dedicada labor al frente de la institución durante más de dos décadas.
El estadio es testigo de un hecho histórico, a finales del año 1936 se jugó el primer partido de fútbol con luz artificial en el Paraguay.
El estadio es también usado para conciertos, debido a su privilegiada ubicación.
A finales de septiembre de 2016, surgieron noticias sobre la posibilidad que el estadio dejaría de pertenecer al club Sport Colombia, debido a una demanda que desembocaría en remate del predio.
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f21267c4fd698b432fab6d1_ru.json
|
На основе аниме была выпущена манга авторства Макото Мидзобути, публиковавшаяся в ежемесячном Corocoro Comic издательства Shogakukan.
В США издателем аниме стала компания Enoki Films, которая лицензировала сериал под названием Forza! Mario.
Сериал о мальчике Хидэмару, который хочет играть в футбол. Он прибывает в город, желая присоединиться к своей любимой команде и мечтая когда-нибудь играть в одной из сильнейших футбольных команд мира. Но оказывается, что команда, которая его интересует, на деле на гране роспуска из-за того, что открытая неподалеку Спортивная академия собирает лучших игроков и тренирует их под наставничеством отличного тренера.
Хидэмару собирает друзей и неизвестных игроков, чтобы восстановить команду. Впрочем, целью героя является не победа, а получение удовольствия от игры. Пусть они и сталкиваются с проблемами и делают ошибки, но они хотят показать всем, что такое фантастический футбол.
Джонатан Клементс и Хелен Маккарти отметили, что состав персонажей состоит из самых разнообразных животных в спортивных костюмах: лиса, двух бегемотих, собак, лошадей и зайцев.
Джонатан Клементс и Хелен Маккарти, авторы «», отметили, что сериал выглядит не соответствующим своему времени — началу XXI века, но дети на шаблоны спортивных сюжетов смотрят «свежим взглядом».
Главный герой Хидэмару появился на официальном сайте футболиста Хидэтоси Наката.
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a998dce8536aacc7492_es.json
|
"Nossa Senhora do Vale da Misericórdia" tiene su origen en 1594, en el testamento de doña Simoa Godinho a la Misericórdia de Lisboa, de una quinta (finca) en Laveiras, destinada a convento de monjas o frailes pobres. En 1598, el rey Felipe III de España (Felipe II de Portugal) obtiene del Papa Clemente VII la bula 'Circa Curam' con licencia para atribuir (la finca) a los padres cartujos, venidos de la actual Travessa dos Brunos, en el barrio de Pampulha, Lisboa, en donde estaban instalados provisionalmente.
El hecho de que la Cartuja haya sido construida para los frailes de San Bruno en el valle de la Ribeira de Barcarena, y que la donante fundara una capilla en la Iglesia Conceição Velha (donde reposan sus restos) en Lisboa, bajo la advocación de Nossa Senhora da Misericórdia, justifica el nombre del monasterio, "Valles Misericordiae", y que la iglesia se haya dedicado a Nuestra Señora de la Concepción y San Bruno ("Nossa Senhora da Conceição e a São Bruno").
Entre 1613 y 1621 el eremitorio fue ampliado hacia el oeste del existente, durando su construcción hasta 1736. En 1652, el Obispo Inquisidor General del Reino, D. Francisco de Castro, dejó un legado de 20.000 reales a la cartuja de Laveiras en su testamento. En 1712, el padre António Carvalho da Costa describía Laveiras, y se refería a la existencia una ermita dedicada a San Antonio, por donde pasaba un río cuyo puente tenía un solo arco, donde se situaba el Fuerte de São Bruno, y de la parte de levante estaba el Convento de los cartujos. La antigua iglesia, pequeña y en mal estado, fue sustituida en 1736 por el actual templo coincidiendo con la época en que también se comenzaba a erigir la Quinta Real de Caxias. La ayuda del rey Juan V (1689-1750) y otros donantes permitió la construcción de la iglesia, del claustro y de otros edificios. En 1755, el terremoto de Lisboa daña la iglesia. Se reconstruye según proyecto del arquitecto Carlos Mardel (1695-1763). En 1758, el padre-cura Francisco dos Santos Pereira, menciona la ermita de "Nossa Senhora de Porto Seguro", que pertenecía a los monjes de San Bruno, como lugar de romería de los lisboetas en los días de Navidad.
Por la ley de 24 de octubre de 1823, la Orden de la Cartuja queda reducida a una sola casa (permanece la de Évora), que cerraría en 1834. Se hace inventario de los bienes de la cartuja de Lisboa pero los religiosos permanecen en el hospicio hasta mediados de 1833, cuando huyen la mayoría por la llegada del régimen liberal. En 1834, quedó extinguido el Hospicio de Nuestra Señora del Valle de la Misericordia de Laveiras y sus bienes pasaron al patrimonio nacional. El último fraile, José Felix, es incorporado a la comunidad del Monasterio de Mafra, de los Canónigos Regulares de San Agustín. Los documentos del convento fueron depositados en la Torre do Tombo (Archivo nacional portugués) (1866).
Los cartujos de Evora regresaron en 1960. La cartuja de Laveiras permaneció sin ocupar y en ruinas.
Desde 1903, el convento alberga las instalaciones del Instituto Padre António de Oliveira. El Convento es propiedad del Ministerio de Justicia. No está abierto al público, sólo es visible desde el exterior. Los domingos se celebra misa al mediodía.
Como anécdota, aquí se filmó parcialmente la película Night Train to Lisbon protagonizado por Jeremy Irons (2012).
El templo, en una imitación libre de la Iglesia de la Cartuja de Évora, cuya traza se asemeja a la de Santa Cecilia in Trastevere, en Roma. Presenta una imponente fachada en piedra caliza, construida en el siglo XVIII. La fachada está culminada por una Virgen con Niño ("Santa Maria Vallis Misericordiae"). No tiene torres campanario.
Al lado izquierdo, una puerta permite el acceso directo a un pequeño claustro de tres arcos en cada ala, mandado construir por el cardenal D. Luís de Sousa a finales del siglo XVII.
En el interior de la iglesia se encontraban pinturas sobre la vida de San Bruno realizadas por el pintor Domingos Sequeira (1768-1837), hoy en el Museo de Arte antiguo de Lisboa. El altar mayor estaba presidido por un gran cuadro, alusivo a la llegada de San Bruno a la Cartuja, realizado por Francisco Vieira Lusitano (1699-1783).
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2448d296bfe27637210de4_en.json
|
Lawson was born to Philane May Cover and James Morris Lawson, Sr., on September 22, 1928, in Uniontown, Pennsylvania. He was the sixth out of nine children. He grew up in Massillon, Ohio. Both Lawson's father and grandfather were Methodist ministers. Lawson received his ministry license in 1947 during his senior year of high school.
While a freshman at Baldwin Wallace College in Berea, Ohio, he studied sociology. Because of his refusal to serve in the US military when drafted, he was convicted of draft evasion and sentenced to two years in prison. He served 13 months of his sentence and returned to college, finishing his degree. He joined the Fellowship of Reconciliation (FOR), an organization led by A. J. Muste, and the Congress of Racial Equality (CORE), an organization affiliated with FOR. Both FOR and CORE advocated nonviolent resistance to racism.
He went as a Methodist missionary to Nagpur, India, where he studied satyagraha, a form of nonviolence resistance developed by Mohandas Gandhi and his followers. He returned to the United States in 1955, entering the Graduate School of Theology at Oberlin College in Ohio. One of his Oberlin professors introduced him to Martin Luther King, Jr., who had also embraced Gandhi's principles of nonviolent resistance. In 1957, King urged Lawson to move to the south telling him, "Come now. We don't have anyone like you down there." He moved to Nashville, where he attended Vanderbilt University and began teaching nonviolent protest techniques.
Lawson studied at Oberlin College from 1956 to 1957 and after being there for a year, he married Dorothy Wood and had three sons, John, Morris and Seth. He attended Vanderbilt from 1958 to 1960. Lawson was expelled from Vanderbilt in March 1960 for civil rights arrests, but received his S.T.B from Boston University that same year. Lawson received a post as pastor of the Scott Church in Shelbyville, Tennessee.
Lawson moved to Nashville, Tennessee, and enrolled at the Divinity School of Vanderbilt University, where he served as the southern director for CORE and began conducting nonviolence training workshops for the Southern Christian Leadership Conference in his church basement in 1958. While in Nashville, he met and mentored a number of young students at Vanderbilt, Fisk University, and other area schools in the tactics of nonviolent direct action. In Nashville, he trained many of the future leaders of the Civil Rights Movement, among them Diane Nash, James Bevel, Bernard Lafayette, Marion Barry, and John Lewis. In 1959 and 1960, they and other Lawson-trained activists launched the Nashville sit-ins to challenge segregation in downtown stores. In February 1960, following the lunch sit-ins by students at the Woolworth's stores in Greensboro, North Carolina, Lawson and several others were arrested. Their actions led to desegregation of some lunch counters.
Lawson was expelled from Vanderbilt due to his participation in these activities. James Geddes Stahlman, the publisher of the "Nashville Banner" who served on the university's board of trust, published misleading stories that led to his expulsion. Another trustee, John Sloan, the president of Cain-Sloan, supported Stahlman's suggestion to expel him. Chancellor Harvie Branscomb enforced the decision, and remained unapologetic as late as 1980. During the 2006 graduation ceremony, Vanderbilt apologized for its treatment of Lawson. Lawson taught at Vanderbilt from 2006 to 2009, and donated his papers in 2013.
Lawson's students played a leading role in the Open Theater Movement, the Freedom Rides, the 1963 March on Washington, Mississippi Freedom Summer, the Mississippi Freedom Democratic Party, the 1963 Birmingham Children's Crusade, the 1965 Selma Voting Rights Movement, the 1966 Chicago Open Housing Movement, and the Anti-Vietnam War Movement over the next few years. In 1962, Lawson brought King and Bevel together for a meeting that resulted in the two agreeing to work together as equals. Bevel was then named SCLC's Director of Direct Action and Director of Nonviolent Education.
In 1961, Lawson helped develop strategy for Freedom Riders. Lawson encouraged the students to plan a second wave of Freedom Riders from Alabama to continue the work and Lawson joined the group. They arrived in Jackson safe, but when they filed into a "whites only" waiting room they were arrested. The NAACP offered to pay for bail, but Lawson and others refused bail and waited for trial. The judge found all 27 guilty and they remained in jail. Lawson and the Freedom Riders met with Attorney General Robert F. Kennedy, and, in September 1961, President John F. Kennedy ordered that passengers be able to sit anywhere.
Lawson became pastor of Centenary Methodist Church in Memphis, Tennessee in 1962. In 1968, when black sanitation workers began the Memphis Sanitation Strike for higher wages and union recognition after two of their co-workers were accidentally crushed to death, Reverend Lawson served as chairman of their strike committee. He co-founded the Committee on the Move to Equality (COME). Lawson extended an invitation to Dr. King to speak in Memphis. King delivered his famous "Mountaintop" speech, and was killed in Memphis in April 1968.
Lawson moved to Los Angeles in 1974, where he was pastor of Holman United Church. He retired in 1999, but continued his civil rights work. While in Los Angeles, he was active in the labor movement, the American Civil Liberties Union, and movements for reproductive choice and gay rights. He served as chairman of the Laity United for Economic Justice. During this time, Lawson hosted "Lawson Live", a weekly call-in radio show, where he discussed human- and social-rights issues. He has continued to train activists in nonviolence and supports immigrants' rights in the United States, the rights of Palestinians, and workers' rights to a living wage. In 2004, he received the Community of Christ International Peace Award.
Lawson took part in a well-publicized three-day Freedom Ride commemorative program sponsored by Vanderbilt University's Office of Active Citizenship and Service in January 2007. The program included an educational bus tour to Montgomery and Birmingham, Alabama. Participants also included fellow Civil Rights activists Jim Zwerg, Diane Nash, Bernard Lafayette, C. T. Vivian and John Seigenthaler; journalists and approximately 180 students, faculty and administrators from Vanderbilt, Fisk, Tennessee State University and American Baptist College.
He spearheaded California State University Northridge's (CSUN) Civil Discourse and Social Change initiative as a visiting faculty for the academic year of 2010/11. The initiative built on CSUN's history of activism and diversity, while focusing on the current budget and policy battles surrounding education. Lawson helped bring perspective, knowledge, and strategic thinking to the campus.
The International Center on Nonviolent Conflict held an eight-day program on civil resistance facilitated by Lawson in Nashville in 2013 and 2014. A class taught by Lawson, Kent Wong, Kelly Lytle Hernandez, and Ana Luz Gonzalez inspired UCLA students to publish "Nonviolence and Social Movements", a book that focuses on the principles of nonviolence and social change that Lawson teaches.
Lawson was portrayed in the 2013 motion picture "The Butler" by actor Jesse Williams. The film chronicles Lawson's training sessions during the civil rights protests of the 1950s and 1960s. Lawson was the subject of the film "Love and Solidarity: Rev. James Lawson and Nonviolence in the Search for Workers Rights" by Michael K. Honey. The film is an introduction to Lawson's contributions to labor rights struggles and the civil rights movement.
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed89eac0fc4d77baed03_hy.json
|
Թատերական գործիչ է․ Տեր-Գրիգորյանի ջանքերով 1906-1907 թվականներին շենքը վերակառուցվել է թատրոնի (ինժեներ Վ․ Միրզոն, բեմի սարքավորումը՝ Թիֆլիսի Արտիստական ընկերության թատրոնի բեմի մեքենավար և դեկորատոր Ա․ Կոնդրաշեի նախագծով՝ Արքունական թատրոնի դեկորատոր Ա․ Նովակի ղեկավարությամբ)։ Ընդարձակել են բեմն ու դահլիճը։ Ջանփոլադյան թատրոնը բացվել է 1907 թվականի փետրվարի 20-ին։
Այն եղել է Երևանի կենտրոնական թատերաշենքը, ուր տեղի խմբերից բացի ներկայացումներ են տվել նաև Թիֆլիսի, Բաքվի հայ դերասանները, Ռուսաստանի, Ուկրաինայի, ինչպես և Եվրոպայից եկած դերասաններն ու թատերախմբերը։ 1913 թվականին առաջին անգամ ներկայացվել է Ա․ Տիգրանյանի «Անուշ» օպերան։ Հյուրախաղերով հանդես են եկել Սիրանույշի, Հ․ Աբելյանի, Հ․ Ջարիֆյանի, Հ․ Արաբլինսկու և այլոց թատերախմբերը։ 1924-1925 թվականներին Ջանփոլադյան թատրոնում ներկայացումներ են տվել Երևանի Հեղափոխության, 1929-1938 թվականներին՝ Պատանի հանդիսատեսի թատրոնները, հետագայում՝ Գորկու անվան բանվորական թատրոնը և Սունդուկյանի անվան թատրոնի դերասաններից կազմված խըմբերը։ Այժմ՝ Գայի անվան սպայի տունն է։
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a948dce8536aac4fb05_es.json
|
Es originaria del sudeste de China y centro y sur de Japón.
Las hojas, que aparecen en el otoño y se renuevan en la primavera, tienen 20 a 30 cm de longitud y 20 a 25 mm de ancho. Las flores, de 8 a 10 cm de largo y de color magenta, se disponen en umbelas de 4 a 8 miembros en los ejemplares silvestres y de hasta 12 flores en las plantas cultivadas. El tubo del perigonio tiene 2 cm de longitud.
Aparentemente esta especie es un alotriploide estéril, producto de la cruza entre "L. sprengeri" y "L. straminea".
"Lycoris squamigera" fue descrita por Carl Maximowicz y publicado en "Botanische Jahrbücher für Systematik, Pflanzengeschichte und Pflanzengeographie" 6: 79–80. 1885.
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f21267a4fd698b432f5c0ad_ru.json
|
Экономико-географическое положение Дерендорфа очень выгодное. Он расположен в узле автомобильных и железнодорожных транспортных путей, соединяющих район не только с остальными районами Дюссельдорфа, но и со всеми соседними районами Северного Рейна-Вестфалии. Несколько ухудшает положение отсутствие непосредственного выхода к реке Рейн и отсутствие крупной пассажирской железнодорожной станции.
С Дерендорфом граничат другие административные районы Дюссельдорфа: Унтеррат (Unterrath), Штокум (Stockum), Гольцхайм (Golzheim), Пемпельфорт (Pempelfort), Дюссельталь (Düsseltal), Мёрзенбройх (Mörsenbroich).
Все границы Дерендорфа чётко выражены на карте Дюссельдорфа. На севере - улицей Тевиссенвег (Thewissenweg) (северная граница Северного кладбища) и улицей Ан дер Пивипп (An der Piwipp) (разделяющей промышленную и жилую зоны), на западе - скоростной автомагистралью № 8 (Данцигская улица) (Danziger Str.) и улицей Росс (Roßstraße), на юге широкой многополосной Юлихской улицей (Jülicher Str.), а на востоке - железнодорожными путями (Дюссельдорф-Дуйсбург и Дюссельдорф-Ратинген).
Дерендорф резко разграничен на три части:
В Дерендорфе насчитывается 54 улицы различных типов. Абсолютное большинство улиц называется собственно улицами (Straße). Их насчитывается 48. Две улицы называются дорогами (Lemgoer Weg, Thewissenweg). Одна улица называются в память об усадьбе (Hof), размещавшейся ранее здесь (Am Adershof). Название ещё одной улицы говорит о расположенном рядом Северном кладбище (Am Nordfriedhof).
Большинство из посетителей Дерендорфа стремится посетить Северное кладбище, посокльку здесь законом охраняются многочисленные памятники истории и церковной скульптуры.
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2126774fd698b432efcbfc_ru.json
|
Родился в 1914 году в Команьче (Австро-Венгрия). Выступал за львовский еврейский спортивный клуб «Хасмонея». В начале 1930-х переехал во Францию, но на международной арене продолжал выступать под польским флагом. На чемпионате мира 1935 года стал обладателем бронзовых медалей в одиночном разряде и в составе команды. В 1936 году завоевал серебряную медаль чемпионата мира в одиночном разряде, и стал обладателем бронзовой медали в составе команды. На чемпионатах мира 1937 и 1939 годов также завоёвывал серебряные медали в одиночном разряде.
После начала Второй мировой войны был схвачен немцами, четыре года провёл в концентрационном лагере Освенцим и несколько месяцев — в Дахау; лишь статус участника чемпионатов мира спас его от газовой камеры (немецкая пропаганда использовала находившихся в концентрационных лагерях известных спортсменов для утверждений о том, что с людьми там всё в порядке).
Так как после войны он не стал возвращаться в Польшу, а остался на западе, то для новых польских властей он стал персоной нон-грата. В 1952—1963 годах выступал за сборную Франции, и в 1957 году в её составе даже дошёл до четвертьфинала чемпионата мира. По окончании спортивной карьеры стал тренером.
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2126774fd698b432f0a438_ru.json
|
10 августа 1687 года Карл женился в Потсдаме на Марии Амалии Бранденбург-Шведтской, дочери «великого курфюрста» Фридриха Вильгельма Бранденбургского. Брак оказался бездетным: младенец-сын, родившийся у Марии Амалии и Карла, скончался в одно время со своим отцом, внезапно умершим от оспы. Карл был единственным сыном Густава Адольфа и наследником Мекленбург-Гюстрова, поэтому после смерти отца Густава Адольфа в 1695 году линия Мекленбург-Гюстров прекратила существование.
Зять Карла герцог Адольф Фридрих II заявлял о своих претензиях на вакантный престол в Гюстрове, но не смог добиться положительного решения. Из-за правовой неопределённости в Мекленбурге возник затяжной спор о престолонаследии, который был урегулирован в 1701 году на основе Гамбургского компромисса путём передела границ.
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a9c8dce8536aad20897_es.json
|
Existen varias razones de por qué se encuentra estímulos particulares molestos. La medición de la molestia es muy subjetiva. Como un intento de medición, estudios psicológicos sobre las molestias a menudo se basan en las calificaciones de sus temas propios de los niveles de molestia en una escala. Muchos estímulos de que uno es en un principio neutral, o incluso se encuentra agradable, se puede convertir en molestias de la exposición continua repetida. A menudo se puede encontrar este fenómeno con los medios de comunicación como la música popular, memes, comerciales y jingles publicitarios, que por su propia naturaleza se repiten continuamente durante un período de semanas o meses.
Un estudio publicado en la "International Journal of Conflict Management" ("Revista Internacional de Gestión de Conflictos") encontró que uno de respuesta a una molestia, al menos cuando la causa que se percibe es otra persona, escalar a niveles más extremos, ya que quedan sin resolver. También se encontró que uno era más probable que culpar a la parte que estaba causando la molestia en el estudio, en lugar de uno mismo, por las molestias que se intensificaron.
La guerra psicológica puede implicar la creación de molestias para distraer y desgastar la resistencia del objetivo. Por ejemplo, en 1993 el FBI tocaba música "específicamente seleccionada por su capacidad de irritación" en los altavoces fuera de la Iglesia Davidiana en Waco, Texas, en un intento de llevar a cabo la renuncia de David Koresh y sus seguidores.
Las molestias se utilizan para medir qué tan bien un programa de software se ajusta a (o compite contra) expectativas de los usuarios acerca de cómo una característica particular o un paquete debería funcionar. Las molestias individuales son sistemáticamente archivadas y catalogadas por los usuarios y los encuestados. Dichos archivos incluyen a menudo "destructores de molestia" o "soluciones" que se puede utilizar para resolver o atenuar los efectos irritantes. Para los títulos de software de mayor venta, los archivos de molestias y las soluciones son a menudo publicados.
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a9c8dce8536aad19985_es.json
|
Nació en Tuburán en la provincia de Cebú a Roberto Maxilom, el gobernadorcillo del barrio, y Gregoria Molero. Su familia era de la alta burgesía, conocida como la principalía. Trabajaba como profesor en la escuela local antes de abrazar la Katipunan, cuyas actividades en Cebú son dirigidas por un joven negrense que se llama León Kilat.
Kilat fue traicionado y asesinado, pero Maxilom continuaba la revolución en la isla. Bajo su mando, se podía reagrupar la Katipunan en las tierras altas, las que se encontró impenetrable por las fuerzas españolas. El 16 de diciembre de 1898, Maxilom escribió una carta a las autoridades españolas en la isla, exigiendo que entreguen. Cansadas por el combate incesante, los españoles respondieron rápidamente, pidiendo a Maxilom tres días para que se puedan salir de la provincia. Cuando venía la Nochebuena los españoles ya han salido, dejando atrás solo tres clérigos católicos.
Poco sabían los cebuanos, en efecto todos los filipinos, que su nueva libertad sería de breve duración, dado que España ya se forzó de vender el destino de sus exsúbditos de veinte millones dólares por los Estados Unidos (véase Tratado de París).
Maxilom se recuerda mejor por su obstinada negativa a entregarse a las fuerzas ocupacionales estadounidenses justo cuando sus correvolucionarios en Manila y Cebú estaban empezando a capitular o colaborar con el nuevo poder colonial. Finalmente se engregó el 27 de octubre de 1901.
Prácticamente olvidado después de la revolución, Maxilom falleció en Tuburán, terminando una batalla personal contra la parálisis, el 10 de agosto de 1924. Su cortejo fúnebre, participado por personajes principales de la revolución incluso Emilio Aguinaldo, extendía unos cuatro kilómetros, lo que hoy continúa a ser el más largo en la historia de la provincia de Cebú.
La "Avenida Mango", una de las vías principales de la ciudad de Cebú, se renombró "Avenida Maxilom" en honor al general.
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed89eac0fc4d77b9d258_hy.json
|
1857 թվականի հունվարի 24-ին Ավստրիայի կայսրությունը Գերմանիայի հետ ստորագրեց դրամական կոնվենցիա (Վիեննայի դրամական կոնվենցիա), որի հիման վրա այդ երկրների արժույթները նույնականացվեցին: Գուլդենը, որն ավելի վաղ հատվում էր 1753 թվականին կայացած նախկին կոնվենցիայի հիման վրա, նոր նմուշի արժույթի 1 գյուլդենը հավասարվեց 5 կրեյցերի: Մետաղադրամների հատման հիմքում քեյլնյան ֆունտի փոխարեն դրվեց մաքսային ֆունտը (Zollphund = 500 գ): Ավստրիայում հատվեցին 45 անվանական արժեքով գյուլդեններ, հյուսիսային գերմանական պետություններում՝ 30 անվանական արժեքով թալերը: Գյուլդենը, որը նախկինում բաժանվում էր 60 կրեյցերի, սկսեց բաժանել 100 նոր կրեյցերի (Neukreuzer):
Համաձայն կոնվենցիայի հյուսիսգերմանական պետությունները սկսեցին հատել միավորված թալերներ (Vereinstaler) և կրկնակի միավորված թալերներ՝ 900 պրոբի, որոնք համապատասխանաբար հավասար դարձան 1,5 և 3 ավստրիական գյուլդենի: Հատվեցին նաև միավորված ոսկե մետաղադրամներ՝ կրոններ (Krone) և կիսակրոններ: Ավստրիան պահպանեց 1753 թվականի կոնվենցիայով Մարիա Թերեզայի անվան թալերներ և դուկատներ հատելու իրավունքը: Նոր դրամական համակարգը կոչվեց Ավստրիայի արժութային համակարգ (Österreichische Währung) և 1858 թվականի սեպտեմբերի 1-ից այն որպես միակ պաշտոնական համակարգը ճանաչվեց ամբողջ կայսրությունում:
Ավստրո-պրուսական պատերազմից հետո 1866 թվականին Ավստրիան դուրս եկավ Վիեննայի դրամական կոնվենցիայից, սակայն շարունակեց դրա պահանջներին համապատասխան դրամների հատումը:
Մետաղադրամների և բանկնոտների վրա նշվում էին արժույթի տարբեր անվանումներ: Բանկնոտների վրա անվանական արժեքը նշվում էր գյուլդեններով (Gulden), իսկ մետաղադրամների վրա՝ ֆլորիններով (Florin):
1867 թվականին Ավստրո-Հունգարական համաձայնագրի ստորագրումից հետո և 1868 թվականին Ավստրո-Հունգարիայի ձևավորումից հետո սկսվեց հունգարական անվանումով մետաղադրամների հատումը, որոնք կոչվեցին ֆորինտ (): Կրեյցերներով չափվող փոխանակվող դրամական միավորը հատվեց երկու տարբերակով՝ գերմաներենով նշված անվանական արժեքով (kreuzer) և հունգարերենով նշված անվանական արժեքով (krajczár): 1862 թվականին Լոմբարդո-Վենետիկյան թագավորության համար, որը մտնում էր ավստրիական տիրույթների կազմի մեջ, հատվեցին մանրադրամներ, որոնց անվանական արժեքը նշվում էր սոլդոյով (իտալ. soldo):
1880 թվականից սկսած թղթադրամների մի կողմը պարունակվում էր գերմանական տեքստ (նշվում էր բանկնոտի գուլդենով անվանական արժեքը), մյուս կողմը պարունակում էր հունգարերեն տեքստ (նշվում էր բանկնոտի ֆորինտով անվանական արժեքը):
Գալիցիայում գուլդենը (ֆլորին) կրում էր ոչ պաշտոնական ռենսկի անվանումը ռենսկի, ոսկե ռենսկի) ():
1866 թվականին Ավստրիայի համար անհաջող պատերազմը ստիպեց թողարկվող դրամների ծավալի ավելացմանը դիմել: 1867-ից 1873 թվականները ընդհանուր առմամբ բարենպաստ էր տնտեսության զարգացման համար, սակայն հետո հնգամյա տնտեսական ճգնաժամ բռնկվեց, որի արդյունքը դարձավ բյուջեի դեֆիցիտը, որը երբեմն հասնում էր պետբյուջեի 1/4 մասին: Նախաճգնաժամային սահմանին հնարավոր եղավ հասնել միայն 1881 թվականին: Ավստրո-Հունգարական կայսրության ձևավորումից հետո գրեթե քառորդ դար պահպանվեց մետաղադրամների հանդեպ թղթային գուլդենի արժեքային առավելությունը՝ միջինում 18%: Ոսկյա և արծաթե մետաղադրամները գրեթե չեին մասնակցում շրջանառությանը, դրանք նախընտրում էին օգտագործել միայն կուտակելու համար: Հաշվարկները գրեթե ամբողջությամբ սկսեցին թղթի գուլդեններով տարվել: 1889 թվականին հնարավոր եղավ կայունացնել բյուջեն և նույնիսկ ավելցուկ ապահովել:
1892 թվականի օգոստոսի 2-ին գուլդենին փոխարինելու եկավ Ավստրո-Հունգարական կրոնը: Դրամական բարեփոխումների ընթացքում արծաթե ստանդարտից անցում կատարվեց ոսկու ստանդարտին: Նախկինում թողարկված մետաղադրամներն ու թղթադրամները շրջանառության մեջ մնացին մինչև 1900 թվականը: 1 գուլդենը (ֆլորինը) հավասարվեց 2 կրոնի, 1 կրեյցերը հավասարվեց 2 հելլերի:
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a9f8dce8536aad7855e_es.json
|
La estación ofrece una conexión con la línea D del metro de Lyon.
Diariamente recibe más de 6 000 viajeros.
Fue inaugurada el 10 de julio de 1854.
El 26 de mayo de 1944, un bombardeo durante la Segunda Guerra Mundial la destruyó por completo. Fue reconstruida de forma provisional en madera y de forma definitiva en 1956.
En 1997, y tras la llegada del metro, se construyó un nuevo recinto multimodal para facilitar las conexiones entre el tren, el metro y los autobuses urbanos.
Los TER Ródano Alpes recorren los siguientes trazados:
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f21267a4fd698b432f69e83_ru.json
|
Дебютным альбомом Жереми Капона стал сборник «Éléments du décor», который его группа выпустила в 2008 году. Кинодебютом актёра стал фильм «Лол» с Софи Марсо в роли мамы Лолы, где парень сыграл юного Маэля, приятеля Лолы, дочери героини Марсо, и друга её бывшего бойфренда, молодого очаровательного музыканта, который, разумеется, покоряет сердце девушки. В общем — самого себя.
В 2009 году актёр исполнил роль молодого сутенёра, влюблённого в хастлера по имени Венсан в картине режиссёра Фридерика Мерму «Сообщник».
Жереми Капон продолжает карьеру не только как музыкант, но и как актёр, не отдавая предпочтения ни тому, ни другому.
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a9a8dce8536aace9099_es.json
|
La película fue nominada a cuatro premios Óscar, entre ellos , pero sólo ganó en la categoría de . "Juno" recuperó en la taquilla su presupuesto inicial de 6,5 millones de dólares en veinte días; diecinueve de los cuales correspondieron a su estreno en un número limitado de cines. El filme terminó recaudando 35 veces esa cantidad, convirtiéndose en la película que ha recaudado más dinero en la historia de la distribuidora Fox Searchlight Pictures.
"Juno" recibió una buena respuesta por parte de la crítica cinematográfica, siendo incluida en varias selecciones de las mejores películas del año. Sin embargo, la cinta fue criticada tanto por miembros de comunidades provida como proelección por su manera de tratar el tema del aborto.
Juno MacGuff (Ellen Page), una adolescente de dieciséis años de Minnesota, descubre que está embarazada de su amigo, Paulie Bleeker (Michael Cera) tras tener relaciones sexuales en el sofá de su cuarto. Aunque inicialmente se inclina por abortar, en el último momento decide tener el bebé y darlo en adopción. Con la ayuda de su amiga Leah (Olivia Thirlby), Juno busca en el periódico y encuentra a una pareja que cree que le dará un hogar apropiado. Junto a su padre, Mac (J. K. Simmons), Juno se encuentra con la pareja, Mark y Vanessa Loring (Jason Bateman y Jennifer Garner), en su costosa casa y arreglan una adopción privada.
A medida que pasa el tiempo, Juno entabla amistad con Mark, con quien comparte un gusto por la música "rock", las películas de terror y la cultura pop. Mark, un compositor de música para comerciales de televisión cuya banda de "rock" y su juventud ahora están confinados en cajas y a una sola habitación en su casa, dejó de lado sus sueños para tener una vida conservadora con Vanessa, quien ansía ser madre. Debido a un fallido intento por tener un hijo, Vanessa se ve muy ansiosa frente a Juno y las relaciones entre ellas al principio no son fáciles.
Los meses pasan y Juno lucha con los sentimientos que desarrolla hacia el padre del bebé, Bleeker, quien claramente está —aunque de una manera pasiva— enamorado de ella. Juno mantiene una actitud indiferente con Bleeker, pero cuando se entera de que él invitó a otra chica al baile de graduación, se siente mal y se lo recrimina. Bleeker le recuerda que fue ella quien le pidió que se mantuvieran distantes y le dice que ella rompió su corazón.
Poco tiempo antes de que el bebé nazca, Juno visita una vez más a Mark, con quien la relación de amistad empieza a convertirse en coqueteo. Mark le confiesa que va a dejar a Vanessa, cosa que Juno no acepta. Vanessa llega a casa y surge una pelea entre ella y Mark sobre si es «un buen momento» para proseguir con el proceso de adopción. Juno mira cómo el matrimonio se derrumba y se va. Después de llorar en su automóvil, toma una decisión y regresa a la casa de los Loring, donde deja una nota para Vanessa.
Después de una charla con su padre, Juno reconoce que ama a Bleeker y le revela sus sentimientos. Luego, en su competición de atletismo, Bleeker nota que Juno no está en la tribuna y deduce que está dando a luz, entonces corre al hospital para estar con ella. Al llegar, Bleeker la consuela mientras ella llora y los dos deciden que no quieren ver al bebé. Vanessa llega al hospital sola y asume el rol de madre adoptiva. En la pared de la habitación del bebé Vanessa cuelga la nota de Juno, que dice: «Vanessa: si sigues adelante, yo también. Juno». La película termina con Juno y Bleeker tocando la guitarra y cantando la canción «Anyone Else But You» de The Moldy Peaches, seguido de un beso entre los dos.
