_id
stringlengths 32
32
| text
stringlengths 500
331k
| lang
stringclasses 4
values | xml
stringclasses 1
value |
|---|---|---|---|
5f2126784fd698b432f32ece_ru.json
|
Размер птиц не превышает 15 см. Они окрашены в оливково-бурый цвет, с контрастным ярко-жёлтым пятном на надхвостье.
Как и другие медоуказчики, они приводят людей и медведей к пчелиным ульям. Они относятся к числу немногих позвоночных, способных питаться пчелиным воском.
Это скрытная птица, живущая в густой растительности. Индийские медоуказчики занимаются гнездовым паразитизмом, подкладывая свои яйца в чужие гнёзда. Виды птиц, в гнёзда которых подкладываются яйца, пока неизвестны и не описаны. Самцы являются полигамными.
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2126794fd698b432f5055e_ru.json
|
2 сентября 1865 года был назначен исполняющим должность бригадного квартирмейстера. 22 мая 1869 года зачислен по полевой пешей артиллерии, с назначением в распоряжение исполнительной комиссии по перевооружению армии. 30 июля 1870 года переведён в гвардейскую конную артиллерию.
18 мая 1871 года командирован для проверки правильности обращения со скорострельными пушками. 12 февраля 1872 года был назначен заведующим мастерской Васильевского гильзового отдела Санкт-Петербургского патронного завода. 23 сентября 1873 года был переведён в Санкт-Петербургский патронный завод.
24 марта 1876 года был назначен помощником начальника Васильевского отдела того же завода. 14 мая 1882 года был назначен помощником начальника литейного гильзового отдела. 8 сентября того же года стал штаб-офицером для особых поручении при Петербургском патронном заводе, с зачислением по гвардейской пешей артиллерии.
26 апреля 1883 года назначен исполняющим должность начальника гильзового отдела патронного завода. 8 апреля 1884 года произведен в полковники. 19 августа был назначен председателем патронной проверочной комиссии. С 10 декабря 1891 года был совещательным членом артиллерийского комитета главного артиллерийского управления.
21 ноября 1894 года произведён в генерал-майоры, с назначением начальником Ижевского машиностроительного завода.
В октябре 1895 года женился на Вере Евстафьевне Богдановской. Через полгода она погибла в результате неудачного химического опыта.
12 июля 1896 года Яков Кузьмич был отчислен от должности, с зачислением в запас полевой пешей артиллерии.
18 апреля 1900 года вновь был назначен на службу в распоряжение военного министра, с зачислением по полевой пешей артиллерии.
17 апреля 1905 года был произведен в генерал-лейтенанты. Скончался в 1918 году.
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a9e8dce8536aad4be70_es.json
|
La artritis reumatoide se diagnostica fundamentalmente por los síntomas clínicos y la exploración física, con la ayuda de ciertos análisis clínicos y las radiografías. Tanto el diagnóstico como el manejo de la artritis reumatoide corresponde a los especialistas en reumatología.
La artritis reumatoide sin tratamiento, habitualmente sigue un curso progresivo, deformante e invalidante. Sin embargo, aunque no existe propiamente una cura de la enfermedad, los tratamientos existentes en la actualidad logran controlar la enfermedad en la mayoría de los pacientes, consiguiéndose un buen control del dolor y la rigidez articular, frenando el daño estructural articular y la aparición de deformidades, evitando el deterioro funcional y mejorando la calidad de vida de los pacientes.
El término artritis procede de la raíz griega "artr"-, –articulación– y el sufijo -"itis" –inflamación– que designa la inflamación de una articulación. Por su parte el término reumatoide procede del griego "rheuma/rheumatos" –flujo, algo que fluye– y del sufijo "-oid" —semejante—. Lo que en conjunto se correspondería con inflamación articular parecida al reumatismo o a la fiebre reumática.
El término artritis reumatoide fue acuñado en 1859 por Alfred Baring Garrod, aunque hay que matizar que en esta denominación incluía entonces no solo las poliartritis inflamatorias, sino también la artrosis poliarticular. En 1922 el término artritis reumatoide pasó a designar solo a las poliartritis inflamatorias, adoptando este nombre el Ministerio de Sanidad británico como la denominación oficial, pasando a adoptarlo la "American Rheumatism Association" en 1941. Aunque se han usado otras terminologías para referirse a la enfermedad —ver sinónimos—, el término artritis reumatoide es el que aparece recogido en el nomenclátor de las enfermedades reumáticas en castellano, y que deriva de la terminología usada en la literatura inglesa —"rheumatoid arthritis"—, frente a la terminología usada en la literatura francesa —"polyarthrite rhumatoïde"—.
La AR es mucho más frecuente en el sexo femenino que en el masculino y suele aparecer en personas adultas mayores, pero puede iniciarse en cualquier etapa de la vida y afectar a cualquier persona, con independencia de la raza, el sexo y la ocupación.
Algunos autores piensan que Hipócrates y otros autores de la antigüedad como Galeno, Areteo de Capadocia, Escribonio Largo, Sorano de Éfeso o Miguel Psellos pudieron hacer descripciones de enfermedades semejantes a la artritis reumatoide, aunque más bien sus descripciones parecen compatibles con la gota crónica poliarticular.
Es posible que la artritis reumatoide fuera observada en 1676 por Thomas Sydenham, que mencionó una enfermedad articular caracterizada por cronicidad y deformidades en las manos. En 1703 William Musgrave, en el libro ""De Arthritide Symptomatica"", describió una poliartritis crónica que él consideraba distinta de la gota y de la fiebre reumática. También, es posible que William Heberden pudiera haber reconocido la enfermedad a finales del siglo XVIII. Sin embargo, para la mayoría de investigadores, la primera descripción convincente de la enfermedad fue hecha en 1800 por Augustin Jacob Landré-Beauvais (1772–1840), médico del Hospital de la Pitié-Salpêtrière en París. Tenía bajo estudio y tratamiento a un grupo de pacientes con dolor articular intenso que no podía explicarse por otras enfermedades conocidas entonces. Al contrario que la gota afectaba a la gente pobre y mayoritariamente mujeres, cuyo estudio había sido ignorado por otros médicos puesto que en vistas de recibir compensación y reconocimiento por su trabajo preferían atender a pacientes más acomodados. La hipótesis de Landré-Beauvais fue que sufrían de una enfermedad no descrita que denominó ""la goutte asthenique primitive"” —gota asténica primaria—. De acuerdo a la descripción de Landré-Beauvais la nueva enfermedad causaba inflamación permanente de las articulaciones y deformidades, originando tras varios años una discapacidad grave en algunos afectados. Aunque la relación con la gota estaba equivocada, su trabajo motivó a otros investigadores a profundizar en el estudio de esta enfermedad.
La artritis reumatoide fue descrita unos años más tarde con claridad por Benjamín C Brodie en 1819, que puso énfasis en su típica lenta progresión y señaló que no solo afectaba a las articulaciones, sino también a bolsas y vainas de tendones. Los estudios clínicos y anatómicos de Jean-Martin Charcot en 1855 separaron definitivamente la gota de otros reumatismos, que Charcot englobó bajo el nombre de “reumatismo crónico deformante”. Las ilustraciones de la obra de Charcot “"Les Rhumatismes du Veillard"” (1872) ya mostraban claramente las diferencias entre las manos de la artritis reumatoide, los nódulos artrósicos y los tofos gotosos.
El siguiente paso en el descubrimiento de la AR fue el trabajo de Alfred Baring Garrod (1819-1907), médico inglés, en la mitad y postrimerías del siglo XIX. En su obra de 1859 “"Treatise on nature and treatment of gout and rheumatic gout"”, distinguió la gota de otras condiciones artríticas a partir de la determinación de los niveles de ácido úrico en la sangre de los pacientes, elevados en la gota, pero normales en estas otras artritis, y denominó a la enfermedad “rheumatoid arthritis” —artritis reumatoide—, ya como una enfermedad de distinta naturaleza que la gota.
El test para el factor reumatoide fue desarrollado por primera vez por Eric Waaler en Oslo en 1940 y posteriormente por HM Rose en 1947 en Nueva York, al observar que ciertos sueros reumatoides aglutinaban hematíes de carnero, por lo que la prueba se denominaba con frecuencia "test de Waaler-Rose" y posteriormente “test de látex”, al utilizarse para la aglutinación partículas de látex revestidas con gammaglobulina humana.
En el último medio siglo se han usado diversos criterios para el diagnóstico y clasificación de la artritis, siendo los más aceptados y utilizados los de la "American Rheumatism Association" de 1958 y posteriormente los de 1987 para la diferenciación y separación de la artritis reumatoide de otros cuadros articulares inflamatorios, como por ejemplo la artritis psoriásica. Así, fue cambiando el concepto de la enfermedad con los avances en el conocimiento diferenciador de las diversas entidades articulares. Por último, en 2010 se publicaron unos nuevos criterios conjuntos del "American College of Rheumatology" (ACR) y la "European League Against Rheumatism" (EULAR) para permitir un diagnóstico más precoz de la enfermedad. Se puede, por tanto, decir que el concepto y nombre de la artritis reumatoide es relativamente nuevo y que el contenido de esta denominación ha cambiado mucho durante su corta existencia. Además, se agrega el concepto de "artritis reumatoide temprana" si tiene menos de un año de evolución desde la aparición de los síntomas y "artritis reumatoide muy temprana" cuando el diagnóstico se realiza dentro de los primeros 3 meses de evolución. Los nuevos términos hacen hincapié en la utilización precoz de medicamentos modificadores de la enfermedad para prevenir las secuelas osteoarticulares dejadas por la artritis reumatoide.
Uno de los primeros ejemplos compatibles con artritis reumatoide en la pintura es un cuadro de Justus van Gent mostrando a Federico de Montefeltro que murió en 1482. En su mano izquierda se aprecia tumefacción de las articulaciones metacarpofalángicas. Otras pinturas con imágenes sugerentes de esta enfermedad son La Tentación de San Antonio —anónimo—, el retrato de Erasmo de Rotterdam por Quinten Metsys, la Sagrada Familia de Giuseppe Maria Crespi, la Familia del Artista, de Jacob Jordaens y algunos retratos de Rembrandt. Notable es el caso de la obra de Rubens, las tres Gracias, en la cual se aprecia la característica deformación que la artritis reumatoide produce en la mano de la "Gracia" situada más a la izquierda, aunque otros autores piensan que se deben observar con cautela estas representaciones que están sujetas a las convenciones artísticas y a interpretaciones individuales. Mención especial merece el gran pintor francés Augusto Renoir que padeció la enfermedad, lo que no le impidió realizar su extraordinaria obra artística.
Existe cierta controversia sobre si la artritis reumatoide es una enfermedad nueva, de aparición en los últimos siglos —ya que no hay descripciones convincentes de ella anteriores a 1800—, o si ya era una enfermedad existente en la antigüedad. La paleopatología ha estudiado en restos óseos de diversos asentamientos antiguos la existencia de evidencias de artritis reumatoide. Los restos esqueléticos de indios de hace 3000-5000 años, encontrados en Alabama, indican la presencia de una poliartritis simétrica erosiva, afectando articulaciones pequeñas y grandes, en 6 de 84 esqueletos bien conservados. Hallazgos similares se encontraron en otra población de Kentucky, afectando a 7 de 129 esqueletos. Las lesiones óseas observadas son semejantes a las de los esqueletos contemporáneos con artritis reumatoide, observándose osteoporosis periarticular y erosiones indistinguibles de las que se observan en la práctica reumatológica rutinaria. También se han encontrado cambios óseos compatibles con artritis reumatoide en dos esqueletos neolíticos de Gotland, Suecia, aunque la afectación era asimétrica y había anquilosis articular y periostitis. Por otra parte, un estudio inglés sobre 800 esqueletos de una excavación arqueológica, encontró lesiones erosivas compatibles con artritis reumatoide solo en un esqueleto. Existe controversia entre los expertos sobre el diagnóstico de artritis reumatoide basado en el estudio de restos esqueléticos antiguos, en especial en cuanto a la interpretación de los defectos corticales —erosiones—, por lo que faltan evidencias claras de la existencia de la enfermedades anteriores a 1800. Aunque es posible que la enfermedad fuera menos frecuente que en la actualidad —entre otras cosas, debido a la baja expectativa de vida, que haría que muy pocos individuos alcanzase la edad de comienzo habitual de la enfermedad—, sin duda la enfermedad existió en la antigüedad y se diagnosticó erróneamente como una variante de reumatismo, no diferenciándola de otros cuadros articulares hasta este último medio siglo.
La prevalencia estimada de la artritis reumatoide es alrededor del 1% en las poblaciones de Europa y Norteamérica. La enfermedad tiene una distribución universal, pero los estudios señalan unas tasas algo inferiores en las poblaciones asiáticas, incluyendo China y Japón, así como en la población rural africana; por el contrario, algunas poblaciones nativas norteamericanas tienen prevalencias superiores al 5%. La incidencia es de aproximadamente 40 casos nuevos cada año por cada 100.000 habitantes.
Las mujeres son afectadas de dos a tres veces más que los hombres, probablemente debido a las influencias hormonales. El pico de comienzo de la enfermedad es entre los 50 y 75 años, por lo que en las mujeres de más de 65 años la prevalencia puede llegar al 5%. El riesgo de desarrollar una artritis reumatoide a lo largo de la vida en los adultos es de 3,6% para las mujeres y de 1,7% para los varones.
La artritis reumatoide es una enfermedad autoinmune sistémica —puede afectar a todo el cuerpo—, aunque tiene una especial predilección por las articulaciones, cuyas causas no son de todo conocidas, aunque se han identificado algunos posibles factores causales. Probablemente, diversos factores interactúan en la persona predispuesta genéticamente para iniciar la inflamación de las articulaciones. Una vez iniciado, el proceso se autoperpetúa en el tiempo.
Se estima que aproximadamente el 50-60% del riesgo de presentar artritis reumatoide es de origen genético, basándose fundamentalmente en los siguientes datos:
La patogenia de la artritis reumatoide puede caracterizarse en tres etapas.
En la primera etapa, individuos sanos presentan una respuesta inmune frente a factores ambientales, tales como fumar o alteraciones de la flora intestinal, los cuales, mediante mecanismos de inmunidad adquirida propician la producción de autoanticuerpos.
El proceso de producción de autoanticuerpos tarda en promedio de tres a cinco años, y en algunos casos hasta diez años, antes de manifestarse la inflamación articular. Estos auto anticuerpos son: factor reumatoide, anticuerpos antipéptidos cíclicos citrulinados, anticuerpos contra peptidil arginina deaminasa, anticuerpos contra proteínas carbamiladas y anticuerpos contra vimentina citrulinada. Los títulos y avidez de estos auto anticuerpos van aumentando gradualmente hasta que se produce un umbral sobre el cual se manifiesta clínicamente la enfermedad.
Un elemento clave en esta fase es la producción de la enzima peptidil arginina deaminasa, que convierte la arginina en citrulina. El aumento de la citrulinización no es específico de la artritis reumatoide y ocurre ante cualquier estrés ambiental, como en los macrófagos de los alvéolos pulmonares en los fumadores. Lo que es único en la artritis reumatoide es su propensión a la respuesta inmune hacia los neoepítopos creados por la citrulinización proteica, con la producción de anticuerpos antipéptidos cíclicos citrulinados, lo que podría iniciar el proceso inflamatorio. Es poco probable que exista un único antígeno reumatoideo; probablemente, un amplio espectro de antígenos específicos articulares, como el colágeno tipo II o antígenos citrulinados inespecíficos, como la vimentina, enolasa o fibrinógeno sean los responsables de desencadenar la respuesta inmune. Como los anticuerpos, los niveles de diversas citocinas aumentan gradualmente en los años anteriores al desarrollo de los síntomas de la artritis reumatoide.
En segundo lugar, se produce ya una reacción inflamatoria específica. Esta reacción inflamatoria puede ser ya diagnosticada clínicamente con los primeros signos de la enfermedad. Una de las respuestas histopatológicas más precoces en la artritis reumatoide es la generación de nuevos vasos sanguíneos sinoviales, que se acompaña de la aparición de líquido sinovial en la articulación y de la migración de ambos tipos de linfocitos dentro de la membrana sinovial y de leucocitos polimorfonucleares en el líquido sinovial. A medida que los nuevos vasos se desarrollan, las citocinas producidas en la membrana sinovial en respuesta al factor de necrosis tumoral (TNF) activan las células endoteliales para producir moléculas de adhesión, facilitando así la diapedesis y extravasación de leucocitos en la membrana sinovial. La aparición de una cascada de citocinas proinflamatorias juega un papel clave en el inicio y perpetuación de la artritis reumatoide, originándose una proliferación de líneas celulares sinoviales, pasando de 1-3 capas de células de espesor a 6 o 7 y la formación del "pannus". Las células inflamatorias son reclutadas en la sinovial por la acción de la interleuquina (IL)-17A, TNF, IL-1, IL-6, IL-18, factor de crecimiento endotelial vascular, IL-33, HMGB1 y quimiocinas. Otras citocinas intervienen en su retención en la membrana sinovial por inhibición de la apoptosis y de otros mecanismos de la inmunidad innata; y otras intervienen en el proceso proliferativo/destructivo de la sinovitis, que se correspondería con el tercer paso en que la inflamación se convierte en un proceso crónico que conduce a la destrucción y remodelación de los tejidos articulares.
No hay dudas de que tanto los linfocitos B como los T son esenciales en la enfermedad. Las células T constituyen más del 50% de las células en la sinovial reumatoide, siendo la mayoría de ellos linfocitos T CD4+. Solo el 5% de las células de la sinovial son linfocitos B o células plasmáticas. Los componentes celulares del líquido sinovial difieren de los de la sinovial; así los neutrófilos no se suelen observar en la membrana sinovial pero son abundantes en el líquido articular, y hay un predominio de células T CD4+ en la membrana sinovial, mientras que los linfocitos CD8+ son las que predominan en el líquido. Aunque se consideraba a la artritis reumatoide como una enfermedad del tipo celular Th1, caracterizada por aumento de la actividad de TNF, IL-2, INF gamma y IL-12, hoy se piensa que el tipo dominante de células T es Th17, siendo sus factores proinflamatorios más importantes las IL-17A y F. El papel preciso de los linfocitos B y de los autoanticuerpos —como el factor reumatoide y los anticuerpos antipéptidos citrulinados— es incierto, aunque complejos de autoanticuerpos pueden iniciar o aumentar la inflamación articular. El papel de los linfocitos B está apoyado por el efecto terapéutico de los fármacos biológicos dirigidos contra las células B, que no es tan evidente con los fármacos que causan depleción de las células T.
Una vez el proceso inflamatorio autoinmune está establecido, la sinovial reumatoide prolifera con la aparición del "pannus", produciéndose enzimas que degradan el cartílago y hueso subyacente, originando la destrucción articular. El "pannus" reumatoide es un tejido de granulación formado por células sinoviales proliferadas, pequeños vasos sanguíneos, células inflamatorias y proteínas estructurales, que causa destrucción del tejido articular y la aparición de erosiones en la unión del cartílago con la sinovial. La sinovial reumatoide activada se convierte así en un tejido invasivo que puede degradar el cartílago y el hueso por invasión directa. La destrucción del cartílago, hueso y tendones en la artritis reumatoide es iniciada principalmente por metaloproteinasas. Igualmente, productos liberados por los neutrófilos en el líquido sinovial pueden causar considerable daño y potenciar la inflamación en la sinovial adyacente. La activación del sistema del complemento y sus interacciones con los inmunocomplejos son importantes en el líquido sinovial y en la interfase del cartílago. Otros factores adicionales, incluyendo óxido nítrico, neuropéptidos y metabolitos del ácido araquidónico también pueden contribuir a la patogénesis de la artritis reumatoide.
La artritis reumatoide afecta primariamente las articulaciones, sin embargo también puede afectar a otros órganos o sistemas hasta en un 25% de pacientes. En ocasiones puede ser difícil determinar si estos trastornos son una manifestación más de la enfermedad causada por el propio proceso reumatoide, una enfermedad asociada —comorbilidad— o si son efectos adversos de la medicación usada para tratarla —por ejemplo, la fibrosis pulmonar por el metotrexate o la osteoporosis por los corticoides—.
La artritis o inflamación de las articulaciones es la manifestación fundamental de la artritis reumatoide. Las articulaciones afectadas están hinchadas, calientes, dolorosas y rígidas, en especial al levantarse por la mañana o tras el reposo prolongado. Al principio pueden estar afectadas solo una o varias articulaciones, pero progresivamente se van sumando más articulaciones inflamadas —poliartritis—, siendo las que con más frecuencia se afectan las pequeñas articulaciones de las manos y los pies, aunque también es frecuente la afectación de otras articulaciones más grandes como los codos, los hombros, las rodillas o los tobillos. La rigidez matinal es, con frecuencia, un dato destacado de la enfermedad y suele durar más de una hora. Estos datos ayudan a distinguir a la artritis reumatoide de otros problemas no inflamatorios de las articulaciones, como la artrosis u otros tipos de artritis. Las articulaciones se afectan habitualmente de un modo simétrico —afectando articulaciones semejantes en ambos lados del cuerpo—. A medida que la enfermedad progresa, la inflamación articular causa erosiones y destrucción de las superficies articulares y daños tendinosos. Los dedos de las manos pueden sufrir diversas deformidades dependiendo de qué articulaciones y estructuras son las más lesionadas. Son deformidades típicas de la artritis reumatoide evolucionada los dedos en cuello de cisne, la deformidad en ráfaga cubital, la deformidad en "boutonniere" y el pulgar en Z. La inflamación articular mantenida puede originar daños estructurales en las articulaciones, causando deformidad y pérdida funcional de la articulación afectada.
Las comorbilidades en el seno de la artritis reumatoide predicen, independientemente de otros factores, la incapacidad asociada a la enfermedad y la mortalidad, por lo que es necesario un abordaje completo de la enfermedad que incluya la evaluación y el tratamiento específico de estas enfermedades asociadas. Una mejor identificación, comprensión y manejo de las comorbilidades en la artritis reumatoide tiene un gran potencial para mejorar la calidad de vida y la supervivencia de los pacientes.
La artritis reumatoide es una enfermedad proaterogénica asociada con un incremento de la mortalidad cardiovascular. Las personas con artritis reumatoide están más predispuestas al desarrollo de arteriosclerosis y a un mayor riesgo de enfermedad cardiovascular —infartos de miocardio e ictus—. La enfermedad cardiovascular es considerada como la causa principal de mortalidad en la artritis reumatoide, siendo responsable de aproximadamente la mitad de todas las muertes. Aunque la incidencia global de enfermedad cardiovascular en la artritis reumatoide no parece estar desproporcionadamente elevada, sí parece que puede ocasionar una muerte más temprana en los pacientes con artritis reumatoide, un efecto que podría ser más pronunciado en los varones. La patogénesis de la enfermedad cardiovascular en la artritis reumatoide es multifactorial, estando implicados los factores de riesgo tradicionales y la inflamación crónica.
Aunque diversos estudios sugieren un riego aumentado de ciertos tipos de neoplasias en los pacientes con artritis reumatoide, algunos investigadores no han encontrado diferencias significativas en la incidencia global de cáncer en los pacientes con artritis reumatoide frente a los controles. A pesar de estos datos conflictivos acerca del riesgo de cáncer global, existe evidencia acumulada de que los pacientes con artritis reumatoide tienen sustancialmente más posibilidades de desarrollar neoplasias linfoproliferativas, en especial linfomas, aunque son poco frecuentes. A su vez, los pacientes con artritis reumatoide consistentemente parecen presentar un menor riesgo de neoplasias gastrointestinales, específicamente cáncer colorrectal.
Las complicaciones infecciosas, en especial infecciones pulmonares y sepsis generalizadas, se encuentran claramente incrementadas en la artritis reumatoide, siendo una causa principal de mortalidad y morbilidad.La inmunosupresión desempeña un papel fundamental en el desarrollo de infecciones, aunque como en el caso de otras comorbilidades es difícil distinguir entre los efectos intrínsecos de la propia enfermedad y los efectos de los fármacos usados para tratarla, probablemente contribuyendo ambos a incrementar el riesgo.
La patogénesis de la osteoporosis asociada a la artrtis reumatoide es multifactorial. Incluso en ausencia de terapia con corticoides, la artritis reumatoide incrementa el riesgo global de osteoporosis y fracturas, influyendo otros factores como la menor realización de ejercicio, la época postmenopáusica y la propia actividad de la enfermedad, siendo más frecuente en la enfermedad más grave y de larga evolución.
La enfermedad celíaca no es una enfermedad únicamente digestiva, sino autoinmune sistémica que puede afectar a diversos órganos y tejidos corporales. La artritis reumatoide y la enfermedad celíaca comparten los mismos mecanismos inmunológicos, por lo que suelen aparecer asociadas. De hecho, las personas con artritis reumatoide pertenecen a los denominados "grupos de riesgo" de desarrollar enfermedad celíaca, por lo que se recomienda que sean evaluadas.
La morbilidad y mortalidad gastrointestinal del tracto superior —estómago y duodeno— debida al uso de AINEs está incrementada en los pacientes con artritis reumatoide. Asimismo, presentan un riesgo aumentado de desarrollar ciertas enfermedades gastrointestinales, como las enfermedades inflamatorias intestinales.
Además de las referidas son frecuentes otras enfermedades asociadas que influyen de modo notable en la calidad de vida y funcional de los pacientes con artritis reumatoide, como una mayor prevalencia de otras enfermedades autoinmunes, ansiedad, depresión y fibromialgia. En un estudio frecuente se observaron diferencias de género en las enfermedades asociadas, siendo más frecuentes en las mujeres la depresión, fibromialgia e hipotiroidismo; y en los varones la enfermedad cardiovascular y la diabetes.
El diagnóstico definitivo de la artritis reumatoide depende básicamente de la presencia de las alteraciones clínicas características y de la exclusión de otros procesos inflamatorios que pueden cursar con manifestaciones semejantes. Un cuadro clínico típico de poliartritis inflamatoria simétrica, con afectación de las articulaciones pequeñas de manos y pies, respetando el esqueleto axial con la excepción de la columna cervical, sugiere el diagnóstico. La presencia de rigidez matutina o la ocasional observación de nódulos subcutáneos apoyan el diagnóstico. De forma adicional, la presencia de factor reumatoide, un líquido sinovial inflamatorio y las alteraciones radiológicas de desmineralización ósea y erosiones en las articulaciones afectadas, ayudarán al reumatólogo a confirmar el diagnóstico. La observación aislada de una prueba positiva para el factor reumatoide o de una velocidad de sedimentación elevada, sobre todo en personas de edad avanzada, sin presencia de inflamación en las articulaciones no debe utilizarse como diagnóstico de la artritis reumatoide. En estos datos se basan los criterios de 1987 de la "American Rheumatism Association" (ARA) que han sido utilizados hasta estos últimos años, constituyendo una guía útil para establecer el diagnóstico.
Estos criterios tienen una sensibilidad del 91-94% y una especificidad del 89% cuando se utilizan para clasificar a los pacientes con artritis reumatoide en comparación con los enfermos que presentan otros procesos reumáticos. No obstante, el hecho de no cumplir estos criterios, sobre todo durante las primeras fases de la enfermedad, no excluye el diagnóstico. Por otra parte, otras enfermedades reumatológicas como el lupus eritematoso sistémico o la artritis psoriásica pueden cumplir estos criterios si adoptan un patrón de afectación articular semejante a la artritis reumatoide.
En los pacientes que presentan un cuadro típico ya establecido el diagnóstico de artritis reumatoide es fácilmente realizado por el reumatólogo. Sin embargo, en ocasiones el diagnóstico es más difícil de establecer, sobre todo en las fases iniciales de la enfermedad, cuando el paciente puede presentar sólo síntomas generales o bien artralgias o artritis intermitente, pudiendo ser necesario un período de observación antes de establecer el diagnóstico definitivo. En la mayoría de los individuos, la enfermedad adquiere sus alteraciones clínicas características al cabo de uno o dos años tras su inicio. El retraso medio desde el inicio de la enfermedad hasta que se estable el diagnóstico es de nueve meses, debido a que con frecuencia los síntomas iniciales son inespecíficos.
Los criterios de 1987 fueron formulados para distinguir a los pacientes con artritis reumatoide establecida de aquellos pacientes con otras enfermedades reumáticas; sin embargo, no permiten distinguir a los pacientes con artritis reumatoide de nueva aparición de los que padecen alguna otra forma de artritis inflamatoria. Además, en los pacientes con artritis inicial, estos criterios no permiten diferenciar de manera fiable a aquellos pacientes que van a padecer más adelante un enfermedad persistente, incapacitante o erosiva, de aquellos que no la van a presentar. Por estos motivos en 2010 se desarrollaron unos nuevos criterios conjuntos del ACR ("American College of Rheumatology") y EULAR ("European League Against Rheumatism"). Los criterios ACR/EULAR de 2010 permiten la clasificación como artritis reumatoide con la presencia de sinovitis de al menos una articulación, la ausencia de un diagnóstico alternativo que explique mejor la artritis, y la obtención de una puntuación de al menos 6 de los 10 posibles puntos. Son articulaciones pequeñas: muñecas, metacarpofalángicas (MCFs), interfalángicas proximales (IFPs), interfalángica del pulgar y de 2 a 5.ª metatarsofalángicas (MTFs). Son articulaciones grandes: hombros, codos, caderas, rodillas y tobillos.
Ninguna prueba de laboratorio es diagnóstica de artritis reumatoide; sin embargo, algunas ayudan a confirmar el diagnóstico y a anticipar el pronóstico de la enfermedad.
La radiografía convencional es la técnica de imagen estándar de la artritis reumatoide. Los primeros signos radiológicos son la osteoporosis yuxtaarticular y el aumento de partes blandas. Estos cambios se siguen de la disminución del espacio articular, que corresponde a la pérdida de cartílago articular, y la aparición de erosiones óseas en las zonas adyacentes al cartílago articular. El tiempo mínimo para la detección de cambios estructurales en las radiografías está entre 6 y 12 meses, detectándose erosiones radiológicamente en el 50% de los pacientes en el primer año de la enfermedad. En la práctica clínica se utilizan las radiografías para el diagnóstico de la enfermedad, para valorar la gravedad del daño articular y para evaluar su progresión. El ultrasonido y la resonancia magnética son técnicas más sensibles que la radiología convencional.
Una evaluación global inicial por el reumatólogo, valorando las características de las quejas articulares y extraarticulares, junto con los posteriores exámenes complementarios analíticos y radiológicos, llevarán al especialista a realizar el diagnóstico de artritis reumatoide. Otras causas de poliartritis inflamatoria simétrica pueden confundirse con una artritis reumatoide —en especial en las fases iniciales— como son otros trastornos del tejido conectivo, las espondiloartritis, en especial la artritis psoriásica, y las artritis de origen vírico (especialmente, las artritis asociadas a parvovirus B19 y virus de la hepatitis C). Es importante establecer el diagnóstico de la artritis reumatoide al inicio de la enfermedad para que pueda iniciarse un tratamiento eficaz de modo temprano.
La evolución de la artritis reumatoide es variable. Aproximadamente un 15-20% de los pacientes tiene un curso intermitente, con periodos de exacerbación y remisión de los síntomas, y relativamente un buen pronóstico. Sin embargo la mayoría tienen una enfermedad progresiva, siguiendo unos pacientes un curso más lento y otros un curso más rápido. El pronóstico de la enfermedad dependerá del grado de daño articular, del estado físico funcional del paciente, de la salud psicológica y de la presencia de comorbilidades.
La artritis reumatoide es la enfermedad musculoesquelética que produce mayor grado de incapacidad. Esta incapacidad funcional aparece pronto en el curso de la enfermedad y progresa de forma lineal, de modo que a los 10 años de evolución el 50% de los pacientes son incapaces de desarrollar un trabajo a tiempo completo; aunque datos más recientes encuentran tasas similares de empleo entre los pacientes con o sin artritis reumatoide. A lo largo de la evolución, un 10% de los pacientes serán incapaces de realizar por sí mismos actividades cotidianas como lavarse, vestirse o comer. Los pacientes con un comienzo de la enfermedad antes de los 40 años tienen un peor pronóstico funcional que los que empiezan después de los 70 años. Es probable que estos datos, generados en épocas con estrategias de tratamiento menos eficaces que las actuales, sean mejores en la actualidad.
La artritis reumatoide es una enfermedad potencialmente fatal. La expectativa de vida para un paciente con artritis reumatoide puede verse reducida entre 3 y 10 años, o incluso más en aquellos pacientes con enfermedad más grave, aunque la mortalidad debida directamente a la artritis reumatoide es baja —9.8% de las muertes—. Los mecanismos por los que puede ocurrir una muerte prematura en la artritis reumatoide incluyen enfermedad cardiaca, amiloidosis, lesión medular por inestabilidad de columna cervical e insuficiencia respiratoria por fibrosis pulmonar; sin embargo, las causas de exceso de mortalidad son las mismas que en la población general, fundamentalmente la mortalidad de origen cardiovascular, las infecciones y los tumores.
Individualmente, los pacientes con artritis reumatoide pueden tener un curso diferente dependiendo de diversas variables clínicas, analíticas o epidemiológicas. Son factores predictores de un mal pronóstico general de la enfermedad:
No hay cura para la artritis reumatoide, pero los tratamientos actuales pueden mejorar los síntomas y retrasar el progreso de la enfermedad. Los objetivos del tratamiento son reducir al mínimo los síntomas —como el dolor y la inflamación—, prevenir los daños estructurales de las articulaciones —por ejemplo, las erosiones óseas visibles en rayos X—, y mantener la capacidad funcional del paciente. Los estudios en conjunto indican que el tratamiento precoz de la enfermedad con fármacos modificadores de la enfermedad (FAMEs) mejora la evolución a largo plazo, minimiza la progresión del daño estructural y mejora la calidad de vida de los pacientes.
Ejercicio y reposo: El ejercicio físico regular ayuda a mantener el tono y la fuerza muscular, así como un buen estado físico en general. En los períodos de poca inflamación es muy recomendable practicar algún ejercicio físico que no sobrecargue las articulaciones afectadas y que no implique saltos o choques. En las fases de mayor actividad de la enfermedad es mejor el reposo. El tratamiento con un fisioterapeuta puede ocasionalmente ser necesario.
Dieta: La obesidad supone una carga adicional para las articulaciones de las caderas, de las rodillas y de los pies; por este motivo es recomendable adelgazar o evitar el sobrepeso según los casos. La dieta mediterránea típica, rica en legumbres, ensaladas, aceite de oliva y pescado, puede ser beneficiosa para la salud general y para disminuir el riesgo cardiovascular.
No fumar: el tabaco aumenta el riesgo de artritis reumatoide y de artritis reumatoide más grave. Es, por tanto, importante dejar de fumar para mejorar el pronóstico articular y para reducir el riesgo cardiovascular y otras comorbilidades.
Cuidado regular de la dentadura: la enfermedad periodontal es un factor de riesgo emergente para el desarrollo de la artritis reumatoide. Por otra parte, la frecuente existencia de un síndrome de Sjögren asociado, con sequedad bucal y el consiguiente deterioro dental, hacen aconsejables las visitas regulares al odontólogo.
Calzado: el uso de un calzado adecuado y/o de plantillas de descarga puede ser necesario cuando exista afectación de los pies —tobillos, tarsos o metatatarsofalángicas—.
Dispositivos de ayuda: En ortopedias y tiendas específicas se pueden encontrar utensilios que pueden ser de gran ayuda para las tareas domésticas y para mejorar la capacidad funcional cuando existen deformidades articulares y/o dificultades para la realización de algunas tareas concretas.
Los FAMEs son el tratamiento básico y fundamental de la artritis reumatoide. Se trata de un grupo de fármacos, poco relacionados entre sí, salvo por su capacidad para enlentecer la progresión de la enfermedad o producir un efecto modificador de la misma. Deben iniciarse precozmente en la enfermedad, pues en las fases iniciales pueden conseguir la remisión de la enfermedad en aproximadamente la mitad de las personas y son mejores los resultados en general. Estos fármacos pueden ser utilizados de modo aislado o en combinación de varios. Se pueden distinguir los FAMEs convencionales y los FAMEs biológicos.
Los fármacos biológicos son versiones de moléculas naturales elaboradas mediante biotecnología —por ejemplo, anticuerpos monoclonales— y diseñadas para actuar específicamente sobre mediadores patogénicos de la inflamación y la lesión articular. En general, los fármacos biológicos son considerados como FAMEs si han demostrado en ensayos clínicos amplios que inhiben significativamente la progresión de la lesión articular. Los fármacos biológicos habitualmente se utilizan en pacientes con artritis reumatoide moderada o avanzada que no responde al metotrexato y otros FAMEs convencionales. A menudo se utilizan en combinación con metotrexato o leflunomida, lo que mejora su eficacia —salvo el tocilizumab que es igual de eficaz en monoterapia—.
El fármaco biológico de inicio suele ser un antagonista del factor de necrosis tumoral alfa (TNFα). En los pacientes que no responden a los antagonistas del TNFα, se suelen probar otros biológicos, consiguiéndose buenas respuestas en un buen porcentaje de pacientes. Los problemas fundamentales de los fármacos biológicos son su elevado precio y su potencial asociación con efectos adversos graves, en especial tuberculosis y otras infecciones. Estos fármacos incluyen:
Las articulaciones gravemente afectadas, en especial la cadera y la rodilla pueden requerir una prótesis articular. Menos frecuentes son las operaciones en manos y pies, que eran más frecuentes hace unas décadas.
Aunque algunos estudios muestran efectos beneficiosos de una amplia variedad de modalidades terapias complementarias, estos estudios son a menudo de escasa calidad y, en general, faltan ensayos clínicos aleatorizados y controlados que permitan sacar conclusiones definitivas. La artritis reumatoide es una enfermedad grave y en ningún caso se aconseja cambiar el tratamiento médico convencional, de eficacia probada, por un producto o una práctica de utilidad no demostrada. No existe una base científica para sugerir que los suplementos a base de hierbas que se anuncian como "naturales" sean más seguros que el uso de medicamentos convencionales, ya que ambos son productos químicos, y algunos productos con la etiqueta de "natural", pueden ser tóxicos o mortales si se consumen.
Algunas evidencias apoyan el consumo de los ácidos grasos omega-3 y ácido gamma-linolénico en la artritis reumatoide. El beneficio de los omega-3 parece modesto pero consistente, y otro tanto ocurre con la administración del ácido gamma-linolénico, que puede reducir el dolor, el número de articulaciones dolorosas y la rigidez.
El tratamiento con "Tripterygium wilfordii" —"hierba del trueno del dios de la vid"—, parece en algún estudio ser de eficacia semejante al metotrexato usados ambos en monoterapia y con mejores respuestas con la asociación de ambos. Sin embargo, esta hierba no parece estar exenta de posibles efectos adversos graves.
La suplementación con cápsulas de "Lactobacillus casei", como terapia adjunta, puede ayudar a mejorar los síntomas y los datos de actividad inflamatoria de la enfermedad.
El yoga parece ejercer efectos beneficiosos sobre los pacientes con artritis. Algunas investigaciones encuentran beneficioso un programa de poses tradicionales de yoga modificadas y adaptadas de acuerdo a las limitaciones derivadas de la AR, técnicas de respiración profunda y técnicas de relajación, así como de meditación; ya que ayudan a disminuir el dolor e inflamación en las articulaciones.
La dieta sin gluten es beneficiosa en algunos pacientes con artritis reumatoide, aunque las evidencias no son concluyentes. Se ha demostrado que una dieta sin gluten vegana es eficaz en el control de la inflamación y los síntomas de la artritis reumatoide. Asimismo, tiene un efecto beneficioso sobre la dislipidemia, cuyo riesgo de desarrollo es mayor en estos pacientes en comparación con la población general, reduciendo los niveles de colesterol total, de colesterol LDL (colesterol "malo") y la relación LDL/HDL.
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a9b8dce8536aacfc75a_es.json
|
El 21 de septiembre de 1991 se publicó una banda sonora arreglada más corta con el título "Symphonic Suite from Actraiser".
Las progresiones de acordes y gran parte del trabajo de acordes se realiza en un sintetizador que suena como un cruce entre un órgano y un clavicordio acompañados por un bajo eléctrico y una batería.
La banda sonora original de "Actraiser" y su compositor han sido reconocidos internacionalmente. El videojuego fue premiado en la categoría de Mejor Música en 1993 por "Electronic Gaming Monthly". En 2004, una mezcla de la música del juego, arreglada por el compositor original, fue interpretada en vivo en el segundo "Symphonische Spielemusikkonzerte" anual en Leipzig, Alemania.
Todas las canciones son compuestas e interpretadas por Yūzō Koshiro, los productores son Koshiro y Kyoji Kato, la ingeniera encargada es Yasuhiko Terada y el fotógrafo del folleto es Masafumi Kikuchi.
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f24490696bfe27637723238_en.json
|
The contest featured six fighter aircraft: Boeing F/A-18E/F Super Hornet, Dassault Rafale, Eurofighter Typhoon, Lockheed Martin F-16 Fighting Falcon, Mikoyan MiG-35, and Saab JAS 39 Gripen. On 27 April 2011, after an intensive and detailed technical evaluation by the IAF, it reduced the bidders to two fighters—Eurofighter Typhoon and Dassault Rafale. On 31 January 2012 it was announced that Dassault Rafale had won the competition due to its lower life-cycle cost. The deal had been reported to cost US$28–30 billion in 2014.
However, the deal stalled due to disagreements over production in India. Dassault refused to take responsibility for the 108 HAL-manufactured Rafales, as it had reservations about the ability of HAL to accommodate the complex manufacturing and technology transfers of the aircraft. Instead, Dassault said it would have to negotiate two separate production contracts by both companies. The Indian Defence Ministry instead wanted Dassault to be solely responsible for the sale and delivery of all 126 aircraft. In May 2013, "The Times of India" reported that negotiations were "back on track", with plans for the first 18 Rafales to be delivered in 2017. Another point of contention is a provision where Dassault was to reinvest 50 percent of the deal's earnings into India's defence sectors, either through purchases or technological expertise. In March 2014, the two sides were reported to have agreed that the first 18 aircraft would be delivered to India in flying condition and that the remaining 108 would be 70 percent built by HAL. , it was reported that India and France expect to sign a contract by March 2015. On 13 April 2015, the defence minister Manohar Parrikar made an announcement that the M-MRCA tender is "effectively dead". India officially withdrew the 126-aircraft MMRCA tender on 30 July 2015.
On the joint press statement made by Prime Minister Narendra Modi's with President François Hollande, during his visit of France, the PM said that India will purchase 36 Rafales, but the contract is yet to be finalized. The agreed upon terms in April 2015 totaled US$8 billion for 36 airplanes costing $200 million each, with an offset requirement of 30 percent of the deal's value for France to reinvest in India's defense sector and create infrastructure in India for the Rafale to operate. India is insisting on a 50 percent offset and two bases, which France says will increase price and require separate infrastructure and two sets of maintenance, training, and armament storage facilities. Ending up, India and France missed the July 2015 target of finalizing the 36-aircraft agreement.
In January 2016, the Indian government directed the Indian Navy to undertake detailed briefings with Dassault regarding the Rafale, in a potential start to procurement of the naval version for its aircraft carriers. The government wants commonalities between logistics and spares for fighters with the Navy and Air Force, which could lead to a buy of 54 naval fighters.
The Indian Air Force (IAF) is the air-arm of the Armed Forces of India and has the primary responsibility of conducting aerial warfare, defending the Indian airspace, conducting strategic strikes inside enemy territory and providing aerial cover to ground troops. It is the fourth largest air force in the world, with a strength of more than 1,500 aircraft, including more than 750 combat aircraft.
The minimum sanctioned strength of the IAF is 39.5 squadrons of combat aircraft, with a healthy level of 44 squadrons. However, this level was achieved only in the mid-1980s with the acquisition of the Mirage 2000s, MiG-29s and Jaguars. In addition, most IAF aircraft were comparatively new at the time, being less than 10 years old. Most of the older aircraft would have become obsolete by the mid-1990s, with the rest needing replacement by 2010. However, these aircraft were not replaced, which led to frequent crashes and attrition losses. Reduction in force levels and phasing out of aircraft have meant that the IAF operates only 30 fighter squadrons as of January 2014. Even with the planned MMRCA procurement, the IAF will reach sanctioned strength only by 2017.
Due to budgetary constraints—specifically, the economic problems in the early 1990s—the refurbishment of old planes and purchase of new ones was halted. Added to this was the disintegration of the Soviet Union, which led to severe shortage of aircraft spares, which rendered many of them unserviceable.
The attrition was stemmed to some extent by extensive upgrade programs on the MiG-21 ("bis" upgrade), MiG-27, Jaguar ("DARIN I" upgrade) and other aircraft in the mid-1990s. An aggressive program of upgrades was initiated. The MiG-21bis aircraft have been upgraded to MiG-21 Bison levels (125 aircraft will be upgraded to that standard), Jaguars to "DARIN III" standards, and Mirage 2000s and MiG-27s were also upgraded. The MiG-23MF air defence interceptor was phased out in 2007 by the IAF. Further retirements of MiG-23BN ground attack aircraft began in March 2009. With decreased aircraft squadrons level, MiG-23s are set to be replaced by MRCA winner.
The IAF projected a requirement for about 126 aircraft in 2001, when the strength was at 39.5 squadrons (down from 45). There is an option for an additional 74 aircraft. Initial requirements appeared to be for a 20-ton class fighter aircraft with the Mirage 2000 as the strongest contender. However, the 20-ton MTOW limit requirement has been removed. Also, considering the delays in the bidding, it was very likely that the LCA would be ready for induction by then. The IAF then would require replacements for its frontline strike aircraft like the MiG-27 and Jaguar, which would be retiring by 2015. India's future 5th-generation aircraft, the Russo-Indian Sukhoi/HAL FGFA and the indigenous Medium Combat Aircraft will not be ready before 2025, and 2022, respectively, thus providing the need for a replacement. Thus, the MRCA tender is more likely to be a medium-weight aircraft (MTOW of ~24 tons). This has led to a renaming of the competition as the Medium Multi-Role Combat Aircraft (MMRCA) tender.
The Indian government is to buy the first 18 aircraft directly from the manufacturer. The remaining fighters will be built under licence with a transfer of technology (ToT) by HAL.
The IAF was keen on buying the Mirage 2000–5, after it was impressed by the Mirage 2000's capabilities during the Kargil War. However, due to the upcoming manufacture of the Dassault Rafale and lack of orders, the Mirage production lines were to be closed down. French officials stated that they could be kept open if India had made a firm commitment. However, the Indian Government decided to go in for a multi-vendor tendering process. Requests for Information (RFI) were issued in 2004. The RFIs were initially sent to four vendors: Dassault (Mirage 2000-5 Mk.2), Lockheed Martin (F-16C/D), Mikoyan (MiG-29OVT), and Saab (JAS 39 Gripen).
Due to the tendering process and delay in issuing the RFIs, Dassault decided to remove the Mirage 2000-5 from the bidding process and enter the Rafale in its place. The MiG-35 was entered in place of the prototype MiG-29OVT. The Eurofighter consortium entered the Typhoon into the competition. The Boeing F/A-18E/F Super Hornet also joined the tendering.
Six aircraft were bid for the order – the Swedish Saab Gripen, Eurofighter Typhoon, French Dassault Rafale, Russian Mikoyan MiG-35, and the American F-16IN and F/A-18IN Super Hornet ("IN" are the proposed Indian versions). Previously, Mikoyan and Dassault have been regular suppliers of aircraft for the Indian Air Force and in terms of transfers of technology, licensed production in India, personnel training, supply of spare parts, maintenance, and upgrading.
The Dassault Rafale is a French twin-engined delta-wing agile multi-role fighter aircraft designed and built by Dassault Aviation. The Rafale was brought in as the replacement for the Mirage 2000-5 that was originally a competitor for the tender, after the production lines for the Mirage closed down, as well as the entry of much more advanced aircraft into the competition.
The Rafale has the advantage of being logistically and operationally similar to the Mirage 2000, which the IAF already operated and used with great success during the Kargil War in Operation Safed Sagar. This would require fewer changes in the existing infrastructure of the IAF, which reduces costs. Moreover, being 100% French also provided Dassault a distinct edge over its competitors on the issue of technology transfer. Dassault claims that the Rafale has an advantage over many of the competitors because it is not subject to ITAR restrictions.
While not included in the MRCA requirement, the French fighter has more configurations of potential interest for the IAF: a carrier-based version (the Rafale M) and a capability for nuclear strategic strike. Both of these particular versions are in use in the French Armed Forces. At present however the Rafale M uses a catapult system (not present on the initial Vikrant) and the nuclear strike use is earmarked by others jets of the IAF. On 26 June 2012, it was revealed that the Rafale M (naval variant) could be used on a STOBAR aircraft carrier without any modification of the planes or installation of catapults on the flight deck.
The French government has cleared full technology transfer of the Rafale to India, including that of the RBE2-AA AESA radar which will be integrated into the Rafale by 2010 and also the transfer of software source code, which will allow Indian scientists to re-programme a radar or any sensitive equipment if needed. Without the software source code, the IAF would have to specify mission parameters to foreign manufacturers to enable configuration of their radar, seriously compromising security in the process.
Dassault has also offered to fit the GTX-35VS Kaveri engine into the Rafale, which if chosen, would greatly improve commonality with the HAL Tejas that will enter service into the IAF by 2010. Concerns have been raised about cost issues as well as potential sales to Pakistan, which has also expressed interest in the Rafale. However, no such jets have been sold to Pakistan. India and France have recently agreed to "go beyond a buyer-seller relationship". On 31 January 2012 Rafale was declared the winner of the MMRCA competition, beating Eurofighter Typhoon on cost.
The Eurofighter Typhoon is a twin-engine multi-role canard-delta air superiority fighter aircraft, designed and built by a consortium of European aerospace manufacturers through Eurofighter GmbH.
Eurofighter is offering the Tranche-3 Typhoon for the Indian requirement, equipped with the CAESAR AESA radar. EADS has invited India to become a partner of the Eurofighter Typhoon programme if the Typhoon wins the contract, and will be given technological and development participation in future tranches of the Typhoon. Bernhard Gerwert, CEO of EADS Defense Department, elaborated that if India becomes the fifth partner of the Eurofighter programme, it will be able to manufacture assemblies for new Eurofighters.
In January 2010, EADS offered to include thrust vectoring nozzles (TVNs) with the Typhoon's EJ200 engines for India. Thrust vectoring will improve operational capabilities, and reduce fuel burn by up to 5% and increase thrust while supersonic cruising by 7%.
The Boeing F/A-18E/F Super Hornet is a twin-engine carrier-based multirole fighter aircraft. The MMRCA contract represents a prime opportunity for US defence companies to gain a foothold in the Indian defence market, which is estimated to be about 100 billion in the next 10 years. Initially, the Request for Information (RFI) was not issued to Boeing, which decided to field the Super Hornet. The US Government allowed Boeing to participate in the RFI, and later gave permission for the Request For Proposal (RFP). However, any sale of aircraft would have to be approved by the US Congress.
Initial reactions within the IAF were enthusiastic, although there were apprehensions of support issues in case of future sanctions. The US stated that there would have been some restrictions and pre-conditions for the purchase of the aircraft.