Al igual que "Knocked Up" y "Waitress", otras dos películas de 2007 que tratan el tema del embarazo no deseado, "Juno" fue interpretada por algunos críticos como un mensaje a favor de la vida. Ann Hulbert de la revista "Slate" sostuvo que "Juno" «[socava] tanto el purismo provida como el proelección», mientras que Jeff Dawson de "The Sunday Times" ubicó a la película dentro del «subgénero del embarazo no deseado» junto con "Knocked Up" y "Waitress", debido a su contenido; aunque, según él, la interpretación de la cinta como provida sólo «enturbió el asunto». Hadley Freeman de "The Guardian" criticó a "Juno" por «ser una de las comedias estadounidenses que durante los últimos 12 meses ha mostrado el aborto como poco razonable, o incluso inconcebible», aunque según ella, «no creo que estas películas hubiesen sido conscientemente diseñadas como propaganda antiabortista». A. O. Scott, en un artículo para "The New York Times", estuvo de acuerdo en que "Juno" presenta «un tema subyacente, un mensaje que no es antiaborto, sino más bien proadultez». La actriz Ellen Page comentó en una entrevista, «lo que me tiene más frustrada es que haya gente que la llame una película provida, lo cual es absurdo... lo más importante es que la opción existe, y la película se encarga de mostrar eso». Tanto Cody como Page han apoyado la proelección; Reitman, en cambio, encontró «fantástico» que ambos grupos adoptaran la película. Según él, «"Juno" es un espejo, las personas [de ambos lados] se ven reflejadas en ella».
Otros críticos vieron a "Juno" como feminista, debido principalmente al personaje principal, el cual corresponde a una joven confiada e inteligente. La política antifeminista Phyllis Schlafly escribió que el tema de "Juno" «no es el amor, el romance, o el respeto a la vida, sino más bien el triunfo de la ideología feminista, por ejemplo, la poca relevancia del hombre, especialmente de los padres». Wesley Morris de "The Boston Globe" notó que «"Juno" le muestra a las niñas inteligentes algo que generalmente no ven en las películas: a ellas mismas». En unas entrevistas sobre su guion, Cody dijo, «las mujeres son inteligentes, las mujeres son graciosas, las mujeres son astutas, yo quise mostrar que estas chicas eran humanas y no los estereotipos a los que nos tienen acostumbrados los medios de comunicación», y que «hacían falta personajes de adolescentes auténticos... vi este guion como una oportunidad para crear un icono femenino». Page elogió la película por su representación de las adolescentes, describiendo el personaje de Juno como «algo realmente estimulante, muestra nuevas posibilidades de cómo pueden llegar a ser las jóvenes», y la calificó de «honesta pero original, alejada de todo estereotipo», destacando además que «las chicas no tenían este tipo de personajes antes. No tenemos nuestro "guardián entre el centeno"». Page criticó la descripción de los medios de comunicación, quienes vieron a Juno como una «mujer fuerte», argumentando que si el personaje hubiese sido hombre, su «fuerza» no habría sido algo destacable. El director Jason Reitman se interesó en el conflicto personal/político del personaje de Jennifer Garner: «el feminismo pavimentó el camino profesional de Vanessa, pero al final Vanessa decidió convertirse en una madre de tiempo completo».
Diablo Cody fue contratada por el productor cinematográfico Mason Novick para escribir el guion de la película. Novick había trabajado anteriormente con ella en su autobiografía, "", después de haber leído su blog. El productor quería hacer una adaptación cinematográfica del libro, pero le sugirió a Cody que hiciera primero un guion de ejemplo para mostrarlo en los estudios; dicho guion fue posteriormente utilizado en "Juno". Tras decidir que la historia se centraría en el tema de la adopción, Cody reunió historias de hijos y padres adoptivos, incluyendo la de su esposo, quien se reunió con sus padres biológicos después de que ella escribiera la película. Se inspiró además en la historia de una amiga, quien se había quedado embarazada en la escuela secundaria, utilizando incluso algunos detalles de su experiencia en la película, como el episodio sufrido en una sesión de ultrasonido. Sin embargo, gran parte de la película estuvo basada en su propia experiencia: Cody tuvo un novio amante de los caramelos tic-tac similar a Paulie, una de sus mejores amigas fue animadora como Leah, y tenía además un teléfono con forma de hamburguesa idéntico al que aparece en la cinta. Tardó cerca de siete semanas en terminar el guion, el cual escribió en una tienda de Starbucks del almacén Target Corporation en Minneapolis (Minnesota). Cody comparó la labor de escribir con la de respirar, considerando a Juno como parte de ella misma.
Novick envió el guion de Cody a su amigo Jason Reitman; cuando había leído la mitad, Reitman pensó que si no dirigía la película se iba a arrepentir el resto de su vida. En un principio, Reitman encontró poco probable que fuera elegido para dirigir la cinta, ya que su primera película, "Gracias por fumar", aún no había sido estrenada. Aunque fueron considerados otros directores, incluyendo Brett Simon y Jon Poll, finalmente Reitman fue elegido para dirigir "Juno". Cody se mostraba escéptica ante la viabilidad película, ya que pensaba que nadie la produciría y, de hecho, hubo algunos problemas de financiación. Después de ser rechazado por varios estudios, la compañía de John Malkovich, Mr. Mudd, se encargó del proyecto, el cual fue posteriormente adoptado por la compañía Mandate Pictures de Jim Miller. Anteriormente, el guion había sido enviado al director Terry Zwigoff quien rechazó el proyecto al percibirlo como «una versión retardada de "Ghost World».
Tras ver su actuación en la película "Hard Candy", Reitman eligió a Ellen Page para interpretar al personaje principal, ya que la imaginó como Juno la primera vez que leyó el guion. El director la visitó para ofrecerle el papel mientras Page trabajaba en una nueva película. Reitman le envió además el guion a J.K. Simmons, quien había trabajado en su película anterior, "Gracias por fumar", pero sin informarle que interpretaría a Mac. Simmons dijo en una entrevista que tras leer el guion, él estaría feliz de interpretar incluso al profesor de Juno que no tiene diálogo. Algunos de los actores que el director tuvo en mente desde el principio fueron Olivia Thirlby—quien hizo una audición para el papel de Juno—y Michael Cera. Reitman los llevó junto a Page y Simmons a California donde filmaron 45 páginas del guion en película de 35 mm frente a un telón negro. Posteriormente presentó la cinta en Fox Searchlight, explicando que era el reparto inicial. El director destacó la importancia de hacer estas pruebas en conjunto en vez de audiciones individuales, ya que «esta película trata sobre relaciones y realizar audiciones de manera separada, uno a uno frente al director de reparto, no tenía sentido».
Jennifer Garner, que aceptó un salario menor de lo normal para no exceder el presupuesto de la película, fue confirmada por Reitman como parte del proyecto en enero de 2007. Tras actuar junto a Jason Bateman en "The Kingdom", Garner lo recomendó a Reitman cuando se reunieron, por lo que Bateman fue elegido para interpretar a Mark, siendo el último actor en unirse a la película. Lucas McFadden, un DJ y productor discográfico mejor conocido como Cut Chemist, tuvo un cameo como el profesor de química de Juno y Paulie. McFadden estaba trabajando para Reitman cuando recibió el guion de la película y el director le pidió aparecer en ella; Reitman sostuvo que era irónico que el profesor de química fuese interpretado por el DJ, sobre todo por su nombre artístico («chemist» es «químico» en inglés).
"Juno" contó con un presupuesto de 6,5 millones de dólares y fue filmada en Vancouver, Columbia Británica, en lugar de Minnesota, donde originalmente habría tenido lugar el rodaje. Aunque generalmente los estudios estadounidenses filman películas en Canadá debido a los menores gastos que conlleva, Reitman aclaró que la elección del lugar de rodaje para "Juno" no dependió de esto. Algunos de los lugares escogidos para el rodaje incluyeron una casa ubicada cerca de White Rock como el hogar de Mark y Vanessa, la escuela secundaria Eric Hamber como la escuela de Juno —llamada Dancing Elk en la película— y el parque de South Surrey como la pista atlética de dicha escuela.
Tras algunos ensayos, el rodaje se extendió desde principios de febrero hasta finales de marzo de 2007, abarcando un programa de seis semanas, de los cuales 30 días fueron designados para filmar. El equipo de filmación decidió utilizar nieve artificial para las escenas de invierno, pero durante el rodaje cayó una nevada y pudieron rodarlas sin necesidad de ello; según el asistente de dirección, Josy Capkun, la cantidad de nieve utilizada fue mayor de lo planeado. Aunque la película no fue filmada de manera lineal, la escena final estaba programada para el último día; sin embargo esta se vio afectada por un largo periodo de lluvia, lo que llevó al equipo a pensar en posponerla algunos meses, ya que estaba ambientada en verano. Sin embargo, la lluvia se detuvo y pudieron realizar la escena sin mayores inconvenientes. La escena final muestra a Juno y Paulie cantando «Anyone Else But You» de The Moldy Peaches, por lo que Kimya Dawson visitó a Ellen Page y Michael Cera mientras ensayaban la canción en el lugar de rodaje.
La banda sonora de la película incluye varias canciones del trabajo como solista de Kimya Dawson y de sus dos bandas, Antsy Pants y The Moldy Peaches. Esto fue producto de una sugerencia de la actriz Ellen Page. Según palabras del director Jason Reitman:
Reitman contactó a Dawson, quien, tras leer el guion de la película, aceptó que sus canciones fuesen utilizadas en la cinta, por lo que envió al director un paquete de discos compactos con aproximadamente 120 canciones. Las canciones habían sido publicadas casi en su totalidad por Dawson, quien no las hizo especialmente para "Juno" sino que las había grabado con anterioridad. Reitman le pidió a la cantante si podía grabar canciones instrumentales, en las cuales tarareaba la letra de algunas canciones. El director contactó además al compositor Mateo Messina, quien había trabajado junto a él en "Gracias por fumar", para que hiciera la música incidental de la cinta. Reitman le entregó al compositor algunas canciones de Dawson y le pidió que realizara sus canciones siguiendo el tono de aquella música. Según Messina, las guitarras acústicas utilizadas poseían un sonido discordante y suelto, similar a la personalidad de Juno. Tras experimentar con varios tipos de guitarra, escogió una llamada «Stella», perteneciente al guitarrista Billy Katz. Messina describió el sonido del instrumento como «algo metálico, no muy afinado, pero de gran personalidad». Katz fue contratado para tocar la guitarra acústica y la clásica en la banda sonora.
Page también sugirió una versión de la canción «Sea of Love» realizada por Cat Power, pero Reitman se mostró reacio a incluirla ya que había sido tocada en la película de 1989 "Melodía de seducción"; sin embargo, finalmente decidió hacerlo, ya que su inclusión podría formar parte de las referencias que "Juno" realizaba a otras cintas. Reitman sintió que la versión de Sonic Youth de la canción «Superstar» definía perfectamente la relación entre Juno y Mark, ya que cada personaje prefería una versión diferente de la misma. La canción «A Well Respected Man» del grupo The Kinks había sido elegida por Reitman para el guion de otra película, pero decidió utilizarla en la escena donde aparece Paulie. Reitman descubrió la canción «All I Want Is You» de Barry Louis Polisar tras buscar por iTunes, utilizando varias palabras y nombres asociados a los temas tratados por la película.
La idea de representar la historia según diferentes estaciones del año surgió cuando el director Jason Reitman leyó el guion. Según él, esto refleja los tres trimestres del embarazo de Juno. Debido a que la película fue filmada en treinta días, se utilizaron plantas artificiales para representar las estaciones y se editaron otras en post-producción. Por ejemplo, se agregaron digitalmente hojas de color café al árbol ubicado fuera de la casa de Juno, mientras que las del cerezo de la casa de Leah fueron oscurecidas para representar el otoño; también se utilizó un ventilador para soplar las hojas en algunas escenas, como si estas estuvieran cayendo de los árboles. Fueron agregadas además algunas flores artificiales fuera de la casa de Paulie para la escena final, que tiene lugar en verano. Reitman utilizó diferentes colores para destacar a ciertos personajes, como el uniforme del equipo de atletismo o la chaqueta roja de Juno.
La escritora Diablo Cody se mostró impresionada con la labor del equipo de dirección artística, que trabajó guiado por unas cuantas frases de su guion. Por ejemplo, se refirió a la habitación de Juno como «un plató bastante emotivo para mí, ya que me recordó el pequeño hábitat que tenía cuando era adolescente». El diseño de las habitaciones buscaba reflejar la personalidad de los personajes, la de Juno estaba cubierta de afiches de grupos musicales, la de Leah tenía un mural con fotografías de hombres que consideraba atractivos, mientras que la de Paulie era más «infantil». Steve Saklad, encargado del diseño de producción, explicó que la casa de Mark y Vanessa se creó bajo la suposición de que «Vanessa había leído varias revistas de decoración y que trató de copiarlas lo mejor que pudo». El diseño de vestuario estuvo a cargo de Monique Prudhomme, cuyo trabajo fue nominado a los Costume Designers Guild Awards en la categoría «excelencia en el diseño de vestuario para una película». Prudhomme escogió para Vanessa ropa que fuese «simple y de buen gusto» pero con una «personalidad perfeccionista», mientras que para Mark escogió una ropa más conservadora que fuese acorde con el gusto de Vanessa. La actriz Ellen Page sugirió gran parte de la vestimenta que utilizaría Juno en la película. Page utilizó dos tipos de vientres protésicos durante el rodaje, los cuales se ajustaban como un corsé en la espalda, además de una variedad de senos falsos. Para la escena del ultrasonido se utilizó un vientre real, y las imágenes que aparecen en el monitor correspondían al hijo de Scott Sanders, técnico de sonido de la película; que fueron agregadas en post-producción.
Los créditos iniciales de la película consisten en una secuencia animada que muestra a Juno caminando por la ciudad mientras bebe zumo de naranja. La animación fue realizada en un periodo de 7 a 8 meses por Shadowplay, un pequeño estudio de diseño ubicado en Los Ángeles (California). Reitman conoció a Garet Smith, cofundador del estudio, mientras estaban en un festival de cine en Japón, donde ambos presentaban sus cortometrajes. Shadowplay había trabajado para Reitman en su película anterior, "Gracias por fumar", por lo que el director los contactó nuevamente cuando supo que dirigiría "Juno". Smith trabajó junto a la artista Jenny Lee en la animación, basados en afiches de grupos de "punk-rock" de los años 70. La idea era realizar una secuencia que «tuviera textura y algunos bordes, pero que además transmitiera la calidez y corazón del guion». Durante los últimos días de filmación en Vancouver, la actriz Ellen Page fue fotografiada con una cámara de alta velocidad desde varios ángulos mientras caminaba. Se imprimieron 900 fotografías de Page y se pasaron varias veces por una fotocopiadora para que perdieran su calidad hasta obtener un efecto de dibujo hecho a mano. Las imágenes fueron posteriormente recortadas y escaneadas en la computadora, donde se incorporaron a los fondos dibujados por Lee. La animación se logró a través de "stop motion" y se agregó la canción «All I Want Is You» de Barry Louis Polisar, la cual fue elegida por Reitman. Shadowplay creó además las imágenes que mostraban el nombre de cada estación del año en la película y el tipo de letra de los créditos iniciales y finales, además de colaborar en el diseño de la banda sonora y el DVD.
Tras una primera proyección en el Festival de Cine de Telluride el 1 de septiembre de 2007, "Juno" se estrenó el 8 de septiembre del mismo año en el Festival Internacional de Cine de Toronto. Cuando terminó la película, el público de la sala le dio una ovación de pie, a lo que el crítico de cine Roger Ebert agregó: «no recuerdo haber oído una ovación tan larga, fuerte y cálida». La cinta se mostró en numerosos festivales de cine, incluyendo los de Austin, Roma, Londres, Bahamas, San Luis, Estocolmo, Salónica, Gijón, Palm Springs y Róterdam, obteniendo premios y nominaciones en varios de ellos.
Aunque su estreno en los cines estaba previsto para el 15 de diciembre de 2007, la fecha fue adelantada para aprovechar las críticas positivas que la película había recibido en los festivales, por lo que tuvo un estreno en un número limitado de cines el 5 de diciembre, siendo mostrada en siete cines de Los Ángeles y Nueva York. La película fue posteriormente estrenada en 25 salas de trece ciudades distintas el 14 de diciembre, aumentando el número de estos el 21 de diciembre antes de su estreno masivo el día 25 de ese mes. En España y la mayoría de los países de Hispanoamérica se estrenó en febrero de 2008. En España la película recibió el mismo título que en su versión original, mientras que en los países de Hispanoamérica fue modificado: En Argentina fue conocida como "La joven vida de Juno", en México como "Juno: Crecer, correr y tropezar" y en Perú como "Juno: Embarazada por accidente".
Tras su estreno, Fox Searchlight envió teléfonos con forma de hamburguesa —similares al utilizado por Juno— a varios periodistas y críticos de cine para atraer su atención sobre la película. Aunque en un principio los teléfonos fueron distribuidos solamente en eventos promocionales, algunas compañías no afiliadas a Fox Searchlight comenzaron a fabricarlos y venderlos a través de eBay y otras páginas en Internet. Al mes siguiente del estreno de "Juno", las ventas del teléfono aumentaron un 759 % en eBay y fue incluido entre los «10 mejores regalos para cinéfilos» por la revista "Entertainment Weekly". En junio de 2008 se lanzó en Japón una línea de juguetes Be@rbrick inspirados en la película y creados como parte de un concurso.
La versión en DVD y Blu-ray de la película comenzó a comercializarse el 15 de abril de 2008. La versión de un disco del DVD incluye la película, los comentarios de Jason Reitman y Diablo Cody, once escenas eliminadas, pruebas cinematográficas y escenas eliminadas, entre otros. Por su parte, la versión de dos discos posee el mismo contenido más algunos extras, además de una versión de la película para reproductores portátiles. La versión en Blu-ray incluye todo esto más dos videos:«Fox Movie Channel Presents: Juno World Premiere» y«Fox Movie Channel Presents: Casting Session».
Con un estreno limitado en sólo siete cines de Los Ángeles y Nueva York, "Juno" recaudó 420 113 dólares en su primer fin de semana, promediando 60 016 dólares por sala. Cuando "Juno" se convirtió en la primera película de Fox Searchlight en sobrepasar la barrera de los 100 millones de dólares en la taquilla, el presidente de la compañía, Peter Rice, se refirió al logro: «esta es una hazaña asombrosa que ha superado todas nuestras expectativas. Sabíamos que la película tenía potencial y ha resonado en las audiencias a lo largo de todo el país». La película recaudó 143 millones de dólares en Estados Unidos y 84 millones en el resto de los países, logrando un total de 228 en todo el mundo. "Juno" fue además la cinta que más dinero recaudó entre las cinco nominadas al en 2007.
El filme ha obtenido una buena respuesta por parte de la crítica cinematográfica; la cinta obtuvo un 94 % de críticas positivas en el sitio web Rotten Tomatoes, basado en un total de 204 comentarios, y fue catalogada como la mejor película de comedia de 2007. En el sitio Metacritic, la película obtuvo una calificación de 81/100, basada en un total de 38 críticas. Roger Ebert del periódico "Chicago Sun-Times" le entregó la máxima calificación y se refirió a ella como «la mejor película del año [...] ¿Acaso hubo este año una mejor actuación que la de Ellen Page interpretando a Juno? No lo creo». El crítico reafirmó su posición en 2009, refiriéndose a "Juno" como una de las mejores películas de la década.
Sin embargo, no todos los críticos de cine compartieron este punto de vista sobre "Juno". David Edelstein de la revista "New York" escribió que la película buscaba desesperadamente «estar de moda entre los adolescentes, que los jóvenes utilizaran la misma jerga de la cinta y que compraran la banda sonora». Jim DeRogatis del "Chicago SunTimes" criticó el diálogo estilizado de la película, la manera en que se trataba el tema del aborto y la ingenuidad de Juno en relación al embarazo, agregando: «como un feminista de la vieja escuela, como padre de una hija pre-adolescente, como un periodista que frecuentemente habla con jóvenes debido a su trabajo y como un cinéfilo del montón, yo odié, odié, odié esta película».
"Juno" fue incluida por varios críticos de cine en listas que reunían «las mejores películas de 2007». A continuación se indica la ubicación que obtuvo la película en las respectivas listas, junto al nombre del crítico y el medio de comunicación para el que trabaja:
La película recibió cuatro nominaciones para los : , ganado por Diablo Cody, , y por Ellen Page.
El director Jason Reitman se mostró decepcionado al enterarse de que "Juno" no había sido nominada a los premios Genie de Canadá: «es un director canadiense, estrellas canadienses, reparto canadiense, equipo canadiense, fue filmada en Canadá—¿cómo no reunimos los requisitos necesarios para un Genie si la película de David Cronenberg sobre rusos viviendo en Londres, filmada en Inglaterra con equipo y reparto británico sí pudo? Lo siento, pero alguien tendrá que explicármelo; no lo entiendo». Sara Morton, directora de la Academia Canadiense de Cine y Televisión, explicó en un comunicado que la película no fue considerada para los premios porque según la «Canadian Audio-Visual Certification Office» no podía definirse como una producción canadiense. La revista "The Hollywood Reporter" explicó que los premios Genie consideran como canadienses a las películas que son, al menos parcialmente, financiadas por compañías de Canadá. Por lo tanto, "Juno", al ser financiada por las compañías estadounidenses Mandate Pictures y Fox Searchlight, no fue considerada. No obstante, el vocero de los premios Genie, Chris McDowall, aclaró que no fue considerada ya que nunca fue presentada para su evaluación; según él, «la financiación es uno de los criterios, pero no es el único». A pesar de esto, la cinta fue nominada para los Canadian Comedy Awards, recibiendo dos premios.
La banda sonora de "Juno" incluye diecinueve canciones de artistas como Barry Louis Polisar, Belle & Sebastian, Buddy Holly, Cat Power, The Kinks, Mott the Hoople, Sonic Youth y The Velvet Underground, y varias de Kimya Dawson junto a sus dos bandas, The Moldy Peaches y Antsy Pants. Fue comercializada por la compañía discográfica Rhino Entertainment y se convirtió en la primera banda sonora en alcanzar el mayor número de ventas desde "Dreamgirls", y la primera de 20th Century Fox desde "Titanic". Se convirtió además en el primer disco de Rhino Entertaiment en llegar al puesto número uno de ventas, alcanzando la cima de la lista Billboard 200 en su cuarta semana.
Rhino anunció en marzo de 2008 que sería comercializado un lado B de la banda sonora, llamado "Juno B-Sides: Almost Adopted Songs". El disco fue puesto a la venta el 8 de abril y estuvo disponible solo a través de iTunes. Este nuevo volumen consistía en una colección de quince canciones que fueron consideradas para la película pero que no fueron incluidas. Los artistas de este lado B incluyen a los ya mencionados Kimya Dawson, Barry Louis Polisar, Belle & Sebastian y Buddy Holly, al igual que Astrud Gilberto, The Bristols, Jr. James & The Late Guitar, Trio Los Panchos, Yo La Tengo y Ellen Page, quien canta «Zub Zub», canción escrita por Diablo Cody para una escena que fue eliminada.
El 25 de noviembre de 2008 fue puesta en venta una «edición de lujo» de la banda sonora, la cual consistía en las canciones de las dos anteriores, además de algunos guiones gráficos de la película y comentarios del director Jason Reitman. El 8 de febrero de 2009 la banda sonora de "Juno" recibió un premio Grammy en la categoría «mejor recopilación en una banda sonora».
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2448d996bfe276372efcf5_en.json
|
Since 2 March 1947 until 20 November 1949 "Głos Ludu" newspaper published monthly a literary section called "Szyndzioły". In December 1949 this section was transformed into "Zwrot" magazine. The first issue of "Zwrot" appeared on 24 December 1949. The first logo of the magazine was designed by artist Rudolf Żebrok. Together with Franciszek Świder they were the first illustrators of "Zwrot". "Zwrot" had from the beginning a literary character. Content includes historical studies, essays, poetry, prose, art, educational and community issues, and factual reports. The circulation of Zwrot was in the past far higher, but it is historically declining along with the demographic drop in the Polish population. From 1949 to 1967 it appeared in A4 format, from 1967 to 2006 in A5 format, and from 2007 it appears in A4 full-colour format.
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed88eac0fc4d77b99036_hy.json
|
Մերիչել Բատետ Լամանյան ծնվել է 1973 թվականի մարտի 19-ին Բարսելոնայում: Գեներալ Դոմինգո Բատետի թոռնուհին է: 1995 թվականին Մերիչել Բատետն ավարտել է Պոմպեու Ֆաբրայի անվան համալսարանի իրավաբանական ֆակուլտետը։ 1998 թվականին լրացուցիչ կրթություն է ստացել անշարժ գույքի և ուրբանագիտության ոլորտում։ 1995-1998 թվականներին աշխատել է Պոմպեու Ֆաբրայի անվան համալսարանում՝ որպես վարչական իրավունքի դասախոս, այժմ նույն համալսարանում դասավանդում է սահմանադրական իրավունք: Ուսանողական տարիներից զբաղվել է քաղաքականությամբ և մի քանի տարի աշխատել Է որպեսԿատալոնիայի սոցիալիստական կուսակցության առաջին քարտուղար Նարսիս Սերայի օգնական՝ չանդամակցելով կուսակցությանը: 2004 թվականի Իսպանիայի պատգամավորների Կոնգրեսի ընտրություններում անկուսակցական Մերիչել Բատետը Կատալոնիայի սոցիալիստական կուսակցության Բարսելոնայի ընտրական ցուցակում զբաղեցրել է 9-րդ հորիզոնականը, որը գլխավորում էր Խոսե Մոնտիլիան: 2008 թվականին անդամակցել Է Կատալոնիայի սոցիալիստական կուսակցությանը։ 2008 թվականի խորհրդարանական ընտրություններում Բատետը գլխավորել է Բարսելոնայի ընտրական ցուցակը, 2011 թվականին մասնակցել է խորհրդարանական ընտրություններին ընտրական ցուցակի 8-րդ համարի ներքո:
2013 թվականի փետրվարին Մերիչել Բատետը Կատալոնիայի սոցիալիստական կուսակցության մի քանի այլ պատգամավորների հետ միասին Կատալոնիայի սոցիալիստների խմբակցությունը քվեարկել է Կոնգրեսում կատալոնացի անջատողականների առաջարկած ընթացակարգի օգտին, որը թույլ է տվել հանրաքվե նախաձեռնել Իսպանիայի մնացած մասի հետ Կատալոնիայի հարաբերությունների ապագայի վերաբերյալ, և վճարել դրա համար սահմանված 600 եվրո տուգանք: 2014 թվականի հուլիսին Մերիչել Բատետը նշանակվել է Իսպանիայի սոցիալիստական բանվորական կուսակցության դաշնային գործադիր հանձնաժողովում կրթության հարցերով քարտուղար։ 2015 թվականի խորհրդարանական ընտրություններում առաջադրվել է Իսպանիայի սոցիալիստական բանվորական կուսակցության Մադրիդի ընտրական ցուցակի երկրորդ համարի համարի ներքո՝ գլխավոր քարտուղար Պեդրո Սանչեսի հետ միասին։ Սանչեսի հանձնարարությամբ եղել է նախընտրական ծրագրի և փորձագետների խմբի աշխատանքների համակարգողը, որոնք առաջարկություններ են պատրաստել Իսպանիայի սահմանադրության վերանայման վերաբերյալ: 2016 թվականի փետրվարին Բատետը Պեդրո Սանչեսի վստահված անձանցից մեկն էր այլ քաղաքական կուսակցությունների հետ բանակցությունների ժամանակ կառավարություն, այլընտրանքային ժողովրդական կուսակցություն ձևավորելու նպատակով։ 2016 թվականի ապրիլին Մերիչել Բատետը Կարմե Չակոնի հրաժարականից հետո խորհրդարանական ընտրություններում գլխավորել Է Կատալոնիայի սոցիալիստական կուսակցության ընտրական ցուցակը, որոնք նշանակված էին 2016 թվականի հունիսին:
Մարիանո Ռախոյի կառավարությանն անվստահություն հայտնելուց հետո Մերիչել Բատետը ընդգրկվել է Պեդրո Սանչեսի գլխավորած նախարարների նոր կաբինետի կազմում և զբաղեցրել է պետական կառավարման նախարարի պաշտոնը: 2019 թվականի արտահերթ խորհրդարանական ընտրություններում Մերիչել Բատետը վերսկսել է Կոնգրեսի պատգամավորի իր մանդատը: 2019 թվականի մայիսի 21-ին Իսպանիայի պատգամավորների Կոնգրեսի առաջին նիստում Մերիչել Բատետն ընտրվել է Իսպանիայի խորհրդարանի ստորին պալատի նախագահ:
Մերիչել Բատատը 2005-2016 թվականներին ամուսնացած է եղել Ժողովրդական կուսակցությունից Կոնգրեսի պատգամավոր Խոսե Մարիա Լասալի հետ։ 2013 թվականին նրանք ունեցել են երկվորյակ դուստրեր՝ Ադրիանան և Վալերիան։
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed8beac0fc4d77bd32cf_hy.json
|
Ուսուցման շնորհիվ մարդու և կենդանիների գիտելիքները թարմանում են, ձեռք են բերվում նոր հմտություններ և կարողությունները, ինչը հանգեցնում է առավել հարմարվողական վարքի ձևավորմանը։
= Ուսուցման հոգեֆիզիոլոգիա =
Հոգեֆիզիոլոգիայի տեսանկյունից ուսուցումը կոմպլեքս երևույթ է, այսինքն՝ ներառում է դրդապատճառային-հուզական ոլորտը, ուշադրությունը, ինչպես ոչ կամածին, այնպես էլ կամածին, ընկալումը, հիշողությունը, մտածողությունը, գիտակցականի և անգիտակցականի հարաբերակցությունը, հմտությունների ավտոմատացումը և որոշ այլ էլեմենտներ։
Առանձնացնում են ուսուցման տարբեր տեսակները։
Առանձնացված են ուսուցման երեք մեխանիզմ՝ ըստ դրանց ընթացքին օրգանիզմի մասնակցության.
Ռեակտիվ վարքը դրսևորվում է, երբ օրգանիզմի ռեակցիաները պասիվ են արտահայտում, սակայն նեյրոնային շղթաները ձևափոխվում են և ձևավորվում են հիշողության հետքեր։
Ռեակտիվ վարքի տարատեսակների մեջ տարբերում են.