On 24 April 2008, Boeing submitted its 7,000-page proposal to the Ministry of Defence through the US Embassy in New Delhi, before the 28 April deadline for the submission for proposals. The Super Hornet variant being offered to India, the F/A-18IN, is based on the F/A-18E/F model operated by the US Navy and being built for the Royal Australian Air Force (RAAF). Raytheon's APG-79 AESA radar was offered on the aircraft. There would have been limited Transfer of Technology on the radar, up to the level approved by the US Government. However, Raytheon stated that the level of ToT offered would be compliant with the RFP requirements. Delivery of the first F/A-18IN Super Hornets could have begun approximately 36 months after contract award.
Boeing proposed joint manufacture of the jets with Indian partners. It also planned to offset the cost by setting up a US$100 million maintenance and training hub in Nagpur. This is the first time the Super Hornet has been offered for production in a foreign country. On 14 February 2008, Boeing and Tata Industries agreed to form a joint-venture company. The new entity formed in February 2008, will supply components for Boeing military aircraft, including the Super Hornet.
In order to satisfy its offset requirements, Boeing has signed long-term partnership agreements with Hindustan Aeronautics Limited (HAL), Tata Industries, and Larsen & Toubro.
India initially sent the RFI for a F-16C/D Block 52+ configuration aircraft. On 17 January 2008, Lockheed Martin offered a customized version of the F-16, the F-16IN "Super Viper" for the Indian MMRCA contract. The F-16IN, which is similar to the F-16 Block 60, will be a 4.5 generation aircraft. Lockheed Martin has stated that it will be the most advanced F-16 variant developed. It will be more advanced than the F-16 Block 52s that the Pakistan Air Force has acquired.
Lockheed Martin described the F-16IN as "the most advanced and capable F-16 ever." Based closely on the F-16E/F Block 60 as supplied to the UAE, the features on the F-16IN include:
Lockheed Martin offered to sell India the F-35 Lightning II aircraft in the future, as replacements, if the F-16 was chosen.
The Mikoyan MiG-35 () (NATO reporting name Fulcrum-F) is the production version of the latest MiG-29 and incorporates mature development of the MiG-29M/M2 and MiG-29K/KUB technology, such as glass cockpit and fly-by-wire technology. The IAF already operates MiG-29s, and the Navy has ordered MiG-29K/KUBs for its "INS Vikramaditya" (formerly "Admiral Gorshkov") and INS "Vikrant"-class aircraft carriers.
Russia unveiled the MiG-35 at Aero India 2007 in Bangalore, amid Moscow's keen interest to sell these planes to India. This was the first time that the final version of the MiG-35 was publicly displayed at an international air show, and thus, generated a great deal of interest.
Since the IAF already has maintenance and upgrade facilities for the MiG-29, this would mean that the fighter could be brought into service with a minimum of expenditure on infrastructure. A major advantage of MiG-35 is that Russia is committed to transfer the plane's technology, including the new advanced Zhuk Active Electronically Scanned Array radar, to India. In the past, Russia has provided customised versions of military equipment such as the Su-30MKI and continued to provide support for equipment during international sanctions. However, Russian product support, especially for the MiG-29 fleet has been inadequate.
Additionally, buying the MiG-35 would mean an almost total dependence on a single supplier for India's entire fighter fleet. Recent Russian demands for renegotiation of earlier contracts, the sale of RD-93 engines (a variant of the Klimov RD-33 that powers the Indian MiG-29s) to Pakistan for its JF-17 Thunder aircraft and concurrently supplying combat aircraft to China has also caused concern in New Delhi.
The Saab JAS 39 Gripen ("Griffin" or ""Gryphon"") is a fighter aircraft manufactured by the Swedish aerospace company Saab. The aircraft is in service with the Swedish, Czech, Hungarian, and the South African air forces. The Royal Thai Air Force has also received the aircraft.
The Gripen was one of the aircraft that the IAF sent the Request for Information. The Gripen participated at Aero India 2007, where one JAS 39C (single seater) and two JAS 39D (two-seater) variants were brought. Gripen International offered the Gripen IN, a version of the Gripen NG (Next Generation) for India's competition. The Gripen NG has increased fuel capacity, more powerful powerplant, higher payload, upgraded avionics and other improvements.
The order is for 126 aircraft with the option to buy another 64–74 more. While there were reports of the direct order being increased to 200, or split between two vendors, Former Chief of Air Staff of the IAF, Air Marshal S.P. Tyagi stated during Aero India 2007 that the number would remain the same, and would be sourced from a single vendor. The first squadron would be directly supplied by the vendor, while the rest would be manufactured under license in India by HAL.
The Government of India has sanctioned approximately , with reports that another US$2 billion might be added to this. This is indicative of the high importance of the order to the respective vendors. The total value of purchasing the aircraft is expected to be US$20 billion, with options for purchasing more aircraft.
The economic offset for the MMRCA tender was increased to 50% under the DPP 2006. The bidders must confirm the offset details in a separate proposal, to be submitted by 9 June 2008. This brings the value of offsets in the MMRCA deal to almost .
The initial Request for Information (RFI) for the Multi-Role Combat Aircraft (MRCA) was put out in 2001. At that time the request for proposal (RFP) was expected to be issued in December 2005. Later the RFP was expected to be issued in June 2007. During Aero India 2007, Defence Minister A.K. Antony stated that the RFP would be issued by 31 March 2007. However, Air Marshal A.S. Tyagi, in his last press conference before he retired, had stated that there were delays in issuing the RFP. His successor, Air Marshal F.H. Major had said that the RFP would be issued by June. The delays were said to be due to new factors added into the RFP such as Total Life-cycle Costs as well as fine-tuning the Offset policy, under the new DPP 2005. The Total Life-cycle Cost has been introduced for the first time in Indian defence procurements, and has reportedly been a major source of the delay.
On 29 June, the Defence Acquisition Council (DAC), headed by the Defence Minister, cleared the process for the procurement of 126 aircraft. The 211-page RFP was approved for release to the respective bidders. On 28 August 2007, the RFP was released to the 6 bidding companies.
The bidders had to give their Formal Proposals within six months from the release of the RFP, latest by 3 March 2008. However, some of the bidders asked for an extension of the deadline, citing complexity of the RFP. The deadline for submission of the proposals was then extended by a month. The Formal Proposals will have to be submitted by 28 April 2008. The Proposals will then be technically evaluated to check for compliance with IAF's requirements and other RFP conditions. After that, field trials will be carried out to evaluate the performance. Finally, the Commercial Proposal of the vendors, short-listed after technical and field evaluations, will be examined and compared, and a winner announced.
After the winner is chosen, there will be further rounds of negotiation to decide the final price, as well as sensor suite and aircraft configuration, along with other factors, like offsets and maintenance. The first squadron of 18 aircraft will come in a 'fly away' condition, while the remaining 108 will be manufactured in India under ToT.
On 8 August 2008, the then IAF Chief Air Marshal Fali H. Major informed that technical evaluations were being conducted and claimed that the IAF is all set to conduct field trials of the MRCA bidding aircraft in the second half of 2008. The industry offset proposals from the bidders have been provided to India as of 11 August 2008. The technical evaluation of the medium multi-role combat aircraft (MMRCA) has been completed by 18 November 2008.
There have been concerns that this process would take a few years at least, and getting the aircraft after that would take longer. It is reasonable to expect that the aircraft can be delivered no sooner than 2011.
In January 2009 SAAB International, proposed to India the transfer of technology if Gripen win the MRCA and make India 'an independent manufacturer' of its own fighter jets. SAAB favored 'extensive transfer of technology' well in excess of 60% more than requirement of RFI to boost India's indigenous capabilities in fighter jets.
It was reported in April 2009 that Dassault Aviation's Rafale has been rejected after technical evaluation of the fighters. However, this has been disputed by IAF. In late May 2009 Times of India has reported that Dassault Aviation has submitted the missing answers to the General Staff Qualitative Requirements drawn up by the IAF, and after serious diplomatic intervention, they are back in the race.
On 27 May 2009 Indian Air Force completed the technical evaluation of all 6 fighter jets. Air chief marshal Fali H. Major told the press that the reports had been submitted to the ministry of defence. The aircraft will be put through a rigorous testing process at Bangalore, Jaisalmer and Leh. The aircraft will undergo technical and humid condition tests in Bangalore. Desert trials will be conducted in Jaisalmer, Rajasthan and High-altitude and mountainous condition trials will be conducted at Leh in Ladakh.
Flight evaluation of the fighters started in August 2009 at Bangalore. The F/A-18E/F and F-16IN completed their field trials by mid-September 2009. The Rafale began trials in late September 2009. As of late October 2009, the IAF has completed the trials of F/A-18, F-16, Rafale, and MiG-35. According to Air Chief Marshal P.V. Naik, all the aircraft tested so far "are going neck and neck".
The Gripen was the last of the aircraft to be evaluated by the IAF. On 22 March, two Gripens left Bangalore, one to Jaisalmer and the other to Leh, Ladakh. At Jaisalmer AFS, a Gripen would undertake the hot weather trials and also a dummy run and bomb drop at the Pokhran Firing Range. The other Gripen headed towards Leh, would perform high altitude tests involving landing, refueling and restarting engines. Prior to the Gripen, 4 out of the 5 aircraft had issues restarting their engines during trials conducted in Leh. The Gripen completed its high altitude tests in Leh and other hot weather tests.
Updated bids were requested by the MOD in April 2010. The IAF was to complete an evaluation report on the six fighters in July 2010 and then begin to shortlist them based on the air force's evaluations. A report suggested Rafale and Typhoon were in the final stage. The Sunday Telegraph reported in November 2010 that the Eurofighter Typhoon was leading the competition on "technical terms". Now Indian government will take its strategic decision. On 18 December 2010, the IAF chief stated that the "evaluation of the fighters has been completed and the matter is now with the Ministry of Defence". He hoped a contract would be signed by July 2011.
It was reported on 27 April 2011 that only Eurofighter Typhoon and Dassault Rafale made the cut to the shortlist. Eurofighter and Dassault have been told to keep their commercial bids open till 31 December 2011. The US ambassador in India, Timothy Roemer said that they were "deeply disappointed" by the news, but added that they were reviewing the documents received from the Government of India and were "respectful of the procurement process". He also said that the US looked forward to continuing to grow and develop their defence partnership with India. Officials from SAAB confirmed that the Gripen was not shortlisted but added that they were committed to the Indian market and continue their plans for growth and that they see large business opportunities in the aerospace, defence and security sectors in India.
A US diplomatic cable leaked by WikiLeaks has brought forward the fact that US diplomats already held the view that Indian defense trade, in such important deals with the US, will be subject to scrutiny, owing to the US maintaining a favorable military partnership with Pakistan and due to the sanctions that the US imposed on India after the Pokhran-II nuclear tests. Timothy Roemer, the US ambassador to India, said in a 29 October 2009 cable to Michele Flournoy, a top Pentagon official then about to visit India that "Our ability to seize the opportunities presented by this newly improved environment is limited by the commonly held view that the US will not prove to be a reliable supplier of defense equipment".
After entries from Lockheed Martin and Boeing were not short-listed, both companies requested a debrief to understand why their bids fell short in the technical evaluation. On 11 July 2011 representatives from Lockheed Martin and Boeing attended a government-to-government debriefing between Indian and US officials. The companies stated they accepted the IAF decision in releases. In late July 2011, the IAF said that the lowest bidder was to be determined in the "next five to six weeks".
On 9 October 2011, despite reports that a winner would be announced in October 2011, Air Chief Marshal Norman Anil Kumar Browne stated that India is first approving the finalists' industrial offset offers, and allowing each time to make a final bid. A total cost based on life-cycle cost, purchase cost, and technology transfer value for each competitor will be calculated. The two competing financial bids were formally opened on 4 November 2011.
French newspaper "La Tribune" reported on 12 January that the Eurofighter consortium seems to have submitted the lower bid.
On 31 January 2012, it was announced that the Dassault Rafale won the competition and has been selected for exclusive negotiations. The reasons given for selection included lower unit cost and lower overall lifecycle cost for the Rafale compared to the Eurofighter due to lower fuel consumption and simpler maintenance requirements. Some reports indicated that EADS may try to re-enter the bid with a lower price quote, but MoD sources ruled out re-entry; the Rafale's lifecycle cost per unit was about $40 million less than that of the Typhoon. MoD sources also indicated that the final value of MMRCA deal for 126 aircraft (After negotiations) was expected to be about $20–$25 billion.
Defense analysts also point out the operational performance of Rafale during the Libyan bombing campaign and in Afghanistan, the existing experience of the Indian Air Force in operating the French Mirage 2000H during the Kargil War and compatibility with Indian, Israeli, and Russian sub-systems as possible reasons. It was also noted that the recent decision to upgrade India's Mirage 2000H fighters will simplify the Indian Air Force's logistics chain. Historical reasons are also considered by analysts to be a potential reason as France was also the only Western nation not to impose sanctions after India tested five nuclear devices in 1998.
The decision was welcomed in France with the French President Nicolas Sarkozy, Minister of State for Foreign Trade Pierre Lellouche, and Dassault Aviation all issuing statements in support of the decision. Dassault Aviation shares soared more than 21 percent on the Paris Stock Exchange immediately after the news broke. Nicolas Sarkozy said the selection of Dassault's Rafale multi-role fighter ""goes far beyond the company that makes them, far beyond aerospace – it is a vote of confidence in the entire French economy"." The office of the French President issued a statement:
Dassault Aviation also released a statement claiming that following the announcement of the final selection of the Rafale in the frame of the MMRCA program, Dassault Aviation and its partners are honored and grateful to the Indian Government and the people of India to be given the opportunity to extend their long-lasting cooperation. Dassault Aviation also stated that they reiterate their commitment to meet the operational requirements of the Indian Air Force and underline their pride in contributing to India's defence for over half a century. The French Minister of State for Foreign Trade Pierre Lellouche called the selection as a positive sign for the struggling French economy but he later cautioned that a number of things remained to be finalized: "I confirm that we are in a very positive phase for the Rafale in India. ... At this stage we have to remain prudent; we are in a phase of exclusive negotiations. We have won the contract but there a number of things to finalize so let's be cautious for now". He also stated that he hoped that the order will finally open up real perspectives for the Rafale programme and referring to the lobbying done by the American, Russian and British governments, added that the political pressure applied by the competitors did not make things very easy.
Eurofighter issued a statement saying that although they are disappointed, they respect the decision: "India took the decision to select our competitor as the preferred bidder in the Medium Multi-Role Combat Aircraft (MMRCA) tender. Although this is not yet a contract signature and contract negotiations are still ahead, we are disappointed. However, we respect the decision of the Indian MoD. With the Eurofighter Typhoon, we offered the Indian Air Force the most modern combat aircraft available. Based on the Indian Government feedback, we will now carefully analyze and evaluate this situation together with our European Partner Companies and their respective Governments." Officials at the British High Commission in Delhi also said they were disappointed with the decision but added that it was expressly said this was about the cost of the contract, not a reflection on the health of bilateral relations between India and the countries.
After the announcement of Dassault Rafale as the L1 bidder, the Eurofighter Consortium also decided to lower the price of the Typhoon jets to stay in the race. This decision came after extensive discussion amongst the member nations. However, the Indian MoD officials ruled out any possibility of a comeback by the Eurofighter Typhoon in the competition. According to them, Dassault Rafale beat the Typhoon by a huge margin in terms of life cycle costs as well as direct acquisition costs. In March 2012 UK defense minister Gerald Howarth told the British House of Commons that the Eurofighter Consortium respects the Indian government's decision but stands ready to enter further negotiations if possible.
Though a letter of intent (LoI) has been issued to Dassault, contract negotiations must be completed. Indian Defence Minister A K Antony confirmed that the contract was not expected to be signed until after March 2012. A total of 126 Rafale fighters are to be supplied; Dassault Aviation is to build the initial batch of 18, with the remaining aircraft produced by HAL in India.
It has been speculated that at a later stage, India's order may include a further 64 aircraft to equip three squadrons. Some Indian politicians have questioned the aircraft's performance, notably precision bombing, in Opération Harmattan during the Libyan Civil War and have alleged "manipulation in the evaluation process." In response to these concerns, an independent investigation concluded that the evaluation was conducted according to the RFP terms and defence procurement procedures.
In February 2012, Dassault Aviation and Reliance Industries Ltd (RIL) formed a joint venture for joint opportunities in the defence sector and cooperation in the execution of the MMRCA deal. The partnership provides Dassault with a substantial opportunity to fulfill its offset responsibilities under the contract. Dassault wanted RIL to be the main partner in production of the aircraft, but the Indian government refused to allow that as the tender for the procurement had already specified that Hindustan Aeronautics would be the lead integrator. The differences were resolved when Dassault agreed to the Indian government's condition. Dassault will now help Reliance create a factory in Bangalore, similar to its production facilities in France, to produce the wings of aircraft.
Indian Air Force chief Air Chief Marshal N A K Browne went on a four-day tour of France from 21 May 2012. The tour was to include a visit to a French Rafale squadron and see Rafale's production facilities at Merignac. He would also meet the French Chief of Defence Staff Admiral Edouard Guillaud and his French Air force counterpart General Jean-Paul Palomeros to discuss the ongoing defence cooperation between India and France.
In September 2012, India media outlets suggested cost escalation and contract delays are likely. The Indian Air Force expected to complete negotiations and sign the contract by the end of the fiscal year, in March 2013. However, in 2013, Indian Minister of External Affairs, Salman Khurshid said that the contract was taking longer than expected to finalize. EADS on the other hand is still hopeful of the contract given the delay in signing the contract. It is said that the deal came up during the visit of British prime minister to India in February 2013.
In January 2014, the cost of the aircraft had reportedly escalated by 100% to no less than US$28–30 billion. The cost of the program was projected at US$12 billion (Rs42,000 crore) in 2007. The cost increased to US$18 billion (Rs90,000 crore) in January 2012 when the lowest bidder was declared. In February 2014, it was reported that contract had not been signed due to the department's budget had been spent for the year, but that it was expected to be signed in the next fiscal year, not before six months after the new government takes charge after the elections. In March 2014, the two sides were reported to have agreed that the first 18 aircraft would be delivered to India in flying condition and that the remaining 108 would be 70% built by HAL.
In June 2014, following the Indian general elections, it was reported the contract negotiations had stalled, as neither Dassault Aviation nor HAL, which would produce the Rafale in India, were willing to issue written guarantees on delivery schedules, a condition which the MoD insisted upon before signing the contract for the aircraft. Owing to the continued deadlock over the Rafale negotiations, it was reported that both Eurofighter and Saab remained hopeful their bids could be reconsidered. Saab had also submitted a proposal to co-develop the HAL Tejas Mk. II LCA with the Defence Research and Developments Organisation(DRDO), thus reducing the need to induct the Rafale; however, a spokesman for the DRDO said foreign assistance with the Tejas Mk. II project was not needed, as the work was progressing satisfactorily.
On an official visit to India at the start of July 2014, Laurent Fabius, the Foreign Minister of France, said discussions were "developing in [a] very positive way" and that he was "very confident about the final outcome." It was also noted that of the four committees set up by the MoD to review the Rafale project, three had replied positively about inducting the aircraft, but that the recommendation of the fourth committee, which dealt with pricing and costs, would be crucial for the government's final decision. Analysts also noted that it was vital for the technology element of the project to also be transferred to India. During the visit there was speculation that the MoD was considering reducing the order from 126 to 80 aircraft due to the escalating costs of the deal. During an official visit from 6–8 July 2014, the British Foreign Secretary William Hague said he had discussed the Rafale contract and the Eurofighter, among other issues, with Sushma Swaraj, the new Indian Minister of External Affairs. "Of course, we have always had a strong belief in the capabilities of the Eurofighter and its potential. It is always available to those countries that are able and willing to purchase it", Hague told reporters. Germany also expressed support for the Eurofighter to be reconsidered, and the US lobby said re-evaluating the American candidates in the MMRCA competition would ""set the right tone"" for a September visit to the US by the new Prime Minister Narendra Modi.
By 14 July 2014, it was reported another meeting of a sub-committee of the contract negotiation committee had been scheduled for later that week in Bangalore, with MoD, Air Force, Dassault, DRDO and HAL representatives to be in attendance. It was reported the contract negotiations had finally reached the stage where they could be finalised in the upcoming three months, after which the Cabinet Committee on Security (CCS) would review the approval process before the contract could be signed. According to a source, none of the previously eliminated candidates in the MMRCA competition could be officially re-evaluated. "There are only two possibilities. One, the deal is inked for the Rafale jets. Conversely, the entire MMRCA process is scrapped after being in the works for a decade, and a fresh global tender or RFP (request for proposal) is issued." On 16 July, it was reported the contract sub-committee would be negotiating final details in Bangalore from 17–19 July, leaving the way clear for finalising the contract. "We expect total closure of negotiations over Transfer of Technology (ToT) from this round. With that done, we will have completed negotiations by sub-committees on ToT, offsets and maintenance. What will remain will be the overall cost and there too, 75 per cent of the work has been completed, " a senior MoD official said. ACM Raha expressed his optimism, and said the negotiations for the Rafale "are progressing well" and the contract is likely "sooner than later in the current financial year (2014–15)." Raha said he expected the IAF to attain a strength of 42 squadrons by 2022, up from the current number of 34, which is well below desired strength. Raha expressed confidence that the induction of the Rafale and the HAL LCA would "arrest the drawdown in the strength of fighter squadrons ... [the] IAF is likely to have its sanctioned strength of combat squadrons operational sooner than later." Sources indicated the IAF believes that Contract Negotiation Committee (CNC) could complete the necessary work before December 2014, after which the Cabinet Committee on Security (CCS) will consult with the Finance Ministry before signing the contract. On 12 August, Arun Jaitley, the new Defence Minister of India, issued a statement that negotiations will continue as planned.
On 18 August 2014, a senior defence ministry official said a draft contract was being finalised and that the Cost Negotiations Committee was expected to file a final report shortly. Other ministry sources said the ministry was requesting Dassault to revise its pricing structure, as the estimated price had increased to from the original estimate of envisioned in 2007. On 2 September, the Chief of Air Staff, Air Chief Marshal Arup Raha, said the contract was expected to be signed "soon," and further stressed the importance of keeping the Rafale deal, by then estimated to cost . Although the Eurofighter consortium has made a counteroffer, by which India could purchase 126 discounted Typhoons, Raha dismissed any chance of the Typhoon being reconsidered. "It will not be appropriate to make any changes in the process. The current government has set the pace of work and things are moving fast enough on the fighter deal." Regarding the counteroffer, a senior defence ministry official said, "Rafale has run through the finish line. It’s too late in the day to parachute into the race. The door is closed."
Despite efforts, negotiations had once again stalled by October 2014, due to disputes over final costs and technology transfers. According to official reports, Dassault remained unwilling to be held liable for the 108 Rafales to be manufactured under licence by HAL, and had expressed doubts the Indian defence industry had fully developed the capabilities to handle aspects of the sensitive technologies being supplied with the Rafale, including its electronically scanned AESA radar. Due to the protracted lack of progress over the final negotiations, a senior team of Dassault executives and French defence ministry officials were scheduled to visit India in November to expedite the process. The French ambassador to India, Francois Richier, expressed satisfaction with the progress of the negotiations, however, stating they were "progressing well ... moving in the right direction." A French diplomat further said "this is a very big contract, complex ... it takes time."
On 5 November 2014, Dassault Aviation CEO Eric Trappier said he expected the final contract would be signed by March 2015.
Initially it was 18 Rafales that were to be built and sent to India in fly away conditions by France. But, on the joint press statement made by Prime Minister Narendra Modi's with President François Hollande, during his visit of France, the PM said that India will purchase 36 Rafales directly from France. And the contract is said to be sealed soon. There is some controversy surrounding the change in the original deal.
On 31 July 2015, Defence Minister Manohar Parrikar stated in Rajya Sabha that the deal for 126 MMRCA was officially withdrawn by the government.
On 23 September 2016, Indian Defence Minister Manohar Parrikar and his French counterpart Jean-Yves Le Drian signed the contract for the purchase of 36 off-the-shelf Rafales in a deal worth €7.8 billion with an option for 18 more at the same inflation-adjusted price. The deliveries were to begin in 2019 and complete by 2022. The deal includes weapons and spares; the aircraft will be equipped with Meteor BVRAAM missiles. Indian Air Force inducted the first Rafale in October 2019.
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2126794fd698b432f4fa0c_ru.json
|
Anything Can Happen In The Next Half Hour попала в альбом Take To The Skies. Композиция Kickin' Back On The Surface Of Your Cheek вошла в CD, номинированный на премию Kerrang! Awards 2007,
а также в американскую версию альбома в качестве эксклюзив-трека.
Существует две версии клипа (есть ещё одна, самая первая, но она принадлежит EP-версии песни):
1 версия (2006 год): Группа сняла этот видеоклип с выступления в Астории. Группа выступала с той самой хардкоринкой, которая запомнилась фанатам со времен прошлого сингла.
2 версия (2007 год): Видеоклип был снят режиссёром Лоуренсом Харди, позже снявшим видеоклип на песню "Destabilise". Видеоклип несколько похож на клип к песне "Mothership": Выступление на сцене, крики и бешеные танцы фанатов.
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2448d196bfe276371e0d11_en.json
|
Spain is a member of the European Union and can not change the application of lawful penalty after the crime has been committed which regulation the Supreme Court breached.
Article 70 of the Spanish Criminal Code of 1973 prescribed a maximum length of physical imprisonment of up to 30 years (there is no sentencing limit and Henri "Unai" Parot was sentenced to a total of 4,797 years).
This 30-year maximum could be further reduced by good behaviour and participation in rehabilitative measures such as work and study. The central argument of that piece of legislation was, that denying prisoners at least some hope of release is cruel and unusual punishment and likely to cause the offender to become violent and unmanageable. In later years the maximum prison term was extended to 40 years.
Henri Parot was sentenced in 1990 to serve several thousands of years for numerous murders and offences committed (mainly for the 1987 Zaragoza barracks bombing) as a member of the armed Basque nationalist and separatist organization ETA, which was a terrorist organization active in Spain from 1959 to 2018.
The Supreme Court reviewed his case and, in a judgement of 28 February 2006, ruled that for crimes committed before the current penal code came into effect in 1995, reductions would no longer apply to the accumulative maximum sentence of 30 years, but to the absolute total term of the sentence.
As he was the first person to be awarded what was in effect a life sentence beyond the statutory maximum period of imprisonment so the term "Doctrina Parot" emerged.
Inés del Río Prada, another member of ETA, was sentenced in 1987 in a similar context as Parot to serve 3,828 years. Under the 1973 law she was eligible for release in 2008. The Supreme court applied the Parot Doctrine and so ordered her to be detained in prison until 2017.
Inés del Río appealed to the European Court of Human Rights. The court in Strasbourg ruled in 2012 that the continuous detention of her was a violation of articles 5 and 7 of the European Convention on Human Rights, which cover the right to no punishment without law, and the right to liberty and security, which essentially means that legal standards were applied to her which were not in force when she committed the offences. Spain appealed, but the European Court confirmed its decision in October 2013 and demanded the immediate release of Inés del Río and ordered the Spanish government to pay €30,000 (approximately $41,000, or £25,400) in compensation to her.
This ruling is binding and Spain committed to abide by it. Dozens of other convicts were affected by this ruling.
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed89eac0fc4d77ba0778_hy.json
|
Մանսուրը խաղացել է Կախիրեի «Ալ-Ախլի» ակումբում: Իր ցուցադրած լավ խաղի շնորհիվ 1934 թվականին հրավիրվել է մասնակցելու Իտալիաում անցկացվող աշխարհի առաջնությանը: Նա մասնակցել է առաջնության մեկ խաղի, որովհետև Եգիպտոսի հավաքականը առաջին փուլում 4:2 հաշվով պարտվել է Հունգարիայի հավաքականի:
Մանսուրը Եգիպտոսի հավաքականի կազմում մասնակցել է 1936 թվականի Բեռլինում անցկացվող Օլիմպիական խաղերին։
Աշխարհի գավաթի խաղարկության ժամանակ Եգիպտոսի հավաքականի մարզիչը եղել է Շոտլանդացի Ջեյմս Մաքրեյը, և հնարավոր է, որ նրա ազդեցությամբ է Մանսուրը որոշել մեկնել Շոտլանդիա՝ սովորելու Ջորդանհիլի քոլիջում: Գլազգոյում սովորելու տարիներին Մանսուրը խաղացել է այդ ժամանակ դեռևս սիրողական մակարդակում հանդես եկող «Քուինզ պարկ» ակումբում: Այն բանից հետո, երբ Դեսմոնդ Ուայթն ավարտել է իր կարիերան, Մանսուրը դարձել է թիմի հիմնական դարպասապահ 1938/39 մրցաշրջանում:
Մանսուրը Եգիպտոս է վերադարձել Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի ժամանակ: Հետագայում նա եղել է իր նախկին ակումբի՝ «Ալ Ախլիի» մարզիչը, իսկ ավելի ուշ դարձել է նախարար:
Մուստաֆա Մանսուրը մահացել է 2002 թվականի հուլիսի 24-ին՝ իր 88-ամյակից մեկ ամիս առաջ: Մահվանից ընդամենը մի քանի շաբաթ առաջ նա հարցազրույց էր տվել «BBC Sport»-ին, երբ վերջիններս այցելել էին Կահիրե 2002 թվականի աշխարհի առաջնությունից առաջ:
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2448ef96bfe276375c8c98_en.json
|
The Local Government Act of 2009 establishes local governments in each of the twenty Dzongkhags, each overseen ultimately by the Ministry of Home and Cultural Affairs. The Act tasks all local governments with a variety of objectives, including promoting Gross National Happiness; providing democratic and accountable government; preserving culture and tradition; promoting development; protecting public health; and discharging any other duties specifically created by other law. Local governments are generally headed by a chairperson and a deputy chairperson who lead, represent, and manage their respective bureaucracies, each answering to the body above it and to parliament of Bhutan. All local governments are administrative divisions and are prohibited to make laws, however they are empowered to make rules and regulations consistent with law as established by parliament. Members of all local governments must be between ages 25 and 65, and sit for five-year terms, or until the local government is dissolved.
The Act establishes Dzongkhag Tshogdu (District Council) as the highest decision making body in the Dzongkhag. The Dzongkhag Tshogdu is composed of the Gup and Mangmi (elected leaders) from each Gewog, one representative from that Dzongkhag Thromde, and one representative from the Dzongkhag Yenlag Thromdes. Dzongkhag Tshogdus are tasked with balancing socio-economic development; promoting business; protecting consumers; coordinating government agency activities; reviewing Gewog regulations and ordinances; and representing the Dzongkhags in national referenda. The Dzongkhag Tshogdus are empowered to enforce rules on health and public safety; to regulate environmental pollution, advertising in regard to environmental aesthetics; to regulate broadcast media in accordance with the Information, Communications, and Media Act; and to regulate gambling. Dzongkhag Tshogdus also bear the responsibility for their own finances. The Dzongkhag Tshogdus also oversee Dzongdags (governors), royal appointees who are the executive of each Dzongkhag. Dzongdags, in turn, are responsible for maintaining law and order, and for enforcing the "driglam namzha" laws.
The analogous body at the Gewog level is the Gewog Tshogde, composed of the Gup and Mangmi, plus five to eight more elected Tshogpas (councilmen). Gewog Tshogdes are, like Dzongkhag Tshogdus, responsible for enforcing rules on public health and safety and tasked with encouraging economic development. Gewog Tshogdes further regulate drinking and irrigation waters, mines, recreational areas, construction, land use, and agricultural activities in relation to the Forest and Nature Conservation Act. Gewog governments formulate five-year development plans, run their own budgets, and raise their own labor for public projects. These budgetary and developmental functions are subject to the approval and review of the Ministry of Finance. Gewog Tshogdes are empowered to levy taxes on land, buildings, cattle, grazing, entertainment, advertisement (other than in newspapers, print, radio, and internet), and anything else designated by parliament.
The Act of 2009 presents no substantive change from previous law regarding the Dzongkhag Tshogdu, Gewog Tshogde, terms of local offices, and qualifications for office. Subordinate municipal divisions, however, are completely re-written.
Under the Act of 2009, a senior decision making body is established for some Thromdes (municipalities), the lowest level of administration. This body, called the Thromde Tshogde, is composed of seven to ten elected members and headed by a Thrompon. Every Thromde is classified as one of two types: Dzongkhag Yenlag Thromde and Dzongkhag Thromde; the latter is further subdivided into Class B Thromde and Class A Thromde based on population, development, and economy. Class A, or highest developed, Thromdes are allowed their own elected Thromde Tshogde; Class B Thromdes and Yenlag Thromdes are governed directly by either the Dzongkhag or the Gewog administration. From time to time, Parliament decides the boundaries of Thromde in consultation with the National Land Commission Secretariat and local authorities.
Thromde Tshogdes are empowered to regulate advertising, enforce public health and safety rules, and to levy taxes on land, property, property transfer (sales tax) and, "betterment." The municipal governments are also authorized to levy special taxes on vacant and underdeveloped land to encourage development, and to raise and spend money in to promote local economic development.
The Act of 2009 also codifies procedures for the dissolution of local governments, referenced but unspecified in previous legislation. Votes of confidence may be initiated by local populations when a written appeal convinces the Election Commission of Bhutan that more than half the population desires a poll. When the Commission approves a confidence poll, it is conducted within a month's time in the form of a yes-no question. At least two-thirds of any local population must vote "no" in order to dissolve the local government. Local governments, once dissolved, must be reconstituted within ninety days.
The Act of 2009 further provides a substantive and procedural framework for the roles and responsibilities of local government members, including conducting sessions and other business, voting, and record of proceedings and resolutions. It also mandates transparency and accountability through open sessions, public disclosure of information, and public participation. The Act of 2009 reforms offices within local bureaucracies, establishing secretariats at each level, creating a Thromde Executive Secretary, and allotting each bureaucracy with a staff of civil servants.
In the Act of 2009, there is no reference whatever to Dungkhags and Chiwogs, sub-dzongkhags and sub-gewogs respectively, recognized up through the previous Act of 2007. Because the Act of 2009 repeals all previous legislation on local governments whether or not it conflicts, the legal status of Chiwogs is reduced to electoral districts, and Dungkhags are retained as judicial districts (Dungkhag Courts) as described in the Constitution of 2008.
The Local Government Act of 2009 was preceded by the Local Government Act of 2007, the Thromde Act of 2007, the Dzongkhag Yargay Tshogdu Chathrim of 2002, Gewog Yargay Tshogchung Chathrim of 2002, the Bhutan Municipal Act 1999, and other legislation. All previous acts were repealed by the enactment of the Local Government Act of 2009.
Until 1956, Bhutan had nine provinces headed by the penlops: Byakar (centered in present-day Bumthang), Dukye, Haa, Paro, Punakha, Dagana, Thimphu, Trongsa, and Wangdue Phodrang. Later, the country was reorganized into dzongkhags. In August 1987, the territory of Gasa dzongkhag was divided between Punakha and Thimphu; Chhukha dzongkhag was formed by merging the parts of Samtse, Paro, and Thimphu. In 1992, Gasa dzongkhag was re-established and carved out from Punakha; the same year, Trashi Yangtse dzongkhag was carved out from Trashigang.
The Acts of 2002 (Dzongkhag Yargay Tshogdu Chathrim and Gewog Yargay Tshogchung Chathrim) established much of the basic legal framework for Dzongkhg and Gewog administration. This framework established offices and terms, election and meeting procedures, functions and regulatory powers, roles and responsibilities, and codes of conduct for local governments comparable to those that were re-codified in subsequent legislation.
The Local Government Act of 2007 authorized Dungkhags as intermediate divisions between Dzongkhags and Gewogs. These subdivisions were governed by Dungkhag Administration headed by a Dungpa. Under this Act, Gewogs were further subdivided into Chiwogs for Gewog administration. Aside from these legal subdivisions, the law of the Act of 2007 was largely retained, frequently verbatim, by the Act of 2009.
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2448da96bfe2763731d00a_en.json
|
The Province of Canada lasted from 1841 to 1867, when it was dissolved upon the creation of Canada by the Confederation process. During its existence, there were eight general elections to elect the members of the Legislative Assembly. The first general election was in the spring of 1841, while the eighth and last was in 1863. While party lines were somewhat blurred, there were political parties.
There are many examples of groups of MPs going against the party line, or splitting a party into two. A good example of this is when a number of Liberal MPs supported John A. Macdonald, a Conservative, and his idea for Canadian Confederation, many other Liberal Party members were opposed to Confederation.
After the establishment of the double majority principle, any bill, in order to be passed, needed a majority of MPs from both Canada West and Canada East. This sometimes led to coalitions between Ontario Liberals and Quebec Tories, or vice versa. The elections listed below are divided into "Left" or "Reformer" camps, and "Right" or "Conservative" camps.
The General election began on March 8, 1841, and continued into early April.
Four major parties contested the 1841 election. The Reformers from Canada West were a group of pro-democracy, radical Reformers who wanted to change the government. The Family Compact from Canada West was a group of rich Tories interested in the status quo.
Canada East had two similar groups. Les Patriotes, a reformist group consisting almost exclusively of French Canadians, and the Tories, a mostly English group.
By 1841 , the Family Compact had started calling itself Tories as well. This election also saw the creation of the Liberal Party, made up of pro-Patriot members from Canada East, who spoke English.
By 1848, the Reformers were popular once more in Canada West.
Due to the problems of the last parliament, the Governor General was ordered to sign everything that came from this legislature, marking the birth of responsible government in Canada. This was the celebrated Ministry of Louis-Hippolyte Lafontaine and Robert Baldwin.
Before the 1851 election, the Patriotes changed their name to Ministeralists. After being popular and in power for so long, they began to somewhat favour the status quo, and began to lose their "radical" roots. The remaining Patriotes, became "Rouges", or "Reds" in English.
1854 was unique, seeing a new group rise. Some reformers were unhappy with the slow pace of reforms, and began to oppose the reformist government. They called themselves "Clear Grits" in Canada West, and gained the support of the Liberals and Rouges in Canada East. Also, around this time, the Tories began to refer to their group as the "Conservative Party".
In order to stay in government, the moderate reformers formed a coalition with the Conservatives. The better-formed Conservative party, led by Sir John A. Macdonald, took over the Reform Party, and the remaining Reformers left for the Clear Grits, renaming the party, the Liberal Party. The Liberal Party is still known as the 'Grits' in most of English speaking Canada today.
1858 saw the birth of the "Bleu" movement in Quebec. Former Ministeralists became French-Canadian Tories, and took on the name "Bleu" or Blue, to oppose the Rouges. The "new" politics were more Liberal vs. Conservative than Reform vs. the status quo as many former Reformers began to sit with the Conservatives. This Ministry was headed by George Brown.
The election of 1861 saw the Liberal party finally become united. This election is notable as exactly 29 Liberals were elected from each half of the Province of Canada, and exactly 35 MPs supportive of the Conservative/Centrist movements were elected from each half, which created a regionally balanced government.
The final election for the Province of Canada took place in 1863. By this time, most liberals and conservatives were in favour of representation by population and confederation. George Brown led a group of Upper Canadian liberals to form a coalition with the Upper Canadian conservatives and the Lower Canadian Bleus, and began a discussion on confederation of all of the British North America colonies. The confederation project received wide support from Upper Canada, general opposition from the maritimes and Lower Canada was divided. Confederation was eventually achieved when 3 of the 6 colonies joined together to become the first four provinces of Canada.
This election was followed by the first federal election, the 1867 Canadian federal election, and later on the first provincial elections. 1867 marked the beginning of two founding myths: the founding of the Canadian nation in English Canada and the pact between two founding peoples in French Canada.
When Canada became a Dominion of the British Empire, the Conservatives and Liberals retained their names, while the former Reformers became Liberal-Conservatives, and continued to work very closely with the Conservative Party.
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2126774fd698b432efe8f8_ru.json
|
Родился в крестьянской семье.
С октября 1926 года — в рядах Красной армии.
Член ВКП(б) с 1929 года.
Получил высшее военное образование.
Участник Великой Отечественной войны с июня 1941 года. Служил начальником 1-й части, а с августа по сентябрь 1941 года — начальником штаба 32-й кавалерийской дивизии. В сентябре 1941 года был ранен, лечился в военных госпиталях.
С 1942 года служил помощником, затем заместителем начальника оперативного отдела штаба Донского, а потом Центрального фронтов. С 1944 по 1945 год — заместитель начальника оперативного управления штаба 1-го Белорусского фронта.
После войны продолжал службу в Советской армии на штабной работе. С мая 1953 по март 1954 года служил начальником штаба 13-й армии Прикарпатского военного округа.
В марте 1954 — марте 1956 года — начальник штаба — 1-й заместитель командующего войск Закавказского военного округа.
С 1956 года — начальник Оперативного управления Главного оперативного управления Генерального Штаба Вооруженных Сил СССР. Принимал участие в разработке операции по подавлению вооруженного восстания в Венгрии осенью 1956 года.
В сентябре 1959 — декабре 1964 года — начальник штаба — 1-й заместитель командующего войсками Киевского военного округа.
Потом — в отставке. Проживал в Киеве, похоронен на Байковом кладбище.
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed89eac0fc4d77bb488a_hy.json
|
Չշփոթել հաշվապահական անձնական շրջանառու միջոցներ տերմինի հետ (երբեմն "մաքուր շրջանառու կապիտալ"), տարբերությունը ընթացիկ ակտիվների միջև է, ինչպես նաև ընթացիկ պարտավորությունների, ընթացիկ պասիվների միջև, որտեղ "շրջանառու կապիտալը" ֆինանսական ռեսուրսներն են, ներդրված օբյեկտները, որոնց օգտագործումը իրականացվում է կամ ֆիրմայի միջոցով կամ մեկ վերարտադրողական ցիկլի շրջանակներում կամ կարճ օրացույցային ժամանակամիջոցի շրջանակնորում, (որպես կանոն, մեկ տարուց ոչ ավել)։
Շրջանառու կապիտալը, դա կապիտալ է ներդրվող ընթացիկ գործունեությունում ամեն օպերացիոն ցիկլի ընթացքում։ Հաճախ դա բնութագրվում է ինչպես ընթացիկ ակտիվ, շրջանառու միջոց։
Շրջանառու կապիտալը մասնակցում է միայն մեկ արտադրական ցիկլում և ամբողջությամբ փոխանցում է իր արժեքը մեկ արտադրական ցիկլի համար արտադրանքին, այն ժամանակ երբ հիմնական կապիտալը կրկին մասնակցում է արտադրական պրոցեսին, իր արժեքը արտադրությանը փոխանցում է մասերով։ Այդ պատճառով շրջանառու կապիտալը ավելի արագ է պտտվում, քան հիմնական կապիտալը։ Շրջանառու կապիտալի մասնաբաժնի մեծացման հետ ավանսավորված կապիտալի ընդհանուր գումարում ամբողջ կապիտալի շրջանառության ժամանակը նվազում է։
Ի տարբերություն հիմնական կապիտալի, որը կրկին մասնակցում է արտադրական պրոցեսում, շրջանառու կապիտալը գործում է միայն մեկ արտադրական ցիկլում և ամբողջությամբ փոխանցում է իր արժեքը ամբողջ պատրաստի արտադրանքին։
Շրջանառու կապիտալը բնորոշվում է ոչ միայն ծավալով և կառուցվածքով, այլ նաև ընթացիկ ակտիվների լիկվիդայնությամբ։ Հաշվի առնելով, որ օրինակ արտադրական ռեսուրսները քիչ լիկվիդային են, քան պատրաստի արտադրանքը, իսկ կանխիկ միջոցները բացարձակ լիկվիդային են։
Հատկապես շրջանառու կապիտալի կառավարումը սահմանվում է տնտեսվարող սուբյեկտների կառուցվածքային պատկանելիությամբ։ Այսպես, շրջանառու կապիտալի արտադրական կառուցվածքի ոլորտում սահմանվում է կոնցենտրացիայի աստիճանով, արտադրական պրոցեսի բնույթով և տևողությամբ, նրա նյութայանությամբ, տեղնիկակակն սարքավորումների մակարդակով և այլ փաստերով։ Ձեռնարկատիրական ոլորտում ապրանքանյութական ռեսուրսների արժեքների շրջանառությունը ավելի բարձր է։ Ֆինանսական կորպորացիաներում գերակշռում է կանխիկ միջոցները և նրանց համարժեքները։ Շրջանառու կապիտալի կառավարման արդյունավետությունը սահմանվում է գործոնների շարքով՝ ընթացիկ ակտիվների կառուցվածքով և ծավալով, նրանց լիկվիդայնությամբ, ընթացիկ ակտիվների սեփական և փոխարինող աղբյուրների կազմի հարաբերակցությամբ, մաքուր շրջանառու կապիտալի ծավալով, հիմնական և փոխարինող կապիտալի հարաբերակցությամբ և այլ փոխկապակցված գործոններով։
Առաջին փուլում շրջանառու միջոցները, ունենալով կանխիկ միջոցների սկզբնական տեսք, փոխակերպվում են արտադրական ռեսուրսների, այսինքն շրջանառության ոլորտից անցնում են արտադրության ոլորտ։
Երկրորդ փուլում շրջանառու միջոցները անմիջապես արտադրության պրոցեսում ընդունում են անավարտ արտադրանքի, կիսաֆաբրիկատների և պատրաստ արտադրանքների տեսք։
Երրորդ փուլը շրջանառու միջոցների շրջապտույտը կրկին կատարվում է շրջանառության ոլորտում։ Արդյունքում պատրաստի արտադրանքի վաճառքից շրջանառու միջոցները նորից ընդունում են կանխիկ միջոցների տեսքը։
Ըստ ձևավորման աղբյուրների շրջանառու կապիտալը տարանջատվում է՝ սեփական և պարտքով կապիտալների (ներգրավված)։ Սեփական շրջանառու կապիտալը ձեռնարկությանը ապահովում է ֆինանսական կայունությամբ և տնտեսվարող սուբյեկտի գործառնական անկախությամբ։ Պարտքով կապիտալը ներգրավել է բանկային վարկերի տեսքով, և այլ ձևերով, ծածկում է ձեռնարկության հավելյալ պահանջարկը։
Շրջանառու կապիտալի կառավարումը սերտորեն կապված է իր բաղադրության և հասունության հետ։ Շրջանառու միջոցների որոշակի կառուցվածքները և նույնականացման միտումները տարրերի փոփոխությունները հնարավորություն են տալիս կանխատեսել ձեռնարկության զարգացման պարամետրերը։
Շրջանառու միջոցների կառուցվածքը արտադրությունում, հիմնականում նույնական համապատասխան միջին ցուցանիշ է տնտեսագիտության ոլորտում։ Հատկանշական է, արդյունաբերությունում ընթացիկ ակտիվների մոտ մեկ երրորդը գալիս է բաժնետոմսերի բաժնին։ Միջոցների կեսից ավելին գտնվում են հաշվարկներում, և մասնավորապես դեբիտորական պարտքում։ Կարճաժամկետ ներդրումների և դրամական հաշիվների կշիռը գրեթե 14% է։
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2126784fd698b432f342ac_ru.json
|
Родился в Лондоне. Отец и мать неизвестны; с раннего детства он был приёмным ребёнком. В подростковом возрасте занимался мелкими правонарушениями, чем привлёк внимание полиции. В 1976 году, когда ему ещё не исполнилось 17 лет, вступил в ряды Британской Армии. Служил в полку Королевских зелёных мундиров, принимал участие в нескольких стычках с боевиками ИРА на территории Северной Ирландии.
В 1984 году Макнаб со второй попытки был принят на службу в эскадрон B («Браво») элитной Особой воздушной службы. Он выполнял множество секретных задач в различных странах мира. Во время войны в Персидском заливе в январе 1991 года Макнаб возглавил патруль с радиопозывным B20 («Браво-два-ноль»), заброшенный на территорию Ирака с целью поиска и уничтожения мобильных установок оперативно-тактических ракет «Скад». Патруль был обнаружен, три человека погибли, четверо, включая Макнаба, попали в плен. В иракском плену Макнаб провёл шесть недель; в первые две из них он сильно пострадал от постоянных побоев и пыток. После возвращения домой ему потребовалось шесть месяцев на лечение. В феврале 1993 года Макнаб покинул вооружённые силы. К моменту своего ухода из армии он был самым награждённым британским военнослужащим из числа находившихся на службе.
Автор бестселлера «Браво-два-ноль», разошедшегося в Великобритании тиражом 1,7 млн экземпляров и ставшего основой для одноимённого фильма. Также написал автобиографию «Немедленное действие» и ряд остросюжетных романов. Был консультантом на съёмках художественного фильма «Схватка» с участием Роберта де Ниро и Аль Пачино. В настоящее время занимается озвучиванием аудиорассказов на военную тематику.
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2448d796bfe276372afa94_en.json
|
On April 28, 2018, the firm released its first film, the romantic drama "Us and Them." The film collected $196.29 million at the box office.
Wang Sicong established Project Banana Filming Co., Ltd., including a film studio known as Banana Pictures, in October 2015.
Banana Pictures initiated the "Excavation Program", a new director discovery program that is to identify young directors (under 39) in September, 2017.
In June, 2018, it originated the "Fulfilling Program", a new screenwriters dream fulfillment project that is to discover young screenwriters (under 46).
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2448dc96bfe2763735ffa9_en.json
|
The tank is connected to Vaigai River through an ingenious system of underground Channels. It has total of 12 long stairs (steps) made of granite on all four sides. The temple as well as the stairs was built by the King Thirumalai Nayak. In the centre of the tank there is a Madapam called Maiya Mandapam (Central Mandapam) with Vinayakar temple and garden.
This is the location where the king Thirumalai Naicker excavated the soil to fabricate the bricks required for constructing his palace, Thirumalai Nayakkar Mahal. The pit that was thus formed is seen as tank now. It is approximately 305 m long and 290 m wide, nearly equal area to that of Meenakshi Amman Temple. Built in 1645 A.D.,this is the biggest tank in Tamil Nadu. 7 foot tall "Mukuruny Vinayakar" idol in Meenakshi Amman Temple is believed to be found during excavation process of this pond.
Mariamman Teppakulam is famous for the celebrations of the Float festival, which is celebrated in the Tamil month of Thai (14 January to 15 February). The celebrations take place on a full moon night (Thaipusam) and the pristine water turns colourful as the temple is lit. The idols of Goddess Meenakshi and her consort Lord Sundareshwarar, the deities of the Meenakshi Amman Temple come down to the tank in colorful floats, presenting a mesmerizing sight. Pilgrims across India come to Madurai to participate in the festival.
Like Thanjoor temple this teppakkulam mandapam tower shadow won't fall on ground.
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f21267a4fd698b432f5e9f7_ru.json
|
Кроме автобиографических заметок книга содержит портреты таких литераторов, как: Алистер Кроули, Эзра Паунд, Фрэнсис Скотт Фицджеральд, Форд Мэдокс Форд, Хилэр Беллок, Жюль Паскин, Дос Пассос, Перси Льюис, Джеймс Джойс и Гертруда Стайн.
На русский язык книга была переведена коллективом переводчиков М. Бруком, Л. Петровым и Ф. Розенталем. Новый перевод сделал в 2012 году Виктор Голышев.