Ընտելացումը՝ որպես ուսուցման պարզագույն ձև, դրսևորվում է, երբ ազդակը ներկայացվում է կրկնակի անգամ, վարքային ռեակցիաների թուլացման ձևով։ Դրա էությունն այն է, որ օրգանիզմում տեղի են ունենում փոփոխություններ՝ ռեցեպտորների և ռետիկուլյար ֆորմացիայի մակարդակում, և այն սովորում է «անտեսել» մի որևէ կրկնվող կամ անընդհատ գործող գրգռիչ՝ համոզվելով, որ այն որևիցե վտանգ չի ներակայացնում իր կատարած գործունեության համար։ Օրգանիզմի հակազդում նորից կարելի է առաջացնել փոխարինելով ազդակը կամ փոփոխելով դրա չափանիշները՝ ուժը, հաճախականությունը և այլն։
Զգայունացումը ընտելացմանը հակառակ գործընթաց է, այն արտահայտվում է ռեֆլեկտոր հակազդքումների ուժեղացմամբ։ Ազդակի կրկնությունը հանգեցնում է օրգանիզմի ավելի ուժեղ ակտվիացմանը, որը դառնում է ավելի ու ավելի դիմացկուն տվյալ ազդակի հանդեպ։ Դա տեղի է ունենում վնասող կամ ուժեղ կողմնակի գրգռչի ազդեցության տակ։
Պարզ ուսուցման մեկ այլ տեսակ է իմփրիթինգը (դրոշմումը), որն իրենից ներակայցնում է նորածին օրգանիզմի և արտաքին աշխարհի որևէ օբյեկտի միջև կապի ակնթարթային հաստատման մեծանիզմ։ Այդ միջոցով առաջացած ռեակցիաները ծրագրավորված են ժառանգականորեն և անդարձելի։
Պայմանական ռեֆլեքսները կամ դասական պայմանավորումը՝ մի քանի անգամ համընկած որոշակի ազդակի և հակազդման եղանակի զուգորդումը, ուսուցման մեկ այլ ձև է։ Այս երևույթը առաջին խորը ուսումնասիրել է ռուս գիտնական, ֆիզիոլոգ Ի. Պ. Պավլովը 1911 թվականին։ Նա բացահայտեց, որ պայմանական ռեֆլեքսի ձևավորումը կայանում է այն ժամանակ, երբ ազդակը, որը բնական պայմաններում առաջացնում է որոշակի ռեակցիա, մի քանի անգամ համակցվում է ինչ-որ ուրիշ, նախկինում չեզոք ազդակի հետ։ Դրանից հետո չեզոք ազդակը սկսում է առաջ բերել նույն ռեակցիան, ինչ և՝ բնականը։ Պայմանական կապի առաջացման համար երկու գրգռիչները պետք է ժամանակի մեջ միմյանց մոտ լինեն։
Օօպերանտ վարքը կամ ուսուցումը օպերանտ պայմանավորման արդյունքում իրենից ներկայացնում է այն գործողությունների ամրապնդումը, որոնց արդյունքները օրգանիզմի համար ցանկալի են, և հրաժարվելը՝ նրանցից, որոնք հանգեցնում են անցնակալի հետևանքների։ Առանձնացնում են այս ուսուցման երեք տարատեսակ՝
1911 թվականին գիտնական Թորնդայքը սկսեց ուսումնասիրել տվյալ տիպի ուսուցումը՝ առաջ քաշելով այն գաղափարը, որ ուսուցումը տեղի է ունենում նաև այն պատճառով, որ որոշակի գործողություններ հանգեցնում են հաճելի կամ տհաճ արդյունքների։ Փորձերի և սխալների մեթոդի գաղափարը այն է, որ մարդը կամ կենդանին, նպատակին հասնելու, արգելքները հաղթահարելու միջոցները և եղանակները հերթով փորձելով, հրաժարվում է ոչ արդյունավետներից և վերջ ի վերջո գտնում է խնդրի լուծումը։ Այստեղ վարքն ամրապնդվում է հետևանքի կանոնի համաձայն՝ որոշակի վարքի հետևանքներից է կախված դա կամրապնդվի, թե՝ ոչ։
Ավտոմատացված ռեակցիաների ձևավորումը բարդ վարքային ռեակցիաների փուլային ձևավորումն է։ Ամեն փուլը այդ ընթացքում ամրապնդվում է։ Ամրապնդումը օգտագործվում է ուսուցման ոչ միայն այս տեսակի ժամանակ, այլև պայմանական ռեֆլեքսների ձևավորման, փորձերով ու սխալներով ուսուցման մեթոդի կրիառման ժամանակ։ Դրա հիմքում ընկած է ազդակի և հակազդման միջև կապի ուժեցղացման սկզբունքը։ Այսինքն՝ կրկնվում են պայմանական և ոչ պայամանական ազդակների և վարքի ձևի ու հետևանքի միջև կապերը։ Կրկնօրինակումը իրենից ներկայացնում է ուսուցում գործողությունների մոդելի դիտման և վերարտադրման միջոցով, որոնց դեպքում գործողությունների նշանակությունը ոչ միշտ է հասկացվում։ Առանձնացնում են կրնօրինակման երկու ձև՝ մաքուր կրկնօրինակում և ուսուցում հասկացմամբ։
Կոգնիտիվ ուսուցումը էվոլյուցիոն առումով ամենից հինն է և ամենից արդյունավետն է։ Ամբողջական ծավալով այդպիսի ուսուցումը բնորոշ է միայն մարդկանց, չնայած որ դրա առանձին էլեմենտներ կարելի է տարբերակել բարձրագույն կենդանիների մոտ։ Առանձնացնում են կոգնիտիվ ուսուցման հետևյալ տեսակները՝
Թաքուն ուսուցումը բացահայտել է Թոլմենը 1932 թվականին։ Դա ստացվող տեղեկատվության, ինչպես նաև արդեն հիշողության մեջ եղածի (պահպանվողի), վերլուծական վերամշակումն է և այդ հիմքի վրա ադեկվատ ռեակցիայի ընտրությունը։ Թոլմենը ապացուցեց, որոշ բաներ կարելի է սովորել առանց վարքի որևէ փոփոխության. հակազդումը մնում է գաղտնի այնքան ժամանակ, մինչև դրա դրսևորումը չի դառնում անհրաժեշտ։
Ուսուցումը բարդ հոգեշարժական հմտություններին, որոնց մեծ քանակին մարդ տիրապետում է իր կյանքի ընթացքում, անցնում է կոգնիտիվ ստրատեգիայի (ծրագրի ընտրության), ասոցիատիվ (ծրագրի ստուգում և կատարելագործում) և ավտոնոմ փուլեր, երբ հոգեմարմնական հմտությունը անցնում է ավտոմատացման՝ գիտակցության կողմից վերահսկողության թուլացմամբ կամ լիակատար վերացմամբ։
Ինսայթը () ուսումնասիրել է Քյոլերը 1925 թվականին փորձր կատարելով շինպանզեների վրա։ Այս մեթոդն այն է, որ հիշողության մեջ «ցրված» տեղեկատվությունը կարծես միավորվում ու ամբողջականանում է նոր համակցության մեջ։ Մարդուն թվում է, թե որոշումը գալիս է սպոնտան, սակայն իրականում դա ավելի շուտ ենթագիտակցական վերլուծա-ընդհանրացնող գործունեության արդյունք է։
Դատողությունների միջոցով ուսուցումը իրականացվում է մտածական գործունեության միջոցով։ Մտածողության համար հիմք է ծառայում պերցեպտիվ ուսուցումը (պատկերի ճանաչումը) և կոնցեպտուալ ուսուցումը (վերացարկում և ընդհանրացում)։
Ուսուցման առանձին տեսակների համար զարգացման ընթացքում գոյություն ունեն կրիտիկական ժամանակաշրջաններ, երբ օրգանիզմը առավել զգայուն է այդ ձևերի հանդեպ։ Ուսուցման գործընթացում կարող են ձևավորվել նախկինում յուրացված գիտելիքների, կարողությունների և հմտությունների հետ նոր տեղեկատվության փոխհարաբերակցման տարբեր ձևեր։ Մասնավորապես, տեղափոխման երևույթը՝ ուսուցման հեշտացումը նախկինում ձեռք բերված փորձի և գիտելիքների շնորհիվ, և դրանք հակադիր դժվարացումը վերափոխման ժամանակ, երբ նախկինում ամուր յուրացված ստերեոտիպները դժվար են ենթարկվում փոփոխության։
Ուսուցման մեխանիզմները շատ բազմազան են ֆիզիոլոգիական պրոցեսների և նյարդային համակարգի մասնակցող կառուցվածքների բնույթով։ Ուսումնասիրությունները պարզել են, որ ուսուցումն ընթանում է փուլերով, որոնց ընթացքում տեղի է ունենում ուսուցման ռազմավարության փոփոխություն։ Ուսուցման գործընթացի մեջ առանձնացնում են ուսուցման երկու տարբեր տիպեր՝ սահուն և թռիչքաձև։ Վերջինների շարքին են պատկանում պայծառացումը և դրոշմումը։
Ուսուցման նյարդակենսաբանական մեխանիզմի հիմք է հանդիսանում նյարդաբջջային ակտիվության հարմարվողականությունը (պլաստիկությունը)։ Հարմարվողականությունը նյարդային բջջի՝ ազդակի և մարապնդման համակցումների շարքում սեփական ակտիվությունը փոխելու ընդունակությունն է։
Ուսուցման գործընթացում ներգրավված են ուղեղի շատ կառույցներ, սակայն դրանց բոլորի գործունեության հիմքում ընկած է նյարդաբջջի հարմարվողականությունը։ Դա նեյրոնների հատկություն է, որի հիմքում ընկած է սինապսային փոխանցման արդյունավետության փոփոխությունը։ Առանձնացնում են նյարդաբջջի հարմարվողականության մի քանի ֆենոմեններ՝ ընտելացում, զգայունացում, զուգորդական ուսուցման բջջային համանմանություններ, երկարատև ուժեղացման և երկարատև ընկճման երևույթներ։ Այս ֆենոմենները իրենց բնույթով նման են վարքայիններին։
Զուգորդական ուսուցման բջջային համանմանությունները կարելի է ստանալ ուղեղի բազմաթիվ կառույցներում։ Օրինակ՝ հիպոկամպի նյարդաբջիջների 40%-ը ընդունակ են ուսուցման։
Ուսուցման գործընթացին մասնակցում են այնպիսի կառույցներ, ինչպիսիք են հիշողությունը, կարճաժամկետ պատկերների ձևավորումը, հմտությունների մշակման և ավտոմատացված շարժումներն ապահովող գոյացությունները։
Ուսուցմանը մասնակցող ուղեղային կարևորագույն գոյացություններից է հիպոկամպը, որն ունենալով մեծաքանակ կապեր ուղեղի բազմաթիվ հատվածների հետ, ապահովվում է տեղեկատվության փոխադրումը կարճատևից երկարատև հիշողություն։ Նշաձև կորիզը հիպոկամպի հետ միասին ապահովում է ուսուցման ընթացքում յուրացված տեղեկատվության հուզական երանգավորումը։ Զոլավոր մարմինը մասնակցում է գործողության ծրագրի մշակմանը, հմտությունների ձևավորմանը։ Տեսաթումբը կեղև է հասցնում ուսուցման ընթացքում օգտագործվող տեղեկատվության ողջ հոսքը։ Ուղեղաբնային ցանցաձև գոյացությունը և տեսաթմբի ոչ մենահատուկ կորիզները ապահովում են ընդհանուր ակտիվացման ֆոնը և այն օպտիմալ գործառնական վիճակը, որն անհրաժեշտ է ուսուցման համար։ Քունքային բլթի միջային կեղևի մակերեսն ապահովում է վերջին իրադրությունների մասին հիշողության հետքերի ժամանակավոր պահպանումը և համախմբումը։ Մեծ կիսագնդերի հարճակատային կեղևի մասնակցությունը ուսուցման գործընթացին կապված է ընթացիկ գործունեության ժամանակ աշխատանքային հիշողության ապահովման հետ։
Ուսուցման խանգարումները կապված են ուղեղային կառույցների ախտաբանության, զանազան հոգեկան խանգարումների հետ։
Երկարավուն ուղեղի ախտահարման դեպքում խանգարվում է «քուն-արթնություն» ընթացքը, ինչը հանգեցնում է սովորական ակտիվության ռիթմի խանգարման, ինչի պատճառով ավտոմատացված գործողությունները խափանվում են։ Միջանկյալ ուղեղի մակարդակում խանգարումները հանգեցնում են կարճատև հիշողության ձևավորման խանգարմանը։ Տեսաթմբի վնասումը համապատասխան հատվածներում բերում է հիշողության համապատասխան տեսակների կորստի։ Լիմբիական համակարգը վնասվելու դեպքում կորչում է ընթացիկ իրադարձությունները հիշելու կարողությունը։ Գլխուղեղի ճակատային բաժնի միջահիմային հատվածների ախտահարումը ուղեկցվում է կարճատև հիշողության և մտապահման դիրքորոշումների կորստով։
Կան տարբերություններ միջկիսագնդային ախտահարումների միջև. ձախ կիսագնդի վնասումը հանգեցնում է կամային և բարդ մտապահումներ պահանջող ուսուցումը, իսկ աջի գործառությաների կատարման թուլացման դեպքում՝ ոչ կամային ավտոմատացված տարրական մտապահումներ պահանջող ուսուցումը։
Հոգեկան խանգարումների դեպքում ուսուցման խանգարումները դրսևորվում են երկու ձևով.
խանգարումները բխում են անհատական ախտաբանական նախադրյալներից և ուսուցման գործընթացը ընթանում է սոցիալական և հուզական ապահարմարվողականության ֆոնի վրա
խանգարումներ հմտությունների ձևավորման դժվարությունների առաջացման տեսքով, երբ նպատակաուղղված ուսուցման շրջանակներում ցնակալի վարքը, հմտությունները, գիտելիքները յուրացվում են պահանջվող որակին անհամապատասխան։
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2126764fd698b432eedfa1_ru.json
|
Родился 15 августа 1972 года в Гвадалахаре. В мексиканском кинематографе дебютировал в 1995 году и с тех пор снялся в 8 работах в кино и телесериалах. Телесериал Мачеха принёс актёру неимоверную популярность, ибо своего героя, злодея Каденаса он сыграл блестяще. Обучался актёрскому мастерству в Лондоне в Royal Central School of Speech and Drama. В основном актёр исполнял роль злодеев, также широко известен в театральном направлении в качестве актёра, продюсера, режиссёра и сценариста.
1
Жестокий мир (сериал, 2006 – 2007)
Mundo de fieras ... Pedro
2
Amor (2006)
3
Злопамятность (2005)
Rencor
4
Cafe Estres (2005)
5
Мачеха (сериал, 2005 – 2007)
La madrastra ... El Cadenas
6
Тайна миндальных деревьев (2004)
El misterio de los almendros ... Javier / Gilberto
7
Партнеры (сериал, 1998 – 2002)
Compañeros
8
Семейный врач (сериал, 1995 – 1999)
Médico de familia
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed89eac0fc4d77bac633_hy.json
|
Լի Սիլ Բին հրեշտակ է, ով իջնում է երկիր Շին Ու Հյոնին պաշտպանելու համար։ Տղան տատիկի հետ ապրում է միայնակ. փոքր ժամանակ մայրը նրան լքել է, և այդ իսկ պատճառով էլ նրա բնավորության մեջ իշխում է սառնությունը։ Եվ չնայած սրան՝ դպրոցում հայտնի է՝ շնորհիվ իր գեղեցիկ արտաքինի և երաժշտական տվյալների։
Երբ նրա լավագույն ընկերը՝ Հվան Սոն Յոլը իմանում է, որ Ու Հյոնի բիոլոգիական մայրը շուտով դառնալու է իր խորթ մայրը, լավագույն ընկերները դառնում են մրցակիցներ։ Նրանց մրցակցությունն էլ ավելի է սրվում, երբ երկուսը սիրահարվում են իրենց համադասարանցի դարձած Լի Սիլ Բիին։
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2448ea96bfe276375273ad_en.json
|
It was reported in October 2017 that he had died in a drone strike carried out by United States in Paktia Province of Afghanistan. However, reports later emerged disputing his death. Reports of Khorasani's death were proven false when the United States added Khorasani to the U.S State Department's Rewards for Justice wanted list on March 7, 2018.
Omar Khalid was born in Qandaro, a village in Mohmand Agency. He was a journalist and a poet. Most of his poetry was religious or devotional as he mostly composed naats (poetry in praise of prophet Muhammad). He adopted the nom de guerre of Omar Khalid Khorasani in 2007. Khorasani studied at a local school and then at a madrassah in Karachi.
Omar was radicalised at an early age and joined Harkat ul-Ansar, one of the militant groups fighting Indian rule in Kashmir. When the U.S invaded Afghanistan in 2001, Khorasani set up an office of Harkat in Mohmand Agency, where he recruited fighters for ‘jihad’ against the American forces. Omar gained prominence, after vowing to avenge the Lal Masjid operation, and seized the shrine of a famous anti-colonialist fighter in the village of Ghazi Abad during the summer of 2007 and renaming it Lal Masjid (Red Mosque)
In December 2007 when TTP was formed, Omar was named ameer of the groups franchise in Mohmand agency. Within the organisation he was given charge of Khyber agency where he orchestrated a campaign against government-backed lashkars (militias).
It was reported that a JuA spokesman Asad Mansoor had told AFP news agency that Khorasani on 18 October 2017 had succumbed to his injuries received in a United States drone strike in Paktia Province of Afghanistan. Pajhwok Afghan News however stated that a source close to the group had denied his death. Long War Journal reported that a statement on Telegram issued under Khorasani's name denied his death, while confirming the death of Khalifa Umar Mansour. The outlet noted that the spokesman operating the group’s Telegram account did not announce his death. His death also was not confirmed by the United States.
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed89eac0fc4d77ba876a_hy.json
|
Նրա սկիզբը Հելսինկիից վերցնում է շիլանդական տարածքը որին հարակից տարածքում է գտնվում Շվեդիայի թատրոնը։ Այնուհետև մի քանի ոլորներ են անցնում քաղաքի փողոցներում դեպի դուրս, Հելսինկի դառնում է մայրուղի դեպի Խյամենլինան և Տամպերեն։ Ի թիվս շենքերի գտնվում է պողոտայի և նրա շրջակայքում. Խորհրդարանի շենքի, փոստատունը Հելսինկիի, ժամանակակից արվեստի թանգարան Կիասման, համերգասրահ «Ֆինլանդիա»-ն, ազգային թանգարաը և Ֆինլանդիայի ազգային օպերան։ Պողոտայում է տեղակայված «Երեք դարբին»-ների հայտնի քանդակը, ինչպես նաև ձիասպորտի արձանը։
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a968dce8536aac78195_es.json
|
Formado en Sevilla, en 1619 se trasladó al Virreinato del Perú donde contrajo matrimonio y se estableció en Lima. En su faceta de arquitecto intervino en la reforma de la alhóndiga y la cárcel pública llegando en 1638, a ser nombrado maestro mayor de la Catedral.
A su llegada a Lima, el mercado escultórico de la ciudad estaba dominado por los talleres de Martín Alonso de Mesa y Juan Martínez de Arrona. Con la llegada de Noguera, de Luis de Espíndola al año siguiente y de Gaspar de la Cueva en 1621, esta situación cambiaría.
La obra más destacada de Pedro de Noguera y una de las obras escultóricas más importantes del periodo en el Perú es la sillería del coro de la Catedral de Lima. Esta tuvo un periodo de gestación complejo. Se puede situar hacia 1620 el inicio del proyecto de la nueva sillería para la catedral. La vuelta a España del Virrey Príncipe de Esquilache, principal promotor de la obra paralizó, el proceso de adjudicación un par de años cuando ya existía un diseño de Martín Alonso de Mesa. En 1623 se retomó el proyecto con un concurso público al que se presentaron los escultores Martín Alonso de Mesa, Luis Ortiz de Vargas, Luis de Espíndola, Gaspar de la Cueva y Pedro de Noguera, que a la postre, se adjudicó su realización. Desacuerdos con la resolución del concurso y diversos litigios entre las distintas partes retardaron el inicio de las obras hasta 1627, momento en que Noguera inicia las obras respetando el diseño realizado por Martín Alonso de Mesa, ocupándole su realización hasta noviembre de 1632 .
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed89eac0fc4d77bb22e3_hy.json
|
Ցողունի բարձրությունը մինչև 80 սմ է։ Արմատամերձ տերևները քնարաձև փետրաբաժան են, ցողունայինները՝ եռմասնյա-եռաբաժան։ Ծաղիկները մեկական են կամ հավաքված վահանանման ծաղկաբույլերում, դեղին կամ կարմրավուն։ Ծաղկում է հունիս-հուլիսին (օգոստոսին)։
ՀՀ-ում՝ 2 տեսակ՝
Տարածված է Տավուշի, Լոռու, Գեղարքունիքի, Սյունիքի մարզերում։ Աճում է խոնավ մարգագետիններում, գետափերին, անտառներում և այլն։
Պարունակում է աղաղանյութեր, գլիկոզիդներ, վիտամին C, կարոտին (A-նախավիտամին), եթերայուղ, ներկանյութ և այլն։
Պտուղը բազընկյուզիկ է։ Դեղաբույս է։ Պատրաստուկներն օգտագործում են որպես հակաբորբոքային, հակաման ՄԵխակ մշակովի մանրեային, արյունահոսությունը դադարեցնող, կապող միջոց։
Մարեմխոտի արմատը պարունակում է դաբաղող նյութեր, յուղ, գլիկոզիդ, կրախմալ, խեժեր
Տերևները պարունակում են դաբաղանյութեր, դառը նյութեր, յուղ, գլիկոզիդ, կրախմալ, խեժեր
Սերմերը հարուստ են ճարպոտ յուղերով
Մարեմխոտը քրտնաբեր, լեղամուղ, հակավիրուսային, խորխաբեր և տոնուսը բարձրացնող դեղաբույս է:
Մարեմխոտ դասը մտնում է "Rosaceae" ընտանիքի և "Rosales" կարգի մեջ։
Դասը ընդգրկում է 5 տեսակ, նրանցից մի քանիսը։
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed89eac0fc4d77bbb6e0_hy.json
|
Անոսիդների իշխանական տոհմը ծագում էր աբխազական Աբազգիա թագավորության իշխաններից, որոնք գրավել են հարևան Սանիգիայի, Ափսիլիայի և Միսիմինիայի հողերը, ստեղծելով միասնական պետություն։ 786 թվական աբխազ թագավոր (արքոնտ) Լևոն II-ը դուրս է գալիս Բյուզանդիայի պրոտեկտորատից և իրեն թագավոր հռչակում։
778 թվականին Լազիկեի թագավորության Սասանյանների ճյուղի ընդհատված տոհմի ամուսնության արդյունքում աբխազական Անոսիդները արաբներից ազատում են Լազիկան և ղեկավարում են շուրջ երկու դար։ 1008 թվականին մայրական կողմից աբխազական թագավորների ժառանգ Բագրատ թագավորը գալիս է իշխանության։ Նա սերում էր վրաց Բագրատունիների հարավային ճյուղից։
Աբխազական թագավորության տարածքում արևելավրացական լեզուն և մշակույթը սկսում են գլխավորող դեր կատարել։ Մինչև Թամար թագուհու գահակալությունը թագավորների տիտղոսներում առաջին տեղում գտնվում էր «Աբխազների թագավոր» անվանումը։
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed89eac0fc4d77bb161e_hy.json
|
Վեպը Մեծ եղեռնի պատմությունն է, որը հեղինակը գրել է եղեռնը վերապրածների հետ հանդիպումներից, Անի, Վան այցելելուց և Անատոլիայի սպանդի ճանապարհն անցնելուց հետո։
Գիրքը լույս է տեսել 11 լեզուներով՝ գերմաներեն, հայերեն, անգլերեն, ֆրանսերեն, իտալերեն, հոլանդերեն, հունարեն, լեհերեն, չեխերեն, ռուսերեն, թուրքերեն։
«Վերջին մտքի հեքիաթը» գրքի համար հեղինակը նյութեր հավաքել է ավելի քան քսան տարի, իսկ գիրքը գրել է ընդամենը մեկ տարվա ընթացքում՝ 1987 թվականին։ Գրքի երեք հատորները թարգմանվել ու հրատարակվել է հայերեն 90-ական թվականներին։ «Վերջին մտքի հեքիաթը» վեպը բեմականացվել է։
«Վերջին մտքի հեքիաթը» վեպի համար Էդգար Հիլզենրաթն արժանացել է մի շարք մրցանակների՝
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a9f8dce8536aad78d47_es.json
|
Realiza el recorrido comprendido entre Sagrada Familia y El Serrallo, a través del eje avenida de la Constitución-Gran Vía. Tiene una frecuencia media de 10 a 20 minutos.
Aunque su cabecera se situaba en la calle Sagrada Familia, no es la última parada, ya que la línea continúa el recorrido por el interior de La Chana hasta el límite con el municipio de Maracena. Por ello, los viajeros que cogían esta línea en La Chana podían permanecer en el autobús cuando superaba esta cabecera. Por el interior de La Chana recorría calles menores. En el centro se incorporaba al tronco común con la mayoría del resto de líneas entre avenida de la Constitución y acera del Darro. Después, junto con la línea se adentraba en el barrio de El Serrallo, aunque continuaba hasta el límite con el municipio de Huétor Vega.
Enlaza con el Metropolitano de Granada en la parada de Villarejo.
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a9c8dce8536aad2a47a_es.json
|
En el Derecho moderno le garantiza a un representante popular elegido en una democracia la libertad y autonomía necesarias para el desempeño de su función, protegiendo al funcionario de posibles injerencias de otros poderes, o de terceros interesados en impedir o estorbar el ejercicio de su cargo. El fuero parlamentario nació como forma de protección de los miembros del poder legislativo de denuncias o amenazas, comúnmente del poder ejecutivo, con la finalidad de controlar por medio de la fuerza a un poder que debe ser independiente.
El desafuero o juicio de procedencia se impone cuando se presume y fundamenta que el funcionario ha cometido un delito. Con el desafuero se elimina la restricción procesal que impide que sea juzgado, y se le puede por ende juzgar como a cualquier ciudadano.
Por lo general, el fuero sólo limita en cuanto a acusaciones penales. Puede juzgarse por la vía civil o administrativa al funcionario con fuero, e incluso sometérsele a juicio político.
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed89eac0fc4d77bbc1b4_hy.json
|
Մրցաշարի հիմնական ֆավորիտներ էին համարվում գործող չեմպիոն յի և կազմակերպիչ երկրի՝ ի հավաքականները։ Հոնդուրասը կարողացավ հանդես գալ որպես առաջատար. հոնդուրասցիներն առաջին չորս տուրերում տարան երեք հաղթանակ և խաղացին մեկ ոչ ոքի՝ նախօրոք ձևակերպելով իրենց առաջին չեմպիոնությունը մայրցամաքային առաջնության խաղարկություններում և նվաճելով 1982 թ. աշխարհի առաջնության եզրափակիչ մրցաշարի՝ ԿՈՆԿԱԿԱՖ-ին հատկացված երկու ուղեգրերից մեկը։ Վերջին՝ հինգերորդ տուրից առաջ մեքսիկացիները խփած ու բաց թողած գոլերի տարբերության ավելի լավ ցուցանիշի շնորհիվ զբաղեցնում էին երկրորդ տեղը՝ ունենալով 4 միավոր։ Նույնքան միավոր էին վաստակել նաև յի և ի ազգային թիմերը։ Այսպիսով, աշխարհի առաջնության եզրափակիչ մրցաշարի երկրորդ ուղեգրի տերը որոշվելու էր վերջին տուրում։ Որոշիչ հանդիպումներից նախ կայացավ Սալվադորի և ի միջև հանդիպումը, որն ավարտվեց սալվադորցիների հաղթանակով 1:0 հաշվով։ Սալվադորին շրջանցելու համար Կանադայի հավաքականին անհրաժեշտ էր ընդամենը հաղթել յի հետ խաղում, իսկ մեքսիկացիների նկատմամբ առավելությունը պահպանելու համար ցանկալի էր տանել խոշոր հաշվով հաղթանակ, սակայն խաղն ավարտվեց 2:2 հաշվով։ Վերջին խաղում Մեքսիկային անհրաժեշտ էր հաղթել իր մրցաշարային խնդիները իրագոծախ Հոնդուրասին, սակայն հոնդուրասցիները թույլ չտվեցին Մեքսիկային առավելության հասնել, խաղում գրանցվեց գոլազուրկ ոչ ոքի, և վերջինս զրկվեց աշխարհի առաջնության ուղեգրից՝ մրցաշարում զբաղեցնելով ընդամենը երրորդ տեղը։ Հետաքրքիր է, որ Սալվադորը աշխարհի առաջնության ուղեգիր ձեռք բերեց մրցաշարի հինգ հանդիպումներում խփելով ընդամենը երկու գոլ և բաց թողնելով մեկը։
Հանդիպումների արդյունքները
"ը և ը ստացան 1982 թ. աշխարհի առաջնության եզրափակիչ մրցաշարի ուղեգրեր։"
<div style="text-align:center">
3 գոլ`
<div style="text-align:center">
2 գոլ`
<div style="text-align:center">
1 գոլ`
<div style="text-align:center">
1 ինքնագոլ`
Մրցաշարի լավագույն ռմբարկուի մրցանակը ստացավ Ուգո Սանչեսը։
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2448dc96bfe27637360312_en.json
|
In total, Hg has more than £9B / $13B assets under management. The company has close to 120 employees in three investment offices in London, UK, Munich, Germany, and New York, NY, and serves over 100 institutional investors, including private and public pension funds, endowments, insurance companies and fund of funds.
Hg began life as Mercury Private Equity, the private equity arm of Mercury Asset Management plc, a long-established UK-based asset management firm. Mercury Asset Management was acquired by Merrill Lynch in 1997. In December 2000, the executives of Mercury Private Equity negotiated independence from Merrill Lynch, and HgCapital (as it was then known) was established as a fully independent partnership wholly owned by its Partners and employees, who together work with a common purpose and culture.
Hg is invested in more than 30 companies across Europe and the US, and has invested in over 70 companies since its inception. One of its most prominent investments is Visma, a Scandinavian software business. In June 2017 Hg led the $5.3bn buyout of Visma, Europe's largest software buyout to date.
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed8beac0fc4d77bd3607_hy.json
|
«Օֆշոր» եզրը առաջին անգամ կիրառվել է 20-րդ դարի 50-ական թվականների վերջում ԱՄՆ արևելյան ափի թերթերից մեկում։ Խոսքը իր գրանցման վայրը փոխելու միջոցով կառավարության վերահսկողությունից խուսափած մի ֆինանսական կազմակերպության մասին էր։
Օֆշորային սխեմաների կիրառումը նոր երևույթ չէ։ Դեռ հին Աթենքում, երբ մտցվեց երկտոկոսանոց ներմուծման և արտահանման հարկ, հույն և Փյունիկեացի վաճառականները սկսեցին քսան մղոնով շրջանցել Աթենքը, իսկ հետո, որպես հարկային ապաստան սկսեցին օգտագործել մոտակա կղզյակները, ուր ապրանքները բերում էին մաքսանենգ ճանապարհով՝ առանց հարկեր և տուրքեր մուծելու։
15-րդ դարում Ֆլանդրիայում շատ ցածր հարկեր և առևտրային սահմանափակումներ էին կիրառվում։ Այս պատճառով անգլիացի վաճառականներին ավելի հարմար էր բուրդը ներմուծել ու վաճառել այդտեղ և ոչ թե Անգլիայում, որտեղ հարկերն անհամեմատ բարձր էին։ ԱՄՆ-ում հարկերից խուսափելու պատմությունը սկսում է 18-րդ դարից։ Անգլիայի պարտադրած ներմուծման հարկից խուսափելու համար վաճառականները փորձում էին իրենց գործունեությունն իրականացնել Լատինական Ամերիկայով։
Շվեյցարիան դարձավ ժամանակակից օֆշորային գոտիների նախատիպը։ Խնդիր ունենալով իր տնտեսության մեջ ֆինանսական բիզնեսի ներգրավումը Շվեյցարիայում ստեղծվեցին դրամի փոխանակման կենտրոններ, ներդրվեցին ֆինանսական գաղտնիության ինստիտուտներ, ինչն էլ օտարերկրյա կապիտալի համար հարմար ապաստարան ստեղծեց։ Ընդունվեց օրենք, որը պարտադրում էր դրամատներին վարել հաճախորդների հաշիվները, բայց արգելում էր տրամադրել այդ տվյալները որևէ մեկին։
Հետագայում այլ երկրներ ևս սկսեցին շվեյցարականի նման օրենսդրություն կիրառել և սկսեցին մրցակցել միջազգային կապիտալի ներգրավման ոլորտւմ։ Շատ բնական պաշարներ չունեցող կղզի-պետությունների համար օֆշորային բիզնեսը դարձավ եկամուտների ստացման հիմնական աղբյուր։
Աշխարհի օֆշորային գոտիները պայմանականորեն կարելի է բաժանել երեք խմբերի.
Օֆշորային գոտիների համապարփակ ցուցակ գոյություն չունի։ Օֆշորային գոտիների վերահսկողությամբ զբաղվում են ինչպես Արժույթի միջազգային հիմնադրամը (ԱՄՀ), այնպես էլ տարբեր երկրների կենտրոնական բանկերը։
Ստորև ներկայացված է աշխարհի օֆշորային գոտիների ոչ ամբողջական ցուցակը։
Օֆշորային ընկերությունն երկրի օֆշորային կենտրոնում գրանցված օտարերկրյա ընկերություն է, որը օգտվում է իրեն տրամադրված հատուկ հարկային և այլ արտոնություններից։ Այդ ընկերությունները իրավունք ունեն գործունեություն ծավալել միայն օֆշորային գոտուց դուրս։ Օֆշորային ընկերության ստեղծման հիմնական նպատակը հարկային օպտիմալացումն է։ Ճիշտ կազմակերպված օֆշորային բիզնեսի շնորհիվ կարելի է նաև ստանալ հետևյալ առավելությունները՝
Օֆշորների օգնությամբ հարկային օպտիմիզացիայի խնդիրներ են լուծում շատ հայտնի ընկերություններ։ Օրինակ Գուգլ, Մայքրոսոֆթ, Ջեներալ էլեկտրիկ, Pfizer, BMW, Ջեներալ Մոթորս ընկերությունները.
Օֆշորային բանկային հիմնարկը օֆշորային կենտրոնում գործող բանկ է, որն իրավունք ունի գործարքներ կատարել այլ նմանատիպ հաստատությունների և օտարերկրյա ձեռնարկությունների հետ։
Կարելի է օֆշորային ընկերությունների հինգ հիմնական առանձնահատկություն նշել։
Օֆշորային ընկերություն գրանցելու համար կարելի է մեկնել օֆշորային գոտի, կամ դիմել (նաև առցանց) օֆշորային ընկերությունների գրանցմամբ զբաղվող մասնագիտացված ընկերություններին։
Օֆշորային ընկերություններ գրանցող մասնագիտական ընկերությունները մատուցում են հետևյալ ծառայությունները.
Օֆշորային ընկերության գրանցման ծախսերը, կախված տեղից, մատուցվող ծառայություններից և ժամկետներից, կարող են տատանվել 320-ից մինչև 18 000 ԱՄՆ դոլար։
Օֆշորի միջոցով հարկերից խուսափելու, կամ դրանք նվազեցնելու բազմաթիվ ձևեր կան։ Կոնկրետ օֆշորային գոտու և սխեմաների ընտրությունը մեծապես կախված է այն խնդիրներից, որոնք ուզում է լուծել անհատը կամ ձեռնարկությունը։
Առևտրային գործարքներում օֆշորային գոտում գրանցված ընկերությունը հանդես է գալիս որպես լրացուցիչ ու միջանկյալ օղակ իրական վաճառողի ու գնորդի միջև։
Օֆշորային ֆիրմա-միջնորդի մասնակցությամբ ապրանքների կամ ծառայությունների արտահանման դեպքում դրանց գինը իջեցվում է մինչև հնարավոր նվազագույնը, իսկ հետո օֆշորային ֆիրմայի միջոցով իրական գնորդին վերավաճառվում են իրական՝ բարձր գնով։ Արդյունքում ողջ շահույթը մնում է օֆշորային ֆիրմային։
Օֆշորային ֆիրմա-միջնորդի մասնակցությամբ ապրանքների կամ ծառայությունների ներմուծման դեպքում գները սովորաբար նվազեցվում են, որպեսզի նվազեցվեն մաքսային և հարկային վճարումները։ Հաշվի է առնվում ընդհանուր մաքսային արժեքը, քանի որ շատ ցածր գինը կբերը շահութահարկի ավելացմանը, իսկ շատ բարձրը՝ մաքսային վճարների ավելացմանը։ Ամեն կոնկրետ դեպքում ընտրվում է ապրանքի կամ ծառայության այնպիսի գին, որի դեպքում պետությանը վճարվող գումարը լինի նվազագույն չափի։
Իբրև իր գործակալ, օֆշորային ընկերությունը վարձում է ցանկացած այլ ֆիրմա այն երկրում, որտեղ ծրագրում է ծավալել իր հիմնական գործունեությունը։ Գործակալ-ընկերությունը գործում է օֆշորային ֆիրմայի հրահանգներին համաձայն։ Արդյունքում երկրում գրանցված ընկերությունը հարկ է վճարում միայն իր ոչ մեծ պարգևավճարից՝ որպես կանոն ապրանքի գնի 1-2 % չափով։.
Շինարարության սխեմայի դեպքում օֆշորային ընկերությունը հանդես է գալիս կապալառուի դերում։ Պատվիրատուն ամբողջությամբ վճարում է շինարարության համար, իսկ օֆշորային ընկերությունը իր հերթին կնքում է պայմանագիր ենթակապալառուի՝ իրական շինարարական կազմակերպության հետ։ Բոլոր ֆինանսական հոսքերն իրականացվում են օֆշորային ընկերության միջոցով և արդյունքում հիմնական շահույթը մնում է օֆշորային ֆիրմային։
Այս դեպքում օֆշորային ընկերությունը վճարում է հումքի և արտադրող ընկերության ծառայության համար։ Որպես կանոն, արտադրական ծառայություններն իրականացվում են ամենացածր գներով։ Արտադրողը ուղարկում է պատրաստի արտադրանքը գործակալ ֆիրմային, որն իր հերթին վաճառում է արտադրանքը իրական գնորդին ու ստանում է իր գործակալական պարգևավճարը։ Վերջնարդյունքում ներդրված գումարներն ու շահույթը հասնում են օֆշորային ֆիրմային։
Այս սխեման օգտագործում են միջազգային բեռնափոխադրումներ իրականացնող տրանսպորտային ընկերությունները։ Օֆշորային ընկերությունը հանդես է գալիս ապրանք տեղափոխողի դերում։ Կրկնակի հարկումից ազատելու մասին միջպետական պայմանագրի առկայությամբ կարելի է օրինական հիմունքով խուսափել հարկերից։
Սա ամենատարածված սխեմաներից է։ Օֆշորային ընկերությունը ծառայություններ է մատուցում ռեզիդենտ ընկերությանը։ Վճարումներն ուղղակիորեն արվում են օֆշորային ֆիրմայի հաշվեհամարին։ Ծառայություն ստանալու համար արված ծախսերը ավելացվում են ինքնարժեքին՝ նվազեցնելով շահութահարկը։
Բանկային հիմնարկը վարկ է տրամադրում ռեզիդենտ ընկերությանը միջազգային պայմանագրին համաձայն կանխավճար անելու համար։ Վարկային միջոցները փոխանցվում են օֆշորային ֆիրմայի հաշվին, բայց պայմանագրային պարտավորությունները չեն կատարվում։ Օրենսդրության համաձայն, վճարված գումարը, 180 օր անց վերադարձվում է պատվիրատուին, բայց այդ ընթացքում օֆշորային ընկերությունը հնարավորություն է ունենում շրջանառության մեջ դնել այդ գումարը և չհարկվող շահույթ ստանալ։.
Օֆշորային ընկերությունը ապրանքանշան է գրանցում երկրում, որից հետո վաճառում է այդ ապրանքանշանի օգտագործման իրավունքը ռեզիդենտ ֆիրմային։ Այսպիսով, որպես ռոյալտի, կանոնավոր վճարումներ են գնում օֆշորային ֆիրմային։
Այս սխեման կիրառում են երբ հարկային արտոնություններ ստանալու համար ցանկանում են օտարերկրյա կապիտալով ձեռնարկություն հիմնել։ Օֆշորային ընկերությունը օտարերկրյա նշանակալի կապիտալով ձեռնարկություն է հիմնում երկրում։
Նախկինում Օֆշորային ընկերության հետ կնքվում է պայմանագիր և կատարվում է 100% կամ մասնակի վճարում՝ ի սկզբանե իմանալով որ պայմանագիրը չի կատարվելու և գումարը չի վերադարձվելու։ Կեղծ պայմանագիր կնքած ռեզիդենտ ընկերությունը դիմում է դատարան՝ վճարվածը հետ ստանալու հայցով և, բնականաբար, ստանում է հայցի բավարարում, սակայն գումարն այդպես էլ հետ չի ստանում և առաջանում է անհուսալի պարտք։.
«Շահութահարկի մասին» ՀՀ օրենքում 2011 թ-ին կատարվեց փոփոխություն, որով Օրենքը լրացվեց հետեւյալ բովանդակությամբ նոր պարբերությամբ՝
«Հարկ վճարողների կողմից օֆշորային գոտիներում գրանցված (հաշվառված) կազմակերպություններից ապրանքների կամ հիմնական միջոցների ձեռքբերման համար այդ գոտիներում գրանցված (հաշվառված) կազմակերպություններին կատարված կանխավճարների դիմաց արդյունքը կանխավճարի կատարման օրվան հաջորդող մեկ տարվա ընթացքում չստացվելու դեպքում կատարված կանխավճարների նկատմամբ շահութահարկը հաշվարկվում է 20 տոկոս դրույքաչափով։ Օֆշորային գոտիների (երկրների) ցանկը սահմանում է Հայաստանի Հանրապետության կառավարությունը։»http://www.parliament.am
Այսինքն գործնականում վերոնշյալ մեխանիզմն այլևս չի աշխատում։
Փողերի լվացման դեմ ֆինանսական միջոցների մշակման խումբը (FATF) ներկայացնում է առաջարկներ որոնք մեծ մասամբ հանգում են օֆշորային ընկերությունների սեփականատերերի բացահայտմանը։ Օրինակ, անանուն բաժնետոմսերի թողարկումն արգելելու կամ սեփականատերերի մասին տեղեկատվություն տալու միջոցով։
2013 թ. մամուլում հայտնվեց տեղեկատվություն օֆշորում գրանցված ընկերությունների սեփականատերերի մասին։ Սկանդալը, ՎիքիԼիքս հայտնի գաղտնազերծումների նմանությամբ, կոչվեց «Offshore-Leaks» (leak - «արտահոսք»). Համաձայն այդ աղբյուրի հրապարակած տվյալների, «Հետաքննող լրագրողների միջազգային կոնսորցիումի» հրապարակած ցուցակն ընդգրկում է շուրջ 120000 «փոստարկղ-ընկերություններ» և 140 երկրներից շուրջ 130000 մասնավոր անձանց. Հայաստանում նման բացահայտումներ հրապարակվեցին «Հետաքննող լրագրողներ» հասարակական կազմակերպության կողմից մայիս և հունիս ամիսներին։
2013 թվականին տեղի ունեցան օֆշորի դեմ պայքարին ուղղված բազմաթիվ միջոցառումներ. Գոյացավ G5 անվամբ երկրների մի նոր խումբ՝ ԱՄՆ-ի, Մեծ Բրիտանիայի, Գերմանիայի, Իսպանիայի,Իտալիայի ևՖրանսիայի մասնակցությամբ, որոնք պարտավորվեցին մասնակցել հարկային տեղեկատվության ավտոմատ փոխանակման համակարգին՝ ամերիկյան ֆորմատին FATCA։ համապատասխան։ Այդ խմբին միացան նաև Անգիլիան,Բերմուդները,Բրիտանական Վիրջինյան կղզիներ,Մոնտսերատը,Թյորքս և Կայկոս կղզիները, ինչպես նաև Մեն,Գերնսի, Ջերսի և Ջիբրալթար կղզիները։
2013 թ. մայիսի 13-ին, ԱՄՆ նախագահ Բարակ Օբամայի հետ հանդիպումից հետո Մեծ Բրիտանիայի վարչապետ Դեյվիդ Քամերոնը հայտարարեց՝ «Մեզ անհրաժեշտ է իմանալ, թե ո՞ւմ են իրականում պատկանում ընկերությունները, ովքե՞ր են հարստանում դրանց հաշվին և մուծված են, արդյոք, հարկերը։ Մեզ պետք է բացահատման նոր մեխանիզմ, թե որտեղ են միջազգային խմբերը միջոցներ աշխատում և որտեղ են նրանք մուծում հարկերը, որպեսզի մենք կարողանանք խոչընդոտել նրանց, ովքեր անբարեխղճորեն մանիպուլյացիայի են ենթարկում համակարգը»։.
2013 թ. մայիսի 20-ին Մեծ Բրիտանիայի վարչապետ Դեյվիդ Քամերոնը դիմեց Անգիլիային, Բերմուդներին, Բրիտանական Վիրջինյան կղզիներին, Գերնսիին, Ջիբրալթարին, Ջերսիի, Կայմանյան կղզիների, Մոնտսերատի, Մեն կղզու և Թյորքս և Կայկոս կղզիներին, կոչ անելով նրանց անհապաղ միանալ Եվրոպայի խորհրդի և Տնտեսական համագործակցության և զարգացման կազմակերպության` Հարկային գործերով ադմինիստրատիվ փոխօգնության մասին բազմակողմ կոնվենցիային, որը նախատեսում է առանց պաշտոնական հարցման տեղեկատվության ավտոմատ փոխանակում և հարկային ստուգումներ միաժամանակ մի քանի երկրում։ Կոչի մեջ հատուկ ընդգծվում է G8 երկրների «կորպորատիվ գաղտնիությանը վերջ դնելու ցանկությունը».
Մեծ Բրիտանիայի նախագահությամբ Բելֆասթում կայացած G8 երկրների նիստում Տնտեսական համագործակցության և զարգացման կազմակերպության հարկային ստորաբաժանման նախկին ղեկավար Ջեֆրի Օուենսը (Jeffrey Owens) և Միք Մուրը (Mick Moore) Սասեքսի համալսարանից (the University of Sussex) ներկայացրեցին մեծ ութնյակի երկրների գործողությունների պլան, որը կհանդիսանա օրակարգի լրացում G20-ի նիստի համար, որը նախատեսված է 2013-ի սեպտեմբերին Սանկտ-Պետերբուրգում (Ռուսաստան)։
Հակառակ Օֆշորի, Օնշոր նշանակում է ծովեզերքից, կամ երկրի սահմաններից ներս։ Համապատասխանաբար օնշոր ընկերությունը՝ լիարժեք հարկային դաշտում գործող ընկերություն է, իսկ օնշոր տարածքը օտարերկրյա ընկերություններին հարկային հատուկ արտոնություներ չտրամադրող տարածքն է։
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed89eac0fc4d77b9bf42_hy.json
|
Շառլոտեբուրգ պալատի գլխավոր մուտքն ունի 48 մետրանոց գմբեթ, որի վրա Ֆորտունայի ոսկեզօծ արձանն է։ Պալատի գլխավոր թևում տեղակայված են Ֆրիդրիխի սենյակները։ Հատկապես հետաքրքիր է ընդունելությունների դահլիճը՝ հսկայական տարածք բարձր կամարներով, որմնախորշերով և հարթաքանդակներով։ Արևմտյան թևի վերջնամասում գտնվում է ճենապակյա դահլիճը, որտեղ կա չինական ճենապակու սքանչելի հավաքածու։
Պալատի արևմտյան կողմում է գտնվում մեծ ծաղկաջերմոցը, որը կառուցվել է 1709-1712 թվականներին։ Ձմռանը այնտեղ ցուցադրվել են հազվագյուտ բույսեր, իսկ ամռան ամիսներին այնտեղ անցկացվել են տոնական ցուցադրություններ։ Պալատը քանդվել է Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի ժամանակ և վերականգնողական աշխատանքներից հետո այնտեղ այժմ անցկացվում են հանդիսավոր երեկոներ, համերգներ։
Արևելյան կողմում տեղակայված են իտալական ոճով ամառային տնակը` Շինկելի տաղավարը ("Schinkel Pavillon")։ Կառլ Ֆրիդրիխ Շինկելը այդ ժամանակաշրջանի առաջատար ճարտարապետն էր և այդ տունը կառուցել է 1825 թվականին, այժմ այդտեղ է գտնվում փոքր, բայց այցելությունների արժանի թանգարան, որտեղ ցուցադրվում են 1800-ական թվականների նկարիչների նկարներ և գծանկարներ։ Որոշ գեղանկարների հեղինակ է հենց ինքը՝ Շինկելը։
Պալատի ձևավորմանը մասնակցել է քանդակագործ Գուստավ Հերման Բլեզերը, ով քանդակել է Դանթեի, Պետրարկայի, Տասսոյի և Արիոստոյի մարմարե կիսանդրիները։
Պալատական այգում գտնվում է դամբարան, որը կառուցվել է 1810 թվականին, և այնտեղ են թաղված Պրուսիայի թագուհի Լուիզան, նրա ամուսին Ֆրիդրիխ Վիլհելմ 3-րդը և թագավորական ընտանիքի մյուս անդամները։
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f21267d4fd698b432fd76ed_ru.json
|
Представитель шляхетского рода герба Радван Совитый. Сын подчашия Великого княжества Литовского Филиппа-Нереуша Олизара и Людвики урожденной Немирович-Щит, дочери Кшиштофа Немировича-Щита. Брат Нарцисса Олизара (мемуариста, политического деятеля) и Аделайды, жены графа Константина Пржездецкого. Дядя историка Александра Пржездецкого.
Воспитывался в житомирской гимназии, с 1808 г. обучался в Кременецком лицее. Не окончив курса, уехал в Италию с больным отцом. С 1814 г. жил в Кременце. В 17 лет женился на падчерице одного из генералов наполеоновской армии. После смерти отца унаследовал обширное имение Коростышев, в котором хозяйничал с 1816 года, активно занимаясь общественной жизнью, в частности, как сторонник освобождения крепостных крестьян.
В 1821 г. был избран волынским губернским предводителем дворянства (маршалком), но из-за молодого возраста не утверждëн губернатором. В том же году избран киевским губернским предводителем дворянства и занимал эту должность до июня 1824 г. В стихах оплакивал потерю Польшей независимости. Вступил в масонские ложи «Совершенная тайна» (в Дубно) и «Увенчанная добродетель» (в Киеве).
В 1824 г. граф Олизар, к тому времени овдовевший, посватался к юной Марии Раевской, но получил от её отца отказ, основанный на близости жениха с польскими патриотическими кругами: «"Различие наших религий, способов понимать взаимные наши обязанности, — сказать ли вам наконец? — различие национальностей наших, — всё это ставит непроходимую преграду меж нами"», — писал ему Н. Н. Раевский.
Олизар неоднократно встречался с Пушкиным в Кишинёве, Каменке, Киеве. В 1822 г. передал поэту написанное им большое стихотворное послание на польском языке. В ответ Пушкиным было написано (1824), идея которого состояла в том, что поэзия преодолевает национальные различия и предрассудки и для неё нет государственных границ. По поводу неудачного сватовства там говорится:
И наша дева молодая,
Привлекши сердце поляка,
Не примет, гордостью пылая,
Любовь народного врага.
В поисках утешения Олизар поехал в Крым и убедил татар продать ему за 2 рубля серебром пустынную местность у подножия горы Аю-Даг, где он высадил виноградники и масличные деревья. Со временем площадь имения возросла до 200 десятин. Уединившись на берегу моря, граф Олизар воспевал в стихах свою Амиру (т.е. Марию), сравнивая её с Беатриче. Перестроенный дом графа сохранился на территории детского лагеря «Горный».
В 1825 г. в имени Олизара побывал Адам Мицкевич, который стал его другом и посвятил ему свой сонет «Аю-Даг». Некогда популярная в науке версия о крымской встрече Олизара с А. С. Грибоедовым, якобы посетившим имение графа в один день с Мицкевичем, не подтверждается источниками.
По поручению польских тайных обществ граф Олизар поддерживал связи с Южным обществом декабристов. В январе 1826 г. из-за общения с М. П. Бестужевым-Рюминым, С. И. Муравьевым-Апостолом, В. Л. Давыдовым и другими заговорщиками был арестован в Киеве, доставлен в Санкт-Петербург и заключëн в Петропавловскую крепость. В феврале 1826 г. — освобождëн. Затем, в связи с двумя масонскими дипломами, обнаруженными в бумагах, потерянных Г. Олизаром по дороге домой, вторично арестован и отправлен из Киева в Варшаву. Вновь был оправдан и освобождëн, но за ним был установлен секретный надзор.
Во время польского восстания (1830—1831), в подготовке которого Г. Олизар принимал участие, был выслан на жительство в Курск. В 1832 г. ему разрешено было выехать в Италию. Он вернулся из-за границы в 1836 г., жил в своих имениях Коростышеве и Горынке. Занимался организацией свадьбы Оноре де Бальзака со своей старой знакомой Эвелиной Ганской в Бердичеве в марте 1850 г.; был на их венчании шафером.
После восстания в Польше в 1863 г. уехал в Дрезден, где вновь встретил Марию Раевскую (тогда уже княгиню Волконскую): «Сон ли это? Снова увидеть Вас, дорогая княгиня! Значит, я не умру, не сказав Вам, что Вы были моей Беатриче...» Похоронен в Дрездене на римско-католическом кладбище. Его вдова Жозефина (1808-1896), дочь графа Каэтана Ожаровского, пережила его на треть века.
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2448d896bfe276372cf9e8_en.json
|
There are no public boat ramps or no swimming areas on Christina Lake's shores. However, there is public access to the lake along the north and west side public road right-of-way areas, as well as along the strip of land on the east separating the lake from Six Pound Pond. The Hook and Bullet website says Christina Lake contains brook trout and lake trout.
In March of 2005 a man was found dead in Six Pound Pond. He was killed by a 9 foot 8 inch 300-pound alligator that was subsequently captured and killed.
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a998dce8536aacc3ce9_es.json
|
Se trataba de un castillo de origen musulmán, que durante la época de la taifa de Zaragoza debió formar parte del sistema defensivo de Saracusta por el este como el castillo de Alfajarín y la torre o castillo de Villafranca de Ebro, que se encuentran muy cercanos. Posiblemente fueron modificados posteriormente por los cristianos tras ser reconquistados estos territorios en 1118 por Alfonso I el Batallador.
Situado en un promontorio rocoso, tan sólo queda en pie un muro del castillo, construido en tapial con relleno de piedra y que se confunde con el monte.
El castillo de La Puebla de Alfindén está incluido dentro de la relación de castillos considerados Bienes de Interés Cultural, en el apartado de zona arqueológica, en virtud de lo dispuesto en la disposición adicional segunda de la Ley 3/1999, de 10 de marzo, del Patrimonio Cultural Aragonés. Este listado fue publicado en el Boletín Oficial de Aragón del 22 de mayo de 2006.
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed89eac0fc4d77baa64d_hy.json
|
Երգի պաշտոնական տարբերակը պարունակում է իր մեջ վոկալային հավելում և մտել է "«Memoirs of an Imperfect Angel»" ալբոմի վերջնական տարբերակի մեջ։ Երգի նոր տարբերակը ներառում է Ne-Yo-ի վոկալը։
2010 թվականի հունվարի 26-ին «Angels Cry (remix)»-ը Ne-Yo-ի մասնակցությամբ պաշտոնապես ավելացվել է "Rhythmic", "Urban" և "Urban AC" ռադիոկայանների երգացանկերում: Նաև ավելացվել է Mainstream Adult Contemporary-ի ռադիոկայանների երգացանկերում փետրվարի սկզբին, և թողարկվել է iTunes Store-ի վաճառքներում 2010 թվականի փետրվարի 23-ին։ Բացի ԱՄՆ-ից, սինգլը հրատարակվել է Ավստարալիայում, Նոր Զելանդիայում, Ճապոնիայում և Մեծ Բրիտանիայում որպես "«Angels Advocate»" ալբոմի առաջին սինգլ։
2010 թվականի մարտի 10-ին «Angels Cry» երգը (Նի Յոյի մասնակցությամբ) դեբյուտացվել և հասել է Hot AC Songs հիթ-շքերթի 30-րդ հորիզոնականին։ Դա երկրորդ անգամն էր, երբ երգչուհու մի ալբոմից երկու սինգլներ ("«Memoirs of an Imperfect Angel»" և "«Angels Advocate»" դիտվում են որպես համատեղ նախագիծ) հայտնվում են նույն հիթ-շքերթում, տվյալ դեպքում «I Want to Know What Love Is» սինգլի հետ։ Վերջին անգամ դա եղել է "«Butterfly»" ալբոմի հետ, ավելի կոնկրետ նույնանուն երգի և «My All» սինգլների հետ (1997/98)։
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a8f8dce8536aac1e0a1_es.json
|
Su especialidad es la Historia Medieval. Es autor de varios libros relacionados con el Reino de Valencia, sobre la Valencia musulmana y la lengua valenciana. Entre las figuras históricas que ha estudiado se pueden mencionar el Cid, Luis Vives o Ausiàs March.
Obtuvo la licenciatura en Filosofía y Letras por la Universidad de Valencia en 1973. Posteriormente, en 1988, se doctoró en Historia por la Universidad de Zaragoza.
Desde 1994 colabora en la Revista de Filología Valenciana publicada por la editorial Acció Bibliogràfica Valenciana y Lo Rat Penat, así como en las revistas "Lo Rat" y "Renou".
En 1999 participó en un homenaje al medievalista Antonio Ubieto Arteta y colaboró en un documental emitido durante la entrega de los premios de Lo Rat Penat.
Es catedrático en el Instituto Luis Vives de Valencia, profesor en la “Universidad de la Experiencia” del CEU-Cardenal Herrera y en la “Universidad Senior” de la Universidad Politécnica de Valencia. Ha sido miembro del Consejo Escolar Valenciano. Imparte cursos sobre distintos temas relacionados con la faceta docente y de actualización de conocimientos para profesores de Secundaria y Primaria, apoyados por la Consellería de Educación de la Generalidad Valenciana. Actualmente es Académico de Número de la Real Academia de Cultura Valenciana. El profesor Gómez Bayarri también participó en la fundación y dirigió la Escola d'Estudis Valencians de la RACV.
Ha recibido el premio extraordinario del Ayuntamiento de Valencia en los Juegos Florales de 1989, los premios “Vinatea” (1990) y “Premio Jaime I” (1999) o el “Jaume Roig” de 2002, convocado por la RACV. Además el “Premi Josep Mª Guinot i Galán a les Lletres Valencianes” (Premio Josep Mª Guinot i Galán de las Letras Valencianas, en castellano), de la "Associació Cultural Cardona i Vives” de Castellón en 2002 y el “Vicente González Lizondo”, de “Amics de la RACV” en 2006.
Es autor de las siguientes obras:
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2448d596bfe2763725a701_en.json
|
In March 1862, the U.S. Army authorized the noted civil engineer Charles Ellet, Jr., to establish a flotilla of steam rams for employment on the Western Rivers. Ellet converted several powerful river towboats, heavily reinforcing their hulls for ramming. These ships had light protection for their boilers, engines and upper works (upper works were protected with wood and cotton). They were originally given no artillery, later they were fitted with several guns. With the rank of colonel, Ellet led his force in action during the Battle of Memphis on June 6, 1862, where rams played an important role in the Union victory against the Confederate River Defense Fleet. However, Colonel Ellet died several days later of a wound received at that action.
After Charles Ellet's death, his younger brother Alfred W. Ellet took command of the rams. The unit was reorganized as part of the Mississippi Marine Brigade in early 1863 under now Brigadier Alfred W. Ellet. Command of the ram fleet was given to Col. Charles R. Ellet, son of Charles Ellet Jr. and nephew of the general. Under the two Ellet's leadership, the rams figured prominently in actions around and below Vicksburg, Mississippi, into 1863. Ellet's fleet was under the command of the army even after the transfer of the Western Gunboat Flotilla to the navy and was always somewhat independent of navy command. The Ellet fleet was disestablished in August 1864, and its surviving ships were transferred to other duties.
The Ram Fleet included the following ships:
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a9f8dce8536aad7ff08_es.json
|
Bayfield se encuentra ubicado en las coordenadas . Según la Oficina del Censo de los Estados Unidos, Bayfield tiene una superficie total de 347.01 km², de la cual 230.94 km² corresponden a tierra firme y (33.45%) 116.07 km² es agua.
Según el censo de 2010, había 680 personas residiendo en Bayfield. La densidad de población era de 1,96 hab./km². De los 680 habitantes, Bayfield estaba compuesto por el 75% blancos, el 0.44% eran afroamericanos, el 17.94% eran amerindios, el 0% eran asiáticos, el 0% eran isleños del Pacífico, el 0% eran de otras razas y el 6.62% pertenecían a dos o más razas. Del total de la población el 2.35% eran hispanos o latinos de cualquier raza.
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2126794fd698b432f4e556_ru.json
|
Код INSEE коммуны — 70201.
Коммуна расположена приблизительно в 290 км к юго-востоку от Парижа, в 50 км северо-западнее Безансона, в 40 км к западу от Везуля.
Вдоль южной границы коммуны протекает река Салон.
Население коммуны на 2010 год составляло 221 человек.
В 2010 году среди 137 человек трудоспособного возраста (15-64 лет) 94 были экономически активными, 43 — неактивными (показатель активности — 68,6 %, в 1999 году было 72,3 %). Из 94 активных жителей работали 89 человек (51 мужчина и 38 женщин), безработными было 5 (3 мужчин и 2 женщины). Среди 43 неактивных 13 человек были учениками или студентами, 21 — пенсионерами, 9 были неактивными по другим причинам.
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed8aeac0fc4d77bcab8f_hy.json
|
1021 թվականին Վասպուրականի ազատանու արտագաղթից հետո Խուլ Խաչիկը հրաժարվեց հեռանալ հայրենիքից, բայց որդիները՝ Հասանն ու Ճնճղուկը, իրենց զորագնդերով ծառայության մտան Բյուզանդիայի կայսեր մոտ։ 1042 թվականին Խուլ Խաչիկը 70 ռազմիկներով դիմադրություն կազմակերպեց Հեր ու Զարավանդ գավառներից Թոռնավան ներխուժած այլազգի հրոսակախմբի դեմ։ Խուլ Խաչիկի 15-ամյա որդի Իշխանիկը, որին հայրը փակել էր բերդում՝ մարտին չմասնակցելու համար, նույնպես նետվեց մարտադաշտ և զոհվեց քաջաբար։ Թշնամիները շրջափակեցին և սպանեցին նաև որդու զոհվելուց ցնցված Խաչիկին։ Որդիները, տեղեկանալով այդ մասին, վերադարձան և 5000-անոց զորախմբով ջախջախեցին վերստին Թոռնավան ներխուժած նույն (15-հազարանոց) հրոսակախմբին, անձամբ ոչնչացրին իրենց հորն ու եղբորն սպանողներին՝ ետ խլելով նրանց զենքերն ու դրոշները։
Խաչիկին է նվիրված Մ. Քամալյանցի «Խուլ Խաչիկ» պատմական վիպակը։
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a9a8dce8536aacec7b8_es.json
|
Una proteína o cadena polipeptídica es una cadena lineal de aminoácidos. Existen 20 aminoácidos posibles que están codificados en el RNA mensajero en tripletes de nucleótidos conocidos como codones. Durante la síntesis de proteínas se incorporan aminoácidos de uno en uno a la cadena en el orden establecido por el RNA mensajero. Este proceso es conocido como traducción y da lugar a un protopéptido que necesitará sufrir modificaciones para poder activarse como agente biológico. Esta activación es la modificación postraduccional y amplía las posibles funciones de la proteína al unirle otro grupo químico funcional (como acetato, fosfato, varios lípidos y glúcidos), o provocando cambios estructurales (por ejemplo la formación de puentes disulfuro).
Además, las enzimas pueden eliminar aminoácidos del extremo N-terminal de la proteína, o cortar la cadena peptídica por el medio. Por ejemplo, la hormona peptídica insulina sufre dos cortes antes de que formen los puentes disulfuro, eliminándose un propéptido de la parte media de la cadena. La proteína resultante consta de dos cadenas polipeptídicas conectadas por puentes disulfuro. Otro ejemplo es el de la metionina al inicio de la mayoría de polipéptidos nacientes. El códon de inicio del RNAm codifica este aminoácido que puede resultar no necesario en la proteína final y que se separa del péptido durante las modificaciones postraduccionales.
Otras modificaciones como la fosforilación, son parte habitual de los mecanismos para controlar el estado de funcionamiento de la proteína, por ejemplo activando o inactivando la enzima. La modificación postraduccional de las proteínas es detectada por espectrometría de masas o por la técnica de eastern blotting.
Las modificaciones postraduccionales ocurren mediante cambios químicos de los aminoácidos que constituyen las proteínas y pueden ser de muchos tipos.:
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a948dce8536aac43419_es.json
|
Es una especie de orquídea epífita de tamaño mediano que prefiere el clima cálido, con hábitos de epifita con pseudobulbos ovado-elípticos a ovados-oblongos, moderadamente comprimidos, surcados, en ángulo obtuso, y hojas alargadas, estrechándose en la base peciolada, conduplicada, acuminada, carenada y finamente coriácea. Florece en el otoño en una inflorescencia axilar de 60 cm de largo, suberecta a arqueada, con 7-18 flores vistosas y fragantes que surgen en un pseudobulbo maduro.
Se encuentra en Tobago, Venezuela y las Guayanas, Panamá, Colombia, Ecuador, Perú y Brasil en los bosques montanos húmedos en elevaciones de 150 a 1200 metros.
"Brassia lanceana" fue descrita por John Lindley en "Edwards's Botanical Register" 21: t. 1784. 1835.
El nombre del género "Brassia" (abreviado Brs.) fue otorgado en honor de William Brass, un ilustrador de botánica del siglo XIX.
lanceana: epíteto otorgado en honor de Lance un recolector de orquídeas inglés de los años 1800.
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f21267d4fd698b432fc42f0_ru.json
|
Начинал играть во втором дивизионе за «Сибирь-2» Новосибирск — в августе — октябре 2008 провёл пять игр, во всех выходил на замену в концовке матча. В сезонах 2008—2011/12 выступал за любительскую команду «Сибири» в первенстве ЛФЛ. В 2010 году также сыграл 26 матчей в первенстве дублёров. В сезонах 2011/12 — 2012/13 в первенстве ПФЛ провёл 45 игр за «Сибирь-2». В 2013 году сыграл 22 матча в первенстве ФНЛ за «Сибирь», забил один гол. Зимой 2013/14 перешёл в клуб ФНЛ «Балтика» Калининград, в составе которого до конца сезона 2015/16 провёл 51 игру, забил два гола. Первую половину сезона 2016/17 отыграл в ФНЛ за «Тамбов», затем выступал в ПФЛ в клубах «Сочи» (2017), «Зоркий» Красногорск (2017, 2018—2019), «Волгарь» Астрахань (2018). Летом 2019 перешёл в клуб чемпионата Армении «Ной» Ереван.
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f21267b4fd698b432f86c6f_ru.json
|
Джастин Генри родился в 1971 году в городе Рай, округ Уэстчестер, штат Нью-Йорк. В 1979 году впервые появился на экранах в фильме «Крамер против Крамера». За эту роль Джастин, будучи в возрасте 8 лет, был номинирован на премию «Оскар» за лучшую мужскую роль второго плана (установив тем самым своеобразный рекорд), а также был включён (на 80-м месте) в список лучших детей-актёров по мнению телеканала VH1. Четыре года спустя снялся в эпизодической роли в сериале «Остров фантазий». Следующее появление на большом экране — роль младшего брата протагониста в фильме «16 свечей». В 1988 году исполнил роль сына семейной пары — главных героев фильма — в «Приятном танце сердец».
В 1993 году Джастин получил звание бакалавра по специальности «психология» в .
После получения образования Дж. Генри продолжил карьеру в кино, снявшись, в том числе, в сериале «Скорая помощь» и фильме «Юные защитники».
В 1998 году Джастин Генри выступил сооснователем кинофестиваля . Продолжая сниматься в кино и на телевидении, он начал карьеру в сфере электронных СМИ и с 2009 года занимает высокий руководящий пост в компании , работающей в области интернет-телевидения.
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed89eac0fc4d77bbc2a4_hy.json
|
Միջնադարյան մի շարք պատմիչների և ժամանակակից պատմաբանների համաձայն, Հովհաննես XI-ը Հռոմի հայտնի ազնվականուհի Մարոցիայի և նրա սիրական՝ Հռոմի պապ Սերգիոս III-ի որդին էր։ Հովհաննես XI-ը պապ էր օծվել շատ վաղ՝ 21 տարեկան հասակում, 931 թ.։ Իր կարճատև աթոռակալության ընթացքում նա դարձավ ներքին քաղաքական ընդհարումների զոհ. նրա եղբայրը (մոր կողմից)՝ Սպոլետոյի դուքս Ալբերիգո II-ը ձերբակալեց և բանտարկեց իրենց մորը՝ Մարոցիային Հռոմի Սբ. Հրեշտակ դղյակում, ինչին հետևեց նաև Հովհաննես XI-ի տապալումը։ 932 թ. նա բանտարկության ենթարկվեց Հռոմի բերդերից մեկում, որտեղ էլ շուտով մահացավ 935 թ.-ին։
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed88eac0fc4d77b94d0d_hy.json
|
Ըստ Sheetmusicdirect.com կայքի՝ «Rewrite the Stars»-ը րոպեում 125 հարված տեմպով երգ է: Երգը գրված է B մաժոր բանալիով: Զաք Էֆրոնի վոկալը հասնում է E-ից B-ի ողջ երգի ընթացքում, իսկ Զենդայայի վոկալը հասնում է E-ից E-ի:
GayTimes-ից Սեմ Դամշենասը երգը կոչել է «ցնցող դուետ» կատարելապես համապատասխանող սիրերգով, իսկ Մայքլ Օրդոնյան LA Times-ից երգը կոչել է տաբերվող դուետ» և «հեղինակային կարաոկե դուետ»: Սակայն Էմիլի Յոշիդան Vulture-ից երգը բնութագրել է որպես «Ջեյսոն Դերուլոյի մոտ 2012 թվականի հրաժարվածի վերահրատարակություն»:
2018 թվականի նոյեմբերի 16-ին թողարկվել է ""-ը, որը ներառում է նաև «Rewrite the Stars» երգի քավերը՝ թողարկված անգլիացի երգիչ Ջեյմս Արթուրի և Աննա Մարիի կողմից որպես սինգլ: Նրանք այդ սինգլը կատարել են The X Factor (Մեծ Բրիտանիա) մրցույթի 15-րդ եթերաշրջանում՝ դեկտեմբերի 1-ին և The Voice (Մեծ Բրիտանիա) մրցույթի 15-րդ եթերաշրջանում՝ դեկտեմբերի 4-ին: Այն թողարկվել է ավստրալական ռադիոյով, իսկ Wideboys-ի կողմից ռեմիքսը թողարկվել է դեկտեմբերի 14-ին:
The Piano Guys-ը թողարկել է երգի ջութակով քավերը 2018 թվականին:
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2448ef96bfe276375dc1d5_en.json
|
His Hawaiian name was either John Liwai Kalaniopuuikapali-o-Molilele-ma-wai-o-Ahukini-Kau-Hawaii Ena, sometimes shortened as John Liwaikalaniopuu Ena, or John Kauluhinano Ena.
Ena received his Hawaiian language name "Liwai Kalaniopuuikapali-o-Molilele-ma-wai-o-Ahukini-Kau-Hawaii" from an incident in the 18th-century reign of King Kalaniʻōpuʻu. According to tradition, Kalaniʻōpuʻu hanged his "kahuna" Naonaoaina after the latter was unable to dig freshwater from the cliffs of Mōʻīlele, near Kalae in the district of Kaʻū. His gravestone bears the name "John Kauluhinano Ena."
Ena was born November 18, 1845 in Hilo, on the island of Hawaii, of Chinese-Hawaiian ancestry. His father was Zane Shang Hsien (), part of the first wave of Chinese master sugar planters who emigrated to Hilo during the reign of Kamehameha III. His surname was Zane or Tseng. Like the other Chinese planters of that era, Zane adopted a Hawaiian name, John Ena Sr., from his Cantonese given name "Hsien", which is also pronounced "In". He married a Hawaiian woman, high chiefess Kaikilani or Kaikilaniwahinealiiopuna (1820–1878).
Kaikilani was the descendant of the aliʻi (chief) of the district of Puna on the island of Hawaii and notable ancestors include Ululani, Aliʻi of Hilo, and Kamanawa, one of the royal twins (with Kameʻeiamoku) who advised Kamehameha I in his conquest of the Hawaiian Islands. Another more distant ancestor was her namesake Kaikilani, Aliʻi Nui of the island of Hawaii.