Хемингуэй отправился в Европу иностранным корреспондентом газеты «Торонто стар». Он поселился в Париже и там, ободряемый Гертрудой Стайн, Эзрой Паундом и другими, решил стать писателем.
В 1956 году Хемингуэй нашёл чемодан, который он оставил в подвале отеля «Риц» в Париже много лет назад. В чемодане был блокнот, в котором он вёл записки о своей жизни в Париже.
Он обработал и переписал эти записки. Во время работы над книгой «Опасное лето» Хемингуэй использовал эти записки в финальной части черновика книги.
Книга была создана уже после смерти писателя из этих записок его четвёртой женой и вдовой Мери Вэлш Хемингуэй. Материалы были отредактированы и опубликованы в 1964 году.
Повторно отредактирована книга внуком Эрнеста Хэмингуэя Шоном (Sean Hamingway) - (издание названо "Resrored edition"). Изменён порядок глав.
Имеется ряд изменений и дополнений.
Это издание книги выпущено в США в 2009 году
Книга издавалась в СССР неоднократно с 1966 года, когда был опубликован перевод на русский язык, сделанный М. Бруком, Л. Петровой и Ф. Розенталем.
Ещё один перевод (2015, 2018) опубликованный в издательстве АСТ, Москва, сделан В. П. Голышевым.
15 сентября 2009 "Daily Variety" анонсировала, что Мэриэл Хэмингуэй, внучка Эрнеста Хэмингуэя и его первой жены Хэдли Ричардсон, приобрела права на фильм вместе с американским кинопродюсером Джоном Голдстоуном.
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed89eac0fc4d77b9eb88_hy.json
|
Հյուսիսային Ամերիկայում քաղցրավենիքի աղերսը դարձել է Հելոուինի սովորական ավանդույթ, համենայն դեպս 1920-ական թվականների վերջից: Մարդիկ, ովքեր ցանկանում են մասնակցել, սովորաբար իրենց տան ելքը զարդարում են պլաստիկ սարդոստիկով, թղթե կմաղքներով և Ջեքի լուսակալներով: Որոշ տանտերեր ուղղակի կոնֆետ են դնում սանդղամուտքի վրա, իսկ ոմանք կարող են ակտիվ մասնակցություն ունենալ ավանդույթին, և նույնիսկ խնդրել երեխաներին ինչ-որ բան անել, որպեսզի քաղցրավենիք ստանան: Վերջին տարիներին այս ավանդույթը տարածվել է ԱՄՆ-ի գրեթե բոլոր շրջաններում:
Տնից տուն գնալը և քաղցրավենիք աղերսելը դարեր շարունակ գոյություն է ունեցել Մեծ Բրիտանիայում և Իռլանդիայում՝ "Souling" անվամբ, երբ երեխաները և աղքատները քաղցրավենիքի փոխարեն հոգեհանգստյան աղոթքներ էին կարդում:
"Guising" անվամբ ավանդույթը, երբ երեխաները զգեստավորվելով գնում էին տնից տուն սնունդ և դրամ աղերսելու, նույնպես նախորդել է ժամանակակից քաղցրավենիքի աղերսմանը, ինչպես նաև նշվել է 1895 թվականին Շոտլանդիայում Հելուոնի ժամանակ, երբ դիմակավորված ու լապտերներով գնում էին տնից տուն, որպեսզի քաղցրավենիք, մրգեր և փող խնդրեն:
Տվյալ ավանդույթը լայն տարածում է գտել Միացյալ Նահանգներում, Կանադայում, Մեծ Բրիտանիայում, Իռլանդիայում, Պուերտո Ռիկոյում, ինչպես նաև հյուսիս-արևմտյան Մեքսիկայում
Այդ երկրում այս փորձը կոչվում է "calaverita" (իսպաներեն՝ «փոքր գանգ»), իսկ «Քաղցևրավենիք թե՞ ստորություն»-ն փոխարեն երեխաները հարցնում են՝ «Կարող ե՞ք ինձ տալ իմ փոքր գանգը», իսկ "calaverita-ը" փոքր գանգ է շաքարից և շոկոլադից:
2005 թվականի հարցումները ցույց են տվել, որ ԱՄՆ-ում մեծահասակաների 80 %-ը պատրաստվում է Հելոունին՝ քաղցրավենքի գնելով, իսկ 93 % երեխաներ մտադրություն են ունենում այցելել հարևանների տուն, քաղցրավենիք ստանալու:
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2448ce96bfe276371890fa_en.json
|
The court found that the NFL had not acquired or maintained its monopoly power unlawfully and that the refusal to expand to Memphis did not contribute to its maintenance. It further elaborated that such refusal was actually procompetitive because it left the Memphis area open to rival leagues. By the time the lawsuit had settled, Bassett had gone on to found the Tampa Bay Bandits of the United States Football League, while Memphis received the Memphis Showboats of the same league. As such, the case effectively became moot. (Incidentally, the USFL would go on to file a much more famous antitrust suit against the NFL a few years later, which while successfully decided against the NFL, provided only a cursory monetary award to the USFL; ironically, Bassett was an outspoken opponent of that lawsuit.)
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed8aeac0fc4d77bbf0e9_hy.json
|
Նախկին ունեցել է Իլմազլու անվանումը, Դաշտադեմ է վերանվանվել 1991 թ-ին։
Կլիման բարեխառն է, ձմեռը երկարատև է ու ցրտաշունչ, ամառը՝ զով։
Դաշտադեմի ազգաբնակչության փոփոխությունը.
Գյուղատնտեսական նշանակության հողերը կազմում են 1539,7 հա, որից 269,9 հա-ն օգտագործվում է որպես վարելահող, 888,5 հա՝ խոտհարքերի համար և 344,9 հա-ը որպես արոտավայր։
Բնակչությունն զբաղվում է անասնապահությամբ, բանջարաբուծությամբ, պտղաբուծությամբ, մասամբ նաև մեղվաբուծությամբ։
2013 թ.-ի դրությամբ Դաշտադեմն ունի հիմնական դպրոց։
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a9d8dce8536aad42f3b_es.json
|
Actualmente el Hip Hop peruano es un movimiento de gran arraigo entre los jóvenes a nivel nacional teniendo sus propias estrellas y dejando su propio legado.
Desde su llegada el breakdance tuvo gran arraigo ente los jóvenes, creándose así los primeros grupos o crews de bboys y con ellos las primeras batallas de break. Esto también trajo la moda Hip Hop (ropa deportiva Adidas y Nike que eran los referentes de la época) y los primeros grafitis en los barrios más populares (hechos por los mismos bboys y a poca escala). Había tanta curiosidad por ese nuevo baile que algunos grupos eran frecuentemente invitados a programas de televisión como «Trampolín a la fama» o el «Triki Trak».
En el año 2015 se dio un espectacular duelo entre danzantes de tijera y bailarines de breakdance en el Red Bull BC One, realizado el 2 de noviembre en el Coliseo Miguel Grau del Callao, dejando sorprendido a muchos. En redes sociales, el video se ha convertido en un verdadero viral, llegando a más de un millón de visualizaciones. Los danzantes realizaron una serie de piruetas y acrobacias demostrando su talento. En tanto, los breakdancers hicieron lo propio con sus saltos mortales y vueltas en el piso. Más de cuatro mil personas disfrutaron de una noche llena de piruetas, saltos y acrobacias de parte de los mejores B-Boys de todo el continente.
El desarrollo del dj ha sido el de menor grado en el país, debido sobre todo al costoso equipamiento con el que se debe de contar. Los más destacados e icónicos de esta rama son: Dj Prax (Callao Cartel), Dj Místico, Dj Deportado (Rapper School)y Dj Yaku
A mediados de los ‘90 surgieron los primeros writers (o graffiteros), inicialmente aparecieron las primeras pintas en los barrios de clase «media» y «media-alta» de Lima extendiéndose pocos años después a todos los estratos sociales de la ciudad.
A finales de los ‘80 el movimiento break ya no captaba tantos jóvenes como antes, parecía que la cultura hip hop estaba desapareciendo de la misma forma que vino, hasta que a principios de los ‘90 otro elemento despertaba interés, el "rap".
Fue precisamente en la calle, envuelto en el breakdance y los grafitis, donde nació Golpeando la Calle, el primer grupo de rap peruano que se puede considerar como tal, con gente de muy variopintos colectivos provenientes del Callao y el Cercado de Lima, que estuvieron durante casi diez años abanderando el hip-hop del país. Durante toda la década, esta agrupación llevó la bandera del hip-hop, al incluir breakdancers en sus shows y promover la práctica del grafiti.
Aunque en esa época el rap estaba de moda y vino al Perú en su forma más pop, esto ayudó para que cantantes de rock y pop decidieran crear sus propios temas. Fue así que Arena Hash con El Kangrejo (Sacudía) y Naysha y su tema Brujería (1991) se convertirían en los primeros temas de rap nacionales en sonar en las radios.
En 1991 se forma Golpeando la calle, el primer grupo de Hip-hop. Este grupo tenía cuatro elementos rap, dj, break dance y grafiti. En 1998 Max Del Solar y Pedro Gonzaga-DJ Pedro, integrantes de ese grupo empieza a convocar a la gente para hacer pequeñas jornadas de incursión en el barrio, así surge el movimiento del Hip-hop peruano. Ahí empieza a crecer exponencialmente la movida. Ahora es algo bien establecido, hay ocho conciertos cada fin de semana.', un intento de agrupar en torno a una misma idea a toda la comunidad callejera que se hallaba dispersa después de varios años de crecimiento. El último viernes de cada mes, el movimiento se reunía en el anfiteatro Chabuca Granda del Parque Kennedy de Miraflores: más de 150 bboys, grafiteros y raperos venían de todas las partes de la ciudad y se concentraban aquí para dar tienda suelta a su talento.
En 1998 vio la luz el primer disco de hip-hop grabado en Perú: ‘Cadenas Invisibles’ de Droopy G, primer sobrenombre de Isaac Shamar, uno de los principales exponentes del rap cristiano, fácilmente reconocible pues en sus letras encuentras numerosas referencias religiosas.
Los raperos Rafomagia y Neo, formaron en su adolescencia el grupo Clan Urbano, que se convirtió en uno de los de más éxito en Perú. Su primer disco, que publicaron en 2002, se llamó ‘Desde las Urbes’, un trabajo que refleja las muchísimas influencias del rap latino de los 90, especialmente el chileno, que desarrollaban Makiza y Rabia Tapia.
Uno de los grupos que mejor ha sabido adaptarse y sobrevivir a los momentos de dificultad del rap peruano ha sido la escuela rapera. Formada principalmente por chicos que coincidieron en la misma promoción del colegio Scipión E. Llona de Miraflores y que acudían puntualmente a la cita en el parque Kennedy el último viernes del mes. La Rapper School fue formada por la autoproclamada Promoción Lunátika de Giancarlo Quiroz Gonzales (Warrior), Braulio Gamarra Guevara (Norick) y Miguel Angel Calle Cornejo (Street), que publicarían en 2004 ‘Puliendo el Micro’. Se les sumaría DJ Deportado dos años más tarde, para el disco ‘Crónikas al tiempo’. Destaca su vídeo de la canción ‘Psicosis’ que se convirtió en viral en su momento. Rapper School compartió escenario con el legendario dúo de Nueva York Onyx.
Resumen
En la primera etapa del rap peruano (1998-2005) hubo muchos grupos y solistas destacados como Droopy G, Wason MC, Radikal People, Rapper School, Lyrical Fam, 8Octavos, Fortaleza, Fucking Clan, Umano, Conexiones Maestras, La Raza, DMJotas, Teoremas, Arturo Pomar Jr., Pedro Mo, Luifer, Clan Urbano, etc. Así como también grandes aportes de Richard H de Arequipa, BTU de Huancayo, Mafia Rapera de Cerro de Pasco y la MF Crew y LP Crew de Trujillo. Por ese entonces, los estudios de grabación más concurridos para plasmar e inmortalizar las letras que se escribían eran: La Placa Records, Humo de Rimas, El Taller en Lima y C&T records en Trujillo.
La página web difusora y emblemática del hip hop peruano fue rapealo.com (2005-2015), que desde el año 2005 y por un periodo de 10 años, se encargó de difundir y promover los trabajos de muchos artistas de la escena a nivel nacional e internacional. Temas emblemáticos de esa época son: Pega (Arturo Pomar Jr.), Mi gran amor (Rapper School) que fue la primera canción de hip hop peruano que alcanzó el millón de visitas en el canal de videos Youtube, Huyan Fallan Vayan (Lyrical Fam), Malditos Vicios (Fortaleza), Basta de Violencia (Radikal People), Proletario (Pedro Mo), Perú Bravo (Fucking Clan), Pedro y los broches (NN).
Las temáticas centrales por ese entonces eran el estilo hardcore y la problemática social.
A partir del 2006, surge la revolución del freestyle, donde varios raperos del momento se inscriben para «batallar» en la primera edición de la «Batalla de Gallos de Red Bull», resultando como ganador el MC Rapper One del grupo Radikal People. Desde entonces la escena empezó a cambiar de rumbo, habiendo cultivado ya varios cientos de adeptos a la cultura, grupos como Teoremas, Conexiones Maestras, Fortaleza, La Raza y otros más empezaron a desaparecer de la escena dando paso al encumbriamiento de grupos como Rapper School, que ahora son unos de los grupos de hip hop más emblemáticos de Latinoamérica y de Clan Urbano, ganadores absolutos del III Edición de Festival Claro de la Música y teniendo algunos videos con alta rotación en la cadena MTV y VH1 por aquel entonces.
No se deja de lado las labores de grupos y solistas como Callao Cartel, Radikal People, Fucking Clan, Comité Pokofló, Django, El Paisa y Umano en Lima, de gran acogida nacional e internacional, y también a grupos de provincia como BTU en Huancayo, Mafia Rapera de Cerro de Pasco, Mafia Doble H, Sgrimas Verbales y Tremendo Latino en Trujillo, que aportaron a que el rap en Perú siga vigente con discografías y videoclips entre el 2006 y el 2012.
Las temáticas de todos esos grupos se basaban concretamente en la problemática social, desde lo que pasa en el barrio hasta el gobierno mismo y de por supuesto el amor al hip hop. Empieza a bajar considerablemente las producciones con estilo hardcore.
Ya a partir del 2011, el freestyle acapara el público oyente en cualquier concierto o evento de hip hop, debido en parte a la campaña intensiva de Red Bull para promocionarlos como competencias de nivel internacional y también por el lenguaje morboso que encierran algunas rimas improvisadas, exponentes icónicos en el país por su desempeño alto o simplemente mediáticos por algún acontecimiento puntual son: Django, Warrior, 3 segundos, Gasper, Hammper, Mako, Carlitos, Stick, Mordekai y Jota, este último, el de mejor desempeño a nivel internacional en éste tipo de competencias, logrando los títulos de la Red Bull Nacional 2015 y 2016, y el subcampeonato en la Red Bull Internacional Lima 2016. Los nuevos exponentes de rap que se empezaron a posicionar en el mercado hip hop peruano en ésta década son: Las Damas, Django, La Prole, Daske Gaitán, Ator Untela y Tupac Amaru II.
Las temáticas actuales siempre siguen siendo el conflicto social y político, a eso hay que incrementarle las varias temáticas de amor cuyo resultado actualmente logra ser escuchado por distintas esferas sociales del país. Así mismo, con el gran crecimiento de la escena de rap en Perú, han entrado al circuito distintos tipos de actores, como raperos que a la vez son youtubers, ese es el caso de HBD, el peruano creador de "Detodoy Rap", el canal sobre rap en español con más suscriptores de YouTube a nivel internacional en 2018.
Una mención especial corresponde a Zona Infame dúo integrado por los batalladores KLIBRE y JOPS, entre sus temas más destacados figura Tu Traición que entre videoclip y videolyrics supera los 7millones de reproducciones, además de haber sonado en las radios locales que apuntan al segmento juvenil, todo esto les abrió las puertas para recorrer el Perú en calidad de artistas emergentes. Entre sus logros figura, ser 1 de los grupos invitados a Red Bull Batalla de los Gallos Internacional - 10 años realizado en la Costa Verde de San Miguel, en donde cantaron frente a 23 mil personas, también se han presentado en Jueves Urbano realizado en la reconocida Pontificia Universidad Católica del Perú , Pura CAlle, Batalla de Maestros (Perú) e incluso en la reconocida Feria Gastronómica Internacional de Lima Mistura (2017). Cabe indicar que desde Febrero 2015 hasta Enero 2018 el Management de Zona Infame fue realizado por Rockea, quienes entre otras cosas ya eran organizadores de Lima Rockea.
A los nombres que ya conocemos gracias a Batalla de los Gallos se suma Terco92, que se ha hecho un nombre dentro de los concursos de batallas escritas. Especialmente recordado es su enfrentamiento en 2015 con el mexicano Aczino, que está considerado uno de los mejores freestylers en español del mundo. Su pelea dialéctica con Aczino dio la vuelta al mundo y le permitió hacerse un hueco en la escena del rap.
Otra banda que el 2019 llegó con su música a ganarse un lugar en el oyente latinoamericano es M2H, formada por jóvenes del barrio de Monterrico en Lima llegando a los 394 mil oyentes mensuales en Spotify y participando en conciertos junto a Rels B y próximamente junto a Paulo Londra.
El hip-hop sigue creciendo en otras partes de Perú. En Trujillo encontramos Estrato Social, mezcla entre rap, spoken word y jazz, y su original ‘Escritura Automática’. En Huancayo destaca Brothers Tendencia Urbana, que han hecho una gira nacional con su disco ‘Simples pero Complicados’. En Arequipe, Oscuro se ha labrado un espacio colaborando con raperos internacionales.
El rap es un movimiento preeminentemente masculino, sin embargo, en Perú hay un puñado de mujeres que rapean de tú a tú con los mejores: Las Damas (Sky Sapiens y La Prinz), las Hermanas del Underground (Torita, Karolinativa, La Blue y SofGab), Janice, Mari Zi, además Zakia por el lado del freestyle hasta el momento.
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed88eac0fc4d77b98847_hy.json
|
Դյոժկինի և Ֆիլիպովի համատեղ վերջին աշխատանքը: 1952 թվականին, Ֆիլիպովի մահվանից հետո, Դյոժկինն սկսել է մուլտֆիլմեր նկարել ինքնուրույն կամ էլ ուրիշ ռեժիսորների հետ:
Տայգայում ապրում էին երկու եղբայրներ` Ինդիգան և Սալոմդիգան: Մի օր եղնիկի որսի ժամանակ նրանք հանդիպում են վագրի, Ինդիգան փախչում է, իսկ Սալոմսիգային վագրը քշում է դեպի ապառաժոտ ժայռը: Երբ Ինդիգան տուն է հասնում, տանը մայրը նրան ասում է. «Հայրդ քեզ սովորեցրել է` եղբորդ և ընկերներիդ երբեք նեղության մեջ չթողնես: Նապաստակի սիրտ է քո սիրտը: Գնա և եղբորդ գտիր, միայն քաջությամբ կփրկես նրան»: Այդպես նա գնում է փնտրելու, չնայած, որ նա պայքարում էր իր վախի դեմ: Նա հանդիպում է խոչընդոտների` ճահճի թագավոր Բոկոյին, քար մարդ Կակզամուին և կրակի գետին: Հաղթահարելով բոլոր խոչընդոտները և իր վախը` Ինդիգան սպանում վագրին և փրկում իր եղբորը: Երբ նրանք վերադառնում են տուն, մայրը Ինդիգային հանձնում է իր հոր նիզակը ասելով. «Դու արժանի ես այս նիզակին: Հիմա քո սիրտը քաջի սիրտ է:
2001 թվականին մուլտֆիլմը վերականգնվել է և վերանհչյունավորվել է: Նոր տարբերակում ամբողջովին փոխվել է ֆոնոգրաման, վերահնչյունավորմանը մասնակցել են ժամանակակից դերասաններ, լուսագրերում փոխվել են հնչյունային օպերատորի և հնչյունավորող դերասանների մասին տեղեկատվությունը: Վերահնչյունավորումը ծայրահեղ վատ է ընդունվել ինչպես հեռուստադիտողների մեծ մասի, այնպես էլ` մասնագիտական համայնքի կողմից: Պատկերի վերականգնման որակը ևս երբեմն քննադատության է արժանացել:
Մուլտֆիլմը բազմիցս վերաթողարկվել է մուլտֆիլմերի հավածաքուներում` VHS և DVD ձևաչափերով.
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a9e8dce8536aad52d42_es.json
|
También se difundió en forma de anuncios murales, por medio de afiches firmados «L'Ami du peuple», los cuales se pegaban en los muros de París; en francés, el término preciso que refiere a esta forma de difusión es: "placard".
En oportunidad de su primera publicación el 8 de septiembre de 1789, este impreso llevó el nombre de "Le Publiciste parisien", pero después de las primeras cinco ediciones y dada la evolución de su contenido, cambió su título, el que el 16 de septiembre de 1789 pasó a ser "L'Ami du Peuple". En alguna medida, esta denominación se confunde con la de su creador y redactor.
Jean-Paul Marat fue citado a comparecer en el tribunal de Châtelet por «excitación a violencias». Sus insultos en el número 97 del 14 de enero de 1790 contra Bouchet d'Argis, por entonces consejero en Châtelet y encargado del asunto, le valieron un decreto de arresto firmado por el alcalde parisino Jean Sylvain Bailly. Durante tres meses, Marat se ocultó en París, y luego se exilió en Londres, para luego volver a suelo francés entre el 10 y el 17 de mayo de 1790. Durante su ausencia, varias ediciones del cotidiano fueron publicadas por un tal señor Vaudin, quien en particular sacó a luz treinta números.
Marat comenzó luego a publicar un segundo cotidiano, "Le Junius français", cuyo primer número está fechado el 2 de junio de 1790.
El 14 de septiembre de 1791, día de la aceptación de la constitución por Luis XVI, Marat salió de París con intención de establecerse en Londres, y para así escapar del grabador Maquet, a quien había ofendido por haber seducido a su esposa mientras éste lo ocultaba y le daba asilo. La edición del "L'Ami du peuple" de fecha 22 de septiembre de 1791 fue firmada desde Clermont-de-L'Oise, y la del 23 de ese mismo mes desde Breteuil, y la del 27 desde una aldea próxima a Amiens, aunque con posterioridad volvió a París.
La aparición de la publicación que aquí nos ocupa, se interrumpió el 4 de diciembre de 1791 para continuar cuatro meses más tarde el 12 de abril de 1792; la razón de esta interrupción fueron los problemas económicos, los que pudieron ser resueltos con el dinero y la ayuda de Simone Evrard, desde entonces su compañero (el cuñado de Simone Evrard trabajaba en uno de los talleres que imprimía el cotidiano).
Durante ese período de silencio (diciembre de 1791 a abril de 1792), Marat publicó el 18 de marzo de 1792 el prospecto de un nuevo cotidiano, "L'école du citoyen", el que nunca llegó a editarse.
La publicación del "L'Ami du peuple" se interrumpió definitivamente el 21 de septiembre de 1792, después de tres años y 685 números.
"L'ami du peuple" tuvo por sucesor otra publicación titulada "Journal de la République française", cuyo primer número apareció el 25 de septiembre de 1792, día de la proclamación de la Répública por la Convención Nacional.
"L'ami du peuple" también fue el título de un cotidiano fundado por François-Vincent Raspail en 1848.
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a968dce8536aac6889a_es.json
|
El género "Lychnis" se encuentra muy próximo (y a veces incluido en él) a "Silene", diferenciándose en:
Los nombres comunes incluyen en inglés campion (compartido con "Silene") y catchfly, el último nombre basado en los vástagos pegajosos.
La Lychnis también es una especie de las mariposas nocturnas Noctuidae. La larva de esta polilla se alimenta en especies de "Lychnis", y algunos otros lepidópteros entre los que se incluye la polilla de las berzas (registrado en "L. chalcedonica"), la chi gris y caso-portadores del género "Coleophora" entre los que se incluyen "C. albella" (que se alimenta exclusivamente en "L. flos-cuculi") y "C. leucapennella".
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a948dce8536aac4661b_es.json
|
La línea fue creada en enero de 2001 en sustitución de la línea C15, que realizaba el mismo recorrido de la actual línea 15 hasta llegar a la Ciudad de las Artes y las Ciencias, donde giraba para volver al centro. La finalidad de la línea 35 es unir el centro de la ciudad con la Ciudad de las Ciencias. En un primer momento, la línea estaba proyectada para llegar hasta el barrio de Nazaret, aunque finalmente terminaba su servicio en la rotonda que hay frente al puente de l'Assut de l'Or, por la parte del Centro Comercial El Saler y a cambio la línea 15 se desvió por Nazaret. Desde General Urrutia al centro se superpone con la línea 6 (EMT Valencia). El 3 de mayo de 2010, la línea 35 amplía su recorrido, cruzando para ello el puente de l'Assut de l'Or, prestando servicio a los barrios de La Creu del Grau y de Camí Fondo. De esta forma, la línea 35 pasó a denominarse ‘Illes Canàries - Ciutat de les Arts i les Ciències - Pl. de l'Ajuntament'.
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a938dce8536aac394e8_es.json
|
Itt Addams es el primo de Gomez Addams, y aunque parece ser el miembro más extraño de la familia, no fue un personaje regular en las encarnaciones de la serie. No vive en la mansión con los otros personajes principales, pero que va a menudo a visitarlos. Aunque se le ve mucho junto a la chimenea, Itt tiene su propia habitación en la mansión, hecha a su medida con el techo bajo.
La historia de este personaje surge cuando Susan Ringo, esposa de Barry Sonnenfeld, le mando una fotografía suya junto a una carta desde Nueva York a California. En esta fotografía ella se cubría toda la cara con el pelo. Así se dice que surge Tío Cosa.
Es de pequeña estatura y su cabellera le cubre completamente el cuerpo. Su color de cabello fue cambiando durante los años de la serie. Normalmente va con gafas oscuras y bombín, y sus brazos están cubiertos por guantes negros.
Cousin Itt habla en un idioma extraño, como balbuceando rápidamente con voz muy afinada e incomprensible. Sin embargo el resto de la familia Addams lo entiende perfectamente, sin encontrar nada extraño en su forma de hablar. De hecho, Gomez se sorprende de que los demás no entiendan esta particular forma de hablar. En otro capítulo hacen que Itt aprenda a hablar de manera más lenta y comprensible, pero al hacerlo éste se vuelve petulante y desagradable, por lo que Morticia lo hace enojar haciendo que en su enojo vuelva a hablar aceleradamente y vuelve a la normalidad.
En las películas se le ve mucho más que en la serie. En "Addams Family Values" aparece casado con Margaret (cuyo esposo, Tully, había sido enterrado vivo por Wednesday y Pugsley) y con un hijo, que es su imagen en miniatura, con un chupete. El sobrenombre de este bebé es "Qué" (en inglés "What"), y aunque su verdadero nombre nunca fue revelado, Margaret explica que esa fue la primera palabra pronunciada por el obstetra al verlo.
La apariencia del personaje fue modificada para el cine, donde su cabello es más lacio, su voz más chirriante y se le ve con sombrero y lentes (sólo una vez, permaneciendo el resto del tiempo sin ellos), a diferencia de la serie televisiva.
Itt fue interpretado en la serie de 1964 por Felix Silla y en el cine por John Franklin, excepto en "Addams Family Reunion", en la cual fue encarnado por Phil Fondacaro.
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2126764fd698b432ef0fbf_ru.json
|
Котре расположен в 32 км (20 милях) к юго-западу от Лурда в красивой долине Гав-де-Котре, граничит с национальным парком Пиренеи.
Является отправной точкой экскурсий на пики Пегер (2316 м), Монне (2723 м), Кабалирос (2333 м), Шабарру (2910 м), Виньмаль (3298 м), и другие. Пик Гоб расположен примерно в 1 часе и 30 минутах ходьбы от Котре.
Население коммуны на 2010 год составляло 1139 человек.
В 2010 году среди 776 человек трудоспособного возраста (15-64 лет) 626 были экономически активными, 150 — неактивными (показатель активности — 80,7 %, в 1999 году было 80,0 %). Из 626 активных жителей работали 603 человека (306 мужчин и 297 женщин), безработных было 23 (10 мужчин и 13 женщин). Среди 150 неактивных 52 человека были учениками или студентами, 54 — пенсионерами, 44 были неактивными по другим причинам.
Котре хорошо известен своими термальными источниками. Они, главным образом, характеризуются наличием серы и силиката соды, и могут быть использованы при лечении заболеваний дыхательных путей, ревматизме, кожных заболеваний и многих других болезней. Основные термальные ванны, Терм Сезар, были открыты в 1843 году и по-прежнему работают.
Около Котре проложены 36 км различных лыжней и 25 спусков на высотах между 1700 м и 2500 м.
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed88eac0fc4d77b98e89_hy.json
|
1919 թվականի հունվարի 15-ին՝ մինչև վիճելի հարցերի վերջնական լուծումը, անգլիական հրամանատարությունը Փարիզի խաղաղության վեհաժողովում հաստատել է Ադրբեջանի կառավարության կողմից նշանակված Խոսրով բեկ Սուլթանովին՝ որպես Ղարաբաղի և Զանգեզուրի (Զանգեզուրի նկատմամբ վերահսկողություն չի սահմանվել) գեներալ-նահանգապետ։ Հայերը ցնցված էին ոչ միայն անգլիացիների կողմից Ադրբեջանի բացահայտ աջակցությունից, այլև գեներալ-նահանգապետի ընտրությամբ, քանի որ Խոսրով բեկ Սուլթանովը հայտնի էր իր պանթյուրքիստական և հակահայկական հայացքներով։ Նա նաև մասնակցել է 1918 թվականի սեպտեմբերին Բաքվի հայերի կոտորածներին։
Ղարաբաղի հայերի 4-րդ համագումարը (փետրվարի 19-ին) և ապա Ղարաբաղի հայերի 5-րդ համագումարը (ապրիլի 23) հրաժարվել են ենթարկվել Բաքվին՝ չնայած ճնշումներին անգլիացիների կողմից։ Սուլթանովը՝ անգլիացիների թողտվությամբ, արգելափակել է Լեռնային Ղարաբաղի հաղորդումը և առևտուրը դաշտայինի, ինչը Լեռնային Ղարաբաղում սով է առաջացրել։ Դրա հետ մեկտեղ նա քուրդ-թաթարական հեծյալ ջոկատներ է կազմել, որոնք գտնվում էին իր երկու եղբյարների հրամանատարության ներքո։
Հունիսի սկզբին Ադրբեջանն ավելացրել է Լեռնային Ղարաբաղում իր զորակազմը։ Հունիսի 4-ին նրանք անհաջող փորձել են վերահսկողության տակ վերցնել Շուշիի հայկական թաղամասերը։
Սուլթան բեկ Սուլթանովի հրամանատարության ներքո գտնվել է մոտ 2000 մարդ, որոնք անկանոն քուրդ-թաթարական հեծելազորի կազմում էին։ Հունիսի 5-ի առավոտյան խոշոր ավազակախումբը գրոհել է Գայբալուը՝ Շուշիից երկու մղոն հեռավորության վրա գտնվող ռազմավարական կարևոր նշանակություն ունեցող հայկական բնակավայրը։ Զինված բնակիչներն ամբողջ օրը հետ են մղել հարձակումները։ Գրոհին աջակցել են Շուշիի արվարձանները վերահսկող ադրբեջանական կանոնավոր զորամասերը և գիշերը Գայբալուը թալանվել և հրկիզվել է, իսկ բնակավայրում ապրողների մեծ մասը սպանվել է։ Բրիտանացի սպայի տվյալներով՝ 700 բնակիչներից կենդանի է մնացել միայն 11 տղամարդ և 87 կին և երեխա: Դրանից հետո հարձակումներ են եղել նաև Կրկժան, Ջամիլլի, Փահլուլ և հարևանությամբ գտնվող մի շարք այլ փոքր գյուղերի վրա։ Մեկ այլ անգլիացի սպա համոզել է 200 քուրդ հեծյալներին դադարել հարձակումները՝ պնդելով, որ հրամանը գալիս է Սուլթանովից։ Երբ մի քանի օր անց բախումները դադարեցվել են, գյուղերը փլատակների տակ էին և սպանված էր մոտ վեց հարյուր հայ։
Ղարաբաղի ջարդերի մասին լուրը բողոքի ցույցեր է առաջացրել Հայաստանի իշխանությունների, հայ առաքելական եկեղեցու և ողջ Կովկասի հայ համայնքների շրջանում։ Անդրկովկասում անգլիական զորքերի հրամանատար գեներալ-մայոր Ջորջ Նորթոն Քորիին կոչ են արել պաշտպանել Ղարաբաղի հայերին և պատժել հանցագործությունն իրականացնողին՝ Սուլթանովին:
Երևանում և Թիֆլիսում բազմահազարանոց բողոքի ակցիաներ են տեղի ունեցել։ Երևանում բոլոր քաղաքական ուժերը միավորվել են տեղի ունեցած կոտորածները դատապարտելու մեջ։ Թիֆլիսում հանրահավաքը գլխավորել է Հովհաննես Թումանյանը։
Անդրկովկասում ամերիկյան պաշտոնատար անձինք պաշտպանել են հայերի բողոքի ակցիաները և դատապարտել են Անդրկովկասում բրիտանական ներկայացուցիչներին, որոնք աջակցում են ադրբեջանական իշխանություններին:
Գայբալուի կոտորածը նախաբան էր Լեռնային Ղարաբաղում շատ ավելի մեծ ողբերգության՝ 1920 թվականի մարտին տեղի ունեցած Շուշիի ջարդերի համար, որի ընթացքում թաթարական («ադրբեջանական») զինված գրոհայինները գրեթե ոչնչացրել են Շուշիի շրջանի հայկական կեսը։
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a9f8dce8536aad6ac07_es.json
|
Tras pasar un año en el Moberly Junior College, jugó durante tres temporadas con los "Golden Eagles" de la Universidad de Marquette, en las que promedió 11,6 puntos, 5,2 asistencias y 2,5 rebotes por partido.
Fue elegido en la cuadragésima posición del Draft de la NBA de 1976 por Milwaukee Bucks, donde jugó cuatro temporadas, todas ellas como suplente, siendo la más destacada la 1978-79, en la que promedió 5,0 puntos y 4,7 asistencias por partido.
Tras finalizar contrato con los Bucks, en fichó por los Kansas City Kings, con los que jugó una última temporada como profesional, promediando 3,4 puntos y 3,4 asistencias por partido.
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2448ed96bfe27637583dbb_en.json
|
With 1600 employees at eleven locations in Europe, the United States and Asia the Bühler Motor Group is one of the leading manufacturer of the branch. The company's strategic markets include the automotive industry (e.g. the drivetrain area, engine and passenger compartments, interior), the healthcare equipment market, the aviation industry (aircraft seat adjustment systems) and building automation, agriculture, transportation and pumps etc.
The Company was founded 1855 as a clock manufacturer by brothers Adolf and Karl Heinrich Bühler in Triberg/Black Forest. The company was purchased (MBO) by the great-grandfather of the current partner, Josef Furtwängler (1862-1926) and was renamed in “Gebrüder Bühler Nachfolger Furtwängler”.
The production of drive technology moved to Nuremberg under the trade name “Gebrüder Bühler Nachfolger GmbH”. The first Bühler motor, so-called “brass motor” was produced in 1955. Construction of a new subsidiary plant in Monheim, Bavaria in 1960. In 1969 the first automotive applications were produced for Delco Electronics, USA. In 1974 “Buehler Products Inc” was founded in Kinston, North Carolina, USA. In 1983 headquarters USA, development center and second USA production site was opened in Cary, North Carolina, USA. In 1994 a new production site “Bühler Motor s.r.o.” was opened in Hradec Králové in the Czech Republic; expansions of the plant in 1998 and 2001.
The Headquarters and all subsidiaries were renamed 1998 in “Bühler Motor”. In the same year the subsidiary “Buehler Motor Ltd.” in Hong Kong was founded with production facilities in Huizhou in China. In 2002 the production plant in Chihuahua, Mexico was founded. In 2003 the North American production moved from Kinston, North Carolina, USA to Chihuahua, Mexico. In 2006 “Buehler Motor Zhuhai Ltd.” in the PR China was founded and constructed. In 2009 setup of the North American Tech Center (NATC) in Morrisville, North Carolina, USA. In 2012 a sales office in Shanghai in the PR China was opened. A representative office in Yokohama, Japan was founded in 2015. 2017 takeover of Dornier Technologie Systems GmbH, Uhldingen-Mühlhofen, Germany, the acquisition also includes the takeover of Dornier Technologie GmbH & Co. KG and Dornier Technologie Beteiligungs GmbH, in 2018 renaming in "Bühler Motor Aviation GmbH". 2018 opening new sales and tech office in Farmington Hill (Detroit-Michigan) in USA.
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2126764fd698b432edd2d5_ru.json
|
В середине XXI века мир был поражён эпидемией нанофага — «цифровой чумой», в результате которой тысячи людей погибли, а оставшиеся в живых развязали кровопролитную войну. Победителем из неё вышла мегакорпорация «Хирон», провозгласившая Пятую Польскую Республику и установившая над ней тотальный контроль. Множество людей после войны стали зависимы от наркотиков и виртуальной реальности — их высылали в гетто, где люди живут в нищете в ужасных условиях. Было организовано полицейское подразделение Наблюдателей (), способных вести нейродопросы через подключение к экзокортексу людей.
Действие игры происходит в Кракове в 2084 году. Детективу-Наблюдателю Даниэлю Лазарски звонит его сын Адам, которого отец считал пропавшим без вести. Отследив, откуда был совершён звонок, Даниэль обнаруживает, что Адам звонил из многоквартирного дома в гетто класса C. В квартире Адама он обнаружил обезглавленное тело. Сканирование оставшегося целым имплантата ComPass показывает, что убитому звонил некто «Х. Н.» В этот момент весь дом закрывается на карантин, все выходы заблокированы. Ознакомившись с реестром жильцов, он понимает, что инициалы принадлежат Хелен Новак из квартиры 104. В этой квартире Даниэль обнаружил умирающего от тяжёлых травм мужчину по имени Амир и взломал его мозг для нахождения улик. В воспоминаниях фигурирует тату-салон, расположенный во внутреннем дворе дома.
В пустующем салоне Даниэль аналогично находит мёртвую Хелен. Взломав её мозг, он узнаёт, что Хелен работала на Адама, доставляя ему конфиденциальную информацию из «Хирона». Он идёт на поиски Джека Карнаса — владельца тату-салона, проживающего в квартире 210. Джек тоже мёртв, и по следу крови убийцы, найденной на месте преступления, Даниэль забирается на чердак, где попадает в засаду маньяка, но оба они падают вниз. Даниэль теряет сознание. Придя в себя, он обнаруживает, что убийца тоже мёртв — тот упал в провода высокого напряжения — и взламывает его мозг. Узнав путь к логову убийцы, он идёт туда и находит голову Адама. Обезумевший от ужаса Даниэль принимает входящий вызов от кого-то, кто называет себя Адамом и просит не взламывать мозг сына. Адам призывает отца прийти в место под названием «Святилище» — заброшенный салон виртуальной реальности.
Войдя в одну из VR-капсул, Даниэль встречает сына в виртуальной реальности и узнаёт, что Адам оцифровал своё сознание, чтобы защитить себя от преследований «Хирона». Однако корпорация запустила в дом штамм нанофага, чтобы уничтожить Адама — это и вызвало блокировку на карантин. Адам просит отца вручную отключить источник сигнала, что вызвал блокировку, чтобы карантин был отменён и Адам мог уйти из локальной сети дома. Даниэль выполняет просьбу сына, и тот снова связывается с ним. Адам признаётся, что на самом деле копировал своё сознание и «настоящий» Адам хотел избавиться от копии, запустив вирус. За это «новый» Адам убил его руками маньяка. Адам просит отца предоставить ему убежище в своём сознании, так как разум Наблюдателей защищён от нападок извне, что защитило бы Адама от преследования «Хирона». Если Даниэль отказывается, Адам делает это насильно, заточая отца в теле робота-уборщика. Даниэль совершает то же самое с консьержем, который подключился к роботу, чтобы починить его, и убивает Адама в своём обличии, погибая сам от пуль прибывшей полиции.
Разработка велась на базе игрового движка Unreal Engine 4. Начало было положено с возникновения концепта антиутопического общества, содержащего многочисленные отсылки к восточно-европейской культуре и архитектуре 80-х и 90-х годов XX века. Постоянно меняющийся дизайн уровней в хакерских эпизодах использует эффекты артефакта сжатия. Создателем саундтрека выступил композитор Аркадиуш Рейковски В июле 2017 года было объявлено об участии в проекте Рутгера Хауэра, исполнившего главную роль.
"Observer" была представлена в июне 2016 года на Electronic Entertainment Expo 2016. Выпуск состоялся 15 августа 2017 года на игровых платформах Microsoft Windows, PlayStation 4 и Xbox One.<ref name="plague" /
Игра получила в основном положительные отклики. Рейтинг Metacritic для ПК составил 79, для PS4 — 77, Xbox — 86 баллов из 100 возможных.
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a988dce8536aacbc8bc_es.json
|
Originario de Núremberg, Wurzelbauer era un comerciante que se convirtió en astrónomo. Cuando era joven, estaba profundamente interesado en las matemáticas y la astronomía, pero se había visto obligado a ganarse la vida como comerciante. Se casó dos veces: su primer matrimonio fue con María Magdalena Petz (1656-1713), y el segundo con Sabina Dorothea Kress (1658-1733). Petz le dio seis hijos.
Su primera publicación fue un trabajo describiendo sus observaciones sobre el gran cometa de 1680, e inicialmente comenzó su trabajo en un observatorio privado situado en un castillo de Spitzenberg (completamente destruido durante la Segunda Guerra Mundial), propiedad de Georg Christoph Eimmart, director de la academia de pintores de Núremberg. Wurzelbauer tenía 64 años cuando comenzó su segunda carrera, pero demostró ser un asistente capaz de Eimmart. Todavía se conserva un gran [[cuadrante] de sus días en el observatorio de Eimmart.
Después de 1682, Wurzelbauer poseía su propio observatorio e instrumentos astronómicos. Observó el tránsito de [[Mercurio (planeta)|Mercurio]], [[eclipse solar|eclipses solares]], y calculó la [[latitud]] geográfico de su ciudad natal. Después de 1683, se había retirado completamente de la vida empresarial para dedicarse a la astronomía.
Hacia 1700 se había convertido en el astrónomo más conocido en [[Núremberg]]. Por sus servicios en el campo de la astronomía, fue ennoblecido en 1692 por [[Leopoldo I de Habsburgo]] y agregó el "von" a su nombre. Fue miembro de las Academias Francesa y Prusiana de Ciencias.
[[Categoría:Astrónomos de Alemania]]
[[Categoría:Miembros de la Academia Prusiana de las Ciencias]]
[[Categoría:Miembros de la Academia de Ciencias de Francia]]
[[Categoría:Nacidos en 1651]]
[[Categoría:Fallecidos en 1725]]
[[Categoría:Nuremburgueses]]
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f21267a4fd698b432f74887_ru.json
|
Родился в деревне Глинный Мыс (ныне — Архангельской области) в семье крестьянина. Окончив техникум связи в Архангельске, работал радиотехником в посёлке Вача Горьковской области.
С 1937 года — в рядах Красной Армии; участвовал в советско-финской войне 1939—1940 годов.
В 1941 году окончил Харьковскую военно-авиационную школу стрелков-бомбардиров; с октября 1941 года — в боях Великой Отечественной войны, на биплане Р-5 совершил около 20 боевых вылетов.
С 15 сентября 1942 года до конца войны бессменно летал на бомбардировщике B-25 Митчелл в экипаже А. В. Дудакова в составе 125-го бомбардировочного авиационного полка, с 1943 года — 15-й гвардейского авиационного полка дальнего действия. К окончанию войны на счету капитана А. Ф. Попова было 236 боевых (в том числе 215 — ночных) вылетов.
В 1944 году вступил в ВКП(б).
15 мая 1946 г. А. Ф. Попову присвоено звание Героя Советского Союза.
В 1952 году окончил Военно-воздушную академию, служил штурманом полка, штурманом 45-й авиационной дивизии, главным штурманом Специальной авиагруппы ВВС, испытывавшей водородную бомбу.
В 1963 году уволен в запас. Жил в Жуковском, работал ведущим инженером ЦАГИ.
Похоронен на в Жуковском.
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f21267b4fd698b432f93265_ru.json
|
Бахар Токсой начинала свою карьеру профессиональной волейболистки в клубе «Ешильюрт», за который она выступала в течение двух сезонов, в период между 2004 и 2006 годами.
В 2006 году Бахар Токсой перешла в «Вакыфбанк», с которым выиграла Кубок Вызова в сезоне 2007/08. В сборной Турции она дебютировала в 2008 году, а спустя год завоевала в её составе серебряную медаль на Средиземноморских играх в итальянской Пескаре. В 2010 году Токсой со сборной выиграла бронзовую медаль Евролиги.
В 2011 году в составе «Вакыфбанка» Токсой победила в Лиге чемпионов 2010/11, в то же время с национальной сборной завоевала бронзовые медали на чемпионате Европы 2011 и Мировом Гран-при 2012, а также серебро на XVII Средиземноморских Играх в турецком Мерсине. В сезоне 2012/13 сезоне Токсой с «Вакыфбанком» стала обладателем Кубка Турции, во второй раз выиграла Лигу чемпионов и чемпионат Турции, также будучи признанной лучшей блокирующей турецкого первенства. В следующем сезоне «Вакыфбанк» выиграл Суперкубок Турции, Клубный чемпионат мира, Кубок и чемпионат Турции. В сезоне 2014/15 Токсой с командой вновь стала обладательницей Суперкубка Турции.
В 2015 году Бахар Токсой перебралась в Италию, подписав контракт с клубом «Скандиччи» из Серии А1. В середине 2016 года волейболистка возвратилась в Турцию, став на этот раз игроком «Эджзаджибаши». После перерыва в карьере из-за беременности и родов, в январе 2017 года, Токсой подписала контракт с «Фенербахче», чтобы сыграть в финальной стадии чемпионата Турции 2016/17, увенчавшейся победой «Фенербахче». На чемпионате Европы 2017 Токсой помогла национальной команде завоевать бронзу первенства.
20 сентября 2013 года Бахар Токсой вышла замуж за итальянского тренера Джованни Гвидетти. 30 сентября 2016 года у них родилась старшая дочь Элисон.
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed89eac0fc4d77bab42a_hy.json
|
Վենդին ծնվել է 1994 թվականի փետրվարի 21-ին՝ Սեուլում: Նա մինչ հինգ տարեկանն ապրել է Սեուլում, ապա տեղափոխվել է Կանադա և փոխել անունը՝ Վենդի Սոն Վենդին սովորել է Մինեսոտա նահանգի Ֆերիբո քաղաքի Շատտակ Սենթ Մարիա դպրոցում, նա մասնակցել է բազմաթիվ միջոցառումների և արժանացել շատ մրցանակներ: Հետո նա իր կրթությունը շարունակեց Օնտարիոյի Ռիչմոնդ Հիլի ավագ դպրոցում:
Վենդին ցանկացել է երգչուհի դառնալ, դեռևս հինգ տարեկանից և նրա ծնողները ընդունեցին նրա որոշումը և թույլ տվեցին մասնակցել լսումներին: 2010 թվականին գրանցվել է «Koreaboo: Cube Entertainment Global Auditions 2011» օնլայն լսումներին մասնակցելու համար։ Չնայած նա գլխավոր ֆինալիստը չէր, բայց ներառվել է թոփ 15-ի մեջ:
2012 թվականին մասնակցել է S.M. Entertainment-ի Կանադայում կազմակերպած լսումներին և դարձավ լեյբլի անդամ։ Նա 2014 թվականի մարտի 14-ին դարձել է մինչ դեբյուտային S.M. Rookies խմբի անդամ: 2014 թվականին, որպես S.M. Rookies խմբի անդամ թողարկել է «Because I Love You» երգը՝ «Միմի» դրամայի համար և նկարահանվել է դրա տեսահոլովակում:
2014 թվականի հուլիսին նա դարձավ Red Velvet խմբի պաշտոնական անդամ: Խումբը առաջնաելույթ է ունեցել է 2014 թվականի օգոստոսի 1-ին «Happiness» սինգլով։
Վենդին համագործակցել է ռեփեր Յուկ Ջիդամի հետ, թողարկելով «Return» երգը, որը «Ով ես դու․ Դպրոց 2015» դրամայի սաունդթրեքն էր։ Երգը թողարկվել է 2015 թվականի հունիսի 8-ին: Հոկտեմբերի 16-ին «D-Day» դրամայի սաունդթրեքի համար թողարկել է «Let You Know» երգը:
2016 թվականի հունվարին մասնակցել է We Got Married և King of Mask Singer հաղորդումներին: Մարտի 4-ին Վենդին Էրիկ Նամի հետ թողարկել է «Spring Love» երգը:
Վենդին նվագում է մի քանի գործիքների վրա՝ դաշնամուր, կիթառ, ֆլեյտա և սաքսոֆոն: Նա ունի ավագ քույր, նրա անունը Սոն Սընգ Հի է:
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a9f8dce8536aad6b6e8_es.json
|
Tras graduarse de la Universidad de Pembroke, en Cambridge, en 1909, Bannerman viajó por África, las Indias Orientales, Sudáfrica y las Islas Atlánticas.
Reclutado por los militares en el área de la medicina, Bannerman trabajó con la Cruz Roja durante cuatro años en Francia durante la Primera Guerra Mundial, lo que hizo que recibiera la Estrella de 1914. Luego trabajó como empleado de medio tiempo en el Museo de Historia Natural antes de retirarse en 1951 y haberse negado a dirigir el Museo Británico dos veces. Fue jefe del Club de los Ornitólogos Británicos desde 1932 a 1935, habiendo esitado su boletín de 1914 a 1915 y fue vicepresidente de la British Ornithologists' Union y la Royal Society for the Protection of Birds. También escribió para la revista "Ibis".
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f21267b4fd698b432f97789_ru.json
|
Фильм был выпущен на DVD и Blu-ray 1 декабря 2015 года.
Дон Пайпер попадает в ужасную автокатастрофу, в которой его признают погибшим на месте. Девяносто минут спустя его доставляют в больницу, где он возвращается к жизни и утверждает, что видел небеса и встретился с умершими родственниками.
Съёмки фильма начались в январе 2015 года и завершились 8 марта того же года.
Фильм получил негативные отзывы кинокритиков. На сайте Rotten Tomatoes фильм имеет рейтинг 24 % на основе 21 рецензии со средним баллом 4,4 из 10. На сайте Metacritic фильм имеет оценку 28 из 100 на основе 9 рецензий критиков, что соответствует статусу «в целом неблагоприятные отзывы».
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2448f196bfe2763760cfc8_en.json
|
Born in Vaasa, Finland, Nylund studied first musicology in Turku, and voice at the conservatoire. She continued her studies at the Mozarteum in Salzburg. She was a member of the Staatsoper Hannover, followed by the Semperoper in Dresden, where she stayed to 2002. She was honoured there by the Christel-Goltz Prize, for roles such as Marie in Smetana's "Die verkaufte Braut", Agathe in Weber's "Der Freischütz", and Fiordiligi in Mozart's "Così fan tutte". She won international attention in the 2004/05 season, singing three roles for the first time: Elisabeth in Wagner's "Tannhäuser". the title role of "Salome" by Richard Strauss at the Cologne Opera and the title role of Beethoven's "Fidelio" at the Opernhaus Zürich. She appeared in the reopening of the restored Frauenkirche in Dresden in November 2005, performing the soprano solo in Beethoven's "Missa solemnis", conducted by Fabio Luisi and alongside Birgit Remmert, Christian Elsner and René Pape.
In 2008, she appeared at the Salzburg Festival for the first time, in the title role of Dvořák's "Rusalka". She appeared at the Bayreuth Festival from 2011 to 2014 as Elisabeth in Wagner's "Tannhäuser", and as Sieglinde in "Die Walküre" from 2017. In 2014, she appeared in the title role of "Ariadne auf Naxos" by Richard Strauss at the Oper Frankfurt, as the Marschallin in his "Der Rosenkavalier" at the Grand Théâtre de Luxembourg, and in the soprano part of Beethoven's Ninth Symphony at the Hollywood Bowl in Los Angeles. In January 2017, she took part in the opening of the Elbphilharmonie, singing the soprano part in Beethoven's Missa solemnis, alongside Sarah Connolly, Klaus Florian Vogt and Luca Pisaroni with the Hamburger Symphoniker conducted by Jeffrey Tate. In 2018, she appeared as the Countess in "Capriccio" by Richard Strauss at the Oper Frankfurt, staged by Brigitte Fassbaender who moved the action to the time of the creation of the opera, World War II, and the place to Occupied France.
In April, 2018 Ms. Nylund debuted Isolde with the Boston Symphony Orchestra and at Carnegie Hall.
In May, 2019 Ms. Nylund appeaered as the Empress in a new production by Victor Huguet at Wiener Staatsoper <On line streaming of April 1, 2090; Opera News, June 2019, International Reviews>
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2126764fd698b432edf174_ru.json
|
Сборник "20 Wahre Jahre Jubiläums Boxset" вышел в 2015 году по нескольким причинам. Во-первых, он ознаменовал собой юбилей, 20-летие группы In Extremo, и стал своеобразным подарком для фанатов. Во-вторых, он также стал хорошим рекламным актом для праздничного фестиваля 20 Wahre Jahre, организованного самими In Extremo в честь собственного 20-летия. И в-третьих, он как бы подытожил все 20 лет творчества группы, собрав воедино все основные релизы.
Сборник, как ясно из названия, вышел в качестве бокс-сета ограниченным тиражом, причем в двух вариантах: коллекция CD (13 дисков) и коллекция винила (8 пластинок). Все песни были обработаны и вышли в новом, улучшенном качестве. Виниловый сборник содержал исключительно студийные альбомы, тогда как версия с CD была несколько более расширенной. Кроме того, в CD-сете также присутствовала книга, содержащая фотографии, персональные досье-интервью каждого участника группы, рецензии на все альбомы, подробную дискографию, историю группы, даты всех концертов с 1995 по 2015, а также фотоколлаж, собранный из фотографий фанатов, присланных специально для этого релиза.
За несколько недель до выхода сборника также в сеть был выложен сингл «Loreley» (только в формате iTunes), написанный группой в честь собственного юбилея (праздничные концерты фестиваля проходили на горе Лорелей, на сцене под открытым небом). Коллекция CD вышла тиражом 5000 экземпляров, при этом цена обеих версий переваливала за 100 евро.
CD 1: Die Goldene<br>
Идентичен переизданию альбома 2006 года (12 треков)<br>
CD 2: Hameln<br>
Идентичен переизданию альбома 2006 года (18 треков)<br>
CD 3/Винил 1: Weckt die Toten!<br>
Идентичен изданию 1998 года (12 треков)<br>
CD 4: Die Verrückten sind in der Stadt<br>
Идентичен изданию 1998 года (22 трека)<br>
CD 5/Винил 2: Verehrt und Angespien<br>
Идентичен изданию 1999 года (13 треков)<br>
CD 6/Винил 3: Sünder ohne Zügel<br>
Идентичен изданию 2001 года (13 треков)<br>
CD 7/Винил 4: Sieben<br>
Идентичен изданию 2003 года (13 треков)<br>
CD 8/Винил 5: Mein rasend Herz<br>
Идентичен изданию 2005 года (12 треков)<br>
CD 9/Винил 6: Sängerkrieg<br>
Идентичен изданию 2008 года (14 треков)<br>
CD 10/Винил 7: Sterneneisen<br>
Идентичен изданию 2011 года (12 треков)<br>
CD 11/Винил 8: Kunstraub<br>
Идентичен изданию 2013 года (12 треков)<br>
CD 12: Raritäten & B-Seiten<br>
На этом диске собраны почти все редкие песни, выходившие на синглах, сборниках и т. д.
CD 13: Tranquilo Live in Berlin<br>
На CD записана аудиоверсия акустического концерта в Берлине в рамках тура Tranquilo 2010 года.
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed89eac0fc4d77b9eb73_hy.json
|
Այս աղետը 2003 թվականի Թամանրասեթի Բոինգ 737-ի ավիավթարից հետո երկրորդն է իր մեծությամբ։ Աշխարհում ամենախոշոր ավիավթարն է, որ հաջորդել է Դոնեցկի 2004 թվականի Բոինգ 777-ի աղետին, նաև 2003 թվականի իրանի Կերման քաղաքի մոտ տեղի ունեցած ավիավթարից հետո երկրորդն է գրավում ԻԼ-76-երի աղետների շարքում ։ Զոհերի քանակով աշխարհում 20-րդ ավիավթարն է։
Ինքնաթիռն արտադրվել է Տաշքենդի Չկալովի անվան ավիացիոն արտադրական միավորումում։ Շահագործման է հանվել 1994 թվականի դեկտեմբերի 11-ին գործարանային՝ 043419636 և սերիական՝ 91-09 համարներով։
2003 թվականին Ստարայա Ռուսա քաղաքի համար 123 ավիավերանորոգման գործարանում կապիտալ-վերականգնողական վերանորոգում է անցել։ Այդ պահին ունեցել է 2110 ժամ թռիչք և 1494 «թռիչք-վայրէջք»։
2014 թվականի նոյեմբերից մինչև 2015 թվականի սեպտեմբեր կապիտալ վերանորոգվել է Մոսկվայի մարզի Ժուկովսկի քաղաքում։
Պատկանել է Ալժիրի ռազմաօդային ուժերին։
Ինքնաթիռը աղետի է ենթարկվել տեղական ժամանակով 08:00-ին Բուֆարիկ օդանավակայանից օդ բարձրանալուց մի քանի րոպե անց։ Ընկել է Ալժիրի մայրաքաղաքից 30 կմ հեռու։
50 մետր բարձրանալուց հետո բռնկվել է ինքնաթիռի աջ թևը։ Անձնակազմը փորձել է օդանավը ետ շրջել և իջեցնել օդանավակայանում։ Բայց ինքնաթիռը վառվելով վայր է ընկել և հարվածելով գետնին լիովին ավերվել է։
Ինքնաթիռում գտնվել են անձնակազմի տասը անդամները և 247 ուղևոր, որոնց մեծ մասը ալժիրցի զինվորականներ են եղել։ Ուղևորների մեջ եղել են Պոլիսարիո ճակատի 26 անդամ։ Ինքնաթիռում գտնվող բոլոր անձինք զոհվել են։
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2126774fd698b432efa488_ru.json
|
После того, как дукат получил широкое распространение, в ряде стран начали чеканить крупные серебряные монеты, эквивалентные по стоимости дукату. К ним относятся голландские дукатоны XVI—XVIII столетий и итальянские дукатоне. Также в некоторых нумизматических источниках к дукатам из-за созвучия названия относят сицилийские дукале.
На Руси первые золотые монеты копировали венгерские дукаты, благодаря чему и получили название «угорских дукатов». Первые червонцы Петра I по своим характеристикам соответствовали стандартам дуката. Широкую известность получили копии голландских дукатов, отчеканенные многомиллионными тиражами на Санкт-Петербургском монетном дворе в 1735—1867 годах.
На 2015 год дукаты как инвестиционные монеты продолжали чеканить две страны: Нидерланды и Австрия.
Во время раннего Средневековья в западной и северной частях Европы перестали чеканить золотые монеты. Причиной этому стали как недостаточная добыча золота, так и снижение его поступления из захваченных арабами стран Ближнего Востока и Северной Африки. Незначительное количество золотых монет, которые циркулировали в Европе, в большинстве случаев являлись византийскими солидами, которые получили название «безантов» или «бизантинов». «Безанты» не были деньгами со строго определёнными весовыми характеристиками и количеством содержащегося в них золота. Отсутствие полноценной золотой денежной единицы создавало ряд трудностей в торговле между различными европейскими странами.
Ситуация изменилась после начала Крестовых походов. В европейские страны стало поступать большое количество золота. Его источником стали как награбленные богатства покорённых народов, так и возобновление торговых отношений с Магрибом. В этом регионе располагался крупнейший центр по добыче золота средневековья Бамбук. Интенсификация международной торговли требовала наличия денежных знаков больших номиналов. Распространённые в описываемое время серебряные гроши и пфенниги не удовлетворяли потребностей купцов. Наиболее развитые торговые города-государства стали чеканить собственные золотые монеты. В 1252 году во Флоренции был выпущен «Fiorino d’oro» (от итальянского «fiore» — цветок), ставший родоначальником денежных единиц «флорин» и «гульден». Золотая монета ещё одного торгового государства Генуи дженовино не приобрела широкого распространения.
Процветающая Венецианская республика не осталась в стороне от общеевропейских тенденций и в 1284 году стала чеканить собственные золотые монеты, которые и стали первыми дукатами.
В 1284 году в Венеции выпустили золотую монету, копировавшую по весу флорентийский флорин, но имевшую оригинальный внешний вид. На реверсе был изображен Христос в мандорле (от — миндалина, в христианском искусстве — овальный нимб, обрамляющий фигуру Христа), на аверсе — коленопреклоненный дож, принимающий из рук святого Марка знамя. Круговая легенда «Sit tibi Christe datus, quem tu regis iste ducatus» («Это герцогство, коим ты правишь, тебе, Христос, посвящается») и привела к появлению названия «дукат». Впоследствии, когда подражания данной монете появились в других европейских государствах, за венецианскими золотыми закрепилось название цехин () от — монетный двор. Их с неизменными весовыми характеристиками и содержанием золота выпускали в течение пяти столетий вплоть до прекращения существования Венецианской республики в 1797 году. В 1798 году, находясь под правлением Австрийской империи, были выпущены банкноты номиналом в 10, 50, 100 и 500 дукатов.
Латинское слово «ducatus» обозначает «герцогство». В 1139 или 1140 году во время правления короля Рожера II в Палермо отчеканили серебряную монету, выпуск которой был приурочен дарованию папой римским Иннокентием II титула герцога Апулии сыну сицилийского монарха. Это событие ознаменовало окончание целого ряда междоусобных войн, объединение норманнских владений в южной Италии. Сицилийское королевство выдержало войну со Священной Римской империей и было признано папством. Рожер II вышел из череды войн и мятежей одним из могущественных государей Европы. Событие отображено на монете. На аверсе были помещены король Рожер со своим сыном Рожером Апулийским. Монограмма R RX SCLS рядом с изображением короля обозначает «Rogerius Rex Siciliae», R D X AP около герцога Апулийского — «Rogerius Dux Apuliae». Монета получила название «дукале». Встречаются именования «дукато», «дукалис», «дукатус», «дукатум». Также были выпущены монеты с указанием номинала в дукале «TERCIA DVCALIS» на аверсе.
Учитывая созвучие названий, сицилийские монеты в ряде источников называют первыми дукатами. Большинство авторов относят к дукатам венецианские золотые монеты, впервые отчеканенные в 1284 году, и их многочисленные подражания с фиксированными и практически неизменными весовыми характеристиками и пробой металла. Дукале выделяют в отдельную денежную единицу, которая не имеет отношения к дукату.
В 1202 году, задолго до появления дуката, в Венецианской республике была проведена монетная реформа Энрико Дандоло. Она привела к появлению первой монетной системы средневековья из нескольких денежных знаков с чётким обменным курсом. В громадных для того времени количествах чеканили серебряную высокопробную монету матапан, которая получила широкое распространение в качестве торговой монеты. Венеция заняла место одного из важнейших центров монетной чеканки, чьи серебряные гроссо стали стандартом для Европы и средиземноморских стран XIII столетия. Их подражания чеканили во многих итальянских государствах, а также на острове Хиос, Византии и Сербии. Вид появившихся в 1284 году золотых дукатов был идентичным серебряному матапану. Дукат вскоре стал одной из основных и наиболее распространённых монет Средневековья. Вследствие этого матапан также стали называть «серебряным дукатом».
После того, как дукат получил широкое распространение, в ряде стран начали чеканить крупные серебряные монеты, эквивалентные по стоимости дукату. К ним относятся голландские дукатоны XVI—XVIII столетий и итальянские дукатоне.
В Венеции дукат чеканился вплоть до падения Республики (1797).
Благодаря стабильному весу и качеству монеты она получила широкое распространение. Дукат выпускали едва ли не все европейские государства.
В Италии, кроме Венеции, дукат чеканили в Риме, Генуе, Милане и других государствах Апеннинского полуострова. Дукат выпускали в Священной Римской империи германской нации, Нидерландах, Речи Посполитой, Испании (для своих владений, включая Фландрию, Неаполитанское королевство) и Америку), Дании, Швеции, Франции (для своих итальянских владений), Шотландии (первая чеканка в 1539 году; выпускали также монеты треть дуката и две трети дуката), Швейцарии и Лихтенштейне, России, позже — в Румынии, Югославии, Чехии, а на востоке — в Османской империи.
Со временем дукат вытеснил флорин в качестве эталонной золотой монеты Европы.
Венгрия стала первой страной севернее Альпийских гор в которой в 1325 году стали чеканить дукаты. По внешнему виду монеты напоминали флорентийские флорины, а по весовым характеристикам (3,55 г при содержании 3,52 г чистого золота) являлись подражанием дукатов. Со времени правления Людовика I Великого (1342—1382) на монетах стали изображать святого Ласло на реверсе и государственный герб на аверсе. Впоследствии на некоторых монетных типах вместо причисленного к лику святых венгерского короля помещали мадонну с младенцем. Венгерские золотые дукаты стали одной из главных торговых монет северной и центральной Европы. Следует отметить, что в ряде источников, включая сайт Венгерского национального банка, данные монеты относят к флоринам.
Изначально дукат являлся подражанием флорентийскому флорину. В отличие от своего прообраза дукат избежал порчи и на протяжении многих столетий содержал столько же золота, сколько и первые венецианские золотые монеты 1284 года. Вскоре появились подражания и в других итальянских государствах. При этом отнесение этих монет к флоринам, дукатам или цехинам является спорным. Так, во всемирно известном каталоге монет Краузе золотые монеты 1655 года весом 3,5 г 986 пробы Кастильоне-делле-Стивьере названы флоринами, в то время, как сходные по весовым характеристикам монеты города Модена — дукатами. Миланские монеты во время правления Габсбургов согласно каталогам называют цехинами. Следует отметить, что среди многочисленных выпусков были случаи снижения веса и содержания золота в монетах.
Первые отчеканенные золотые монеты в немецких государствах являлись подражанием флорентийским флоринам. В 1356 году император Священной Римской империи Карл IV утвердил т. н. золотую буллу. Согласно данному законодательному акту, курфюрсты получили право на неограниченный выпуск денег в своих владениях.
8 июня 1386 года четыре курфюрста — пфальцграф Рейнский Рупрехт I, архиепископ Майнца Адольф I фон Нассау, архиепископ Кёльна Фридрих и архиепископ Трира — создали Рейнский монетный союз с целью достижения единообразия чеканки монет в интересах развития торговли. Государствами — членами союза были приняты вес и дизайн золотых монет. Они вошли в историю как «рейнские гульдены». Изначально содержание чистого золота в них составляло 3,39 г, однако постепенно из-за недостатка благородного металла осуществлялась их порча. В начале XVI столетия содержание золота в рейнских гульденах снизилось до 2,5 г.
Таким образом в немецких государствах на начало XVI столетия одновременно находились в обороте гульдены местных выпусков и дукаты, получившие широкое распространение в качестве торговой монеты. В отличие от гульденов, периодически подвергаемых порче и уменьшению содержания золота, количество благородного металла в дукате оставалось практически неизменным. В 1527 году король Венгрии и Богемии Фердинанд постановил, что в его владениях единственной чеканящейся золотой монетой является дукат. После того, как он стал императором Священной Римской империи, в 1559 году был принят Аугсбургский монетный устав. Дукат стал главной золотой монетой империи. Из одной марки 23 каратного золота (986-й пробы) надлежало чеканить 67 дукатов. Таким образом его вес был установлен в 3,49 г при содержании 3,44 г чистого золота.
Дукаты чеканили множество немецких государств, входящих в состав империи. После 1806 года, когда Священная Римская империя перестала существовать, они продолжали выпуск дукатов. В 1857 году большинством немецких стран, Австрийской империей и Лихтенштейном была подписана Венская монетная конвенция. Согласно 18 параграфу единственной золотой монетой для стран участниц договора становилась союзная крона содержащая 10 г чистого золота. Дукаты продолжали чеканить в Гамбурге, который не присоединился к конвенции, вплоть до 1872 года включительно.
После объединения немецких государств в единую Германскую империю была введена золотая марка. Согласно закону от 6 декабря 1873 года дукаты с 1 апреля 1874 года переставали являться законным платёжным средством.
Множество стран-эмитентов, а также продолжительный период чеканки обусловили наличие большого количества монетных типов дукатов. Некоторые из них выделяют по размерам (чечевичный дукат), происхождению металла (дукат речного золота), нанесённому на них изображению (дукат с Агнцем).
Дукаты не имели строгого счётного соответствия талерам, гульденам или крейцерам. В Цюрихе в 1796 году дукат стоил 4 флорина 15 крейцеров (при этом 1 флорин = 1 гульдену = 2/3 талера = 60 крейцерам). В большинстве немецких земель в 1848 году дукат стоил 4 флорина 34 крейцера (при этом 1 флорин = 1 гульдену = 2/3 талера = 60 крейцерам). В Австрии в 1873 году дукат стоил 4 флорина 80 крейцеров (при этом 1 флорин = 1 гульдену = 2/3 талера = 100 крейцерам). В пересчете на рубли (после 1897 года) стоил 4 рубля 41 копейку (см. далее).
В Скандинавских странах дукаты чеканили с середины XVI столетия по 1868 год. Изначально данные монеты носили название «венгерских гульденов» («ungarsk Gylden»). В целом они повторяли по весовым характеристикам свои зарубежные прообразы. Выпускали дукаты из 23 каратного золота. Дукат не являлся основной денежной единицей Швеции, Дании и Норвегии. Его стоимость зависела от соотношения стоимости золота и серебра, которое периодически менялось. Длительное время дукат соответствовал двум риксдалерам. Зачастую чеканили производные в 2, 4, 5 и 10 дукатов для королевских подарков. В обороте данные монеты практически не участвовали. В 1661 году выпустил банкноты с указанием номинала в дукатах.
В отличие от других стран, которые держали весовые характеристики и содержание золота в дукатах неизменными на протяжении многих столетий, в Дании во время Северной войны пошли на порчу монеты. Отчеканенные деньги с уменьшенным содержанием золота получили название курантдукатов.
Последние дукаты выпустили в Дании в 1802 году, в Швеции в 1868 году.
Особенностью денежного обращения Нидерландов являлось наличие нескольких центров эмиссии. Каждая из провинций чеканила собственную монету. Первые дукаты отчеканили в XV столетии, когда голландские земли находились под управлением Габсбургов. После того, как в 1581 году появилась независимая Республика Соединённых провинций, дукаты стали основной золотой монетой государства. Внешний вид монеты оставался в целом неизменным на протяжении многих столетий. На аверсе изображён воин с мечом в правой руке и пучком из стрел — в левой. По краю помещена надпись «CONCORDIA RES PARVAE CRESCUNT», представляющая собой часть афоризма древнеримского историка Гая Саллюстия Криспа «Concordia parvae res crescunt, discordia maximae dilabuntur» ().
На реверсе в квадратную рамку помещена надпись «MO. AUR. | REG. BELGII | AD LEGEM | IMPERII», обозначающая «Золотая монета королевства Нидерландов. Согласно закону империи». Квадрат окружен барочным орнаментом.
Дукаты и их серебряные аналоги дукатоны являлись одними из основных номиналов в денежном обращении Нидерландов вплоть до завоевания французами в 1796 году. В дальнейшем, из-за широкого распространения, нидерландские дукаты продолжали чеканить как торговую, а затем, как инвестиционную монету.
В Швейцарии, как и в Нидерландах, существовало несколько центров эмиссии. Каждый из составляющих конфедерацию кантонов чеканил собственную монету. В отличие от голландских провинций швейцарские кантоны выпускали не только собственные монетные типы, но и различные денежные единицы. Попытка введения единой государственной валюты была предпринята лишь в 1798 году с созданием Гельветической республики. К союзу кантонов присоединялись и другие города. Первые дукаты на территории современной Швейцарии начали чеканить в конце XV столетия на территории Лозанны, которая на тот момент в союз кантонов не входила, а представляла собой епископство. В дальнейшем дукаты выпускали в Базеле, Берне, Люцерне, Санкт-Галлене, Швице, Унтервальдене, Ури, Цюрихе. Последние дукаты отчеканили в Швице в 1844 году.
Дукаты получили широкое распространение не только в странах центральной Европы, но и на Балканском полуострове. В Валахии их чеканили ещё во время правления Владислава I (1364—1377). Эту монету изобразили на памятных румынских 50 банях и 100 леях в честь 650-летия восшествия на престол Владислава I.
Много типов дукатов чеканили в княжестве Трансильвании. Среди них выделяют монеты времён правления Михая I Апафи. Их особенностью был высокий номинал. В 1675—1687 годах чеканили незначительное количество монет в 10, 25, 50 и 100 дукатов. Они не предназначались для широкого оборота. Их выпуск предполагал декларирование богатства и политического влияния правителя, а сами дукаты являлись хорошим подарком для влиятельных персоналий. Дукаты были интегрированы в денежную систему Молдавского княжества. Известно несколько выпусков банкнот в 3 и 10 дуката 1853 и 1857 годов.
В 1853 году одной из революционных организаций выступающих за независимость Румынии были отпечатаны боны с указанием номинала в 10 дукатов. На них имеются подписи видных деятелей сопротивления османскому владычеству Д. Брэтиану, К. Розетти и . Данные знаки в оборот не поступали и по своей сути деньгами не являлись, так как не выполняли ни одну из их функций. В румынском каталоге монет и банкнот они представлены как первые румынские банкноты.
Большую роль венецианский дукат играл в средневековом Дубровнике, где он был универсальным платёжным средством. Его ценность была настолько велика, что за один дукат давали три перпера или 36 дубровницких динаров.
Венецианская республика начала выпуск дуката на фоне упадка Византийской империи. О проблемах Византии свидетельствует порча золотой монеты иперпира на протяжении XIV — первой половины XV столетий.
В первой половине XV столетия дукаты проникли и в денежный оборот Османской империи. Долгое время они оставались единственными золотыми монетами. Лишь в 1477—1478 годах были отчеканены первые золотые султани, являвшиеся по своим весовым характеристикам подражанием венецианским дукатам. О роли дукатов, как признанной и распространённой золотой монеты, свидетельствует один из пунктов мирного договора 1479 года между Венецианской республикой и Османской империей, согласно которому Венеция должна была ежегодно выплачивать туркам 10 тысяч дукатов за беспрепятственный проход судов через проливы в Чёрное море.
В Польше первый дукат был выпущен в 1320 году, но затем более 200 лет в обращении находились дукаты иностранной чеканки. Они влились в местный оборот и получили название «злотых». В отличие от дукатов гроши местной чеканки подвергались постоянной порче. Если изначально за одну золотую монету давали 12—14 грошей, то к середине XV века курс составил 30 грошей за дукат. Это соотношение было официально закреплено королём Яном I Ольбрахтом и Пётрковским статутом 1496 года. Дальнейшее уменьшение содержания серебра в польско-литовской серебряной монете привело к появлению двух понятий «злотый». Счётный злотый продолжал соответствовать 30 грошам, для обозначения дукатов использовали дополнительные определения «черлёный», «червоный», «угорский» если речь шла о монетах венгерской чеканки. К середине XVI столетия «червоный злотый» обменивали уже на 50 грошей. Обесценивание местных денег имело не только негативные последствия. Современник этих процессов, подданный польского короля, Николай Коперник написал в своём «Трактате о чеканке монет»:
Хоть несть числа бедствиям, от которых погибают королевства, княжества и республики, по моему разумению четыре главные из них это: раздоры, смертность, неплодородие земли и порча монеты. Первые три столь очевидны, что их никто не оспаривает, но четвёртое признаётся только немногими, которые глубже вникают; оно влечёт за собой падение государства не сразу и резко, а исподволь и скрытно
Там же был сформулирован один из основополагающих законов денежного обращения, который позже получил название Закон Коперника — Грешема и в своей классической формулировке гласит: «Худшие деньги вытесняют из обращения лучшие».
При короле Сигизмунде I Старом (1506—1548) был вновь выпущен золотой дукат. С той поры дукаты в Речи Посполитой чеканили регулярно. О распространённости данной денежной единицы в Речи Посполитой свидетельствует тот факт, что королева Бона Сфорца после смерти своего супруга Сигизмунда I, отправившись домой в Италию, захватила с собой такое количество денег, что позволило ей впоследствии одолжить испанскому королю Филиппу II 430 тысяч дукатов.
Последние польские дукаты отчеканили во время восстания 1830—1831 годов. В руки мятежников попал Варшавский монетный двор. На нём в 1831 году выпустили 164 тысячи «лобанчиков» (копий дукатов Утрехта), которые пошли на закупку вооружения. Отличие польских монет 1831 года от петербургских заключается в наличии около головы рыцаря одноглавого орла вместо кадуцея.
На территорию Руси в XIV столетии поступали золотые монеты западноевропейской чеканки. Более тяжёлые английские розенобли и их подражания получили народное название «корабельников». Дукаты, то есть золотые монеты весом около 3,5 г, называли «веницейскими», «цесарскими», «угорскими» и др. обозначениями. Преобладание монет венгерской чеканки привело к тому, что в XV столетии синонимом дуката на Руси стало слово «угорский».
Первые золотые монеты Московского княжества, отчеканенные при Иване III, практически полностью повторяли свои венгерские аналоги. На одной стороне располагался герб Венгрии, на другой — святой Ласло, по ошибке принятый за князя. Отличие состояло в надписи указывающей титул князя и его сына.
Чеканка угорских дукатов носила политический и декларативный характер. Выпущенные монеты не участвовали в обороте, а являлись знаком «государева жалованья», то есть наградой за военные подвиги. В 1701 году при Петре I выпустили аналог дуката — червонец.
После того, как у Российской империи стали развиваться международные торговые связи возникла необходимость наличия торговой монеты. Имевшаяся в обращении русская монета была мало знакома европейцам. Её обмен на местные деньги сопровождался значительными потерями. Попадавшие в Россию голландские дукаты были хорошо известны в государствах Европы и выполняли функцию торговой монеты.
Впервые аналоги голландских дукатов были отчеканены во время правления императрицы Анны Иоанновны (1730—1740) в количестве 12747 штук. При Елизавете Петровне их не выпускали. При императорах Петре III и Екатерине II тираж голландских червонцев составил 145100 экземпляров. Павел I распорядился перечеканить имевшиеся на начало его правления 10 тысяч лобанчиков в русские червонцы. Особенностью данного выпуска стала замена латинской надписи на реверсе на русскую «НЕ НАМЪ, | НЕ НАМЪ, | А ИМЯНИ | ТВОЕМУ.» Огромный тираж в 7006301 данных монет отчеканили в царствование Александра I. Это было связано с необходимостью обеспечивать армию звонкой монетой на территории Европы во время наполеоновских войн. Наибольшие выпуски (18336835) приходятся на время правления Николая I, что также связано с многочисленными войнами. При Александре II, до 1867 года, их изготовили 2550200 штук.
Таким образом с 1735 по 1867 годы в Российской империи было отчеканено более 25 млн лобанчиков. Особенностью выпуска являлся его полулегальный характер. Тиражи этих монет были столь значительны, что они стали играть заметную роль в денежном обращении государства. В официальных финансовых документах они проходили под названием «известной» монеты. Голландские власти несколько раз протестовали против подделки своей монеты. В 1849 году выпуск дукатов в Утрехте был прекращён. Русские аналоги продолжили выпускать. Все монеты с 1850 по 1867 год появлялись с указанием даты выпуска «1849», что и объясняет их более частую встречаемость.
В 1868 году российские власти удовлетворили официальный протест Голландии о прекращении чеканки «известной» монеты. В ноте было сказано, что при необходимости эти деньги могут быть выпущены для России на монетном дворе Утрехта, который имеет право изготовлять монеты по частным заказам. Высочайшим повелением от 11 февраля 1868 года ст. 63 Монетного устава была отменена. Вместо лобанчиков предписано чеканить 3-рублёвую монету, а имевшиеся в казне лобанчики переплавить. При этом находящиеся в обороте монеты не были демонетизированы. Вплоть до 1886 года их принимали по 2 рубля 85 копеек, до 1897 года — по 2 рубля 95 копеек, а с 1897 года — по 4 рубля 41 копейку. Поступавшие в казну лобанчики подлежали переплавке.
В российском обиходе дукат называли «лобанчик», «арапчик», «пучковый». Первое название было связано с тем, что изображенный на аверсе воин напоминал «залобаненного» (с «забритым» лбом) рекрута, второе — тем, что диковинный воин в доспехах выглядел «арапом», третье название связано с пучком стрел в руке воина.
На момент начала Первой мировой войны в странах Европы сложилась система, в которой золото служило основой денежного обращения, а банкноты свободно обменивались на благородный металл. Начало войны и резкое наращивание военных затрат привело к возрастанию бюджетных дефицитов и увеличению бумажных денежных знаков. Превышение в обороте банкнот над объёмами запасов золота привело к прекращению их свободного обмена на золотые монеты и ликвидацию золотомонетного стандарта. С этого момента дукаты перестали чеканить для оборота. Ряд стран продолжил их выпуск как инвестиционной монеты.
В 1920—1936 годах Австрия чеканила золотые монеты 1 и 4 дуката с датой «1915». После Второй мировой войны в соответствии с федеральным законом от января 1951 года и июня 1964 года Австрия возобновила выпуск золотых монет достоинством в 1 и 4 дуката с датой «1915».
В 1930-х годах в королевстве Югославии выпускали дукаты из золота 986 пробы. Монеты этой серии чеканили номиналами в 1 и 4 дукатов. На одном дукате был изображен профиль короля Александра Карагеоргиевича и герб страны, а на 4-х дукатах — профили Александра и его жены Марии, а также государственный герб.
В 1923—1939, 1951 и 1978—1982 годах золотые монеты в 1, 2, 5 и 10 дукатов чеканила Чехословакия на монетном дворе в Кремнице. Часть монет 1939 года были отчеканены в новообразованной Словацкой республике.
На 2015 год золотые дукаты как инвестиционные монеты продолжали чеканить Австрия и Нидерланды. В Нидерландах, кроме золотых, продолжают выпускать и серебряные инвестиционные монеты, которые также именуют «дукатами».
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a978dce8536aac975fa_es.json
|
Pedro Xavier Solís Cuadra, nació en el seno de una familia consagrada a la escritura. Desde la biblioteca personal de su abuelo Pablo Antonio Cuadra Cardenal aprendió el arte de la lectura.
Se graduó como bachiller en el Colegio Centroamérica de Managua. Sus primeros poemas los dio a conocer en la revista Nicarahuac y en La Prensa Literaria. Sirvió como brigadista en la Cruzada Nacional de Alfabetización de 1980.
Se especializó en Filosofía Occidental y Literatura Hispanoamericana (Humanidades) en la Universidad de Texas en Austin. Fue editor de los suplementos "La Prensa Literaria" (La Prensa) y "Artes y Letras" (La Noticia), y de la revista El Pez y la Serpiente. Trabajó en el Diario La Prensa (1989-1998) donde fungió como sub-director. Fue asesor presidencial en el Gobierno de Enrique Bolaños (2002-2006).
Secretario (2011-2016) y subdirector (2017-2021) de la Academia Nicaragüense de la Lengua; y miembro correspondiente de la Real Academia Española.
Su poesía ha sido traducida al inglés por Suzanne J. Levine: "Tides" (Mindmadebooks, 2015); y por Diane Neuhauser: "Worlds Within and Apart" (APAC, 2018) y "Family Album", con ilustraciones de Melissa Warp (Adelaide, NY, 2019). Además, ha sido parcialmente traducido al italiano, árabe, hebreo, portugués y rumano.
Premio Nacional de Cuento de la UNESCO 1993 y Premio Internacional de Poesía "La Puerta de los Poetas" 1994. Orden Cultural "Salvador Cardenal" 1996 de la Alcaldía de Managua y "Darío-Cervantes" 2009 del Instituto de Cultura Hispánica.
Política
Antologías
Religión
Ensayo
Ensayo literario
Poesía
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a948dce8536aac52dcf_es.json
|
El programa tuvo una corta duración, debido a los bajos índices de audiencia y a las malas críticas que recibió, y finalmente fue reemplazada con menos de la mitad de los episodios producidos y solo cuatro transmitidos. Posteriormente salió al aire en forma íntegra en otros países y por cable, También, fue lanzada en DVD. En España fue estrenada por el canal FOX el 17 de junio de 2009.
La protagonista de la serie es Bella, una micro empresaria dueña de una florería de treinta y tres años en la costera ciudad de San Diego, California; y se enfoca en sus relaciones sentimentales, buscando al amor de su vida con quien casarse, siempre entre ex novios.
Durante la despedida de soltera de su hermana Daphne, la cual organiza la propia Bella, una vidente habla con todas y a su turno le dice que ve sus deseos de matrimonio pero que tiene que casarse antes de un año o permanecerá soltera para siempre, también que ya ha conocido al hombre de su vida pero ha terminado la relación con él. Ella se muestra escéptica al comienzo, además ha tenido muchos novios en el pasado. Sin embargo, algunos sucesos hacen que se cumplan predicciones menores de la adivina y la hacen cambiar de parecer, por lo que se dedicará a buscar a cada uno de sus exnovios para intentar descubrir cuál de ellos es el hombre de su vida al cual dejó escapar y debe recuperar. Aunque al comienzo tampoco creen mucho en la predicción, sus amigos y vecinos Augie, Vivian y Cyrus, junto a su hermana, la ayudarán en esta tarea.
En cada capítulo la protagonista vuelve a salir con alguno de sus antiguos novios, movida por "señales" pero que debe distinguir entre falsas y fuertes o verdaderas, lo que la lleva a vivir nuevos desengaños, decepciones y rupturas (aunque no siempre de mala manera). Por esto, al final de cada capítulo Bella tacha el nombre del ex con quien no ha funcionado de nuevo la relación. Así mismo, sigue visitando a la adivina Marina para recibir consejos, mientras sus amigos Augie y Vivian maduran en su relación y vida compartida, el desempleado Cyrus trata de conseguir novia, y Daphne enfrenta la vida matrimonial junto a su amado. Además, el padre de Bella y Daphne aparece en algunos capítulos y también se habla de su vida amorosa.
La serie fue localizada en Ocean beach y Coronado, comunidades de San Diego (California), y también en Imperial beach (California).
El 12 de septiembre de 2008 la creadora y productora ejecutiva de la serie, Diane Ruggiero, la canceló al no llegar a un acuerdo con el canal CBS sobre la dirección de la misma. Seis episodios se rodaron antes del abandono de Diane. El productor ejecutivo Rick Eid se encargó de terminar la serie con 13 episodios, pero la serie fue finalmente cancelada tras haber emitido solo 4 episodios.
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f21267a4fd698b432f74b9b_ru.json
|
Де Ла Крус Бенитес начал карьеру в молодёжном составе асунсьонской «Олимпии». В 1971 году выиграл со сборной Парагвая молодёжный чемпионат Южной Америки. Тогде же дебютировал за основу «Олимпии». За период с 1971 по 1977 год стал одним из лидеров «чёрно-белых» и трижды выиграл чемпионат Парагвая.
Игра Бенитеса была отмечена тренерами сборной Парагвая, вратарь был вызван в расположение «альбирохи» и провёл один матч за национальную команду в рамках отборочного цикла к чемпионату мира 1978 года против сборной Бразилии. Парагвайцы в тяжелейшем матче сыграли на Маракане вничью с хозяевами — 1:1.
Бенитеса приобрёл бразильский клуб «Интернасьонал», правда, сезон 1978 он провёл в «Палмейрасе», но уже с 1979 года де Ла Крус Бенитес стал игроком основы «Интера» и в первый же год выиграл с «колорадос» чемпионат Бразилии. В 1981 году Бенитес вошёл в символическую сборную чемпионата Бразилии, полуфив Серебряный мяч.
Во время товарищеской игры 4 декабря 1983 года получил серьёзную травму, вынудившую его завершить карьеру. Нападающий противников в борьбе за мяч ударил вратаря по голове, тот потерял сознание и лишь вмешательство партнёра по команде, Мауро Галвана, перевернувшего Бенитеса на спину, спасло игрока. Бенитес был парализован, но, в конце концов, смог восстановиться (во многом благодаря врачу Пауло Рабело, и сейчас работающему в «Интере»), однако речи о продолжении карьеры быть уже не могло.
После этого в течение 7 лет был тренером вратарей в «Интере». За это время приложил руку к воспитанию будущего чемпиона мира Клаудио Таффарела. Затем работал тренером в различных командах штата Риу-Гранди-ду-Сул.
В 1994—2005 гг. работал в спортивном бизнесе, занимаясь агентской деятельностью. Многие парагвайские игроки смогли трудоустроиться в Бразилии благодаря усилиям Бенитеса. Среди них — легендарный защитник Карлос Гамарра, перешедший в 1995 году из «Серро Портеньо» в «Интернасьонал», и другие игроки, устроившиеся в «Интер» и «Гремио».
В настоящий момент является директором любительский футбольной команды в северной части Порту-Алегри.
Женат на бразильянке по имени Ивана с конца 1970-х гг.
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f24490696bfe27637726345_en.json
|
This list is complete with respect to the 1996 Gazetteer of Australia. Dubious names have been checked against the online 2004 data, and in all cases confirmed correct. However, if any rocks have been gazetted or deleted since 1996, this list does not reflect these changes. Strictly speaking, Australian place names are gazetted in capital letters only; the names in this list have been converted to mixed case in accordance with normal capitalisation conventions. Locations are as gazetted; obviously some large rock formations may extend over large areas.
See List of rocks in Western Australia for more.
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed89eac0fc4d77ba954b_hy.json
|
Նվագախմբի պատմությունը սերտորեն կապված է նորվեգացի կոմպոզիտոր Էդվարդ Գրիգի անվան հետ: Գրիգը, լինելով ծնունդով Բերգենից, ակտիվ մասնակցություն է ունեցել նվագախմբի աշխատանքներում ինչպես ստեղծագործական իմաստով, այնպես էլ նյութական: Մի քանի տարի նա նաև եղել է նվագախմբի գլխավոր դիրիժոր: Ավելի վաղ նվագախմբում իր ստեղծագործական կարիերան է սկսել Ուլե Բուլը:
Հիմնադրման առաջին տասնամյակում Երաժշտական համայնքի նվագախումբը կազմված է եղել 20-30 մարդուց: Աստիճանաբար երաժիշտների քանակը ավելացել է: Ներկայումս նվագախմբի կազմում կա շուրջ 100 երաժիշտ, որոնցից շատերը նաև դասախոսություն են վարում Գրիգի անվան երաժշտական ակադեմիայում:
Բերգենի նվագախմբի հետ միասին տարբեր տարիների հանդես են եկել այնպիսի հռչակավոր մեներգիչներ, ինչպիսին է Մարիան Անդերսոնը: Դիրիժորի վահանակից ղեկավարել են Յան Սիբելիուսը, Կարլ Նիլսենը, Աարոն Կոպլենդը, Վիտոլդ Լուտոսլավսկին, Քշիշտոֆ Պենդերեցկի, Լուչիանո Բերիոն:
1978 թվականից նվագախմբի հիմնական երաժշտական հարթակը հանդիսանում է Գրիգի համերգասրահը:
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f21267a4fd698b432f5bc1e_ru.json
|
Курьяновский бульвар был образован 13 января 1956 года. Название связано с бывшей деревней Курьяново, вошедшей в состав Москвы. Деревня же, предположительно, получила название от фамилии владельца.
На Курьяновском бульваре сохранилась малоэтажная застройка посёлка Курьяновской станции аэрации (архитекторы В. Н. Бровченко, Ю. С. Бочков, инженер Р. С. Фейгельман и другие; начало 1950-х годов). В центре бульвара у пересечения с 1-й Курьяновской улицей расположен бывший Дом культуры Курьяновской станции аэрации. Напротив дома культуры на другой стороне 1-й Курьяновской улицы установлен памятник В. И. Ленину. Вокруг памятника расположена клумба, перед ним — скамейки. Это одно из основных мест отдыха жителей Курьянова.
Курьяновский бульвар входит в перечень территорий природного комплекса города Москвы. Площадь зелёных насаждений составляет 2 га.
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2448e996bfe27637501207_en.json
|
The film was first announced in November 2013, with director Don Sandy noting that the story was inspired by real life events which had occurred at Mahabalipuram. Featuring five rookie actors, the film was produced by Vinayak, previously seen in "Lee" and "Kokki", who also features in a leading role. The team successfully approached Silambarasan to sing a song based on the New Year to feature in the soundtrack, and he recorded it in December 2013. The film was predominantly shot around Mahabalipuram, with one song shot in Bangkok. Actor Sathyaraj provided a voice-over for a sequence in the film.
In August 2014,the film's distribution rights were bought by Studio 9 Productions after gaining positive reviews at special screenings.
The soundtrack was composed by K and officially released online on 3 September 2014.
The Times of India gave the film 3 stars out of 5 and wrote, ""Mahabalipuram" starts off on a slow note but by the time it ends, it leaves one startled and shattered. Seldom has a story in recent times been told in such a gripping fashion that it makes it hard for one not to compliment director Don Sandy for his efforts...He deserves full marks for having made a film that not only scores as an entertainer but also seeks to create an awareness on a form of crime that society urgently needs to address". The New Indian Express wrote, "The screenplay with its twists and turns becomes more interesting as the story progresses. The episodes leading to the finale are handled impressively by the debutant director. At a crisp 111 minutes viewing time, "Mahabalipuram" is a fairly engaging watch". Rediff gave it 2 stars out of 5 and wrote, "Though the story line is interesting, the real issue seems to be lost in the poorly-written script...But with a running time of less than two hours, with some enjoyable music by composer K,and good performances, "Mahabalipuram" is a decent attempt".
Baradwaj Rangan wrote, "The quick way to sum up "Mahabalipuram" is that it’s a veritable how-not-to manual. How not to write characters...How not to develop convincing situations...How not to sustain mood, atmosphere...How not to end up with another "Subramaniyapuram"". Sify called "Mahabalipuram", "yet another film with a message with too many hiccups".
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a9d8dce8536aad3804e_es.json
|
Si bien la terapia breve, como lo indica su nombre, implica tratamientos mucho más cortos respecto a otras técnicas tradicionales, esto no significa que la terapia breve sea algo sencillo. Su principal enfoque implica cambiar de una forma de pensar lineal (causa-efecto) a una forma de pensar sistémica (sistemas, subsistemas y sus interacciones) (véase teoría de sistemas), es decir, no se trata al individuo y a su problema en forma aislada, sino que lo considera dentro de su contexto actual y de sus interrelaciones. Esta filosofía es la que permite a la terapia breve aplicarse adecuadamente tanto al tratamiento de familias como de parejas, de individuos o de otros sistemas de interacción humana.
La terapia breve es dinámica y flexible, en donde se identifican los problemas y la gama de posibles soluciones; de igual forma, se analizan los intentos de solución pasados, para fijar metas y alcances del tratamiento y diseñar las intervenciones adecuadas a cada caso. Esto convierte al proceso de terapia en un esquema totalmente interactivo en donde se complementan las dos partes expertas: el experto en técnicas de terapia breve (el/la terapeuta) y la persona experta en su problemática (el/la paciente).
Para que la terapia resulte exitosa, es necesario definir claramente el problema que un/a paciente desea solucionar, es decir, debe estructurarse el problema en términos de las conductas, de las interacciones o de la comunicación que implica el mismo, además de cuándo ocurre, en dónde, con qué frecuencia, a quién le afecta el problema, desde cuándo es problema, cómo lo vive cada miembro del sistema, etcétera.
Por ejemplo, el término "depresión" puede significar para una persona el conjunto de ciertas manifestaciones, tales como la pérdida de apetito, el insomnio y la pérdida del entusiasmo (apatía), mientras que para otra persona el mismo término podría percibirse mediante otro grupo de manifestaciones distintas, como el llorar continuamente, la distracción o la falta de decisión. Las metas de terapia se definen en relación con cambios concretos que desean lograrse, comenzando con cambios pequeños en los subsistemas, los cuales acarrean grandes y notorios cambios que repercuten en todo el sistema.
Una característica peculiar de la terapia breve es el trabajo en equipo; esto significa que, aunque a cada caso se le asigna un/a terapeuta principal, existe un grupo adicional de terapeutas al pendiente del desarrollo de las sesiones a través de un circuito cerrado de televisión o de un espejo unidireccional. Los terapeutas del equipo se comunican con el terapeuta principal y comparten sus ideas, comentarios o sugerencias en vivo o en el análisis posterior, mediante el uso de videocintas. El trabajo en equipo agiliza el proceso de terapia y recorta el tiempo de tratamiento, ya que el/la paciente cuenta con varios enfoques y puntos de vista respecto a su caso particular.
La TBCS pertenece a una familia de enfoques, conocidos como terapias de sistemas, que se han desarrollado en los últimos cincuenta años, primero en los Estados Unidos de América y que posteriormente han ido evolucionado en otros países, incluso en Europa.
El nombre terapia breve centrada en soluciones (en inglés, "solution focused brief therapy", SFBT) y los procedimientos específicos que intervienen en su práctica se atribuyen a la pareja de esposos Steve de Shazer e Insoo Kim Berg y a su equipo de trabajo en el Centro de Terapia Familiar Breve ("Brief Family Therapy Center", en inglés) en Milwaukee, Estados Unidos, conocido como "grupo de Milwaukee". Los miembros principales de este equipo fueron Eva Lipchik, Wallace Gingerich, Elam Nunnally, Alex Molnar y Michele Weiner-Davis.
Su trabajo a inicios de la década de 1980 se ha basado en otros innovadores, entre ellos Milton Erickson y el grupo del Instituto de Investigación Mental ("Mental Research Institute", en inglés), de Palo Alto, California: Gregory Bateson, Donald deAvila Jackson, Paul Watzlawick, John Weakland, Virginia Satir, Jay Haley, Richard Fisch, Janet Beavin Bavelas y otros.
Todos estos nombres son importantes, no sólo como pioneros de una nueva forma de hacer terapia, sino también por sus diversas colaboraciones y escritos que representan nada menos que una revolución en la forma de pensar acerca del funcionamiento social, de la salud mental y del bienestar.
El concepto de terapia breve fue descubierto independientemente por varios terapeutas en sus propias prácticas de varias décadas (en particular, Milton Erickson), y ha sido descrito por autores como Jay Haley, en la década de 1950, y se popularizó en los años 1960 y 1970. También se acredita a Richard Bandler, a John Grinder y a Stephen Lankton, al menos en parte, por la inspiración y la popularización de la terapia breve, en particular mediante su trabajo con Milton Erickson. Mientras que Jay Haley y el equipo del Instituto de Investigación Mental en Palo Alto se dedicaban a descubrir los principios que ha aportado el enfoque de Erickson a la terapia breve, John Grinder y Richard Bandler proporcionaban pautas prácticas para la aplicación de algunas de las técnicas hipnóticas de Erickson.
En la actualidad, la terapia breve enfocada a las soluciones se viene aplicando conjuntamente con diversos enfoques. Los enfoques centrados en las soluciones actualmente tienen gran demanda. Su eficacia está bien establecida y respaldada por un sólido y creciente marco de investigación. El pensamiento centrado en las soluciones se ha ganado su lugar y es ampliamente aceptado en los ámbitos de la terapia, de la asistencia social, de la educación y de los negocios.
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2448e196bfe276373ec618_en.json
|
Oog & Blik offers books mostly for an adult audience. They publish original and translated graphic novels, underground comix, autobiographical comics, picture books, and in the past silkscreens by Joost Swarte. Around 2010 De Bezige Bij bought Oog & Blik. Joustra was fired in 2014 to started a new publishing company called Scratch. Almost all comic books artists left Oog & Blik afterwards to join Joustra's new company. Bezige Bij quit publishing comincs in 2015 and further activities as Oog Blik were put on hold.
Oog & Blik books include those by:
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2448ef96bfe276375c4162_en.json
|
In the United States, the song peaked at number forty-three on the US "Billboard" Hot 100 and number one on the US Hot Dance Club Songs chart. It reached the top ten in Australia, Ireland, New Zealand and the United Kingdom, and the top twenty in Belgium and Denmark. The accompanying music video was released on March 22, 2011, and features personal footage of Brown's everyday life. The video also features appearances from several of Brown's famous friends, including Diddy, Bow Wow, T-Pain, Nelly, Timbaland, among others. Brown promoted the song with live performances on "Dancing with the Stars" (U.S.), the 2011 MTV Video Music Awards, and the 54th Grammy Awards. It was also included on the set list of his 2011 F.A.M.E. Tour.
"Beautiful People" was written by Brown, with Benny Benassi and Alle Benassi handling its production. It was recorded at The Record Plant—a studio in Los Angeles, California. Before the release of "F.A.M.E.", the song leaked online on January 16, 2011. The single cover was unveiled on February 2, 2011, showing Brown strapping a gas mask onto his face as he peers up at the camera. The song's title is spelled out in ransom note effect, with Brown's name graffitied onto the bottom right corner. "Beautiful People" was released for digital download on March 11, 2011. An extended play, featuring additional remixes of the song, was made available for download in the United Kingdom and the United States on April 19, 2011. "Beautiful People" was later included on Benassi's fifth studio album, "Electroman" (2011), as track four.
"Beautiful People" is an uptempo electro house, dancehall and Europop song with R&B influences. According to James Dean Wells from AOL Radio, the song is " pulsing synths that build under Benassi and Brown's staccato and auto-tuned melodies." "Beautiful People" is set in common time with a moderate tempo of 126 beats per minute. It is composed in the key of E♭ major with Brown's vocal range spanning from the note of E♭ to the note of F. The song is positive and uplifting with lyrics such as: "Everywhere that I've been / The only thing that I see is beautiful people ... / Don't you know / Don't you know / You're beautiful." According to "Rap-Up", on the song, Brown encourages "everyone on the dance floor to keep their heads up and discover the beauty inside." When speaking about "Beautiful People", Brown told Jayson Rodriguez from MTV News that "it wasn't a selfish record, it wasn't me bragging or boasting or talking about cars or money or girls. It was me being able to inspire people with dance music. We have a lot of tragic things going on and the world needs to come together as a whole and stop the negativity."