Zane and Kaikilani's children were Amoe Ululani, John Jr., and Laura Amoy, all of whom attended American missionary Lucy Wetmore's children's school in Hilo. John Jr. was later educated at Pohukaina School in Honolulu and at the Roman Catholic College of ʻĀhuimanu. One of his early jobs was as a bookkeeper in Hilo.
Canadian-born Thomas R. Foster had emigrated to Hawaii in 1857, married Mary Robinson, and joined her family's shipbuilding trade. He founded in 1878 to engage in Hawaii's burgeoning steamship business. Ena moved to Honolulu, and found employment clerking for Foster, investing a portion of his wages in company stock. When Inter-Island Steam Navigation Company was launched in 1883, Foster was its president, and Ena was a founding partner. Other partners at incorporation were William Foster, George Norton Wilcox and the company's second president Captain William B. Godfrey.
Ena was the company's vice president when Godfrey retired in 1898, at which time Ena became corporate president, a position he held until illness forced his retirement. The bark "John Ena", in which he owned stock shares, bore his image on the vessel's figurehead. Ena was also a shareholder in the bark "Hawaiian Isles".
Ena served on both Kalākaua's Privy Council of State from 1888 to 1891 and Liliʻuokalani's Privy Council of State from 1891 to 1893. He was decorated as an Officer of the Royal Order of the Crown of Hawaii on October 7, 1886 and his obituary also claimed he was also decorated with the Royal Order of the Star of Oceania. During the reign of Liliʻuokalani, he was appointed to the Board of Health on March 30, 1891.
Ena was elected to the legislative assembly in 1892. He ran as a candidate of the National Reform Party against National Liberal candidate E. B. Thomas. He was elected as a member of the House of Nobles, the upper house of the legislature, for a four-year term representing the island of Oahu.
From May 1892 to January 1893, the legislature of the Kingdom convened for an unprecedented 171 days, which later historian Albertine Loomis dubbed the "Longest Legislature". During this session, Ena joined his fellow members in ousting a number of Queen Liliʻuokalani's cabinet ministers for want of confidence, a power introduced by the Bayonet Constitution of 1887 which empowered the legislative branch of government at the expense of the Queen. According to later testimony of Hermann A. Widemann in the 1893 Blount Report, Ena was one of the politicians who aspired to appointment as cabinet minister.
The monarchy was overthrown on January 17, 1893, by the Committee of Safety, with the support of United States Minister John L. Stevens and the landing of American forces from the USS "Boston". The Provisional Government was established until an annexation treaty with the United States could be ratified. During this turbulent time, Ena joined the side of the Provisional Government. Under the Provisional Government, Ena served on the Advisory Council to president Sanford B. Dole, as well as on the Board of Health, and the Bureau of Agriculture and Forestry.
Ena was a participant of the Constitutional Convention for the oligarchical Republic of Hawaii, which was established on July 4, 1894, and was one of the five Native Hawaiian signatories of the Republic's constitution. After Dole was named as the president of Republic of Hawaii, Ena was among the same advisors who were carried over in their positions from the Provisional Government.
His first wife was Lydia Piʻikoi, daughter of high chief Jonah Piʻikoi and his wife Kamakeʻe. The couple divorced in 1883. With his second wife Mary Kahoʻoilimoku Lane (1859–1890), sister of future Mayor of Honolulu John C. Lane, he had nine children, including Mary Kapualahaole, Clara Keaolani, Thomas Foster Kaalokaiaokalani, Daisy Miliakalani, Ana Ululani, John Kalanikauhema and Mabel K. Two daughters Daisy Kekuakapulani and Violet died in infancy.
After Mary died in 1890, he subsequently married his wife's younger sister Maria Kealaulaokalani Lane (1862–1924), who survived him.
By the time of Ena's death in Long Beach, California on December 12, 1906, he had amassed considerable wealth through commerce and real estate holdings. He expanded his business investments in Honolulu to include shares in Honolulu Iron Works and Peck & Co. Although Ena inherited a Hilo sugar plantation from his father, his own investments brought the aggregate total to eight sugar plantations. He owned multiple residences in Hawaii, waterfront property in Honolulu and Waikiki, a farm, and varied extensive acreage throughout Oahu. Outside of Hawaii, Ena invested in Mexican gold mines and California real estate. When illness forced his retirement, he relocated to his Seabright Ranch, one of his two ranches in Long Beach. He also owned a home in Berkeley, a ranch in Kern County, and real estate in San Francisco.
Ena was buried at the King Street Catholic Cemetery in Honolulu, also known as the Honolulu Catholic Cemetery. He was laid to rest next to his mother Kaikilani, his second wife Mary Lane, and their infant daughters: Daisy and Violet. Ena Road in Waikiki is named for him.
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed88eac0fc4d77b9597d_hy.json
|
Վերամշակման գործարանը սկզբնապես կառուցվել է 1980 թվականին և օրական 4000 տոննա շաքարի ճակնդեղի վերամշակման հզորություն է ունեցել: Հիմնադրված լինելով որպես անկախ ընկերություն, այն "PIK Virovitica" գյուղատնտեսական ընկերության մի փոքր մասն էր կազմում 1984-1991 թվականներին: 1990-ականներին վերամշակող արդյունաբերությունն ունեցավ եկամուտների և շահույթի հաստատուն անկում, ինչը հանգեցրեց 1990-ականների վերջերին մի քանի անգամ վաճառելուն և վերավաճառելուն, մինչև վերջ ի վերջո ձեռք բերվեց հոլանդական "Cosun" ընկերության կողմից 1999 թվականին սնանկության ներկայացումից հետո կարճ ժամանակ անց 575 մլն խորվաթական կունա ընդհանուր պարտքով: Ներքին վերակառուցման ժամանակաշրջանից հետո 2002 թվականին վերամժակող գործարանի գույքը 110 մլն խորվաթական կունայով վաճառվեց խորվաթական երկու խոշոր ընկերությունների, որից հետո 2002 թվականի սեպտեմբերին ընկերությունը վերակազմավորվեց որպես սահմանափակ պատասխանատվությամբ ընկերություն: Ընկերության բաժնետոմսերը 2006 թվականի ապրիլին գրանցվել են Զագրեբի ֆոնդային բորսայում:
Ընկերությունը կարողացել է հաջողությամբ կառավարվել 2000-ականների վերջին և այն դարձել է Խորվաթիայում նման վերամշակման գործարաններից խոշորագույնը` 2007 թվականին տեղական շաքարի վերամշակման ոլորտում 37 տոկոսանոց շուկայական մասնաբաժնով:
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2448de96bfe2763739ecdb_en.json
|
Friedman was selected in the eleventh round of the 1991 NHL Entry Draft, 222nd overall, by the Quebec Nordiques. During the 1993–94 NCAA Division I men's ice hockey season Friedman was voted captain of the Terriers. Friedman had two brief NHL stints, in the 1997–98 and 1998–99 with the Edmonton Oilers and Nashville Predators, primarily as an enforcer.
Friedman grew-up in Cape Elizabeth, Maine. He is married with three children and lives in Readfield, Maine. In 2014 Friedman became athletic director of the college-preparatory school Kents Hill and coached the school's ice hockey team. He left Kents Hill in 2018. In 2018, Friedman was named the head coach of the USPHL team Twin City Thunder based in Auburn, Maine.
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2448cf96bfe2763719a962_en.json
|
"Your Turn to Fall" marks something of a transition in Corwood history, for several reasons. For one, drums again appear on "John Plays Drums." Curiously, this turns out to be the same song sung by Nancy on "Nancy Sings" from "Chair Beside a Window" and which appears in a more standard acoustic/vocal form as "Birthday" from "The Rocks Crumble". Here the principal artist plucks the guitar and sings, while one "John" plays the drums, something he doesn't seem to have done before, though the shambling rhythm produced fits the Jandek music style.
The rest of the album is, in a way, the end of an era. This is the seventh and final album in what might be considered Jandek's "first acoustic phase," and the remaining fifteen tracks build on the solo avant-blues of the prior four albums. Here Jandek steps more fully into the Delta sound of Charley Patton, though the songs are still picked on strings tuned to a peculiar "black key" sound accessible only to the player. He's also working on his voice, which uses more range here than on any Jandek release before it. Tracks like "If Your Fortune Fails You" (which echoes "First You Think Your Fortune's Lovely" from "Ready for the House") and the opening "Liquids Flow to the Sea" feature very controlled, and often menacing performances. From here the focus would be on band material, a phase which culminates in 1991's "Lost Cause" and "The Electric End."
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed89eac0fc4d77bb30e3_hy.json
|
Նարենդրա Դամոդարդաս Մոդին ծնվել է 1950 թվականի սեպտեմբերի 17-ին Վադնագար քաղաքում։ Դամոդարդաս Մուլչանդա Մոդիի և կնոջ՝ Հիրաբենի 6 երեխաներից երրորդն էր։ Վաղ հասկից սկսեց հետաքրքրվել քաղաքականությամբ, ընդգրկվեց Rashtriya Swayamsevak Sangh-ի (Հայրենիքի կամավոր ծառաների միություն) շարքերը։ Ստացել է քաղաքագետի կրթություն։
1998 թվականին Բհարաթիա ջանաթայի այն ժամանակվա ղեկավար Լալա Կրիշնա Ադվանիի հանձնարարությամբ Գուջարաթ և Հիմաչալ-Պրադեշ նահանգներում ղեկավարեց այդ կուսակցության ընտրարշավը։ 2001 թվականի հոկտեմբերին դարձավ Գուջարաթի գլխավոր նախարարը՝ փոխարինելով թոշակի անցած Կեշուբհայ Փաթելին։ 2007 թվականին վերընտրվեց երրորդ անգամ, իսկ 2012-ին՝ չորրորդ։
Ինչպես Հնդկաստանում, այնպես էլ արտասահմանում Մոդին համարվում է հակասական կերպար։ Սուր քննադատության արժանացան նրա գործողությունները 2002 թվականի Գուջարաթի ջարդերի ժամանակ։ Մասնավորապես, նա մեղադրվում էր մուսուլման հնդիկներին պաշտպանություն չտրամադրելու մեջ։ Չնայած դրան՝ Մոդին Գուջարաթի բնակչության կողմից մեծ աջակցություն ունի։ Նրան է վերագրվում 2000-ական թվականներին նահանգում գրանցված տնտեսական աճը։ Ըստ India Today հայտնի ամսագրի՝ 2006 և 2011 թվականներին Մոդին ճանաչվել է Հնդկաստանի լավագույն գլխավոր նախարար։
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2448f396bfe27637660d0c_en.json
|
Reuben continues to tour, and has played and recorded music with many popular Christian music artists such as Five Iron Frenzy, Relient K, The O.C. Supertones, Luke Dowler, Hawk Nelson, MC Lars, and TobyMac.
Reuben is of Jewish heritage and according to his MySpace, his mother is the owner of a Christian Death Metal record label. His brother is Maker Studio CEO Danny Zappin. Raised in Pataskala, Ohio, a suburb of Columbus, Reuben got his start in rapping by taking the bus into the city to rap on open mic nights and participate in rap battles at the age of fifteen. Reuben later released "Monuments", an independent EP, which caught the attention of Gotee Records. They took a chance, signing him to the label and releasing his first project, "Are We There Yet?", in 2000. TobyMac, the founder of Gotee Records, provided vocals for the album's final track, "God is Love." The album was nominated for a Dove award in 2002.
Reuben's next release, "Hindsight" (2002), continues his use of a wide variety of musical genres and thoughtful, often funny lyrics. The album was praised as a "truly eclectic and creative hip-hop album that blends old-school sounds with progressive production." Once thought to be a Christian version of Eminem, Reuben's first two releases established him as an original, witty, sarcastic musician, as well as Gotee's top-selling solo rap artist.
"Professional Rapper" (2003) marked Reuben's debut as a self-producing artist. The album is noticeably different from his previous efforts, using more instruments and less DJ sampling for the tracks. Along with these differences, the album is noticeably darker in both lyrics and feel. It includes several somber tracks which allow a glimpse into Reuben's struggles and self-doubt. Adrienne Camp of The Benjamin Gate contributes vocals to two tracks on the album.
The following year Reuben released "So In Hindsight the Professional Rapper Isn't There Yet" (2004), an album of remixed versions of songs from his first three albums.
"The Boy vs. The Cynic" (2005) continued Reuben's trek from the non-serious songs which characterized his earlier work to music that's far more somber and meditative. Reportedly, when the time came for him to submit his work for the album, Reuben turned in enough tracks for two albums, one light hearted, the other more serious. Rather than releasing a two disc release, the label decided to splice them together into "The Boy vs. The Cynic". Relient K's Matt Thiessen contributed to the album's second track, "Nuisance". Tim Skipper of the band House of Heroes appeared on the track "So Glad". On this album most of Reuben's songs used more "traditional" musical instruments, typically the guitar, though he experimented with many different instruments and musical styles.
At this time Reuben also filmed and released the pilot for a reality show detailing his "rise" to stardom while poking fun at many of the conventions of reality television. Though the show was never picked up the pilot was released on YouTube.
Reuben released his fifth album, "Word of Mouth", on February 6, 2007 which took on more experimental characteristics, with the aid of Beck producer Joe Baldridge. Allmusic.com called "Word of Mouth" an "unqualified triumph" and said that "You won't find a truer, more honest, or more celebratory album this year." Two songs from the album, "Focus" and "Good Evening," were included in the 2007 video game, "".
Gotee Records released Reuben's sixth studio album, "Sex, Drugs and Self-Control" on December 22, 2009. The first single, "Town Folk" was released on July 14, 2009. The next single, "Jamboree", was released August 18, 2009. Followed by "Confident", which was released September 15, 2009, "No be Nah" was released October 14, 2009.
In 2010 a best of collection entitled Zappin was released, before Reuben entered an unannounced musical hiatus that would span until fall of 2016. It was at this time that in anticipation of his next album, Reuben released two singles, "Old as Religion" on September 16, and on December 9, a collaboration with Issac Ryan Brown and Aaron Cole, titled "Angel and Drums". On May 19, 2017 Reuben independently released his seventh studio album Reubonic. The album stirred minor controversy for the inclusion of several curse words within the lyrics, Reuben quickly responded on Instagram and was unapologetic. Reuben released a self-titled album in early 2020.
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a928dce8536aac21a6c_es.json
|
Hijo del doctor Domingo García y de doña Fortunata García. Se graduó de abogado en Buenos Aires en 1852.
En 1858 volvió a Tucumán para ocupar el ministerio general del gobierno del doctor Marcos Paz, con lo que asoció su nombre a esa progresista administración. Amigo de Bartolomé Mitre, en 1860-61 fue diputado por Tucumán en el Congreso de la Confederación, y se mostró acérrimo opositor a la política del presidente Santiago Derqui.
Volvería a tener una banca en 1862-63, y otra vez en 1878, pero destituido por sus pares en 1880, cuando se negó a incorporarse a las sesiones del Congreso de Belgrano. Desempeñó el ministerio de Gobierno en las administraciones tucumanas de José María del Campo y de Benjamín Villafañe, que transcurrieron entre agitaciones políticas y guerreras. Fue también fiscal y asesor de Gobierno. Desde 1863 hasta 1869, fue el primer juez federal de Santiago del Estero.
Se había retirado a la vida pública en 1880, pero al caer la presidencia de Miguel Juárez Celman, en 1890, fue elegido gobernador de Tucumán. Durante su mandato, trató de conciliar, sin éxito, las fracciones políticas en pugna. En 1893, la Unión Cívica Radical se alzó en armas en la provincia de Buenos Aires, así como en Santa Fe, en San Luis y en Tucumán. El gobernador García pudo controlar la situación con el piquete provincial, hasta que el regimiento 11 de línea se plegó a los rebeldes. Fue destituido y puesto en prisión. Lo liberó finalmente la expedición militar del general Francisco Bosch.
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed8beac0fc4d77bd33c0_hy.json
|
1788 թվականին ավարտել է Շտուտգարտի Կարոլինյան ակադեմիան։ Փարիզի համալսարանում ստեղծել է բնական գիտությունների ֆակուլտետ, միջնակարգ դպրոցում մտցրել բնական գիտությունների դասավանդումը։ Կ. Բերիի հետ միաժամանակ կենդանաբանության մեջ տվել է տիպ հասկացությունը և ողնաշարավորների տիպում առանձնացրել հետևյալ 4 դասերը. կաթնասուններ, թռչուններ, սողուններ (երկկենցաղները նույնպես) և ձկներ։ Նկարագրել է մեծ թվով բրածո ձևեր, առաջարկել բրածո մնացորդներով որոշել երկրաբանական շերտերի տարիքը և ընդհակառակը։ Կյուվեին իր հետազոտություններում օգտագործել և զարգացրել է համեմատական անատոմիական մեթոդը, առաջ քաշել կատաստրոֆների տեսությունը։ Կյուվեին լրիվ հերքում էր Ժ. Լամարկի և Ժոֆրուա ՍենաԻչերի կենդանի բնության փոփոխականության, կենդանիների միասնականության մասին ուսմունքը։ Կյուվեիի հավաքած փաստական նյութերը և առաջարկած մեթոդները հիմք հանդիսացան կենդանաբանության և հնէաբանության հետագա զարգացման համար։
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed89eac0fc4d77bb2f5a_hy.json
|
Վեպի առաջին հրատարակությունը տեղի է ունեցել Էտցելի «Magasin d’Éducation et de Récréation» ամսագրում՝ 1890 թվականի հունվարի 1-ից դեկտեմբերի 15-ը։ Առանձին հրատարակությամբ վեպը սկզբնապես լույս է տեսել երկու գրքով՝ առաջինը 1890 թվականի հուլիսի 17-ին, իսկ երկրորդը՝ նույն թվականի նոյեմբերի 6-ին։
1890 թվականի նոյեմբերի 17-ին ընծայվել է վեպի պատկերազարդ հրատարակությունը (Ժորժ Ռուի 85 նկարազարդումներով, որոնցից մի քանիսը գունավոր էին), դա «Անսովոր ճանապարհորդություններ»-ի քսանվեցերորդ «երկակի» հատորն էր։ Սկսած այդ հատորից, շարքի բոլոր պատկերազարդ հրատարակությունների ներդիրներում տպվում էին բազմագույն նկարազարդումներ։
Կրկեսային դերասաններ Կասկաբելների ընտանիքը ճանապարհորդում է Հյուսիսային Ամերիկայից դեպի Ֆրանսիա՝ Կանադայի, Ալյասկայի և Ռուսական կայսրության միջով։ Ճանապարհորդության ընթացքում նրանց կօգնի արտիստականությունը և կրկեսային հնարքները։
Գործողությունները սկսվում են Սակրամենիտոյում՝ 1867 թվականին։ Ֆրանսիական կրկեսային դերասանների Կասկաբելների ընտանիքը մի քանի տարի Ամերիկայում շրջագայություն կատարելուց հետո որոշում են վերադառնել հայրենիք։ Նրանց խնայողությունները գողացված են և ընտանիքը չի կարող իրան թույլ տալ նավի տոմս գնելու։ Դրա փոխարեն Կեսար Կասկաբելը որոշում է իրենց ձիակառքով՝ Bella Roulotte-ով, ճանապարհ ընկնել ցամաքով՝ Ալյասկայով, Բերինգի նեղուցով, Սիբիրով և Կենտրոնական Ռուսաստանով։
Ճանապարհին նրանց միանում են նաև երիտասարդ հնդկուհի, որբ աղջիկ Կայետտը, որին սիրահարվել է Կեսարի ավագ որդին՝ Ժանը, ռուս ազնվական, քաղաքական վտարանդի և դասալիք, Կոմս Նարկինը, որը ցանկանում է գաղտնի հասնել տուն և հանդիպել հորը։ Կոմս Նարկինը Կայետտին ընդունում է որպես իր դուստր։
Նրանք ականատես են լինում Ալյասկան Միացյալ Նահանգներին հանձնելուն։ Պորտ Կլարենսից գնալու ժամանակ նրանք ընկնում են լողացող սառցաբեկորի վրա, որը նրանց տանում է դեպի Լյախովյան կղզիները և Հյուսիսային սառուցյալ օվկիանոս։ Այնտեղ նրանք գերի են ընկնում տեղաբնակներին, որոնք ցանկանում են կոմս Նարկինին հանձնել ցարական ոստիկանությանը։ Պերմ քաղաքում, ներկայացում տալու ժամանակ, Կեսար Կասկաբելը իմանում է, որ կոմս Նարկինը ներման է արժանացել։
Կոմս Նարկինը, որպես շնորհակալություն, Ժանին կնության է հանձնում Կայետտին։ Անցնելով Ուրալյան լեռները, ճանապարհը բաց է դեպի Նորմանդիա։
Գիրքը բաժանված է երկու մասի և երեսունմեկ գլուխների։
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed89eac0fc4d77ba7acb_hy.json
|
Լոտարիոն ծնվել է Իտալիայում, Գավինյանո քաղաքում, Անանյիից ոչ հեռու։ Նրա հայրը եղել է Տրազիմոնդոի կոմս, Կոնտի հանրահայտ տան անդամ, ով Հռոմին տվել է ինը պապ, այդ թվում Գրիգոր IX , Ալեքսանդր III և Իննոկենտիոս XIII։ Լոտարիոն ազգական էր գալիս պապ Կղեմես III-ին։ Նրա մայրը՝ Կլարիսիա Սկոտին, նույնպես ծագում էր անվանի հռոմեական ընտանիքից։
Լոտարիոն սկզբնական կրթությունը ստանում է Հռոմում, հավանական է, Սուրբ Անդրեյի բենեդիկտյան աբբայությունում։ Նա աստվածաբանություն էր ուսումնասիրում Փարիզի համալսարանում և իրավունք՝ Բոլոնիայի համալսարանում։ Հռոմի պապ Ալեքսանդր III-ի մահվանից (1181 թվականի օգոստոսի 30) քիչ անց Լոտարիոն վերադառնում է Հռոմ և զբաղեցնում է տարբեր եկեղեցական պաշտոններ Ղուկիոս III-ի, Ուրբանոս III-ի, Գրիգոր VIII և Կղեմես III-ի կառավարման ընթացքում։ Վերջինս 1190 թվականի սեպտեմբերին նրան նշանակում է կարդինալ։
Որպես կարդինալ Լոտարիոն գրել է «De Miseria Humanae conditionis» («Մարդկային աղքատությանը») աշխատությունը։ Աշխատությունը շատ հանրահայտ էր դարերի ընթացքում և պահպանվել է ավելի քան 700 ձեռագրերում։
1198 թվականի հունվարի 8-ին մահանում է պապ Կելեստինոս III-ը։ Մահվանից առաջ նա կարդինալների խորհրդին կոչ է անում իր ժառանգորդ ընտրել Ջովանի Կոլոնային, սակայն կարդինալները չեն լսում նրան և նույն օրը պապական գահին ընտրում են Լոտարիո դը Կոնտիին։ Նա ընդունում է պսակաթագը և դառնում է Իննոկենտիոս III Հռոմի պապ։ Այդ ժամանակ նա ընդամենը երեսունյոթ տարեկան էր։
Ստանալով լիազորություններ, Իննոկենտիոսը ձեռնամուխ է լինում պապական գահի դերի իր հայացքների իրականացմանը։ 1187 թվականին Երուսաղեմի գրավումը մուսուլմանների կողմից նա բնութագրում է որպես աստվածային հատուցում քրիստոնեական իշխանների բարոյական թուլությունների համար։ Նա նաև նպատակ ուներ պաշտպանել այն, ինչը անվանում է «Եկեղեցու ազատություն» աշխարհիկ իշխանությունների կողմից ոտնձգություններից։ Այդ հասկացությունը նշանակում էր, ի միջի այլոց, որ իշխանները չպետք է ներգրավված լինեն եպիսկոպոսների ընտրություններում և այն պետք է կենտրոնանա պապի և նրա «Patrimonium»-ի՝ Պապական պետության ձեռքում։ Պապի տիրույթներին սպառնում էին Հոհենշտաուֆենները՝ գերմանական արքաները, ովքեր իրենց ներկայացնում էին որպես հռոմեական կայսրերի ժառանգորդներ։ Սրբազան Հռոմեական կայսրության կայսր Հենրիխ VI-ը այդ ժամանակ իր ձեռքում միավորել էր Գերմանիան, Իտալիան և Սիցիլիան, ինչը «Patrimonium»-ի դիրքերը դարձնում էր չափազանց խոցելի։
Հենրիխ VI-ի վաղ մահը նրա չորսամյա որդի Ֆրիդրիխ II-ին թողնում է արքայի կարգավիճակում։ Հենրիխ VI-ի այրի Կոնստանցիա Սիցիլիացին կառավարում էր իր փոքրիկ որդու անունից, մինչ նա կհասներ չափահասության տարիքի։ Կոնստանցիան չէր ցանկանում Սիցիլիայի իշխանություն հանձնել գերմանացիներին, ինչը մոտ էր Իննոկենտիոս III-ին։ 1198 թվականին իր մահվանից առաջ Կոնստանցիան Իննոկենտիոսին նշանակում է Ֆրիդրիխի խնամակալ։ Ի փախհատուցում, Իննոկենտիոսը հասնում է Սիցիլիայում պապական իրավունքների վերականգնմանը, որոնցից դրանից քիչ առաջ հրաժարվել էր Ադրիանոս IV պապը։ Պապը երիտասարդ Ֆրիդրիխ II-ին թագադրում է որպես Սիցիլիայի արքա 1198 թվականի նոյեմբերին։ Նա նաև աջակցում է նրա ամուսնությանը Հունգարիայի արքա Իմրեի այրիի հետ 1209 թվականին։
1209 թվականին Ֆրանցիսկ Ասսիզեցին իր առաջին հետևորդներին բերում է Հռոմ, որպեսզի Իննոկենտիոս III պապից թույլտվություն ստանա հիմնելու նոր հոգևորական միաբանություն։ Հռոմ ժամանելուց հետո եղբայրները հանդիպում են եպիսկոպոս Գվիդո Ասսիզեցու հետ, ով կապեր ուներ Ջովանի դի Սան Պաոլոյի հետ, Սաբինայի կարդինալ-եպիսկոպոսի։ Կարդինալը, ով նախկինում եղել է Իննոկենտիոս III-ի խոստովանահայրը, համակրանքով է լցվում Ֆրանցիսկի հանդեպ և համաձայնվում է նրան ներկայացնել պապին։ Իննոկենտիոսը դժկամությամբ է համաձայնվում հաջորդ օրը հանդիպել Ֆրանցիսկի և նրա եղբայրների հետ։ Մի քանի օրվա մտորումներից հետո պապը համաձայնվում է ճանաչել Ֆրանցիսկի հետևորդներին որպես միաբանություն։ Դա կարևոր էր նրանով, որ միաբանության ճանաչումը եկեղեցական իշխանության կողմից պաշտպանում էր նրան հերետիկոսության մեջ հնարավոր մեղադրանքներից, ինչպես այդ տեղի էր ունեցել վալդենսների հետ նախկինում։ Չնայած սկզբնական շրջանում Իննոկենտիոս պապը տարակուսանքներ էր զգում, իբր երազում նա տեսել էր Ֆրանցիսկին, ով ձեռքին բռնած ուներ Լատերանյան բազիլիկան և դա նրան դրդում է հավանություն տալ Ֆրանցիսկյան միաբանությանը։ Դա տեղի է ունենում, ինչպես համարվում է, 1210 թվականի ապրիլի 16-ին։ Ֆրանցիսկը և նրա առաջին հետևորդները՝ "Փոքր Եղբայրները", հրաժարվում էին կարողությունից և դասավանդում էին սկզբից Ումբրիայի քաղաքների փողոցերում, իսկ այնուհետև նաև ամբողջ Իտալիայում։
Ընտրվելուց քիչ անց նա հռոմյան մունիցիպալիտետը ենթարկում է պապի իշխանությանը (պրեֆեկտը դառնում է պապական պաշտոնյա)։
Իննոկենտիոս III պապի կառավարման ժամանակ պապականությունը գտնվում էր իր լիազորություններն գագաթնակետին։ Նա համարվում էր այդ ժամանակի ամենահզոր մարդը Եվրոպայում։
1198 թվականից հանդիսանալով սիցիլիական գահը ժառանգած Ֆրիդրիխ II Շվաբցու խնամակալը, պապը ժամանակավորապես իրեն է ենթարկում Սիցիլիայի թագավորությունը։ Ֆրիդրիխի փոքրահասակության պատճառով կասրությունում անկարգություններ են սկսվում։ Հոհենշտաուֆենների կողմնակիցները արքա են ընտրում Հենրիխի եղբայր Ֆիլիպ Շվաբցուն, իսկ Վելֆերի կողմնակիցները՝ Օտտոն Բրաունշվեյգցուն։ Ֆրանսիայի արքա Ֆիլիպ II Օգոստոսը պաշտպանում է Ֆիլիպի պահանջները, այն ժամանակ, երբ արքա Ռիչարդ I Առյուծասիրտը պաշտպանում էր իր ազգական Օտտոնին։
Իննոկենտիոս պապը լի էր վճռականությամբ կանխելու Սիցիլիայի և Սրբազան Հռոմեական կայսրության հետագա միավորումը մեկ միապետի իշխանության տակ և օգտվում է իր ազդեցությունը ընդարձակելու հնարավորությունից։ 1201 թվականին պապը բացեիբաց աջակցում է Օտտոն IV-ին։ Օգտվելով կայսրությունում խառնաշփոթից, պապը հասնում է Պապական մարզի ընդլայնումից մինչև առավել ծավալը, ի հաշիվ հողերի միավորման, որոնք նախկինում պատկանում էին կայսրությանը (սակայն չթվարկված Կառլոս Մեծի նվիրատվությունում)՝ Անկոնա (Մարկե), Սպոլետո դքսությունը (Ումբրիա), Ռադիկոֆանո, ժամանակավորապես Ռոմանիան։ Սակայն Բոլոնիան և Պենտապոլը պահպանել նրան չի հաջողվում։
1202 թվականի մայիսին Իննոկենտիոսը արձակում է «Venerabilem» հրամանագիրը, որով դիմում է դուքս Ցերինգենին։ Նրանում պապը հայտարարում է, որ կայսրությունը պետք է հենվի պապական գահին։ Այդ հրամանագիրը, որը հայտնի է դառնում և հետագայում գրվում է «Corpus Juris Canonici»-ում, պարունակում էր հետևյալ հիմնական կետերը.
Չնայած պապական աջակցության, Օտտոնը չի կարողանում հաղթահարել իր մրցակից Ֆիլիպին, մինչ վերջինս չի սպանվում երկպառակության ընթացքում։ 1209 թվականին պապը Օտտոնին թագադրում է Սրբազան Հռոմեական կայսրության կայսր։ Դրանից հետո Օտտոնը հրաժարվում է իր նախկին խոստումներից և նպատակադրվում է Իտալիայում և նույնիսկ Սիցիլիայում կայսերական իշխանության վերականգնմանը։ 1210 թվականի նոյեմբերին պապը Օտտոնին վտարում է Եկեղեցուց այն բանի համար, որ վերջինս գրավել էր Ռոմանիան և որոշել էր հարձակվել Նեապոլի թագավորության վրա։ 1212 թվականին պապը կայսր է նշանակում նրա հակառակորդ Ֆրիդրիխին, Նեապոլի արքային, սակայն չի թագադրում նրան։
Տարաձայնությունը իր լուծումն է ստանում Բուվինի ճակատամարտում, 1214 թվականի հուլիսի 27-ին, որում հանդիպում են Օտտոնի և Հովնան Անհողի բանակները Ֆիլիպ II Օգոստոսի բանակին։ Օտտոնը ջախջախվում է ֆրանսիացիների կողմից և շուտով կորցնում է ամեն տեսակի ազդեցություն։ Նա մահանում է 1218 թվականի մայիսի 19-ին, Ֆրիդրիխ II-ին թողնելով անվիճելի կայսր։ Բացի այդ, Հովնան Անհողը ստիպված էր պապին ճանաչել որպես իր ֆեոդալ և Ստեֆան Լենգտոնին հաստատել Քենթրբերիի արքեպիսկոպոս։
Երբ Ֆրիդրիխ II-ը ժամանում է Հռոմ ընդունելու գահը, պապը հրաժարվում է թագադրել նրան, երկմտելով նրա հզորությունից և հույս ունենալով վտարել նրան Իտալիայից, ինչպես մինչ այդ Օտտոնին։ Վրդովված Ֆրիդրիխը շարժվում է դեպի Գերմանիա և հաղթում Օտտոնին։ Սակայն այդ ժամանակ Իննոկենտիոս III-ը արդեն մահացած էր։
1198 թվականին հովանավորել է Պաղեստինում Տևտոնական միաբանության ստեղծմանը և աջակցությու է ցուցաբերել նրա առաջին Մեծ Մագիստր Հենրիխ Վալպոտին։ Արևելյան Եվրոպայում ազդեցության տարածման նպատակներով Իննոկենտիոս III-ը 1202 թվականին հաստատում է Սուսերակիրների միաբանության ստեղծումը։ 1215 թվականին նա կազմակերպում է գերմանական ասպետների խաչակրաց արշավանք պրուսների դեմ։
1204 թվականին Իննոկենտիոս III-ը ապարդյուն կերպով Ռոման Մստիսլավիչին առաջարկում էր Վոլինյան և Գոլիցինյան արքայական թագը։
1212 թվականին կայանում է կիսառասպելական մանուկների խաչակրաց արշավանքը։
Պապի և Անգլիայի փոխհարաբերությունները բարդ էին։ Նրանից հետո, երբ պապը Անգլիայի վրա ինտերդիկտ (եկեղեցական գործողությունների և պահանջների ժամանակավոր արգելք) է դնում (1208) և գահընկեց է անում անգլիական արքա Հովնան Անհողին (1209), վերջինս 1213 թվականին ամբողջությամբ ենթարկվում է պապին։ Պապը Ֆրանսիային արգելում է Անգլիայի դեմ պատերազմը, որին ֆրանսիական արքա Ֆիլիպ II Օգոստոսը հայտարարում է. «Պապը գործ չունի նրանում, ինչ տեղի է ունենում արքաների միջև»։ Դրա համար պապը ինտերդիկտ է դնում նաև Ֆրանսիայի վրա։ Հովնան Անհողը պապից հասնում է «ազատությունների մեծ հրովարտակի» (Magna Charta) (1215) չեղարկմանը և բարոնների վտարմանը Եկեղեցուց։
Պապի վասալներ են իրենց ճանաչում նաև Բուլղարիայի արքան (1204) և Արագոնի և Պորտուգալիայի արքաները։
Իննոկենտիոս III-ը հերետիկոսության եռանդուն հակառակորդ էր և մի քանի արշավանքներ է կազմակերպել նրանց դեմ։ Իր կառավարման սկզբում նա կենտրոնանում է ալբիգոյցիների վրա, նույնպես հայտնի որպես կաթարներ, աղանդ, որը ձեռք էր բերել բազմաթիվ համախոհներ Ֆրանսիայի հարավ-արևելքում, այդ թվում Թուլուզի կոմսերին։ Կաթարները մերժում են կաթոլիկական եկեղեցու հեղինակությունը և ուսմունքը։
1199 թվականին Իննոկենտիոս III-ը քննադատում է հերետիկոսների քարոզները։ Երկու ցիստերցիանյան վանականներ ուղղվում են վիճարկելու կաթարների ուսմունքը և վերականգնելու պապական իշխանությունը։
Պիեռ դը Կաստելնոյի՝ Իննոկենտիոսի դեսպանի սպանությունը 1208 թվականին, ինչպես ենթադրում են, կոմս Ռայմունդ Թուլուզացու ընկերների կողմից, Իննոկենտիոսին բտիպում են խոսքերից անցնելու գործի։ Իննոկենտիոսը արքա Ֆիլիպ II Օգոստոսից պահանջում է ոչնչացնել ալբիգոյցիներին։ Սիմոն դը Մոնֆորի ղեկավարությամբ սկսվում է ռազմական արշավ՝ Ալբիգոյան խաչակրաց արշավանք, որը բերում է մոտավորապես քսան հազար մարդու սպանության։ Արշավանքը ուղղված էր ոչ միայն հերետիկոսների դեմ, այլ նաև Թուլուզի ազնվականության և գահի վասալ Արագոնի դեմ։ Արքա Պեդրո II Արագոնցին անմիջական մասնակցություն էր ունենում ընդհարմանը և սպանվում է Մյուրի ճակատամարտի ընթացքում 1213 թվականին։ Ընդհարումը ավարտվում է 1229 թվականին Փարիզյան պայմանագրի ստորագրմամբ, որում համաձայնեցվում է Օքսիտանիայի տարածքի ինտեգրացումը Ֆրանսիական թագավորության կազմում։ Ռազմական գործողություններթ դադարում են 1255 թվականին։
Ռազմական գործողություններին զուգընթաց կաթոլիկական հոգևորականները պրոպագանդա են սկսում, որն ուղղված էր կաթարների վարկաբեկմանը, նրանց մեղադրելով անբարոյականության և անասնապղծության մեջ, քանի որ երկյուղ կար, որ Պրովանսի և Հյուսիսային Իտալիայի բնակչությունը կկարեկցի խաչակրաց արշավանքի զոհերին։
Հիմնական հոդված՝ Խաչակրաց չորրորդ արշավանք
Իննոկենտիոսը 1198 թվականին հրամանագիր է արձակում Խաչակրաց չորրորդ արշավանքի սկսման մասին, մտադրվելով վերադարձնել Սուրբ Երկրի նկատմամբ վերահսկողությունը։ Այդ արշավանքի նախապատրաստմանն էր նվիրված նրա գահակալման ժամանակաշրջանի մեծ մասը։ Ի տարբերություն իր նոխորդների, Իննոկենտիոս III-ը անձնական մասնակցություն է ունենում արշավանքի կազմակերպմանը, այլ ոչ թե աշխարհիկ առաջնորդներին ուղղակի քարողում էր դրան։
Խաչակրաց արշավանքի կազմակերպման Իննոկենտիոս III-ի առաջին քայլերը լինում են բոլոր կաթոլիկական պետություններ քարոզիչների ուղարկումը։ Իննոկենտիոս III-ը Պետր Կապուանցուն ուղարկում է Ֆրանսիայի և Անգլիայի արքաների մոտ նմանատիպ հրահանգներով, որպեսզի համոզի նրանց հարթելու իրենց տարաձայնությունները։ Արդյունքում, 1199 թվականին Իննոկենտիոսը հասնում է երկու երկրների միջև հինգ տարվա հաշտության։ Բանակի ղեկավարման համար Իննոկենտիոսը իր նամակներն է ուղարկում Եվրոպայի ասպետներին և ազնվականներին։ Բազմաթիվ ֆեոդալներ արձագանքում են պապի կոչին, այդ թվում բանակի երկու հնարավոր առաջնորդներ՝ Տիբո Շամպայնցին և Բոնիֆացիոս I Մոնֆերացին։ Միաժամանակ Անգլիայում և Գերմանիայում պապի կոչերը արդյունք չեն տալիս։ Այդ պատճառով Խաչակրաց չորրորդ արշավանքը, գլխավորապես, դառնում է ֆրանսիական նախաձեռնություն։
Խաչակրաց չորրորդ արշավանքը թանկ գործ էր։ Իննոկենտիոս III-ը որոշում է միջոցների հավաք սկսել, ինչը չէր արել նրա նախորդներից ոչ մեկը։ Նա ստիպեց իր ղեկավարությամբ ամբողջ հոգևորականությանը շաչակրաց արշավանքի աջակցման համար տրամադրել իրենց հասույթի 1/40 մասը։ Դա հոգևոր անձանց նկատմամբ առաջին ուղղակի հարկի մտցնումն էր։ Պապը այդ հարկի հավաքագրման գործում հանդիպում է բազմաթիվ դժվարությունների, այդ թվում իր պաշտոնատար անձանց կաշառակերության հետ և Անգլիայում իր ենթականների շրջանում արհամարհանքին։ Նա շարունակում էր խաչակրաց արշավանքի համար միջոցներ հավաքել, դեսպաններ ուղարկելով արքա Հովնան Անհողի և արքա Ֆիլիպ Օգոստոսի մոտ։ Երկուսն էլ խոստանում են իրենց ավանդը ներդնել՝ եկամուտների 1/40 մասը։ Հովնանը նաև հայտարարում է, որ հարկը կհավատվի ամբողջ Անգլիայով։ Խաչակրաց արշավանքի համար միջողների այլ աղբյուր պետք է դառնային անձամբ խաչակիրները։ Իննոկենտիոսը հայտարարում է, որ նրանք, ով ընդունել է խաչակիր դառնալու ուխտը, սակայն չի կարող այն կատարե, կարող է ազատ արձակվել երդումից դրամական միջոցներ ներդնելուց հետո։
Սկզբնապես խաչակիրների ափ դուրս գալու նախնական վայր էր ընտրված Եգիպտոսը։ Բանակի տեղափոխման համար համաձայնագիր էր կնքվել ֆրանսիական խաչակիրների և վենետիկցիների միջև։ Վենետիկցիները պետք է նավեր և պարեն տրամադրեին՝ 85 000 մարկ վճարի դիմաց։ Իննոկենտիոսը իր հավանությունն է տալիս այդ համաձայնագրին երկու պայմանի կատարման դեպքում։ Առաջինը, պապի ներկայացուցիչը պետք է ուղեկցեր խաչակրաց արշավանքը, երկրորդ, քրիստոնյաների վրա հարձակումը խստորեն արգելվում էր։ Ֆրանսիացիներին չի հաջողվում բավարար միջոցներ ներգրավել վենետիկցիների ծառաությունները վճարելու համար։ Արդյունքում խաչակիրները ստիպված էին կատարել վենետիկցիների պահանջները և պաշարել Վենետիկի հետ մրցակցող Զարա քրիստոնեական առևտրական քաղաքը։ Այդ գործողությունները իրականացվում են առանց Իննոկենտիոս III պապի համաձայնության, ով վտարումով էր սպառնում բոլոր նրանց, ով մասնակցություն էր ունեցել հարձակմանը։ Ֆրանսիացիների մեծամասնությունը անտեսում են սպառնալիքը, հարձակվում են Զարայի վրա և նզովվում են պապի կողմից, սակայն շուտով ներվում են, որպեսզի կարողանան շարունակել խաչակրաց արշավանքը։ Իրավիճակի կրկնությունն է հանդիսանում խաչակիրների կողմից Կոստանդնուպոլիսի գրավումը, Բյուզանդական կայսրության մայրաքաղաքի, 1204 թվականին։ Այդ մասին պապը իմանում է միայն այն ժամանակ, երբ քաղաքն արդեն գրավված էր։
Իննոկենտիոսը Կոստանդնուպոլիսի գրավումը դիտարկում էր որպես միջոց վերամիավորելու արևմտյան արևելյան եկեղեցիները։ Նրա նպատակն էր վերադարձնել հունական (արևելյան) եկեղեցին լատինական (արևմտյան) ավանդույթներին։ Սակայն դա չի հաջողվում երկու եկեղեցիների միջև զգալի տարբերությունների պատճառով, ինչպես նաև ազդեցության պատճառով, որը կատարվել էր արևելյան քրիստոնյաների վրա Կոստանդնուպոլիսի խաղաղ բնակչության կոտորածով։ Խաչակրաց արշավանքը նաև սկիզբ է դնում Լատինական կայսրությանը, գոյատևած հետագա վաթսուն տարիների ընթացքում։
1215 թվականի նոյեմբերի 15-ին Իննոկենտիոսը բացում է Լատերանյան XII Տիեզերական ժողովը, որը ընդունում է շատ կարևոր որոշումներ։ Նրա արդյունքներով կազմվում է յոթանասուն բարենորոգչական հրամանագրեր։ Այլ որոշումների շարքում ժողովը որոշում է ստեղծել դպրոցներ և բարձրացնել հոգևորականության պատրաստականությունը։ Նա հոգևորականներին արգելում է մասնակցություն ունենալ դատական օրդալիումներին։ Փաստացիորեն դա բերում է դատական գործընթացում օրդալիումների անհետացմանը։ Վերջապես, այդ ժողովում հոգևորականությունը օրինական կերպով ամրապնդում է հրեաներին քրիստոնյաների ենթակայության անթույլատրելիությունը։ 69-րդ կանոնը հրեաներին արգելում է ծառայել պետական հաստատություններում, քանի որ դա նրանց հնարավորություն էր տալիս «արտահայտել իր զայրույթը քրիստոնյաների դեմ»։ 69-րդ կանոնը սահմանում է, որ հրեաները խաչել են Քրիստոսին և այդ պատճառով «չափազանց անհեթեթ է, որ Հիսուսին վատաբանողը իշխանություն իրականացներ քրիստոնյաների վրա», և նշանակում է, որ հրեաները չպետք է նշանակվեն պետական պաշտոններին։
Խորհուրդը որոշում է կայացնում սկսել հինգերորդ խաչակրաց արշավանքը 1217 թվականին, Եկեղեցու անմիջական ղեկավարության տակ։ Ժողովից հետո, 1216 թվականի գարնանը, Իննոկենտիոսը տեղափոխվում է հյուսիսային Իտալիա, որպեսզի հաշտեցնի Պիզա և Ճենովա ծովային քաղաքները, եկեղեցու գիրկը վերադարձնի Կելեստինոս III-ի ժամանակ եկեղեցուց վտարված պիզացիներին և դաշնագիր կնքի Ճենովայի հետ։
Սակայն 1216 թվականի հուլիսի 16-ին Իննոկենտիոս III-ը հանկարծամահ է լինում Պերուջայում։ Նա թաղվում է Պերուջայի մայր տաճարում, մինչ Լևոն XIII Հռոմի պապը նրա աճյունը 1891 թվականի դեկտեմբերին տեղափոխում է Լատերանյան պալատ։
Իննոկենտիոս III-ի հոգին, ինչպես հավատում էին, ընկնում է քավարան։ Բրաբանտեի վանքից Սուրբ Լուտգարդան հայտարարում է, որ իրեն հայտնվել է կրակով համակված հոգի և ասել է իրեն. «Ես Իննոկենտիոս պապն եմ»։ Նա պատմում է, որ ընկել է քավարան երեք սխալների պատճառով, որոնք նա կատարել է կյանքում և Լուտգարդին խնդրում է իրեն օգնության գալ, ասելով. «Ավաղ։ Դա սարսափելի է և կտևի բազմաթիվ հարյուրամյակների ընթացքում, եթե դուք ինձ օգնության չգաք»։ Այդ պահին նա անհայտանում է, իսկ Լուտգարդան անմիջապես քույրերին հայտնում է այն մասին, ինչ նա տեսել էր։
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed88eac0fc4d77b92704_hy.json
|
Կարակասում կերպարվեստի թանգարան ստեղծելու որոշումը կայացվել է 1917 թվականին Վենեսուելայի նախագահ Վիկտորինո Մարկես Բուստիլոսի կողմից: Թանգարանը բացվել է 1918 թվականի հոկտեմբերի 19-ին և գտնվում է Վենեսուելայի Կենտրոնական համալսարանին պատկանող մի շենքում: 1938 թվականին թանգարանը տեղափոխվել է իր սեփական նոր շենքը, որը նախագծել է վենեսուելացի հայտնի ճարտարապետ Կառլոս Ռաուլ Վիլյանուուեվան նեոկլասսիական ոճով։ 1976 թվականին թանգարանի շենքում տեղակայված է նույն թվականին ստեղծված Ազգային պատկերասրահը, որի հավաքածուում տեղ է գտել Գեղեցիկ արվեստների թանգարանի հավաքածուի մեծ մասը, որը տեղափոխվել է հարակից շենք։
Թանգարանի հավաքածուները ներառում են հին եգիպտական արվեստի, չինական կերամիկայի, լատինաամերիկյան արվեստի, եվրոպական և ամերիկյան արվեստի, լուսանկարչության, գծանկարների, փորագրության, ժամանակակից արվեստի գործեր և կուբիզմի հավաքածու:
Թանգարանի արվեստի նշանակալի գործեր են քանդակագործական աշխատանքները՝ Ալեքսանդր Քոլդեր՝ «Քաղաք» (1960), Ռաֆայել Խեսուս Սոտոյի «Նեյլոնե խորանարդը» և Ալեխանդրո Օտերոյի «Արևային կառուցվածքը» (1985), ինչպես նաև եգիպտական արվեստի հավաքածուն, որը ձեռք է բերվել 1950-ական թվականների սկզբին Մետրոպոլիտեն թանգարան (Նյու Յորք) և Ֆրանցիսկո Գոյայի օֆորտները։
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2448eb96bfe276375393db_en.json
|
Born in Alameda, California, Heidt attended Culver Academies. At the University of California, Berkeley, he was a guard on the football team. A broken back suffered in a practice session caused him to give up football, leading him to turn his attention to music. He and some classmates formed a band, The Californians.
From 1932 to 1953, he was one of the more popular radio bandleaders, heard on both NBC and CBS in a variety of different formats over the years. He began on the NBC Blue Network in 1932 with Shell Oil's "Ship of Joy" and "Answers by the Dancers". During the late 1930s on CBS he did "Captain Dobbsie's "Ship of Joy" and "Horace Heidt's Alemite Brigadiers" before returning to NBC for 1937–39 broadcasts. It was at this time that the band featured guitar legend Alvino Rey and The King Sisters.
Singer Matt Dennis got his start with Heidt's band, and Art Carney was the band's singing comedian. The Heidt band's recordings were highly successful, with "Gone with the Wind" going to No. 1 in 1937 and "Ti-Pi-Tin" to No. 1 in 1938. In 1939, "The Man with the Mandolin" ranked No. 2 on the charts.
He and his band played on the NBC "Pot o' Gold" radio show (1939–41). The 1941 film of the same title, produced by James Roosevelt (son of the U.S. president) and directed by George Marshall, starred James Stewart and Paulette Goddard, and it featured Heidt portraying himself with his band. Carney can be glimpsed in some of the film's musical numbers. The movie gives a fairly accurate depiction of Heidt's radio show but features staged sequences, such as a scene in which a Minnesota farmer (allegedly phoned at random by Heidt during his radio show) is played by well-known character actor John Qualen.
From 1940 to 1944 he did "Tums Treasure Chest", followed by 1943–45 shows on the Blue Network. Lucky Strike sponsored "The American Way" on CBS in 1953.
On December 7, 1947, NBC began "The Horace Heidt Youth Opportunity Program" and accordionist Dick Contino, the first winner of the $5,000 prize, soon had his own show. Heidt's talent search catapulted such performers as Florence Henderson, Art Carney, Frankie Carle, the King Sisters, Alvino Rey, Gordon MacRae, Frank DeVol, Johnny Standley and Al Hirt. When the program expanded from radio to television in 1950, it was one of the first talent shows on TV. Other winners included the Philharmonics, vocalist Ralph Sigwald, actor Dean Jones, and blind marimbist Pierce Knox.
Horace Heidt died in 1986 and was interred at Forest Lawn Memorial Park in Hollywood Hills, Los Angeles.
In 1936 Horace Heidt conducted an ensemble of eight musicians all of whom played harmonica on Saturday evenings at the Drake Hotel in Chicago.
For his contribution to radio, Heidt has a star on the Hollywood Walk of Fame at 1631 Vine Street; and a second star for his contribution to television at 6628 Hollywood Boulevard. In 2001, a Golden Palm Star on the Palm Springs Walk of Stars was dedicated to him.
His 1941 song, "The Hut-Sut Song", is heard in the movie "A Christmas Story".
After his retirement, Heidt built a 160 unit, 10 acre luxury retirement resort community in Sherman Oaks], California.
Horace Heidt, Jr., wrote a book of the life and times of his father, entitled "Horace Heidt: Big Band Starmaker]".
The songs are listed with the most widely successful first.
Friendly Tavern Polka" was re-released on 3-25-44. It was US Billboard 24-1944 (1 week). "Pound Your Table Polka" sung by Mary Martin was US Billboard 22-1942 (1 week). "It's in the Book" sung by Johnny Standley was US Billboard 1-1952 (2 weeks) million seller.
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2448e196bfe276373fe697_en.json
|
Ionic hydrogenation is employed when the substrate can produce a stable carbonium ion. Polar double bonds are favored substrates. In the case of metal-catalyzed ionic hydrogenation, the substrates and their products must not bind to metal sites, as this would interfere with H activation. Ketones are the most common substrates. Less common are imines and N-heterocycles. The reaction can also be performed in reverse to effect hydrogenolysis. Liquid substrates can sometimes be hydrogenated without solvent, a goal of green chemistry.
The most common hydrogenating pair is an organosilane as the hydride source (e.g. triethylsilane), and a strong oxyacid as the proton source (e.g. trifluoroacetic acid or triflic acid). The hydride and proton source cannot combine to give H, which limits the hydricity and acidity of the H and H sources, respectively.
Transition metal hydride complexes can be used in place of organosilanes as the hydride source. In these cases, triflic acid is a typical proton donor. Ketones such as benzophenones, and 1,1-disubstituted olefins are typical substrates. Hydrides of tungsten, chromium, osmium, and molybdenum complexes have also been reported. Tungsten dihydride complexes can hydrogenate ketones stoichiometrically with no external acids. One hydride serves as the hydride source, and the other serves as a proton source.
In the case of ionic hydrogenation, a dihydride complex is regenerated by hydrogen gas following hydrogenation. Typical catalysts are tungsten or molybdenum complexes. An example of such a catalyst is CpMo(CO)(PR)(OCR')]+ where M = W or Mo.
Transfer hydrogenation (TH) catalysts, e.g. Shvo catalyst, are related to catalysts used for ionic hydrogenation. TH catalysts however do not employ strong acids and both the H and H components are covalently bonded to the complex prior to transfer to the unsaturated substrates. Typically, TH catalysts are more widely employed in organic synthesis.
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a958dce8536aac639e7_es.json
|
Época Colonial
La siguiente historia la insertamos del libro inédito "Historia del cantón Palanda", del etno-historiador de raíces palandeñas Dr. Jorge García Alberca, quien nos facilitó una copia en borrador, vía internet.
1.- PALANDA A LO LARGO DE 500 AÑOS
Las más antiguas referencias de Palanda, las registra Pío Jaramillo Alvarado en su libro “Historia de Loja y su provincia”. Nos cuenta una relación de Cabello de Balboa, de la incursión de los Incas en la tierra de los Bracamoros mencionando el valle de Palanda y que el Dr. Francisco Valdez arqueólogo, descubrió algunas evidencias científicas en el sitio San Agustín, sitio cercano a la actual ciudad de Palanda, en la carretera a la parroquia San Francisco del Vergel., Es el caso que Guanca Auqui, general cuzqueño, y hermano de Atahualpa, estando en Cusibamba (Loja) quiso conquistar a los Bracamoros, pero fue tan lastimosa esta incursión que salió desbaratado su ejército. El jefe de los Pacamores era de los Guambucos, que luego se la menciona como encomienda de la ciudad de Valladolid, en 1582 y cuyo nombre se conserva hasta hoy, en la quebrada Guambuco tributaria del río Valladolid.
La encomienda de Palanda fue parte de la Gobernación de Yaguarzongo y Bracamoros; como ya lo explicamos en el capítulo II, tuvo una sobresaltada y obscura historia colonial, debido a la abundancia de oro, en su territorio.
El descenso de la población aborigen, se demuestra con el padrón de indios, De la original población de casi 6.000 habitantes en la doctrina y ciudad de Valladolid en 1.582 se redujo drásticamente a menos de 200 en 1785, de la cual era parte la doctrina y encomienda de Palanda.
La encomienda de Palanda, se inicia con la repartición de la encomiendas a los vecinos españoles de Valladolid, por parte del Gobernador de Yaguarzongo Juan de Salinas en el año de 1.556, aunque no se dice el nombre del encomendero. En el año de 1582, se menciona la encomienda del pueblo de Palanda con 230 indios, de ellos 120 hombres y 110 mujeres, que pertenecía al capitán español Hernando de la Vega, su encomendero.
En la serie Diezmos del ANH, consta el expediente No. 8, levantado en la ciudad de Quito, el 15 de enero de 1698, en 8 folios, tenemos el pedimento de Real Provisión, hecha por el Protector de Naturales, en nombre y por la defensa de los indios de los pueblos de Cariamanga y Palanda, a fin de frenar los abusos de los cobradores del diezmo. Solicita que se restablezca este cobro en la puerta de las iglesias a fin de que no vayan a las casas y que el diezmo de todo género de ganado sea tomado solamente del multiplico. “Don Melchor Guaca Cacique Principal y Gobernador, del pueblo de Palanda, en el Corregimiento, de la ciudad de Loxa, reclama porque el diezmero les exigía el doble de diezmos”, como ya lo explicamos en el tomo IV”.
Palanda siguió sobreviviendo porque se lo vuelve a mencionar en 1701, en la nueva fundación de Loyola, en la que se menciona que algunos vecinos españoles de Loyola y Valladolid, tenían sus estancias (fincas) en este “valle de Palanda”.
En los siglos XVIII y XIX, siguió siendo un tambo, en el trayecto de Zumba hasta Loja, y nos cuenta el cura de Chito, Mariano de la Raba, que tenía en 1801 de 25 a treinta habitantes. Muchos de los ancianos de Palanda y Zumba, recuerdan que existían unas pocas casitas de bareque y paja, entre los años 1900 hasta 1970, en que con la llegada de nuevos colonos y la fundación de la iglesia se empezó a conformar como pueblo, con casas, huertas y fincas en sus alrededores.
Palanda como pueblo, perteneció desde la colonia a Loja, luego a partir de la independencia del Ecuador fue parte de la parroquia Zumba desde aproximadamente el 25 de junio de 1824 hasta 1921 en que se crea la provincia de Santiago Zamora.
Fue creado el 2 de diciembre de 1997, para dividirse del cantón Chinchipe. Es en este cantón que arqueólogos descubrieron vestigios de una de las más antigua culturas de la región (5000 a. de C.) así como vestigios de una de las últimas batalla entre Bracamoros e Incas
PALANDA. Ciudad, cantón y río de la provincia de Zamora Chinchipe. Para Palanda, tenemos las siguientes interpretaciones:
1) En el libro “Crónica universal del principado de Cataluña”, escrito por Jerónimo Pujades en 1829, en su página pág. 104, se lee: “…A la falda de Canigó, ribera del río Tec, se halla una población nombrada Palanda, en la que aún se ven vestigios de algunas torres de cal y arena. Y así por la etimología que tomaron los pueblos Palátuos...” Para ampliar amigo lector vaya a este enlace.
2) Del libro “Catalogus librorum doctoris”, escrito por Joachim Gómez de la Cortina (Marqués de Morante) en 1857, en su página 393 se lee: “…de Arras; Adriano Junio, Médico y Poeta; Nicolás Reusnero; Juan Douza; Justo Lipsio; Andrés Papio, Ana Palanda, de (jante, niña de doce años, Poetisa latina; Benito Arias Montano, etc. ...”
3) Del quichua palanta= 'plátano'
El cantón ha sido conocido por ser la entrada hacia el cantón Chinchipe desde la provincia de Loja. Además es conocido por ser donde se origina el gran río Mayo-Chinchipe.
El cantón está dividido políticamente, en 5 parroquias, 4 rurales y 1 urbana las cuales son:
La parroquia urbana es:
Las parroquias rurales son:
parroquia San Francisco Del Vergel
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f21267b4fd698b432f84ace_ru.json
|
В 1960 году после окончания Уфимской высшей партийной школы устроился на работу оператором нефтехимического комбината № 18 в городе Салавате. В 1965 году его назначают начальником цеха, а в 1967 году он избирается освобожденным секретарем первичной парторганизации завода нефтехимических производств комбината.
В 1971 году Иван Антонович назначается председателем народного контроля г. Салавата. С 1972 по 1986 годы работал председателем исполкома Салаватского городского Совета народных депутатов.
В 1987 году он был принят на работу в Салаватское пассажирское автотранспортное предприятие, где проработал 10 лет начальником штаба гражданской обороны.
Жена И. А. Богданова, Лидия Григорьевна до пенсии работала корректором в редакции газеты «Выбор». В семье выросли дочь и сын.
В 1998 году И. А. Богданову присвоено звание «Почётный гражданин города Салавата».
Скончался в 23.09.2004 года. Похоронен на Новом салаватском кладбище.
За честный и добросовестный труд И. А. Богданов был отмечен правительственными наградами: орденами Отечественной войны II степени, Красного Знамени, «Знак Почёта», медалями «За доблестный труд в ознаменовании 100-летия со дня рождения В. И. Ленина», «За трудовую доблесть» и 8 других медалей.
Иван Антонович также награждён Почетными грамотами Президиума верховного Совета Башкирской АССР.
Во время работы Богданова главой администрации Салавата в городе построили десять детских садов, восемь школ, Дворец пионеров, первые в городе девятиэтажные дома на проспекте Космонавтов.
Были построены новые промышленные предприятия: «Оптико-механический завод», «Кардан», строились новые объекты на комбинате. Именно в тот период в Салавате была проведена большая работа по реконструкции старого жилого фонда: сносились дома барачного типа, ликвидировались временные поселки, менялся облик городских улиц. В 70—80-е годы в Салавате построены: Дворец спорта на стадионе «Нефтехимик», кинотеатр «Октябрь», новый автовокзал, дворцы культуры «Алмаз» и «Строитель», появились новые дома на бульваре Салавата Юлаева и в продолжение улицы Ленина.
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2448ef96bfe276375c7963_en.json
|
Banks claimed connection through his father with the ancient family of "Banks of Whitley" in Yorkshire, whose descent he traced from Richard Bankes, a Baron of the Exchequer in the time of Henry IV and Henry V; and he asserted that his maternal ancestors were the "Nortons of Barbados", baronets of Nova Scotia.
Banks styled himself "Sir T.C. Banks, Baronet of Nova Scotia", as his name appears on the title pages of several of his works. This was on the basis of a so-called baronetcy purportedly granted to him by a certain Alexander Humphrys, who supported by Banks, laid claim to the dormant Earldom of Stirling on the basis of forged documents. When the documents on which Humphrys founded his claims were discovered to be forgeries, Banks ceased to make use of the bogus baronetcy; however in his obituary notice he is nevertheless styled "a Baronet of Nova Scotia and Knight of the Holy Order of St. John of Jerusalem".
Banks was educated for the law, and on the strength of his genealogical knowledge proffered his services as an agent in cases of disputed inheritance. From 1813 to 1820 he practised at 5 Lyon's Inn, and subsequently he took an office, called the Dormant Peerage Office, in John Street, Pall Mall. Although none of the cases he undertook possessed more than the very flimsiest claims, which he would strengthen with an imaginary pedigree, some of his published works contained accurate research and are not without merit.
The "Manual of the Nobility", his first publication, appeared in 1807. The same year he brought out the first volume of the "Dormant and Extinct Baronage of England", a second volume following in 1808, and a third in 1809. In 1812 he published the first volume of a corresponding work on the "Peerage", nearly one half of the volume being occupied with an account of the royal families of England down to the death of Queen Anne, and the remainder by the peerage from Abergavenny to Banbury; but the work was never carried beyond this volume.
The same year (1812) he edited, in one volume, reprints of Willima Dugdale's "Ancient Usage in bearing Arms", Dugdale's "Discourse touching the Office of Lord High Chancellor", with additions, together with Simon Segar's "Honores Anglicani". The first of his pamphlets in support of spurious claims to peerages appeared also in the same year under the title "An Analysis of the Genealogical History of the Family of Howard with its Connections; showing the legal course of descent of those numerous titles which are generally, but presumed erroneously, attributed to be vested in the dukedom of Norfolk". In 1815 the pamphlet was republished with the more sensational title, "Ecce Homo, the Mysterious Heir: or Who is Mr. Walter Howard? an interesting inquiry addressed to the Duke of Norfolk". A third edition appeared in 1816, with a copy of Walter Howard's petition to the king. The same year there was published anonymously the "Detection of Infamy, earnestly recommended to the justice and deliberation of the Imperial Parliament by an Unfortunate Nobleman". The author of the pamphlet, as attested by his own hand in the British Museum copy, was Mr. Banks; the unfortunate nobleman was Thomas Drummond, of Biddick, who, as a descendant of the junior branch of the Drummonds, claimed to succeed to the estates in preference to James Drummond, who had been recognised as heir in 1784, and was created Lord Perth in 1797.
In the 1810s Banks was also engaged in compiling the cases printed by Lewis Dymoke on his claim to the barony of Marmion in right of the tenure of the manor of Scrivelsby, Lincoln. In 1814 Banks published an "Historical and Critical Enquiry into the Nature of the Kingly Office, the Coronation, and Office of King's Champion"; and in 1816 a "History of the Ancient Noble Family of Marmyun, their singular Office of King's Champion".
In 1825 he brought out "Stemmata Anglicana; or, a Miscellaneous Collection of Genealogy, showing the descent of numerous ancient and baronial families, to which is added an analysis of the law of hereditary dignities, embracing the origin of nobility". The second part contained an account of the ancient and extinct royal families of England, re-embodied from the "Extinct Peerage'. In 1887 this was republished as a fourth volume of the "Dormant and Extinct Baronage of England", and continued down to January 1837, with corrections, appendices, and index.
In 1830 he undertook the case of Alexander Humphrys, or Alexander, who laid claim to the earldom of Stirling, as descended from a younger branch of the family by the female side; his mother, who died in 1814, assuming to be Countess of Stirling in her own right. In support of the claims of Humphrys there appeared in 1830 "Letters to the Right Hon. the Lord K—on the Right of Succession to Scottish Peerages", which reached a second edition. The letters were by Mr. E. Lockhart; the advertisement, pp. 1–8, and the appendix, pp. 43–118, by Banks. The same year Banks published on the subject a "Letter to the Earl of Roseberry in relation to the proceedings at the late election of Scotch peers", and this was followed in 1831 by an "Address to the Peers of Scotland by Alexander, Earl of Stirling and Dovan", and in 1832 by an "Analytical Statement of the Case of Alexander, Earl of Stirling and Dovan". Banks gave proof of his own personal faith in the claims of Humphrys by allowing the pseudo-earl, in accordance with rights conferred on the first Earl of Stirling by King James VI of Scotland, to create him a baronet, and by accepting from him, in anticipation, a grant of 6,000 acres of land in Nova Scotia. When the documents on which Humphrys founded his claims were discovered to be forgeries, Banks ceased to make use of his own title; but in his obituary notice he is styled "a Baronet of Nova Scotia and Knight of the Holy Order of St. John of Jerusalem".
While the Stirling case was still in progress. Banks published the imaginary discovery of another unrecognised claim to a peerage, under the title of a "Genealogical and Historical Account of the Earldom of Salisbury, showing the descent of the Baron Audley of Heleigh from the William Longespe, Earl of Sabsbury, son of King Henry II by the celebrated Fair Rosamond, and showing also the right of the Baron Audley to the inheritance of the same earldom". In 1844 he published, in two parts, "Baronia Anglica Concentrate". He also published, without date, "Observations on the Jus et Modus Decimandi, an Account of the ancient Chapel of St. Stephen's at Westminster", and a "'Poem on the Family of Bruce".
He died at Greenwich 30 September 1854.
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a998dce8536aacc6c94_es.json
|
Su construcción entre 1877 y 1882, a dirección de los arquitectos Charles Durand y Paul Abadie, se debió al incendio de un edificio en 1873.
La presencia de una comunidad judía en Burdeos data de varios siglos de historia. Esta comunidad creció considerablemente tras la promulgación del Edicto de Granada (31 de marzo de 1492), por el que los Reyes Católicos expulsaron a los judíos de las coronas de Castilla y de Aragón. Esta situación conllevó a que, juntamente con la persecución de la Inquisición, hizo que muchos judíos cruzasen los Pirineos, y constituyeran varias comunidades en el sur de Francia que florecieron a lo largo de los siglos.
Durante la ocupación alemana de Francia, la sinagoga fue saqueada, y sirvió de refugio de los judíos que no tuvieron posibilidades de huir de la Francia de Vichy; este grupo, compuesto por cerca de 1600 familias, fue deportado a diversos campos de concentración.
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f24490696bfe27637730a0a_en.json
|
Thomasina is also a mother (her daughter Cedar travels around with her), a doula, sews and sells clothing, shopping bags, and other crafts, and works as a photographer. She is one of 5 athletes to be featured in The Season 2, a 22 episode web TV show running this fall.
Pidgeon started climbing near Flatrock in her early 20s on a trip home to her native Newfoundland. Soon after she moved to Whistler, British Columbia, and climbed occasionally at small local sport climbing areas like Nordic Rock and Rogue's Gallery while working several jobs with the goal of visiting Europe for an extended trip. With the money she'd saved she got a working visa and went on a year-and-a-half long trip to Wales, Ireland, parts of Eastern Europe, and Morocco. She learned to traditional climb in Wales, but most of the trip was spent visiting new places. She returned to Canada, moved to Kelowna, and began studying sciences at Okangon University College. She continued climbing while in school and after a year and a half she moved to Vancouver to work and climb as much as possible. She got a job at Mountain Equipment Co-op and began climbing at The Edge climbing gym in Vancouver. She injured her shoulder, kept climbing on it, and eventually was unable to lift her arm above shoulder level. After a year off of climbing her arm had not improved so she visited a physio-therapist and with the exercises he taught her she was able to strengthen her shoulder and climb again. She began spending much of her time outside on the boulders at the base of the world-famous granite monolith "The Chief" in Squamish, BC.