The accompanying music video for "Beautiful People" premiered on MTV's "The Seven" on March 22, 2011. The video features cameo appearances from Brandy, Tyga, Game, Big Sean, Ryan Leslie, Bow Wow, Pharrell Williams, Swizz Beatz, T-Pain, Estelle, Teyana Taylor, Omarion, Diddy, Kevin McCall, Nelly, and Timbaland. The video opens showing Brown and his dance crew, The Rej3ctz, riding scooters during the night in the streets, before switching to various scenes of Brown singing and dancing in the backseat of a car and hanging out in a recording studio with several famous friends listening to "Beautiful People". The video is also intercut with scenes of Brown and Benassi performing at separate concerts, and Brown in the studio dancing with T-Pain. More scenes feature Brown at the club with Teyana Taylor, Brandy, and Omarion. The video ends by showing Brown standing in front of a wall that has the words 'Beautiful People' graffitied on it.
Becky Bain from Idolator stated that the video was "basically a four-minute statement that Brown still has a bunch of friends on his side." Ann Lee from "Metro" thought his dancing in the video was "better than his singing but it's still pleasant enough." Tanner Stransky from "Entertainment Weekly" wrote that the video had a "nice concept", and noted it was "a departure from Brown’s trademark glossy clips". Ed Easton Jr. from WXRK called it a "feel-good journey through his everyday life", and wrote "the visuals [in the video] are supposed to show the human side of Chris and his friends enjoying themselves and leaving the stresses of the world behind to be free from criticism."
A pre-taped performance of Brown performing a medley of "Beautiful People" and "Forever" was shown on the American version of "Dancing with the Stars" on March 29, 2011. For the performance Brown wore a black and white suit, and was accompanied by a group of robotic dancers dressed in all-white suits adorned with LED lighting. Prior to the performance some of the show's cast were unhappy that Brown was going to perform because of the domestic violence assault that occurred with his then-girlfriend Rihanna in 2009. Host Tom Bergeron told the "On Air with Ryan Seacrest" radio show that, "I did tell the producers it may be to their advantage to not have me interview him, because my natural tendency would be to say something. So don't put me in a position where you are asking me to not say something, because I really won't do that."
On August 28, 2011, Brown performed a medley of "Beautiful People" and "Yeah 3x" at the 2011 MTV Video Music Awards. He opened the performance with "Yeah 3x" and was dressed in a white formal suit, accompanied by "full-skirted dancers". Brown was eventually joined onstage by tuxedo-clad dancers and began dancing to the 1993 Wu-Tang Clan single "Protect Ya Neck". His dance routine then moved into 1991, where he danced to Nirvana's "Smells Like Teen Spirit". Brown's performance then came back to the future, where he began to sing "Beautiful People". While performing the song, he was suspended in the air, and then lowered to another stage where he continued to perform the song. Brown then went back in the air, where he did splits and back-flips. "Beautiful People" was also added to the set list of Brown's F.A.M.E. Tour in Australia and North America. On October 8, 2011, Nu Vibe sang "Beautiful People" on the eighth series of "The X Factor" (UK). On December 3, 2011, British singer-songwriter Labrinth covered "Beautiful People" during his set at the Jingle Bell Ball, which was held at the O2 Arena in London.
On February 12, 2012, Brown performed a medley of "Beautiful People" and "Turn Up the Music" at the 54th Grammy Awards, which took place at the Staples Center in Los Angeles, California. He was dressed in a white and gray varsity jacket, white pants and sparkling sneakers. Brown and his backup dancers performed heavily choreographed routines to "Turn Up the Music" atop a collection of blocks, which changed from red to blue to yellow and green. He then sang "Beautiful People" as he jumped across the blocks, while his backup dancers followed in a high-flying routine. The performance ended when Brown saluted to the audience before he took a bow. Rob Markman from MTV News noted that the blocks "resembled the 1980s arcade game Q*bert", while Evelyn McDonnell from "Los Angeles Times" noted that Brown lip-synched his performance. Andrew Martin from "Prefix" magazine wrote that it was one of the worst performances at the Grammy Awards due to the fact that he lip-synched. The performance was made available for download via the iTunes Store in the United States on February 15, 2012.
When Steps re-formed in 2011 and announced they would go on tour during Spring in 2012, Lisa Scott-Lee performed a medley as her solo featuring Heaven, Beautiful People and Lately.
Margaret Wappler from "Los Angeles Times" wrote that "Beautiful People" sounds almost like a Kylie Minogue song "with its powdered-sugar synths and dance floor positivity". Jon Caramanica from "The New York Times" wrote that the song "has the clanging, swelling synths that are the hallmark of megaclubs." Editors from Idolator wrote "We like the song, though we don't see anything inherently 'Chris Brown' about this track — it really could have been recorded by anybody with similar results." Ed Easton Jr. from WNOW-FM wrote that the song "is a softer and sensitive side of Chris Brown as its lyrics are supposed to be meant to inspire others." Joanne Dorken from MTV UK wrote that "Brown's vocals are unrecognisable on this Ibiza-dance scene floor filler, which you can’t help but move to." James Montgomery from MTV News praised Benassi's production skills, and wrote "It's not a stretch to call 'Beautiful People' not only one of the year's most unexpected singles, but also one of the best." Robert Copsey from Digital Spy awarded "Beautiful People" five out of five stars, and called it a "dancehall thumper about equality and believing in yourself."
Nick Levine from BBC Music wrote that Brown is at his most ingratiating when he unites with Benassi "for the electronic throb of "Beautiful People"". Jamie Horne of "The Border Mail" wrote that the song "is another thumping four-on-the-floor anthem." Tom Howard from Yahoo! Music called the song "cheesily euphoric... a single just in time to gain some momentum before the high season in Ibiza." Sean Fennessey from "The Washington Post" gave "Beautiful People" a mixed review, writing, "When Brown dabbles in shamelessly au courant Eurohouse, such as in 'Beautiful People' featuring and produced by the Italian pop-house staple Benny Benassi, that voice is nearly swallowed whole by wall-to-wall production." James Montgomery from MTV News placed "Beautiful People" at number 18 on his list of the "25 Best Songs of 2011". He wrote that "this single represents his biggest reinvention to date. A slippery, shiny club track helmed by Benny Benassi, like most of Breezy's work it is undeniably sexy, but it's also subtly smart too. And that's where he made his biggest strides." "Beautiful People" was nominated for Best R&B/Urban Dance Track at the 27th Annual International Dance Music Awards.
In the issue dated September 17, 2011, "Beautiful People" debuted and peaked on the US "Billboard" Hot 100 chart at number 43. Months before, in the issue dated March 12, 2011, "Beautiful People" debuted at number 37 on the US Hot Dance Club Songs chart; the song peaked at number one in the issue dated May 21, 2011 and became the first number-one single for both Brown and Benassi on the Dance club chart. On October 3, 2017, the single was certified platinum by the Recording Industry Association of America (RIAA) for combined sales and streaming equivalent units of over a million units.
In Canada, the song debuted at number 90 on the Canadian Hot 100 chart dated May 7, 2011. It later peaked at number 22, and spent 10 weeks on the chart. On the Australian Singles Chart, "Beautiful People" debuted at number 14 on March 21, 2011, and peaked at number seven on May 2, 2011. The song was certified double platinum by the Australian Recording Industry Association (ARIA), denoting sales of 140,000 copies.
On the New Zealand Singles Chart, "Beautiful People" debuted at number 40 on March 21, 2011, and peaked at number six on April 18, 2011. It was certified gold by the Recording Industry Association of New Zealand (RIANZ), denoting sales of 7,500 copies. In Ireland, "Beautiful People" debuted at number 39 on March 31, 2011, and peaked at number three on May 5, 2011. In the United Kingdom, "Beautiful People" debuted at number 95 on the UK Singles Chart dated April 9, 2011. After several weeks of climbing up the chart, it peaked at number four on May 7, 2011, where it remained for two consecutive weeks. Overall, it is Brown's fifth UK top ten single as a lead artist. "Beautiful People" also charted on the UK Dance Chart at number two. As of January 2012, the song has sold 588,000 copies in the UK.
Source:
!scope="col" colspan="3"|Streaming
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a9d8dce8536aad4acf2_es.json
|
donde s es el semiperímetro del triángulo:
Cualquier polígono simple puede ser separado en rectángulo que a lo más tienen un lado común o un vértice común, mediante diagonales que parten de un único vértice apropiado. Esta subdivisión y la aplicación de la norma herodiana para el área triangular, facilita el cálculo del área de la región plana encerrada por el polígono simple, con solo medir longitudes, allí radica su importancia.
La fórmula también puede expresarse de estas otras formas:
La fórmula de Herón se distingue de otras fórmulas para hallar el área de un triángulo, como la de la mitad de la base por la altura o la de la mitad del módulo de un producto cruz de dos lados, por no requerir ninguna elección arbitraria de un lado como base o un vértice como origen.
El hallazgo de la fórmula se ha atribuido a Herón de Alejandría, y se puede encontrar una prueba en su libro, "Métrica", escrito en el año 60 dC. Se ha presumido que el físico matemático griego, Arquímedes, haya conocido la fórmula, dos siglos antes; y que lo puesto en "Métrica" es una colección de los conocimientos matemáticos disponibles en el mundo antiguo, es posible que la norma areal preceda a la referencia que figura en el tratado heroniano.
Sépase, una regla de área triangular equivalente a la de Herón:
fue conseguida por matemáticos chinos, independientemente de los griegos. Fue publicada en "Shushu Jiuzhang" ("Tratado matemático en nueve secciones"), escrito por Qin Jiushao y publicado en el año 1247.
Una demostración moderna, que emplea álgebra y trigonometría (bastante distinta a la que dio Herón en su libro Métrica), podría ser la siguiente:
La altura de un triángulo de base "a" tiene una longitud formula_9
Como formula_11, se llega finalmente a:
Se utilizó la factorización de dos cuadrados en dos etapas diferentes.
La prueba original de Herón hace uso de los cuadriláteros cíclicos, mientras que otros argumentos apelan a la trigonometría como el anterior, o para el incentro y un excentro del triángulo . El siguiente argumento reduce la fórmula de Herón directamente al teorema de Pitágoras utilizando únicamente medios elementales.
En la forma 4"Á" = 4"s"("s" − "a")("s" − "b")("s" − "c"), La parte izquierda de la fórmula de Herón se reduce a ("ch"), o bien
usando "b" − "d" = "h" por el teorema de Pitágoras; en cuanto a la parte derecha de la fórmula, puede expresarse como
vía la identidad ("p" + "q") − ("p" − "q") = 4"pq". Por tanto, basta mostrar
y
En lo que se refiere a la primera forma, expandiéndola se obtiene lo siguiente:
y que se reduce a formula_19 al sustituir "2s" = ("a" + "b" + "c") y simplificando.
Respecto la segunda expresión, "s"("s" − "a") − ("s" − "b")("s" − "c"), expandiéndola y sustituyendo el valor de "s=(a+b+c)/2" se reduce hasta
Sustituyendo "b" por "d" + "h" y "a" por ("c" − "d") + "h", por teorema de Pitágoras, entonces simplificando se obtiene" cd" según se requería.
Se parte del hecho de que para todo triángulo su área es igual a formula_21
La fórmula de Herón dada más arriba es numéricamente inestable para triángulos de ángulos muy pequeños ("como ocurre frecuentemente en astronomía").
Una alternativa numéricamente más estable
En la fórmula precedente los paréntesis son absolutamente necesarios para evitar la inestabilidad numérica en la evaluación.
La fórmula de Herón es un caso particular de la fórmula de Brahmagupta para el cálculo del área de cuadriláteros inscritos en una circunferencia; y ambas son casos particulares de la fórmula de Bretschneider para calcular área de un cuadrilátero.
Expresando parte de la fórmula de Herón ("sólo los términos internos a la raíz") de forma matricial dentro de un determinante (determinante de Cayley-Menger) en términos de cuadrados de distancias de los tres vértices dados ("más precisamente, el valor absoluto del determinante"), obtenemos:
ilustra su similitud con la fórmula de Tartaglia para el volumen de un simple de tres.
Donde a, b y c son las longitudes de los lados del triángulo y A será el área del mismo. Hay que asegurarse de que los datos a, b y c que se proveen al determinante cumplan con la desigualdad triangular ("véase figura"), de lo contrario no se trataría de un triángulo y en ese caso el determinante daría resultados positivos o cero pero erróneos. Por otra parte con datos que si cumplan con la desigualdad triangular el determinante da siempre resultados negativos ("no necesariamente erróneos pero inapropiados dentro de una raíz") por lo cual es necesario tomar el valor absoluto del determinante que está dentro de la raíz, de lo contrario obtendríamos resultados complejos.
Así como un triángulo está determinado por las longitudes de sus tres lados, un tetraedro lo está por las longitudes de sus seis lados. Tartaglia halló la fórmula del volumen del tetraedro en función de las longitudes de sus lados. Los determinantes de Cayley-Menger generalizan esta fórmula a dimensiones por encima de tres.
David P. Robbins descubrió otra generalización de la fórmula de Herón de pentágonos y hexágonos inscritos en un círculo.
Si "U, V, W, u, v, w" son las longitudes de las aristas del tetraedro (las primeras tres forman un triángulo, "u" opuesto a "U", y así sucesivamente), entonces
donde
Un conjunto de n vectores linealmente independientes determinan un volumen de dimensión n. Si A es la matriz cuyas filas son estos vectores, el volumen de la figura n-dimensional que determinan es
siendo formula_35 la traspuesta de formula_36.
Esta fórmula coincide con las generalizaciones anteriores y con el determinante de Cayley-Menger. Y permite calcular el volumen que determinan estos n vectores a partir de sus aristas. Es decir, si se trata de un tetraedro, con la medida de sus aristas tendremos el volumen. Basta tener en cuenta que si a y b son los módulos de dos vectores u, v, y c es el módulo de la arista en la misma cara, entonces el producto escalar de u y v es:
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f24490696bfe27637717e5c_en.json
|
The Allmusic review by Ken Dryden awarded the album 4 stars and stated "This 1975 session consists of five challenging originals". Jon Kelman, reviewer for the website All About Jazz, notes that "Hill's playing continues to be filled with the idiosyncrasies, quirky and disjointed but at the same time surprisingly supple. Even on the more relaxed 'Mist Flower,' with Vass' flute creating a softer ambience, Hill finds ways to infiltrate the relative calm with vividly blocky chords and strong phrases that seem to stretch and compress time."
All compositions by Andrew Hill.
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed89eac0fc4d77bb4a2e_hy.json
|
Լեզվաբանական աշխարհագրությունը բարբառագիտության ընդերքում ձևավորված գիտակարգ է։ Հ.Պետրոսյանն այն բնութագրում է իբրև բարբառագրություն։ Երևույթների պատմական դիտարկման դեպքում պետք է շեշտել, որ բուն լեզվաբանական աշխարհագրության առարկան ծնունդ է առել հնդեվրոպաբանության ընդերքում։ Ցեղակից (նախընտրաբար՝ հնդեվրոպական) լեզուների ընդհանրությունները վեր հանելու գործընթացում, երբ դիտարկվում էին ոչ միայն ժամանակակից լեզուները, այլև մերձցեղակից լեզվական դրսևորումների տարածքային բաշխվածությունը, ակնհայտ դարձավ, որ XIX դարի լեզվաբանական տեսություններից մեկը՝ ծննդաբանական ծառը իր ոչ ճկունությամբ ու սխեմատիզմով ի վիճակի չէ ներկայացնելու լեզվական իրական համապատկերը, քանի որ հանդիսանում է իրականության չափազանց մակերեսային և ոչ ճշգրիտ արտացոլումը։ Ծննդաբանական ծառի թերություններից մեկն այն է, որ նրանում հաշվի չի առնվում աշխարհագրական մերձակցության գործոնը, որն իրականում բավական մեծ դեր ունի։
Լեզվաբանական աշխարհագրության, որպես առանձին գիտաճյուղի, ձևավորումը գերազանցապես կապում են XIX դարի վերջին և XX դարի սկզբին գերմաներենի և ֆրանսերենի բարբառագիտական ատլասների ստեղծման հետ։ Վերջինս ներկայացնում է մի որոշ լեզվի համար բազմաթիվ քարտեզների մի հավաքածու, որոնցից յուրաքանչյուրը նվիրված է մի բառի, քերականական մի ձևի վիճակագրության։ Մեկ առ մեկ նշանակված է, թե այդ բառը կամ ձևը երկրի զանազան կողմերում ինչ ձևով է հնչում։ Գերմանիայի լեզվաբանական ատլաս կազմելու գաղափարը պատկանում է Վենկերին։ Նրա ծրագիրը, որը սկսվել էր 1876 թ.-ին, ավարտվել 1926 թ.-ին Վրեդեի կողմից, կրճատված հրատարակվել է 13 ստվարածավալ պրակներով, որոնք լույս են տեսել 1926-ից 1951 թվականներին։ Ժամանակագրական առումով ֆրանսերեն բարբառների ատլասի կազմման աշխատանքները թեև սկսվեցին մի փոքր ավելի ուշ (1902 թ.), սակայն արդեն 1910 թվականին Ժ. Ժիլյերոնը և Է. Էդմոնը ավարտին հասցրին 1920 քարտեզի կազմումը։ Ֆրանսիական ատլասը կազմեց 7 ստվար հատոր և հրատարակման ենթակա էր արդեն 1912 թ.-ին։ Կ. Յուբերգի և Յա. Յուդի կազմած իտալա-շվեյցարական ատլասի կազմումը տևեց 12 տարի (1928-1940 թթ.) և կազմեց 8 հատոր։ Իտալական լեզվաբանական ուղղության մեջ, որը հայտնի է որպես նեոլինգվիստիկա, կիրառության մեջ է դրվում «արեալային/տարածքային լեզվաբանություն» տերմինը։ Լեզվաբանական աշխարհագրության, որպես առանձին գիտաճյուղի, կազմավորման գործընթացում մեծ է եղել Ա. Դոզի և Է. Կոսերիուի հիմնարար աշխատանքների դերը։ Ռուսական կայսրությունում բարբառագիտական հետազոտությունները մեծ կարևորություն են ստացել XIX դարի երկրորդ կեսից (Ա. Սոբոլևսկի, Ի. Սրեզնևսկի, Ք. Պատկանյան)։ Ռ. Ավանեսովի և հեղինակակիցների «համասլավոնական լեզվաբանական ատլասը» դարձավ Եվրոպայի լեզուների ատլասի անհրաժեշտ բաղկացուցիչ մաս։ Հայ բարբառագիտության պատմության մեջ բարբառագիտական քարտեզագրման փորձեր են կատարել (Հր. Աճառյանից հետո) Ռ. Բաղրամյանը («Դերսիմի բարբառային քարտեզը», Ե., 1960 թ.), Կ. Դավթյանը («Լեռնային Ղարաբաղի բարբառային քարտեզը», Ե., 1966 թ.), գրող և բարբառագետ Արտակ Վարդանյանը («Նախիջևանի բարբառային քարտեզը», Հանդես ամսօրեայ, Վիեննա, 2000 թ.)։
Լեզվաբանական աշխարհագրություն առարկան անմիջական կապի մեջ է լեզվաբանական, լայն առումով՝ բանասիրական մի շարք գիտակարգերի հետ։ Առաջին հերթին այն սերտ կապի մեջ է պատմահամեմատական լեզվաբանության, մասնավորապես հնդեվրոպաբանության հետ՝ըստ էության այն ծագել է վերջինիս հուզող խնդիրների շրջանակում։ Սկզբնապես լեզվաբանական աշխարհագրությունը դիտարկվել է ոչ միայն իբրև պատմահամեմատական լեզվաբանության հավելված, այլ ինչ-որ չափով իբրև նրա այլընտրանք։ Լեզվաբանական աշխարհագրության և պատմահամեմատական լեզվաբանության փոխգործակցության արդյունքում նոր հնարավորություններ են ստեղծվում, որոնք խթանում են ինչպես հնդեվրոպաբանության, այնպես էլ լեզվաբանական աշխարհագրության զարգացմանը։ Դրա վառ օրինակն է տարածքի ծագումնաբանական խտություն կոչված նորագույն տեսության ծագումն ու զարգացումը։ Այն դիտարկում է միավոր մակերեսում (միլիոն կամ հազար քառակուսի կիլոմետրում) առկա ծագումնաբանական ընտանիքների քանակը։
Լեզվաբանական աշխարհագրությունը կապված է նաև լեզվաբանական տիպաբանության հետ։ Սրանց համատեղ գործունեության արդյունքում առաջացավ լեզվամիություն գաղափարը։ Լեզվամիության հանգում են քերականական փոխառությունները։ Լեզվամիության դասական օրինակ է բալկանյան լեզվամիությունը, որի մեջ մտնում են հնդեվրոպական ընտանիքի 4 տարբեր ճյուղեր՝ հունական, ռոմանական, սլավոնական և ալբանական։
Լեզվաբանական աշխարհագրությունը կապված է նաև հանրալեզվաբանության հետ։ Վերջինիս ուսումնասիրության առարկա միջլեզվական ազդեցությունների ու փոխազդեցությունների մեխանիզմները հավասարապես կարևորվում են նաև լեզվաբանական աշխարհագրության համար։
Վերջապես, լեզվաբանական աշխարհագրությունը առնչվում է նաև հնագիտության, ծագումնաբանության և հարակից այլ գիտակարգերի հետ։ Որպես նրանց բոլորին հուզող ընդհանուր խնդիր կարելի է նշել բանական մարդու(Homo Sapiens) երկրի վրա տարածման օջախների դիտարկումը։
Լեզվաբանական ատլասը քարտեզների այնպիսի համակարգված հավաքածու է, որը բացահայտում է լեզվական ամենատարբեր երևույթների տարածվածության ձևերն ու աստիճանը։ Լեզվաբանական ատլասի կազմմանը նախորդող նախապատրաստական աշխատանքների փուլում կատարվում է քարտեզագրման ենթակա տարածքների ընտրություն, բնակավայրերի քանակի ճշգրտում, այն ծրագրերի մշակում, որոնց հիման վրա պետք է հավաքվի համապատասխան նյութը։ Առաջին ատլասները հստակորեն ցույց տվեցին, որ տարբեր լեզվական երևույթների սահմանները ոչ միայն չեն համընկնում, այլև հաճախ խաչաձևում են կամ անցնում իրար մոտով՝առաջացնելով զուգաբանություններ(իզոգլոսներ)։ Զուգաբանությունը քարտեզի վրա այն գիծն է, որը ցույց է տալիս նույնական երևույթի (հատկանիշի) տարածական ընդգրկումը ժամանակային կտրվածքում, ճշգրտում է այդ երևույթի տարածքը (արեալը)։
XX դարի երկրորդ կեսին լայն թափ ստացած լեզվաբանական ատլասներ կազմելու գործը ներկայումս տվել է իր որոշակյի դրական արդյունքները։ Այժմ արդեն կազմվել են աշխարհի ավելի քան 300 ատլասներ։
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a9d8dce8536aad3dfe3_es.json
|
Calvin Smith fue uno de los velocistas más importantes de los años 80, pero tuvo la mala suerte de coincidir durante su carrera deportiva con uno de los mejores velocistas de la historia Carl Lewis.
Calvin se dio a conocer a nivel mundial el 3 de julio de 1983 al batir en Colorado Springs el récord mundial de los 100 m con un tiempo de 9,93 segundos, este récord permanecía en poder de Jim Hines desde el año 1968.
Este récord le convirtió en uno de los principales favoritos para la consecución de la medalla de oro en las pruebas de 100 y 200 m en la I edición de los que se celebraron ese año en Helsinki. En la capital finlandesa Calvin obtuvo la medalla de oro en la prueba de 200 m y en el relevo 4×100, pero fue derrotado con superioridad en la final de los 100 m por Carl Lewis.
También en 1983, en la reunión atética de Zúrich (Suiza), Calvin Smith se convirtió en el primer atleta en bajar de los 10 segundos en los 100 m y de los 20 segundos en los 200 m en el mismo día.
La preparación de Calvin durante el año 1984 estuvo orientada a su participación en los Juegos Olímpicos de Los Ángeles pero sus malos resultados en las pruebas de selección del equipo norteamericano le relegaron a participar tan sólo en el relevo 4×100. En esta prueba se adjudicó la medalla de oro junto con sus compañeros (Carl Lewis, Sam Graddy y Ron Brown) con un tiempo de 37,86s que significaban una nueva plusmarca mundial de la prueba.
Los años de 1985 y 1986 fueron años de transición en su carrera deportiva pero en los que siguió realizando grandes marcas: 10.10 y 20.14 en 1985 y 10.14 y 20.29 en 1986.
Así llegamos a las pruebas de selección norteamericanas para los Campeonato Mundial de Atletismo de 1987 que se iban a celebrar ese verano en Roma. En estas pruebas Calvin quedó fuera del equipo en la prueba de los 100 m al terminar en 5º posición y se clasificó in-extremis para los 200 m al terminar 3º. Ninguno de estos resultados hacían presagiar una buena actuación en Roma. Pero en la ciudad romana Calvin volvió a sacar a relucir su calidad y revalidó su título mundial al ganar con un tiempo de 20,16s los 200m lisos.
A lo largo del año 1988 Calvin logró grandes resultados en la prueba de 100 m, clasificándose en las pruebas de selección norteamericanas para los Juegos Olímpicos de Seúl. En la ciudad coreana logró clasificarse para la final y con un tiempo de 9.99 alcanzó la 4º posición (esto le convertía en el atleta que más rápido corría la distancia sin conseguir medalla), pero al día siguiente se destapó todo el escándalo entorno al dopaje del canadiense Ben Jonhson lo que conllevó la descalificación del mismo y se tradujo en la consecución por parte de Calvin de la medalla de Bronce. En la prueba de los 4×100 el equipo norteamericano no pudo revalidar su título olímpico al caerse el testigo en una de las postas de la semifinal.
Tras los Juegos la carrera deportiva de Calvin comenzó un lento declive, a pesar de lograr todavía grandes marcas, que culminaría en su retirada profesional.
Calvin Smith fue durante toda su carrera un abanderado del juego limpio y su físico fibroso poco tenía que ver con el de la mayor parte de sus rivales (hipermusculados), de hecho Calvin siempre ha mantenido que su récord mundial de 9.93 es el último logrado por un atleta sin uso de sustancias dopantes.
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed8beac0fc4d77bd2f3f_hy.json
|
Ըստ օգտագործման առանձնացվում են արոտային և քաղովի (միահար, երկհար, բազմահար) խոտախառնուրդ։ Լինում է պարզ՝ կազմված 2 տեսակ խոտաբույսերից (սուդանի խոտ + գարնանացան վիկ, միամյա ռայգրաս + ոլոռ, առվույտ բազմամյա + ռայգրաս և այլն), և բարդ՝ կազմված 3, 4 (և ավելի) տեսակ բույսերից (կարմիր երեքնուկ + սիզախոտ + շյուղախոտ և այլն)։ Խոտախառնուրդներն ապահովում են ավելի բարձր բերք և կերային շատ միավորներ, քան նրանց բաղադրամասերի մաքուր ցանքերը։
Խոտախառնուրդում թիթեռնածաղկավորների արմատների վրա գտնվող պալարաբակտերիաների կենսագործունեության շնորհիվ հողում ազոտի քանակն ավելանում է, լավանում է հացազգի բույսերի սննդառությունը։ Սպիտակուցների պարունակությունը հացազգի խոտերի մեջ ավելանում է 8 - 12%-ով՝ մաքուր ցանքերի համեմատությամբ։ Խոտախառնուրդում հացազգի բույսերը թիթեռնածաղկավորներին պահպանում են պառկումից և հեշտացնում բերքահավաքի մեքենայացումը։ Խոտախառնուրդի խոտը ավելի շուտ է չորանում, քան թիթեռնածաղկավորներինը։ Խոտախառնուրդից հետո մշակվող կուլտուրաների բերքը 10 - 15%-ով ավելի բարձր է, քան մաքուր ցանքերից հետո մշակելու դեպքամ։ Բազմամյա խոտախառնուրդի բերքատվությունը բարձր և համաչափ է օգտագործման բոլոր տարիներին։ Թիթեռնածաղկավոր խոտաբույսերն առավելագույն բերք են տալիս օգտագործման 1-ին, 2-րդ տարիներին, իսկ հացազգիները՝ սկսած 2-րդ տարվանից։ խոտախառնուրդից ստացված կանաչ զանգվածը և խոտը պարունակում են ավելի շատ սննդանյութեր, բարձր է կերի որակը և մարսելիությունը։
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2448e496bfe27637467ee1_en.json
|
Kate Redding, a sister of Nicholas and Sarah, is playing a new computer game called Pirate Islands, which has been created by her father. After Sarah tampers with the computer scanner, lightning strikes the house, and the scanner goes wild, zapping the three siblings inside the computer game. After teleporting inside the game, Kate meets Mars, the main character of the video game. Blackheart, the pirate captain, takes the siblings aboard the pirate ship and threatens to walk them off the plank, Mars climbs aboard and cuts the rope, causes the sails to fall against the pirates, the siblings escape and attempt to find their scanner, only to be cornered by the pirates and drop it into Blackheart's grasp, who uses it unknowingly to zap his crew-mate, causing him to pixelate and melt.
Kate discovers that users are transported between islands in the game through icons, after jumping inside, she ends up on castaway island only to find that Carmen, the second in command, has stolen all the items from Kate's bedroom. The pirates arrive and chase the gang off the island, causing Sarah to trip against a tree trunk which triggers a secret entrance inside the tree, which contains stairways up towards a hidden treehouse, the gang store their few belongings and decide to call this place their new home.
A hidden cabinet inside the tree house stores wet boots, which are found by Kate, who discovers they are power-ups in the game which allows the characters to walk on water, after raiding the pirate ship and discovering a treasure map, Blackheart reappears and threatens them with the scanner, but Mars knocks it out of his hand and they escape from the ship. Kate, furious, returns the next day with the power-up boots and takes control of the ship, stealing the scanner and escaping, she discovers back at the treehouse the batteries are dead as Blackheart has used it multiple times, saddened by this outcome, Kate announces they will have to stay here, 'A little bit longer.'
A new icon is found which transports Kate to haunted island, where the ghost of Captain Quade hides, a previous member of Blackheart's crew who he murdered when Quade abandoned ship to search for the treasure. After almost being killed, Kate luckily grabs Quade's logbook and escapes the ship. After searching the logbook for clues, Kate realises her music box has batteries identical to the one's needed for the computer scanner, however after multiple events, it has ended up in Blackheart's grasp. Back at the treehouse, Nicholas finds a second power up, a jetpack. Kate confronts Blackheart to meet her at the beach to swap the music box for Quade's logbook, but she is kidnapped in her attempt, only to be saved by Nicholas's jetpack joyride. Kate escapes leaving Blackheart with the music box, once more.
Mars raids the pirate ship with a keg and implants Kate's mobile phone, which she uses as a walkie-talkie between the Blackheart's ship and Captain Quade's ship. After scaring the pirate's away from the main cabin. Mars enters and steals the music box, placing it inside the keg and throwing it in the water. The next day the keg washes up and is found to be empty. Back at castaway island, Carmen promises she will give Kate the batteries if she gives her the jetpack, the power-up boots and the logbook. Blackheart suspiciously arrives at the island to destroy Kate once and for all just as Kate programs the scanner to leave the game. Dugal, Blackheart's second in command, races inside and unplugs the scanner from the console, and grabs it. Kate pushes him over and grabs back the scanner escaping, leaving Mars about to be killed and Sarah and Nicholas captured. Kate returns to the village with a newly programmed scanner, this time programmed for destruction. She switches it on and zaps the sky, which begins to be torn apart as the computer game slowly begins to break down. The village catches fire and is destroyed as Blackheart fights his way through the storm and rips the scanner out of Kate's grasp and collecting her bag containing the logbook. With the scanner now programmed for destruction, Kate begins to cry realising it's all her fault, and she doesn't know what Blackheart may do next.
Now in control of the scanner and the logbook. Blackheart finds a clue, holding it against a mirror he discovers a secret code which pin points to a location on the main island. Kate vows to please her siblings and boards the pirate ship, discovering the code. Kate and Blackheart race to the location and Kate discovers a treasure chest containing an iron key, Blackheart arrives and steals it from her as Kate cries announcing this time, they are truly beaten. The following day, Kate takes up judo in an attempt to begin sword-fighting. After using the jetpack to fool Blackheart, he catches her leg and destroy's the jetpack, but Kate uses judo and flips the pirate over her shoulder, Blackheart drops his sword and Kate grabs it, escaping.
Mars teaches Kate to sword-fight, and is banished as the village leader for not helping the castaways look for the treasure. Meanwhile, Blackheart finds a cascade in the cliffs with an iron door, however there is no lock for the key. Carmen orders an infiltration on the forest in an attempt to find Kate's treehouse, but Mars stops them and wins the castaways over, being renewed as the leader, Carmen is growing furious. Kate and Mars make an agreement to help each other search for the treasure, vowing to split it 50/50 for the castaways and kate to swap for the scanner. Mars sets a trap. Blackheart falls for it and Kate steals the key, racing to the iron door, she knocks, a keyhole burns into the door and she enters shutting before Blackheart gets inside. Mars is upset as Kate has broken her promise. Inside, Kate finds a wooden floating wheel, but as she leaves, Mars grabs it from her, and tells her they are no longer friends.
Carmen and Mars take the wheel to Captain Quade to get some clues on what it does. But Quade steals it, Carmen has to return to Kate for help but she is not happy about it. After Kate saves Mars, he tells her he didn't need the help. And they sword-fight to prove who is a better fighter. Before a winner is announced, Blackheart arrives and Kate leads him inside the ship, she takes the wheel and exists a different way. Blackheart is slowly falling apart and takes the scanner to the forest, turning it on, Pirate Islands begins to rip apart for a second time. Minutes before the game is destroyed, Kate throws the wheel to Blackheart and races to the scanner, switching it off. Blackheart beats her to it once again and retrieves the scanner and the wheel. Blackheart solves the next clue in the logbook, taking the wheel to the waterfall, he finds a hidden panel and switches the waterfall off, opening a hidden door. Kate enters with Mars, both angry at each other. But are forced to work together as Blackheart races to beat them. They find a walkway and an icy block in the wall. Smashing it they retrieve the next clue, a golden egg.
The golden egg is taken to the cliffs on castaway island as instructed by the logbook. There, Kate throws it off the cliff as it begins to fly, it explodes leaving behind a diamond. Mars and Kate, now friends once more, take the diamond to Quade's ship as he tells them how his heart was broken, he evaporates, leaving behind a floating portal, the diamond is inserted and a beam of light explodes from within leaving behind a holographic map, showing a secret island has risen from the waves, that's where they'll find the golden idol.
The race is on to return home as Kate travels to the island as Blackheart arrives quickly behind. They find a golden door and use Sarah's talking plant to get inside. However just as they are about to enter the final part of the treasure hunt, Blackheart escapes and throws them off the cliff to the rocky ledge below, with no chance of escape as the pirates head off towards the idol. Kate charges her energy and discovers inside this video game there are no rules. She flies without the jetpack gracefully and escapes towards the final room. There, Kate and Blackheart sword-fight to the death as Blackheart smacks Kate backwards into the path of the golden idol, which Kate ducks from leading Blackheart to get zapped and turned to gold. The battle is over. Carmen takes control of the pirate ship and discovers the scanner. Thanking Kate, she gives it to her and they leave the island. Back at the treehouse, Kate and Mars kiss. She promises she'll be back. Mars tells her he'll be waiting. She programs the scanner back to the original state, and they leave the island, finding her room is exactly how she left it. Only to discover they have taken home Sarah's talking plant. 'Pirate Islands is real,' whispers Kate, as they all smile at each other.
Two Telemovies (Each 96 mins) have been released. They are cut down versions of all 26 episodes, which leaves out a lot of footage.
There have been no plans to release all 26 episodes in a DVD boxset.
Three Australian computer game champs, Tyler, Marty, and Alison and one Fijian computer champ, Kirra are forced to swap their game consoles for real swords when they are thrown into a virtual pirate island world in Fiji. They face the dreaded Captain Blackheart and his dangerous, seductive new First Mate, Lily and a band of fierce pirates for a hoard of treasure stolen from an Egyptian Pharaoh's tomb by the legendary pirate ship, Neptune's Revenge, and its captain, Salty Ben. Tyler, Kirra, and Alison befriend a local Fijian tribe and its leader, Sol, who takes a liking to Kirra, while Marty preferes the pirate lifestyle, becoming Captain Blackheart's cabin boy at one stage. Marty's allegiance is constantly questioned whether he's on Blackheart's side or his brother Tyler's side, after Lily, leads a revolt and takes over Blackheart's ship. This is a problem for Marty, as Lily is crueller, more suspicious and far cleverer than Blackheart, who is more there for comedy than fast-paced action scenes.
Will Tyler, Kirra, and Alison find the three torn pieces of the treasure map and find their way home, or will the dreaded Captain Blackheart, Marty, Lily and the pirate crew find the Eye of Osiris, treasure of treasures, and live forever?
All 13 episodes have been released on DVD in the Netherlands. The audio is English with hardcoded Dutch subtitles.
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2126784fd698b432f34e0b_ru.json
|
В 1921 году в здании Реального училища по ул. Владимирской, 32 была открыта педагогическая школа. В 1922 году она переименована в педагогический семинар. Далее с 1923 года Даугавпилсский государственный учительский институт, с 1952 года Даугавпилсский педагогический институт, в 1986 году институту присвоено имя Яна Калнберзина, с 1993 года — Даугавпилсский педагогический университет, с 2001 года — Даугавпилсский университет.
2009 год начался для университета резким падением финансирования из-за переживаемого страной экономического кризиса, почти на 2 миллиона латов бюджет 2009 года меньше предыдущего 2008 года, госфинансирование сократилось с планируемых 5,87 млн латов до 4,2 млн латов . Из публикации газеты за 19 ноября «Т. Воронова рассказала, что в нынешнем году бюджет Даугавпилсского университета сокращён на 48 %.»
4 ноября 2011 года прошли мероприятия празднования 90-летия со дня основания Университета в самом университете и в городском театре.
12 сентября 2017 года КМ ЛР одобрил присоединение Медицинского колледжа к ДУ. С 1 марта 2018 года.
Университету принадлежат следующие здания:
Здание по Лачплеша 10 было пединститутским, в 90-х годах забрал город, куплено у города фирмой Диттон.
В университете есть пять факультетов:
См. периодические издания города
Университет имеет свой герб и знамя, освященное в костеле Св. Петра. Ректор Университета имеет нагрудную цепь, которая используется в официальных и торжественных случаях, мероприятиях. Университет имеет конституцию (устав), утверждённую на собрании 15 марта 1993 года, впоследствии утверждена Кабинетом министров ЛР.
Эмблема достославного и досточтимого университета имеет собой закруглённый к низу щит, разделённый горизонтально на две равные части, цвета которых повторяют собой цвета градского флага: верх кармин (червлень), низ серебро, указующие в знак того, что университет территориально расположен в граде Даугавпилс. Буде поле сердцевого малого щитка лазореваго цвета, оное указует что университет объемлет территорию Латгалии, ибо оный лазоревый (синий) цвет означает Латгалию издревле в геральдике. В щитке изображены золотом первоначально литеры большие латинские DPU (Daugavpils Pedagoģiskā universitāte — Даугавпилсский педагогический университет (латыш.яз.), далее и до ныне (настоящего времени) DU (Daugavpils Universitāte — Даугавпилсский университет (латыш.яз.), когда оный сменил своё прозвание. Щит слева и справа объемлют дубовые ветви естественнаго цвета, перекрещивающиеся под щитом. Сие описание приведено по цветной картине эмблемы, ибо официального описания сей эмблемы не имеем, не располагаем в своей руце(руке). И ежели допущены вдруг ошибки в описи, токмо из-за неимения официального описания оной эмблемы, а посему аз многогрешен не хулите и не кляните.
Эмблема использовалась вузом с 90-х годов 20 века по 2011 год. Автор эмблемы - историк и работник образования Арнольдс Гулбис.
Герб Даугавпилсского Университета внесён в Гербовый регистр Латвийской Республики решением Министерства культуры № 3.1-4/1 от 10 января 2012 года. Согласно третьей части статьи 5 Закона о гербах, Государственная геральдическая комиссия рассмотрела поданный Даугавпилсским Университетом проект изображения герба и 27 декабря 2011 года выдало Министерству культуры заключение №3340 о соответствии герба требованиям геральдики. Геральдическое описание подписали министр культуры Жанета Яунземе-Гренде ("Žaneta Jaunzeme-Grende") и председатель Государственной геральдической комиссии Лаймонис Шенбергс ("Laimonis Šēnbergs").
Геральдическое описание герба: «В лазоревом поле золотая лилия и такая же открытая книга; червленью с серебром пересечённая узкая кайма. Девиз начертан лазоревыми литерами по золотой ленте: SCIENTIA VINCES». Перевод девиза с латыни: «С наукой победишь». Символика герба: золотая лилия на синем фоне означает город Даугавпилс, в котором расположен и именем которого назван вуз; книга традиционно является символом высшего образования и используется повсеместно в Европейской и Северо-американской геральдике; красно-серебряная кайма вместе с синей основной тинктурой щита относятся к флагу города Даугавпилс. Композиция в целом отдалённо напоминает использовавшуюся ранее эмблему, дабы обеспечить преемственность и не нарушать визуальное восприятие символа университета.
Автор герба – геральдист Артём Махлин, выпускник магистратуры Даугавпилсского Университета 2009 года. Герб был создан к 90-летию основания Даугавпилсского Университета. Герб ДУ является первым официально зарегистрированным гербом государственного вуза Латвии.
Хоругвь(знамя) университетская есть шелковое, цвета телесного (надо думать цвета утренней зари богини Авроры), отороченное с трёх сторон золотого цвета бахромой, высота к длине в пропорции 1:2(?) Посредине поля полагается герб университета /описание выше/,крепится к деревянному древку. Описание с фотографии, официальным описанием не располагаем, посему могут быть ошибки в трактовке описания хоругви(знамени) университета. Установлена в зале заседания Сената университета, выносится для употребления в официальных церемониях университета, освящено бысть в костеле Св. Петра, что в веригах на Рижской улице, освятил настоятель сей церкви А.Маделан в …. году.
В 1995 году был объявлен ректоратом ДПУ конкурс на создание гимна университета, окончился безрезультатно.
Состоит из щитка, на котором изображён университетский герб, цепь с узором, в которую вставлены символы пяти факультетов университета. Всё исполнено из металла.
В составе Университета имеется издательство Сауле () — в переводе «Солнце». Печатается учебная, научная, художественная литература по решению факультетов, кафедр Университета.
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f21267e4fd698b432fe720e_ru.json
|
Молас Лопес родился 10 июля 1901 года в Юти, округ Каасапа. После окончания школы он выучился в Париже на стоматолога.
Во время Чакской войны с Боливией он дослужился до звания капитана санитарных войск. После войны Молас Лопес принял активное участие в организации стоматологического факультета Национального университета Асунсьона и стал успешным практикующим врачом.
21 февраля 1936 года Молас Лопес ненадолго возглавил муниципалитет Асунсьона. Его блестящие научные познания сделали его заметной фигурой на национальной политической сцене. В 1948 году он стал министром образования в мимолетное правление Президента Хуана Мануэля Фрутоса, а затем - и Президента Хуана Наталисио Гонсалеса. С вступлением на пост главы Республики генерала Раймундо Ролона Молас Лопес сохранил свой пост. 15 февраля того же года, по решению Совета Партии Колорадо, Ролон был смещен, и доктор Фелипе Молас Лопес стал кандидатом на пост президента. Это произошло во многом благодаря соглашению между Федерико Чавесом, лидером партии, и демократическими фракциями. 17 апреля Молас Лопес был официально избран Президентом Парагвая.
Его кабинет составили: Либерато Родригес (позже - Марио Майоркин) - министр внутренних дел, Федерико Чавес (позже - Бернардо Окампос) - министр иностранных дел, Рамон Мендес Пайва - министр финансов, Ригоберто Кабальеро - министр общественных работ, Педро Уго Пенья - министр здравоохранения и социального обеспечения, Хосе Закариас Арза - министр национальной обороны, Аугусто Сальдивар (позже - Фабио да Силва, Гильермо Энсисо Веллозу) - министр юстиции и труда, Эулохио Эстигаррибия - министр образования.
Среди мероприятий правительства Молас Лопеса следует выделить: амнистию для ссыльных периода революции 1947 года, возобновление отношений с Уругваем, передачу останков генерала Бернардино Кабальеро в Национальный Пантеон Героев.
Указанное объединение фракций партии Колорадо оказалось недолговечным. Вернувшиеся в страну политические ссыльные также усугубили политическую турбулентность. В итоге Молас Лопес был свергнут 11 сентября. Задним числом он был обвинен в невыполнении поставленных целей, таких как объединение партии, восстановление республиканских учреждений, а также общественных нравов.
Доктор Молас Лопес умер в Асунсьоне 17 ноября 1954 года (вскоре после установления в Парагвае стронистского режима - диктатуры Стресснера). В честь него была названа одна из улиц столицы.
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2448e396bfe27637436a7f_en.json
|
His story begins in Northern Norway, with a mysterious hiker who tells a group of young medical students, vacationing in the mountains near Øksfjord, about the tragic history of the area from 1942 to 1945. During this time, Herzog and his soldiers tortured and abused the local populace, to such a degree that his cruelty became the grim stuff of legend for the area. Toward the end of the war, realizing that their defeat was at hand, the German soldiers began looting gold, silver and other precious items from the townspeople. However, the residents rebelled, killing many of Herzog's men. Herzog, whom the hiker calls 'the devil,' managed to escape with some of his soldiers into the mountains, where it is believed they all perished. The man tells the indifferent students that the 'evil presence' the notorious officer left behind should not be awakened, and implores them to tread carefully.
After the hiker's visit, the students find an old wooden box, containing medals, gold coins and jewelry. Unaware that they have come across some of Herzog's war loot, and having already forgotten their visitor's tale of the Nazis years prior, the students play with the gold pieces and discuss selling them.
Herzog first appears the night the box is found, retrieving one of the coins from the snow, right outside an outhouse where two of the students are having sex. He soon unleashes his zombie troops on the students, with the couple among the first to be killed.
Throughout the movie, Herzog is seen dispatching his soldiers, primarily through gestures, and observing the action from a distance. He also watches as the students accidentally set fire to their cabin. His troops ultimately kill seven of the students, along with the hiker who originally warned them.
After much carnage and bloodshed, and his zombie troops destroyed, Herzog is left alone with two surviving students. When the two survivors discuss finishing him off, Herzog yells in German, ""Aufstehen!"" (translated as "get up" in English), and rouses a battalion of zombie soldiers, buried beneath the snow.
During the ensuring chase, Herzog breaks with his commander role and joins the action, striking one student on the head with a hammer and disemboweling him. He then removes a gold pocketwatch off his remains. The remaining survivor, named Martin (portrayed by Vegar Hoel), realizing what Herzog is truly after, runs to the group's burnt cabin to retrieve the wooden box. Finally given his gold, Herzog appears satisfied and Martin is allowed to escape.
Upon reaching the supposed safety of his car, Martin prepares to leave the disastrous scene when he discovers one of Herzog's coins. With his discovery, Martin also discovers Herzog, who has returned to take violent possession of his remaining coin.
In the film's sequel, Herzog returns, seeking revenge and to fulfill an order given to him by Hitler during the war. Elsewhere, Martin has had Herzog's arm attached to where his own arm was severed during the first film, granting him the same ability to raise the dead that Herzog possesses. Using this power, Martin raises an army of Soviet POWs killed by the Nazis to do battle with Herzog's own army of zombie Germans. In a post-credits scene, Herzog's head is seen in the possession of a scientist, suggesting that he is still not truly gone.
In creating Herzog and the film's other Nazi zombies, writer and director Tommy Wirkola concluded that the best way to enhance the horror and disgust of standard zombies was to give them the Nazi element; he also used the historical backdrop of the Nazi occupation of Norway in developing the film's plot. In an interview, Wirkola said, "When we were about to sit down and write the actual script, we started thinking ‘What is more evil than a zombie’? A Nazi zombie!
We have a really strong war-history up in the north of Norway from World War II, so it was fun to combine actual events with our own story. And you know Nazis have always been the ultimate villains in movies. Combine that with zombies and you really get something that no one would sympathise with."
While many horror movies featuring zombies are often written within a political or socioeconomic subtext -- zombies serving as an allegory to the suffering of people during economic difficulties or political uncertainties -- it was noted that no such distinction existed with Herzog or his army. In a review of the film for NPR, Nathan Lee wrote, ""Dead Snow" has no such ambitions, conscious or otherwise. That it features Nazi zombies doesn't speak to some Scandinavian reckoning with a historical horror (or a present-day anxiety) so much as to the fact that Nazis are, like, totally evil."
Unlike many cinematic zombies, who appear listless, mindless and shambling, Herzog is agile, focused and swift, and also unlike his zombie counterparts, he is motivated to pursue and attack humans for reasons beyond a hunger for human flesh. Along with his zombie troops, Herzog grunts and growls, yet displays a level of intelligence unique for movie monsters by giving commands, managing troops and using equipment. Also he is seen capable of some form of speech, shouting "Aufstieg!" (German for "Rise!") during the end of the film and awakening several more troops. Despite his supernatural state, he still operates as a Nazi officer, and the zombie soldiers remain under his leadership. Wirkola, who also appeared in a cameo as one of the zombie soldiers, said of his monsters, "I like to think of them as Nazi zombies. Nazis first, then zombies."
Even though a curse is alluded to in the beginning of the film, through the Nazi occupation and subsequent burial grounds the Norwegian mountains became, it is not definitive how Herzog and his soldiers became zombies. However, Wirkola used the curse angle in the creation of the film's zombies. "We went for the old-fashioned ones where they're cursed. For me there are two types of zombie films: the curse and the plague or virus. So we wanted ours to be like a ghost story mixed with Indiana Jones."
Like the movie, Herzog's appearance mixes camp with the macabre. He is dressed in a time-worn, Allgemeine SS uniform; in the movie, and the film's end credits, Herzog is referred to as oberst (colonel). However, given his uniform and that he is identified as part of an Einsatzgruppe division, he would have the equivalent rank of standartenführer.
His face is ghoulish, resembling a skull with early signs of decomposition. Writing for the "New York Observer", Rex Reed likened the humor exhibited in Herzog and the other zombies to Peter Boyle in "Young Frankenstein" and added, "The cadaverous makeup is outstanding (and) the actors do an admirable job portraying authentic-looking terror."
The special effects make-up team responsible for Herzog's look were Per Steinar Hoftun and Shino Kotani, both of Freax FX, and Steinar Kaarstein, of Effektmakeren. The development crew also included Janne Røhmen (key make-up artist), Elisabeth Haugan, Gudmund Saksvik, Lene Bruksås and Ragnhild Prestholt.
Herzog was the prominent character for publicity for "Dead Snow." U.S. posters, DVD and Blu-ray covers display Herzog's head, decapitated and lying on the snow, while Norwegian DVDs feature his headless torso. However, he was neither decapitated nor destroyed in the film.
In addition, Herzog is featured on the "Nazi Zombies" website dedicated to the , map, even though he does not appear in the game and there is no relationship between the map and the film, apart from the concept of Nazi zombies.
It has been reported that Wirkola is looking at making a sequel to "Dead Snow", with a plot possibly involving Herzog and his zombie troops invading Northern Norway.
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed89eac0fc4d77bb6ceb_hy.json
|
Արծաթափայլ որորի էվոլյուցիայի և դասակարգման վերաբերյալ տվյալները մինչև հիմա դեռ պարզաբանված չեն և ներկայումս գտնվում են օրնիտոլոգների ուշադրության կենտրոնում։ Տարբերակում են այսպես կոչված «արծաթափայլ որորների խումբ»՝ ընդհանուր ֆենոտիպային հատկանիշներով և առանձնահատկություններով (օրինակ՝ հասուն թռչունների մոտ գլխի սպիտակ գունավորում, կարմիր բիծ ներքևի կտուցի վրա)։ Տարբեր գրականություններում նշվում է այս խմբի 2-8 առանձին խմբեր։ Թեորիաներից մեկում, որն ավելի հայտնի է դարձել 20-րդ դարում՝ 1970-ական թվականներին, արծաթափայլ որորը կապ ունի «օղակաձև տեսակի» () հետ։ Ըստ այս թեորիայի, այս խմբի թռչունների հիմնական նախնիները երբեք չեն բնակվել Կենտրոնական Ասիայում և Սառցե դարաշրջանում, եղանակային փոփոխություններով պայմանավորված, սկսել են տարածվել սկզբում դեպի հյուսիս, ապա՝ արևելք՝ այդ ընթացքում անցնելով էվոլյուցիա և ձեռք բերելով նոր տեսք։ Յուրաքանչյուր նոր ձևում կենդանու մարմնի վերին հատվածների փետուրներն ավելի վառ սպիտակ գույն են ստացել։
Այս թեմայով վերջին հոդվածների, այդ թվում նաև գենետիկ հետազոտությունների վրա հենվելով, կարելի է ասել, որ «արծաթափայլ որորների խումբը» ներառում է առնվազն 8 առանձին տեսակ, այդ թվում՝ արծաթագույն որորը, "Larus fuscus", "Larus heuglini", "Larus vegae", Միջերկրածովյան որոր (Larus michahellis), "Larus cachinnans", Ամերիկյան արծաթափայլ որոր (Larus smithsonianus), Հայկական որոր (Larus armenicus)։
Խոշորամարմին, սպիտակ գլխով արծաթափայլ որորն ունի 54-60 սմ երկարություն, թևերի բացվածքը 123-148 սմ է, իսկ քաշը՝ 720-1500 գրամ: Բազմացման շրջանում գլխի և վզի փետուրները վառ սպիտակ են։ Մարմնի որովայնային մասը և պոչը նույնպես սպիտակ են։ Մարմնի վերին մասը և թևերի վերին հատվածները կապտամոխրագույն են, մի փոքր ավելի բաց են այն թռչունների մոտ, որոնք բնադրում են Արևմտյան Եվրոպայում և Իսլանդիայում: Ուսագլուխների փետուրները սպիտակ են։ Կտուցն ուղիղ է, կողերից սեղմված և վերջավորության հատվածում փոքր-ինչ թեքված է դեպի ներքև։ Ունի կանաչավուն և դեղնավուն երանգ։ Կտուցի վրա կա կարմիր բիծ։ Աչքի ծիածանաթաղանթը բաց դեղին է կամ արծաթամոխրագույն։ Ոտքերը կարմրավարդագույն են։ Արտաքին սեռական օրգանները գունային տարբերությամբ աչքի չեն ընկնում։
Երիտասարդ թռչուններն ակնհայտորեն տարբերվում են տարեցներից, իսկ բաց գունավորում ստանում են միայն կյանքի չորրորդ տարում։ Փետուրները բազմերանգ են։ Ճակատի, ծնոտի, գլխի և կողքի փետուրները կեղտոտ սպիտակ գույն ունեն՝ բազմաթիվ ուղղահայաց մուգ գծերով և պուտերով։ Գլխի հետին մասը, վզի կողային հատվածները սպիտակ են։ Մեջքի փետուրները մուգ գույն ունեն։ Կյանքի երկրորդ և երրորդ տարիներին մարմնի գույնը աստիճանաբար բացվում է և ստանում է առավել միագույն երանգ։ Կյանքի երկրորդ տարում մեջքին հայտնվում է բաց մոխրագույն ծածկույթ, իսկ երրորդ տարում դրանք արդեն գերակշռում են մարմնի վերին հատվածներում։ Հասունացման շրջանում ծիածանաթաղանթը գունափոխվում է՝ դառնալով շագանակագույնից մինչև դեղին։ Իսկ կտուցը դառնում է մուգ գորշագույնից մինչև դեղին՝ կարմիր բծով:
Ի տարբերություն սեռականորեն չհասունացած թռչունների, հասուն առանձնյակները համեմատաբար հեշությամբ են տարբերակվում այլ որորներից։ Այլ ցեղակիցնեի հետ համեմատության, արծաթափայլ որորները մարմնով ակնհայտորեն առավել մեծ են, նաև բնութագրվում են յուրահատուկ մորֆոլոգիական հատկանիշներով։ Միջերկրածովյան որորների ոտքերը վառ դեղին են, ի հակադրություն դրա, արծաթափայլ որորներն ունեն կարմրավարդագույն են։ Օդուենի որորը ("Larus audouinii") ավելի նրբամարմին է և ունի մուգ կարմիր կտուց և մոխրագույն ոտքեր։ Ծովային որորների վերին հատվածների փետուրները շատ ավելի մուգ են՝ կապարամոխրագույն կամ սև։ Հայկական որորի ("Larus armenicus") թևերի շրջանում սև երանգավորումը ավելի լայն է և ավելի քիչ սպիտակ բծերով։ Կտուցը կարճ է։ "Larus ichthyaetus" տեսակի որորների գլուխը մուգ գույն ունի, ոչ թե բաց, ինչպես արծաթափայլ որորինը։ Մոխրագույնաթև որորների ("Larus glaucescens") և "Larus hyperboreus" որորների մոտ թևերի վերջավորությունները ավելի սպիտակ են, այլ ոչ թե՝ սև։
Արծաթափայլ որորը լայն տարածում ունի հյուսիսային կիսագնդում՝ հանդիպելով ինչպես բարձրադիր լայնություններում, այնպես էլ արկտիկական լայնություններում և տաք տրոպիկական կլիմայի երկրներում։ Բնադրման արեալի հյուսիսային շրջանը գտնվում է հյուսիսային լայնության 70-80° ում Եվրոպայում, որը Սկանդինավյան երկրների հյուսիսային երկրներն են, Ասիայում՝ ծովափնյա տարածքներն ու Հյուսիսային Սառուցյալ օվկիանոսի կղզինեերը՝ Թայմիրից արևելք։ Ամերիկայում՝ Բաֆինի երկրի և Կանադայի ու Ալյասկայի մարգագետնային շրջանները։ Հարավում թռչունները բնադրում են հյուսիսային լայնության մինչև 30°-40°-ը։ Եվրոպայում մինչև ատլանտյան օվկիանոսի ափը՝ Ֆրանսիայի սահմանում, Ամերիկայում՝ Վերին ծովի հարավային շրջաններում։ Վերջին տարիներին նկատվում են այս թռչունների պատահական առանձին խմբեր և բներ բնական արեալի սահմաններից դուրս, ինչպես օրինակ՝ Ուկրաինայում, Բելառուսում, Վոլգա գետի տարածքում ():
Բնակավայրերի ընտրությունը կապված է տվյալ տարածքում առկա ներքին և արտաքին ջրային պաշարների հետ։ Բնակեցնում են խոշոր լճերի, գետերի, ջրամբարների մոտակա արեալներում։ Հիմնականում բնակվում են կղզիներում։ Նրանց համար կարևոր է այն տարածքների բնակեցումը, որտեղ զերծ են մնում գիշատիչ այլ թռչունների հարձակումներից։ 20-րդ դարի վերջին բնակեցրել են խոշոր քաղաքներ, բները կառուցել են շենքերի տանիքներին։ Ձմռանը, որպես կանոն, բնակվում են ծովափնյա տարածքներում։
Տարածված է Հայաստանի բոլոր ջրավազաններում և գետերում: Առավել հաճախ հանդիպում է Սևանա և Արփա լճերի կղզիներում: Մեր հանրապետության տարածքում համարվում է նստակյաց, մասամբ քոչվոր թռչուն։ Բնադրվում է մեծ գաղութներով, որոնք տեղակայված են նրանց բնակավայրերում։ Բները կառուցում են գետնին ճյուղերից, չոր խոտաբույսերից։ Մինչև Սևանա լճի ջրի մակարդակի իջեցումը թռչունները բնադրել են մոտակա ժայռերի ծերպերում։ Սևանա լճի որորների գաղութում յուրաքանչյուր տարի բնադրվում է 1000-1500 զույգ թռչուն։ Նույն ցուցանիշն առկա է նաև Արփա լճի կղզիներում։ Ձվադրում է մայիս-հունիս ամիսներին, դնում է 1-3 գորշականաչավուն կամ ձիթապտղագույն մուգ պուտերով ձվեր։ Սնվում է ամենատարբեր կերերով, առավել հաճախ՝ ձկներով, դաշտային մկներով, միջատներով: Կերի պակասի դեպքում սնվում է մոտակա աղբանոցների սննդի մնացորդներով։ Հայաստանի համար ունեն կարևոր նշանակություն, համարվում են ինքնատիպ տեսակ և գրանցված է Կարմիր գրքում: Աշնանը հյուսիսային շրջաններից չվում են հարավ։
Հյուսիսի պոպուլացիաները համարվում են չվող, ձմռանը գաղթում են հարավ՝ շարունակելով ապրել որպես քոչվոր կամ նստակյաց թռչուններ։ Արևմտյան Եվրոպայի թռչունների մեծ մասը մնում է այդտեղ ձմեռելու։ Սկանդինավյան երկրների, Ֆինլանդիայի միջին և Ռուսաստանի հյուսիսարևմտյան շրջանների թռչունները, որպես կանոն, տեղափոխվում են Բալթիկ և Հյուսիսային ծովերի մոտակա տարածքներ։ Սիբիրից ու Հեռավոր Արևելքից թռչունները գաղթում են Ճապոնիա, Թայվան կղզի և Հարավչինական ծովի ափեր։
Ինչպես ընտանիքի այլ տեսակներ, արծաթափայլ որորները սովորաբար մոնոգամ են և իրենց զույգին պահում են երկար ժամանակ։ Շատ հազվադեպ դեպքերում, երբ գաղութում բույնը մոտ է այլ բներին, կարող է դրսևորվել բազմացման պոլիգինիայի տարբերակը, երբ մեկ արուն բազմանում է երկու էգի հետ: Գարնանը բնադրման վայրերում հայտնվում են համեմատաբար վաղ, երբ ջրերի մեծ մասը դեռ պատված են լինում սառույցով։ Օրինաակ, Բարենցի ծովում թռչունների հիմնական զանգվածը հայտնվում է մարտ-ապրիլ ամիսներին, Ենիսեյի միջին հոսանքում՝ մայիսի երրորդ դեկադայում, Կամչատկայի հարավում՝ ապիլի կեսերից մինչ մայիսի վերջ։ Սկզբնական ժամանակահատվածում, երբ ջրի մեծ մասը դեռ պատված է լինում սառույցով, բնակվում են բնակավայրերին մոտ կամ այնտեղ, որտեղ աղբամաններ կան։ Շուտով սկսվում է բազմացման սեզոնը, որի ընթացքում թռչուններն իրենց ագրեսիվ են պահում. բարձր ճչում են, կերակրում են զույգերին։
Ամենից հաճախ բնադրում են գաղութներով, որոնք կազմված են լինում մի քանի տասնյակից մինչև մի քանի հազարյակի հասնող առանձնյակներից։ Երբեմն կարող են բնադրել առանձին։ Թռչունները կամ զբաղեցնում են հին՝ նախորդ տարվա բները կամ կառուցում են նորը, բայց բոլոր դեպքերում նրանք կառուցում են բաց տարածությունների վրա՝ հաճախ հողի վրա՝ ծովափի քարերի արանքներում, քարափներում, ավազաթմբերում։ Գաղութում երկու բների միջև տարածքությունը կազմում է 1-3-ից մինչև 25-30 մ, իսկ միջինում՝ 4,9 մ։ Բնի կառուցմամբ զբաղվում են զույգով։ Դրա համար օգտագործում են տարատեսակ նյութեր, որոնք հայտնաբերում են շրջակայքում, այդ թվում՝ ջրիմուռներ, փետրախոտ, քարաքոսեր, սեզ, մամուռներ:
Բնի ներսը կարող է պատված լինել փետուրներով կամ կենդանիների բրդով։ Էգը, որպես կանոն, մեկ սեզոնի ընթացքում ձվադրում է մեկ անգամ՝ ապրիլի սկսզբից մինչ հունիս՝ կախված տարածաշրջանից։ Ձվադրում է 2-3 ձու՝ 65-81 × 41-54 մմ չափսերով։ Ձվի ընդհանուր ֆոնը կարող է տատանվել թույլ շագանակագույնից մինչև կանաչադեղնավունի սահմաններում։ Բացի դա, կա նաև մեկ բնութագրող հատկանիշ. ձվերը պատված են լինում մուգ և բաց գունավորմամբ պուտերով։ Զույգը, ժամանակ առ ժամանակ փոխարինելով միմյանց, նստում են ձվերի վրա։ Ձվերը պարբերաբար շրջում են ոտքերի և մարմնի շարժումներով։ Ինկուբացիայի ժամանակահատվածը տևում է 28-30 օր։ Ձվից նոր դուս եկած ձագերը պատված են լինում մուգ մոխրագույն մազիկներով՝ մուգ բծերով։ Առաջին օրերը նրանք ամբողջությամբ անպաշտպան են, երրորդ օրն արդեն կարողանում են կանգնել ոտքերի վրա և սնունդ են ընդունում, իսկ 3-4 օր հետո լքում են բույնն ու սկսվում շարժվել մոտակայքում։ Վտանգի դեպքում թաքնվում են քարերի արանքում կամ ջրում։ Թռչել սկսում են 38-45 օրից, բայց դեռ կես ամիս կամ ամբողջ մեկ ամիս կախված են լինում ծնողներից, որոնք կերակրում են ձագերին։ Սեռական հասունացման հասնում են կյանքի 5-6-րդ տարում։
Սնունդը բազմազան է, այնուամենայնիվ, թռչունները դժվարությամբ են փոխարինում մի սնունդը մյուսով։ Ծովափերում բնակվողները ձուկ են որսում, խեցգետնակերպեր, փափկամարմիններ, որդեր, կակղամորթեր ()։ Որս հայթայթելիս ջրում հետևում է զոհին իր տարածքից՝ մարմինն ամբողջությամբ կամ մասամբ սուզած։ Եթե կարծր խեցիով կենդանի է որսում, բարձրությունից նետում է զոհին քարի վրա՝ խեցուց զրկելու համար։ Սնվում է ձկնորսների թողած կամ ծովափերին թափված սնունդով։ Սնվում է ինչպես կենդանական, այնպես էլ բուսական ծագմամբ սնունդով՝ կրծողներ, մողեսներ, այլ թռչունների ձվեր և ձագեր, կարծրաթևավորներ, հատիկավոր մշակաբույսեր, պտուղներ։ Նրանց կերակրացանկում ներառված է նաև սատկած կենդանիների միսը, սննդային մնացորդներն ու թափոնները։ Բացի սա, նրանց մոտ առկա է կլեպտոպարազիտիզմի երևույթը (), երբ սնունդը «գողանում են» այլ կենդանիներից, այդ թվում՝ ծովահենաորորներ, բադեր։ Որոշ դեպքերում քանդում են այլ թռչունների, ինչպես նաև իրենց տեսակի թռչունների բները։
Ձայնարկությունները նման են այլ խոշորամարմին որորների ձայնին։ Դա նման է խռպոտ ճչոցի, որոնք վտանգի պահերին ավելի հաճախ են կրկնվում։ Բարձր ձայն հանելիս հաճախ գլուխը ետ է գցում։ Ձայնն ավելի բարձ է, քան "Larus fuscus" տեսակի մոտ, երբեմն ցածր, քան "Larus hyperboreus" տեսակի մոտ։
Թռչելիս այն տպավորությունն է կարծես լողում է։ Թռչելիս թևերը հազվադեպ է թափահարում։ Զոհին հետապնդելիս կարող է թռչել շատ արագ և մանյովրելով։ Ջրում սուզված լավ է մնում։ Զոհին բռնելուց հետո ջրից դուրս է հանում կամ գլուխը կամ մարմնի կեսը։ Ցամաքում իրեն լավ է զգում, երբեմն իրագործելով կարճ թռիչքներ։
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2448de96bfe276373a34d8_en.json
|
In 1780 Admiral Arbuthnot placed John Plumer Ardesoife in command of "Loyalist". He immediately proceeded to terrorize the inhabitants of the Sea Islands, arousing opposition to the British. Around this time "Loyalist" took the sloop "George", of 25 tons burthen, William Stein master. "George" was condemned at the vice admiralty court in Savannah on 23 August 1780. While under Ardesoife's command she also took some prizes at George Town.
She was under the command of Captain Richard Williams when the French captured her in the Chesapeake on 30 August 1781. According to French sources, "Loyalist" and the frigate were on picket duty when they encountered the French fleet under Admiral de Grasse. "Guadeloupe" escaped up the York River to York Town, where her crew would later scuttle her. The English court martial records report that "Loyalist" was returning to the British fleet off the Jersey coast when she encountered the main French fleet. The French frigate "Aigrette", with the 74-gun "Glorieux" in sight, was able to overtake "Loyalist".
The French took her into service as "Loyaliste" in September. On 15 September she arrived at Yorktown, De Grasse having detached her to escort in some grenadiers and chasseurs. Her commander, briefly, was "lieutenant de vaisseau"
Pascal Melchior Philibert de Barras-Saint-Laurent, son of Admiral de Barras.
Shortly thereafter, in November, the French gave her to the Americans. In her brief French service she is described as carrying 22 guns, probably 14 guns plus eight swivel guns.
Citations
References
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a9f8dce8536aad7ad35_es.json
|
Seymour se encuentra ubicada en las coordenadas . Según la Oficina del Censo de los Estados Unidos, Seymour tiene una superficie total de 6.92 km², de la cual 6.92 km² corresponden a tierra firme y (0.11%) 0.01 km² es agua.
Según el censo de 2010, había 3.451 personas residiendo en Seymour. La densidad de población era de 498,48 hab./km². De los 3.451 habitantes, Seymour estaba compuesto por el 94.35% blancos, el 0.29% eran afroamericanos, el 2.64% eran amerindios, el 0.17% eran asiáticos, el 0.03% eran isleños del Pacífico, el 0.7% eran de otras razas y el 1.83% pertenecían a dos o más razas. Del total de la población el 2.03% eran hispanos o latinos de cualquier raza.
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2126794fd698b432f44540_ru.json
|
Вероятно, композитор родился в Данстейбле в Бедфордшире. Дата его рождения неизвестна, её исчисляют приблизительно по самым ранним дошедшим до нас работам Данстейбла 1410—1420 годов. О многих событиях в жизни Данстейбла можно только строить предположения.
Возможно, до 1427 г. он служил придворным музыкантом у герцога Бедфордского (брата короля Генриха V), поэтому мог жить некоторое время во Франции, так как герцог был регентом Франции в 1423—1429 гг. В 1427—1436 гг. Данстейбл находился при дворе Жанны Наваррской, второй жены английского короля Генриха IV. Согласно налоговым записям за 1436 г., Данстейбл имел собственность в Нормандии, а также в Кембриджшире, Эссексе и Лондоне. В 1438 г. он находился на службе у Хамфри, герцога Глостерского.
В отличие от многих композиторов того времени, Данстейбл не был клириком. Вероятно, он был женат.
По-видимому, Данстейбл занимался также астрономией и математикой. Во всяком случае, из его эпитафии мы знаем, что он «изучал законы небесных созвездий». Сохранившаяся его работа по астрономии носит компилятивный характер.
Данстейбл похоронен в Лондоне в церкви Сент-Стивен-Уолбрук. Надгробие было поставлено в церкви в начале 17 в. Церковь была восстановлена после пожара 1666 года, надгробие восстановили в 1904. В эпитафии Данстейбл назван славой и светилом музыки.
Творчество Данстейбла является важным связующим звеном между музыкой Средневековья и полифонией эпохи Возрождения. С 16 в. закрепилась легенда о Данстейбле как «изобретателе» полифонии, хотя в действительности полифонический принцип
коренится в народном музицировании, а перенесение его в профессиональную музыку, начавшись в Средневековье,
заняло несколько веков. Однако Данстейбл придал хоровому звучанию ту полноту, естественность, силу и блеск, которые характеризуют хоровой стиль нидерландской школы.
В составе капеллы герцога Бедфордского Данстейбл бывал в Камбре, где у него могли учиться Г. Дюфаи и Ж. Беншуа. Во всяком случае, живший при французском дворе знаменитый поэт Мартин ле Франк отмечал, что на их музыку повлиял "contenance angloise" (английский стиль) Данстейбла. Под «английским стилем», вероятно, имелось в виду использование фобурдона и особое значение терций и секст.
Данстейбл стремился к единству в многоголосии. Одним из первых он стал использовать в «свободных» голосах мелодический материал, родственный материалу cantus firmus. Данстейбл разработал жанр декламационного мотета, в котором музыкальный ритм подчинён ритму стиха.
До нас дошло около 50 композиций Данстейбла. Возможно, его перу принадлежат и другие произведения, сведения об авторах которых не сохранились. Данстейблу приписываются две полные мессы «Rex seculorum» и «Da gaudiorum premia». Сохранились части месс (среди них встречаются парные, например Kyrie—Gloria или Sanctus—Agnus dei), около 12 мотетов (включая известный мотет,
объединяющий гимн «Veni creator Spiritus» и секвенцию «Veni Sancte Spiritus», мотет «Quam pulcra es» на библейские слова из «Песни песней» и «Nasciens mater virgo»), другие обработки литургических текстов, несколько песен на французские или итальянские тексты, среди которых получившая всеевропейскую популярность «О rosa bella» (авторство оспаривается). Данстейблу также приписывается одна пьеса («I pray you all») в жанре кэрол.
Музыку Данстейбла характеризует господство трёхголосия, мелодическое богатство голосов, импровизационность в развитии мелодии. В мессах в качестве cantus firmus Данстейбл использовал традиционные григорианские мелодии, помещая или в теноре или в верхнем голосе. В технике многоголосной композиции композитор пользовался изысканными и разнообразными приёмами письма, включая изоритмию (в мотетах), имитацию и ракоход.
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2126774fd698b432f001b9_ru.json
|
Формат матча являлся результатом договорённости между участниками и спонсорами и одобрен ФМЖД.
Матч проводится в течение двенадцати игровых дней, в каждый из которых проводится игра с классическим контролем времени (1 час и 20 минут + 1 минута на ход).
Победитель матча становится спортсмен, набравший большую сумму очков и одержавший не менее 3-х побед.
В противном случае играется тай-брейк из трёх партий в рапиде (20 мин + 10 секунд за ход), затем при необходимости, играются три партии в блиц (10 мин + 5 секунд за ход), затем при необходимости в суперблиц по системе Лемана-Георгиева (10 мин + 5 секунд за ход до победы одного из участников). Количество побед в играх с классическим контролем времени суммируется с количеством побед в тай-брейке.
Если бы первые 6 партий с классическим контролем времени были сыграны вничью, должен был бы играться тай-брейк, победитель которого, повёл бы в матче со счётом 8-6.
После 12-ти игровых дней счёт побед был в пользу Рула Бомстры: 1-0. Согласно регламенту, в 13-й день проводился тай-брейк до тех пор, пока один из участников не одержит 3-х побед (для Бомстры 2-х). После рапида количество побед не изменилось. После блица Бомстра вёл со счётом 2-0. Третью победу он одержал в суперблице.
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f21267c4fd698b432f9ff4b_ru.json
|
Горнолыжные ботинки — это специальная обувь, предназначенная для использования с горными лыжами. С лыжами соединяются и носок, и пятка через подпружиненные крепления. Стандартом на крепление горнолыжных ботинок является "ISO 5355". Современные лыжные ботинки имеют высокие голенища: примерно до середины голени. В этом отношении они ближе к сапогам, чем к ботинкам. Подошва современных горнолыжных ботинок не гнётся вообще, поэтому ходить в них неудобно. Для облегчения этого неудобства, и для защиты подошв ботинок при ходьбе по твёрдым поверхностям на них можно надеть специальные резиновые накладки. Также, современные горнолыжные ботинки для начинающих и среднего уровня могут иметь переключатель для ходьбы, который уменьшает жёсткость голенища.
Большинство современных лыжных ботинок в основном имеют четыре застёжки, так как большее число практически не имеет преимуществ, а меньшее число не обеспечивают достаточно плотного облегания ботинком ноги, которое требуется всем лыжникам кроме начинающих. Конструктивно современные горнолыжные ботинки состоят из двух частей:
В случае беговых лыж к лыже крепится только носок ботинка. Подошва ботинка позволяет сгибание, ходьба в таких ботинках достаточно удобна.
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed89eac0fc4d77bab38e_hy.json
|
Ռումբերը սկսել են օգտագործվել 11-րդ դարից սկսած Չինաստանում Սոնգ հարստության ժամանակներում։
Եվրոպայում ռումբերը առաջին անգամ կիրառվել են Ֆրանսիայի կողմից այժիրյան ծովահենների հետ պատերազմի ժամանակ Ալժիր քաղաքի ռմբակոծության ժամանակ (1681 թվականի հոկտեմբերի 28-ին)։
Մինչև Առաջին համաշխարհային պատերազմը ռումբ էին անվանում բոլոր բեկորային հրետանային արկերը, որոնք նախատեսված էին բոլոր կալիբրների հրասանդներից և ականանետերից, ծանր հաուբիցներից և հրանոթներից կրակելու համար։
20-րդ դարի սկզբում ռումբեր էին անվանում նաև նռնակները և հրացանային նռնակները։ Ընդ որում «աերոպլանային ռումբ» էին անվանում սկզբից ծանր նռնակները, որոնք վայր էին գցում աերոպլաններից օդաչուները։
Բացի դրանից 20-րդ դարի առաջին կեսում Ռուսաստանում, ԽՍՀՄ-ում և Գերմանիայում ռում էին անվանում նաև փողային զինամթերքները, երբեմն նաև ականանետերի արկերը։
Այժմ ռումբ սահմանումը լայնորեն կիրառվում է ինքնաշեն պայթուցիկ սարքերի անվանման մեջ, որոնք օգտագործում են պարտիզանների և ահաբեկիչների կողմից, չնայած ավելի ճիշտ կլիներ դրանք անվանել նռնակներ կամ ականներ։
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed88eac0fc4d77b99523_hy.json
|
Հայտարարվեց, որ Konami-ի և Բարսելոնայի միջև կնքված պայմանագիրը թարմացվել է, ինչն էլ նշանակում է, որ իսպանական ակումբը շարունակում է մնալ eFootball PES 2020-ում։
Մանչեսթեր Յունայթեդը և Konamin նույնպես կնքեցին պայմանագիր ինչն էլ ասում է այն մասին, որ խաղացողները կարող են տեսնել Մանչեսթեր Յունայթեդի պաշտոնական լոգոն, մարզադաշտը և լիզենզավորված խաղացողներին։ Ակումբի ներկայիս կազմը նույնպես ստեղծել է ամբողջ մարմին սկանավորման շնորհիվ, ինչն էլ թույլ է տալիս ավելի իրական տեսք հաղոդել խաղին։
Դեմո տարբերակի թողարկումից հետո, որը կայացավ 2019 թվականի հուլիսի 30-ին, Մյուխենյան Բավարիան դարձավ խաղի պաշտոնական հովանավորներից մեկը։ Հասանելի է դարձել նաև Բավարիայի տնային մարզադաշտը՝ Ալյանց Արենանան։
Յուվենտուսը 25 տարվա մեջ առաջին անգամ Konami-ի հետ կնքեց բացառիկ պայմանագիր։ Խաղացողները կարող են խաղում տեսնել ակումբի մարզահագուստը, ֆուտբոլիստների անունները և տնային մարզադաշտը։
2019 թվականի հունիսի 28-ին, Արսենալը հայտարարեց, որ կնքել է 3 տարվա բացառիկ համագործակցության պայմանագիր Konami-ի հետ, և այսպիսով խաղում կհայտնվի խիստ մանրամասն մշակված Էմիրեյթս մարզադաշտը։
Խաղում ավելացել է նոր ռեժիմ, որ կրում է Matchday անունը։
«Մաստեր լիգան» նույնպես ստացել է մի շարք թարմացումներ, առաջին հերթին ավելացել են սյուժետային տեսարանները՝ մարզումները, մամլո ասուլիսները, հանդիպումները, որոնք հիմնականում իրականացվում են տվյալ խաղացողների պատասխանների միջոցով։
Խաղում 18 առաջնություններ ամբողջությամբ լիցենզավորված են։ Այդ առաջնությունները ունեն իրական խաղացողներ, համարներ և լոգոտիպներ, սակայն բրազիլական առաջնության որոշ խաղացողներ դեռևս հայտնվում են ընդհանուր անուններով։ Խաղում ավելացվել են երեք նոր լիցենզավորված առաջնություններ՝ իտալական Serie A և Serie B և բրազիլական Campeonato Brasileiro Série B։
Konami-ն 2014 թվականից ի վեր պահպանում է AFC Champions League-ն, PES 2020-ում այն նույնպես կա։
Այս խաղում անգլիական Պրեմիեր Լիգան (բացի Մանչեսթեր Յունայթեդից ու Արսենալից), Անգլիայի ֆուտբոլային լիգայի առաջնությունը, իսպանական Լա Լիգան (բացառապես Բարսելոնաից և Մալյորկաից) և Segunda División շարունակում են մնալ առանց լիցենզիայի, ինչպես և նախկին տարբերակում։ Սակայն այս առաջնություններում հասանելի կլինեն իրական խաղացողներ։ Serie A-ի բոլոր թիմերը, բացի Բրեշիաից լիցեզնավորված են։
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a958dce8536aac5e1b7_es.json
|
El Wahhabismo fue un movimiento fundamentalista dentro del Islam, fundado por Muhammad ibn Abd-al-Wahhab, quién, con Muhammad bin Saud, lanzó la campaña para reformar el Islam y consolidar su poder en Arabia desde su base de poder en Diriyah. Llevaría a la creación del Emirato de Diriyah, y su aplastamiento eventual por el Jedive egipcio Mehmet Alí, del Imperio otomano.
En 1802 el saqueo de Karbala dejó 5.000 muertos y el desvalijo de la Mezquita Imam Husayn y, por 1805, los Wahhabis controlaban La Meca y Medina. Los Wahhabis atacaron las caravanas de negocio de los otomanos, así afectando a sus finanzas. El Emir saudí denunció el sultán otomano y cuestionó la validez de su reclamo de ser el Califato y protector de los santuarios de Hiyaz. El Imperio otomano, sospechosos del ambicioso Mehmet Alí, lo ordenó a pelear contra los Wahhabis, porque la derrota de cualquiera de los dos se beneficiaría a ello.
Mehmet Alí recibió sus órdenes a aplastar el estado saudí tan temprano como el diciembre de 1807 por Sultán Mustafá IV. Sin embargo, problemas internos dentro de Egipto lo impidió dar toda su atención a los Wahhabis. Así fue hasta 1811 cuando por fin los egipcios capturaron de nuevo a las ciudades sagradas.
Sin embargo, llevaría hasta septiembre de 1818 para que acabara definitivamente el estado con el rendimiento de sus líderes. Ibrahim bajá, hijo de Mehmet Alí, se puso jefe de la campaña en 1817. Por su diplomacia hábil y regalos pródigos fue capaz de ganar el apoyo de las tribus árabes volátiles, avanzándose hasta Arabia Central para ocupar las ciudades de Unaizah y Buraidá. La gran mayoría de las tribus principales se juntaron con él y se marcharon a la capital saudí en Diriyah, aunque la ruta estaba plagada de ataques de los Wahhabis. En abril de 1818 se llegaron a Diriyah y en septiembre los Wahhabis se rindieron, parcialmente llevando tanto tiempo debido al ejército mal capacitado de Ibrahim. En junio de 1819 Diriyah fue destruido y guarniciones de tropas egipcias se desplegaron en las ciudades principales. Se lo mandó al jefe del estado saudí, Abdullah bin Saud, a Estambul por ser ejecutado.
La mayoría de los líderes saudíes se encontraron con un buen tratamiento pero los otomanos se pusieron muchos más duros con los líderes religiosos que habían inspirado al wahhabismo, ejecutando a Sulayman ibn Abd Allah y otros notables religiosos y pensando que ellos representaron un peligro mucho más alto por sus creencias religiosas inflexibles e intransigentes y así representaban una amenaza más grande que los líderes políticos. También se resintieron las creencias del wahhabismo.
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed89eac0fc4d77ba8d4b_hy.json
|
Ֆիլմի սյուժեի հիմքում ընկած է ավստրալացի ռազմական օդաչու և նախկին ռազմագերի Փոլ Բրիքհիլի՝ 1950 թվականին հրատարակած համանուն վեպը, որը պատմում է Նացիստական Գերմանիայի Շագան քաղաքում (ներկայումս՝ Ժագան) գտնվող «Շտալագ լուֆթ III» ռազմագերիների ճամբարում իրականացված զանգվածային փախուստի մասին։
Ֆիլմի հերոսներն ստեղծված են իրական անձանց նախատիպով, իսկ որոշ դեպքերում՝ մի քանիսի հավաքական կերպարներն են։ Այնուամենայնիվ, որոշ դեպքեր ֆիլմում փոփոխված են։
Ֆիլմի պրեմիերան կայացել է 1963 թվականի հունիսի 20-ին՝ Լոնդոնի «Օդեոն Լեյքաստեր սքուեր» կինոթատրոնում։
Առաջադրվել է Ակադեմիայի մրցանակի՝ «լավագույն մոնտաժի» անվանակարգում, ինչպես նաև Ոսկե գլոբուսի՝ «լավագույն ֆիլմ» անվանակարգում։
Շարունակ փախուստ գործող դաշնակից ռազմագերիների վերահայտնաբերման վրա հսկայական ռեսուրսներ ծախսելուց հետո, 1943 թվականին Նացիստական Գերմանիայի կառավարության կողմից ի վերջո ստեղծվում է ռազմագերիների համար նախատեսված «Շտալագ լուֆթ III» բարձր հոսկողությամբ համակենտրոնացման ճամբարը, որտեղ էլ տեղափոխում են կալանավորված օդագնացների մեծ մասին։ Ֆաշիստական պահակախմբի զինվորական պարետ (կոմանդանտ), գնդապետ ֆոն Լյուգերը (Հաննես Մեսեմեր) շտապում է տեղեկացնել ճամբար ժամանած բրիտանացի ավագ սպա, ավիացիայի գնդապետ Ռամզիին (Ջեյմս Դոնալդ), որպեսզի վերջինս իր ռազմագերի ծառայակիցների հետ զերծ մնա փախուստ գործելու մտադրությունից։ Ֆոն Լուգերը շտապում է հայտնել Ռամզիին ճամբարի զանազան կառուցվածքների ու նորամուծությունների մասին, որոնց շնորհիվ ոչ մեկի մտքով չի անցնի փախուստ գործելը։ Միևնույն ժամանակ ֆոն Լյուգերը նշում է, որ ճամբարում բավականին առավելություններ կան։ Առաջին օրվա ընթացքում բլից-փախուստի մի քանի ձախողված փորձից հետո, ռազմագերիներն ի վերջո հիմնվում են ճամբարում։
Միևնույն ժամանակ, Գեստապոյի և Անվտանգության ծառայության գործակալների կողմից ճամբար է բերվում Մեծ Բրիտանիայի արքայական օդային ուժերի ավիաջոկատի առաջնորդ Ռոջեր Բարթլեթը (Ռիչարդ Աթենբորո)։ Լայն շրջանակներում հայտնի լինելով «Մեծ Իքս» պատվանվամբ, Բարթլեթը ֆիլմում ներկայացվում էր որպես փախուստների գլխավոր կազմակերպիչ։ Բարթլեթին բանավոր կերպով զգուշացնում են, որ եթե վերջինս կրկին փախուստի փորձ կատարի, ապա բռնվելու դեպքում անմիջապես կգնդակահարվի։ Այնուամենայնիվ, իր շուրջ համախմբելով ճամբարում հաստատված փախուստի մասնագետներին, Բարթլեթը պլանավորում է իրագործել բոլոր ժամանակների մեծագույն փախուստը՝ նախատեսելով ընդհատակյա թունելների միջով դուրս բերել 250 ռազմագերու։ Փախուստի գերնպատակն էր հնարավորինս քամել ֆաշիստական ուժերի ռեսուրսները, որպեսզի դրանք չօգտագործվեին ռազմաճակատում։
Փախուստի իրագործման աշխատանքների համար ձևավորվում են հատուկ խմբեր։ Լեյտենանտ Ռոբերտ Հենդլին (Ջեյմս Գարներ), ով Արքայական ուժերում ծառայող ամերիկացի էր, դարձել էր ծրագրի մատակարարը, անհասկանալի և երբեմն՝ տարօրինակ ճանապարհներով կարողանալով հայթայթել անհրաժեշտ իրեր՝ ֆոտոխցիկից մինչև համազգեստներ ու նույնականացման քարտեր։ Ավստրալացի Լուիս Սեդվիկը (Ջեյմս Քոբերն) պատրաստում էր անհրաժեշտ գործիքներ, օրինակ՝ բահեր փորելու համար կամ փքոց՝ թունելներում օդ մղելու համար։ Օդային ուժերի լեյտենանտներ Դենի Վելինսկին (Չարլզ Բրոնսոն) և Ուիլիամ Դիքեսը (Ջոն Լեյտոն) ստացել էին «թունելային արքաներ» մականունը, քանի որ զբաղվում էին փորման աշխատանքներով։ Բարթլեթի աջ ձեռք, լեյտենանտ Էնդրյու Մաքդոնալդը (Գորդոն Ջեքսոն) պատասխանատու էր հետախուզության համար։ Արքայական ռազմածովային ուժերի լեյտենանտ-հրամանատար Էրիկ Էշլի-Փիթը (Դեյվիդ Մակկալում) զբաղվում էր փորված հողի գաղտնի դուրսբերմամբ։ Լեյտենանտ Գրիֆիտը (Ռոբերտ Դեզմոնդ) զբաղվում էր դերձակությամբ և գողացված կտորեղեններով քաղաքացիական հագուստ գործում ռազմագերիների համար։ Փաստաթղթերի կեղծումը վստահվում է լեյտենանտ Քոլին Բլայդին (Դոնալդ Պլեզենս), ով շարունակաբար մոմի լույսի տակ աշխատելիս, ձեռքբերած կարճատեսության պատճառով գրեթե կորցնում է տեսողությունը։ Հենդլին իր վրա է վերցնում Բլայդի փախուստի պատասխանատվությունը։ Ռազմագերիները միանգամից երեք թունել են փորում՝ դրանք անվանելով «Թոմ», «Դիք» և «Հարի»։
ԱՄՆ ռազմաօդային ուժերի կապիտան Վիրջիլ Հիլթսը (Սթիվ Մակքուին) դարձել էր պահակախմբի մղձավանջը՝ անընդհատ փախուստի փորձեր կատարելով և խիստ անհարգալից վերաբերմունք դրսևորելով նրանց հանդեպ։ Ամեն անգամ բռնվելուց և ճամբար վերադարձվելուց հետո Հիլթսը հայտնվում էր պատժախցերում, ինչի շնորհիվ էլ ստացել էր «պատժախցի արքա» պատվանունը։ Արքայական օդային ուժերի շոտլանդացի սպա Արչիբալդ Այվզը (Անգուս Լենի) Հիլթսի հետ պլանավորում էր գիշերը ճամբարի եզրային մասում փոքր թունել փորելով դուրս գալ արտաքին աշխարհ։ Բարթլեթն համաձայնում է տվյալ գաղափարի հետ, համոզված լինելով, որ եթե այդ երկուսը բռնվեն, հսկիչները կկարծեն, որ տվյալ ճանապարհով այլևս ոչ մեկի մտքով չի անցնի փախուստ գործել։ Ինչևէ, Հիլթսն ու Այվզը բռնվում և ետ են բերվում ճամբար, հերթական անգամ հայտնվելով հարազատ պատժախցերում։ Պատժախցի ժամկետի ավարտվելուն պես, Բարթլեթն ու Մաքդոնալդը Հիլթսին խնդրում են, որպեսզի կրկին փախուստի փորձի կատարի՝ այս անգամ հետախուզական բնույթի, որպեսզի բռնվելուց հետո ճամբարակիցներին կարողանա ցույց տալ մոտակա քաղաքի տեղադիրքը ճամբարից։ Այդ ընթացքում Հենդլին ընկերանում է գերմանացի պահակ Վերների հետ (Ռոբերտ Գրաֆ), ումից կարողանում է հափշտակել փաստաթղթեր, ինչպես նաև շանտաժի միջոցով նրանից փախուստի համար անհրաժեշտ նյութեր է կորզում։ Բարթլեթի հրամանով «Դիք» և «Հարի» թունելները փակվում են և բոլոր ուժերը կենտրոնացվում են «Թոմի» վրա, քանի որ վերջինս ամենամոտն էր ավարտին։
Մինչ ռազմագերիները վայելում էին ամերիկացի կոլեգաների կազմակերպած հուլիսի 4-ի տոնակատարությունը, պահակները հայտաբերում են «Թոմ» թունելը։ Տոնական օրվա խինդն անմիջապես վերածվում է հուսահատության, երբ ամենից շատ ընկճված Այվզը խուճապահար մագլցում է ճամբարը շրջապատող փշալարը։ Հիլթսը շտապում է Այվզին ետ պահելու, սակայն արդեն ուշ էր. գրեթե ցանկապատի կատարին հասած Այվզը դառնում է գնդացիրի թիրախատեղին։ Ռազմագերիներն ուժերը կենտրոնացնում են «Հարիի» վրա, իսկ Հիլթսը համաձայնում է հետազոտական փախուստ իրականացնել և անմիջապես հանձնվել։ Հիլթսի բերած տեղեկության հիման վրա քարտեզներ են կազմվում՝ նշմարելով մոտակա քաղաքի և երկաթգծի տեղադիրքը։
Թունելի վերջնամասն ավարտին է հասցվում հենց փախուստի գիշերին, սակայն շուտով պարզ է դառնում, որ փորված թունելի ելքամասը 20 ոտնաչափ ետ է անտառից և գտնվում է ճամբարի ցանկապատի և ծառների միջև։ Այնուամենայնիվ Բարթլեթը հրամայում է շարունակել պլանի իրագործումը։ Հիլթսը դուրս է գալիս և թփերում թաքնվելով, ազդանշաններով հասկացնում ընկերներին, թե երբ կարելի է դուրս գալ արտաքին աշխարհ։ Կլաուստրոֆոբիայով տառապող Դենին քիչ է մնում հրաժարվի փախչելուց, սակայն նրան օգնության է հասնում Ուիլին։ Ընդհանուր առմամբ ճամբարից փախուստ է գործում 76 ռազմագերի։ Մնացյալ գերիների փախուստը ձախողվում է այն պահին, երբ անհամբերության պատճառով դերձակ Գրիֆիտը չի սպասում ազդանշանին և ինքնագլուխ դուրս է գալիս հորից։ Գերմանացիները միանգամից հայտնաբերում են կատարվածի մասին։
Փախստականները փորձում էին հասնել դեպի Շվեյցարիա, Շվեդիա և Իսպանիա (Երկրորդ աշխարհամարտի տարիներին դրանք չեզոք երկրներ էին), սակայն ճանապարհին կամ ձերբակալվում էին կամ էլ՝ գնդակահարվում։ Հենդլին ու Բլայդը մի օդանավ են գողանում և դրանով փորձում անցնել շվեյցարական սահմանը, սակայն շուտով խաթարվում է օդանավի շարժիչը և նրանք վթարային վայրէջք են կատարում։ Զինվորները դեպքի վայր հասնելուն պես մահացու վիրավորում են Բլայդին, իսկ Հենդլին հանձնվում է։ Երբ մարդաշատ կայարանում գեստապոյական գործակալը ճանաչում է Բարթլեթին, Էշլի-Փիթը սեփական ատրճանակով գնդակահարում է գործակալին, սակայն փախուստի ժամանակ ինքն է սպանվում։ Իրարանցման շնորհիվ Բարթլեթն ու Մաքդոնալդը ճողոպրում են, սակայն բռնվում են այն ժամանակ երբ ավտոբուս նստելիս կասկածամիտ գեստապոյականը Մաքդոնալդին անգլերենով հաջողություն է մաղթում, ինչին վերջինս անզգուշորեն պատասխանում է կրկին անգլերենով։ Հիլթսը մի մոտոցիկլետ է գողանում։ հասնելով շվեյցարա-գերմանական սահման, Հիլթսը մոտոցիկլետով թռիչք է գործում դեպի սահմանային գոտի, սակայն երկրորդ փորձ կատարելիս վայրէջք կատարում ուղիղ փշալարի վրա։
Վերաձերբակալված ռազմագերիներով լի երեք բեռնատար բաժանվում են երեք տարբեր ուղղությունների։ Բեռնատանրերից մեկը, որը տանում էր Բարթլեթին, Մաքդոնալդին, Քավենդիշին, Հեյնսին և այլ սպաների կանգ է առնում դաշտում։ Գերմանացի զինվորականները գերիներին հրամայում են դուրս գալ և «մի փոքր հանգստանալ», քանի որ դեռ երկար ճանապարհ էր սպասվում մինչև ճամբարը։ Բոլոր ռազմագերիների դուրս գալուն պես գերմանացիները նրանց ուղղությամբ սկսում են գնդացրի կրակահերթ բացել։ Հիսուն ռազմագերի կնքում է մահկանացուն։ Շուտով ճամբար են վերադառնում Հենդլին և ևս ինը փախստական։ Ֆոն Լյուգերն ազատվում է զինվորական պարետի պարտականություններից։
Փախստականներից միայն երեքին է հաջողվում ապահով հեռանալ. Դենին և Ուիլին մի մակույկ են հայտնաբերում և գետի ստորին հոսքով դուրս գալիս դեպի Բալթիկ ծով, որտեղ էլ միանում շվեդական առևտրական նավի անձնակազմին, այդ ընթացքում Սեդվիկը հեծանվով հասնում է մի բեռնատար նավի, որտեղ էլ ֆրանսիական դիմադրության շարժման (Ռեզիստանս) ներկայացուցիչների օգնությամբ անցնում իսպանական սահմանը։
Շուտով գերմանացի զինվորականները ճամբար են վերադարձնում նաև Հիլթսին։ Ճակատագրի հեգնանքով Հիլթսի ժամանման պահին պաշտոնազրկված ֆոն Լյուգերը պատրաստվում էր լքել ճամբարը։ Զինվորականները Հիլթսին ուղեկցում են պատժախուց, որն արդեն վաղուց հարազատ միջավայրի էր վերածվել։
Ֆիլմն ավարտվում է հետևյալ մակագրությամբ. «Կինոնկարը նվիրվում է հիսունի հիշատակին»՝ նկատի ունենալով գնակարաված 50 փախստականներին։
Ֆիլմի սյուժեն վերցված է Փոլ Բրիքհիլի «Մեծ փախուստ» վեպից։ Բրիքհիլը Երկրորդ աշխարհամարտի տարիներին նույնպես գերեվարվել և տեղափոխվել է «Շտալագ Լուֆթ III» ճամբար։
Ֆիլմն ունի գեղարվեստական բնույթ՝ հիմնված իրական պատմական դեպքերի վրա։ Այնուամենայնիվ, կոմերցիոն հաջողությունն ապահովելու և ժամանակի հոլիվուդյան պահանջները բավարարելու համար կինոնկարում առկա են մի շարք արմատական փոփոխություններ։ Կերպարների մեծամասնությունը հորինված է, իսկ որոշ դեպքեր՝ ձևափոխված։ Այնուամենայնիվ, շատ կերպարներ բազմաթիվ իրական մարդկանց ամալգամներն են։ Մասնավորապես, պատմական փախուստի ժամանակ չեն օգտագործվել ոչ օդանավեր, և ոչ էլ՝ մոտոցիկլետներ։ Դերասան Սթիվ Մակքուինը, ով մոլի մոտոցիկլահար էր, անձամբ էր խնդրել սցենարիստական անձնակազմին, որպեսզի ֆիլմում մտցվի նման դրվագ։ Բացի ֆիլմի վերջնամասից, մնացյալ բոլոր մոտոցիկլային տեսարանները կատարել է անձամբ Մակքուինը։ Վերաձերբակալված ռազմագերիներին իրականում երբեք նույն տեղում չեն պահել։ Չնայած իրական փախուստի կազմակերպման մեջ հիմնական դերակատարումն ունեցել են բրիտանացի և դաշնակից այլ ռազմագերիները, ֆիլմում բավականին հաճախ ընդգծվում է ամերիկացիների ներդրումը։ Իրականում թունելի կառուցման և փախուստի պլանի նախնական մշակման մեջ ներգրավված են եղել որոշ ամերիկացի ռազմագերիներ, սակայն նրանց հետագայում տեղափոխել են այլ ճամբար՝ պատմական փախուստից ուղիղ յոթ ամիս առաջ։ Բացի այդ, ըստ ֆիլմի, ապահով փախուստ գործած երեք գերիները բրիտանացի, լեհ և ավստրալացի էին, այնինչ իրականում նրանցից երկուսը եղել են նորվեգացի (Յենս Մյուլլեր և Պեր Բերգսլանդ), իսկ մեկը՝ հոլանդացի (Բրամ վան դեր Ստոկ)։
Ֆիլմում ընդհանրապես չի հիշատակվում թունելների կառուցման և փախուստի նախապատրաստման մեջ կանադացիների ունեցած առանցքային դերակատարման մասին։ Մոտ 1800 ռազմագերուց բաղկացած ճամբարում փախուստի նախապատրաստման մեջ ընդգրկված են եղել 600-ը, որոնցից 150-ն ունեցել են Կանադայի քաղաքացիություն։ Նկարահանման հրապարակում որպես տեխնիկական խորհրդական է աշխատել Կանադայի արքայական օդային ուժերի նախկին օդաչու և հանքային ինժեներ Ուոլի Ֆլադին։ Վերջինս եղել է պատմական փախուստի «Թունելային արքան» (ֆիլմում տվյալ կերպարին մարմնավորում է Չարլզ Բրոնսոնը)։
Պատմական փախուստի ժամանակ ռազմագերիներն իրենց հասցեագրված օգնության փաթեթներում բազմաթիվ քողարկված քարտեզներ, գործիքներ և այլ թղթեր են ստացել։ Բազմաթիվ նախկին ռազմագերիներ ռեժիսորին խնդրեցին չհիշատակել այդ փաստի մասին՝ հետագա նմանատիպ փախուստները վտանգի չենթարկելու համար։ Անձնակազմը համաձայնեց։
Սթիվ Մակքուինի կերպարը վերցված է առնվազն երեք ռազմական օդաչուի գործունեությունից (Դեյվիդ Ջոնս, Ջոն Դորթչ և Ուիլյամ Էշ) և համարվում է ֆիլմի գլխավոր հերոսը։ Ինքը՝ Մակքուինը հետպատերազմյան տարիներին ծառայել է ԱՄՆ ծովային հետևակի կորպուսում և Արկտիկայում անցկացված զորավարժություններից մեկում կարողացել է փրկել ծառայակիցների կյանքը։
Ռիչարդ Աթենբորոին բաժին է ընկնում Մեծ Բրիտանիայի արքայական օդային ուժերի ավիաջոկատի առաջնորդ Ռոջեր Բարթլեթի («Մեծ Իքս») դերը, որը հիմնված է պատմական փախուստի կազմակերպիչ Ռոջեր Բուշելի վրա։ Ֆիլմի շնորհիվ Աթենբորոն մեծ ճանաչում է ձեռք բերում Միացյալ Նահանգներում։ Աթենբորոն նույնպես զբաղվել է զինվորական գործունեությամբ՝ ծառայելով Արքայական օդային ուժերում։
Ավագ սպա Ռամզիի կերպարը ներշնչված էր ավիացիայի գնդապետ Հերբերտ Մեսսիի կերպարով։ Վերջինս մասնակցություն էր ունեցել թե՛ Առաջին և թե՛ Երկրորդ համաշխարհային պատերազմներում։ Ռամզիի դերում հանդես է գալիս դերասան Ջեյմս Դոնալդը։ Երկու պատերազմներում նույն ոտքին ստացած վնասվածքների պատճառով Մեսսին կաղում էր և քայլում միայն ձեռնափայտի օգնությամբ։ Հենց նույն ձևով էլ ֆիլմում պատկերվում էր Ռամզիի կերպարը։ Չնայած Մեսսին փախուստ գործելու մասին անգամ երազել չէր կարող, որպես վերադաս նա պետք է միշտ իրազեկված լիներ ամեն ինչից։ Նախկինում փախուստի բազմաթիվ փորձեր կատարելիս Մեսսին գրեթե միշտ ընդհարվել է գեստապոյի հետ։ Ենթադրաբար Ջեյմս Դոնալդի կերպարը մասամբ հիմնված էր նաև մեկ այլ բրիտանացի զինվորականի՝ հրամանատար Հարի Դեյի վրա, քանզի Դոնալդն արտաքնապես բավականին նման էր նրան։
Արքայական օդային ուժերի լեյտենանտ Քոլին Բլայդը, ում ֆիլմում մարմնավորում է Դոնալդ Պլեզենսը, հիմնված է ոմն զինվորական Թիմ Վալենի վրա։ Ինչպես դերասանական կազմի շատ անդամներ, Պլեզենսը նույնպես զինվորական փորձ ուներ՝ Պատերազմի տարիներին ծառայելով Արքայական օդային ուժերում։ Պլեզենսի օդանավը կործանվել էր գերմանական հետևակի կողմից, և նա շուրջ մեկ տարի անցկացրել էր «Շտալագ Լուֆթ I» ռազմագերիների ճամբարում։
Չարլզ Բրոնսոնը որպես գնդացրորդ ծառայել է ԱՄՆ ռազմաօդային ուժերում և օդային հրաձգություններից մեկում վիրավորվել։ Ինչպես ֆիլմում նրա մարմնավորած կերպարը՝ Դենի Վելինսկին, Բրոնսոնը նույնպես տառապում էր կլաուստրոֆոբիայով, ինչպես նաև նախկինում զբաղվել էր հանքափորությամբ։
Ջեյմս Գարները կրկնակի վիրավորվել էր Կորեական պատերազմին մասնակցելու տարիներին։
Ճամբարի կոմանդանտ ֆոն Լյուգերի կերպարը ստեղծված էր նացիստական բանակի սպա Ֆրիդրիխ Վիլհելմ ֆոն Լինդայներ-Վիլդաուի նախատիպով։ Ֆոն Լյուգերի դերում հանդես է գալիս գերմանացի դերասան Հաննես Մեսեմերը, ով Պատերազմի տարիներին հայտնվել էր խորհրդային ռազմագերիների ճամբարում։ Մեսեմերին հաջողվել էր փախուստ գործել ճամբարից և անցնել գերմանական սահմանը։
Արչիբալդ Այվզը (դեր.՝ Անգուս Լենի) հիմնված էր Ջիմմի Քիդելի կերպարի վրա, ով խուճապահար փորձել էր մագլցել ճամբարը շրջապատող փշալարը, սակայն դարձել էր գնդացիրի թիրախատեղին։
Ֆիլմը նկարահանվել է Բավարիայի կինոստուդիայում, Բավարիայի Գայզելգայստայգ գյուղական արվարձանում, որտեղ էլ նկարահանման աշխատանքների համար «Շտալագ Լուֆթ III»-ի նախատիպով կառուցվել է ստուդիական ճամբարը՝ իր խրճիթներով և արհեստական թունելներով։ Կառուցված ճամբարը գտնվում էր Պարլաչեր կոչվող անտառի բացատում։ Պատմական ճամբարը գտնվել է Նացիստական Գերմանիայի Շագան քաղաքի մոտակայքում (ներկայումս Լեհաստանի Ժագան քաղաքն է)։ Ֆիլմում քաղաքը կրում է Նոյշտադտ անվանումը։ Բազմաթիվ քաղաքային տեսարաններ նկարահանվել են Բավարիայի Շվաբիա վարչական շրջանի Ֆյուսեն քաղաքում։ Ոչ հեռու գտնվող Փֆրոնտեն կոմունան և տեղի Սուրբ Նիկողայոսի եկեղեցին նույնպես հաճախ երևում են ֆիլմում։
Բազմաթիվ տեսարաններ, որոնցում պատկերվում են գնացքներ և երկաթգծի կայարաններ, նկարահանվել են ում և -Հոլցկիրհեն երկաթուղային գծում։ Բլայդն ու Հենդլին օդանավով փախուստ կատարելիս անցնում են Նոյշվանշտայնի ամրոցի վրայով։
Ֆիլմի վերջին տեսարաններից մեկը, որտեղ Հիլթսը մոտոցիկլետով հայտնվում է միջպետական սահմանի փշալարերի վրա, նկարահանվել է Ֆյուսենի մարգագետիններում։ «Փշալարը» պատրաստված է եղել անփուշ մետաղալարի վրա ձգված կաուչուկե շերտերից։ Այն ազատ ժամանակ պատրաստել էին դերասաններն ու նկարահանող խմբի աշխատակիցները։ Վերջին մոտոցիկլետային թռիչքի ժամանակ Սթիվ Մակքուինին փոխարինել է կասկադյոր Բադ Էկինսը։ Մնացած բոլոր տեսարաններում մոտոցիկլետը վարում է հենց Մակքուինը։
Ֆիլմի բյուջեն կազմել է 4 միլիոն ԱՄՆ դոլար, իսկ համաշխարհային կինովարձույթում եկամուտը կազմել է 11 744 471 ԱՄՆ դոլար։ Չնայած ծանրակշիռ մրցակցությանը, «Մեծ փախուստն» այս կերպ դառնում է 1963 թվականի բարձր կոմերցիոն հաջողություն գրանցած կինոնկարներից մեկը։ Մեծ պրեմիերայից ի վեր, տարիների ընթացքում ֆիլմին հաջողվել է հանդիսատեսների մեծ բանակ հավաքել և իր տեղը զբաղեցնել բոլոր ժամանակների դասական կինոնկարների շարքում։ 1963 թվականի հուլիսի 21-ին Սթիվ Մակքուինը Մոսկվայի 3-րդ միջազգային կինոփառատոնի «Լավագույն դերասան» անվանակարգում արժանանում է արծաթե մրցանակի։
Կինոքննադատների և լայն հանրության շրջանակներում «Մեծ փախուստն» արժանանում է բարձր գնահատանքի։ «Rotten Tomatoes» կինոբազայում ֆիլմի վարկանիշը կազմում է 93%։ IMDb վարկածով բոլոր ժամանակների 250 լավագույն ֆիլմերի ցուցակում ֆիլմը, 2016 թվականի նոյեմբերի դրությամբ, գրավում է 124-րդ տեղը։
2006 թվականին, Մեծ Բրիտանիայի հեռուստադիտողների շրջանում անցկացվել էր հարցում, թե որ կինոնկարը կնախընտրեին դիտել Սուրբ ծնունդին։ Առաջին հորիզոնականը զբաղեցնում էր «Այս հրաշալի կյանքը», երկրորդը՝ «Օզ երկրի հրաշագործը», իսկ «Մեծ փախուստին» բաժին է ընկնում 3-րդ հորիզոնականը։ Բացի այդ, այն տղամարդ հեռուստադիտողների առաջին ընտրությունն էր։
2009 թվականին, պատմական Մեծ փախուստի 65-րդ տարելիցին, յոթ նախկին ռազմագերիներ վերադարձան «Շտալագ Լուֆթ III»։ Ֆիլմը ցուցադրվեց միջոցառման ժամանակ։ 2014 թվականին Արքայական օդային ուժերի կողմից անցկացվեց փախուստի զոհերի հիշատակին նվիրված միջոցառում, որի ժամանակ սպայական անձնակազմի հիսուն անդամներ պահում էին զոհված ռազմագերիների լուսանկարները։
ֆիլմերում, հեռուստասերիալներում, համակարգչային խաղերում և բազմաթիվ այլ ոլորտներում բազմաթիվ առիթներով հիշատակվել են ֆիլմի որոշ տեսարաններ։ Բազմաթիվ առիթներով հնչեցվել են կինոկոմպոզիտոր Էլմեր Բեռնստայնի հեղինակած սաունդթրեքային կատարումները։
Ֆիլմը տարբեր ձևաչափերով հիշատակվում է «Միանգամայն գաղտնի», «Փախուստ հավաբնից», «Կատաղի շները», «Ծուղակ ծնողների համար» և «Չառլիի հրեշտակները» ֆիլմերում։
Սկսած 1996 թվականից, Անգլիայի ֆուտբոլի ազգային հավաքականի հանդիպումներում «Փուկա փայս» կոչվող փողային նվագախումբը կատարում է Բեռնստայնի հեղինակած գլխավոր սաունդթրեքային երաժշտությունը։ Նույն թեմատիկ կոմպոզիցիան հնչեցվել է նաև 1998 թվականի Ֆուտբոլի աշխարհի և 2000 թվականի Ֆուտբոլի Եվրոպայի առաջնության ժամանակ։
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a9a8dce8536aacdc80a_es.json
|
Sus fiestas patronales son celebradas durante el mes de diciembre, siendo sus Santos patronos Santa Lucía y San Benito de Palermo, estas fiestas son caracterizadas por el gran colorido y contenido folklórico.