Pidgeon quickly became integrated into the Squamish climbing community and in 2001 she moved to Squamish, where she currently lives in a van , to live and climb as much as she possibly could.
In her first decade of climbing Pidgeon quickly became one of the most progressive female boulderers in the world, opening the doors to the harder grades by making First Female Ascents (FFAs, not to be confused with the traditional usage of FFA in climbing) of many double digit problems.
V10 - In 2001 Pidgeon made an ascent of Zero Zero in Squamish, BC. The problem had previously been climbed by American climber Tiffany Campbell. Pidgeon had only climbed a handful of harder moderates at the time and for a climber of her level, much less a female climber, to try a V10 was considered ridiculous. Nevertheless, Pidgeon picked her project and after only a handful of days of effort she sent the problem. It was one of the first female V10 ascents in the world and the first by a Canadian woman. It was another year before Pidgeon began climbing V10 again, but that year was quite productive with ascents in Squamish, Hueco Tanks (Texas), Bishop (California), Little Cottonwood Canyon (Utah), and an area in Nova Scotia. 2004 saw two more ascents and 2005 one. In 2006 Thomasina became pregnant with her daughter Cedar and did not begin climbing seriously again until 2008 when Cedar was old enough to travel. That year Thomasina made four more V10 ascents. Since then she has kept up the pace, sending several V10 and harder problems each year. As of August 2011 she has sent over 40 V10s.
V11 - Pidgeon was the first Canadian woman and one of the first women in North America to climb V11. As of August 2011 she has done over 20 V11s, almost all FFAs. Her first was "The Egg" (FFA) in Squamish in 2008. She quickly followed that ascent with Water Hazard (2nd ascent, FFA, Bishop), La Belette (FFA Bishop), Lucky Charms (FFA Squamish), and Beefy Gecko (Bishop), all in 2008. In 2009 she managed "Encore En Fois" (Squamish), and in 2010 she went back on the road and did 8 more V11s, 7 of which were FFAs. Perhaps most impressive was her FFA and 2nd try ascent of "The Hand" in Hueco.
V12 - Pidgeon was the first Canadian woman and one of the first women in North America to have climbed V12, and she is still one of only a few female boulderers in the world to have climbed multiple V12 boulder problems. To date she has done 7 V12s-- "The Butterpumper" (FFA Hueco Tanks, February 2009), "Rumble in the Jungle" (Hueco Tanks, March 2009), "Barefoot on Sacred Ground" (FFA Hueco Tanks, January 2010), "Summoning Sit" (FFA Squamish, June 2010), "Sur Le Tois" (FFA, Squamish, September 2010), "Beautiful Gecko" (FFA since break, Bishop, March 2011), and "The Aquarium" (FFA Bishop, March 2011). She has also done two slash grade (V11/12) problems -- "Sarah Sit" (Hueco Tanks, 2004), and "Chablanke" (Hueco Tanks, February 2010).
For a full list of Pidgeon's bouldering and route ascents search for her scorecard on climbing ranking site 8a.nu.
Thomasina does Beautiful Gecko
Beautiful Gecko Short Web Article
Double-Digits Article
Women in Hueco Article
Squamish and Motherhood
Girls climbing 8A
Interview with Urban Climber
The X Factor Article
Mention in Female Crushing Article
Climber in “Herman Hesse Memorial Hospital” commercial for US TV, 2008
http://www.vimeo.com/25092863
Featured climber in the Top 20 Boulder Classics of NA, N. Condor film, 2006
http://www.fanaticalfilms.com/top20_synopsis.htm
Contributed to Quality Lesson Plans for Outdoor Education
La Sportiva
Arc'teryx
Vega
Metolius
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2126774fd698b432ef4525_ru.json
|
Численность населения — чел. ( год), преимущественно эрзя.
Расположено на реке Большая Сарка, в 26 км от районного центра и железнодорожной станции Атяшево.
Основаны в 1638 г. Название-антропоним: по имени первого поселенца "Дюри Базаева". В конце 1970-х гг. в 3 км восточнее села на левом берегу Большой Сарки в урочище «Бикинь каль» было обнаружено поселение бортников 16 — начала 17 в. Сохранились следы 5 жилищ, расположенных 2 гнёздами на расстоянии 150 м друг от друга. Найдены обломки глиняной посуды, пемзовые бусы, обугленные кирпичи от глинобитных печей. Деревня мордвы-бортников принадлежала Бики Атянееву с братьями, что подтверждается данными писцовых книг Д. Пушечникова и А. Костяева 1624—1626 гг. По переписи 1671 г., числились 2 деревни под названием «Баево» («Дюркина тож на Саре» и «на Ракшлее Верхосурского стана Алатырского уезда»), в которых было 39 дворов. Жители этих деревень участвовали в Гражданской войне 1670—1671 гг. По данным 1859 г., Дюрки — село удельное, из 170 дворов. По сведениям 1910—1911 гг., в с. Дюрки Паранеевской волости Алатырского уезда имелись церковь (1906) и школа. В 1930-е гг. были организованы колхозы «Большевик» и «Красная Звезда» (Дюрки), «Парижская Коммуна» (с. Вишнёвые Манадыши), «Красная жатва» (с. Паранеи), объединенные в 1951 г. в колхоз им. Калинина (в 1971 г. был награждён орденом Ленина), в 1992 г были реорганизованы в СХПК им. Калинина, с 1995 г. — им. А. Т. Куняева.
На территории села — средняя школа, Дом культуры, библиотека, детсад «Сказка», торговый центр, кооперативный магазин, медпункт и колхозный профилакторий.
Знатные люди: Герои Социалистического Труда Т. В. Гутрина и А. Т. Куняев, заслуженный агроном РСФСР М. Н. Агафонов, заслуженный инженер сельского хозяйства РСФСР С. В. Кукин, бывший секретарь Атяшевского РК КПСС Н. В. Орлов, писатель М. И. Прошкин, учёные А. М. Гребнева, А. А. Усанова (Куняева).
Близ села — поселение срубной культуры бронзового века; мордовский могильник 12—14 вв.
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a978dce8536aac9624f_es.json
|
En el episodio, el Noveno Doctor (Christopher Eccleston) se lleva a su nueva acompañante, Rose Tyler (Billie Piper) en su primer viaje por el tiempo y el espacio en la TARDIS, hasta el año cinco mil millones, donde un grupo de ricos delegados alienígenas se han reunido en una estación espacial llamada Plataforma Uno, para ver al Sol expandirse y destruir la Tierra, pero uno de los invitados está tramando beneficiarse del evento matándolos a todos.
El episodio marca la primera aparición de Cassandra y del Rostro de Boe. Fue visto por 7,97 millones de espectadores en el Reino Unido.
El Doctor se lleva a Rose Tyler al año cinco mil millones en el futuro en la TARDIS, aterrizando en la "Plataforma Uno", una estación espacial en órbita alrededor de la Tierra, que lleva mucho tiempo abandonada y está conservada por una fundación para la preservación de lugares de interés histórico o belleza natural. Pero como se ha acabado el dinero, está a punto de ser destruida por la expansión del Sol, que hasta ahora se ha contenido por satélites gravitacionales. El Doctor usa su papel psíquico para pasar como un invitado a la fiesta, y Rose y él conocen muchos extraterrestres que han ido a ver el fin de la Tierra con la protección de los escudos automáticos de la Plataforma Uno. Entre los invitados está Lady Cassandra O'Brien Dot Delta Seventeen, una simple cara en una enorme sábana de piel que debe ser continuamente hidratada y que está enganchada en un marco con su cerebro en un contenedor debajo de este, que se llama a sí misma "la última humana" del universo. A Rose le supera ver tantas criaturas y ropas, así como lo lejos que está de casa, y se marcha a una sala de observación para ordenar sus ideas. El Doctor va tras ella e intenta animarla permitiéndole llamar a su madre Jackie tras manipular su teléfono móvil para que pueda funcionar a través de la distancia del tiempo. Esto sin embargo sólo consigue deprimir a Rose todavía más.
Mientras tanto, los regalos que han traído los Adhesivos de la repetida Meme, pequeñas esferas metálicas, se abren y arañas robóticas salen de su interior y comienzan a deshabilitar funciones de la Plataforma Uno. El encargado reconoce que algo va mal, pero es asesinado cuando las arañas provocan que el filtro solar de su habitación se retire, exponiéndole directamente a la poderosa radiación solar. El Doctor va a investigar con la ayuda de Jabe, una planta humanoide del Bosque de Cheem, y descubre la muerte del encargado y las arañas. Rose intenta saber más de Lady Cassandra, pero sólo consigue enfadarse más por su arrogancia y se marcha, sólo para que los Adhesivos de Meme la dejen inconsciente de un puñetazo. Despierta en una sala de observación, con los escudos solares bajando lentamente, y llama al Doctor para que la salve. El Doctor logra detener y volver a subir los escudos, pero no puede abrir la puerta de la sala, así que se dirige a los invitados.
El Doctor utiliza una araña que capturó para averiguar que aunque los Adhesivos de Meme las liberaron, sólo son caparazones vacíos, y que quien los controla en realidad es Lady Cassandra. Ella lo reconoce, así como que estaba planeando usar la situación para crear una crisis con rehenes para que le pagaran dinero para sus repetidas operaciones, pero ahora planea simplemente abandonar a los invitados a morir y simplemente beneficiarse de la subida en bolsa de sus competidores cuando estén muertos. Cassandra se teletransporta a su nave y las arañas desactivan los escudos y los satélites de gravedad. La radiación directa hace que los filtros solares comiencen a quebrarse, matando a algunos de los invitados por la intensa radiación solar y con Rose intentando ponerse a cubierto en la sala de observación. El Doctor y Jabe se dirigen a las bóvedas de la Plataforma Uno, donde está el sistema para restaurar los escudos automáticos, aunque requiere que uno de ellos pase a través de varias hélices girando a toda velocidad. Jabe reconoce al Doctor como el último Señor del Tiempo tras la Guerra del Tiempo, y se sacrifica sujetando una palanca que ralentizara las hélices, permitiendo al Doctor reactivar el sistema justo antes de que el sol en expansión llegue hasta la estación y destruya la Tierra. Jabe muere carbonizada por el intenso calor que surge a través de la palanca que estaba sujetando.
El Doctor regresa con los invitados que quedan y Rose, ya libre de la sala de observación, y utiliza un dispositivo para traer a Cassandra de vuelta a la estación. Con la elevada temperatura y sin hidratación, Cassandra comienza a secarse y cuartearse. Aunque le pide piedad al Doctor, este se niega a escucharla, y en poco tiempo Cassandra estalla. Rose se da cuenta de que con todo lo que ha pasado, nadie ha visto la destrucción de la Tierra. Devolviendo a Rose al presente, el Doctor le explica que su propio planeta, Gallifrey, fue destruido en una gran guerra, que él es el último Señor del Tiempo, y que la gente tiende a olvidarse de que las cosas no duran eternamente. Rose simpatiza con el Doctor y se van a comer unas patatas fritas en una soleada tarde londinense.
El Doctor explica que el campo telepático de la TARDIS es lo que le da a Rose la habilidad de entender y ser entendida por los alienígenas. Este concepto se presentó por primera vez en el serial del Cuarto Doctor "The Masque of Mandragora" (1976), descrito por el Doctor como un "don de los Señores del Tiempo" que comparte con sus acompañantes. En Los ángeles toman Manhattan, River Song indica que esta habilidad perdura en la mente aunque la gente haya salido de la TARDIS y no esté cerca de ella.
El concepto de un dispositivo de comunicación mejorado por el Doctor apareció por primera vez en "The Three Doctors" (1972-1973), donde el Segundo Doctor modifica el radioteléfono del Brigadier Lethbridge-Stewart para permitirle contactar con sus hombres a través de las interferencias generadas por la antimateria. El Doctor también le da al Brigadier un "telégrafo espacio-temporal" que usa para llamarle para que le ayude con los eventos de "Terror of the Zygons" (1975).
Esta fue la cuarta vez en la serie que el Sol quemó la Tierra. Las otras ocasiones fueron en el siglo XXX en "The Ark in Space" (1975), en el año dos millones en el futuro en "The Mysterious Planet" (1986), y en el año diez millones en "The Ark" (1966).
Se anuncia que el Rostro de Boe viene de la Devastación Plateada, que es de donde el profesor Yana revela que viene en el episodio "Utopía" (2007).
Gran parte de los interiores de la Plataforma Uno se rodaron en el Templo de la Paz en Cardiff, Gales, en octubre de 2004. También se construyeron escenarios pintados para que hicieran juego con los interiores de mármol del Templo. En el episodio correspondiente de "Doctor Who Confidential", Russell T Davies bromeando dijo que no volvería a haber un episodio tan caro como ese (por la gran cantidad de efectos especiales por CGI). Tanto Cassandra como las arañas robóticas (salvo la desactivada) estaban completamente generadas por CGI. El documental también revela que hay 203 escenas de efectos especiales, comparadas con las "en torno a 100" de la película "Gladiator". Davies dijo que para el personaje de Cassandra se inspiró en los tratamientos drásticos de belleza que se hacían las famosas. Hasta "La boda de River Song" (2011), ningún otro episodio de "Doctor Who" tuvo tantas escenas de efectos especiales.
El "iPod" (una jukebox Wurlitzer) que Cassandra muestra reproduce "Tainted Love" de Soft Cell, y después "Toxic" de Britney Spears. "Toxic" en realidad nunca se publicó en vinilo de 45rpm. El equipo de producción fabricó un single de 7" de pega para usarlo en este episodio.
El escaneo del Doctor por parte de Jabe muestra una animación de traducción genética (creada por Drew Berry), un proceso donde una molécula de proteína se sintetiza de acuerdo al código genético del ADN del sujeto. El escáner muestra que el Doctor tiene nueve muestras diferentes de ADN, una por cada encarnación.
Cassandra es una creación por ordenador a la que da voz la actriz Zoë Wanamaker. El escritor Russell T Davies rebeló que para Cassandra se inspiró en la apariencia de varias famosas en los Oscars. Dijo, "era horrible ver a tantas mujeres hermosas tan acartonadas. Nicole Kidman me impresionó en particular". Wanamaker volvió al papel en el primer episodio de 2006, "Nueva Tierra".
Yasmin Bannerman interpretó después a Kathy Swanson en el episodio de "Torchwood" "They Keep Killing Suzie".
Este episodio comienza con una apertura en frío, que desde aquí se convirtió en estándar de la serie. Fue la primera vez que se abrió así en la serie, tras haber usado antes secuencias precréditos en algunos episodios, como la escena de regeneración en "Castrovalva", el especial del 20 aniversario "The Five Doctors" (1983), y la historia del 25 aniversario, "Remembrance of the Daleks" (1988). Según una entrevista en marzo de 2006 con Russell T Davies, este pidió que este episodio se emitiera junto con "Rose", pero hizo la petición a la BBC demasiado cerca de la fecha de emisión. En Estados Unidos, los dos episodios sí se emitieron consecutivamente el 17 de marzo de 2006.
Las mediciones nocturnas mostraron que "El fin del mundo" había sido visto por 7,3 millones de espectadores en el Reino Unido, 2,6 menos que el estreno. Cuando se publicaron las mediciones definitivas, estas subieron a 7,97 millones.
SFX lo llamó un "episodio valiente al emitirse tan pronto, pero funciona", alabando la forma en que los conceptos alienígenas mostraban reminiscencias de la serie clásica. Sin embargo, el crítico escribió que "no se llega a capturar por completo el drama de los hechos" y que "la trama del asesinato... nunca levanta el vuelo, pero proporciona el ambiente para algunas escenas brillantes".
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a9d8dce8536aad2fb83_es.json
|
Fue firmado el 23 de mayo de 2001 en Estocolmo y entró en vigor el 17 de mayo de 2004. Inicialmente el convenio regulaba doce productos químicos incluyendo productos producidos intencionadamente, tales como: pesticidas, PCBs; dioxinas y furanos. Actualmente hay 181 países que han ratificado el convenio.
El convenio, auspiciado por el Programa de Naciones Unidas para el Medio Ambiente (PNUMA) ha sido el resultado de largos años de negociación para obtener compromisos legales de los países que obligue de manera urgente la eliminación de todos los COPs
. Las negociaciones para el Convenio se acabaron el 23 de mayo de 2000. Entró en vigor el 17 de mayo de 2004 con 151 signatarios.
El Convenio determina a una docena de compuestos sobre los que es preciso emprender acciones de forma prioritaria, conocida como la "docena sucia", debido a sus efectos dañinos, su presencia en el medioambiente y su persistencia en el interior del cuerpo humano dado que son productos organoclorados. Figuran en tres categorías. (Dos productos químicos, hexaclorobenceno y bifenilos policlorados, se muestran tanto en las categorías A y C).
Estas modificaciones entrarán en vigor el 26 de agosto de 2010, excepto para los países que presenten una notificación con arreglo a las disposiciones del párrafo 3b del artículo 22.
El Convenio de Estocolmo fue firmado inicialmente por 151 países. Estos incluyen la mayoría de los países "desarrollados" con excepción de los Estados Unidos de América. En América Latina, al menos los siguientes países han ratificado el Convenio: Argentina, Bolivia, Brasil, Chile, Colombia, Costa Rica, Ecuador, Guatemala, Honduras, México, Nicaragua, Panamá, Paraguay, Perú, Uruguay, Venezuela y República Dominicana.
Aunque algunos críticos han alegado que el tratado es responsable de la continua cifra de muertos de malaria, en realidad, el tratado se permite el uso de salud pública de DDT para el control de los mosquitos (el vector de la malaria). Desde una perspectiva de país en desarrollo, la falta de datos e información sobre las fuentes, las emisiones y niveles ambientales de los contaminantes orgánicos persistentes, dificulta las negociaciones sobre compuestos específicos, e indica una fuerte necesidad de investigación.
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f24490496bfe276376e4981_en.json
|
The group started as The Geezinslaw Brothers in the 1950s. They once opened for Elvis Presley and were regulars on the "Louisiana Hayride" radio show.
In 1961, Arthur Godfrey invited them on his show, giving the duo their big break. They landed a record deal with Columbia Records and released their debut album "The Kooky World of the Geezinslaw Brothers" in 1963. They moved to New York City and changed record labels to Capitol Records, where they recorded four more albums between 1966 and 1969. The duo made the country Top 100 three times during their stint with Capitol, but never cracked the Top 40.
The Geezinslaw Brothers made guest appearances on The Ed Sullivan Show, The Jackie Gleason Show and Hootenanny (U.S. TV series) and toured with Roger Miller and Perry Como. They became regulars on Ralph Emery's radio program "Pop! Goes the Country". In 1986, they appeared on "Nashville Now", another show hosted by Ralph Emery. They also made guest appearances on "The Jimmy Dean Show", an hour long country variety show.
The Geezinslaw Brothers released only one album each decade in the 1970s and 1980s. In 1979, they released an album for Willie Nelson's Short Lived Lone Star Label titled "If You Think I'm Crazy Now..." In 1989, the band, now calling themselves just The Geezinslaws, released a self-titled album on the Step One label.
In 1993, the group received the National Association of Record Merchandisers "Indie Best Seller Award" for their recording, "Feelin' Good, Gittin' Up, Gittin' Down". This album also gave them their first chart single in over two decades with "Help, I’m White and I Can't Get Down."
The group appeared on Austin City Limits three times. The Austin Music Awards inducted The Geezinslaws into its Hall of Fame for 2005.
The Geezinslaws last release, "Eclectic Horsemen" (2005), has guest performances by Willie Nelson, Kinky Friedman and Kelly Willis.
Sammy Allred also worked in radio on and off for over forty years, much of the time as a radio personality on KVET in Austin. He is a member of the Texas Radio Hall of Fame and won the Country Music Association Personality of the Year Award in 2006 and 2007 and the Billboard Personality of the Year Award in 1971 and 1997.
Sammy Allred died at age 84 on May 9, 2018, in Austin, Texas. Dewayne Smith died on March 16, 2019.
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a9c8dce8536aad21705_es.json
|
Situado entre la Sierra de la Puerta y el cabezo de Juan González dispone de una capacidad de embalse de 10 hm3, ocupando 136 ha . Se comenzó a utilizar en 1974 tras un largo proceso de construcción en el marco de la regulación de los caudales del río Segura y como garantía para los cultivos de la zona. Los campos directamente beneficiados corresponden a Cehegín y Calasparra, aunque es en el primer municipio en donde se ubica el embalse, en las proximidades de la pedanía ceheginera de Valentín.
El pantano, que se construyó en 1970, cuenta con una de las pocas presas construidas con materiales sueltos de tipo pantalla y homogénea. Sus obras dieron trabajo a bastantes trabajadores de la zona. En los años 90 se construyó un canal que lleva el agua desde el pantano del Argos hasta el embalse de Alfonso XIII, que represa las aguas del río Quípar, en el caso de que la llegada de avenidas represente peligro.
Se encuentra dentro de la zona ZEPA denominada Sierra del Molino, Embalse del Quípar y Llanos del Cagitán. La flora que puede encontrarse consiste en pinos carrascos, tarayales, chopos y sauces, asimismo existe esparto, madreselvas, zarzamoras y espino blanco. Respecto a las aves pueden ser de tipo acuático y subacuático, como garcilla bueyera, martinete, garceta común y garza real. Entre los peces destacan los barbos y las carpas.
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed89eac0fc4d77ba996b_hy.json
|
«Ֆոսֆոր հայտնաբերող ալքիմիկոսը» նկարում պատկերված է ալքիմիկոս, ով փորձում է ստանալ փիլիսոփայական քարը, որը, ըստ այդ ժամանակաշրջանի տարածված կարծիքի, կկարողանար սովորական մետաղները փոխակերպել ոսկու: Սակայն, դրա փոխարեն, ի զարմանս ալքիմիկոսի, հայտաբերվում է ֆոսֆորը: Ջոզեֆ Ռայթը չի պատկերել 17-րդ դարին բնորոշ ալքիմիկոսի: Հեղինակը առավել ռոմանտիկ կերպով է ստեղծել նկարը՝ ինտերիերում ավելացնելով միջնադարյան գոթական բարձր կամարներ ու սրածայր պատուհաններ, կարծես ալքիմիկոսը գտնվում է եկեղեցում: Ջոզեֆ Ռայթը ազնվացրել է ֆոսֆորի ստացման գործընթացը, որն իրենից ներկայացնում է մեզի շոգիացման երևույթը: 1730 թվականին հիշատակվում է ֆոսֆորի ստացման եղանակը, որտեղ նկարագրվում է, որ ֆոսֆոր ստանալու համար անհրաժեշտ է հիսուն կամ վաթսուն դույլ հոտած մեզ, որտեղ արդեն ձևավորվել են որդերը:
Նկարիչը կտավը ստեղծելիս կիրառել է նաև կրոնական ակնարկ: Ալքիմիկոսը պատկերված է ծնկաչոք վիճակում՝ շողշողացող անոթի դիմաց. ձեռքը մեկնած է այն ժեստով, որն օգտագործել է Էլ Գրեկոն իր «Սուրբ Ֆրանցիսկը, ով ստանում է խարանադրոշմ» կամ «Աղոթող սուրբ Հիերոնիմը» ստեղծագործություններում: Նիկոլսոնը այս դիրքը համեմատում է առաքյալների դիրքի հետ, որոնք հաղորդություն են ստանում: Նա համարում է, որ նկարի կոմպոզիցիան, հնարավոր է, որ հոլանդացի նկարիչ Թոմաս Վեյկի «Ալքիմիկոսը» կտավից է վերցրած, որտեղ նույնպես բազմաթիվ զուգահեռներ ու նմանություններ կան՝ անկանոն թափթփված առարկաներ, ալքիմիկոսների օգնականներ: 16-րդ դարի վերոնշյալ ստեղծագործությունը Ջոզեֆ Ռայթն իր կենդանության օրոք տեսել է, երբ այն ցուցադրվել է Լոնդոնում:
Առաջին անգամ «Ֆոսֆոր հայտնաբերող ալքիմիկոսը» ստեղծագործությունը ցուցադրվել է 1771 թվականին: Այն բազմաթիվ հակադիր կարծիքների առարկա դարձավ: Կտավի գաղտնիքը, ակնհայտորեն անհանգստացրել է շատ ու շատ դիտողների XVIII դարում: Չնայած այն հանգամանքին, որ Ջոզեֆ Ռայթը միջազգային համբավ ունեցող նկարիչ էր, «Ֆոսֆոր հայտնաբերող ալքիմիկոսը» ստեղծագործությունը չգնվեց ոչ մեկի կողմից: Հեղինակն այն վերցրեց իր հետ իտալական ճանապարհորդության ընթացքում՝ 1773-ից 1775 թվականներին ու կրկին հետ բերեց հայրենիք՝ Միացյալ Թագավորություն: Այստեղ, 1795 թվականին վերափխման աշխատանքներ է կատարում հեղինակը և դրանից հետո միայն, երեք տարի անց Ջոզեֆ Ռայթի մահվանից հետո վաճառվում է կտավը: «Ֆոսֆոր հայտնաբերող ալքիմիկոսը» և նկարիչի մի շարք այլ առարկաներ վաճառվում է «Քրիսթիս» աճուրդի տանը:
Այսօր «Ֆոսֆոր հայտնաբերող ալքիմիկոսը» ստեղծագործությունը պահպանվում և ցուցադրվում է Մեծ Բրիտանիայի Դերբիի թանգարան և գեղարվեստի պատկերասրահում:
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed8beac0fc4d77bd0384_hy.json
|
Բնակավայրն ունեցել է հետևյալ անվանումները. Բոլորպահակ, Գալե, Գալիգալա, Գալիկալա, Դևեբոյնու, Դորոնք, Դրունք, Հասանբերդ, Հասանգալա, Հասանգալե, Հասանխալա, Հասանխալե, Հասանկալե, Հասանղալա, Հասանղալե, Հասանքալա, Հասանքալաաճ, Հասանքալե, Հասանքալեհ, Պատիր Ջավան, Ջավանկալե:
Ենթադրվում է, որ քաղաքի անվանումը կապված է կամ հայազգի Հասան իշխանի կամ Ակկոյունլու տիրակալ Ուզուն-Հասանի անվան հետ:
Հնում հայտնի է եղել Բոլորապահակ անունով: Այնուհետև եղել է նշանավոր բերդաքաղաք՝ Դարոյնք անունով (չպետք է շփոթել Կոգովիտ գավառի Դարոյնքի հետ)։ Հասանակալ է կոչեվել XIV-XV դարերից:
1829 թվականի հուլիսի 24-ին ռուսական զորքը գրավեց Հասանկալան, որն այդ ժամանակ ուներ մոտ 500 տուն (հայ և թուրք) բնակիչ։ Սակայն Ադրիանուպոլսի 1829 թվականի սեպտեմբերի 2-ի պայմանագրով Հասանկալան վերադարձվեց թուրքերին։ Տեղի հայերի զգալի մասը 1830 թվականին գաղթեց Արևելյան Հայաստան։
XIX դարի սկզբներին ուներ 1700, 1880-ական թվականներին` 1500, 1909-1913 թվականներին ուներ 2500 տուն բնակիչ, որոնցից 45-ը՝ հայ, մնացածը՝ թուրք։Մինչև 1828-1829 թվականների ռուս թուրքական պատերազմը հայերը կազմում էին մեծամասնությունը: Այդ պատերազմի ժամանակ թուրք բնակչությունը փախել էր Էրզրում:
Բնակավայրն ուներ ընդարձակ շուկա` իր տասնյակ կրպակներով ու արհեստանոցներով:
Հայերն զբաղվում էին հիմնականում առևտրով ու արհեստներով, թուրքերը՝ երկրագործությամբ ու անասնապահությամբ։
Քաղաքի մոտակայքում բխում են 35-45° ջերմաստիճանով երկաթային և ծծմաբային հանքային ջրեր: Այդ աղբյուրներից երեքը դեռ հին ժամանակներից օգտագործել են բուժման նպատակներով:
Բնակավայրի մոտակայքում կան նաև բորակի և քարածխի հանքեր:
Քաղաքի տները եղել են աղյուսաշեն կամ քարակերտ երկհարկանի տներ, որոնք շարքերով շարված են եղել բերդակիր լեռան լանջին ու ստորոտին: Քաղաքի շինությունները կառուցվել են խառնիխուռն, դրա համար էլ քաղաքն ուներ ծուռումուռ փողոցներ:
Հին ժամանակներից ի վեր քաղաքն ունեցել է բնական տաք ջրերով գործող բաղնիքներ: Նոր ժամանակներում պահպանվել էր 2 քարաշեն բաղնիքներ, որոնք գնտվում էին Հասանակալա (Մուրց) գետի աջ և ձախ կողմերում:
Ղևոնդ Ալիշանը ենթադրում է, որ Հասանկալայի բերդը կառուցել է Գրիգոր Մագիստրոսի ազգական Հասանը։ Բերդը կառուցված է Բասենի դաշտում՝ ժայռոտ բլուրների վրա, որոնցից հարավ-արևմուտք հիմնվել է քաղաքը։ Բերդն ունեցել է անկանոն աշտարակներով կրկնապարիսպ։ Պարսպապատ է եղել նաև քաղաքը։ Այդ պատճառով Հասանկալա հիշվում է որպես եռապարիսպ քաղաք։
Ենթադրվում է, որ բերդը կառուցվել է դեռևս մ.թ.ա. IX-VI դարերում, իսկ հետագայում այն մի քանի անգամ վերանորոգվել ու վերականգնվել է: Բերդը գտնվում էր քաղաքի հյուսիսարևմտյան կողմում` բոլորաձև լեռան վրա` գետնից 2650 մետր բարձր: Այն շրջանաձև էր և ուներ կրկնակի պարիսպներ ու աշտարակներ: Բերդի ներքին և արտաքին շարքերին զուգահեռ փորված էր 6 մ լայնությամբ և 2.1 մետր խորություն ունեցող խրամ, որը վտանգավոր պահերին լցվում էր ջրով:
Բերդն ունեցել է երկու դուռ` Բասենի կամ Արևելյան դուռ և Էրզրումի կամ Արևմտյան դուռ: Երկու դռների դիմաց կառուցված էին ջրամբարներ, որոնցից ստորեկրյա ճանապարհով ջուրն իջնում էր գետի եզրը` պաշարումների ժամանակ ջուր բերելու համար:
Հասանկալայի բերդը վերականգնվել է XVI դարում: 1885 թվականին այն վերանորոգվել է անգլիացիների, իսկ ապա` գերմանացիների կողմից:
Հասանկալայի բերդը պահպանվել է մինչև 1877-1878 թվականների ռուս-թուրքական պատերազմը։
Քաղաքի լավագույն կառույցները համարվում էին մզկիթները, որոնցից երեքը նախկինում եղել են հայկական եկեղեցիներ: Մզկիթի վերածված եկեղեցիներից մեկը գնտվում էր Հասանկալայի բերդում: Քաղաքում XIX դարում կար ընդամենը մեկ փոքրիկ, բայց գեղատեսիլ եկեղեցի:
Քաղաքից 5 կմ հյուսիս գտնվում է Ս. Աստվածածին կամ Բասենո վանքը (նաև Հասանակալայի վանք): Այն գտնվում էր Արաքսի ձախ կողմում, Ծիրանաց լեռների հյուսիսարևելյան լանջին` լեռներով շրջափակված:
Ըստ ավանդության վանքը XI դարում կառուցվել է Գրիգոր Մագիստրոսի կողմից, որի գերեզմանը գտնվում է վանքում: Սակայն վանքը վերագրվում է VII-VIII դարերի հնության: Վանքը կենտրոնագմբեթ էր և ուներ ակնահաճո սյունազարդ գավիթներ: XIII-XVII դարերում վանքում կատարվել են վերանորոգումներ: Վերջին վերանորոգումը եղել է 1800 թվականին: Բասենո վանքը հանդիսացել է միջնադարյան Հայաստանի ամենահարուստ հաստատություններից մեկը: Այն ուներ ավելի քան 300 գյուղ և ավան: Եղել է գրչության հայտնի կենտրոն։
Ս. Աստվածածին վանքից Արևելյան Հայաստան է բերվել «Յոթ վերք» սրբապատկերը, որը Շիրակի մարզի մի քանի եկեղեցիներում լինելուց հետո իր վերջնական հանգրվան է գտել Գյումրիի Սուրբ Յոթ Վերք եկեղեցում: Նկարի հեղինակը Ղուկաս Ավետարանիչն է: Սրբապատկերը 1832 թվականին Բասենի Ս. Աստվածածածին վանքի առաջնորդ Պողոս վարդապետ Ջանլաթյանը իր հետ տեղափոխել է Մարմաշենի վանք: 1832 թվականին նկատի ունենալով որ Մարմաշենի վանքը գտնվում է սահմանի մոտ, որոշվել է սրբապատկերը տեղափոխել Հառիճավանք, սակայն Գյումրի հասնելով տեղացիները չեն թողել, որ սրբապատկերը տարվի Հառիճ և այն մնացել է Գյումրիում:։
Հասանկալայի վանքն ավերվել ու ամայեցել է 1915 թվականի մեծ եղեռնի ժամանակ: XX դարի վերջին պահպանվել էին միայն ավերակներ:
Հասանկալայում պահպանվում էր Մենուա թագավորի մի ընդարձակ սեպագիր արձանագրություն, որտեղ խոսվում էր ինչ-որ դղյակի կառուցման մասին:
Հասանկալայով էր անցնում Տրապիզոն-Պարսկաստան տարանցիկ առևտրական ուղին։ Քաղաքն ուներ Էրզրումի հետ կապող առաջնակարգ սայլային ճանապարհ, որը խճապատվել էր XVIII դարի կեսերից:
Հասանկալայի մոտակայքում է գտնվել Ադկոնֆյուենտես անունով ճանապարհային կայանը՝ Արտաշատ-Սատաղ հին ճանապարհի վրա՝ նշանակված Պևտինգերյան քարտեզում: Գտնվում էր Սատաղից հռոմեական 169 մղոն , իսկ Բագավանից 133 մղոն հեռավորության վրա:
Հայերն ունեին իրենց վարժարանը:
XVI-XVII դարերում Հասանկալայում ընդօրինակվել են ձեռագրեր, որոնցից մեզ է հասել Բարսեղ քահանա գրչի կոմղից 1629 թվականին գրված Սաղմոսարան:
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2448e796bfe276374b63ea_en.json
|
SAEM was created in 1989 through the merger of two academic groups, the University Association for Emergency Medicine (UAEM), and the Society of Teachers of Emergency Medicine (STEM). UAEM, which focused on research in emergency medicine, and STEM, which emphasized emergency medicine education, “decided to merge when it became apparent to both groups that education and research were vitally linked.” Since then, SAEM has continued to have a strong presence in the field of emergency medicine, both in research and in education. Academic Emergency Medicine is the official journal of SAEM, and has been published since 1994.