Su nombre completo es Santa Lucía de Mucuchíes. Mucu, "lugar, sitio" y Chía, la diosa luna. Los españoles llamaron así al pueblo por los indios que allí habitaban. El nombre MuchuChies es precolombino; "chíes" se traduce como "deidades", no como dioses.
El clima de Mucuchíes es Alpino fresco de alta montaña su mayor parte del año se clasifica como cálido y templado. Mucuchies es una ciudad con precipitaciones significativas. Este clima es considerado Cfb según la clasificación climática de Köppen-Geiger. La temperatura media anual en Mucuchies se encuentra a 11.6 °C. La precipitación media aproximada es de 823 mm. Durante casi todo el año es frío y nublado sus temperaturas suelen variar al transcurrir el año. Dependiendo su época del año el clima varia de fresco, cálido o templado. La estación seca comienza desde mediados de noviembre hasta febrero ,con un clima caluroso por día y muy seco para algunas personas es descrito como el Verano por sus habitantes por otra parte sus noches son frías con temperaturas de hasta -5° las cuales causan heladas por las noches y madrugadas.La estación lluviosa comienza desde mediados de marzo hasta octubre el clima es frío y nublado la mayor parte del tiempo, la sensación térmica cambia considerablemente ya no ocurren heladas por las noches y del mismo modo comienzan las lluvias y la primavera, en el mes de Junio, Julio, Agosto, Y septiembre son los meses de mayor precipitaciones y nevadas en sus montañas. En la zona de Apartaderos el clima es más frío debido a la mayor altitud, la temperatura máxima puede ser de 12 °C y la mínima de hasta 4 °C. Diciembre, enero y febrero son los meses más fríos donde la máxima no supera los 12 °C y la mínima puede ser de hasta -6 °C.
Por esta región vivían los indios mucuchíes, cuyo primer contacto con los españoles ocurrió en 1559 cuando el capitán Fernando Cerrada, quien era teniente de Juan Maldonado, llegó a estas tierras andinas. Como muchos asentamientos de la zona, originalmente fue un pueblo de doctrina, en un principio administrada por los dominicos y luego por los agustinos. Su primera fundación se remonta a 1586 por el capitán Bartolomé Gil Naranjo con los indígenas que había logrado reunir el padre agustino Bartolomé Díaz, en ese entonces se le dio el nombre de San Sebastián. En 1620 hubo otro intento de fundación por Vásquez de Cisneros con las encomiendas que habían sido asignadas a Miguel Trejo, Juan de Carvajal (fundador de El Tocuyo), Antonio de Aranguren, Pedro Álvarez de Castrellón y Diego de Monsalve. Los indios se dispersaron y el pueblo prácticamente desapareció hasta que en 1626, el Visitador de la provincia de Mérida, Pedro de Menas Albás y Toledo refundó el pueblo con el nombre de Santa Lucía de Mucuchíes.
Entre los más ilustres de sus hijos está el Cardenal José Humberto Quintero Parra.
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2448f296bfe27637628205_en.json
|
The EP features "Now or Never" and "La La Love", two new recordings written in collaboration with British producer Ian Masterson. An extended version of the title track and a cover of Maroon 5's hit "Moves Like Jagger" were also included in the package.
A remixed version of their 1992 song "Movin' On" was offered as a gift to fans who bought the EP and sent their proofs of purchase to the official website before 20 October 2012.
"Now or Never" entered the US sales charts at #4 on Dance Singles Sales and at #11 on Hot Singles Sales.
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2448ec96bfe27637562818_en.json
|
Dr. Satish travels from the big city to a small village, where he can serve the poor who cannot afford to go to the city for medical treatment. Once in the village, he meets with Shanti, who lives with her dad, Radhekiran, a watchman. Both Shanti and Satish fall in love, and exchange vows to be married. Radhekiran has an accident, and dies, leaving Shanti to re-locate, without notifying Satish. Satish is devastated at losing Shanti, and tries to locate her, to no avail. His parents want him to marry Kamini, and he agrees to do so. It is then he comes across Shanti, and he is shocked to see that Shanti has given birth to baby-boy, but will not disclose who the father is.
The film was shot in the 1968
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed8beac0fc4d77bd4903_hy.json
|
Եկեղեցին կառուցվել է 1830-ական թվականներին, այն քարե կառույց է փայտյա տանիքով,բայց 1899-ի դեկտեմբերի XIX-ի երկրաշարժի ժամանակ այն փլվում է։ Բայց մի քանի տարվա ընթացքում այն նորից վերակառուցվում է։ Գյուղի մեջտեղում կա նաև խաչքար, որը XVII-XVIII դարերի է։ Գյուղից 2 կմ դեպի հարավ-արևմուտք գյուղի տեսարաններից Խիդիսջվարին է (որը վրացերենից թարգմանաբար նշանակում է կամուրջ)։ Գյուղի գեղեցիկ տեսարաններից է «Կոտրած Ժամը»-ը։ Այն հիշատակվում է XIII-XIV դարերի, չափերն են 8,20x4,25։
Մերենիայի Մեսրոպ Մաշտոցի անվան դպրոցը
Մերենիա գյուղի դպրոցը հիմնադրվել է 1865թ-ին:Դպրոցը եղել է եկեղեցական-ծխական:Հայտնի է քահանա ուսուցիչ Տեր Հարությունի անունը:Սակայն 1930-ականների սկզբին գյուղում կառուցվում է քարաշեն դպրոց:Շրջանում ճանաչված բժիշկ Նիկո Ասլանյանի կողմից,ում 1936թ. աքսորում են…
Դպրոցը երկար տարիներ աշխատելուց հետո 1986թ. մայիսի 13-ին Ջավախքում տեղի ունեցած երկրաշարժից հետո տնօրեն Աստղիկ Ղուշչյանի,Գևորգ Կուկույանի (Հայասա) և դպրցի տնտեսվար Սլավիկ Ղուկասյանի ջանքերով կառուցվեց եռահարկ և ժամանակակից պահանջներին համապատասխան դպրոց: Նոր դպրոցի կառուցումը սկսվել է 1987թ. և ավարտվել 1992թ.
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a9f8dce8536aad8311a_es.json
|
Los tratados entre Portugal y los Países Bajos de 1859, 1896, 1904 y 1914 establecieron la frontera entre los dominios de ambas potencias coloniales en la isla de Timor. Sólo en el tratado de 1904 la isla, citada como Pulau Batek, se menciona dividida entre portugueses (Timor Portugués ) y holandeses (Indias Orientales Neerlandesas). Más tarde "Fatu Sinai" fue una ""isla olvidada"", sin importancia para dichas potencias. Después de la invasión Indonesia a Timor Oriental de 1975 la isla quedó "de facto" bajo administración indonesia.
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed89eac0fc4d77bb8ef2_hy.json
|
Արաբերեն "ֆիլս" (فلس) բառը, որը արաբական շատ երկրներում նաև պարզապես նշանակում է "փող" («մանր դրամ» իմաստով), գրվում է մի քանի ձևով։ Դա հիմնականում արդյունք է եվրոպական գաղութատեր երկրների լեզուների՝ արաբական բառերի տարբեր տառադարձման, ինչը, իր հերթին, արաբերենի ձայնավոր հնչյունների արտասանության յուրահատկությունների հետևանքն է։ Այսպես, այդ դրամանունը դրամագիտության մեջ հաստատվել է հետևյալ ձևերով՝ ֆալս, ֆելս, ֆիլս և ֆալուս (վերջինս ուղղակի فلس բառի հոգնակի ձևն է՝ فلوس)։ Ներկայումս միայն ֆիլսն է շրջանառության մեջ գտնվում։
Արաբական աշխարհում առաջին անգամ օգտագործված այս դրամը հայտնի է "ֆալս" անունով։ Այն հատվել է VII դարից սկսած, Օմայան խալիֆայությունում, Դամասկոս քաղաքում, ապա շարունակել է իր գոյությունը նաև Աբբասյանների խալիֆայությունում։ Արաբերեն "ֆալս" (նաև՝ "ֆիլս", ևն) բառը փոխառություն է բյուզանդական հունարենից, դա հունարեն "ֆոլլիս" (φόλλις) բառի աղավաղված ձևն է։ Ֆոլլիսը մետաղադրամ էր Բյուզանդիայում, որտեղից էլ անցել է արաբներին։ "Ֆոլլիսը", իր հերթին, փոխառություն է լատիներենից. այդ անունով (follis) Արևմտյան Հռոմեական կայսրությունում հատվում էր բրոնզե դրամ։
Որոշ հայագետներ (այդ թվում՝ Հ. Հյուբշմանը) հունարեն այդ բառի հետ է առնչում նաև հայերեն "փող" բառը, համարելով այն՝ փոխառություն հունարենից։ Այս վարկածը հիմնված է հունարենից՝ հայերեն դասական տառադարձության սկզբունքի վրա (φόλλις = "«փողղիս»")։
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2126774fd698b432ef3223_ru.json
|
Карабурун, называемый итальянцами мыс Лингвета (), вместе с полуостровом Салентина задаёт узкую точку пролива Отранто. Древнеримский поэт Вергилий писал в «Энеиде»:<poem>В море выходим мы вновь, близ Керавнии скал проплываем:
Путь в Италию здесь, средь зыбей здесь короче дорога.</poem>
В горах находится Национальный парк «Ллогара». Через перевал Логара у горы Чика проходит национальная дорога SH8 и соединяет Влёру, Орикум, Химару и Саранду.
Греческое название гор происходит от "молния" из-за часто собирающихся там туч. Албанцы часто называют горы южнее Логары горами Вететимес () от молния.
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed89eac0fc4d77ba0bdb_hy.json
|
Պահպանվախ հին եգիպտական տեքստերը պահպանել և մեզ են հասցրել տարբեր վարկածներ Հորի աչքի մասին: Նրանցից մեկի համաձայն Սեթը Հորի աչքը հանել է իր մատով, իսկ մյուսի համաձայն՝ հարձակվել է նրա վրա, երրորդի համաձայն՝ կուլ է տվել այն: Տեքստերից մեկում պատմվում է, որ Խատխորը վերականգնել է աչքը, այն ջրելով վիթի կաթով: Մյուսում հաղորդվում է, որ Անուբիսը աչքը թաղել է լեռան լանջին, որտեղ նա շիվ է տվել և ստեղծել խաղողի այգիներ:
Հորը վերածնված աչքը օգտագործել է իր հայր Օսիրիսի վերակենդանացման համար: Նրանից հետո, երբ Օսիրիսը կուլ է տվել Հորի աչքը, նրա մասնատված մարմինը միավել է այնպես՝ ինչպես դա եղավ աչքի հեետ: Վերակենդանացման ի պատասխան, ուաջետի Եգիպտական մումիայի պատկերի վրա փոսեր են արվել, որոնց միջոցով ներսից հանել են փորոտիքը: Եգիպտոսի տաճարներում անց էին կացվում ամենամսյա ծիսակատարություններ ուաջետի «վերականգնում» առիտով, կապված լուսնի փուլերի հետ:
Ավելի ուշ, ուաջետը դիտվեց որպես հատուկ կանանց աստվածություն, որը երբեմն շփոտել են Ուաջիտ Ուաջիտ, Մաատ, Բաստ և Խատխոր աստվածուհուիների հետ:
Հաճախ «Հորի աչքը» անձնավորվել է ճշմարտության աստավածուհի Մաատի հետ, կապված Ռաի պաշտամունքի հետ և կրել է «Ռաի դուստր» կամ «Ռաի աչք» անունը:
Երբեմն Ուաջետը ներկայացվել է ինչպես առավոտյան արեգակի աստված, միավորվելով Աթումի և Կեպրիի հետ՝ ցերեկվա և երեկոյան արեգակի աստծու, ինչպես աշխարհի տիրուհի իր մակույկով անցնում էր եկնային օվկիանոսով: Նրան ուղեկցում էր իմաստության աստված Թոթը և ճշմարտության աստվածուհի Մաատը:
Եգիպտական մատենագրության մեջ "irt" նշանակում է «աչք», որպես բայ «wḏȝ»` նշանակում է «պաշտպանված»: Այսպիսով, այս նշանի ընդհանուր իմաստն է՝ «պաշտպանող աչք»: Ակնհայտ է, որ այս խորհրդանիշի ուրվագծում արտացոլվում է ինչպես մարդու աչքի հատկությունները, այնպես էլ բազեյի:
Այսպիսով, ուաջետի մեկ տարրի մեջ, մասնաորապես` D16գիտնականները տեսնում են բազեյի խորհրդանշական կերպար` մարմնավորող աստված Հորին:
Թվաբանության մեջ եգիպտացիները ուաջետի բաղադրյալ մասերը կոտորակներ գրելու համար 1/2 - ից 1/64, ինչպես նաև օգտագործվել է տարողությունն ու ծավալները չափելու համար:
Ուաջետի մեջ մտնող վեղ թվերի գումարը բերված են ընդհանուր հայտարարի՝ / + / + / + / + ²/ + / = /
Հացահատիկի և սորուն նյութերի համար չափում էին այսպես կոչված խեկատով, որը հավասար է եղել մոտավոր 4,785 լիտրի:
Օրինակ՝ M34-M33-S38-N29:t-U9-D11-D12-D15"Գարու խեկատը՝" /16 + / + / (այսինքն գարու ամանի 11/).
Մաթեմատիկան Հին Եգիպտոսում
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed88eac0fc4d77b98168_hy.json
|
Մուլտֆիլմը պատմում է փոքրիկ տղայի և Փոքրիկ մականունով իշուկի ընկերության մասին: Իշուկը արդեն ծերացել է և չի կարողանում օգնել տնտեսությունում, դրա համար էր հայրն ասում է տղային, որ պետք է նրան վաճառել։ Տղան տխրությամբ համաձայնվում է, բայց խոստանում է գտնել լավ տիրոջ: Բոլորը զվարճանում են իշուկի վրա՝ ասելով, որ նա թույլ է ու կեղտոտ, և ոչ ոք չի ուզում գնել նրան: Սակայն տղայի մոտ է գալիս մի մարդ և ասում, որ իրեն ավանակ է պետք, որպեսզի իրեն կնոջ հետ հասցնի Բեթղեհեմ։ Տղան համաձայնվում է և հրաժեշտ է տալիս ընկերոջը։ Երբ մարդը հեռանում է իշուկի հետ, երկնքում վառվում էր պայծառ աստղը:
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a9e8dce8536aad64bcb_es.json
|
Su padre (Adriaen van Nieulandt el anciano) nació en una familia de artistas de origen flamenco de Amberes. En 1589 se mudó con su familia a Ámsterdam, probablemente para huir de la caída de Amberes. Esto podría haber sido porque eran protestantes o simplemente por razones económicas, ya que el mercado del arte en el norte de los Países Bajos estaba funcionando muy bien en ese momento. Sus hijos Adriaen Jr., Willem van Nieulandt II y Jacob van Nieulandt se convirtieron en pintores. Adriaen Jr. fue alumno de Pieter Isaacsz (1569-1625) y Frans Badens (1571-1618) en Ámsterdam. Según Houbraken, se especializó en pintar estatuas y paisajes. Según Het Gulden Cabinet, también hizo muchas escenas del Antiguo Testamento .
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2126794fd698b432f53670_ru.json
|
Второй сын Жана-Батиста-Франсуа-Жозефа де Кроя, герцога д'Авре и де Крой, и Мари-Анн-Сезарин Ланте делла Ровере.
14 марта 1735 поступил на военную службу капитаном в кавалерийский полк Бурбон-Бюссе. Участвовал в кампании того года в Германии.
16 апреля 1738 переведен на должность командира роты в (с 1803 года 26-й драгунский). Был в этом полку первым кампмейстер-лейтенантом, и исполнял обязанности командира, поскольку другие офицеры не имели нужной квалификации.
В начале войны за Австрийское наследство в 1741 году полк вошел в состав Нижнерейнской армии маршала Мальбуа. 20 февраля 1742 де Крой произведен в бригадиры кавалерии, на следующий день отставлен от командования полком, и вскоре с разрешения короля перешел на испанскую службу, так как в том же феврале женился на своей двоюродной сестре, наследнице значительных владений в Испании. Принял титул графа Приего и был возведен в достоинство гранда Испании.
Служил лагерным адъютантом у инфанта дона Фелипе, затем стал лагерным маршалом и дворянином Палаты короля.
17 декабря 1754 назначен командиром полка валлонской гвардии, с одновременным производством в чин генерал-лейтенанта. Командовал гвардейцами четверть века, и вышел в отставку 6 сентября 1778.
Жена (12.02.1742, Париж): Мари-Бетлеем-Фердинанда Ланте делла Ровере (2.12.1722—27.10.1771), придворная дама королевы Елизаветы Фарнезе, единственная дочь и наследница Алессандро Ланте делла Ровере (1691—1732), , гранда Испании, и Франсиски Хавьеры Марии Фернандес де Кордовы, маркизы де ла Каста (1690—1722), умершей через несколько дней после рождения дочери.
Полное испанское имя: Мария де Белен Андреана Антония Хосефа Тереса Хоакина Ана Мельчора Гаспара Бальтазара Рафаэла Хавьера Барбара Фернандес де Кордова-и-Ланте делла Ровере Каррильо де Мендоса Парто де ла Каста, 17-я графиня де Приего, гранд Испании 1-го класса, баронесса ди Гаивиле и Санта-Кроче, сеньора де лас Касас де лос Гарсес де Марсилья, 3-я маркиза де Мораталья, 10-я сеньора де ла Вилья де Бальмонте, 7-я маркиза де ла Каста, графиня де Алаквас и баронесса де Больбаите.
Брак бездетный.
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2126764fd698b432ee2d28_ru.json
|
Деревня находится в северо-восточной части Воронежской области, в лесостепной зоне, в пределах Окско-Донской равнины, на расстоянии примерно 19 километров (по прямой) к юго-востоку от села Терновка, административного центра района. Абсолютная высота — 151 метр над уровнем моря.
По данным Всероссийской переписи населения 2010 года в гендерной структуре населения мужчины составляли 46,1 %, женщины — соответственно 53,9 %.
Согласно результатам переписи 2002 года, в национальной структуре населения русские составляли 94 %.
Уличная сеть деревни состоит из двух улиц (ул. 60 лет Победы и ул. Проезжая).
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a938dce8536aac3d60b_es.json
|
El nombre de Stávropol es la adaptación rusa de un nombre ficticio . Stauropolis (históricamente es el nombre de un aislado arzobispado en Caria, provincia romana situada en la actual Anatolia), cuyo significado es "La ciudad de la Cruz". De acuerdo con la leyenda unos soldados encontraron una gran cruz de piedra mientras construían la fortaleza de la futura ciudad.
El área de Stávropol y sus alrededores ha estado habitada desde tiempos antiguos. Este hecho lo atestiguan los más de 20 emplazamientos de antiguos pueblos y asentamientos de la Edad del Bronce hasta la Edad Media que han sido hallados por arqueólogos en el área de Stávropol. El más antiguo de éstos se descubrió en la ribera izquierda del río Tashla, en la ladera norte de la colina de la fortaleza.
El emplazamiento de tártaros, situado a las afueras de la ciudad, es considerado el más grande del territorio pre-caucásico. Fue una gran ciudad medieval, el centro de la región y su antigua capital. Con la llegada de los cumanos este estilo de vida fue interrumpido. Después los calmucos y los nogayos vagaron de lugar a lugar por estas tierras antes de que Rusia se anexionara el territorio del Cáucaso Norte.
La historia moderna de Stávropol comienza en el año 1777, año en la que fue fundada tras la Guerra ruso-turca de 1768-1774 como campamento militar y obtuvo el estatus de ciudad en el año 1785. El príncipe Grigori Potiomkin, quien fundó Stávropol como una de las diez fortalezas construidas por petición de la zarina Catalina II de Rusia entre Azov y Mozdok, jugó un destacado papel en la creación de la ciudad. Los cosacos del Térek se establecieron en el área de, y alrededor de, las ciudades de Stávropol y Gueórguievsk con la misión de defender las fronteras del Imperio.
La localización estratégica de Stávropol ayudó al Imperio ruso en su conquista del Cáucaso. A principios del siglo XIX la ciudad creció convirtiéndose en un ajetreado centro comercial del Cáucaso Norte. En 1843 una misión Episcopal de la Iglesia ortodoxa rusa se estableció en Stávropol y en 1847 la ciudad se convirtió en el centro administrativo de la gubérniya (gobernatura general) del mismo nombre.
A lo largo de la Guerra civil rusa la ciudad cambió de manos varias veces hasta caer en poder del Ejército Rojo a manos del Ejército de Voluntarios del general Antón Denikin el 29 de enero de 1920. La ciudad fue renombrada con el nombre de Voroshílovsk en 1935 en honor a Kliment Voroshílov, volviendo a su nombre original en 1943.
La Gran Guerra Patria se cobró un gran número de víctimas en la ciudad y entre el 3 de agosto de 1942 y el 21 de enero de 1943 Stávropol fue ocupada por la Alemania nazi.
Desde 1946 se extrae gas natural cerca de la ciudad y más tarde fue construido un oleoducto hasta Moscú para su suministro. El primero y único presidente ejecutivo de la Unión Soviética, Mijaíl Gorbachov, nació en el krai de Stávropol y pasó varios años trabajando en la ciudad de Stávropol como jefe de la administración del krai.
Stávropol tiene un clima continental húmedo (según la clasificación climática de Köppen "Dfa") aunque los inviernos cortos pero fríos (aunque suaves para Rusia) y los veranos calurosos. La precipitación es bastante baja, con un promedio anual de 562 milímetros (22.1 pulgadas).
Como en la mayor parte de Rusia, la población está con crecimiento negativo durante los últimos diez años.
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed89eac0fc4d77bb3f87_hy.json
|
Դիմակները գործածվում են հնագույն ժամանակներից՝ 1․ որպես ծիսադիմակներ․ կրել են ծիսակատարությունների (պաշտամունքային ն մոգական պարեր նն) մասնակիցները։ 2․ Թաղելիս մահացածի դեմքին դրվող դիմակ։ Փայտից, կավից, ոսկուց և այլ նյութերից պատրաստված դիմակներ են հայտնաբերվել Եգիպտոսի, Կարթագենի, Նինվեի, Մեքսիկայի, Իրանի և ուրիշ երկրների հին գերեզմանոցներում։ Այդ դիմակները մեծ մասամբ անհատական են և դիմապատկերային։ 3․ Թատերական դիմակներ, օգտագործել են ղեոասաններն անտիկ Թատրոնում։ Դիմակները փոխարինել են դիմախաղին, հաղորդել տարբեր հոգեկան ապրումներ (օրինակ, դիմակի մի կողմում պատկերվում Էր տառապանք, մյուսում՝ ուրախություն)։ Դերասանի ձայնը ուժեղացնելու համար դիմակի ներսում եղել են մետաղյա ձայնադարձիկներ։ Միջին դարերում դիմակներ են օգտագործել հիստրիոնները, սկոմորոխները։ Հայ գուսաններն օգտագործել են նաև երկդեմ դիմակներ։ 16-18-րդ դարերում դիմակներ են կրել իտալական "կոմեդիա դելլ արտեի" կատակերգական պերսոնաժները։
Թատերական դիմակները տարածված են եղել Հնդկաստանի, 1․ Թաղման դիմակ՝ Միկենքի Ա գերեզմանոցի 4-րդ դամբարանից, ոսկի (մ․թ․ա․ 16-րդ դարի, Ազգային թանգարան, Աթենք), 2․ ծիսային դիմակ (Աֆրիկա) Թատերական դիմակներով դերասաններ․ 1․ մանրանկար 13-րդ դարի Կիլիկիայում ընդօրինակված Ավետարանից , 2․ մանրանկար 1290-ին Դրազարկում ընդօրինակված Ավետարանից, ծաղկող՝ Թորոս քահանա (երկուսն Էլ՝ Երևանի Մեսրոպ Մաշտոցի անվ․ Մատենադարանում) Ինդոնեզիայի, Ճապոնիայի և Ասիայի այլ երկրների ավանդական թատրոններում։ Երբեմն դիմակներ օգտագործվում են ժամանակակից թատրոնում (օրինակ, «Բեռլիներ անսամբլում», Բ․ Բրեիսոի «Կովկասյան կավճե շրջանակը» պիեսի ներկայացման մեջ)։ 4․ Ծպտվելու դիմակներ, որ կրում են կառնավալնևրի, դիմակահանդեսների ժամանակ։ 5․ Գիպսից կամ այլ նյութից մահացածի դեմքից հանված պատճեն։ 6․ Բժշկության ասպարեզում՝ սարք (կամ ապարատի մաս), որ դնում են հիվանդի դեմքին օրգանիզմի ընդհանուր ցավազրկման (նարկոզ) նպատակով։ 7․ Կոսմետիկայում՝ դեմքի մաշկը բուժելու կամ խնամելու եղանակներից մեկը։
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed8aeac0fc4d77bbf206_hy.json
|
Ծնվել է Գանձակի գավառի Փիփ գյուղում (այժմ` Ադրբեջանի Դաշքեսանի շրջանի Զագլիկ գյուղ): Միջնակարգ կրթությունը ստացել է Գանձակում: 1949-1954 թվականներին սովորել է Երևանի պետական համալսարանի բանասիրական ֆակուլտետում։ Զբաղվել է լրագրական գործունեությամբ, գրական աշխատանքով։ Ռուսերենից թարգմանությամբ նա հայ ընթերցողին է ներկայացրել նշանավոր շատ գրողների մի շարք ստեղծագործություններ։ Հիմնականում ստեղծագործել է մեծերի համար, թեև նրա մի շարք ստեղծագործություններ միջին ու բարձր տարիքի դպրոցականների ընթերցանության շրջանակներում են։
1971 թվականին լույս է տեսել նրա առաջին գիրքը՝ «Օջախի ծուխը», որին հաջորդել են «Ակունքներ», «Մանանա», «Առյուծաձև Մհեր», «Այգեքաղ», «Ժամանակի հորձանուտում», «Աղետավոր իմ դար», «Դյուցազունք Սասնա» (հայ ժողավրդական դյուցազնավեպի՝ «Սասնա Ծռերի» չորս ճյուղերի ամբողջական մշակում) ժողովածուները: Նրա բանաստեղծությունների հիման վրա գրվել են երգեր:
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a998dce8536aacd45ab_es.json
|
La unidad administrativa incluye los pueblos de Bardhaj, Katjel, Kotodesh, Rrajcë, Skënderbe, Sutaj y Urakë.
Se ubica en la periferia nororiental de la capital municipal Prrenjas, junto a la frontera con Macedonia del Norte.
Por su ubicación geográfica, la localidad cuenta con un pasado eslavo. Según Vasil Kanchov, en la localidad vivían en 1900 unos 840 musulmanes búlgaros. A principios del siglo XXI, los lingüistas Klaus Steinke y Xhelal Ylli intentaron averiguar si quedaba aquí algo de presencia eslava, pero encontraron que todos los actuales habitantes del lugar, incluso los más mayores, son musulmanes de habla albanesa.
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a9b8dce8536aad00a47_es.json
|
Llegó a 660.000+ pedidos antes de su lanzamiento, lo que es el mini-álbum más pre-ordenado en la historia.
El 15 de abril de 2014, fue revelado que EXO haría su regreso con un EP titulado "Overdose". El EP fue pensado para ser lanzado el 21 de abril de 2014, pero su lanzamiento afue pospuesto debido al hundimiento de Sewol el 16 de abril. El álbum fue lanzado más adelante el 7 de mayo de 2014. El 15 de mayo de 2014, el líder de EXO-M Kris presentó una demanda contra S.M. Entertainment para cancelar su contrato alegando a la compañía la violación de los derechos humanos y su salud desatendida.
La edición coreana se posicionó en el número dos en Billboard's World Albums Chart y número ciento veintinueve en los "Billboard 200", eso hizo a EXO el grupo masculino coreano con los gráficos más altos en Billboard 200.
Antes de el lanzamiento de "Overdose", EXO hicieron sus promociones con un escaparate en el Jamsil Arena de Seúl el 15 de abril. Del 1 al 9 de abril hicieron un concurso patrocinado por Samsung permitió a fanáticos para entrar y ganar entradas para asistir a el escaparate. Los miembros del grupo promocionaron en Corea del Sur y China separados en los respectivos sub-grupos. El 24 de mayo y 25 de 2014, celebraron su primer concierto solista titulado «EXO FROM EXOPLANET #1 - THE LOST PLANET». Según varios informes de prensa, las entradas se agotaron en 1,47 segundos.
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed89eac0fc4d77b9fa26_hy.json
|
Անձրևային եղանակների ավարտվելուն պես խորհրդային հրամանատարությունը կշռադատում է իր հաջորդ քայլերը։ Ստալինը ուզում էր վճռականորեն իրադրության տերը լինել` իրենց ձեռքում պահելով հարձակողական հնարավորությունները և համոզված էր, որ իր գլխավոր հրամանատարները կգրավեն նախնական պաշտպանական դիրք, կթուլացնեն գերմանական ուժերը, և հնարավորություն կստեղծվի խորհրդային ուժերի հարձակման համար։ Կուտուզով օպերացիան եղել է հարձակողական պլան` ուղղված գերմանական բանակի «Կենտրոն» խմբավորման դեմ։ Այն իրականացվել է խորհրդային երեք ճակատներում գերմանական զրահատանկային երկրորդ զորամիավորման դեմ` նպատակ ունենալով կասեցնել գերմանական իններորդ բանակի շարժումը և անցկացնել հարձակողական օպերացիա Կուրսկի աղեղում։
Խորհրդային ուժերը կատարում են խորքային պաշտպանական աշխատանքներ, ականապատում են տարածքներ։ Խորհրդային հրամանատարությունը ծրագրել էր Կուրսկի աղեղում շրջապատել և ոչնչացնել թշնամուն։ Սկզբնական հարվածը իրականացվում էր հյուսիսային և արևելյան ուղղություններով միաժամանակ։ Գերմանական հետախուզությանը հայտնի էր, որ խորհրդային զորքերը երկրորդ զրահատանկային ուժերի դեմ կենտրոնացրել են ուժեր։ Խորհրդային բանակն ուներ 1286000 մարդ, 2400 տանկ, 3000 ինքնաթիռ։ Գերմանական ուժերի դեմ մղվում էին նաև պարտիզանական կռիվներ։
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed8aeac0fc4d77bcaa92_hy.json
|
Ներկայիս Շահնազարի տարածքը եղել է Բագրատունիների կալվածքի մի մասը: 11-րդ դարում այն նվաճել են սելջուկները, որի հետևանքով էլ այստեղի հուշարձանները զգալիորեն տուժել են: Սելջուկների գերիշխանությունից երկրամասն ազատագրվել է Օրբելյանների կողմից և դարձել նրանց սեփականությունը: Ավելի ուշ` 1801 թվականին, Վրաստանի հետ մեկտեղ միացվել է Ցարական Ռուսաստանին:
Շահնազարը հիմնադրվել է 1820 թվականին Ալաշկերտից և Մուշից այստեղ գաղթած 69 ընտանիքների կողմից: Երբ ալաշկերտցիները եկել են այստեղ, տեղանքը եղել է անմարդաբնակ և կոչվել է Ղոշ-Քիլիսա` երկու հին և անծածկ եկեղեցի ունենալու պատճառով: Այդ վանքերը այժմ էլ գոյություն ունեն` մեկը գործող և կանգուն, մյուսը` ավերակ: 1546 թ. կառուցված վանքերը վերանորոգվել են գաղթականների կողմից:
Ռուսական կայսրությունը Արցախի Մելիք Շահնազարյանին (Մելիք Ջումշուդ) իր կատարած սխրանքների համար նվիրել է այս տարածքը, որտեղ նա ապրել է շուրջ 10 տարի (1795-1805): Այս տարածքները եղել են Մելիք Շահնազարյանի ամառային արոտավայրերը:
Այն ժամանակ, երբ ալաշկերտցիները գաղթում են, գյուղի տարածքը վրաց Օրբելիների կալվածքն էր, սակայն այդ մասին գաղթականները անտեղյակ լինելով` հաստատվում են այստեղ: Նրանք կառուցել են գետնափոր տներ` բնակություն հաստատելու: Պատահաբար այդ մասին իմանալով` վրաց Օրբելի իշխանը նրանց վրա տուրք է նշանակել` 1 հա-ի համար 1 ռուբլի: Բայց 1848 թ. վերջնականապես որոշում են, որ այդ հողերը թագավորական չեն: Նույն ժամանակ նամեստնիկ Վորոնցովը 30-ամյա դաշինք է կնքում կալվածատերերի և գյուղացիների միջև, որոնք պատրաստվում են տարեկան 1 հեկտարի հաշվով 30 կոպեկ հարկ վճարել հողատերերին: Այդ 30 տարիներին շահնազարցիները ունեցան 3 հողատեր` Արթուր Ալիխանով, գեներալ Պեզաք, Լեշչով, որոնցից հիասթափված էին գյուղացիները: Գեներալ Պեզաքի չորս աղջիկներից Շահնազարը բաժին է ընկել Նադեժդա Ֆիրսովային: Մի քանի տարի անց Սարգիս Յազիչյանը և Հովհաննես Այվազովը հեռագիր են ուղարկում հողատիրոջը և ցանկություն հայտնում գնել այն: Այդպես 28 տարի շարունակ գաղթականները հողօգտագործման հարկ են վճարել և միայն Սարգիս վարդապես Յազիչյանի գլխավորությամբ ամբողջ գյուղը փող է հավաքում և կանխիկ գնում այն: Սակարկություններից հետո Նադեժդա Ֆիրսովան համաձայնում է վաճառել դրանք` հեկտարը 10 ռուբլի արժողությամբ` 3157 հա-ի դիմաց ստանալով 31570 ռուբլի:
Շահնազարի առաջին տանուտերը դառնում է Սարգիս Յազիչյանի հայր Պետրոս Յազիչյանը: 1891 թվականին Սարգիս Յազիչյանը Պողոս վարդապետի և Գաբրիել Նահապետյանի հետ գնում է Թիֆլիսի ազգային գործոց մաս, խնդրում Կովկասի կառավարիչներին, որ իրավունք տան Շահնազարում հոգևոր դպրոց բացել: Ստանալով թույլտվություն` վերադառնում են գյուղ, և Տեր-Պողոս Չոբանյանը իր տանը կից մի սենյակի մեջ 20-30 տղա է հավաքում և ձեռնամուխ լինում նրանց կրթելու գործին: 1892 թվականին շահնազարցիները ջրաղաց են կառուցել: Ջրաղացից ստացած տարեկան եկամուտից 100 ռուբլի բաժին է ընկնում ծխական ուսումնարանին: Առաջին դպրոցը գյուղում բացվում է 1897 թվականին, տեղացի Արթեն Դումիկյանի տունը: 3 տարի գյուղում ուսուցչություն է արել Գյուլագարակ գյուղի բնակիչ Համազասպ Շահինյանը, 1 տարի` ուզունլարցի Տիգրան Տիտանյանը: Տեղացի առաջին ուսուցիչը եղել է Սրապիոն Թմոյանը: Սարգիս վարդապետ Յազիչյանը գյուղում կառուցում է մի մեծ տուն, որի տանիքը բերել էր իր հետ Պոլսից: Ասում են, որ այդ տանիքը երևացել է նույնիսկ գյուղից դուրս: Սարգիս Յազիչյանը իր հիշատակություններում նշում է, որ «կառուցել է այդ տունը, որ շահնազարցիները բարի նախանձով նախանձեն իրեն և գետնափոր տները փոխարինեն այդպիսի տներով»: Հետագայում այդ տունը ծառայեց որպես դրսից եկած ուսուցիչների տուն, ապա հիվանդանոց, ԽՍՀՄ տարիներին` մանկապարտեզ, այժմ այն չի գործում: 1820-1865 թթ. Շահանազարը գլխավորել են մեկ տանուտեր և մեկ դատավոր: 1865 թ. կարգը փոխվել է: Ղեկավար մարմիններ են եղել մեկ տանուտեր և երեք դատավոր: Իսկ 1890 թ. հինգ կաթոլիկ հայկական և 6 թուրքական գյուղեր միացան Շահնազարի շինական կառավարության ներքո, ապա այդ միավորումը բաժանվեց և վերածվեց երեք գյուղապետարանի, որոնցից մեկն էլ Շահնազարի գյուղապետարանն էր:
1920 թ. գյուղը խորհրդայնացվում է, ստեղծվում են տեղական խորհուրդներ, իսկ 1930-1931 թվականից տեղի է ունենում կոլեկտիվացում: 1937 թ. Տաշիրը հանդես է գալիս որպես առանձին տարածաշրջան: Դրա կազմում էր նաև Շահնազարը: 1978 թ. գյուղը վերանվանվել է Մեծավան:
Խարաբեք-Ավերք (5-18-րդ դդ.) գյուղատեղի: Շահնազարից դեպի արևելք, գյուղի կենտրոնից մոտ 2 կմ հեռավորության վրա գտնվում է Կոկո Բեգո մատուռը , որը, ըստ գտնվելու վայրի, տեղացիներն անվանում են Խարաբի վանք:Մուտքի ճակատային մասում մատուռի արձանագրությունն է` ՀԻՇԱՏԱԿ ԿՈԿՈ ԲԵԳՈՅԻՑ ԱՅՍ ՏԱՃԱՐԸ: Կոկո Բեգոյի (Կարապետյան Բեգլար) ժառանգները պատմում են, որ իրենց հայրն այն վերակառուցել է ` ըստ իր տեսիլքի, որում վկայվել է, որ մատուռը Սբ. Հակոբի մատուռն է, իսկ մոտակա ձորում գտնվող աղբյուրը` Սբ. Հակոբի աղբյուրը: Այն ևս համարվում է 5-6-րդ դարերի կառույց: Ասում են` վանքը բացառիկ զորություն ունի: Տեղանքի արևմտյան մասում ավերված եկեղեցի կա` Սբ. Պողոս-Պետրոս անունով, որը վաղ միջնադարյան 5-6-րդ դարերի միանավ դահլիճի տիպի եկեղեցու մնացորդ է: Պահպանվել են միայն արևելյան, հյուսիսային , մասամբ հարավային պատի մնացորդները` առանց ներքին և արտաքին երեսքարերի: Այս ավերված եկեղեցու քարերից Կարապետյան Բեգլարը (Կոկո Բեգո) 20-րդ դարում օգտագործել է` կառուցելով Սբ. Հակոբի մատուռը: 2006 թվականին վերակառուցվել է տանիքը: 2012 թվականին մատուռի մոտ տեղադրվել է խաչքար, իսկ 2013 թվականին պարսպապատվել է:
Խաչքար (8-9-րդ դդ): Գյուղի հյուսիսային մասում` անմիջապես Վրաստանի սահմանի մոտ, «Կեչնոցի դոշ» վայրում քարե Թևավոր Խաչ կա: Խաչարձանի մոտ 20-րդ դարում կառուցվել է անշուք մի մատուռ, որն անվանվել է Սբ. Հովհաննես Մկրտիչ, սակայն տեղացիներին այն առավել հայտնի է Խաչքար անունով, իսկ մատուռի մուտքից վերև` սրբատաշ քարի վրա, շինության արձանագրությունն է` գրված 1961 թ., արձանագրության վրա կան ևս մի քանի ազգանուններ` հավանաբար մատուռը կառուցողների: 2014 թվականին փոխվել է տանիքը և ներքին պատերի հարդարանքը: Այստեղ յուրահատուկ սառը աղբյուր կա` «Սուլթանի աղբյուր» անվամբ:
Սբ. Հովհաննեսի Մկրտիչ - Վերի վանք (5-6-րդ դդ.): Սբ. Հովհաննես Մկրտիչ եկեղեցու թվականն ստույգ հայտնի չէ. հորինվածքով, զարդարանքով ընդհանրանում է Լոռվա տարածքի 13-րդ դարի նույնատիպ հուշարձանների հետ, որոնց ժամանակակիցը կարող է համարվել: 19-րդ դարում ևս վերանորոգվել է: 1878 թ. անձրևներից քայքայվում և ավերվում է նրա առջևի պատը, ավերվում է կտուրը: Սարգիս վարդապետը նախաձեռնում է վերականգնողական աշխատանքները և այն դարձնում ծխական ուսումնարան: Ցարական կառավարությունն այն փակում է, բայց մի տարի անց կրկին բացում: «Շահնազարա ծխական ուսումնարանին հիմնարկություն եղավ, 1878 ամին, հուլիսի 16-ին»- գրում է Սարգիս վարդապետը: Նորացվել են պատերի կեսից վերև ընկած մասերը` ծածկը, տանիքը, հավելվել է արևմտյան պատին կից թաղակապ մատուռ-սրահը, որտեղ 19-րդ դարում Միքայել Ադամյանը (Շեգո)Խաչ է տեղադրել: Եկեղեցու շուրջ նախկինում հանգստարան է եղել, որը զբաղեցնում է շուրջ 0.5 հա տարածք: Եկեղեցու հարավարևելյան կողմում ամփոփված է 1853 թ. վախճանված Մխիթար վարդապետի աճյունը, ով ալաշկերտցիներին առաջնորդել է դեպի Շահնազար, իսկ նրա շիրիմը գյուղացիները պատվել են Իրղանչայ կոչվող գյուղատեղիից բերված եկեղեցու մեծադիր ու շքեղ բարավորով` վերածելով այն տապանաքարի, որի վրա վրացերեն արձանագրություններ կան: 2013 թ. վանքի դիմաց դրվել է խաչքար Տաշիրի ոստիկանապետ Մոսի Մարգարյանի ընտանիքի կողմից: Եկեղեցին վերանորոգվել է նաև 2014 թվականին. ամրացվել են պատերը, կառուցվել է մոմավառության սրահ և զանգակատուն: 2014 թվականի նոյեմբերի 5-ին Հայաստանի, Վրաստանի, Ռուսաստանի և Արևելյան Եվրոպայի հայ կաթողիկեների առաջնորդ գերաշնորհ Տեր Ռաֆայել արքեպիսկոպոս Մինասյանի ձեռամբ` Սբ. Հովհաննես Մկրտիչ եկեղեցին վերաօծվել է:
Սբ. Գևորգ եկեղեցի (5-6-րդ դդ.): Սբ. Գևորգ եկեղեցին (տեղացիների լեզվով` Ժամ) գտնվում է գյուղի կենտրոնում: Սբ. Գևորգ եկեղեցին ուշ շրջանում հիմնովին վերակառուցվել է ` հին եկեղեցու փլատակների տեղում, պահպանված քարերի գործածությամբ նորն է կառուցվել: Հին եկեղեցու երբեմնի ճակատակալ քարը հարավային պատի ներքևի շարքում է դրված: Պահպանվել է քարի վրայի արձանագրությունը` «ասոմթավրուլի» գրչությամբ, տեղ-տեղ «նուսխուրի» տառերի գործածությամբ: Այս արձանագրությունը բավականին մեծ թվով մեկնաբանությունների է ենթարկվել` պարզելու համար, թե որ ժամանակաշրջանին է վերակառուցվել եկեղեցին: Ըստ էության, Սբ. Գևորգ եկեղեցու պատերին պահպանված արձանագրությունները վերաբերում են 11-րդ դարի վերջին: Եկեղեցին նորոգվել է նաև 19-րդ դարում Հայր Սարգիս վարդապետ Յազիչյանի ջանքերով, ավելացվել է փայտածածկ, թիթեղյա տանիք: Հայր Սարգիս վարդապետ Յազիչյանի ջանքերով եկեղեցու հարևանությամբ կառուցվել է աղբյուր: ԽՍՀՄ տարիներին այն դարձել է ցորենի պահեստ, ԽՍՀՄ փլուզումից հետո այն վերածվել է ավերակի: Սբ. Գևորգ եկեղեցին 2013 թ. նոյեմբերի 23-ին վերակառուցվել և վերականգնվել է բարերար եղբայրների՝ Արթուր, Հովսեփ և Արտակ Մելքոնյանների ջանքերով: 2013 թվականի հոկտեմբերի 18-ին, հանդիսապետությամբ Գուգարաց թեմի առաջնորդ բարձրաշնորհ Տեր Սեպուհ արքեպիսկոպոս Չուլջյանի, օծվել են եկեղեցու Սուրբ խաչն ու զանգը, իսկ արդեն նոյեմբերի 23-ին տեղի է ունեցել Սբ. Գևորգ եկեղեցու վերաօծման արարողությունը` կրկին ձեռամբ Գուգարաց թեմի առաջնորդի: 2015 թվականի ապրիլի 9-ին օծվել է , Մելքոնյան եղբայրների բարերարությամբ, Սբ. Գևորգ եկեղեցու բակում տեղադրված խաչքարը` ի հիշատակ Հայոց Ցեղասպանության զոհերի: Խաչքարը Նոր Ջուղայի 13-րդ դարի խաչքարի կրկնօրինակն է: Եկեղեցու հարավային, արևելյան և արևմտյան պատերի վերին շարքերում պահպանվել են ճարտարապետական հին մանրամասներ: Իսկ 2007 թ. նրա առջև գյուղի դպրոցի 110-ամյակի առթիվ Վանաձորի Կրթության և գիտության տեսուչ Մայիս Խաչատրյանի հովանավորությամբ դրված խաչքար-հուշարձանը տեղափոխվել է Մեծավանի թիվ 2 միջնակարգ դպրոցի դիմաց:
Սբ. Սարգիս, Կենաց Սրբոյ խաչ մատուռները: Վերջին տարիներին գյուղն ունեցավ ևս երկու նորակառույց մատուռ: Կենարար Սուրբ Խաչ մատուռը կառուցվել է 2014 թվականին` Սպարտակ Պետրոսյանի բարերարությամբ: Մատուռը կոչվում է Կենարար Սուրբ Խաչ, քանզի այնտեղ է պահվում Ալաշկերտից գաղթած Տեր Պետրոսի Ձեռի խաչը: Մատուռը առավել հայտնի է Օմարի խաչ անունով: Մյուս` Սբ. Սարգիս մատուռը գտնվում է գյուղից հյուսիս` Սբ. Հովհաննես Մկրտիչ մատուռից փոքր-ինչ արևմուտք, կառուցվել է 2004 թվականին Ռուբիկ Հարությունյանի նախաձեռնությամբ` ի նշան արված ուխտի:
Մշակույթի տուն: Գյուղի կենտրոնից քիչ հարավ` դեպի Տաշիր տանող ճանապարհին Մշակույթի տունն է: Այն հիմնադրվել է ԽՍՀՄ տարիներին, 1950-ական թթ.: Նրա առջև որդուն գրկած մոր արձան է` նվիրված Հայրենական Պատերազմում զոհված 605 շահնազարցիների հիշատակին: Մշակույթի տանը նախկինում գործել է գրադարան, կինոթատրոն, սակայն 2000-ականներին այն փակվեց: Այն այժմ գործում է:
Դպրոցներ: Շահնազարում առաջին դպրոցը եղել է Արտեմ Դումիկյանի տունը 1897 թ., մինչ այդ Տեր-Չոբանյանի տանը կից բացվել էր սենյակ, որտեղ ուսանում էր 20-30 տղա: Հետագայում` 1934 թ., ԽՍՀՄ տարիներին, շահագործման հանձնվեց 1914 թ. կառուցված դպրոցը, որի առաջին տեղացի տնօրենը եղել է Պողոս Հարությունյանը: Այն գտնվում է Սբ. Հովհաննես վանքից քիչ վեր, Սարգիս Յազիչյանի տուն-մանկապարտեզից վերև: Այս դպրոցը գործել է մինչև 1970-ականների կեսերը: Ապա գյուղում բացվեց ներկայիս № 1 դպրոցը, որը 2007 թ. վերանվանվեց շահնազարցի, ականավոր բանասեր, լեզվաբան, ակադեմիկոս Գևորգ Ջահուկյանի անվամբ: Այն գյուղի հարավային հատվածում է: Նրանից քիչ ուշ բացվեց № 2 դպրոցը: Գյուղում գործում է նաև արվեստի դպրոց:
Գրադարաններ: Գյուղում գործել է երեք գրադարան, այժմ գործում են երկուսը:
Մեծավանը գտնվում է Լոռու մարզի ծայր հյուսիսում, Վրաստանի պետական սահմանի մոտ, Տաշիր քաղաքից մոտ 10 կմ հեռավորությամբ: Մեծավանի հյուսիսում տարածվում են Վիրահայոց լեռները, որոնք ձգվում են մինչև Դեբեդի խոր կիրճը: Նրա` Մեծավան նայող հարավահայաց լանջերն անտառապատ են: Անտառները արհեստական են, հիմնվել են ԽՍՀՄ տարիներին: Աճում է ուրց, փայտախոտ, շյուղախոտ, խոշոր եղջյուրավոր անասունների համար կերաբույսեր: Կենդանական աշխարհն աղքատ է: Անտառներում հանդիպում են աղվես, գայլ, փորսուղ, ոզնի, նապաստակ, թռչուններից` փայտփոր, կաքավ, կկու, արծիվ, բազե, վերջերս գյուղում և մոտակայքում կարելի է տեսնել արագիլների: Անտառների ստորոտում է «Չատալի արտը»: Գյուղից հյուսիս-արևմուտք, մոտ 3կմ հեռավորությամբ` Մեծավանի ջրամբարն է: Այն նախագծվել է «Հայպետջրնախագիծ» ինստիտուտում և շահագործման է հանձնվել 1990 թ., ունի 5,4 մլն խմ ծավալ, 330 հա մակերես, պատվարի լայնությունը 7 մ է, բարձրությունը` 7 մ: Ջրամբարի ջրերով ոռոգվում է շուրջ 700 հա հողատարածություն:
Մեծավանի բնակչությունը այստեղ գաղթած ալաշկերտցիների, մշեցիների, հետագայում նաև այլ վայրերի հետնորդներ են: Ալաշկերտից և Մուշից գաղթել է շուրջ 69 ընտանիք, ներկայում բնակվում է մոտ 6000 մարդ: Յուրաքանչյուր տարի հուլիս ամսի նախավերջին կիրակի օրը Մեծավանի բնակչությունն, ըստ ավանդության, Մեծավանի Սբ. Հովհաննես Մկրտիչ եկեղեցու բակում տոնում է Վարդավառը` անկախ եկեղեցական տոնացույցից: Այն ուխտի օր է մեծավանցիների համար և միշտ վերածվում է մեծ տոնախմբության, որին մասնակցելու են գալիս նաև հեռավոր վայրերից, նույնիսկ առևտրականներ և այլք … Եկեղեցում մատուցվում է Սբ. և Անմահ Պատարագ:
Մեծավանի ազգաբնակչության փոփոխությունը.
Բնակչությունը հիմնականում զբաղվում է անասնապահությամբ, մասնավորապես խոշոր եղջերավոր անասունների բուծմամբ: Իսկ հողագործության տեսակետից պայմանները բարենպաստ են կարտոֆիլի ցանքի համար: Ներկայումս մեծ մաս են կազմում արտագնա աշխատանքով ապրողները:
Գյուղի անմիջապես կենտրոնում գտնվում է գորգագործական արտելը: 1937 թվականին Ստեփանավանից Շահնազար են գալիս գորգագործության մասնագետներ և այստեղ հիմնում գորգագործական արտելը, որի առաջին տնօրենը եղել է Ստեփան Սողոյանը: Մանավանդ առաջին տարիներին այն արագ տեմպերով զարգացում ապրեց, հայտնի դարձավ ամբողջ Խորհրդային Հայաստանում: 1990-ականներին ևս այն գործում էր մինչև վերջին տարիները, ապա այն վերածվեց մասնավոր շենքի, որտեղ պարի դպրոցն էր: Մեծավանում գործում էր նաև Չարենցավանի հաստոցաշինական գործարանի մասնաճյուղը, սակայն ԽՍՀՄ տարիներից հետո այն այլևս ի զորու չէին շահագործելու, իսկ պետական աջակցություն չկար, ուստի և այն ևս փակվեց: Գյուղի հիվանդանոցը հիմնադրվել է Հայրենական պատերազմի տարիներին, այստեղ գործել է 30-40 մահճակալ, ներկայումս այն վերածվել է առողջապահության կենտրոնի: Գյուղում հիմա գործում են մասնավոր- ընտանեկան բժիշկներ: Գյուղը դեռևս 1890-ականներից արդեն ուներ գյուղապետարան:
Գյուղն աշխատանքի հիմնախնդիր ունի: Նախկինում գործող բոլոր գործարանները վերջին տարիներին փակվեցին` անգործության մատնելով գյուղի բնակիչներին: Իսկ հողի սեփականաշնորհումն առաջ բերեց մի շարք խնդիրներ: Գյուղի մյուս հիմնախնդիրն անբարեկարգ ճանապարհներն են: Ցածր մակարդակի վրա է սպասարկման ոլորտը, հատկապես ջրամատակարարումը, փոստային ծառայությունը։ Բացի այս ամենից, նկատվում է բնակչության աճի կտրուկ անկում:
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f21267b4fd698b432f8ea2f_ru.json
|
Двухэтажное кирпичное здание в псевдоготическом стиле.
Для работы железной дороги также в 2 км от станции на берегу Венёвки построена водокачка.
Когда началось движение поездов через Ясную Поляну, обнаружилось, что в связи с удобствами для крестьян (возможность быстро добраться до отдалённых рынков, где можно продать продукцию дороже) большая часть их начало продавать свои товары тамошним купцам, а венёвские купцы начали нести убытки. Для изменения ситуации было решено построить железную дорогу, проходящую через город Венёв. Руководить строительством был назначен Фон Мекк.
Начато строительство в 1903, станция была открыта в 1904 в 1 версте от города для того, чтобы дать возможность заработать извозчикам на маршруте "вокзал-город", который оказался столь востребованным и доходным, что городская дума приняла специальные подробные правила для перевозки людей.
Станция была конечной до Первой мировой войны, когда выявился недостаток железных дорог, ведущих на юг. Поэтому в 1916 - 1917 линия была продлена силами австрийских военнопленных до Узловой. После окончания войны необходимость в линии отпала, и в 1921 - 1933 она не использовалась. В 1933 - 1935 ветка была восстановлена, параллельно был проложен 2-й путь. Линия получила наименование "железная дорога Москва - Донбасс".
Во время войны город был оккупирован с 24 ноября до 9 декабря 1941. Железная дорога не была разрушена, но локомотивы эвакуированы в самый последний момент: поезда даже не удалось заправить топливом, и машинист вынужден был использовать грузы - вместо воды - свежая рыба, вместо угля - мебель.
С 1 ноября 2019 года на станции Венёв останавливаются ежедневные пассажирские поезда № 603/604 Москва-Павелецкая - Москва-Киевская и Москва-Киевская - Москва-Павелецкая.
На станции останавливаются 3 пары поездов дальнего следования (Санкт-Петербург - Волгоград, Москва - Воронеж, Москва-Павелецкая - Москва Киевская) и 3 пары пригородных поездов сообщением Ожерелье — Узловая/Урванка/Новомосковск I.
По состоянию на декабрь 2019 года через станцию курсируют следующие поезда дальнего следования:
http://www.veneva.ru/privokzal.html
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed8aeac0fc4d77bbe581_hy.json
|
Միջին հեռավորությունը Արեգակից կազմում է 2,224595 ա. մ., առավելագույնը մոտենում է 2,0546 ա. մ. հեռավորության վրա և հեռանում 2,3946 ա. մ.։ Արեգակի շուրջ մեկ ամբողջական պտույտ է կատարում 1211,92 երկրային օրվա ընթացքում, իր ուղեծրով շարժվելով միջինում 0,297049 աստիճան/օր արագությամբ։ Աստերոիդի ուղեծրի և խավարածրի հարթությունները իրար հետ կազմում են 4,87° անկյուն։
Ռեզերֆորդիա աստերոիդը դասվում է Ֆլորայի աստերոիդների ընտանիքին, որի մեջ ներառված են այս պահին հայտնի ավել քան 7438 անդամներ։ Ընտանիքի ներքին սահմանը անցնում է 2,17 ա. մ. հեռավորության վրա Արեգակից, իսկ արտաքին սահմանը՝ 2,33։ Այս ընտանիքի աստերոիդների էքսցենտրիսիտետները ընկնում են 0,109-0,168 միջակայքում, իսկ ուղեծրի թեքումը՝ 2,4°-6,9°։
Ըստ Տոլենի սպեկտրալ դասակարգման պատկանում է S դասին։
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2448d096bfe276371b72a1_en.json
|
It was founded in October 1911 under the patronage of a committee of seven members, including Camille Le Mercier d'Erm, Louis Napoleon Le Roux, Georges Le Rumeur, Edouard Guéguen and Emile Masson. The immediate cause of the party's foundation was the proposal to erect a monument to celebrate the unity of Brittany with France, a process which had been finalised by the 1532 treaty of union. The goal of the party was to "always and repeatedly protest against French oppression, and prepare for the resurrection of Brittany in condemnation of this movement regarding the French people depriving this country of the national independence which is its right." It advocated severing all ties between Brittany and France.
The PNB sought to unite the burgeoning Breton political movement, even though other groups already existed, most notably Bleun Brug (Heather Flower) created in 1905 by the Abbe Jean-Marie Perrot with its journal "Feiz ha Breiz" (Faith and Brittany). In contrast to the purely Catholic Bleun Brug, the PNB included political radicals, libertarians and leftists, along with conservatives.
At its inception, it published a manifesto and proposed a Breton national holiday on September 29, the anniversary of the coronation of Nominoë, first Duke of Brittany, and of the victory won in 1364 at the Battle of Auray by John V, Duke of Brittany against the French army of Charles de Blois.
The party's first public action took place on October 29, 1911. This was a protest at the official unveiling of the monument to Breton-French unity the "Place de l'Hotel de Ville" in Rennes. The monument, created by the artist Jean Boucher, depicted Duchess Anne of Brittany rising from a kneeling position before the King of France. During this event Camille Le Mercier d'Erm and André Guillemot were arrested and taken into custody by the local municipal police.
"Breiz Dishual" ("Free Brittany") was the party's monthly journal, founded in July 1912.
The party ceased to exist in 1914 on the outbreak of World War I. Its journal ceased publication at the same time.
A new nationalist party was founded in 1931 under the slightly different name Breton National Party ("Parti national breton"). Party activists destroyed Boucher's monument with a bomb in 1932. In 1941, on the thirtieth anniversary of the foundation of the original PNB, the leaders of the new party organised a celebration of it and a tribute to Camille Le Mercier d'Erm.
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2448d696bfe27637291ae3_en.json
|
"Aftertaste" harkens back to Helmet's earlier sound, omitting some of the experimental/jazz tendencies of "Betty". The album met with a mixed critical reaction and poor commercial response and went out of print in 2006.
This album along with "Meantime" and "Betty" is considered a definitive text in post-metal.
Hamilton said his goal in writing the album was to create a greater mix between smarts and crunch.
"I don't want to say that I'm sick of the visceral animal response that we get - I'm not, But I need more than that. I need more than seeing a bunch of kids jumping around and breaking each other's noses. I feel like I really need to communicate with an audience who will listen. I'm painted into a corner. Whatever I write in a rock 'n' roll context will elicit a conditioned response, unless I quit rock and make a country record or something."
The album was close to being released in the fall of 1996, with promotional interviews being held (Visions Magazin 09/1996 cover story) and advance tapes being sent to journalists. A 1996 version of the track "Insatiable" featuring the same intro that appeared as the final albums intro to "Pure" was released on the German "Metal Hammer"'s magazine CD "Offroad Tracks Vol4" in the fall of 1996. The album release was withdrawn and the mix duties were handed from Producer Dave Sardy to Terry Date. The version of "Pure" that appeared on the "Exactly What You Wanted" CD single in 1997 appears to be taken from this early version of the album. The track list of the early version would've held "Insatiable" as the opening track and Pure as the album closer. "Renovation" at the time was not included in the album as it was to be contributed exclusively to a Soundtrack compilation album.
The album was met with mixed to positive reviews from music critics. AllMusic staff writer Stephen Thomas Erlewine gave the album a negative review, writing "Without the invention of "Betty" or the gut-level force of "Meantime", Helmet is simply a bland alternative metal band, lacking riffs, hooks, and purpose and relying only on volume. It's a shocking and disheartening turn of events for one of the more intriguing metal bands of the '90s."
Muse bassist Chris Wolstenholme has mentioned "Aftertaste" as his favourite album.
Album
Singles
Band
Guest Musician
Production
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f21267e4fd698b432ff8806_ru.json
|
НСЭ была создана для фиксации на местности Географического центра территории суши СССР, рассчитанного профессором П. А. Бакутом по инициативе Н. М. Тарасова, профессионального журналиста, действительного члена Московского центра Русского географического общества, который бессменно руководит НСЭ со дня её образования.
Основными географическими открытиями Научно-спортивной экспедиции им. И. Д. Папанина являются:
1. Расчет и фиксация на местности Центра суши СССР (в истоках реки р. Поколька, левого притока р. Таз, Тюменская область) — 1974 г.
2. Фиксация на местности Географического центра государства Российского, рассчитанного Д. И. Менделеевым в 1906 году (правый берег р. Таз, ниже устья реки р. Большая Ширта) — 1983 г.
3. Расчет и фиксация на местности Географического центра территории Российской Федерации (Эвенкия, юго-восточный берег оз. Виви) — 1992 г.
Маршруты Научно-спортивной экспедиции им. И. Д. Папанина:
В составе экспедиции журналисты, научные работники, геологи, врачи, инженеры. Все её участники — спортсмены-водники — используют на проведение экспедиций свои летние отпуска. В ходе экспедиций были отсняты кинофильмы, слайд-фильмы, фотографии. По материалам походов состоялись выступления на ТВ, публикации в газетах и журналах нашей страны и за рубежом. По итогам работ экспедиция ежегодно отчитывалась в Московском филиале Географического общества Академии наук СССР, в Доме ученых. Спортивные сплавы-первопрохождения легли в основу маршрутов туристических групп, внесены в справочные географические издания.
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2126794fd698b432f53827_ru.json
|
С самых малых лет у Дианы начал проявляться большой интерес к музыке. Её родители, заметив это, на четырёхлетие дарят ей урок пения. Заинтересованная пением, девочка много времени уделяет обучению и достигает хороших результатов. Уже в семилетнем возрасте Диана вместе с духовым оркестром во время рождественского концерта исполнила свое первое соло. В возрасте 17 лет вместе с духовым оркестром она выступила на своём выпускном. Во время выступления на неё талант обратил внимание с дирижёр и преподаватель по вокалу Сефим Пийперс-старший, который в будущем станет её учителем. С помощью своего наставника она приняла участие в прослушивании по академическому вокалу в музыкальной школе при Институте искусств «ArtEZ» в Арнеме, куда её зачислили в 2005 году.
Учёба была очень насыщенной. Уроки классического пения Диана получала у Елены Винк. В это же время она проходит стажировку в гастролирующей Голландской опере. Несмотря на уже большую загруженность Диана активно посещает мастер-классы таких людей как: Барбара Ханниган, Барбара Шлик, Мэрибет Дайме, Клаудия Патакки, Людовик Мееувсена, Рикье Баккер и Феликс Шёненбаум. Кроме этого, Диана брала уроки эстрадного вокала у Йоланди Гевен и принимала участие в музыкальном театре с Каролиной Алмекиндерс.
В мае 2009 года, отлично закончив бакалавриат, Диана поступает в магистратуру. Свою дипломную работу она посвящает вокальной технике и композиционным требованиям, которые необходимы, чтобы объединить классическую музыку и метал в единое целое. Руководствуясь наставлениями экономиста музыкальной индустрии Тона Ламерса, Диана пишет бизнес-план по воплощении данной задачи в реальность. Позже, в рамках выпускного экзамена, даёт концерт, во время которого потрясающе воплощает свою теорию в реальность.
В 16 лет в местной музыкальной школе Диана знакомится с Юстом ван де Пасом, ударником и знатоком классической перкуссии. В ходе дальнейшего общения ребята поняли, что оба одинаково сильно любят классическую музыку и метал. С дальнейшим добором музыкантов по схожим интересам в 2004 году образуется группа «Ex Libris». Это можно считать первым профессиональным выходом Дианы на рок-сцену. Ex Libris выступает на концертах в поддержку таких групп, как Epica, Stream of Passion, ReVamp, Delain, Imperia, Symphony X и Rhapsody of Fire, тем самым делая себе имя в рок-индустрии.
25 октября 2013 года Диана была официально объявлена новой вокалисткой немецкой симфоник-метал группы Xandria. 28 ноября того же года в Мадриде состоялось её первое выступление с группой, где публика охотно приветствует новую вокалистку. 2 мая 2014 был выпущен новый альбом Xandria — «Sacrificium», первый для Дианы альбом вместе с группой. С презентацией альбома группа совершила мировое турне с одноимённым названием альбома. 31 июля 2015 года выходит в свет второй релиз совместной работы Дианы и Xandria — «Fire & Ashes», куда вошли новые версии двух классических песен Xandria. Мировое турне с презентацией альбома было завершено к июню 2016 года. В январе 2017 был предcтавлен новый альбом группы «Theater Of Dimensions». Из-за двухлетнего конфликта с группой летом 2017 перенесла нервный срыв, по причине которого были отменены концерты в России и США. 12 сентября 2017 г. было объявлено, что на концертах Диану заменит Эва Морелль. На следующий день Диана сообщила о своем уходе из Xandria. В своём комментарии группа заявила Диане: «Мы не друзья». После такого фанаты группы обрушили негатив на Марко Хойбаума, основателя группы. По мнению фанатов, именно характер и поведение Марко ранее вынудили покинуть группу предшествующих вокалисток — Лизу Миддельхауфе и Мануэлу Краллер, о чём не забыла упомянуть Лиза, комментируя уход Дианы.
После этого Диана возобновила работу с Ex Libris. Собрав средства путём краудфандинга, они записали свой третий студийный альбом под названием Ann. Это метал-трилогия: альбом разделён на три главы, посвящённые трём историческим женским фигурам по имени Анна (по мнению участников группы). Первая глава под названием «Anne Boleyn» была выпущена 1 августа 2018 года. Вторая глава «Anastasia Romanova» увидела свет 15 марта 2019 года, а третья глава «Anne Frank» вышла 15 ноября этого же года.
Диана не является родственницей другой известной рок-певицы с той же фамилией Аннеке ван Гирсберген.
Xandria
Ex-Libris
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2448db96bfe2763733afbc_en.json
|
The first Methodists recorded in Monroe County were reported in the early 19th century. The congregation met in an upstairs courtroom in a log courthouse that stood where the present brick courthouse is today. Needing more room, the Methodist Episcopal Church purchased a lot on Sycamore Street and constructed a simple wooden structure in 1825. This church was the first built in Woodsfield. The wooden structure was an 18 foot high, one story building with a central door framed by a window on either side, with three windows on the side facade. To the left of the church the congregation buried their dead in what is now called Pioneer Cemetery.
The congregation again grew to the point that the structure was no longer suitable. The church then purchased a lot on Main Street and constructed a red brick structure in 1834. The old church was sold to the Presbyterians in 1836 but did not survive to today. The church was again experiencing growing pains and built a second larger church on the same lot and was dedicated in 1860.
For a fourth time the church was again in need of a larger structure and the church contracted Hubbar, Helbling & Co. to build a new larger structure using the material from the old church. This church exceeded $8,000 to build and was completed in 1899.
Over time the church expanded and an addition was added in 1907, and included the church offices and school-rooms. The church changed names in 1968 from the Methodist Episcopal Church to the First United Methodist Church after joining with the United Brethren churches.
The exterior features a mixture of the Richardsonian Romanesque style and the Late Gothic Revival architecture and consists of reddish brown brick on a sandstone foundation. The belltower features crenellated battlements and was added in 1907. The facade contains arched windows; the stained glass windows were purchased by the Busy Bee Sunday School class and were brought into town on the O.R.&W. Railroad. The windows contain the names of the girls of the Sunday school class. The pitched gable roof is lined with slate tiles.
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed88eac0fc4d77b9b7ab_hy.json
|
ՄԳԹ տեղավորված է հինգ տաղավար-շենքերում և զբաղեցնում է 53095 քառակուսի մետր ընդհանուր մակերեսով տարածք` այդ թվում 13000 քառակուսի մետր ցուցահանդեսային տարածք: «Հանուն խաղաղության. Միշել և Ռենատա Հորնսթեյն տաղավարի» բացմամբ թանգարանն իր կամպուսով համարվում է Հյուսիսային Ամերիկայի ութերորդ ամենամեծ թանգարանը: Թանգարանի մշտական հավաքածուն ներառում է մոտավորապես 42000 ստեղծագործություն: Մոնրեալի արվեստի ընկերակցության բնօրինակ «ընթերցասրահը» եղել է թանգարանի ներկայիս գրադարանը: Այն արվեստին նվիրված Կանադայի հնագույն գրադարանն է:
Մոնրեալի գեղարվեստի թանգարանը հանդիսանում է Խոշոր ցուցահանդեսների կազմակերպիչների միջազգային խմբի անդամ, որը հայտնի է նաև որպես Bizot խումբ. այս ֆորումը հնարավորություն է տալիս աշխարհի ամենամեծ թանգարանների ղեկավարներին փոխանակել ստեղծագործություններ և ցուցահանդեսներ: Թանգարանը փոխկապակցված է Կանադայի թանգարանների ընկերակցության, Կանադայի ժառանգության տեղեկատվական ցանցի և Կանադայի վիրտուալ թանգարանի հետ:
Եպիսկոպոս Ֆրանսիս Ֆուլֆորդի կողմից 1860 թվականին հիմնադրված Մոնրեալի արվեստի ասոցիացիան ստեղծվել էր քաղաքի բնակիչների շրջանակում խրախուսելու գեղարվեստական արժեքների գնահատումը:
Ձեռքբերումները պահելու համար մշտական տեղ չունենալու պատճառով Արվեստի ասոցիացիան ի վիճակի չէր ո'չ ձեռք բերելու աշխատանքներ, ո'չ էլ հավաքորդներից աշխատանքներ փնտրելու: Հաջորդ քսան տարիների ընթացքում կազմակերպությունը գոյատևել է շրջիկ կարգավիճակով, որի ընթացքում իր ցուցադրությունները ներկայացրել է Մոնրեալի տարբեր վայրերում:
1877 թվականին մոնրեալցի գործարար Բենայա Գիբը թանգարանին բացառիկ նվեր է տալիս, որը ներառում էր նրա արվեստի հավաքածուից 72 կտավ և 4 բրոնզե ստեղծագործություններ: Բացի արվեստի հավաքածուն, նա թանգարանին է նվիրում նաև Ֆիլիպս հրապարակի հյուսիսարևելյան հատվածում գտնվող շենքը, այնուհետև նաև 8000 դոլար գումար, պայմանով, որ այդ վայրում երեք տարիների ընթացքում կառուցվի նոր թանգարան: 1879 թվականի մայիսի 26-ին Կանադայի գլխավոր նահանգապետ Սըր Ջոն Քեմփբել Արգայլի 9-րդ դուքսը բացեց Մոնրեալի գեղարվեստական ասոցիացիայի արվեստի պատկերասրահը, Կանադայի պատմության մեջ առաջին շենքը, որը պետք է կառուցվեր հատուկ արվեստի հավաքածուի համար: Ֆիլիպս հրապարակում գտնվող պատկերասրահը բաղկացած էր ցուցասրահից, մեկ այլ փոքրիկ սենյակից (հայտնի էր որպես ընթերցասրահ) գրաֆիկական աշխատանքների համար, ինչպես նաև դասախոսությունների սրահից և սաղմնային արվեստի դպրոցից: 1893 թվականին թանգարանն ընդլայնվեց: Արվեստի ասոցիացիան անցկացրեց իր անդամների կողմից կազմված աշխատանքների ամենամյա ցուցադրություն, ինչպես նաև Գարնանային սրահը նվիրվեց Կանադայի կենդանի արվեստագետների աշխատանքներին:
Բենայա Գիբի նվերը թանգարանային հավաքածուի հիմնադրման ջրբաժանն էր: Առատաձեռն պարգևը մեծ հետաքրքրություն առաջացրեց հասարակության մեջ, որի շնորհիվ նվիրատվությունները բազմապատկվեցին:
Ծանրաբեռնված իր բնօրինակ վայրում` Արվեստի ընկերակցությունը լրջորեն մտածում էր Փիլիպս հրապարակից Ոսկե հրապարակ տեղափոխվելու մասին, որտեղ այդ ժամանակ բնակվում էր քաղաքի ֆինանսական էլիտան: Նախքան նոր թանգարանի կառուցումը, նրանք տեղավորվեցին Շեբրուկ փողոցում գտնվող Holton լքված տանը: Տարածքի սեփականատեր սենատոր Ռոբերտ Մքքեյն այն վաճառեց լավ գնով : Թանգարանի կառուցման համար ձևավորվեց պատասխանատու խորհուրդ, որի կազմում ներառված էին Ջեյմս Ռոսը, Ռիչարդ Բ. Անգուսը, Վինսենթ մերեդիթը, Լուիս-Ջոզեֆ Ֆորգեթը և Դեյվիդ Մորիսը (նկարիչ Ջեյմս Վիլսոն Մորիսի հայրը): Թանգարանի կառուցման համար խորհրդի անդամներից շատերը զգալի գումարներ հանգանակեցին, մեծ նվիրատվություն կատարեց Ջեյմս Ռոսը:
Թանգարանի ճարտարապետն ընտրվեց ճարտարապետական նախագծման մրցույթով հրավիրված 3 ճարտարապետական ընկերություններից: Թանգարանային խորհուրդն ընտրեց եղբայրներ Էդվարդ և Վիլյամ Սաֆերլանդ Մաքսվելների նախագիծը: Տիրապետելով Beaux-Arts ավանդույթներին` նրանք ներկայացրեցին ֆրանսիական ճաշակին և ժամանակին համահունչ շենք` չափավոր և վսեմ: Շինարարական աշխատանքները սկսվեցին 1910 թվականի ամռանը և ավարտվեցին 1912 թվականին աշնանը:
1912 թվականի դեկտեմբերի 9-ին Կանադայի գլխավոր նահանգապետ դուքս Արթուր Վիլյամ Պատրիկը Շերբրուկ փողոցում բացեց Արվեստի ընկերակցության նոր թանգարանը, որին ներկա էին 3000 քաղաքացիներ:
1949 թվականին Մոնրեալի արվեստի ընկերակցությունը վերանվանվել է Մոնրեալի գեղարվեստի թանգարանի:
1972 թվականին Մոնրեալի գեղարվեստի թանգարանը դարձավ կիսա-հանրային հաստատություն, որը հիմնականում ֆինանսավորվում է պետական միջոցներով:
1970-ական թվականներին թանգարանն ընդլայնվել է, 1976 թվականին բացվել է Լիլիան և Դեյվիդ Մ. Ստյուարտ տաղավարը, որը կառուցել է ճարտարապետ Ֆրեդ Լեբենսոլդը: Այն կառուցվել է անմիջապես Միշել և Ռենատա Հորնսթեյն տաղավարի հետևի կողմում: Շենքը կառուցվել է ճարտարապետական մոդեռնիզմ ոճով` բետոնե կառույց, որը հակադրվում է դասական ճարտարապետությամբ կառուցված առաջին տաղավարին: Այն ժամանակ, չնայած նորարարություններին, հակասական էր լուսային լուսացույցի առաստաղի վանդակը, մեծ բաց ինտերիերը: Տաղավարում կա շուրջ 900 դեկորատիվ արվեստի և դիզայնի նմուշներ: Դրանց մեծ մասը նվիրաբերել են Լիլիան և Դեյվիդ Մ. Ստյուարտները, ուստի տաղավարը կոչվել է նրանց անունով: Հավաքածուն ներառում է կահույք, ապակե աշխատանքներ, արծաթյա իրեր, տեքստիլ, կերամիկա և արդյունաբերական նմուշի աշխատանքներ: Այս նմուշները պատրաստվել են բազմազան նյութերից, որոնք իրենց վրա են կրում տարբեր երկրների և ժամանակաշրջանների արտացոլանքը:
1982 թվականին, երբ Բերնարդ Լամարը նշանակվեց տնօրենների խորհրդի նախագահ, թանգարանի գործունեությունը մի քանի դժվարին տարիներից հետո աշխուժացավ: 1980-ական թվականների կեսերին նա առաջարկեց ընդլայնել թանգարանը, որի արդյունքում կառուցվեց Ժան-Նուլ Դեսմարե տաղավարը: 1991 թվականին Մոշե Սաֆդին նախագծեց թանգարանի երրորդ շենքը, որը կառուցվեց Շերբրուկ փողոցի հարավային հատվածում: Այն ֆինանսավորվում էր կառավարության և գործարար համայնքի անդամների կողմից, հատկապես Դեսմարե ընտանիքի ներդրումների հաշվին:
1972 թվականի սեպտեմբերի 4-ին թանգարանում տեղի ունեցավ Կանադայի արվեստի պատմության մեջ ամենամեծ գողությունը, երբ զինված գողերը թանգարանից առևանգեցին ոսկյա զարդեր, ֆիգուրաներ, 18 կտավներ` մոտ 2 միլիոն դոլար արժողությամբ (այժմ` մոտավորապես 11,7 մլն դոլար), այդ թվում` Դելակրուայի, Թոմաս Գեյնսբորոյի աշխատանքները, Ռեմբրանտի հազվագյուտ լանդշաֆտը (Լանդշաֆտ տնակներով): 2003 թվականին Globe and Mail թերթի նախահաշվով միայն Ռեմբրանտի աշխատանքը կազմում էր 1 միլիոն դոլար:
Թանգարանը բաժանված է հինգ տաղավարների` 1912 թվականի Beaux Arts շենքը, որը նախագծել է Վիլյամ Սաֆերլանդ Մաքսվելը և նրա եղբայրը` Էդվարդ Մաքսվելը, այժմ կոչվում է Միշել և Ռենատա Հորնսթեյնի անունով, փողոցի մյուս կողմում գտնվող մոդեռնիստական Ժան-Նոել Դեսմարե տաղավարը, որը նախագծել է Մոշե Սաֆդին, կառուցվել է 1991 թվականին, Լիլիան և Դեյվիդ Մ. Ստյուարտ տաղավար, Կլեր և Մարկ Բուրգին տաղավար, կառուցվել է 2011 թվականին և 2017 թվականին բացված Հանուն խաղաղության Միշել և Ռենատա Հորնսթեյն տաղավարը:
Դեսմարե տաղավարում ներկայացված է մոդեռն և ժամանակակից արվեստի հավաքածուն, Հորնսթեյն տաղավարում ուշադրության կենտրոնում է հնագիտությունը և հին արվեստը, Լիլիան և Դեյվիդ Մ. Ստյուարտ տաղավարը նվիրված է դեկորատիվ արվեստին և դիզայնին` Մոնրեալի համար գլխավոր ակտիվ այն ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ի դիզայնի քաղաք դարձնելու համար: Կլեր և Մարկ Բուրգին տաղավարում ցուցադրվում է Քվեբեկի և Կանադայի արվեստը, Հանուն խաղաղության Միշել և Ռենատա Հորնսթեյն տաղավարը ներկայացնում է միջազգային արվեստի հավաքածուն:
2007 թվականի փետրվարի 14-ին թանգարանի վարչակազմը հայտարարել է իր նախագծի մասին. Շերբրուկ փողոցի արևմտյան հատվածում գտնվող Էրսկին և Ամերիկյան միացյալ կանադական եկեղեցին փոխակերպել Կանադայի արվեստի տաղավարի: Այս նոր տաղավարը թանգարանին հնարավորություն է տվել կրկնապատկել կանադացի նկարիչներին նվիրված ցուցադրման տարածքի մակերեսը: 1998 թվականին Էրսկին և Ամերիկյան միացյալ կանադական եկեղեցու 1893-1894 թվականներին թվագրվող, հռոմեական վերածննդի եկեղեցու շենքը ընդգրկվել է Կանադայի ազգային պատմական արժեքների շարքում և անվանվել Կլեր և Մարկ Բուրգին տաղավար, ի նշան ընտանիքի կողմից ստացված ֆինանսական մեծ աջակցության:
Հինգերորդ տաղավարի համալրման արդյունքում Մոնրեալի գեղարվեստի թանգարանը կունենա 53095 քառակուսի մետր մակերես տարածքը, որից 13000 քառակուսի մետրը նվիրված է ցուցահանդեսային տարածքին: Ընդլայնումից հետո թանգարանը կդառնա Հյուսիսային Ամերիկայի տասնութերորդ խոշորագույն արվեստի թանգարանը:
1892 թվականին Ջոն Վ. Թեմփեսթը նվիրաբերել է 60 կտավներ ու ջրաներկ աշխատանքներ, ինչպես նաև արվեստի գործեր ձեռք բերելու համար ապավեն հիմնադրամ: Սա մինչև 1950 թվականը թանգարանի եվրոպական գեղանկարների ձեռքբերման համար եկամտի հիմնական աղբյուրն է եղել:
19-րդ դարի վերջում և 20-րդ դարի սկզբին Մոնրեալի հայտնի ընտանիքների արվեստի հավաքածուները բաժանվեցին միասնական ժառանգության միջոցով: Որոշ ժառանգներ մեծ նվիրատվություններ կատարեցին թանգարանին, այդ թվում Դրամոնդ, Անգուս, Վան Հորն և Հոմսեր ընտանիքների անդամները: 1927 թվականին Սթրաթքոնայի և Մոնթ Ռոյալի բարոնի ժառանգները 300 նմուշներից ու 150 կտավներից բաղկացած հավաքածուն նվիրեցին թանգարանին:
1917 թվականին Մոնրեալի արվեստի ընկերակցությունը ստեղծեց դեկորատիվ արվեստի բաժինը, որը հանձնվեց Ֆրիդրիխ Քլիվլենդ Մորգանին, որը 1917-1962 թվականներին կամավոր հիմունքներով եղել է հավաքածուի համադրողը: Մորգենն ավելացրել է հավաքածուն ավելի քան յոթ հազար կտոր ձեռքբերումներով, նվիրատվությունների տեսքով: Նա նաև ընդլայնել է թանգարանի մանդատը, բացառապես կերպարվեստին նվիրած հաստատությունից դարձնելով հանրագիտարանային թանգարան` բաց արվեստի բոլոր ձևերի համար:
1955 թվականից ի վեր թանգարանը կանադական կամ օտարերկրյա ստեղծագործությունների ձեռքբերման համար ստացել է ֆինանսական միջոցներ Հորսլիի և Էնի Թաունսենդ ժառանգությունից: Բազմաթիվ նվերներ ու նվիրատվություններ են ստացվել արվեստի ասոցիացիան հիմնած մեծ հավաքորդների ժառանգներից: Այլ նվիրատվություններ են եկել նոր դոնորներից, ինչպիսիք են Ջոզեֆ Արթուր Սիմարդը, ով 1959 թվականին առաջարկել է ճապոնական խնկերի 3000 արկղերի հավաքածու, որը պատկանել է ֆրանսիացի պետական գործիչ Ժորժ Կլեմանսոին:
1960 թվականին Մոնրեալի արվեստի ասոցիացիայի հիմնադրման 100-ամյակը նշվեց հավաքածուից և թանգարանային ուղեցույցից ընտրված աշխատանքների կատալոգի հրապարակմամբ:
1972 թվականի սեպտեմբերի 4-ին թանգարանում տեղի ունեցավ խոշոր գողություն: Հիսուն նմուշներ, ներառյալ տասնութ նկարներ, այդ թվում Պիտեր Պաուլ Ռուբենսի, Ռեմբրանդ վան Ռեյնի, Ժան Բատիստ Կամիլ Կորոի և Էժեն Դելակրուայի աշխատանքները, որոնք երբեք չեն գտնվել:
1970-ական թվականներից թանգարանում հիմնական ներդրումներ կատարել են Ռենատա և Միշել Հորսթեյները: Դրանք ընդգրկում են հին վարպետների ստեղծագործությունները, ինչպես նաև շվեյցարացի նկարիչ Ֆերդինանդ Հոդլերի նկարների մի քանի խոշոր հավաքածուներ:
Այս նվերները ընդլայնել են թանգարանի հավաքածուների շարքը և 2000 թվականին հասել գագաթնակետին` հավաքածուում ներառելով ժամանակակից դիզայնի հավաքածու, որը հավաքել են Լիլիան Մ. Ստյուարտը և Դեյվիդ Մ. Ստյուարտը, որը երկար ժամանակ եղել է Մոնրեալի դեկորատիվ արվեստի թանգարանի մի մասը և 1997-2000 թվականներին ցուցադրվել է Մոնրեալի գեղարվեստի թանգարանում: Լիլիան Մ. Ստյուարտը թանգարանի հավաքածուն համալրել է 5000 նմուշներով (արժեքը կազմում է կանադական 15 միլիոն դոլար): Այս նվիրատվությունը դեռևս Կանադայի պատմության մեջ թանգարանին նվիրաբերած խոշոր նվիրատվություններից է:
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2126774fd698b432f04221_ru.json
|
Борис Новиков родился 3 июля 1917 года в Москве. Окончил десять классов школы. В 1937 году Новиков был призван на службу в Рабоче-крестьянскую Красную Армию. В 1941 года он окончил Энгельсскую военную авиационную школу пилотов. С февраля 1942 года — на фронтах Великой Отечественной войны.
К концу войны капитан Борис Новиков командовал эскадрильей 214-го штурмового авиаполка 260-й штурмовой авиадивизии 4-й воздушной армии 2-го Белорусского фронта. За время своего участия в войне он совершил 114 боевых вылетов на штурмовку скоплений боевой техники и живой силы противника, нанеся ему большие потери.
Указом Президиума Верховного Совета СССР от 18 августа 1945 года за «образцовое выполнение боевых заданий командования на фронте борьбы с немецкими захватчиками и проявленные при этом мужество и героизм» капитан Борис Новиков был удостоен высокого звания Героя Советского Союза с вручением ордена Ленина и медали «Золотая Звезда» за номером 8210.
Участвовал в боях советско-японской войны. После её окончания продолжал службу в Советской Армии. В 1950 году Новиков окончил Военно-воздушную академию. В 1973 году в звании генерал-майора он был уволен в запас. Проживал в посёлке Монино Московской области. Умер 12 апреля 1978 года, похоронен на Гарнизонном кладбище в Монино.
Был также награждён двумя орденами Красного Знамени, орденами Александра Невского и Отечественной войны 1-й степени, двумя орденами Красной Звезды, рядом медалей.
|
ru
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f204a988dce8536aacae3be_es.json
|
La Emperatriz Jingu, Tomoe Gozen, Nakano Takeko y Hojo Masako son los exponentes más característicos de este grupo.
A diferencia de la katana, usada universalmente por sus equivalentes samurái masculinos, las onna bugeisha empleaban como arma más habitual la naginata, una variedad de lanza de hoja curva de gran versatilidad. La preferían sobre todo por su longitud, que permitía compensar la mayor fuerza y tamaño corporal de oponentes masculinos manteniéndolos a distancia. Además, de forma similar al yari, la naginata es muy efectiva en pelea mano a mano y relativamente eficiente contra la caballería. A través de su uso por muchas mujeres samuráis legendarias, la naginata se ha convertido en uno de los símbolos icónicos de la mujer guerrera. Durante el periodo Edo, muchas de las escuelas centradas en el uso de la naginata fueron creadas y mantenidas por mujeres.
Además de la naginata, las onna bugeishas empleaban también armas a distancia como el arco y las flechas, ya que las ventajas masculinas tradicionales como la fuerza física cuentan mucho menos en el combate a distancia.
|
es
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f2448dc96bfe27637357de8_en.json
|
Wilkens represented the United States at the 2000 Summer Olympics in Sydney, Australia. He received a bronze medal for his third-place performance in the men's 200-meter individual medley, finishing with a time of 2:00.87. He also competed in the preliminary heats of the men's 200-meter breaststroke, but did not advance. The breaststroker was one of the featured swimmers in P.H. Mullen's book "Gold in the Water".
Wilkens grew up in Middletown Township, New Jersey, while swimming at the Middletown Swim and Tennis Club. He attended Christian Brothers Academy in Lincroft, and graduated from Stanford University. He was elected as a Republican to serve as a Township Committeeman in Middletown Township.
|
en
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
5f33ed88eac0fc4d77b98e4f_hy.json
|
Սոլթերսը ծնվել է Իլինոյս նահանգի Ուիլմինգթոն քաղաքում։ Նա հաճախել է Ուիլմինգթոնի ավագ դպրոցը, որտեղ հանդես է եկել դպրոցի վոլեյբոլի թիմում։ Իր բեկումնային մինի ալբոմը ձայնագրելիս, երգչուհին նույնպես աշխատել է որպես վաճառող տնտեսական խանութում։ Նա ստուդիական ստաժավորում է սկսել՝ երաժշտական գործընթացին ծանոթանալու և ձայնագրման պրակտիկա ստանալու համար։
2013 թվականին Kiiara-ն իր իրական անվան տակ անկախ թողարկել է «Bring Me Back» ակուստիկ փոփ սինգլը։
2015 թվականի հունիսին՝ Atlantic Records-ի հետ պայմանագիր կնքելուց և իր բեմական կեղծանունը Քիարա Սոլթերսից՝ Kiiara վերանվանելուց հետո, նա թողարկել է իր դեբյուտային՝ «Gold» սինգլը։ 2015 թվականին «Gold»-ն ընտրվել է որպես ֆոնային երաժշտություն Apple Watch-ի «Style» () անվանմամբ գովազդի համար։ Այն նաև զբաղեցրել է Billboard Hot 100-ի 13-րդ հորիզոնականը և դարձել է երգչուհու առաջին երգը, որն ընդգրկվել է այդ չարթում։ Նրա դեբյուտային՝ «low kii savage» մինի ալբոմը թողարկվել է 2016 թվականի մարտի 22-ին։ «Gold»-ի տեսահոլովակն արագ հայտնի է դարձել՝ 2016 թվականի մայիսի ընթացքում ավելի քան 5 միլիոն դիտումներ հավաքելով։
2016 թվականի սեպտեմբերի 15-ին Kiiara-ն կատարել է իր հեռուստատեսային դեբյուտը՝ «Gold» երգով ելույթ ունենալով «Ջիմի Ֆելոնի երեկոյան շոուում» ()։ Երգչուհին նաև մասնակցել է Linkin Park խմբի «Heavy» սինգլի ձայնագրմանը, որը թվային ներբեռնման համար թողարկվել է 2017 թվականի փետրվարի 16-ին, իսկ ռադիոյում՝ փետրվարի 21-ին։ Հետագայում նա Ջուլիա Մայքլզի հետ միասին հանդես է եկել այս երգով Հոլիվուդ Բոուլում տեղի ունեցած «Linkin Park and Friends: Celebrate Life in Honor of Chester Bennington» () համերգի ժամանակ, որը կազմակերպվել է Linkin Park-ի վոկալիստ Չեսթեր Բեննինգթոնի մահվանից հետո։
2018 թվականի մարտին նա մասնակցել է Cheat Codes-ի «Put Me Back Together» սինգլին։
2019 թվականի հունիսի 7-ին Kiiara-ն թողարկել է «Open My Mouth» երգը։ Ավելի ուշ հաստատվել է, որ այն դառնալու է նրա սպասվելիք դեբյուտային ալբոմի գլխավոր սինգլը։
Kiiara-ն նշել է, որ նրա վրա ազդեցություն են ունեցել այնպիսի արտիստներ, ինչպիսիք են Էմինեմը, Ռիհաննան, Ջոյներ Լուկասը, Yelawolf-ը և Linkin Park-ը։
|
hy
|
<?xml version="1.0" ?>
</document>
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.