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a928dce8536aac23aab_es.json
|
Comenzó estudiando música en su pueblo natal y consolidó su formación musical en el Real Conservatorio de Música de Madrid. Dirigió, entre otras, las bandas de música de Casas-Ibáñez, Santiago de Compostela, Jerez de la Frontera y Alicante, llegando a ser en 1979 director de la Banda Sinfónica Municipal de Madrid.
Algunas de sus composiciones más destacadas son "Rapsodia Manchega", "La cueva Cristalina", "Plegaria a la Santa Faz, Coronación de Espinas", "Himno de Chinchilla", "Himno de Denia", "Himno de Santa Pola", "Hoguera de Maisonnave", "Hoguera de Calvo Sotelo", "Noches Crevillentinas", y "Boda Alicantina."
Moisés Davia Soriano nació en Chinchilla de Montearagón (Albacete) el 16 de febrero de 1922. Comenzó sus estudios con el director de la Banda de Chinchilla, Rafael Soria, incorporándose más tarde a esta banda con el saxofón alto, desempeñando el papel de solista con doce años de edad. En 1940 obtuvo el número en las oposiciones para músico de la Banda de Aviación, como saxofón contralto. Esto le permitió comenzar su carrera musical en el Real Conservatorio de Música de Madrid donde estudió solfeo, piano armonía, historia, estética, folclore, composición y transposición, con excelentes calificaciones. Obtuvo diploma de primera clase en solfeo, armonía y composición.
Perfeccionó sus estudios de composición con Jesús Guridi, Victorino Echevarría, Octavio Forns, Julio Gómez, Martín Gil, Conrado del Campo y Ricardo Dorado. Estudió dirección de orquesta con Volker Wangenheim y Herman Scherchen. También recibió clases de dirección de orquesta de Modesto Rebollo, entonces director titular de la Banda de Aviación. Por estas fechas el joven Davia ya se iniciaba en la composición con sus primeras obras, "Mi Gitana Chula" y "Sangre Española".
Tras licenciarse en el ejército, en 1947 se trasladó a Orense donde le ofrecieron la dirección de una banda de música formada por Alongos y Untes, dos aldeas de la provincia. La banda estaba formada por unos cincuenta músicos, la mayoría de ellos profesionales procedentes de circos nacionales e internacionales. La dirección de esta Banda fue su primer trabajo como director.
Ese mismo año le ofrecieron la dirección de la Banda Municipal de Monterroso, en Lugo, plaza que pasó a ocupar. En tan solo ocho meses, organizó una agrupación que fue la sorpresa de un certamen de Bandas organizado en Lugo, alcanzando un notable triunfo popular.
En 1948 obtuvo el número uno en las oposiciones al desaparecido Cuerpo de Directores de Bandas Civiles de Música de Segunda Categoría entre noventa y dos aspirantes de toda España, convirtiéndose en el director más joven que obtenía plaza en estas oposiciones.
En enero de 1949, mediante concurso de méritos, tomó posesión como director de la Banda de Música de Casas-Ibáñez (Albacete), eligiendo esta localidad por estar próxima a su pueblo natal. Durante este periodo estuvo preparándose para las oposiciones al Cuerpo de Directores de Primera Categoría.
En esta etapa compuso obras como "Himno a Chinchilla"", "la obertura "La Cueva Cristalina "y "Rapsodia Manchega nº 1," todas ellas estrenadas con la Banda de Casas-Ibáñez.
En 1953 aprobó las oposiciones al Cuerpo de Directores de Bandas Civiles de Primera Categoría, obteniendo el número tres. Esto le permitió en enero de 1954 tomar posesión de su nueva plaza como director de la banda de Santiago de Compostela. Durante esta etapa en Galicia dirigió también la Coral Compostelana, instrumentó el "Himno del Apóstol" para Banda, y ejerció de crítico musical en los diarios La Noche y El Correo Gallego. Un año después le ofrecieron dirigir la Banda Municipal de Jerez de la Frontera, cargo que aceptó debido sobre todo al clima y a las mejores condiciones económicas que le ofrecían.
En enero de 1955 Moisés Davia tomó posesión de la Banda Municipal de Jerez de la Frontera, relevando a Germán Álvarez Beigbeder. En tan solo unos meses reorganizó la banda y formó un coro presentándolo en la Iglesia de San Miguel con el Miserere de Eslava. Posteriormente y debido al éxito obtenido se repuso el mismo concierto en el Teatro Villamarta de Jerez.
Más tarde y debido al éxito de la Banda, el maestro Davia fundó la Orquesta Sinfónica de Jerez de la Frontera, la cual en su presentación en el Teatro Villamarta causó una gran expectación al comprobar el público que todos los músicos eran del mismo Jerez. El éxito de la Orquesta Sinfónica fue rotundo, y en poco tiempo fundó la Escuela de Municipal de Música de Jerez de la Frontera, que más tarde se convirtió en Conservatorio, consiguiendo subvenciones para la orquesta y el coro.
Por su labor musical, Moisés Davia Soriano fue nombrado Académico de Número de la Real Academia San Dionisio de Ciencias, Artes y Letras de Jerez de la Frontera. Poco más tarde también fue nombrado Caballero de la Orden del Tío Pepe de Oro, medalla que le fue impuesta el 9 de junio de 1959. En esta etapa ejerció de crítico musical en los diarios "Ayer" y "La Voz del Sur", de Jerez.
Durante su estancia como Director en Jerez, compuso numerosas obras como el "Himno a la Vendimia de Jerez", "Himno de la Orquesta y Coro de Jerez", "Uvas de Jerez", "Caballero Andaluz", y la marcha de Semana Santa "Coronación de Espinas, "interpretada hoy en día durante la Semana Santa de Jerez. Todas estas obras fueron estrenadas e interpretadas por la Orquesta Sinfónica y el Orfeón de Jerez.
Tras siete años de intensa actividad en Jerez de la Frontera ganó la plaza de director de la Banda Municipal de Alicante, tomando posesión del cargo en enero de 1962.
En enero de 1962 Moisés Davia llegó a Alicante para ocupar la plaza de director de la Banda Municipal. Con la experiencia adquirida en Jerez, pidió la colaboración de los músicos de cuerda de Alicante y provincia y en poco tiempo presentó a las autoridades una Orquesta Filarmónica en los Salones del Ayuntamiento de Alicante. Pese a la buena acogida de la orquesta por parte del público, no se llegó a apoyar del todo a la orquesta y sólo se mantuvo durante cuatro años con escasa ayuda municipal y sobre todo impulsada por el amor al arte de sus componentes.
En esta etapa también dirigió y condujo a su máximo apogeo a la Coral Crevillentina, con la que grabó varios discos. Con esta coral realizó giras de conciertos por toda España y el extranjero, obteniendo numerosos premios en certámenes de los que destaca el primer premio en el II Certamen Nacional de Agrupaciones de Corales celebrado en Toledo en 1976. Además el maestro Moisés Davia obtuvo el Premio Especial José de Sanmillán a la mejor dirección de masas de corales de España.
Con la Coral Crevillentina organizó durante muchos años representaciones de ópera en Elda (Alicante), en las que participaron figuras tan relevantes como Plácido Domingo, Monserrat Caballé o Pedro Lavirgen. Colaboró como crítico musical en el diario Información de Alicante y realizó artículos para diversas revistas como "Hogueras de San Juan" y "Pueblos Alicantinos", así como para la revista "Música y Pueblo", de la Federación Valenciana de Sociedades Musicales.
Durante su estancia en Alicante compuso numerosas obras relacionadas con las Fiestas de Hogueras como "Boda Alicantina", "Hoguera de Calvo Sotelo", el arreglo e instrumentación de la canción popular "Serra de Mariola", y obras para coro y banda como "Crepúsculo", "Plegaria a la Santa Faz" y el villancico "El Niño Pobre", todas estas estrenadas por la Coral Crevillentina. También durante esta época compuso algunos himnos dedicados como el "Himno a Denia", "Himno de la Orden de la Dama de Elche" o el "Himno a Santa Pola".
En 1979 quedó vacante la plaza de director de la Banda Municipal de Madrid. Moisés Davia llevaba 18 años afincado en Alicante y gozaba de gran estabilidad, reconocimiento porofesional y apoyo por parte del público y de las autoridades. Aun así, alentado por el gran salto que podría significar culminar su carrera profesional dirigiendo la banda de música más importante del país, decidió presentarse a la convocatoria.
Cuando el jurado en Madrid vio el historial como director de Moisés Davia, fue nombrado por unanimidad Director de la Banda Municipal de Madrid. Se celebró un concierto de presentación en el Centro Cultural de la Villa, al que acudieron numerosos amigos y aficionados, así como vecinos de Casas Ibáñez y otros lugares donde el maestro Davia ejerció de director.
Durante su etapa como director, el Maestro Davia dignificó a la banda y propuso a las autoridades que fuera reconocida como Banda Sinfónica Municipal, hecho que fue ratificado en marzo de 1984. También ejerció de articulista en el diario ABC y fue corresponsal y admirado colaborador de la revista Ritmo. Hizo colaboraciones en el Boletín del Colegio Oficial de Directores de Bandas Civiles, del cual llegó a ser presidente durante en 1984. Ese mismo año fue nombrado Castelano-Manchego del Año por la Casa de Castilla-La Mancha en Madrid.
Durante este periodo compuso "Diálogo de Saxofones", obra de carácter contemporáneo estrenada por la Banda de Saxofones de Madrid". "
La etapa de Madrid supuso seis años de intenso trabajo y actividad musical. En 1985 llegó su jubilación y como despedida se celebró en el Teatro Español un concierto extraordinario, en el que Davia estrenó su obra para coro y orquesta "Canto a Madrid", homenaje suyo a esta ciudad y a su banda de música.
Tras la jubilación, Moisés Davia regresó a Alicante donde residía gran parte de su familia. Durante estos años siguió componiendo y realizando algunas actuaciones como director invitado, también recibió algunos homenajes a su trayectoria profesional.
En 1986 compuso el pasodoble para banda y coro "Maribel Atienzar", dedicado a la torera del mismo nombre, el cual fue estrenado por el mismo Davia con la Banda Sinfónica Municipal de Albacete.
En 1992 compuso el pasodoble "Hoguera de Maisonnave", compuesto en honor a la Hoguera de su barrio en Alicante, el cual estrenó como director invitado de la Banda Sinfónica Municipal de Alicante en mayo de 1993.
En 1994, con motivo del 85 aniversario de la Banda Municipal de Madrid, fue invitado por el Ayuntamiento para el concierto extraordinario que dirigía Enrique García Asensio en el Centro Cultural de la Villa el día 14 de noviembre. Pero Moisés Davia fallecía en Madrid la noche anterior, el 13 de noviembre de 1994. Durante este concierto se guardó un minuto de silencio en su memoria.
Tras su fallecimiento ha recibido numerosos homenajes en los distintos sitios donde ejerció de director, así como los nombramientos de Hijo Adoptivo de Alicante, Santa Pola y su pueblo natal. Sus obras son interpretadas habitualmente por Bandas y Coros de toda España, y ha sido motivo de homenajes mediante conciertos-aniversario de las Bandas que dirigió.
Actualmente existen calles y plazas dedicadas al maestro Moisés Davia en en Alicante, Santa Pola, Chinchilla y Casas-Ibáñez.
Como compositor, Moisés Davia es autor de alrededor de medio centenar de obras para orquesta, banda, coros, piano, música de cámara, cuartetos de saxofones, himnos de localidades y hogueras, pasodobles, villancicos, marchas de Semana Santa, etc. Algunas de las más destacadas son:
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a998dce8536aacd4ca6_es.json
|
Actualmente el software se distribuye con la licencia de Software de código abierto y es mantenido por un pequeño equipo de trabajo. El programa está diseñado para enviar y recibir transmisiones de baja potencia para probar las rutas de propagación en las frecuencias correspondientes a las bandas de MF y HF.
WSPR implementa un protocolo diseñado para probar el potencial de propagación en transmisiones de baja potencia. Las transmisiones envían el indicativo de la estación, Localización geográfica del transmisor (Grid Locator) y la potencia del transmisor en dBm. El programa puede decodificar señales con una relación de S/N (señal ruido) baja menores -28 dB en un ancho de banda de 2500 hz. Las estaciones que cuentan con conexión a Internet pueden publicar sus reportes de forma automática a bases de datos centrales llamados WSPRnets los cuales cuentan con servicios de cartografía en línea.
El tipo de emisión es "F1D", Modulación por desplazamiento de frecuencia y consiste en un mensaje que contiene el indicativo de la estación, la localización geográfica (Grid Locator), y la potencia del transmisor en -dBm..
El protocolo WSPR comprime la información en un mensaje de 50 bits (dígitos binarios). Estos son codificados usando un Código convolucional con una restricción de la longitud "K" = 32 y una tasa de "r" = . La restricción de longitud hace que los errores de decodificación no detectados sean menos probables. La gran eficiencia del algoritmo de Viterbi puede reemplazarse con un algoritmo secuencial simple para el proceso de decodificación.
Un mensaje estándar en WSPR se forma de la siguiente cadena: <indicativo> + <4 dígitos de localización GRID> + <Potencia de transmisor en dBm>; por ejemplo “K1ABC FN20 37” es una estación con el indicativo K1ABC que se encuentra ubicado en la celda del GRID "FN20" con una potencia de 10milliwatts, o cerca de 5.0 Watts (Límite legal para la banda de 630 metros.
Los mensajes con un indicativo compuesto o con una localización de 6 dígitos usan una doble secuencia de transmisión. La primera transmisión contiene el indicativo compuesto y el nivel de potencia, o un indicativo estándar, 4 dígitos de localización, y el nivel de potencia; la segunda transmisión contiene el indicativo agregado, 6 dígitos de localización y el nivel de potencia. Además puede contener prefijos de más de tres caracteres alfanuméricos; o sufijos que pueden ser de una sola letra o dos dígitos.
El protocolo fue diseñado para probar las rutas de programación en las bandas LF, MF y HF. También se ha probado experimental mente en las frecuencias VHF y otras más altas.
Otras aplicaciones incluyen la prueba de antenas, medir la estabilidad y comprobación de la precisión de frecuencias.
Usualmente una estación WSPR está constituido por un transceptor y una computador, pero también es posible utilizar una sencilla baliza de radiofrecuencia.
Por ejemplo una sencilla baliza de WSPR puede ser construida usando los módulos Si 570, o Si 5351. Incluso un Raspberry Pi puede también ser usado como baliza WSPR
Nota- Un reloj preciso es esencial tanto para la transmisión y la la decodificación de las señales recibidas, el reloj que se utiliza en el sistema operativo Windows suele ser inadecuado.
El protocolo WSPR fue originalmente publicado en el año 2008.
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed89eac0fc4d77bab6b2_hy.json
|
Ազգային պատկերասրպահը գտնվում է Via delle Belle Arti, 113 հասցեում, Էտրուսկյան մշակույթի ազգային թանգարանի () հարևանությամբ։ Նրա նեոդասական և ռոմանտիկական նկարները և քանդակները իրենցից նշանավորում են Հին Հռոմում Վերածննդի փառքի կտրուկ փոփոխությունները։ Նրա 75 սենյակներում ներկայացված են XIX և XX դարերի իտալական նկարիչների ստեղծագործությունների մեծ հավաքածու, ներառյալ Ջուզեպպե Ֆերարի, Ջակոմո Բալլա, Ումբերտո Բոչոնի, Ջորջո դե Կիրիկո, Ջովանի Ֆատորի, Ամեդեո Մոդիլիանի, Ջորջո Մորանդի, Ջակոմո Մանցու, Ալբերտո Բուրի, Անտոնիո Կանովա, Ֆելիչե Կազորատի և Լուչո Ֆոնտանա։
Կան նաև արտասահմանյան նկարիչների մի քանի հանրահայտ աշխատանքներ, այդ թվում Ալեքսանդր Կոլդեր, Պոլ Սեզան, Մարսել Դյուշան, Ալբերտո Ջակոմետի, Ժորժ Բրաք, Էդգար Դեգա, Վասիլի Կանդինսկի, Պիտ Մոնդրիան, Մարկ Կոստաբի, Կլոդ Մոնե, Ջեքսոն Պոլլոք, Օգյուստ Ռոդեն, Վինսենթ վան Գոգ և Իվ Քլեյն։
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2126794fd698b432f45020_ru.json
|
Его отец, муромский инженер Константин Николаевич Гладков, в феврале 1917 года был отозван с фронта и по общему демократическому списку был избран городским головой Мурома, но после Октябрьской революции добровольно отказался от должности. Мать — Татьяна Александровна Доброхотова — выпускница Александровского института благородных девиц. В 1925 году семья переехала из Мурома в Москву, где Александр Гладков окончил 9-ю советскую трудовую школу Хамовнического района и стал работать театральным журналистом. С 1928 года он начал публиковаться: в газетах «Кино», «Рабочий и искусство», «Комсомольская правда», «Рабочая Москва»; в журналах «Новый зритель», «Советский театр». Сдружился с А. Арбузовым, В. Плучеком, И. Штоком, Д. Тункелем и другими впоследствии широко известными драматургами, режиссёрами и актерами, в 1934—1937 годах работал в Театре им. Вс. Мейерхольда.
Первая пьеса Гладкова — героическая комедия в стихах «Давным-давно» (1-е название — «Питомцы славы») была написана в 1940 году; её премьера состоялась 7 ноября 1941 года в осаждённом Ленинграде; пьесу ставили многие фронтовые бригады и театры в тылу. Постановка пьесы в 1943 году в Центральном театре Красной Армии была отмечена Государственной премией. В День Победы, 9 мая 1945 года, спектакль шёл в Большом драматическом театре. Пьеса переведена на многие языки, послужила основой для популярной музыкальной комедии «Голубой гусар» (композитор Н. Рахманов), киносценария самого Гладкова; режиссёром Эльдаром Рязановым в 1962 году по ней был снят фильм «Гусарская баллада» .
Патриотическая тема борьбы с неприятелем, но уже на материале Великой Отечественной войны, была продолжена в драме «Бессмертный» (1941, в соавторстве с А. Арбузовым), драматических этюдах «Неизвестный матрос», «Нахал», «Новейший метод» (1942). Поставленная в 1945 году его пьеса «Новогодняя ночь» («Жестокий романс») была осуждена постановлением ЦК ВКП(б) и названа официальной критикой «слабой и безыдейной», уводящей в мир «фальшивых переживаний».
В 1948 году была написана пьеса «До новых встреч», постановка которой осуществилась лишь в 1955 году, поскольку в конце 1948 года «за хранение антисоветской литературы» А. К. Гладков был арестован и отправлен в Каргопольлаг. Работал в лагерном театре. Вышел на свободу в 1954 году. Через пять лет был восстановлен в Союзе писателей СССР.
Известно, что от Гладкова требовали «отречения» от Мейерхольда, чьим добровольным биографом он был, но Гладков остался верен человеку, которого называл своим учителем. Один из «солагерников» Гладкова позднее писал:Не могли его освободить ещё и потому, что он дружил в своё время с Мейерхольдом, и от этой дружбы не отказался.
Не отказался Гладков и от арестованного в 1937 году брата — посылал письма и деньги, помогал его семье.
А. К. Гладков — автор пьесы «Первая симфония» (постановка 1957); пьесы об альпинистах «Ночное небо» (постановка 1959, опубликована в 1978), пьесы «Молодость театра» (пост. 1971, опубликована в 1978), рассказывающей о московской театральной жизни 1920-х годов, киноповести «Бумажные цветы» (1961, в соавторстве с Н. Д. Оттеном), драмы о Дж. Г. Байроне «Возвращение в Миссолунги» (1957—1972, под разными названиями «Смерть Байрона», «Путь в Миссолунги», «Последний год Байрона», «Последнее приключение Байрона»; опубликована в 1978). Писал сценарий «Наташа Ростова» — пьесу по мотивам романа Л. Н. Толстого «Война и мир».
Жена — Тóрмозова Антонина Антиповна (1919—1981), актриса. Дочь — Гладкова Татьяна Александровна (1959—2014).
Урна с прахом захоронена в колумбарии 1А Донского кладбища.
Гладков оставил ряд мемуарно-биографических произведений: о Вс. Мейерхольде — «Годы учения Всеволода Мейерхольда» (опубл. в 1979), о Б. Пастернаке — «Встречи с Пастернаком» (опубл. в 1973, в России — в 1980), об О. Мандельштаме, В. Кине (М.: Художественная литература, 1981), А. Д. Попове, Ю. К. Олеше, актрисе А. Г. Коонен, К. Паустовском, И. Эренбурге и др., а также стихи. В 2014—2015 годах журнал «Наше наследие» опубликовал дневники Гладкова.
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2448d696bfe2763728db4d_en.json
|
A strength of the boustrophedon cell decomposition is that it allows for more diverse, non-polygonal obstacles within a configuration space. The representation still depicts polygonal obstacles, but the representations are complex enough that they are very effective when describing things like rounded surfaces, jagged edges, etc.
It is a goal of the method to optimize a path that can be chosen by an intelligent system. While a BCD can represent the existence of objects in a physical space, it does very little to nothing in terms of recognizing the objects. This would be done using another method, one which most likely requires additional sensory data in order to be used.
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f21267c4fd698b432fbbec5_ru.json
|
Находится в 9 км от трассы «М7». Дорога к трассе проходит через дачный посёлок Арышхазду и выходит к Кулаеву.
В 5 км находится река Мёша.
Перед селом имеется небольшой мост. Весной там бывает обилие воды. В полях имеется много известняковых камней. Местность характеризуется как лесостепь. Место открыто для ветров.
Население в основном выращивает картофель и овощи. Большинство жителей пенсионеры.
Раньше в селе была школа-восьмилетка (закрыта из-за нехватки учащихся в 1998 году).
Около 80 домов. Дома расположены далеко друг от друга. Это местная этнографическая особенность.
Каменный двухпрестольный храм Покрова Пресвятой Богородицы. Главный придел освящен в честь праздника Покрова Божьей Матери, боковой - в честь святых мучеников Фрола и Лавра. Основан - не позднее 1787 г.
В советские годы храм был закрыт. В 1994 году возвращен Казанской епархии РПЦ. Восстановительные работы велись в течение 15 лет, в значительной степени на средства Виктора Андреевича Лошадкина - одного из старейших служителей епархии. Чин освящения храма совершен 19 мая 2009 года архиепископом Казанским и Татарстанским Анастасием.
Настоятель - иерей Сергий (Манушин).
Имеется старинный помещичьей дом.
По прямой линии до Казани 18 км. Дорога имеет изъяны и проходит по сложному рельефу. Она идёт через Куюки и выходит в районе Салмачей на 2-е Горки, в район 24 школы города Казани. С другой стороны г. Казани можно будет добраться на Шалинском автобусе. Общая длина пути составит 40 км. Шалинский автобус идёт с ул. Космонавтов. До Тогашево можно добраться выйдя на остановках «Ильинское», «Арышхазда», «Кулаево».. Длина пути от этих остановок до Тогашево будет различна.
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed89eac0fc4d77b9e77f_hy.json
|
Կոմունայի տարածքը կազմում է 8.7 կմ², 2006 թվականին բնակչությունը կազմել է 1322 մարդ աճի միտումով, 2012 թվականին՝ 1439 մարդ, բնակչության խտությունը՝ 165.4 մարդ/կմ²:
Կոմունայի բնակչությունը 2011 թվականին կազմել է 1410 մարդ, 2012 թվականին՝ 1439 մարդ.
Բնակչության թվաքանակի դինամիկան:
2010 թվականին աշխատունակ տարիքի (15-64 տարեկան) 931 բնակիչներից 721-ը եղել են տնտեսապես ակտիվ, 210-ը՝ ոչ ակտիվ (ակտիվության գործակիցը կազմել է 77.4 %, 1999 թվականին եղել է 68.6 %: Աշխատունակ տարիքի 721 ակտիվ բնակիչներից աշխատում էին 670-ը (362տղամարդ և 308 կին), 51 հաշվառված էին որպես գործազուրկ (29 տղամարդ և 22 կին): Աշխատունակ տարիքի 210 ոչ ակտիվ բնակիչներից 75-ը եղել են աշակերտներ կամ ուսանողներ, 78-ը՝ թոշակառուներ, իսկ 57-ը՝ ոչ ակտիվ են եղել այլ պատճառներով:
2010 կոմունայում հաշվառված են եղել 551 հարկատու տնային տնտեսություններ, որտեղ ապրում էր 1346 մարդ: Մեկ հարկատուին բաժին ընկնող շահույթը կազմել է 22135 եվրո:
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a988dce8536aacaa104_es.json
|
Travis Touchdown tiene un pasado terrible, sus padres fueron asesinados por Jeane, su ex-amante (que luego resulta ser su media hermana).En No More Heroes decide convertirse en asesino profesional, siendo su primer trabajo asesinar a Helter Skelter (nombre tomado de la canción de los Beatles del mismo nombre) llegando a tomar el puesto #11 dentro de la UAA, asesinando después al resto de los asesinos hasta llegar al #1:Dark Star, que luego resulta ser el verdadero #1 Jeane, su ex-amante, asesinándola y vengando así la muerte de sus padres.
En No More Heroes 2 Travis vuelve a la lucha asesinando a Skelter Helter (el hermano de Helter Skelter). Después llega Sylvia avisándole que ha perdido su rango de #1, y que ahora deberá luchar de nuevo para obtener dicho rango,empezando desde el rango #51 (en honor a SUDA 51). Asesinando a todos los asesinos que encuentre a su paso, Travis deberá luchar si quiere vengar a su mejor amigo: Bishop Shidux. Después de matar a todos los demás hasta llegar al asesino #1 :Jasper Batt Jr., enfurecido con Travis, pues este último asesinó a su padre y hermanos, Travis a punto de ganarle a Batt y ser casi derrotado por éste, Henry logra salvarlo y continúa su pelea, asesinando a Batt y vengando así la muerte de su mejor amigo.
Travis tiene una gata mascota de nombre Jeane, en honor a su amante de la infancia. En ambos juegos Travis ha mantenido una relación con Sylvia, siendo en No More Heroes 2 donde tuvo relaciones sexuales con ésta.
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a998dce8536aacc3d3f_es.json
|
Una gurdwara (en panyabí): ਗੁਰਦੁਆਰਾ), que significa "La puerta de entrada al Gurú", es un templo sij. La "Khalsa Diwan Society", es la más sociedad sij más antigua del área metropolitana de Vancouver.
La gurdwara actual, está en la intersección entre la carretera marina del sudoeste y la calle Ross,en el sur de Vancouver.
La "Khalsa Diwan Society" se fundó el 22 de Julio de 1906 y fue registrada el 13 de Marzo de 1909. Su nombre corporativo fue "Khalsa Diwan Society". La primera gurdwara fue construida en 1908 en la segunda avenida del oeste. Fue inaugurada el 19 de Enero de 1908.
La situación financiera de la sociedad, dependía del número de sijs que vivían en la Columbia Británica. Las donaciones aumentaron considerablemente, a medida que más sijs llegaron a la Columbia Británica.
La población de sijs aumentó en el período entre 1904 y 1908, y su población era de 5.185 personas. La población descendió a 2.342 personas en 1911. La población sij disminuyó aún más, a 1.099 personas, en 1918.
En 1963 la sociedad comenzó a planear una nueva gurdwara y un centro comunitario. La entidad decidió construir una nueva gurdwara en 1969. La sociedad compró 2,75 acres (11,100 m2) de terreno municipal en 1968. La construcción se completó en la primera semana de Abril de 1970.
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2448d696bfe27637285ec9_en.json
|
Clearcast approval is applied both to scripts and to the final commercials. Clearcast has to check that commercials comply with the Broadcast Committee of Advertising Practice (BCAP) code (rules) that applies to television advertising. These include both good taste and decency criteria, and also a variety of technical and even medical constraints (advertisements may not, for example, contain flashing which would set off attacks of photosensitive epilepsy).
The current Chairman of Clearcast is Mark White. Samantha Smith has been announced as Managing Director replacing Chris Mundy.
Advertising agencies submit pre-production scripts to Clearcast before any significant expense is incurred in the production of a TV commercial. The process of script submissions is to reduce the risk of agencies spending a significant outlay on a TV commercial which is later rejected because it is unacceptable. Once submitted, the agency's allocated copy group executive will give initial comments on the script, detailing broadcast timing restrictions, advice on appropriate use of specific shots or imagery and requesting substantiation. Substantiation must be submitted where a claim is made in a broadcast commercial. An agency will then either adapt the script (because it does not comply with broadcast standards or contains a claim which cannot be corroborated) and submit relevant substantiation documents to the Clearcast executive.
A process of second-reading then takes place, whereby the executive may request further information or approve the script.
Once a script submission is accepted, an agency will produce a final (or 'clocked') TV commercial, which also needs to be submitted for approval to Clearcast. The agency must then submit the 'clocked' ad digitally via FTP using the digital copy clearance system.
Once received and ingested into the Clearcast system, the ad is first checked for 'supers', a process which measures the height (in television lines) of required legal text ('the small print') to ensure it complies. The legal text height is 16 TV lines, measured on a flat-topped, lower case letter; anything less than this will be rejected. Legal text is also timed to ensure it is legible to the viewer.
Some ads fail at this point, and the agency is forced to modify the legal text in order to ensure it complies in terms of line height and duration on screen. After this stage, the ad is subjected to a Harding test (also known as a flash test), which ensures it will not cause sufferers of photosensitive epilepsy to have seizures.
Subsequently, the commercial is screened by a traffic assistant, who checks the ad and guarantees that the accompanying post-production script and relevant consignment details are comprehensive, valid and correct. Consignment details include relevant music, artists' names and voice-over names.
Once this process is complete, the ad is allocated to the relevant copy group executive, where it is viewed and placed 'on the reel' for the following day's morning meeting. The term 'on the reel' relates to a viewing which takes place every morning at 10am, in which a group of executives view each commercial and pass comments on whether it complies with the BCAP code (the Broadcast Committee of Advertising Practice). Most ads comply (because they are produced as per the initial script), but this viewing serves as a way of spotting otherwise unforeseen problems, such as music which is not permitted or a style of editing which does not show the product in an accurate light. It is at this point that any relevant restrictions (for instance on timing) are applied to the commercial.
After the morning meeting (which usually ends at 11:30am), the copy group return to their desks and pass on feedback to the agencies involved and approve compliant commercials.
The same process also applies to video-on-demand (VoD) commercials that are destined for services provided by Clearcast's shareholders, as well as Virgin Media.
Clearcast also have several other responsibilities on behalf of commercial TV broadcasters:
Working with IMD, they manage the Attribution service which links advertiser, agency and product category metadata with Broadcasters' Audience Research Board (BARB) data on brands advertised on TV.
They also commission the CARIA service from IMD Optimad, part of Group IMD. CARIA is a system developed by Group IMD on which airtime bookings are confirmed to Sales Houses by advertising agencies and on which copy to be used for each booking is specified - it is widely used across UK & Ireland. The commission to work on both CARIA & the Attribution service was extended by 6 years back in 2010
In 2010, Clearcast also launched an online flash test in partnership with Cambridge Research Systems who develop the Hardings flash testing technology.
In 2012, Clearcast launched three new services under the Clearcast Plus banner: Copy Development, TV Admin and Editing.
Clearcast is a privately owned company. A case brought to the High Court by Diomed Direct sought to show that Clearcast’s decisions were public functions subject to judicial review.
The court ruled in April 2016 that Clearcast does not exercise functions of a public nature. Broadcasters make private arrangements through Clearcast to secure public law objectives (compliance with the BCAP Code) but this isn’t sufficient. Clearcast assists with the broadcasters’ functions: if a broadcaster decided not to approve an advertisement because of a risk of an adverse finding by Ofcom, that decision would not be amenable to judicial review.
In 2018, Greenpeace released an animated short, starring a fictional orangutan named Rang-tan ahead of the World Orangutan Day (which took place on 19 August). The short was produced to raise awareness of the environmental impact of the production of palm oil, and the dangers orangutans face as a result.
In November 2018, Iceland Foods Ltd submitted a version of the Rang-tan video (which they were to use as their television advertisement for the Christmas season that year) to Clearcast. Earlier in 2018, Iceland Foods has announced that it would remove palm oil from the company's own products by the end of the year, and the company's use of the Greenpeace short was an extension to the earlier effort. The version, as submitted by the supermarket chain, did not contain any reference to Greenpeace. However, Clearcast, highlighting where the video came from, denied the retailer's submission of the animated advertisement.
Clearcast's reasoning for denial was that, under Broadcaster Licences and Section 7 of the BCAP Code, as Greenpeace is both an environmental organisation and a lobbying group, Greenpeace should provide enough information to Clearcast to prove that they are not a political advertiser. However, as Greenpeace did not supply such information to Clearcast as of November 2018, Clearcast could not determine whether Greenpeace is a political advertiser or not, and the Rang-tan video was denied.
Despite the subsequent criticism and online petitions, Clearcast have defended their decision to deny the Rang-tan video.
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f21267b4fd698b432f99379_ru.json
|
Деревня расположена на главном ходе Транссибирской магистрали, в ней расположен остановочный пункт платформа 484 км.
Согласно "Спискам населенных мест Российской империи" в 1872 году деревня относилась к 1 стану Галичского уезда Костромской губернии. В ней числилось 9 дворов, проживало 35 мужчин и 35 женщин.
Согласно переписи населения 1897 года в деревне проживало 140 человек (63 мужчины и 77 женщин).
Согласно "Списку населенных мест Костромской губернии" в 1907 году деревня относилась к Ногатинской волости Галичского уезда Костромской губернии. По сведениям волостного правления за 1907 год в деревне числилось 30 крестьянских дворов и 153 жителя. Основными занятиями жителей деревни были сельское хозяйство, малярный и плотницкий промыслы.
До 2010 года деревня относилась к Челменскому сельскому поселению.
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.